حضرت علی اکبر علیه السلام: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(شعری در وصف حضرت علی اکبر (ع))
 
(۱۱ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
علی بن حسین بن علی بن ابی طالب  فرزند بزرگ [[سيدالشهدا]] که مشهور به علی اکبر  و  شبه پيامبر (ص) می باشد. كنيه او ابو الحسن است كه در [[روز عاشورا]] در کربلا به شهادت رسید.
+
'''علی بن حسین علیه السلام''' مشهور به «علی اکبر»، فرزند بزرگ [[سیدالشهداء|حضرت سیدالشهدا]] علیه السلام است که در [[روز عاشورا]] در [[کربلا]] به [[شهادت در راه خدا|شهادت]] رسید. هنگام دفن [[شهدای کربلا]]، پیکر مطهر حضرت علی اکبر در پایین پای پدر بزرگوارش مدفون شد، از آن رو قبر [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] علیه السلام «[[قبر شش گوشه|شش گوشه]]» است.
+
[[پرونده:شش گوشه.jpg|بندانگشتی|مدفن حضرت علی‌اکبر در ضریح شش گوشه]]
== مادر ایشان ==
+
 
نام مادر على اكبر ، لیلی بوده است . نام وى را آمنه <ref>در نسبُ قريش «آمنه» يا «ليلى» آمده است.</ref> ، بَرّه  و مُرّه  نيز گفته اند. پدر او ، ابو مُرّه ، صحابه پيامبر صلى الله عليه و آله و مادرش ميمونه ، دختر ابو سفيان است.  
+
==زندگینامه و ویژگی‌ها==
 +
'''ولادت و نسب:'''
 +
 
 +
على اکبر، فرزند بزرگتر [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] علیه السلام، بنا به نقلى در یازدهم [[ماه شعبان|شعبان]] سال سى و سوم هجرى<ref>این نقل ، مربوط به مقتل الحسینِ مُقَرَّم است و در منابع کهن و معتبر ، یافت نشد .</ref> متولّد شد.<ref>در السرائر و مَقاتل الطالبیین آمده است که در زمان خلافت عثمان به دنیا آمده است.</ref> [[ابوالفرج اصفهانی|ابوالفرج]] مى‌ نویسد که او در زمان خلافت [[عثمان بن عفان|عثمان]] زاده شد ولى از سال ولادتش نام نمى ‌برد.<ref> مقاتل الطالبیین، دارالمعرفة، ص ۸۱.</ref> صاحب [[اعیان الشیعه (کتاب)|اعیان الشیعه]] سال ولادت او را ۳۵ یا ۴۱ هجرى نوشته است.<ref>اعیان الشیعه، ج ۸، ص ۲۰۶.</ref>
 +
 
 +
مادر على اکبر، [[لیلی دختر ابی مرة]] بوده است. پدر او ابو مُرّه، [[صحابی|صحابه]] پیامبر صلى الله علیه و آله و مادرش میمونه، دختر [[ابوسفیان|ابو سفیان]] است. در مورد زندگى این بانو، از جمله تاریخ ولادت و وفات، مدّت عمر، زمان ازدواج و...، آگاهى هاى معتبرى در دست نیست.
 +
سند معتبرى براى حضور او در واقعه [[کربلا|کربلا]] وجود ندارد؛  بلکه برخى متأخّران، درگذشت او را قبل از واقعه کربلا دانسته اند.<ref>دانشنامه امام حسین(ع)، ج ۱، مدخل "لیلی همسر امام حسین(ع)".</ref>
  
جدّ ليلى، عروة بن مسعود ثقفى ، از بزرگان صحابه است كه در رُخداد [[ صلح حديبيه ]]، به نمايندگى از قريش ، نزد پيامبر (صلى الله عليه و آله آمد. پيامبر صلى الله عليه و آله) وى را پس از اختيار كردن اسلام، جهت تبليغ دين ، به سوى قبيله اش ثقيف فرستاد و وى بر اثر اصابت تيرى به شهادت رسيد . چون خبر شهادت وى به پيامبر صلى الله عليه و آله رسيد، فرمود :
+
علت اینکه آن حضرت به علی اکبر (بزرگتر) مشهور شده است آن است که امام علی بن الحسین علیه السلام معروف به امام سجاد علیه السلام فرزند دیگر امام حسین علیه السلام همنام او و از او کوچکتر بوده است. ابو الفرج، در [[مقاتل الطالبیین (کتاب)|مقاتل الطالبیین]] خود، نقل کرده که [[یزید بن معاویه|یزید]] به امام زین العابدین علیه السلام گفت: نامت چیست؟ ایشان به او پاسخ داد: «على». یزید گفت: مگر على را خدا نکشت؟ فرمود: «برادر بزرگ ترى به نام على داشتم که شما او را کشتید.»<ref>مقاتل الطالبيين،ابو الفرج الإصفهاني، ج1، ص119</ref>
مَثَل عروه ، مَثَل صاحب ياسين <ref>مقصود از «صاحب ياسين» ، مؤمنى است كه خداوند ، داستان او را در سوره «يس» (آيه ۲۰) آورده است .</ref> است كه قومش را به سوى خدا دعوت كرد؛ ولى آنها او را كُشتند .
 
  
در مورد زندگى اين بانو، از جمله تاريخ ولادت و وفات، مدّت عمر، زمان ازدواج و... ، آگاهى هاى معتبرى در دست نيست.
+
'''شبیه ترین خلق به پیامبر اکرم:'''
سند معتبرى براى حضور او در واقعه كربلا وجود ندارد؛  بلكه برخى متأخّران ، درگذشت او را قبل از واقعه كربلا دانسته اند .
 
== تاریخ تولد ==
 
بنا به نقلى ، على اكبر ، در يازدهم شعبان سال سى و سوم هجرى<ref>اين نقل ، مربوط به مقتل الحسينِ مُقَرَّم است و در منابع كهن و معتبر ، يافت نشد .</ref>، متولّد شد.<ref>در السرائر و مَقاتل الطالبيّين آمده است كه در زمان خلافت عثمان به دنيا آمده است.</ref>ابوالفرج مى‌ نويسد كه او در زمان خلافت عثمان زاده شد ولى از سال ولادتش نام نمى ‌برد. <ref> مقاتل الطالبيين، ص 81، دارالمعرفة</ref> صاحب اعيان الشيعه سال ولادت او را 35 يا 41 هجرى نوشته است.<ref>. اعيان الشيعه، ج 8، ص 206.</ref>
 
  
== نام گذاری حضرت به علی اکبر ==
+
على ‌اکبر علیه السلام در شکل و شمایل و خلق و خو، شبیه ‌ترین مردم به [[پیامبر اسلام|رسول خدا]] (صلى الله علیه و آله) بود و منش و رفتارش، اخلاق پیامبر (صلى الله علیه و آله) را در خاطره‌ ها زنده مى‌ کرد و هرگاه [[اهل البیت|اهل بیت]] علیهم السلام مشتاق دیدار جدشان رسول اللَّه (صلى الله علیه و آله) مى ‌شدند، به چهره او مى ‌نگریستند.  
امام حسين عليه السلام به دليل شدّت علاقه اى كه به نام پدر بزرگوارش داشت ، نام سه فرزند پسرِ خود را «على» گذاشت . از اين رو ، اوّلى به «علىِ اکبر (بزرگ تر)» و دومى به «علىِ اوسط (ميانه)» و سومى به «علىِ اصغر (كوچك تر)» معروف شدند .
 
  
شمارى از بزرگان ، مانند [[شيخ طوسى]] و [[شيخ مفيد]] ، امام زين العابدين عليه السلام را بزرگ ترين فرزند امام حسين عليه السلام دانسته اند ؛ ولى اين نظريّه ، خلاف رأى مشهور سيره نويسان و نَسَب شناسان است.
+
در روایتی به نقل از [[شیخ جعفر شوشتری]] در کتاب خصائص الحسینیه آمده است: در روز [[روز عاشورا|عاشورا]]، [[امام حسین علیه السلام|اباعبدالله الحسین]] هنگامی که علی اکبر را به میدان می فرستاد، به لشگر خطاب کرد و فرمود: "یا قوم، هولاءِ قد برز علیهم غلام، اَشبهُ الناس خَلقاً و خُلقاً و منطقاً برسول الله..." ای قوم، شما شاهد باشید، پسری را به میدان می فرستم، که شبیه ترین مردم از نظر خلق و خوی و منطق به رسول الله (ص) است، بدانید هر زمان ما دلمان برای رسول الله(ص) تنگ می شد نگاه به وجه این پسر می کردیم.
  
در رد این نظریه ابو الفرج ، در مقاتل الطالبيّين خود ، نقل كرده كه يزيد به امام زين العابدين عليه السلام گفت : نامت چيست؟ ايشان به او پاسخ داد : «على» . يزيد گفت : مگر على را خدا نكُشت؟ فرمود : «برادر بزرگ ترى به نام على داشتم كه شما او را كُشتيد.»
+
'''شایستگی برای خلافت از نظر معاویه:'''
  
== شبیه ترین خلق به پیامبر(ص) ==
+
[[معاویه|معاویه]]، او را شایسته ترین فرد براى [[خلافت]] مى دانست و او را چنین توصیف کرد:
على ‌اكبر عليه السلام در شكل و شمايل و خلق و خو، شبيه ‌ترين مردم به رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) بود و منش و رفتارش، اخلاق پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را در خاطره‌ ها زنده مى‌ كرد و هرگاه اهل بيت عليهم السلام مشتاق ديدار جدشان رسول اللَّه (صلى الله عليه و آله و سلم) مى ‌شدند، به چهره او مى ‌نگريستند.  
+
«شایسته ترین فرد براى این کار (خلافت)، على بن الحسین بن على است. جدّش پیامبر خدا صلى الله علیه و آله است و دلیرى [[بنی هاشم|بنى هاشم]]، سخاوت [[بنی امیه|بنى امیه]] و فخر ثقیف را دارد». البتّه این سخن معاویه، در واقع، یک موضعگیرى سیاسى، به منظور نفى خلافت از خاندان رسالت است، نه این که واقعا او خلافت را حقّ على اکبر مى دانسته است.
  
در روایتی به نقل از شیخ جعفر شوشتری در كتاب خصائص الحسینیه آمده است: در روز عاشورا اباعبدالله الحسین هنگامی كه علی اكبر را به میدان می فرستاد، به لشگر خطاب كرد و فرمود:" یا قوم، هولاءِ  قد برز علیهم غلام، اَشبهُ الناس خَلقاً و خُلقاً و منطقاً برسول الله....... " ای قوم، شما شاهد باشید، پسری را به میدان می فرستم، كه شبیه ترین مردم از نظر خلق و خوی و منطق به رسول الله (ص) است بدانید هر زمان ما دلمان برای رسول الله(ص) تنگ می شد نگاه به وجه این پسر می كردیم.
+
==علی اکبر در حادثه کربلا==
 +
مشهور است که حضرت على اکبر، اوّلین شهید [[اهل البیت|اهل بیت]] در [[کربلا]] بوده و [[محمد بن جریر طبری|طبرى]] و [[ابوالفرج اصفهانی|ابو الفرج اصفهانی]]، به این مطلب، تصریح کرده اند و در «[[زیارت ناحیه مقدسه|زیارت ناحیه]]» هم آمده است.
  
== شایستگی برای خلافت از نظر [[معاویه]] ==
+
'''سن حضرت در زمان شهادت''':
معاويه ، او را شايسته ترين فرد براى خلافت مى دانست و او را چنين توصيف كرد :  
 
شايسته ترين فرد براى اين كار (خلافت) ، على بن الحسين بن على عليهماالسلام است . جدّش پيامبر خدا صلى الله عليه و آله است و دليرى بنى هاشم ، سخاوت بنى اميّه و فخر ثقيف را دارد .
 
البتّه اين سخن معاويه ، در واقع ، يك موضعگيرى سياسى ، به منظور نفى خلافت از خاندان رسالت است ، نه اين كه واقعا او خلافت را حقّ على اكبر مى دانسته است .
 
  
== حضرت علی اکبر (علیه السلام) در کربلا ==
+
در باره سنّ على اکبر در هنگام [[شهادت در راه خدا|شهادت]]، اختلاف نظر وجود دارد و تا بیست و هشت سال هم گزارش شده است. نظر به اختلاف در تاریخ ولادت على‌ اکبر، درباره سن او به هنگام شهادت نیز اختلاف است. [[ابن شهر آشوب|ابن ‌شهرآشوب]] مى ‌نویسد که او هنگام شهادت هجده سال داشت و سپس نقل مى‌کند که ۲۵ سال هم گفته‌اند.<ref>مناقب، ج ۴، ص ۱۱۸</ref> [[شیخ مفید|شیخ مفید]]، سنّ او را نوزده سال مى ‌داند<ref> الارشاد، ص ۲۳۸، مکتبة بصیرتى.</ref>؛ لیکن بنا بر نظریه مشهور ـ که وى بزرگ تر از [[امام سجاد علیه السلام|امام زین العابدین]] علیه السلام بوده است ـ و با عنایت به این که امام زین العابدین علیه السلام هنگام واقعه [[روز عاشورا|عاشورا]]، بیست و سه سال داشته، باید سنّ على اکبر، بیش از این باشد و لذا گزارش هاى مبنى بر «ولادت وى در زمان خلافت [[عثمان بن عفان|عثمان]]» و «۲۵ ساله بودن وى در وقت شهادت»، درباره سن ایشان، واقع بینانه تر به نظر مى رسد.
همين طور ، مشهور است كه : على اكبر ، اوّلين شهيد اهل بيت بوده و طبرى و ابو الفرج ، به اين مطلب ، تصريح كرده اند و در «زيارت ناحيه» هم آمده است .
 
  
=== سن حضرت در زمان شهادت ===
+
'''از مردن در راه حق چه باک‌:'''
در باره سنّ على اكبر در هنگام شهادت در كربلا ، اختلاف نظر وجود دارد و تا بيست و هشت سال هم گزارش شده است. نظر به اختلاف در تاريخ ولادت على‌ اكبر درباره سن او به هنگام شهادت نيز اختلاف است. ابن ‌شهرآشوب مى ‌نويسد كه او هنگام شهادت هجده سال داشت و سپس نقل مى‌كند كه 25 سال هم گفته‌اند. <ref>مناقب، ج 4، ص 118</ref> شيخ مفيد، سنّ او را نوزده سال مى ‌داند <ref> الارشاد، ص 238، مكتبة بصيرتى.</ref>؛ ليكن بنا بر نظريّه مشهور ـ كه وى بزرگ تر از امام زين العابدين عليه السلام بوده است ـ و با عنايت به اين كه امام زين العابدين عليه السلام هنگام واقعه عاشورا ، بيست و سه سال داشته ، بايد سنّ على اكبر ، بيش از اين باشد و لذا گزارش هاى مبنى بر «ولادت وى در زمان خلافت عثمان» و ۲۵ ساله بودن وى در وقت شهادت» ، درباره سن ايشان ، واقع بينانه تر به نظر مى رسد .
 
  
===  مردن در راه حق چه باك‌ ===
+
[[تاریخ طبری (کتاب)|تاریخ طبرى]] ـ به نقل از عُقْبة بن سَمعان ـ : وقتى آخر شب شد، [[امام حسین علیه السلام|حسین]] علیه السلام به ما فرمود که آبگیرى کنیم. آن گاه دستور حرکت داد و ما به راه افتادیم. وقتى از منزلگاه [[قصر مقاتل|قصر بنى مُقاتل]]، حرکت کردیم و کمى رفتیم، حسین علیه السلام چُرتى زد و آن گاه بیدار شد و مى فرمود: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ» و «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَلَمِینَ» و این را دو یا سه بار تکرار کرد.
تاريخ الطبر ىـ به نقل از عُقْبة بن سَمعان ـ : وقتى آخر شب شد ، حسين عليه السلام به ما فرمود كه آبگيرى كنيم. آن گاه دستور حركت داد و ما به راه افتاديم.
 
 
   
 
   
وقتى از قصر (منزلگاه) بنى مُقاتل ، حركت كرديم و لختى رفتيم، حسين عليه السلام چرتى زد و آن گاه بيدار شد و مى فرمود : « «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّـآ إِلَيْهِ رَ جِعُونَ» و «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَــلَمِينَ» » و اين را دو يا سه بار تكرار كرد.
+
پسرش على اکبر، بر اسب خویش آمد و گفت: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَجِعُونَ» و «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَلمِینَ»، پدر جان! فدایت شوم! حمد و اِنّا لِلّه گفتن تو، براى چیست؟ فرمود: «پسرم! چُرتم گرفت و [در خواب،] سوارى را بر اسبى دیدم که گفت: این قوم حرکت مى کنند و مرگ نیز به دنبال آنهاست. پس دانستم که از مرگمان به ما خبر مى دهند».
+
 
پسرش على ، بر اسب خويش آمد و گفت: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّـآ إِلَيْهِ رَ جِعُونَ» و «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَــلَمِينَ» پدر جان! فدايت شوم! حمد و اِنّا لِلّه گفتن تو ، براى چيست ؟
+
گفت: پدر جان! خدا برایت بد نیاورد! مگر ما بر [[حق]] نیستیم (ألَسنا عَلَى الحَقِّ)؟ فرمود: «سوگند به آن که بندگان به سوى او خواهند رفت، چرا». علی اکبر گفت: پدر جان! پس اهمّیتى ندارد؛ چرا که بر حق جان مى دهیم. فرمود: «خدا، نیکوترین پاداشى را که به خاطر پدرى به فرزندى داده، به تو بدهد!».<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۳۰۹</ref>
+
 
فرمود : «پسرم! چُرتم گرفت و [در خواب ،] سوارى را بر اسبى ديدم كه گفت: اين قوم ، حركت مى كنند و مرگ نيز به دنبال آنهاست . پس دانستم كه از مرگمان به ما خبر مى دهند» .  
+
'''آوردن آب در شب عاشورا:'''
 +
 
 +
[[الأمالی شیخ صدوق (کتاب)|الأمالى صدوق]]  به نقل از عبد اللّه بن منصور، از [[امام صادق علیه السلام|امام صادق]]، از پدرش [[امام باقر علیه السلام|امام باقر]] از جدّش [[امام سجاد علیه السلام|امام زین العابدین]] علیهم السلام: در [[شب عاشورا]] امام حسین علیه السلام فرمان داد تا در اطراف لشکرش گودالى شبیه خندق کنْدند و به دستور ایشان پر از هیزم شد. آن گاه، پسرش على اکبر علیه السلام را با سى سوار و بیست پیاده، براى آوردن آب فرستاد.<ref> الأمالي، شيخ صدوق، ج1، ص221</ref>
  
گفت: پدر جان! خدا ، برايت بد نياورد! مگر ما بر حق نيستيم(ألَسنا عَلَى الحَقِّ )؟
+
'''امان نامه برای حضرت در شب عاشورا:'''
 
فرمود : «سوگند به آن كه بندگان به سوى او خواهند رفت ، چرا» .
 
 
گفت: پدر جان! پس اهمّيتى ندارد ؛ چرا كه بر حق ، جان مى دهيم.
 
 
فرمود : «خدا ، نيكوترين پاداشى را كه به خاطر پدرى به فرزندى داده ، به تو بدهد!» .
 
  
=== آوردن آب در شب عاشورا ===
+
در [[الطبقات الکبری (کتاب)|الطبقات الکبرى]] آمده است: مردى از شامیان، على اکبر فرزند حسین علیه السلام را ـ که مادرش آمنه، دختر ابو مُرّة بن عُروة بن مسعود ثقفى بود، فرا خواند و گفت: تو با امیر مؤمنان [[یزید بن معاویه|یزید]]، خویشاوندى دارى و به او نزدیکى. اگر بخواهى، ما به تو امان مى دهیم و به هر کجا که دوست داشتى، برو! على اکبر گفت: «بدان که ـ به خدا سوگند ـ رعایتِ خویشاوندىِ [[پیامبر اسلام|پیامبر خدا]] صلى الله علیه و آله، لازم تر از رعایت خویشاوندى [[ابوسفیان|ابو سفیان]] است!».
الأمالى ، صدوق  به نقل از عبد اللّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام ـ: در شب عاشورا امام حسين عليه السلام فرمان داد تا در اطراف لشكرش ، گودالى شبيه خندق كَنْدند و به دستور ايشان ، پُر از هيزم شد . آن گاه ، پسرش على اكبر عليه السلام را با سى سوار و بيست پياده ، براى آوردن آبْ فرستاد.
 
  
=== امان نامه برای حضرت در شب عاشورا ===
+
'''نخستین شهید اهل بیت در روز عاشورا:'''
در الطبقات الكبرى آمده است : مردى از شاميان ، على اكبر ، فرزند حسين عليه السلام را ـ كه مادرش آمنه ، دختر ابو مُرّة بن عُروة بن مسعود ثقفى بود ، و مادر آمنه نيز دختر ابو سفيان بن حَرب ( جدّ يزيد ) بود ـ ، فرا خواند و گفت : تو با امير مؤمنان [ يزيد ] ، خويشاوندى دارى و به او نزديكى . اگر بخواهى ، ما به تو امان مى دهيم و به هر كجا كه دوست داشتى ، برو ! على اكبر گفت : «بدان كه ـ به خدا سوگند ـ رعايتِ خويشاوندىِ پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، لازم تر از رعايت خويشاوندى ابو سفيان است !» .
 
  
=== نخستین شهید اهل بیت در روز عاشورا ===
+
در «[[زیارت ناحیه مقدسه|زیارت ناحیه مقدّسه]]»، خطاب به او آمده است:  
در «زيارت ناحيه مقدّسه» ، خطاب به او آمده است :  
+
سلام بر تو، اى نخستین کشته از تبار بهترین بازمانده از نسلِ [[حضرت ابراهیم علیه السلام|ابراهیم خلیل]]!
سلام بر تو ، اى نخستين كُشته از تبار بهترين بازمانده از نسلِ ابراهيم خليل !
 
  
در تاريخ طبري آمده است: «نخستين كشته از خاندان ابو طالب، در روز عاشورا، علىِ اكبر، فرزند حسين عليه السلام بود».
+
در [[تاریخ طبری (کتاب)|تاریخ طبری]] آمده است: «نخستین کشته از خاندان [[ابوطالب علیه السلام|ابوطالب]] در روز عاشورا، علىِ اکبر فرزند حسین علیه السلام بود».
  
=== ای پسر سعد خدا رحم تو را قطع کند ===
+
'''اذن جهاد:'''
چون همه ياران و اصحاب امام شربت شهادت نوشيدند و مقتول  گشتند و كسى از اصحاب باقى نماند مگر اهل بيت و خويشان آن حضرت ، پس فرزند دلبند امام كه نام ناميش على بن الحسين بود و در زمانه بى عديل و بى نظير بود، اذن جهاد از پدر بزرگوار درخواست نمود، پدر نيز اذنش بداد؛ پس نظر حسرت و ماءيوسى به سوى جوان خود نمود و سيلاب اشك از ديدگان فرو ريخت و گفت : پروردگارا! بر اين گروه شاهد باش كه جوانى به جنگ آنان مى رود كه شبيه ترين مردم است در خلقت ظاهرى واخلاص باطنى و سخن سرايى به پيامبر تو و ما هرگاه مشتاق ديدار پيغمبر تو مى شديم ، به سوى اين جوان نظر مى نموديم ، سپس صيحه اى كشيد و به آواز بلند فرمود: اى ابن سعد! خدا رحم تو را قطع كند چنانكه رحم مرا قطع كردى .
 
  
=== وداع حضرت علی اکبر (ع) با حرم ===
+
چون همه یاران و اصحاب امام به شهادت رسیدند و کسى از اصحاب باقى نماند مگر اهل بیت و خویشان آن حضرت، پس على بن الحسین، اذن [[جهاد]] از پدر بزرگوار درخواست نمود، پدر نیز اذنش بداد؛ پس نظر حسرت و مأیوسى به سوى جوان خود نمود و سیلاب اشک از دیدگان فرو ریخت و گفت: پروردگارا! بر این گروه شاهد باش که جوانى به جنگ آنان مى رود که شبیه ترین مردم است در خلقت ظاهرى و اخلاص باطنى و سخن سرایى به پیامبر تو و ما هرگاه مشتاق دیدار پیغمبر تو مى شدیم، به سوى این جوان نظر مى نمودیم، سپس به آواز بلند فرمود: اى [[عمر بن سعد|ابن سعد]]! خدا رحم تو را قطع کند چنانکه رحم مرا قطع کردى.
در بسياري از كتب است كه چون حضرت عازم جنگ شد، امام به او فرمود: با مادر و برادر و عمّه هايت وداع نما. سپس به خيام حرم آمد، چون صداي جانفزاي علي اكبر به گوش پرده نشينان حرم رسيد همگي به دور او حلقه ماتم زدند به علی اکبر گفتند: (إرحَم غُربَتَنا) به غربت ما رحم کن، (وَ لاتَستَعجِل إلی القِتال) عجله به جانب میدان نکن، (فَإنَّهُ لَیسَ لَنا طاقَةٌ فی فِراقِک) ما فراق تو را طاقت نداریم. و دستها در آغوشش درآوردند، و چندی ناله و گريه كردند.
 
  
ابی عبدالله  فریاد زد: زنان، اهل بیت من، رهایش کنید. (فَإنَّهُ مَمسوسٌ فِی الله وَ مَقتولٌ فی سَبیلِ الله) اکبر من با ذات خدا تماس دارد و شهید راه خداست.
+
'''وداع حضرت علی اکبر با حرم:'''
  
در كتاب  روضة الاحباب  نقل شده كه امام حسين (ع) بدست خود سلاح جنگ به قامت علي اكبر پوشانيد، و كلاه خودي فولادي برسر او گذاشت، و كمربند چرمي كه از علي مرتضي (ع) به يادگار داشت بر كمر وي بست و اسب عقاب را به او داد تا سوار شود، و او را بدين گونه روانه ميدان كرد.
+
در بسیاری از کتب است که چون حضرت عازم جنگ شد، امام به او فرمود: با مادر و برادر و عمّه هایت وداع نما. سپس به خیام حرم آمد، چون صدای جانفزای علی اکبر به گوش پرده نشینان حرم رسید همگی به دور او حلقه ماتم زدند و به علی اکبر گفتند: (إرحَم غُربَتَنا) به غربت ما رحم کن، (وَ لاتَستَعجِل إلی القِتال) عجله به جانب میدان نکن، (فَإنَّهُ لَیسَ لَنا طاقَةٌ فی فِراقِک) ما فراق تو را طاقت نداریم. و دستها در آغوشش درآوردند، و چندی ناله و گریه کردند. ابی عبدالله  فریاد زد: زنان، اهل بیت من، رهایش کنید. (فَإنَّهُ مَمسوسٌ فِی الله وَ مَقتولٌ فی سَبیلِ الله) او با ذات خدا تماس دارد و شهید راه خداست.
  
امام حسين (ع) از شدّت غم گاهي مي نشست و گاهي بر مي خاست و سر خود را به آسمان بلند كرد و گفت:‌ خداياشاهد باش كه علي را فداي امّت جدّم كردم.
+
در کتاب روضة الاحباب نقل شده که امام حسین (ع) بدست خود سلاح جنگ به قامت علی اکبر پوشانید و کلاهخودی فولادی برسر او گذاشت و کمربند چرمی که از [[امام علی علیه السلام|علی مرتضی]] (ع) به یادگار داشت بر کمر وی بست و اسب عقاب را به او داد تا سوار شود، و او را بدین گونه روانه میدان کرد. امام حسین (ع) از شدّت غم گاهی می نشست و گاهی بر می خاست و سر خود را به آسمان بلند کرد و گفت:‌ خدایا شاهد باش که علی را فدای امّت جدّم کردم.
  
=== رزم اول حضرت علی اکبر (ع) ===
+
'''رزم اول حضرت علی اکبر:'''
على بن الحسين بر لشكر حمله كرد.وی بر لشكر چند بار حمله برد و جمع بسيارى كشت به اندازه‌اى از آن لشكر كشت كه به شيون آمدند،در روايتى با تشنگى يكصد و بيست مرد را كشت،در «مناقب» گويد:هفتاد مبارز را كشت و نزد پدر برگشت.
 
  
=== رجز حضرت علی اکبر ===
+
على بن الحسین بر لشکر حمله کرد. وی بر لشکر چند بار حمله برد و جمع بسیارى کشت به اندازه‌اى از آن لشکر کشت که به شیون آمدند. در روایتى با تشنگى یکصد و بیست مرد را کشت. در «مناقب» گوید: هفتاد مبارز را کشت و نزد پدر برگشت.
{{بیت|أنَا عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ بنِ عَلِيّ|نَحنُ وبَيتِ اللّهِ أولى بِالنَّبِيّ}}
 
{{بیت|مِن شَبَثٍ و شَمَرٍ ذاكَ الدَّنِيّ|اَضرِبُكُم بِالسَّيفِ حَتّي يَنثَني }}
 
{{بیت|ضَربُ غُلامٍ هاشِميٍّ عَلَوِيٍّ|و لا اَزالُ الـيومَ اَحـمي اَبي }}
 
{{بیت|تااللهِ لا يَحكُمُ فينا اِبنُ الدَّعِيّ |}}
 
  
من علي پسر حسين پسر علي (ع)هستم ،به خانه خدا سوگند،كه ما به نبّي(ص) نزديكتر و اولي هستيم، تا شبث و شمر فرومايه ،آنقدر با شمشير به شما مي زنم تا شمشير تاب بردارد،شمشير زدن جوان هاشمي علوي.بخدا قسم پيوسته امروز از پدرم حمايت ميكنم.تا فرزند زنا زاده در ميان ما حكومت نكند.
+
'''رجز حضرت علی اکبر:'''
 +
{{بیت|أنَا عَلِی بنُ الحُسَینِ بنِ عَلِی|نَحنُ وبَیتِ اللّهِ أولى بِالنَّبِی}}
 +
{{بیت|مِن شَبَثٍ و شَمَرٍ ذاک الدَّنِی|اَضرِبُکم بِالسَّیفِ حَتّی ینثَنی }}
 +
{{بیت|ضَربُ غُلامٍ هاشِمی عَلَوِی|و لا اَزالُ الـیومَ اَحـمی اَبی }}
 +
{{بیت|تااللهِ لا یحکمُ فینا اِبنُ الدَّعِی |}}
  
=== تشنگی مفرط حضرت علی اکبر (ع) ===
+
من علی پسر حسین پسر علی (ع) هستم، به خانه خدا سوگند که ما به نبّی(ص) نزدیکتر و اولی هستیم تا [[شبث بن ربعی|شبث]] و [[شمر بن ذی الجوشن|شمر]] فرومایه، آنقدر با شمشیر به شما می زنم تا شمشیر تاب بردارد، شمشیر زدن جوان هاشمی علوی. بخدا قسم پیوسته امروز از پدرم حمایت می کنم تا فرزند زنا زاده در میان ما حکومت نکند.
وی نزد پدر برگشت و زخم بسيارى بر تن داشت عرض كرد:اى پدر،تشنگى مرا كشت و سنگينى آهن توانم برد،دسترسى به شربت آبى هست كه توانى گيرم و بر دشمن بتازم؟ حسين گريست و فرمود:وا غوثاه،پسر جان،اندكى بجنگ و به همين زودى جدّت محمد را ديدار كنى و از جام لبالب او بنوشى و هرگز تشنه نشوى.
 
  
گفته‌اند كه:به او فرمود:اى پسر جانم،زبانت را بيرون آور،زبانش را گرفت و مكيد و انگشتر خود به دهانش نهاد و فرمود:به ميدان برگرد كه اميدوارم به شب نرسى تا جدّت از جام لبالب خود شربتى به تو بنوشاند كه بعد از آن هرگز تشنه نشوى.
+
'''تشنگی مفرط حضرت علی اکبر:'''
  
=== رزم دوم و شهادت حضرت علی اکبر (ع) ===
+
وی نزد پدر برگشت و زخم بسیارى بر تن داشت، عرض کرد: اى پدر، تشنگى مرا کشت و سنگینى آهن توانم برد، دسترسى به شربت آبى هست که توانى گیرم و بر دشمن بتازم؟ حسین گریست و فرمود: وا غوثاه، پسر جان، اندکى بجنگ و به همین زودى جدّت محمد را دیدار کنى و از جام لبالب او بنوشى و هرگز تشنه نشوى.
  
على اكبر به ميدان برگشت و جنگ را ادامه داد تا كشته را به دويست تن رسانيد(د)مردم كوفه از كشتن او خوددارى مى‌كردند،چشم مرة بن منقذ عبدى ليثى به او افتاد و گفت:گناه عرب به گردن من باشد،اگر با چنين كشتارى بر من گذارد و داغش را به دل مادرش نگذارم در اين ميان كه به مردم حمله مى‌كرد،مرة بن منقذ سر راه او را گرفت و نيزه‌اى به او نواخت و او را به خاك انداخت. و لشكر دورش را گرفتند. (فَقَطَعوهُ بِسُیوفِهِم إرباً إرباً) از هر طرف شمشیر به او زدند و او را قطعه قطعه کردند.
+
'''رزم دوم و شهادت حضرت علی اکبر:'''
  
ابو الفرج گويد: پياپى حمله مى‌كرد تا تيرى به گلوگاه او زدند و گلويش دريد و در خون غوطه‌ور گرديد و فرياد كشيد:پدر جان،عليك السلام اين جدّم رسول خدا است كه گويد:زود بيا،و ناله‌اى كرد كه جان داد.  
+
على اکبر به میدان برگشت و جنگ را ادامه داد تا کشته را به دویست تن رسانید. مردم [[کوفه]] از کشتن او خوددارى مى‌کردند، چشم مرة بن منقذ عبدى لیثى به او افتاد و گفت: گناه عرب به گردن من باشد اگر با چنین کشتارى بر من گذارد و داغش را به دل مادرش نگذارم. در این میان که به مردم حمله مى‌کرد، مرة بن منقذ سر راه او را گرفت و نیزه‌اى به او نواخت و او را به خاک انداخت و لشکر دورش را گرفتند. (فَقَطَعوهُ بِسُیوفِهِم إرباً إرباً) از هر طرف شمشیر به او زدند و او را قطعه قطعه کردند.  
  
به روايت  بحارالانوار : مرةبن منقذ بر فرق جوان ضربتي را زد كه تاب و توان از او برفت ، لشكر با شمشير بر او مي زد و او دست بگردن اسب خود كرد ،‌و اسب (كه گويا تير به چشمش خورده ، و يا خون آن حضرت چشمانش را گرفته بود )را ميان لشكر دشمن برد.
+
[[ابوالفرج اصفهانی|ابو الفرج]] گوید: پیاپى حمله مى‌کرد تا تیرى به گلوگاه او زدند و گلویش درید و در خون غوطه‌ور گردید و فریاد کشید: پدر جان، علیک السلام این جدّم رسول خدا است که گوید: زود بیا، و ناله‌اى کرد و جان داد.  
  
کتاب عوالم و محمد ابن جریر طبری و ارشاد، می گویند: مُنغَضِب ابن مرّه گفت: گناه عرب به گردن من اگر داغ او را به جگر پدرش نگذارم. حمله کرد، چنان شمشیری به فرق او زد که فرق شکافت، خون به صورتش جاری شد، شدت جریان خون جلوی چشمش را گرفت، از شدت زخم روی اسب افتاد، دستش را به گردن اسب انداخت، اسب چون در محاصره بود، راهی برای بیرون بردنش از میان لشکر نداشت، گرفتار شد.در این حال، (فَقَطَعوهُ بِسُیوفِهِم إرباً إرباً) از هر طرف شمشیر به او زدند و او را قطعه قطعه کردند.  
+
به روایت [[بحارالأنوار (کتاب)|بحارالانوار]]: مرة بن منقذ بر فرق جوان ضربتی را زد که تاب و توان از او برفت، لشکر با شمشیر بر او می زد و او دست بگردن اسب خود کرد،‌ و اسب (که گویا تیر به چشمش خورده، و یا خون آن حضرت چشمانش را گرفته بود) او را میان لشکر دشمن برد.
  
=== پدر بر سر بالین پسر ===
+
کتاب عوالم و [[تاریخ طبری (کتاب)|تاریخ طبری]] و [[الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد (کتاب)|ارشاد]]، می گویند: مُنغَضِب ابن مرّه گفت: گناه عرب به گردن من اگر داغ او را به جگر پدرش نگذارم. حمله کرد، چنان شمشیری به فرق او زد که فرق شکافت، خون به صورتش جاری شد، شدت جریان خون جلوی چشمش را گرفت، از شدت زخم روی اسب افتاد، دستش را به گردن اسب انداخت، اسب چون در محاصره بود، راهی برای بیرون بردنش از میان لشکر نداشت، گرفتار شد. در این حال (فَقَطَعوهُ بِسُیوفِهِم إرباً إرباً) از هر طرف شمشیر به او زدند و او را قطعه قطعه کردند.  
حضرت هنوز رمقي در تن داشت که فرياد برآورد: «يا أبتاه! عليک منّي السّلام هذا جدي رسول الله يقرئک السلام و يقول: عجّل القدوم إلينا و شهق شهقةً فارق الدنيا ؛ اي پدر! سلام بر تو باد، اين جدم رسول خداست، او به جامي لبريز مرا سيراب کرد، او همي گويد: به سوي ما شتاب کن، و سپس نفسي کشيد و به ديدار باقي شتافت .
 
  
امام حسين(ع) به بالينش آمد و گونه بر گونه‌اش نهاد.حميد بن مسلم گويد:روز عاشوراء به گوش خود شنيدم كه حسين مى‌فرمود:اى پسر جانم،خدا بكشد مردمى را كه كشتند تو را چه اندازه بر خداى بخشاينده و بر هتك حرمت رسول جرأت دارند؟ سيل اشك روان كرد و گفت: پس از تو اف بر دنيا.(عَلَى الدُّنيا بَعْدَكَ الْعَفا)
+
'''پدر بر سر بالین پسر:'''
  
در «روضة الصفا» است كه حسين بر بالين او بلند گريست و تا آن زمان كسى گريه‌اش را نشنيده بود.
+
حضرت هنوز رمقی در تن داشت که فریاد برآورد: «یا أبتاه! علیک منّی السّلام هذا جدی رسول الله یقرئک السلام و یقول: عجّل القدوم إلینا و شهق شهقةً فارق الدنیا؛ ای پدر! سلام بر تو باد، این جدم رسول خداست، او به جامی لبریز مرا سیراب کرد، او همی گوید: به سوی ما شتاب کن، و سپس نفسی کشید و به دیدار باقی شتافت. امام حسین(ع) به بالینش آمد و گونه بر گونه‌اش نهاد. [[حمید بن مسلم]] گوید: روز عاشوراء به گوش خود شنیدم که حسین مى‌فرمود: اى پسر جانم، خدا بکشد مردمى را که کشتند تو را چه اندازه بر خداى بخشاینده و بر هتک حرمت رسول جرأت دارند؟ سیل اشک روان کرد و گفت: پس از تو اف بر دنیا (عَلَى الدُّنیا بَعْدَک الْعَفا).
  
در اين هنگام حضرت زينب (سلام الله علیها) از خيمه بيرون دويد در حالتى كه ندا مى كرد: يا حَبيباهُ يَابْنَ اءَخاهُ! پس آن  آمد و خود را بر روى بدن پاره پاره على اكبر افكند، امام حسين عليه السّلام آمدند و خواهر را از روى جنازه على اكبر بلند كرد به نزد زنان برگردانيد.
+
در «روضة الصفا» آمده است که حسین بر بالین او بلند گریست و تا آن زمان کسى گریه‌اش را نشنیده بود. در این هنگام [[حضرت زینب سلام الله علیها|حضرت زینب]] (سلام الله علیها) از خیمه بیرون دوید در حالتى که ندا مى کرد: یا حَبیباهُ یابْنَ أخاهُ! پس آمد و خود را بر روى بدن پاره پاره على اکبر افکند، امام حسین علیه السّلام آمدند و خواهر را از روى جنازه على اکبر بلند کرد و به نزد زنان برگردانید. ابی عبدالله (ع) خود را به روی نعش علی انداخت و صورت روی صورت علی نهاد. همه گفتند حسین روی جنازه علی جان سپرده است، صدای هلهله و شادی دشمن بلند شد. بعد از دقایقی حضرت سر از روی نعش علی برداشت و رو به سمت خیام کرد و فرمود: "یا فتیان بنی هاشم! احملوا اخاکم الی الفسطاط" یعنی جوانان بنی هاشم بیایید و جنازه برادرتان را به سوی خیمه ها ببرید.
  
ابي عبدالله (ع) خود را به روي نعش علي انداخت وصورت روي صورت علي نهاد(گونه روي گونه) همه گفتند حسين روي جنازه علي جان سپرده است صداي هلهله و شادي دشمن بلند شد.بعد از دقايقي حضرت سر از روي نعش علي برداشت و رو به سمت خيام كرد وفرمود :"یافتیان بنی هاشم! احملوا اخاکم الی الفسطاط" یعنی جوانان بني هاشم بياييد و جنازه برادرتان رو به سوي خيمه ها ببريد.
+
==در زیارت ناحیه مقدسه==
 +
در فرازی از [[زیارت ناحیه مقدسه]] خطاب به علی اکبر علیه السلام چنین آمده است:
  
== سلام بر حضرت در [[زیارت ناحیه مقدسه]] ==
+
«السَّلامُ عَلَیک یا أوَّلَ قَتیلٍ مِن نَسلِ خَیرِ سَلیلٍ مِن سُلالَةِ إبراهیمَ الخَلیلِ ، صَلَّى اللّهُ عَلَیک وعَلى أبیک ، إذ قالَ فیک : قَتَلَ اللّهُ قَوما قَتَلوک ، یا بُنَی ما أجرَأَهُم عَلَى الرَّحمنِ وعَلَى انتِهاک حُرمَةِ الرَّسولِ ! عَلَى الدُّنیا بَعدَک العَفا ، کأَنّی بِک بَینَ یدَیهِ ماثِلاً ، ولِلکافِرینَ قائِلاً :  
السَّلامُ عَلَيكَ يا أوَّلَ قَتيلٍ مِن نَسلِ خَيرِ سَليلٍ مِن سُلالَةِ إبراهيمَ الخَليلِ ، صَلَّى اللّهُ عَلَيكَ وعَلى أبيكَ ، إذ قالَ فيكَ : قَتَلَ اللّهُ قَوما قَتَلوكَ ، يا بُنَيَّ ما أجرَأَهُم عَلَى الرَّحمنِ وعَلَى انتِهاكِ حُرمَةِ الرَّسولِ ! عَلَى الدُّنيا بَعدَكَ العَفا ، كَأَنّي بِكَ بَينَ يَدَيهِ ماثِلاً ، ولِلكافِرينَ قائِلاً :  
 
  
أنَا عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ بنِ عَلِيّنَحنُ وبَيتِ اللّهِ أولى بِالنَّبِيّ
+
أنَا عَلِی بنُ الحُسَینِ بنِ عَلِی * نَحنُ وبَیتِ اللّهِ أولى بِالنَّبِی
  
أطعَنُكُم بِالرُّمحِ حَتّى يَنثنَيأضرِبُكُم بِالسَّيفِ أحمي عَن أبي
+
أطعَنُکم بِالرُّمحِ حَتّى ینثنَی * أضرِبُکم بِالسَّیفِ أحمی عَن أبی
  
ضَرَبَ غُلامٍ هاشِمِيٍّ عَرَبِيّوَاللّهِ لا يَحكُمُ فينَا ابنُ الدَّعِيّ
+
ضَرَبَ غُلامٍ هاشِمِی عَرَبِی * وَاللّهِ لا یحکمُ فینَا ابنُ الدَّعِی
  
حَتّى قَضَيتَ نَحبَكَ ولَقيتَ رَبَّكَ ، أشهَدُ أنَّكَ أولى بِاللّهِ وبِرَسولِهِ ، وأنَّكَ ابنُ رَسولِهِ ، وحُجَّتُهُ وأمينُهُ  ، وَابنُ حُجَّتِهِ وأمينِهِ . حَكَمَ اللّهُ عَلى قاتِلِكَ مُرَّةَ بنِ مُنقِذِ بنِ النُّعمانِ العَبدِيِّ ـ لَعَنَهُ اللّهُ وأخزاهُ ـ ومَن شَرِكَهُ في قَتلِكَ ، وكانوا عَلَيكَ ظَهيرا ، أصلاهُمُ اللّهُ جَهَنَّمَ وساءَت مَصيرا ، وجَعَلَنَا اللّهُ مِن مُلاقيكَ ومُرافِقيكَ ، ومُرافِقي جَدِّك وأبيكَ وعَمِّكَ وأخيكَ واُمِّكَ المَظلومَةِ ، وأبرَأُ إلَى اللّهِ مِن أعدائِكَ اُولِى الجُحودِ ، والسَّلامُ عَلَيكَ ورَحمَةُ اللّهِ وبَرَكاتُهُ .
+
حَتّى قَضَیتَ نَحبَک ولَقیتَ رَبَّک ، أشهَدُ أنَّک أولى بِاللّهِ وبِرَسولِهِ ، وأنَّک ابنُ رَسولِهِ ، وحُجَّتُهُ وأمینُهُ، وَابنُ حُجَّتِهِ وأمینِهِ . حَکمَ اللّهُ عَلى قاتِلِک مُرَّةَ بنِ مُنقِذِ بنِ النُّعمانِ العَبدِی ـ لَعَنَهُ اللّهُ وأخزاهُ ـ ومَن شَرِکهُ فی قَتلِک ، وکانوا عَلَیک ظَهیرا ، أصلاهُمُ اللّهُ جَهَنَّمَ وساءَت مَصیرا ، وجَعَلَنَا اللّهُ مِن مُلاقیک ومُرافِقیک ، ومُرافِقی جَدِّک وأبیک وعَمِّک وأخیک واُمِّک المَظلومَةِ ، وأبرَأُ إلَى اللّهِ مِن أعدائِک اُولِى الجُحودِ ، والسَّلامُ عَلَیک ورَحمَةُ اللّهِ وبَرَکاتُهُ».
  
سلام بر تو ، اى نخستين كُشته از تبار بهترين بازمانده از نسلِ ابراهيم خليل !درود خدا بر تو و بر پدرت ، آن گاه كه در باره ات فرمود : «خدا ، بكُشد آن گروهى را كه تو را كُشت . پسرم ! چه جرئتى بر خداى مهربان كردند . و چه جسارتى در هتكِ حرمت پيامبر ! پس از تو ، خاك بر سرِ دنيا !» .  
+
سلام بر تو اى نخستین کشته از تبار بهترین بازمانده از نسلِ ابراهیم خلیل! درود خدا بر تو و بر پدرت ، آن گاه که در باره ات فرمود : «خدا بکشد آن گروهى را که تو را کشت . پسرم ! چه جرئتى بر خداى مهربان کردند و چه جسارتى در هتک حرمت پیامبر ! پس از تو ، خاک بر سرِ دنیا !» .  
گويى كه من (زائر) ، در نزد تو هستم و تو (على اكبر عليه السلام ) به كافران مى گويى :  
+
گویى که من (زائر) ، در نزد تو هستم و تو (على اکبر علیه السلام ) به کافران مى گویى:  
  
من على ، پسر حسين بن على ام .به خانه خدا سوگند كه ما به پيامبر صلى الله عليه و آله ، نزديك تريم .
+
من على ، پسر حسین بن على ام .به خانه خدا سوگند که ما به پیامبر صلى الله علیه و آله ، نزدیک تریم.
  
با نيزه ، چنان بر شما خواهم زد كه نوك آن ، كج شودو با شمشير ، در حمايت از پدرم ، شما را مى زنم ؛
+
با نیزه ، چنان بر شما خواهم زد که نوک آن ، کج شود و با شمشیر ، در حمایت از پدرم ، شما را مى زنم؛
  
زدنِ جوان هاشمىِ عرب .به خداوند سوگند ، پسر بى نسب (ابن زياد) ، حق ندارد بر ما حكمرانى كند !
+
زدنِ جوان هاشمىِ عرب .به خداوند سوگند ، پسر بى نسب (ابن زیاد) ، حق ندارد بر ما حکمرانى کند!
  
تا عهدت را به انجام رساندى و پروردگارت را ديدار كردى . گواهى مى دهم كه تو به خدا و پيامبر او ، نزديك ترينى ، و پسرِ پيامبر خدا و حجّت و امين اويى ، و پسر حجّت خدا و پسرِ امين اويى . خداوند ، در باره قاتل تو ، مُرّة بن مُنقِذ بن نعمان عبدى ـ كه لعنت و خوارى خدا بر او باد ـ و همدستانش در كُشتن تو ، داورى كند كه عليه تو ، هم داستان بودند . خدا ، آنان را به جهنّم ، فرو افكنَد ـ كه بد بازگشتگاهى است ـ و خداوند ، ما را از ديدار كنندگانِ تو و همراهانت و همراهان جدّ و پدر و عمو و برادر و مادر ستم ديده ات ،
+
تا عهدت را به انجام رساندى و پروردگارت را دیدار کردى . گواهى مى دهم که تو به خدا و پیامبر او ، نزدیک ترینى ، و پسرِ پیامبر خدا و حجّت و امین اویى ، و پسر حجّت خدا و پسرِ امین اویى . خداوند در باره قاتل تو ، مُرّة بن مُنقِذ بن نعمان عبدى ـ که لعنت و خوارى خدا بر او باد ـ و همدستانش در کشتن تو ، داورى کند ، که علیه تو هم داستان بودند . خدا آنان را به جهنّم فرو افکنَد ـ که بد بازگشتگاهى است ـ و خداوند ما را از دیدار کنندگانِ تو و همراهانت و همراهان جدّ و پدر و عمو و برادر و مادر ستم دیده ات  
قرار دهد ! از دشمنانِ اهل انكار تو ، برائت مى جويم . سلام و نيز رحمت و بركات خدا بر تو باد !
+
قرار دهد ! از دشمنانِ اهل انکار تو برائت مى جویم . سلام و نیز رحمت و برکات خدا بر تو باد.
  
== شعری در وصف حضرت علی اکبر (ع) ==
+
==شعری در وصف علی اکبر==
 
{{بیت|یم فاطمی در سرمدی|مه هاشمی گل احمدی}}
 
{{بیت|یم فاطمی در سرمدی|مه هاشمی گل احمدی}}
{{بیت|سرادقات محمدی | طلعت ظهور و جلالتی}}
+
{{بیت|ز سرادقات محمدی | '''طلعت ظهور جلالتی'''}}
 
{{بیت|به ملک مطاع به خدا مطیع|به مرض شفا به جزا شفیع}}
 
{{بیت|به ملک مطاع به خدا مطیع|به مرض شفا به جزا شفیع}}
{{بیت|چه مقام بندگی اش منیع|به چه طاعتی و اطاعتی}}
+
{{بیت|چه مقام بندگی اش منیع|'''به چه طاعتی و اطاعتی'''}}
{{بیت|به چه طاعتی و اطاعتی  |به سما قمر به نبی ثمر}}
+
{{بیت|به سما قمر به نبی ثمر|به فاطمه در به علی گوهر}}
{{بیت|به فاطمه در به علی گوهر |به حسن جگر به حسین پسر}}
+
{{بیت|به حسن جگر به حسین پسر|'''چه نجابتی چه اصالتی'''}}
{{بیت|چه نجابتی چه اصالتی |خم زلف او چه شکر شکن}}
+
{{بیت|خم زلف او چه شکر شکن|به مثال نقره ی فام تن}}
{{بیت|به مثال نقره ی فام تن |سپری به کتف و کفن به تن}}
+
{{بیت|سپری به کتف و کفن به تن|'''به چه قامتی و قیامتی'''}}
{{بیت|به چه قامتی و قیامتی| ز جلو نظر سوی قتلگه}}
+
{{بیت|ز جلو نظر سوی قتلگه|ز قفا نظر سوی خیمه گه}}
{{بیت|ز قفا نظر سوی خیمه گه| که نموده شه به قدش نگه}}
+
{{بیت|که نموده شه به قدش نگه|'''به چه حسرتی و چه حالتی'''}}
{{بیت|به چه حسرتی و چه حالتی| ز قفا دو زن شده نوحه گر}}
+
{{بیت|ز قفا دو زن شده نوحه گر|یکی عمه گفت و یکی پسر}}
{{بیت|یکی عمه گفت و یکی پسر|که نما به حالت ما نظر}}
+
{{بیت|که نما به حالت ما نظر|'''به اشارتی و نظارتی'''}}
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==
<references/>
+
<references />
 
==منابع==
 
==منابع==
* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف
+
 
 +
*آهی سوزان بر مزار شهیدان (ترجمه "[[اللهوف (کتاب)|الهوف]]" [[سید بن طاووس]])، ترجمه احمد فهری زنجانی، انتشارات جهان.
 +
*در کربلا چه گذشت؟ (ترجمه "[[نفس المهموم (کتاب)|نفس المهموم]]" [[حاج شیخ عباس قمی|شیخ عباس قمی]])، ترجمه محمدباقر کمره ای، انتشارات مسجد مقدس جمکران، ۱۳۸۱.
 +
*[[الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد (کتاب)|الارشاد]]، شیخ مفید، مترجم محمدباقر ساعدى خراسانى، انتشارات اسلامیة، تهران، ۱۳۸۰.
 +
*[[مقتل ابومخنف (کتاب)|مقتل ابی مخنف]]، ابومخنف، مترجم جواد سلیمانی، محقق محمد هادی یوسفی غروی، سال ۱۳۸۱.
 +
*[[دانشنامه امام حسین علیه السلام (کتاب)|دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ]]، محمد محمدی ری شهری، انتشارات دارالحدیث، قم، ۱۳۸۸.
  
 
[[رده:شهدای کربلا]]
 
[[رده:شهدای کربلا]]
 
[[رده:حضرت علی اکبر علیه السلام]]
 
[[رده:حضرت علی اکبر علیه السلام]]
 
{{الگو:واقعه عاشورا}}
 
{{الگو:واقعه عاشورا}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۲

علی بن حسین علیه السلام مشهور به «علی اکبر»، فرزند بزرگ حضرت سیدالشهدا علیه السلام است که در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید. هنگام دفن شهدای کربلا، پیکر مطهر حضرت علی اکبر در پایین پای پدر بزرگوارش مدفون شد، از آن رو قبر امام حسین علیه السلام «شش گوشه» است.

مدفن حضرت علی‌اکبر در ضریح شش گوشه

زندگینامه و ویژگی‌ها

ولادت و نسب:

على اکبر، فرزند بزرگتر امام حسین علیه السلام، بنا به نقلى در یازدهم شعبان سال سى و سوم هجرى[۱] متولّد شد.[۲] ابوالفرج مى‌ نویسد که او در زمان خلافت عثمان زاده شد ولى از سال ولادتش نام نمى ‌برد.[۳] صاحب اعیان الشیعه سال ولادت او را ۳۵ یا ۴۱ هجرى نوشته است.[۴]

مادر على اکبر، لیلی دختر ابی مرة بوده است. پدر او ابو مُرّه، صحابه پیامبر صلى الله علیه و آله و مادرش میمونه، دختر ابو سفیان است. در مورد زندگى این بانو، از جمله تاریخ ولادت و وفات، مدّت عمر، زمان ازدواج و...، آگاهى هاى معتبرى در دست نیست. سند معتبرى براى حضور او در واقعه کربلا وجود ندارد؛ بلکه برخى متأخّران، درگذشت او را قبل از واقعه کربلا دانسته اند.[۵]

علت اینکه آن حضرت به علی اکبر (بزرگتر) مشهور شده است آن است که امام علی بن الحسین علیه السلام معروف به امام سجاد علیه السلام فرزند دیگر امام حسین علیه السلام همنام او و از او کوچکتر بوده است. ابو الفرج، در مقاتل الطالبیین خود، نقل کرده که یزید به امام زین العابدین علیه السلام گفت: نامت چیست؟ ایشان به او پاسخ داد: «على». یزید گفت: مگر على را خدا نکشت؟ فرمود: «برادر بزرگ ترى به نام على داشتم که شما او را کشتید.»[۶]

شبیه ترین خلق به پیامبر اکرم:

على ‌اکبر علیه السلام در شکل و شمایل و خلق و خو، شبیه ‌ترین مردم به رسول خدا (صلى الله علیه و آله) بود و منش و رفتارش، اخلاق پیامبر (صلى الله علیه و آله) را در خاطره‌ ها زنده مى‌ کرد و هرگاه اهل بیت علیهم السلام مشتاق دیدار جدشان رسول اللَّه (صلى الله علیه و آله) مى ‌شدند، به چهره او مى ‌نگریستند.

در روایتی به نقل از شیخ جعفر شوشتری در کتاب خصائص الحسینیه آمده است: در روز عاشورا، اباعبدالله الحسین هنگامی که علی اکبر را به میدان می فرستاد، به لشگر خطاب کرد و فرمود: "یا قوم، هولاءِ قد برز علیهم غلام، اَشبهُ الناس خَلقاً و خُلقاً و منطقاً برسول الله..." ای قوم، شما شاهد باشید، پسری را به میدان می فرستم، که شبیه ترین مردم از نظر خلق و خوی و منطق به رسول الله (ص) است، بدانید هر زمان ما دلمان برای رسول الله(ص) تنگ می شد نگاه به وجه این پسر می کردیم.

شایستگی برای خلافت از نظر معاویه:

معاویه، او را شایسته ترین فرد براى خلافت مى دانست و او را چنین توصیف کرد: «شایسته ترین فرد براى این کار (خلافت)، على بن الحسین بن على است. جدّش پیامبر خدا صلى الله علیه و آله است و دلیرى بنى هاشم، سخاوت بنى امیه و فخر ثقیف را دارد». البتّه این سخن معاویه، در واقع، یک موضعگیرى سیاسى، به منظور نفى خلافت از خاندان رسالت است، نه این که واقعا او خلافت را حقّ على اکبر مى دانسته است.

علی اکبر در حادثه کربلا

مشهور است که حضرت على اکبر، اوّلین شهید اهل بیت در کربلا بوده و طبرى و ابو الفرج اصفهانی، به این مطلب، تصریح کرده اند و در «زیارت ناحیه» هم آمده است.

سن حضرت در زمان شهادت:

در باره سنّ على اکبر در هنگام شهادت، اختلاف نظر وجود دارد و تا بیست و هشت سال هم گزارش شده است. نظر به اختلاف در تاریخ ولادت على‌ اکبر، درباره سن او به هنگام شهادت نیز اختلاف است. ابن ‌شهرآشوب مى ‌نویسد که او هنگام شهادت هجده سال داشت و سپس نقل مى‌کند که ۲۵ سال هم گفته‌اند.[۷] شیخ مفید، سنّ او را نوزده سال مى ‌داند[۸]؛ لیکن بنا بر نظریه مشهور ـ که وى بزرگ تر از امام زین العابدین علیه السلام بوده است ـ و با عنایت به این که امام زین العابدین علیه السلام هنگام واقعه عاشورا، بیست و سه سال داشته، باید سنّ على اکبر، بیش از این باشد و لذا گزارش هاى مبنى بر «ولادت وى در زمان خلافت عثمان» و «۲۵ ساله بودن وى در وقت شهادت»، درباره سن ایشان، واقع بینانه تر به نظر مى رسد.

از مردن در راه حق چه باک‌:

تاریخ طبرى ـ به نقل از عُقْبة بن سَمعان ـ : وقتى آخر شب شد، حسین علیه السلام به ما فرمود که آبگیرى کنیم. آن گاه دستور حرکت داد و ما به راه افتادیم. وقتى از منزلگاه قصر بنى مُقاتل، حرکت کردیم و کمى رفتیم، حسین علیه السلام چُرتى زد و آن گاه بیدار شد و مى فرمود: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ» و «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَلَمِینَ» و این را دو یا سه بار تکرار کرد.

پسرش على اکبر، بر اسب خویش آمد و گفت: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَجِعُونَ» و «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَلمِینَ»، پدر جان! فدایت شوم! حمد و اِنّا لِلّه گفتن تو، براى چیست؟ فرمود: «پسرم! چُرتم گرفت و [در خواب،] سوارى را بر اسبى دیدم که گفت: این قوم حرکت مى کنند و مرگ نیز به دنبال آنهاست. پس دانستم که از مرگمان به ما خبر مى دهند».

گفت: پدر جان! خدا برایت بد نیاورد! مگر ما بر حق نیستیم (ألَسنا عَلَى الحَقِّ)؟ فرمود: «سوگند به آن که بندگان به سوى او خواهند رفت، چرا». علی اکبر گفت: پدر جان! پس اهمّیتى ندارد؛ چرا که بر حق جان مى دهیم. فرمود: «خدا، نیکوترین پاداشى را که به خاطر پدرى به فرزندى داده، به تو بدهد!».[۹]

آوردن آب در شب عاشورا:

الأمالى صدوق به نقل از عبد اللّه بن منصور، از امام صادق، از پدرش امام باقر از جدّش امام زین العابدین علیهم السلام: در شب عاشورا امام حسین علیه السلام فرمان داد تا در اطراف لشکرش گودالى شبیه خندق کنْدند و به دستور ایشان پر از هیزم شد. آن گاه، پسرش على اکبر علیه السلام را با سى سوار و بیست پیاده، براى آوردن آب فرستاد.[۱۰]

امان نامه برای حضرت در شب عاشورا:

در الطبقات الکبرى آمده است: مردى از شامیان، على اکبر فرزند حسین علیه السلام را ـ که مادرش آمنه، دختر ابو مُرّة بن عُروة بن مسعود ثقفى بود، فرا خواند و گفت: تو با امیر مؤمنان یزید، خویشاوندى دارى و به او نزدیکى. اگر بخواهى، ما به تو امان مى دهیم و به هر کجا که دوست داشتى، برو! على اکبر گفت: «بدان که ـ به خدا سوگند ـ رعایتِ خویشاوندىِ پیامبر خدا صلى الله علیه و آله، لازم تر از رعایت خویشاوندى ابو سفیان است!».

نخستین شهید اهل بیت در روز عاشورا:

در «زیارت ناحیه مقدّسه»، خطاب به او آمده است: سلام بر تو، اى نخستین کشته از تبار بهترین بازمانده از نسلِ ابراهیم خلیل!

در تاریخ طبری آمده است: «نخستین کشته از خاندان ابوطالب در روز عاشورا، علىِ اکبر فرزند حسین علیه السلام بود».

اذن جهاد:

چون همه یاران و اصحاب امام به شهادت رسیدند و کسى از اصحاب باقى نماند مگر اهل بیت و خویشان آن حضرت، پس على بن الحسین، اذن جهاد از پدر بزرگوار درخواست نمود، پدر نیز اذنش بداد؛ پس نظر حسرت و مأیوسى به سوى جوان خود نمود و سیلاب اشک از دیدگان فرو ریخت و گفت: پروردگارا! بر این گروه شاهد باش که جوانى به جنگ آنان مى رود که شبیه ترین مردم است در خلقت ظاهرى و اخلاص باطنى و سخن سرایى به پیامبر تو و ما هرگاه مشتاق دیدار پیغمبر تو مى شدیم، به سوى این جوان نظر مى نمودیم، سپس به آواز بلند فرمود: اى ابن سعد! خدا رحم تو را قطع کند چنانکه رحم مرا قطع کردى.

وداع حضرت علی اکبر با حرم:

در بسیاری از کتب است که چون حضرت عازم جنگ شد، امام به او فرمود: با مادر و برادر و عمّه هایت وداع نما. سپس به خیام حرم آمد، چون صدای جانفزای علی اکبر به گوش پرده نشینان حرم رسید همگی به دور او حلقه ماتم زدند و به علی اکبر گفتند: (إرحَم غُربَتَنا) به غربت ما رحم کن، (وَ لاتَستَعجِل إلی القِتال) عجله به جانب میدان نکن، (فَإنَّهُ لَیسَ لَنا طاقَةٌ فی فِراقِک) ما فراق تو را طاقت نداریم. و دستها در آغوشش درآوردند، و چندی ناله و گریه کردند. ابی عبدالله فریاد زد: زنان، اهل بیت من، رهایش کنید. (فَإنَّهُ مَمسوسٌ فِی الله وَ مَقتولٌ فی سَبیلِ الله) او با ذات خدا تماس دارد و شهید راه خداست.

در کتاب روضة الاحباب نقل شده که امام حسین (ع) بدست خود سلاح جنگ به قامت علی اکبر پوشانید و کلاهخودی فولادی برسر او گذاشت و کمربند چرمی که از علی مرتضی (ع) به یادگار داشت بر کمر وی بست و اسب عقاب را به او داد تا سوار شود، و او را بدین گونه روانه میدان کرد. امام حسین (ع) از شدّت غم گاهی می نشست و گاهی بر می خاست و سر خود را به آسمان بلند کرد و گفت:‌ خدایا شاهد باش که علی را فدای امّت جدّم کردم.

رزم اول حضرت علی اکبر:

على بن الحسین بر لشکر حمله کرد. وی بر لشکر چند بار حمله برد و جمع بسیارى کشت به اندازه‌اى از آن لشکر کشت که به شیون آمدند. در روایتى با تشنگى یکصد و بیست مرد را کشت. در «مناقب» گوید: هفتاد مبارز را کشت و نزد پدر برگشت.

رجز حضرت علی اکبر:

أنَا عَلِی بنُ الحُسَینِ بنِ عَلِی نَحنُ وبَیتِ اللّهِ أولى بِالنَّبِی

مِن شَبَثٍ و شَمَرٍ ذاک الدَّنِی اَضرِبُکم بِالسَّیفِ حَتّی ینثَنی

ضَربُ غُلامٍ هاشِمی عَلَوِی و لا اَزالُ الـیومَ اَحـمی اَبی

تااللهِ لا یحکمُ فینا اِبنُ الدَّعِی

من علی پسر حسین پسر علی (ع) هستم، به خانه خدا سوگند که ما به نبّی(ص) نزدیکتر و اولی هستیم تا شبث و شمر فرومایه، آنقدر با شمشیر به شما می زنم تا شمشیر تاب بردارد، شمشیر زدن جوان هاشمی علوی. بخدا قسم پیوسته امروز از پدرم حمایت می کنم تا فرزند زنا زاده در میان ما حکومت نکند.

تشنگی مفرط حضرت علی اکبر:

وی نزد پدر برگشت و زخم بسیارى بر تن داشت، عرض کرد: اى پدر، تشنگى مرا کشت و سنگینى آهن توانم برد، دسترسى به شربت آبى هست که توانى گیرم و بر دشمن بتازم؟ حسین گریست و فرمود: وا غوثاه، پسر جان، اندکى بجنگ و به همین زودى جدّت محمد را دیدار کنى و از جام لبالب او بنوشى و هرگز تشنه نشوى.

رزم دوم و شهادت حضرت علی اکبر:

على اکبر به میدان برگشت و جنگ را ادامه داد تا کشته را به دویست تن رسانید. مردم کوفه از کشتن او خوددارى مى‌کردند، چشم مرة بن منقذ عبدى لیثى به او افتاد و گفت: گناه عرب به گردن من باشد اگر با چنین کشتارى بر من گذارد و داغش را به دل مادرش نگذارم. در این میان که به مردم حمله مى‌کرد، مرة بن منقذ سر راه او را گرفت و نیزه‌اى به او نواخت و او را به خاک انداخت و لشکر دورش را گرفتند. (فَقَطَعوهُ بِسُیوفِهِم إرباً إرباً) از هر طرف شمشیر به او زدند و او را قطعه قطعه کردند.

ابو الفرج گوید: پیاپى حمله مى‌کرد تا تیرى به گلوگاه او زدند و گلویش درید و در خون غوطه‌ور گردید و فریاد کشید: پدر جان، علیک السلام این جدّم رسول خدا است که گوید: زود بیا، و ناله‌اى کرد و جان داد.

به روایت بحارالانوار: مرة بن منقذ بر فرق جوان ضربتی را زد که تاب و توان از او برفت، لشکر با شمشیر بر او می زد و او دست بگردن اسب خود کرد،‌ و اسب (که گویا تیر به چشمش خورده، و یا خون آن حضرت چشمانش را گرفته بود) او را میان لشکر دشمن برد.

کتاب عوالم و تاریخ طبری و ارشاد، می گویند: مُنغَضِب ابن مرّه گفت: گناه عرب به گردن من اگر داغ او را به جگر پدرش نگذارم. حمله کرد، چنان شمشیری به فرق او زد که فرق شکافت، خون به صورتش جاری شد، شدت جریان خون جلوی چشمش را گرفت، از شدت زخم روی اسب افتاد، دستش را به گردن اسب انداخت، اسب چون در محاصره بود، راهی برای بیرون بردنش از میان لشکر نداشت، گرفتار شد. در این حال (فَقَطَعوهُ بِسُیوفِهِم إرباً إرباً) از هر طرف شمشیر به او زدند و او را قطعه قطعه کردند.

پدر بر سر بالین پسر:

حضرت هنوز رمقی در تن داشت که فریاد برآورد: «یا أبتاه! علیک منّی السّلام هذا جدی رسول الله یقرئک السلام و یقول: عجّل القدوم إلینا و شهق شهقةً فارق الدنیا؛ ای پدر! سلام بر تو باد، این جدم رسول خداست، او به جامی لبریز مرا سیراب کرد، او همی گوید: به سوی ما شتاب کن، و سپس نفسی کشید و به دیدار باقی شتافت. امام حسین(ع) به بالینش آمد و گونه بر گونه‌اش نهاد. حمید بن مسلم گوید: روز عاشوراء به گوش خود شنیدم که حسین مى‌فرمود: اى پسر جانم، خدا بکشد مردمى را که کشتند تو را چه اندازه بر خداى بخشاینده و بر هتک حرمت رسول جرأت دارند؟ سیل اشک روان کرد و گفت: پس از تو اف بر دنیا (عَلَى الدُّنیا بَعْدَک الْعَفا).

در «روضة الصفا» آمده است که حسین بر بالین او بلند گریست و تا آن زمان کسى گریه‌اش را نشنیده بود. در این هنگام حضرت زینب (سلام الله علیها) از خیمه بیرون دوید در حالتى که ندا مى کرد: یا حَبیباهُ یابْنَ أخاهُ! پس آمد و خود را بر روى بدن پاره پاره على اکبر افکند، امام حسین علیه السّلام آمدند و خواهر را از روى جنازه على اکبر بلند کرد و به نزد زنان برگردانید. ابی عبدالله (ع) خود را به روی نعش علی انداخت و صورت روی صورت علی نهاد. همه گفتند حسین روی جنازه علی جان سپرده است، صدای هلهله و شادی دشمن بلند شد. بعد از دقایقی حضرت سر از روی نعش علی برداشت و رو به سمت خیام کرد و فرمود: "یا فتیان بنی هاشم! احملوا اخاکم الی الفسطاط" یعنی جوانان بنی هاشم بیایید و جنازه برادرتان را به سوی خیمه ها ببرید.

در زیارت ناحیه مقدسه

در فرازی از زیارت ناحیه مقدسه خطاب به علی اکبر علیه السلام چنین آمده است:

«السَّلامُ عَلَیک یا أوَّلَ قَتیلٍ مِن نَسلِ خَیرِ سَلیلٍ مِن سُلالَةِ إبراهیمَ الخَلیلِ ، صَلَّى اللّهُ عَلَیک وعَلى أبیک ، إذ قالَ فیک : قَتَلَ اللّهُ قَوما قَتَلوک ، یا بُنَی ما أجرَأَهُم عَلَى الرَّحمنِ وعَلَى انتِهاک حُرمَةِ الرَّسولِ ! عَلَى الدُّنیا بَعدَک العَفا ، کأَنّی بِک بَینَ یدَیهِ ماثِلاً ، ولِلکافِرینَ قائِلاً :

أنَا عَلِی بنُ الحُسَینِ بنِ عَلِی * نَحنُ وبَیتِ اللّهِ أولى بِالنَّبِی

أطعَنُکم بِالرُّمحِ حَتّى ینثنَی * أضرِبُکم بِالسَّیفِ أحمی عَن أبی

ضَرَبَ غُلامٍ هاشِمِی عَرَبِی * وَاللّهِ لا یحکمُ فینَا ابنُ الدَّعِی

حَتّى قَضَیتَ نَحبَک ولَقیتَ رَبَّک ، أشهَدُ أنَّک أولى بِاللّهِ وبِرَسولِهِ ، وأنَّک ابنُ رَسولِهِ ، وحُجَّتُهُ وأمینُهُ، وَابنُ حُجَّتِهِ وأمینِهِ . حَکمَ اللّهُ عَلى قاتِلِک مُرَّةَ بنِ مُنقِذِ بنِ النُّعمانِ العَبدِی ـ لَعَنَهُ اللّهُ وأخزاهُ ـ ومَن شَرِکهُ فی قَتلِک ، وکانوا عَلَیک ظَهیرا ، أصلاهُمُ اللّهُ جَهَنَّمَ وساءَت مَصیرا ، وجَعَلَنَا اللّهُ مِن مُلاقیک ومُرافِقیک ، ومُرافِقی جَدِّک وأبیک وعَمِّک وأخیک واُمِّک المَظلومَةِ ، وأبرَأُ إلَى اللّهِ مِن أعدائِک اُولِى الجُحودِ ، والسَّلامُ عَلَیک ورَحمَةُ اللّهِ وبَرَکاتُهُ».

سلام بر تو اى نخستین کشته از تبار بهترین بازمانده از نسلِ ابراهیم خلیل! درود خدا بر تو و بر پدرت ، آن گاه که در باره ات فرمود : «خدا بکشد آن گروهى را که تو را کشت . پسرم ! چه جرئتى بر خداى مهربان کردند و چه جسارتى در هتک حرمت پیامبر ! پس از تو ، خاک بر سرِ دنیا !» . گویى که من (زائر) ، در نزد تو هستم و تو (على اکبر علیه السلام ) به کافران مى گویى:

من على ، پسر حسین بن على ام .به خانه خدا سوگند که ما به پیامبر صلى الله علیه و آله ، نزدیک تریم.

با نیزه ، چنان بر شما خواهم زد که نوک آن ، کج شود و با شمشیر ، در حمایت از پدرم ، شما را مى زنم؛

زدنِ جوان هاشمىِ عرب .به خداوند سوگند ، پسر بى نسب (ابن زیاد) ، حق ندارد بر ما حکمرانى کند!

تا عهدت را به انجام رساندى و پروردگارت را دیدار کردى . گواهى مى دهم که تو به خدا و پیامبر او ، نزدیک ترینى ، و پسرِ پیامبر خدا و حجّت و امین اویى ، و پسر حجّت خدا و پسرِ امین اویى . خداوند در باره قاتل تو ، مُرّة بن مُنقِذ بن نعمان عبدى ـ که لعنت و خوارى خدا بر او باد ـ و همدستانش در کشتن تو ، داورى کند ، که علیه تو هم داستان بودند . خدا آنان را به جهنّم فرو افکنَد ـ که بد بازگشتگاهى است ـ و خداوند ما را از دیدار کنندگانِ تو و همراهانت و همراهان جدّ و پدر و عمو و برادر و مادر ستم دیده ات قرار دهد ! از دشمنانِ اهل انکار تو برائت مى جویم . سلام و نیز رحمت و برکات خدا بر تو باد.

شعری در وصف علی اکبر

یم فاطمی در سرمدی مه هاشمی گل احمدی

ز سرادقات محمدی طلعت ظهور جلالتی

به ملک مطاع به خدا مطیع به مرض شفا به جزا شفیع

چه مقام بندگی اش منیع به چه طاعتی و اطاعتی

به سما قمر به نبی ثمر به فاطمه در به علی گوهر

به حسن جگر به حسین پسر چه نجابتی چه اصالتی

خم زلف او چه شکر شکن به مثال نقره ی فام تن

سپری به کتف و کفن به تن به چه قامتی و قیامتی

ز جلو نظر سوی قتلگه ز قفا نظر سوی خیمه گه

که نموده شه به قدش نگه به چه حسرتی و چه حالتی

ز قفا دو زن شده نوحه گر یکی عمه گفت و یکی پسر

که نما به حالت ما نظر به اشارتی و نظارتی

پانویس

  1. این نقل ، مربوط به مقتل الحسینِ مُقَرَّم است و در منابع کهن و معتبر ، یافت نشد .
  2. در السرائر و مَقاتل الطالبیین آمده است که در زمان خلافت عثمان به دنیا آمده است.
  3. مقاتل الطالبیین، دارالمعرفة، ص ۸۱.
  4. اعیان الشیعه، ج ۸، ص ۲۰۶.
  5. دانشنامه امام حسین(ع)، ج ۱، مدخل "لیلی همسر امام حسین(ع)".
  6. مقاتل الطالبيين،ابو الفرج الإصفهاني، ج1، ص119
  7. مناقب، ج ۴، ص ۱۱۸
  8. الارشاد، ص ۲۳۸، مکتبة بصیرتى.
  9. تاریخ طبری، ج۳، ص۳۰۹
  10. الأمالي، شيخ صدوق، ج1، ص221

منابع

11.jpg
واقعه عاشورا
قبل از واقعه
شرح واقعه
پس از واقعه
بازتاب واقعه
وابسته ها