مناوله (علم الحدیث): تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) جز (مهدی موسوی صفحهٔ مناوله را به مناوله (علم الحدیث) منتقل کرد) |
|||
| (۲ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{خوب}} | {{خوب}} | ||
| − | + | «مُناوله» قسمی از طرق [[تحمل حدیث]] است که نوعا با [[اجازه (علم الحدیث)|اجازه]] توأم می‌باشد، مثل این که [[شیخ (علم الحدیث)|شیخ]]، کتاب خود را به شاگرد داده و به وى اجازه نقل آن را دهد؛ یا شاگرد، روایاتى که از شیخ سماع نموده به نظر وی برساند و شیخ به وى اجازه نقل آن را دهد. این قسم (مناوله) را «عرض» هم گفته اند.<ref>تقريب، ص 270.</ref> | |
| − | در مناوله | + | در مناوله ممکن است شیخ، فقط اصل یا کتابى را که خود سماع نموده به شاگرد دهد، بدون این که صریحاً به وى اجازه نقل آن را داده باشد. |
| − | مستند مناوله، | + | مستند مناوله، روایتى است که [[محمد بن اسماعیل بخاری|بخارى]] نقل نموده است که [[رسول خدا]] صلی الله علیه وآله به امیر [[سریه|سریه‌‌اى]]، مکتوبى داد و فرمود: هنگامى که به فلان محل رسیدى باز نموده بخوان، وى چنین نمود.<ref>تدريب الراوى، ص168.</ref> |
| − | در نقل از | + | در نقل از شیخ به عنوان مناوله، بعضى استعمال لفظ «حدّثنا» و «أخبرنا» را جایز دانسته اند، ولى بهتر آن است که بگوید: حدّثنا یا أخبرنا اجازةً یا مناولةً. |
| − | قسم | + | قسم دیگرى براى مناوله نوشته اند و آن نقل از کتاب [[حديث|حدیث]] استاد است، بدون داشتن اجازه از وى؛ ولى این قسم نزد بسیارى از [[محدث|محدثین]]، صلاحیت براى نقل ندارد، البته نقل از شیخ به لفظ حدّثنى یا أخبرنى، والّا نقل از کتب مصحح حدیث که تصحیح شده باشد، بدون مانع است. |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| سطر ۱۴: | سطر ۱۴: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | |||
| + | *درایةالحدیث، کاظم مدیرشانه‌چی، ص 126-127. | ||
{{الگو:اصطلاحات حدیثی}} | {{الگو:اصطلاحات حدیثی}} | ||
[[رده:طرق تحمل حدیث]] | [[رده:طرق تحمل حدیث]] | ||
[[رده:اصطلاحات حدیثی]] | [[رده:اصطلاحات حدیثی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۱۵
«مُناوله» قسمی از طرق تحمل حدیث است که نوعا با اجازه توأم می‌باشد، مثل این که شیخ، کتاب خود را به شاگرد داده و به وى اجازه نقل آن را دهد؛ یا شاگرد، روایاتى که از شیخ سماع نموده به نظر وی برساند و شیخ به وى اجازه نقل آن را دهد. این قسم (مناوله) را «عرض» هم گفته اند.[۱]
در مناوله ممکن است شیخ، فقط اصل یا کتابى را که خود سماع نموده به شاگرد دهد، بدون این که صریحاً به وى اجازه نقل آن را داده باشد.
مستند مناوله، روایتى است که بخارى نقل نموده است که رسول خدا صلی الله علیه وآله به امیر سریه‌‌اى، مکتوبى داد و فرمود: هنگامى که به فلان محل رسیدى باز نموده بخوان، وى چنین نمود.[۲]
در نقل از شیخ به عنوان مناوله، بعضى استعمال لفظ «حدّثنا» و «أخبرنا» را جایز دانسته اند، ولى بهتر آن است که بگوید: حدّثنا یا أخبرنا اجازةً یا مناولةً.
قسم دیگرى براى مناوله نوشته اند و آن نقل از کتاب حدیث استاد است، بدون داشتن اجازه از وى؛ ولى این قسم نزد بسیارى از محدثین، صلاحیت براى نقل ندارد، البته نقل از شیخ به لفظ حدّثنى یا أخبرنى، والّا نقل از کتب مصحح حدیث که تصحیح شده باشد، بدون مانع است.
پانویس
منابع
- درایةالحدیث، کاظم مدیرشانه‌چی، ص 126-127.
