دعای ۴۷ صحیفه سجادیه/ شرح‌ها و ترجمه‌ها (بخش یازدهم)

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

فهرست دعاهای صحیفه سجادیه

متن دعای ۴۷ صحیفه سجادیه

شرح و ترجمه دعا:

بخش اول - بخش دوم - بخش سوم - بخش چهارم - بخش پنجم - بخش ششم - بخش هفتم - بخش هشتم - بخش نهم - بخش دهم - بخش یازدهم - بخش دوازدهم - بخش سیزدهم

وَ لَا تُخْزِنِی یوْمَ تَبْعَثُنِی لِلِقَائِک، وَ لَا تَفْضَحْنِی بَینَ یدَی أَوْلِیائِک، وَ لَا تُنْسِنِی ذِکرَک، وَ لَا تُذْهِبْ عَنِّی شُکرَک، بَلْ أَلْزِمْنِیهِ فِی أَحْوَالِ السَّهْوِ عِنْدَ غَفَلَاتِ الْجَاهِلِینَ لِآلْائِک، وَ أَوْزِعْنِی أَنْ أُثْنِی بِمَا أَوْلَیتَنِیهِ، وَ أَعْتَرِفَ بِمَا أَسْدَیتَهُ إِلَیّ. وَ اجْعَلْ رَغْبَتِی إِلَیک فَوْقَ رَغْبَةِ الرَّاغِبِینَ، وَ حَمْدِی إِیاک فَوْقَ حَمْدِ الْحَامِدِینَ.

وَ لَا تَخْذُلْنِی عِنْدَ فَاقَتِی إِلَیک، وَ لَا تُهْلِکنِی بِمَا أَسْدَیتُهُ إِلَیک، وَ لَا تَجْبَهْنِی بِمَا جَبَهْتَ بِهِ الْمُعَانِدِینَ لَک، فَإِنِّی لَک مُسَلِّمٌ، أَعْلَمُ أَنَّ الْحُجَّةَ لَک، وَ أَنَّک أَوْلَی بِالْفَضْلِ، وَ أَعْوَدُ بِالْإِحْسَانِ، وَ أَهْلُ التَّقْوی‏، وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ، وَ أَنَّک بِأَنْ تَعْفُوَ أَوْلَی مِنْک بِأَنْ تُعَاقِبَ، وَ أَنَّک بِأَنْ تَسْتُرَ أَقْرَبُ مِنْک إِلَی أَنْ تَشْهَرَ.

فَأَحْینِی حَیاةً طَیبَةً تَنْتَظِمُ بِمَا أُرِیدُ، وَ تَبْلُغُ مَا أُحِبُّ مِنْ حَیثُ لَا آتِی مَا تَکرَهُ، وَ لَا أَرْتَکبُ مَا نَهَیتَ عَنْهُ، وَ أَمِتْنِی مِیتَةَ مَنْ یسْعَی نُورُهُ بَینَ یدَیهِ وَ عَنْ یمِینِهِ.

وَ ذَلِّلْنِی بَینَ یدَیک، وَ أَعِزَّنِی عِنْدَ خَلْقِک، وَ ضَعْنِی إِذَا خَلَوْتُ بِک، وَ ارْفَعْنِی بَینَ عِبَادِک، وَ أَغْنِنِی عَمَّنْ هُوَ غَنِی عَنِّی، وَ زِدْنِی إِلَیک فَاقَةً وَ فَقْراً.

وَ أَعِذْنِی مِنْ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ، وَ مِنْ حُلُولِ الْبَلَاءِ، وَ مِنَ الذُّلِّ وَ الْعَنَاءِ، تَغَمَّدْنِی فِیمَا اطَّلَعْتَ عَلَیهِ مِنِّی بِمَا یتَغَمَّدُ بِهِ الْقَادِرُ عَلَی الْبَطْشِ لَوْ لَا حِلْمُهُ، وَ الْآخِذُ عَلَی الْجَرِیرَةِ لَوْ لَا أَنَاتُهُ وَ إِذَا أَرَدْتَ بِقَوْمٍ فِتْنَةً أَوْ سُوءاً فَنَجِّنِی مِنْهَا لِوَاذاً بِک، وَ إِذْ لَمْ تُقِمْنِی مَقَامَ فَضِیحَةٍ فِی دُنْیاک فَلَا تُقِمْنِی مِثْلَهُ فِی آخِرَتِک.‏

ترجمه‌ها

ترجمه انصاریان

و در آن روز که مرا برای لقای خود برانگیزی خوار و ذلیلم مکن، و در برابر اولیاءت رسوایم منما، و یاد خود را از ذهنم مبر، و توان ادای شکرت را از من سلب مکن، بلکه زمانی که جاهلان بی‌خبر غافلانه نعمت‌هایت را فراموش کنند ادای شکر را ملازم من ساز، و توفیق ثنایت را به سبب آنچه به من عطا نموده‌ای، و اعتراف به آنچه را که ارزانی‌ام داشته‌ای به من مرحمت کن،

و رغبتم را به سویت بالاتر از رغبت دیگران، و ستایشم را در حقّت فوق ستایش دیگران قرار ده،

و مرا به هنگام نیاز به خود دچار خذلان مکن، و به سزای اعمالی که به پیشگاهت تقدیم داشته‌ام هلاکم منما، و آن گونه که دشمنان را از خود می‌رانی مرا از خود مران، چرا که من سرسپرده توام، می‌دانم که حجت توراست، و تو سزاوار به تفضّل، و خو کرده به احسان، و شایسته آنی که از تو پروا گیرند، و اهل و آمرزشی، و آگاهم که به عفوکردن سزاوارتر از عقاب کردنی، و به پرده‌پوشی از پرده‌دری نزدیک‌تری،

پس زنده‌ام بدار به حیات پاکیزه‌ای که خواسته هایم را برآورده سازد، و همه آنچه را که دوست می‌دارم فراهم آورد بدون آنکه ناپسند تواز من سرزند، و منهیات تو از من صادر شود، و مانند آن کسی بمیران که نور او از پیشاپیش و از جانب راستش روان می‌گردد،

و مرا در محضرت ذلیل، و در نزد بندگانت عزیز گردان، و چون به خلوت مناجات بنشینم خاشعم ساز، و در میان بندگانت رفعتم ده، و از آن که از من بی‌نیاز است بی‌نیازم کن، و بر فقر و تهیدستیم نسبت به حضرتت بیفزا،

و از سرزنش دشمنان (دشمن شادی)، و رسیدن بلا، و خواری و رنج پناهم ده، و درباره آنچه از زشتی‌هایم آگاهی مرا بپوشان به آنچه که می‌پوشاند به آن کسی که به سختگیری قدرت دارد ولی حلمش مانع است، و بر کیفر دادن تواناست اما شکیبایی می‌کند،

و چون در حق قومی فتنه یا بدی بخواهی پس مرا از باب اینکه در پوشش تو درآمده‌ام نجات ده، و چون مرا در دنیای خود در موقف افتضاح بپا نداشتی به همان صورت در جهان آخرت در چنان موقفی بپامدار.

شرح‌ها

دیار عاشقان (انصاریان)

«وَ لاَ تُخْزِنِی یوْمَ تَبْعَثُنِی لِلِقَائِک وَ لاَ تَفْضَحْنِی بَینَ یدَی أَوْلِیائِک وَ لاَ تُنْسِنِی ذِکرَک وَ لاَ تُذْهِبْ عَنِّی شُکرَک

بَلْ أَلْزِمْنِیهِ فِی أَحْوَالِ السَّهْوِ عِنْدَ غَفَلاَتِ الْجَاهِلِینَ لآِلاَئِک وَ أَوْزِعْنِی أَنْ أُثْنِی بِمَا أَوْلَیتَنِیهِ وَ أَعْتَرِفَ بِمَا أَسْدَیتَهُ إِلَی

وَ اجْعَلْ رَغْبَتِی إِلَیک فَوْقَ رَغْبَةِ الرَّاغِبِینَ وَ حَمْدِی إِیاک فَوْقَ حَمْدِ الْحَامِدِینَ

وَ لاَ تَخْذُلْنِی عِنْدَ فَاقَتِی إِلَیک وَ لاَ تُهْلِکنِی بِمَا أَسْدَیتُهُ إِلَیک وَ لاَ تَجْبَهْنِی بِمَا جَبَهْتَ بِهِ الْمُعَانِدِینَ لَک

فَإِنِّی لَک مُسَلِّمٌ أَعْلَمُ أَنَّ الْحُجَّةَ لَک وَ أَنَّک أَوْلَى بِالْفَضْلِ وَ أَعْوَدُ بِالْإِحْسَانِ وَ أَهْلُ التَّقْوَى وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ

وَ أَنَّک بِأَنْ تَعْفُوَ أَوْلَى مِنْک بِأَنْ تُعَاقِبَ وَ أَنَّک بِأَنْ تَسْتُرَ أَقْرَبُ مِنْک إِلَى أَنْ تَشْهَرَ

فَأَحْینِی حَیاةً طَیبَةً تَنْتَظِمُ بِمَا أُرِیدُ وَ تَبْلُغُ مَا أُحِبُّ مِنْ حَیثُ لاَ آتِی مَا تَکرَهُ وَ لاَ أَرْتَکبُ مَا نَهَیتَ عَنْهُ وَ أَمِتْنِی مِیتَةَ مَنْ یسْعَى نُورُهُ بَینَ یدَیهِ وَ عَنْ یمِینِهِ

وَ ذَلِّلْنِی بَینَ یدَیک وَ أَعِزَّنِی عِنْدَ خَلْقِک وَ ضَعْنِی إِذَا خَلَوتُ بِک وَ ارْفَعْنِی بَینَ عِبَادِک وَ أَغْنِنِی عَمَّنْ هُوَ غَنِی عَنِّی وَ زِدْنِی إِلَیک فَاقَةً وَ فَقْراً

وَ أَعِذْنِی مِنْ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ وَ مِنْ حُلُولِ الْبَلاَءِ وَ مِنَ الذُّلِّ وَ الْعَنَاءِ

تَغَمَّدْنِی فِیمَا اطَّلَعْتَ عَلَیهِ مِنِّی بِمَا یتَغَمَّدُ بِهِ الْقَادِرُ عَلَى الْبَطْشِ لَوْ لاَ حِلْمُهُ وَ الآْخِذُ عَلَى الْجَرِیرَةِ لَوْ لاَ أَنَاتُهُ

وَ إِذَا أَرَدْتَ بِقَوْم فِتْنَةً أَوْ سُوءاً فَنَجِّنِی مِنْهَا لِوَاذاً بِک وَ إِذْ لَمْ تُقِمْنِی مَقَامَ فَضِیحَة فِی دُنْیاک فَلاَ تُقِمْنِی مِثْلَهُ فِی آخِرَتِک».

و در آنروز که مرا براى لقاى خود برانگیزى شرمسارم مکن، و در برابر دوستانت رسوا مساز و یاد خود را از خاطرم مبر، و شکرت را از من سلب مکن. بلکه آنگاه که نادانان غافلانه نعمتهایت را فراموش کنند شکر نعمت را با من ملازم ساز، و توفیق ثنا گوئیت را بر آنچه به من عطا فرموده اى و اعتراف به آنچه ارزانیم داشته اى به من عطا کن، و کششم را به سوى خودت برتراز کشش دیگران، و ستایشم را در باره خودت فوق ستایش ستایشگران قرار ده، و مرا به هنگام نیاز به خودت خوار مساز، و به سزاى کارهایى که مرتکب شده ام هلاکم مکن، و آنگونه که معاندان را از خود مى رانى مرا مران، چون سرسپرده توأم و مى دانم که حجّت توراست و تو سزاوارتر به تفضّل و خو کرده تر به احسانى و شایسته آنى که از تو بیم کنند، و اهل آمرزشى، و مى دانم که به بخشیدن سزاوارتر از عقاب کردنى، و به پرده پوشى از پرده درى نزدیکترى.

پس مرا زنده دار به زندگى پاکیزه اى که خواسته هایم را برآورده ساز، بدون آنکه ناپسند تو را بجا آوردم و منهیات تو را مرتکب شوم، و آن گونه بمیران که نور پیشاپیش و از سمت راستم روان گردد، و مرا در پیشگاهت خوار و در نزد بندگان عزیز گردان، و چون با تو خلوت کنم خاشعم ساز، و در میان بندگانت سرفرازم گردان، و از کسى که از من بى نیاز است بى نیازم کن، و بر فقر و تهیدستیم نسبت به خودت بیفزاى، و از دشمن شادى و نزول بلا و ذلّت و رنج پناهم ده، و درباره آنچه از احوالم آگاهى همچون کسى بپوشان که اگر حلم و بردباریش نمى بود توانایى بر انتقام داشت، و اگر مدارایش نمى بود بر گناه و معصیت مجازات مى کرد.

گاه با دلشدگان هم صنما راه بیا *** راه با همچو منى هم ز وفا گاه بیا

توشه کشور حسنىّ و سپاهت عشّاق *** نظرى تا به سپاهت کنى اى شاه بیا

گر مکدّر نکنى آینه خاطر دوست *** هر سحر از دل تنگم بدر اى آه بیا

دانم اى جان که ز بیمارى ما آگاهى *** چونکه هستى ز دل خسته ام آگاه بیا

تا به کى رهسپر وادى حیرت باشیم *** اى دلیل دل سرگشته گمراه بیا

گفتمش راه به کوى تو برم از چه طریق *** گفت ما را ز ره صدق به درگاه بیا

رنجى ارداشت از این پیش توانایى کوه *** گشت از هجر تو کاهیده تر از کاه بیا

الهى چون درباره قومى فتنه اى یا گرفتاریى بخواهى، پس مرا از جهت پناه جستن به تو از آن نجات ده، و چون مرا در دنیاى خود در موقف رسوایى به پا نداشتى همچنین در آخرت در چنان موقفى به پا مدار.