آیه توبه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (مهدی موسوی صفحهٔ آيه توبه را به آیه توبه منتقل کرد)
 
(۲ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
آیه 37 [[سوره بقره]]/2 را «آیه توبه» نامیده‌اند.<ref> تتمة المراجعات، ص‌ 57‌.</ref> بر اساس این آیه، [[حضرت آدم]] علیه‌السلام (پس از آن ‌كه دچار لغزش شد و از درخت ممنوع خورد) از پروردگارش كلماتى را دریافت و خداوند توبه او را پذیرفت:
+
آیه 37 [[سوره بقره]] را «آیه توبه» نامیده‌اند.<ref> تتمة المراجعات، ص‌ 57‌.</ref> بر اساس این [[آیه]]، [[حضرت آدم]] علیه‌السلام (پس از آن ‌كه دچار لغزش شد و از درخت ممنوع خورد) از پروردگارش كلماتى را دریافت و خداوند [[توبه]] او را پذیرفت:
 
 
{{قرآن در قاب|«فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ»|سوره=2|آیه=37}}
 
  
 +
{{قرآن در قاب|«فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ»|سوره=2|آیه=37|ترجمه=پس آدم کلماتی را] مانند کلمه استغفار و توسّل به اهل بیت (علیهم السلام) که مایه توبه و بازگشت بود] از سوی پروردگارش دریافت کرد و [پروردگار [توبه اش را پذیرفت؛ زیرا او بسیار توبه پذیر و مهربان است.}}
 +
طبق آنچه از بیشتر روايات [[شيعه]] و [[سنی]] استفاده مى‌شود، مراد از كلماتى كه [[حضرت آدم]] به وسيله‌ى آن [[توبه]] نمود، [[توسل]] به بهترين خلق خدا يعنى [[حضرت محمد]] و [[اهل بیت]] او عليه‌ و عليهم السلام است. چنانكه در تفسير [[الدر المنثور]] از [[ابن عباس]] نقل شده است كه آدم براى پذيرش توبه‌اش، خداوند را به اين نام‌ها قسم داد: «بحقّ محمّد و علىّ و فاطمة و الحسن و الحسين».<ref>تفسير الدرّالمنثور.</ref>
 
==پانویس==
 
==پانویس==
 
<references/>
 
<references/>
  
 
==منابع==
 
==منابع==
* علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص379.
+
* [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص379.
  
 
{{قرآن}}
 
{{قرآن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۶

آیه 37 سوره بقره را «آیه توبه» نامیده‌اند.[۱] بر اساس این آیه، حضرت آدم علیه‌السلام (پس از آن ‌كه دچار لغزش شد و از درخت ممنوع خورد) از پروردگارش كلماتى را دریافت و خداوند توبه او را پذیرفت:

مشاهده آیه در سوره

«فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ»

پس آدم کلماتی را] مانند کلمه استغفار و توسّل به اهل بیت (علیهم السلام) که مایه توبه و بازگشت بود] از سوی پروردگارش دریافت کرد و [پروردگار [توبه اش را پذیرفت؛ زیرا او بسیار توبه پذیر و مهربان است.

مشاهده آیه در سوره


طبق آنچه از بیشتر روايات شيعه و سنی استفاده مى‌شود، مراد از كلماتى كه حضرت آدم به وسيله‌ى آن توبه نمود، توسل به بهترين خلق خدا يعنى حضرت محمد و اهل بیت او عليه‌ و عليهم السلام است. چنانكه در تفسير الدر المنثور از ابن عباس نقل شده است كه آدم براى پذيرش توبه‌اش، خداوند را به اين نام‌ها قسم داد: «بحقّ محمّد و علىّ و فاطمة و الحسن و الحسين».[۲]

پانویس

  1. تتمة المراجعات، ص‌ 57‌.
  2. تفسير الدرّالمنثور.

منابع

قرآن
متن و ترجمه قرآن
اوصاف قرآن (اسامی و صفات قرآن، اعجاز قرآن، عدم تحریف در قرآن)
اجزاء قرآن آیه، سوره، جزء، حزب، حروف مقطعه
ترجمه و تفسیر قرآن تاریخ تفسیر، روشهای تفسیری قرآن، سیاق آیات، اسرائیلیات، تاویل، فهرست تفاسیر شیعه، فهرست تفاسیر اهل سنت، ترجمه های قرآن
علوم قرآنی تاریخ قرآن: نزول قرآن، جمع قرآن، شان نزول، کاتبان وحی، قراء سبعه
دلالت الفاظ قرآن: عام و خاص، مجمل و مبین، مطلق و مقید، محکم و متشابه، مفهوم و منطوق، نص و ظاهر، ناسخ و منسوخ
تلاوت قرآن تجوید، آداب قرائت قرآن، تدبر در قرآن
رده ها: سوره های قرآن * آیات قرآن * واژگان قرآنی * شخصیت های قرآنی * قصه های قرآنی * علوم قرآنی * معارف قرآن