شیخ حسین تبریزی: تفاوت بین نسخه‌ها
(اصلاح الگو) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) جز (مهدی موسوی صفحهٔ شيخ حسين تبريزی را به شیخ حسین تبریزی منتقل کرد) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | '''حسین بن نجف''' (م، ۱۲۵۱ ق)، پیر ائمه [[عراق]]، پدرش از اهالی [[تبریز|تبریز]] بود. شیخ حسین در [[نجف]] متولد شد و پس از طی مقدمات علوم از محضر [[شیخ یوسف بحرانی|صاحب حدایق]]، [[وحید بهبهانی|وحید بهبهانی]] و [[شیخ جعفر کاشف الغطاء|شیخ جعفر کبیر]] و دیگر اساتید به درجه [[اجتهاد]] رسید. وی عالمی فاضل و ادیبی شاعر بود. | |
| − | |||
| − | از آثار اوست: | + | == ویژگی‌های اخلاقی == |
| + | سبط بزرگوارش شیخ محمدطاها در وصف جدش چنین می نویسد: معظم له دانشمندی عالم و زاهدی کامل و بارعی خاشع بود. او در [[زهد]]، [[ورع]] و [[تقوا|تقوی]]، [[سلمان فارسی|سلمان]] عصر خویش بود و در [[علم]] و عمل و فضائل اخلاقی، [[صبر]] و بردباری انگشت نمای مردم عصر خویش گشت. هیچ گاه به مدت عمرش [[غضب|خشم]] و غضبی از او دیده نشد. بسیار بردبار و خوش اخلاق بود. در شدائد و گرفتاریها صبور و حلیم بود. او عمری طولانی نمود و فضلائی چند از محضرش برخاست. | ||
| + | |||
| + | [[سید محمد مجاهد|سید محمد مجاهد]] به او اعتقاد وافری داشت و به علم و زهد و ورع و تقوای او [[غبطه]] می خورد. نوشته اند سید محمد به شیخ می فرمود: آنگاه که به حضور مولایت [[بقیة الله|بقیة الله الاعظم]] می رسی از ما نیز یادی نما و در مورد حقیر نیز خواهشی فرما. شیخ می فرمود: ما را چه به حضور صاحب، چه آنکه زیارت معشوق کار هر عاشق دلباخته نیست! | ||
| + | |||
| + | == تألیفات == | ||
| + | از آثار اوست: | ||
| + | |||
| + | * درّه نجفیه در رد [[اشاعره|اشعریه]]؛ | ||
| + | * منظومه در [[مناقب]] و فضائل [[ائمه اطهار|ائمه]] علیهم السلام. | ||
| + | |||
| + | == وفات == | ||
| + | این پیر عاشق، شیخ الائمه [[عراق]]، پس از چندین سال تحقیق و [[عبادت]] و بندگی، سرانجام در شب جمعه دوم [[ماه محرم|محرم]] الحرام سال ۱۲۵۱ (اواسط قرن سیزدهم) در [[نجف]] اشرف وفات نمود و سالها بعد [[شیخ مرتضی انصاری|شیخ انصاری]] هم در کنار او آرمید. | ||
| + | |||
| + | ==منابع== | ||
| + | |||
| + | * سایت شعائر | ||
| − | |||
| − | |||
[[رده:علمای قرن سیزدهم]] | [[رده:علمای قرن سیزدهم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۵۶
حسین بن نجف (م، ۱۲۵۱ ق)، پیر ائمه عراق، پدرش از اهالی تبریز بود. شیخ حسین در نجف متولد شد و پس از طی مقدمات علوم از محضر صاحب حدایق، وحید بهبهانی و شیخ جعفر کبیر و دیگر اساتید به درجه اجتهاد رسید. وی عالمی فاضل و ادیبی شاعر بود.
محتویات
ویژگی‌های اخلاقی
سبط بزرگوارش شیخ محمدطاها در وصف جدش چنین می نویسد: معظم له دانشمندی عالم و زاهدی کامل و بارعی خاشع بود. او در زهد، ورع و تقوی، سلمان عصر خویش بود و در علم و عمل و فضائل اخلاقی، صبر و بردباری انگشت نمای مردم عصر خویش گشت. هیچ گاه به مدت عمرش خشم و غضبی از او دیده نشد. بسیار بردبار و خوش اخلاق بود. در شدائد و گرفتاریها صبور و حلیم بود. او عمری طولانی نمود و فضلائی چند از محضرش برخاست.
سید محمد مجاهد به او اعتقاد وافری داشت و به علم و زهد و ورع و تقوای او غبطه می خورد. نوشته اند سید محمد به شیخ می فرمود: آنگاه که به حضور مولایت بقیة الله الاعظم می رسی از ما نیز یادی نما و در مورد حقیر نیز خواهشی فرما. شیخ می فرمود: ما را چه به حضور صاحب، چه آنکه زیارت معشوق کار هر عاشق دلباخته نیست!
تألیفات
از آثار اوست:
وفات
این پیر عاشق، شیخ الائمه عراق، پس از چندین سال تحقیق و عبادت و بندگی، سرانجام در شب جمعه دوم محرم الحرام سال ۱۲۵۱ (اواسط قرن سیزدهم) در نجف اشرف وفات نمود و سالها بعد شیخ انصاری هم در کنار او آرمید.
منابع
- سایت شعائر
