شیخ حسین تبریزی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ویرایش)
سطر ۱: سطر ۱:
حسين بن نجف، پير ائمه عراق، پدرش از اهالی تبريز بود. شيخ حسين در نجف متولد شد و پس از طی مقدمات علوم از محضر صاحب حدايق، وحيد بهبهانی و شيخ جعفر کبير و ديگر اساتيد به درجه اجتهاد رسيد. وی عالمی فاضل  و اديبی شاعر بود. سبط بزرگوارش شيخ محمدطاها در وصف جدش چنين می نويسد: معظم له دانشمندی عالم و زاهدی کامل و بارعی خاشع بود. او در زهد، ورع و تقوی سلمان عصر خويش بود و در علم و عمل و فضائل اخلاقی صبر و حوصله، بردباری انگشت نمای مردم عصر خويش گشت. هيچ گاه به مدت عمرش خشم و غضبی از او ديده نشد. بسيار بردبار و خوش اخلاق بود. در شدائد و گرفتاريها صبور و حليم بود. او عمری طولانی نمود و فضلائی چند از محضرش برخاست. سيد محمد مجاهد به او اعتقاد وافری داشت و به علم و زهد و ورع و تقوای او غبطه می خورد. نوشته اند سيد محمد به شيخ می فرمود: آنگاه که به حضور مولايت بقية الله الاعظم می رسی از ما نيز یادی نما و در مورد حقير نيز خواهشی فرما. شيخ می فرمود: ما را چه به حضور صاحب، چه آنکه زيارت معشوق کار هر عاشق دلباخته نيست!!!
+
'''حسین بن نجف''' (م، ۱۲۵۱ ق)، پیر ائمه [[عراق]]، پدرش از اهالی [[تبریز|تبریز]] بود. شیخ حسین در [[نجف]] متولد شد و پس از طی مقدمات علوم از محضر [[شیخ یوسف بحرانی|صاحب حدایق]]، [[وحید بهبهانی|وحید بهبهانی]] و [[شیخ جعفر کاشف الغطاء|شیخ جعفر کبیر]] و دیگر اساتید به درجه [[اجتهاد]] رسید. وی عالمی فاضل  و ادیبی شاعر بود.  
  
از آثار اوست: دره نجفيه در رد اشعريه و منظومه در فضائل و مناقب ائمه عليهم السلام. اين پير عاشق شيخ الائمه عراق پس از چندين سال تحقيق و عبادت و بندگی سرانجام در شب جمعه دوم محرم الحرام سال 1251 اواسط قرن سيزدهم در نجف اشرف به کنار مولايش آرميد و سالها بعد شيخ انصاری هم در کنار او خوابيد.
+
== ویژگی‌های اخلاقی ==
 +
سبط بزرگوارش شیخ محمدطاها در وصف جدش چنین می نویسد: معظم له دانشمندی عالم و زاهدی کامل و بارعی خاشع بود. او در [[زهد]]، [[ورع]] و [[تقوا|تقوی]]، [[سلمان فارسی|سلمان]] عصر خویش بود و در [[علم]] و عمل و فضائل اخلاقی، [[صبر]] و بردباری انگشت نمای مردم عصر خویش گشت. هیچ گاه به مدت عمرش [[غضب|خشم]] و غضبی از او دیده نشد. بسیار بردبار و خوش اخلاق بود. در شدائد و گرفتاریها صبور و حلیم بود. او عمری طولانی نمود و فضلائی چند از محضرش برخاست.
 +
 
 +
[[سید محمد مجاهد|سید محمد مجاهد]] به او اعتقاد وافری داشت و به علم و زهد و ورع و تقوای او [[غبطه]] می خورد. نوشته اند سید محمد به شیخ می فرمود: آنگاه که به حضور مولایت [[بقیة الله|بقیة الله الاعظم]] می رسی از ما نیز یادی نما و در مورد حقیر نیز خواهشی فرما. شیخ می فرمود: ما را چه به حضور صاحب، چه آنکه زیارت معشوق کار هر عاشق دلباخته نیست!
 +
 
 +
== تألیفات ==
 +
از آثار اوست:  
 +
 
 +
* درّه نجفیه در رد [[اشاعره|اشعریه]]؛
 +
* منظومه در [[مناقب]] و فضائل [[ائمه اطهار|ائمه]] علیهم السلام.  
 +
 
 +
== وفات ==
 +
این پیر عاشق، شیخ الائمه [[عراق]]، پس از چندین سال تحقیق و [[عبادت]] و بندگی، سرانجام در شب جمعه دوم [[ماه محرم|محرم]] الحرام سال ۱۲۵۱ (اواسط قرن سیزدهم) در [[نجف]] اشرف وفات نمود و سالها بعد [[شیخ مرتضی انصاری|شیخ انصاری]] هم در کنار او آرمید.
  
 
==منابع==
 
==منابع==
سایت شعائر
+
 
 +
* سایت شعائر
 +
 
 
[[رده:علمای قرن سیزدهم]]
 
[[رده:علمای قرن سیزدهم]]

نسخهٔ ‏۱ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۰۴:۴۸

حسین بن نجف (م، ۱۲۵۱ ق)، پیر ائمه عراق، پدرش از اهالی تبریز بود. شیخ حسین در نجف متولد شد و پس از طی مقدمات علوم از محضر صاحب حدایق، وحید بهبهانی و شیخ جعفر کبیر و دیگر اساتید به درجه اجتهاد رسید. وی عالمی فاضل و ادیبی شاعر بود.

ویژگی‌های اخلاقی

سبط بزرگوارش شیخ محمدطاها در وصف جدش چنین می نویسد: معظم له دانشمندی عالم و زاهدی کامل و بارعی خاشع بود. او در زهد، ورع و تقوی، سلمان عصر خویش بود و در علم و عمل و فضائل اخلاقی، صبر و بردباری انگشت نمای مردم عصر خویش گشت. هیچ گاه به مدت عمرش خشم و غضبی از او دیده نشد. بسیار بردبار و خوش اخلاق بود. در شدائد و گرفتاریها صبور و حلیم بود. او عمری طولانی نمود و فضلائی چند از محضرش برخاست.

سید محمد مجاهد به او اعتقاد وافری داشت و به علم و زهد و ورع و تقوای او غبطه می خورد. نوشته اند سید محمد به شیخ می فرمود: آنگاه که به حضور مولایت بقیة الله الاعظم می رسی از ما نیز یادی نما و در مورد حقیر نیز خواهشی فرما. شیخ می فرمود: ما را چه به حضور صاحب، چه آنکه زیارت معشوق کار هر عاشق دلباخته نیست!

تألیفات

از آثار اوست:

وفات

این پیر عاشق، شیخ الائمه عراق، پس از چندین سال تحقیق و عبادت و بندگی، سرانجام در شب جمعه دوم محرم الحرام سال ۱۲۵۱ (اواسط قرن سیزدهم) در نجف اشرف وفات نمود و سالها بعد شیخ انصاری هم در کنار او آرمید.

منابع

  • سایت شعائر