ملا عبدالصمد همدانی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ویرایش)
جز
سطر ۵: سطر ۵:
 
از خانواده، تاریخ تولد و اوایل زندگی وی اطلاع دقیقی در دست نیست. کسانی که اولین شرح حالها را دربارۀ وی نوشته‌ و با وی معاشر بوده‌اند، عبارت‌اند از: حاج میرزا زین‌العابدین شیروانی؛ مست علیشاه که بنا به گزارش وی پدرش نیز با عبدالصمد دوستی داشته‌است، ‌با عبدالصمد ملاقات داشته و فقط او در کتابش نام پدر عبد‌الصمد را نوشته و آن را محمد ذکر کرده‌ است. با توجه به سال شهادت عبدالصمد (۱۲۱۶ ق) و این‌که عمر وی را بیش از شصت سال ذکر کرده‌اند، احتمالا ولادتش پیش از سال ۱۱۵۶ هجری و شاید بین سالهای ۱۱۵۰ تا ۱۱۵۵ بوده ‌است.   
 
از خانواده، تاریخ تولد و اوایل زندگی وی اطلاع دقیقی در دست نیست. کسانی که اولین شرح حالها را دربارۀ وی نوشته‌ و با وی معاشر بوده‌اند، عبارت‌اند از: حاج میرزا زین‌العابدین شیروانی؛ مست علیشاه که بنا به گزارش وی پدرش نیز با عبدالصمد دوستی داشته‌است، ‌با عبدالصمد ملاقات داشته و فقط او در کتابش نام پدر عبد‌الصمد را نوشته و آن را محمد ذکر کرده‌ است. با توجه به سال شهادت عبدالصمد (۱۲۱۶ ق) و این‌که عمر وی را بیش از شصت سال ذکر کرده‌اند، احتمالا ولادتش پیش از سال ۱۱۵۶ هجری و شاید بین سالهای ۱۱۵۰ تا ۱۱۵۵ بوده ‌است.   
 
==استادان و مریدان==   
 
==استادان و مریدان==   
اولین و مهمترین استاد عبدالصمد در فقه و اصول، [[وحید بهبهانی]] (متوفی ۱۲۰۵) و دومین سید علی طباطبایی (متوفی۱۲۳۱)، مؤلف [[ریاض المسائل]]، بود. [[سید محمد مهدی بحرالعلوم|سید بحر‌العلوم]] (متوفی ۱۲۱۲) را نیز یکی از استادان وی دانسته، ولی عبدالصمد در هیچ‌یک از آثار خود از وی نام نبرده است. <ref> دانشنامه جهان اسلام به نقل از ایزدگشسب، شمس التواریخ، تهران۱۳۴۵ش، ص۷۸  </ref>   
+
اولین و مهمترین استاد عبدالصمد در فقه و اصول، [[وحید بهبهانی]] (متوفی ۱۲۰۵) و دومین [[سيد علی طباطبائی|سید علی طباطبایی]] (متوفی۱۲۳۱)، مؤلف [[ریاض المسائل]]، بود. [[سید محمد مهدی بحرالعلوم|سید بحر‌العلوم]] (متوفی ۱۲۱۲) را نیز یکی از استادان وی دانسته، ولی عبدالصمد در هیچ‌یک از آثار خود از وی نام نبرده است. <ref> دانشنامه جهان اسلام به نقل از ایزدگشسب، شمس التواریخ، تهران۱۳۴۵ش، ص۷۸  </ref>   
  
 
اما دو تن از مشاهیر مرید وی عبارت‌اند از: ملامحمد کوه بنانی (متوفی ۱۲۴۷)، از علمای کرمان، ملقب به هدایت علیشاه و ملا عباس ایروانی، معروف به حاج میرزا‌آقاسی (متوفی ۱۲۶۵)، که بعد‌ها صدر اعظم محمدشاه قاجار شد.   
 
اما دو تن از مشاهیر مرید وی عبارت‌اند از: ملامحمد کوه بنانی (متوفی ۱۲۴۷)، از علمای کرمان، ملقب به هدایت علیشاه و ملا عباس ایروانی، معروف به حاج میرزا‌آقاسی (متوفی ۱۲۶۵)، که بعد‌ها صدر اعظم محمدشاه قاجار شد.   
سطر ۳۳: سطر ۳۳:
  
 
گفته شده است که عبدالصمد کتابی حجیم در لغت نیز داشته است. همچنین عبد‌الصمد به زبان فارسی و عربی شعر می‌سرود. بعضی از اشعار وی در بحرالمعارف آمده است. به نوشته [[آقا بزرگ طهرانی]]  نیز وی دیوانی داشته است.
 
گفته شده است که عبدالصمد کتابی حجیم در لغت نیز داشته است. همچنین عبد‌الصمد به زبان فارسی و عربی شعر می‌سرود. بعضی از اشعار وی در بحرالمعارف آمده است. به نوشته [[آقا بزرگ طهرانی]]  نیز وی دیوانی داشته است.
==شهادت ملاعبدالصمد ==
+
==شهادت ملاعبدالصمد==
 
   
 
   
[[علامه امینی|علامه امینی]] در کتاب [[شهداء الفضیلة (کتاب)|شهدای راه فضیلت]] می نویسد: همدانی از پرچم داران علم، فقیهی محقق، [[محدث|محدثی]] حکیم و عقیده شناسی لغت دان بود. به همه رشته های علمی زبردست بود. دانشمندی خوش مشرب، عارفی زاهد و نیکو طریقه، از شاگردان [[وحید بهبهانی|وحید بهبهانی]] و [[سید علی طباطبائی|سید علی صاحب ریاض]] بود. علامه امینی اضافه می کند که عبدالصمد همدانی در روز ۱۸ [[ماه ذی الحجه|ذیحجه]] ([[عید غدیر]]) سال ۱۲۱۶ هجری، در حمله ناگهانی [[وهابیت|وهابیها]] به [[کربلا]]، مظلومانه به شهادت رسید.  
+
[[علامه امینی|علامه امینی]] در کتاب [[شهداء الفضيلة (کتاب)|شهدای راه فضیلت]] می نویسد: همدانی از پرچم داران علم، فقیهی محقق، [[محدث|محدثی]] حکیم و عقیده شناسی لغت دان بود. به همه رشته های علمی زبردست بود. دانشمندی خوش مشرب، عارفی زاهد و نیکو طریقه، از شاگردان [[وحید بهبهانی|وحید بهبهانی]] و [[سيد علی طباطبائی|سید علی صاحب ریاض]] بود. علامه امینی اضافه می کند که عبدالصمد همدانی در روز ۱۸ [[ماه ذی الحجه|ذیحجه]] ([[عید غدیر]]) سال ۱۲۱۶ هجری، در حمله ناگهانی [[وهابیت|وهابیها]] به [[کربلا]]، مظلومانه به شهادت رسید.  
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==

نسخهٔ ‏۳ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۳۷

ملا عبدالصمد همدانی، عارف، فقیه، متکلم و لغوی شیعی اواخر قرن دوازدهم و اوایل قرن سیزدهم هجری در شهر کربلا بود. معروفترین اثر او بحر المعارف در فلسفه و عرفان است. عبدالصمد چهل سال در عتبات عالیات به تحصیل پرداخت و نزدیک سی سال در کربلا بر مسند اجتهاد نشست، فتوا می‌داد و تدریس می‌کرد و در همان سالها کتابهایی در فقه و اصول و لغت نوشت.

ولادت

از خانواده، تاریخ تولد و اوایل زندگی وی اطلاع دقیقی در دست نیست. کسانی که اولین شرح حالها را دربارۀ وی نوشته‌ و با وی معاشر بوده‌اند، عبارت‌اند از: حاج میرزا زین‌العابدین شیروانی؛ مست علیشاه که بنا به گزارش وی پدرش نیز با عبدالصمد دوستی داشته‌است، ‌با عبدالصمد ملاقات داشته و فقط او در کتابش نام پدر عبد‌الصمد را نوشته و آن را محمد ذکر کرده‌ است. با توجه به سال شهادت عبدالصمد (۱۲۱۶ ق) و این‌که عمر وی را بیش از شصت سال ذکر کرده‌اند، احتمالا ولادتش پیش از سال ۱۱۵۶ هجری و شاید بین سالهای ۱۱۵۰ تا ۱۱۵۵ بوده ‌است.

استادان و مریدان

اولین و مهمترین استاد عبدالصمد در فقه و اصول، وحید بهبهانی (متوفی ۱۲۰۵) و دومین سید علی طباطبایی (متوفی۱۲۳۱)، مؤلف ریاض المسائل، بود. سید بحر‌العلوم (متوفی ۱۲۱۲) را نیز یکی از استادان وی دانسته، ولی عبدالصمد در هیچ‌یک از آثار خود از وی نام نبرده است. [۱]

اما دو تن از مشاهیر مرید وی عبارت‌اند از: ملامحمد کوه بنانی (متوفی ۱۲۴۷)، از علمای کرمان، ملقب به هدایت علیشاه و ملا عباس ایروانی، معروف به حاج میرزا‌آقاسی (متوفی ۱۲۶۵)، که بعد‌ها صدر اعظم محمدشاه قاجار شد.

گفته شده است که عبدالصمد همدانی پیش از حمله وهابیها، همسر و فرزندانش را به آقاسی سپرده بود و او نیز آنان را از کربلا به همدان باز گرداند.[۲]

ورود عبدالصمد به طریقت

عبدالصمد پس از سالها تحصیل و تدریس فقه در عتبات، با راهنمایی مجذوب علیشاه نزد نورعلیشاه اصفهانی (شیخ سلسله نعمت‌اللهی) راه یافت و به واسطه وی وارد طریقت شد. احتمالا این ملاقات در ۱۲۰۷ صورت گرفته که نورعلیشاه در کربلا بوده و مجذوب علیشاه نیز در همین ایام از وی اجازه ارشاد گرفته است.

بنا بر برخی منابع، عبدالصمد به اشارۀ نورعلیشاه نزد حسین علیشاه در اصفهان رفت و اجازۀ ذکر خفی از او گرفت و هشت سال نزد وی شاگردی کرد. البته عبد‌الصمد در یکی از آثارش تصریح کرده که دستور ذکرش را از سید علی‌رضا، قطب وقت نعمت‌اللهی ساکن دکن، گرفته و سپس سلسله نسب سید علی‌رضا را تا شاه نعمت‌الله ولی و از وی تا امام رضا علیه‌السلام ذکر کرده و از حسین علیشاه نام نبرده است.

معصوم علیشاه در طرایق الحقایق در سبب این کار چند وجه ذکر کرده است، از جمله اسقاط نسخه خطی اثر مورد نظر و دیگر این‌که شاید عبد‌الصمد خود نیز بدون واسطه با رضا علیشاه مرتبط بوده است.

احتمال هم می‌رود که این امر به سبب احتیاط بسیار حسین علیشاه در اظهار تصوف خود بوده باشد و از این رو، عبد‌الصمد نیز – که به سبب تعلقش به سلسله‌های صوفیه، آزار فراوان دیده بود– نمی‌خواست مقام شیخ خود را در تصوف آشکار کند.

عبد‌الصمد، پس از هشت سال، از اصفهان به کربلا بازگشت و به تبلیغ سلسله خود پرداخت. بنا به گفته معصوم علیشاه، عبد‌الصمد در کربلا احتمالاً واسطۀ ملاقات سید بحرالعلوم با نورعلیشاه اصفهانی شده بود. اگر این مطلب درست باشد، عبدالصمد همدانی در تاریخ عرفان شیعی اهمیت خاصی می‌یابد، زیرا به واسطه او و احتمالاً سید بحرالعلوم، طریقه‌ای عرفانی در میان فقهای شیعه، به‌خصوص در عتبات، رواج پیدا کرد که بعداً به ملاحسینقلی همدانی رسید و پس از آنان نیز ادامه یافت.

آثار و تألیفات

عبد‌الصمد همدانی آثاری در تصوف و فقه و اصول و لغت و کلام دارد، که غالباً چاپ نشده‌اند. در صحت انتساب بعضی از آن‌ها به وی تردید وجود دارد. برخی از این آثار را متعلق به شخص دیگری به نام عبد‌الصمدبن محمد حسین همدانی، از علمای اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم و از پیروان شیخ احمد احسائی، دانسته و گفته‌اند که به اشتباه ازآن عبد‌الصمد همدانی دانسته شده است.

برخی از آثار قطعی عبد‌الصمد در فقه عبارت‌اند از: بحر‌الحقائق، در شرح «مختصر النافع» محقق حلی، که ناتمام مانده و نسخه خطی آن موجود است. رساله در غنا، که در آن، دلایل رد غنا از نظر فقهی بررسی شده است و شرح «معارج الاصول» محقق حلی.

از آثار قطعی وی در تصوف، رساله کوچکی است به نام فی العشق الالهی، به فارسی آمیخته با عربی، دربارۀ عشق. این کتاب با نام محبت نامه، به کوشش حسین جعفری زنجانی، در ۱۳۸۲ش در قم به چاپ رسیده است.

اما مهم‌‌ترین کتاب ملا عبدالصمد در تصوف و حکمت عملی، بحر‌المعارف است. این کتاب، که به فارسی مخلوط به عربی است، بازگو کنندۀ ایام سلوک معنوی مؤلف است و وی آن را در اواخر عمر، در کربلا تألیف کرده است. عبد‌الصمد در تألیف این کتاب علاوه بر استفاده از بسیاری کتابهای عرفان عملی و نظری، مطالب خود را به آیات و احادیث نیز مستند کرده است. در این کتاب از مشایخ تصوف، مانند معروف کرخی و جنید و نجم‌الدین کبری نیز اقوال بسیاری ذکر شده است. بحرالمعارف، در جمع تصوف و تشیع، در همان مسیر جامع الاسرار سید حیدر آملی است و یکی از منابع بحر المعارف نیز بوده است. بخشهایی از جلد اول و به‌خصوص جلد دوم کتاب بحر المعارف در موضوع ولایت و شئون آن، بنا بر سیاق عارفان، است. وی در این اثر خواسته است از منظر ولایت، تصوف را اثبات و تعالیم آن را تفسیر کند.

بحر المعارف از حیث ترتیب بابها و فصول و ذکر عناوین تا حدی به کتاب مرصاد العباد نجم‌الدین رازی شباهت دارد، با این تفاوت که شرح و تفصیل مطالب مبتنی بر عقاید و مأثورات شیعه است، چنانکه مثلاً در جلد اول، در مبحث «شرایط شیخ و مرشد» و «بحثی جامع در امامت»، دربارۀ مناقب حضرت علی علیه‌السلام و اثبات امامت آن حضرت سخن گفته‌است. مؤلف در این اثر با لحنی توأم با مهر و محبت، اکثر مطالب را با عبارت «ای عزیز» آغاز کرده که یادآور کتاب انسان کامل عزیزالدین نسفی است؛ اما، به شیوۀ متکلمان شیعه، لحن جدلی نیز دارد. وی در اثبات تصوف و تعالیم آن، بر ضد مخالفانش، دلایلی نقلی از قرآن و احادیث و روایات آورده است.

گفته شده است که عبدالصمد کتابی حجیم در لغت نیز داشته است. همچنین عبد‌الصمد به زبان فارسی و عربی شعر می‌سرود. بعضی از اشعار وی در بحرالمعارف آمده است. به نوشته آقا بزرگ طهرانی نیز وی دیوانی داشته است.

شهادت ملاعبدالصمد

علامه امینی در کتاب شهدای راه فضیلت می نویسد: همدانی از پرچم داران علم، فقیهی محقق، محدثی حکیم و عقیده شناسی لغت دان بود. به همه رشته های علمی زبردست بود. دانشمندی خوش مشرب، عارفی زاهد و نیکو طریقه، از شاگردان وحید بهبهانی و سید علی صاحب ریاض بود. علامه امینی اضافه می کند که عبدالصمد همدانی در روز ۱۸ ذیحجه (عید غدیر) سال ۱۲۱۶ هجری، در حمله ناگهانی وهابیها به کربلا، مظلومانه به شهادت رسید.

پانویس

  1. دانشنامه جهان اسلام به نقل از ایزدگشسب، شمس التواریخ، تهران۱۳۴۵ش، ص۷۸
  2. معصوم علیشاه، طرائق الحقائق، چاپ محمدجعفر محجوب، تهران ۱۳۳۹ـ ۱۳۴۵ ش ج۳، ص ۲۹۹.


منابع

  • پایگاه شعائر
  • دانشنامه جهان اسلام، مدخل "همدانی، عبدالصمد" از شهرام پازوکی

پیوندها