آیه جزیه: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(تعیین رده) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
به آیه 29 [[سوره توبه]]/9 «آیه جزیه» گفته‌اند.<ref> ناسخ القرآن و منسوخه، ابن جوزى، ص 414.</ref> جزیه از ماده جزا به معناى مالى است كه از كافران موجود در پناه حكومت اسلامى در برابر حفظ مال و جانشان گرفته مى‌شود.<ref> مفردات، ص 195، «جزأ».</ref> | به آیه 29 [[سوره توبه]]/9 «آیه جزیه» گفته‌اند.<ref> ناسخ القرآن و منسوخه، ابن جوزى، ص 414.</ref> جزیه از ماده جزا به معناى مالى است كه از كافران موجود در پناه حكومت اسلامى در برابر حفظ مال و جانشان گرفته مى‌شود.<ref> مفردات، ص 195، «جزأ».</ref> | ||
بر اساس این آیه، مسلمانان اجازه دارند با اهل كتاب به مبارزه و پیكار برخیزند تا آنان به پرداخت جزیه تن دهند: | بر اساس این آیه، مسلمانان اجازه دارند با اهل كتاب به مبارزه و پیكار برخیزند تا آنان به پرداخت جزیه تن دهند: | ||
| − | + | {{قرآن در قاب|«قَتِلوا الّذينَ لاَيؤمِنونَ بِاللّهِ و لاَبِاليوم الأَخِرِ و لاَيحَرِّمونَ ما حَرّمَ اللّهُ و رَسولُهُ و لاَيدينونَ دِينَ الحَقِّ مِن الّذينَ أُوتُوا الكِتبَ حَتّى يعطوا الجِزيةَ عَن يد و هُم صَغِرون»|سوره=9|آیه=29|ترجمه=با کسانی از اهل کتاب که به خدا و روز قیامت ایمان نمی آورند و چیزهایی، را که خدا و پیامبرش حرام کرده است بر خود حرام نمی کنند و دین حق رانمی پذیرند جنگ کنید، تا آنگاه که به دست خود در عین مذلت جزیه بدهند}} | |
| + | |||
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
| − | |||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| + | * علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص379. | ||
| + | |||
| + | {{قرآن}} | ||
| − | |||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره توبه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۴
به آیه 29 سوره توبه/9 «آیه جزیه» گفته‌اند.[۱] جزیه از ماده جزا به معناى مالى است كه از كافران موجود در پناه حكومت اسلامى در برابر حفظ مال و جانشان گرفته مى‌شود.[۲]
بر اساس این آیه، مسلمانان اجازه دارند با اهل كتاب به مبارزه و پیكار برخیزند تا آنان به پرداخت جزیه تن دهند:
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص379.
