اِسناد: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{خوب}} | {{خوب}} | ||
| − | + | '''«اِسناد»''' مصدر باب اِفعال از ریشه «س.ن.د» به معنی نسبت دادن خبری به دیگری به صورت مستند است. | |
| − | در اصطلاح به دو معنای مصدری و اسمی به کار رفته است | + | اِسناد در اصطلاح به دو معنای مصدری و اسمی به کار رفته است: |
| − | + | *به معنای مصدری، عبارت است از رساندن خبر به گوینده آن با ذکر [[سند حدیث|سند]]. | |
| − | + | *به معنای اسمی، مترادف است با سند و جمع آن اَسانید است. | |
| − | تفاوت | + | تفاوت اِسناد به مفهوم نخست با سند، در این است که سند به مجموع راویان [[حدیث]] اطلاق مى‌شود، اما اسناد، نقل حدیث همراه ذکر سند آن است. |
| − | سنت از جمله منابع دستیابى به [[ | + | [[سنت]] از جمله منابع دستیابى به [[احکام شرعى]] است. در استدلال کامل به سنت چند عنصر دخیل است و صحت سند و قابلیت آن براى اعتماد و استناد، از جمله این عناصر است؛ به این معنا که استدلال به یک [[حدیث]]، بر اطمینان به صدور آن از [[عصمت|معصوم]] علیهالسلام متوقف است و تحقق آن بنا بر نظریه اصولیان، به مذکور بودن سند روایت تا معصوم و اعتبار آن بر طبق موازین علم [[مصطلح الحدیث|درایه]] و [[رجال]] است؛<ref> الموسوعة الفقهیة المیسرة، ۳/۲۸۸-۲۹۰.</ref> و بنا بر نظریه [[اخباریان]]، به ذکر سند حدیث تا رسیدن به یکى از کتاب‌هاى معتبر مى‌باشد.<ref> الحدائق الناضرة، ۱/۱۴-۲۶.</ref> |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | * [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]، جمعى از پژوهشگران، ج۱، ص۴۸۸. | ||
| + | * اصطلاحات حدیثی، شادی نفیسی. | ||
{{اصطلاحات حدیثی}} | {{اصطلاحات حدیثی}} | ||
[[رده:اصطلاحات حدیثی]] | [[رده:اصطلاحات حدیثی]] | ||
نسخهٔ ۲۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۳
«اِسناد» مصدر باب اِفعال از ریشه «س.ن.د» به معنی نسبت دادن خبری به دیگری به صورت مستند است.
اِسناد در اصطلاح به دو معنای مصدری و اسمی به کار رفته است:
- به معنای مصدری، عبارت است از رساندن خبر به گوینده آن با ذکر سند.
- به معنای اسمی، مترادف است با سند و جمع آن اَسانید است.
تفاوت اِسناد به مفهوم نخست با سند، در این است که سند به مجموع راویان حدیث اطلاق مى‌شود، اما اسناد، نقل حدیث همراه ذکر سند آن است.
سنت از جمله منابع دستیابى به احکام شرعى است. در استدلال کامل به سنت چند عنصر دخیل است و صحت سند و قابلیت آن براى اعتماد و استناد، از جمله این عناصر است؛ به این معنا که استدلال به یک حدیث، بر اطمینان به صدور آن از معصوم علیهالسلام متوقف است و تحقق آن بنا بر نظریه اصولیان، به مذکور بودن سند روایت تا معصوم و اعتبار آن بر طبق موازین علم درایه و رجال است؛[۱] و بنا بر نظریه اخباریان، به ذکر سند حدیث تا رسیدن به یکى از کتاب‌هاى معتبر مى‌باشد.[۲]
پانویس
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جمعى از پژوهشگران، ج۱، ص۴۸۸.
- اصطلاحات حدیثی، شادی نفیسی.
