اُبىّ بن خَلَف: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (صفحه‌ای جدید حاوی ' ابوعامر،<ref> المغازى، ج 1، ص 251.</ref> اُبى بن خلف بن وهب بن حذافة بن جمح،<ref...' ایجاد کرد) |
جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | ابوعامر،<ref> المغازى، ج 1، ص 251.</ref> اُبى بن خلف بن وهب بن حذافة بن جمح،<ref> | + | ابوعامر،<ref> المغازى، ج 1، ص 251.</ref> اُبى بن خلف بن وهب بن حذافة بن جمح،<ref> السیرة النبویه، ج 1، ص 361.</ref> از قبیله قریش، تیره بنى‌جمح و از دشمنان سرسخت پیامبر. |
| − | اُبى بن خلف و برادرش | + | اُبى بن خلف و برادرش امیه، از اشراف قریش در جاهلیت بودند كه در دشمنى با پیامبر صلى الله علیه و آله و مسلمانان، گوى سبقت از دیگران مى‌ربودند. او از دلیران عرب بود؛ چنان كه عمرو بن عاص در مشاجره‌اى با عمارة بن ولید بن مغیره مى‌گوید: من از همه بزرگان بهره‌اى برده‌ام، از اُبى دلیرى را.<ref> الاغانى، ج 18، ص 129.</ref> |
| − | آنچه در زندگانى اُبى | + | آنچه در زندگانى اُبى دیده مى‌شود، سراسر تكبُّر و سركشى است. [[امام على]] علیه‌السلام در احتجاج با دانشمندى یهودى، اُبى را از فرعون‌هایى مى‌شمارد كه پیامبر صلى الله علیه و آله به سوى آنان برانگیخته شده است.<ref> الاحتجاج، ج 1، ص 511.</ref> |
| − | به | + | به روایتى، سبب پیدایش پیمانِ جوانمردان (حلف الفضول) كه [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله حتى پس از اسلام بدان مباهات مى‌كرد،<ref> الاغانى، ج 17، ص 289.</ref> ستم اُبى در معامله با «قیس بن شیبه» یا «لمیس بن سعد» بود. شعر لمیس نیز بر آن گواه است.<ref> همان، ص 288ـ299.</ref> همچنین آورده‌اند: وقتى امیه یكى از بردگانش را شكنجه مى‌كرد، اُبى مى‌گفت: عذابش را افزون كن.<ref> اسدالغابه، ج 6، ص 241.</ref> |
| − | + | كینه‌ورزى و دشمنى اُبى با [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله از ابتداى بعثت آشكار است. وى و گروهى از سران شرك به دیدار ابوطالب شتافته، خواستار باز‌ایستادن رسول خدا صلی الله علیه و آله از دعوت به توحید شدند.<ref> غررالتبیان، ص 446؛ مجمع‌البیان، ج 8، ص 725ـ726.</ref> | |
| − | وى | + | وى همچنین دیگران را از گرایش به اسلام بازمى‌داشت. آورده‌اند كه «عقبة ابن ابى‌معیط» دوستِ صمیمى اُبى كه مراوده اندكى نیز با رسول خدا صلی الله علیه و آله داشت،<ref> جامع‌البیان، مج 11، ج 19، ص 12؛ السیرة النبویه، ج 1، ص 361.</ref> حضرت را به ضیافتى دعوت كرد؛ اما پیامبر دست به طعام نبُرد تا عقبه شهادتین بر زبان جارى سازد و او نیز چنان كرد. |
| − | وقتى اُبَى از | + | وقتى اُبَى از این رویداد آگاه شد بر عقبه سخت عتاب كرد و عذر نپذیرفت جز آن كه بر چهره پیامبر صلى الله علیه و آله آب دهان اَفكَنَد.<ref> اسباب‌النزول، ص 279؛ السیرة النبویه، ج 1، ص 361؛ الدرالمنثور، ج 6، ص 251 و 253.</ref> برخى گفته‌اند: او به این كار موفق نشد؛<ref> الدرالمنثور، ج 6، ص 251.</ref> اما عده‌اى بر این باورند كه عقبه براى جلب رضایت اُبى، خواستِ او را برآورد و بسزاى ارتداد خویش، در نبرد بدر به فرمان پیامبر سر از كف بداد.<ref> مجمع‌البیان، ج 7، ص 261؛ الدرالمنثور، ج 6، ص 251.</ref> |
| − | پس از نزول | + | پس از نزول آیات اول [[سوره روم]] كه از پیروزى روم بر ایران خبر مى‌داد، اُبى از سرستیز با ابوبكر بر عدم تحقق وعده الهى شرط بست؛ اما با تحقق آن ابوبكر صد شتر ماده به چنگ آورد.<ref> تفسیر قرطبى، ج 14، ص 4؛ المیزان، ج 16، ص 163.</ref> |
| − | دشمنى اُبى با [[رسول خدا]] صلى الله | + | دشمنى اُبى با [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله بدان پایه بود كه او را سرسخت‌ترین و آزاردهنده‌ترین دشمنان رسول خدا دانسته‌اند؛<ref> انساب الاشراف، ج 10، ص 251؛ البدء والتاریخ، ج 3، ص 155.</ref> چنان‌كه هرگاه در مكه به پیامبر مى‌رسید، مى‌گفت: اسبم را نیك پرورش مى‌دهم تا سوار بر آن تو را بكشم.<ref> المنمق، ص 408.</ref> |
| − | وى در توطئه دارالندوه شركت داشت<ref> مناقب، ج 1، ص 233.</ref> و در پى آن در | + | وى در توطئه دارالندوه شركت داشت<ref> مناقب، ج 1، ص 233.</ref> و در پى آن در «لیلةالمبیت» كمر به قتل پیامبر بست.<ref> الطبقات، ج 1، ص 176.</ref> چون پیامبر مورد پذیرش مردم [[مدینه]] قرار گرفت، او و ابوسفیان ضمن نامه‌اى از آنان خواستند تا از حمایت پیامبر صلى الله علیه و آله دست بردارند.<ref> المحبر، ص 271.</ref> اُبى، جان و مالش را بر سر دشمنى با رسول خدا نهاد و از جمله اطعام‌كنندگان سپاه شرك در غزوه بدر بود.<ref> مجمع‌البیان، ج 4، ص 832؛ المنمق، ص 389.</ref> |
| − | او كه بر كشتن | + | او كه بر كشتن پیامبر صلى الله علیه و آله سوگند یاد كرده بود،<ref> دلائل النبوه، ج 1، ص 483؛ المعارف، ص 472.</ref> وقتى در جنگ اُحد یاران رسول خدا صلی الله علیه و آله را پراكنده دید، فریاد برآورد: اى محمد! زنده نمانم اگر تو زنده بمانى؛ سپس خشمگینانه به سوى پیامبر تاخت و چون برخى اصحاب، خواستار رویارویى با حمله او شدند، پیامبر فرمان داد همه كنارى بایستند؛ اما مصعب خود را به پیش انداخت و به ضربه ابى، به شهادت رسید. |
| − | در | + | در این هنگام، پیامبر خدا عصاى نوك تیز حارث بن صمه را برداشت و بر گردن اُبى فرود آورد. این ضربت اعجازگونه پیامبر بانگى سخت از او برآورد. یاران اُبى گفتند: اثر این خراش نه جاى آن همه فریاد است. اُبى گفت: اگر این ضربت به همه اهل بازار «ذى‌المجاز» وارد آید، تحمل نتوانند كرد؛ زیرا سخن او حق است كه گفت: من به خواست خدا، اُبى را خواهم كشت. وى پس از آن در راه مكه بر اثر همان ضربت به هلاكت رسید<ref> المغازى، ج 1، ص 251ـ252؛ السیرة النبویه، ج 3، ص 84.</ref> و بدین طریق به نفرین پیامبر، گرفتار سخت‌ترین عذاب الهى شد.<ref> مسند احمد، ج 1، ص 688.</ref> از رسول خدا صلى الله علیه و آله نقل است كه سخت‌ترین عذاب‌ها در قیامت، از آنِ كسى است كه پیامبرى را كشته باشد یا پیامبرى او را بكشد.<ref> الحیوان، ج 4، ص 161.</ref> |
'''اُبى بن خلف در شأن نزول:''' | '''اُبى بن خلف در شأن نزول:''' | ||
| − | شمار | + | شمار آیاتى كه مفسران، در ذیل آن‌ها از اُبى یاد كرده‌اند، بسیار است. در این آیات اُبَى گاه سبب انحصارى نزول آیه و گاه یكى از افراد آن است. گاهى نیز از باب تطبیق و ذكر مصداق، از او سخنى به میان آمده است. این آیات عبارت‌اند از: |
| − | # «اَولَم | + | # «اَولَم یَرَالاِنسنُ اَنّا خَلَقنهُ مِن نُطفَة فَاِذا هُو خَصِیمٌ مُبین؛ آیا انسان نمى‌داند كه ما او را از نطفه‌اى آفریدیم و ناگاه او دشمنى آشكار است». ([[سوره یس]]/36،77) بسیارى از مفسران گفته‌اند: روزى اُبَى و جمعى از مشركان نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله آمده، با او محاجه كردند. |
| − | در | + | در این میان اُبى در حالى كه استخوانى پوسیده را با فشار دست خرد مى‌كرد و بر باد مى‌داد، به تندى گفت: آیا خداوند این استخوان پوسیده را زنده خواهد كرد؟ پیامبر پاسخ گفت: آرى، خداوند این استخوان را زنده خواهد كرد؛ چنان‌كه تو را هم مى‌میراند و زنده مى‌كند و به آتش جهنم درمى‌آورد.<ref> جامع‌البیان، مج 12، ج 23، ص 38.</ref> پس از این، آیه پیشین نازل شد. |
| − | درباره | + | درباره آیات 4 [[سوره نحل]]/16<ref> تفسیر قرطبى، ج 10، ص 46.</ref>؛ 66 [[سوره مریم]]/19<ref> مجمع البیان، ج 6، ص 808.</ref>؛ 10 [[سوره سجده]]/32<ref> غررالتبیان، ص 413.</ref>؛ 49 [[سوره اسراء]]/17<ref> تفسیر عیاشى، ج 2، ص 296.</ref> نیز همین روایت را آورده‌اند. |
| − | # «و | + | # «و یَومَ یَعَضُّ الظّالِمُ عَلى یَدَیهِ یَقولُ یلَیتَنِى اتَّخَذتُ مَعَ الرَّسولِ سَبیلا × یویلَتى لَیتَنى لَم اَتَّخِذ فُلانـًا خَلیلاً...؛ و (به خاطرآور) روزى را كه ستمكار، دست خود را (از شدت حسرت) به دندان مى‌گزد (و) مى‌گوید: اى كاش با رسول راهى برمى‌گزیدم! اى واى بر من! كاش فلان (شخص گمراه‌كننده) را دوست نمى‌گرفتم...». ([[سوره فرقان]]/25، 27ـ28) |
| − | گفته‌اند: مراد از «فُلانـًا» اُبى و «ظالم» عقبة ابن ابى | + | گفته‌اند: مراد از «فُلانـًا» اُبى و «ظالم» عقبة ابن ابى معیط است<ref> جامع‌البیان، مج 11، ج 19، ص 11.</ref> و آیه پس از آن‌كه عقبه به تحریك اُبى، [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله را مورد اهانت قرار داد، نازل شد و زبان حال و ندامت او را در قیامت بیان كرد؛<ref> اسباب‌النزول، ص 279؛ الدرالمنثور، ج 6، ص 251ـ253؛ مجمع‌البیان، ج 7، ص 261.</ref> در نتیجه شاید از باب بیان مصداق گفته‌اند: آیه 67 [[سوره اعراف]]/7 كه از دشمنى برخى دوستان در قیامت حكایت مى‌كند و آیه 24 [[سوره زمر]]/39 كه حاكى از به صورت در افتادن كسى در عذاب است، درباره او فرود آمده است.<ref> غررالتبیان، ص 446.</ref> |
| − | # در آغاز بعثت، سران شرك از جمله اُبى، نزد ابوطالب آمده خواستار خوددارى [[رسول خدا]] صلى الله | + | # در آغاز بعثت، سران شرك از جمله اُبى، نزد ابوطالب آمده خواستار خوددارى [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله از دعوت شدند؛<ref> مجمع‌البیان، ج 8، ص 725ـ726.</ref> اما با ناامیدى و شگفتى باز‌گشتند و خویشتن را به پاى‌دارى بر عبادت بت‌ها فراخواندند. در این باره، آیات 5ـ6 [[سوره ص]]/38 فرود آمد: «اَجَعَلَ الألِهَةَ اِلهـًا وحِدًا اِنَّ هذا لَشَىءٌ عُجاب × وانطَلَقَ المَلاَُ مِنهُم اَنِ امشوا واصبِروا عَلى ءالِهَتِكُم اِنَّ هذا لَشَىءٌ یُراد؛ آیا او به جاى این همه خدایان، خداى واحدى قرار داده؟! این به راستى چیزى شگفت است! سركردگان آنان روان شدند و (گفتند) بروید و بر خدایان خویش ایستادگى كنید كه این امر به راستى هدف است». |
| − | # در جنگ بدر 12 تن از سران شرك از جمله اُبى، | + | # در جنگ بدر 12 تن از سران شرك از جمله اُبى، تأمین غذاى سپاه را بر عهده داشتند<ref> روض الجنان، ج 9، ص 113.</ref> كه خداوند با نزول آیه 36 [[سوره انفال]]/8 این بذل و بخشش را براى بازداشتن از راه خدا، مایه حسرت آنان اعلام كرد: «اِنَّ الَّذینَ كَفَروا یُنفِقونَ اَمولَهُم لِیَصُدّوا عَن سَبِیلِ اللّهِ فَسَیُنفِقونَها ثُمَّ تَكونُ عَلَیهِم حَسرَةً ثُمَّ یُغلَبونَ...». قرطبى، نزول آیه 1 [[سوره محمد]]/47 را به نقل از ابن عباس، در همین باره دانسته است.<ref> تفسیر قرطبى، ج 16، ص 148.</ref> |
| − | # «فَلَم تَقتُلوهُم ولكِنَّ اللّهَ قَتَلَهُم و ما | + | # «فَلَم تَقتُلوهُم ولكِنَّ اللّهَ قَتَلَهُم و ما رَمَیتَ اِذ رَمَیتَ ولكِنَّ اللّهَ رَمى؛ شما آنان را نكشتید؛ بلكه خداوند آنان را كشت و تو تیر نیفكندى؛ بلكه خدا انداخت...». ([[سوره انفال]]/8، 17) |
| − | بنا به نقلى | + | بنا به نقلى آیه درباره قتل اُبى بدست [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله فرود آمده است؛<ref> المغازى، ج 1، ص 250؛ اسباب النزول، ص 192؛ جامع البیان، مج 6، ج 10، ص 272.</ref> هر چند قول مشهور سبب نزول آیه را به روى دادى در [[جنگ بدر]] نسبت مى‌دهد.<ref> تفسیر قرطبى، ج 7، ص 244؛ روض‌الجنان، ج 9، ص 86.</ref> |
| − | # | + | # «یاَیُّهَا الاِنسـنُ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ الكَریم؛ اى انسان! چه چیز تو را در برابر پروردگار بزرگوارت فریفت؟» ([[سوره انفطار]]/82، 6) «یاَیُّهَا الاِنسنُ اِنَّكَ كادِحٌ اِلى رَبِّكَ كَدحـًا فَمُلقیه؛ اى انسان! تو با تلاش و رنج به سوى پروردگارت مى‌روى و او را ملاقات خواهى كرد». ([[سوره انشقاق]]/84، 6) |
| − | «فَاَمَّا الاِنسنُ اِذا مَا ابتَلهُ رَبُّهُ فَاَكرَمَهُ و نَعَّمَهُ | + | «فَاَمَّا الاِنسنُ اِذا مَا ابتَلهُ رَبُّهُ فَاَكرَمَهُ و نَعَّمَهُ فَیَقولُ رَبّى اَكرَمَن؛ اما انسان، هنگامى كه پروردگارش او را براى آزمایش اكرام مى‌كند و نعمت مى‌بخشد، (مغرور مى‌شود) و مى‌گوید: پروردگارم مرا گرامى داشته است». ([[سوره فجر]]/89، 15) |
| − | گرچه مراد از انسان در | + | گرچه مراد از انسان در آیات پیش گفته را معناى عام آن دانسته‌اند،<ref> تفسیر قرطبى، ج 19، ص 161 و 178 و ج 20، ص 35.</ref> قرطبى بنا به نقلى مى‌گوید: آن‌كه به پروردگار خویش فریفته شد و رنج بیهوده كشید و به نعمت‌هاى الهى آزموده شد، اُبى بن خلف بود.<ref> تفسیر قرطبى، ج 19، ص 161 و 178 و ج 20، ص 35.</ref> شاید این موارد نیز از باب ذكر مصداق باشد. |
| − | # به نقلى گفته‌اند: | + | # به نقلى گفته‌اند: آیات ذیل درباره اُبى نازل شده كه از روى نادانى به مجادله با [[وحى]] برخاسته بود:<ref> مجمع‌البیان، ج 6، ص 737؛ مبهمات القرآن، ج 2، ص 231؛ غررالتبیان، ص 412.</ref> «...و كانَ الاِنسنُ اَكثَرَ شَىء جَدَلا؛ ...و انسان، بیش از همه چیز در ستیز و چون و چراست». ([[سوره كهف]]/18، 54) |
| − | «وَ‌مِنَ النّاسِ مَن | + | «وَ‌مِنَ النّاسِ مَن یُجدِلُ فِى‌اللّهِ بِغَیرِ عِلم...؛ و گروهى از مردم بدون هیچ دانشى به مجادله درباره خدا برمى‌خیزند...». ([[سوره حج]]/22، 3 و [[سوره لقمان]]/31، 20) اگرچه روایات ترتیب نزولِ سوره حج را پس از [[سوره نور]]<ref> التمهید، ج 1، ص 139.</ref> یعنى بعد از غزوه اُحد و مرگ اُبى مى‌دانند، المیزان با توجه به سیاق آیات سوره حج، نزول آن را قبل از جنگ بدر دانسته است؛<ref> المیزان، ج 14، ص 338.</ref> بنابراین مى‌تواند درباره اُبى باشد. |
| − | # گفته‌اند: گروهى از سران شرك، از جمله اُبى گرد هم آمده، به تلاوتِ قرآن | + | # گفته‌اند: گروهى از سران شرك، از جمله اُبى گرد هم آمده، به تلاوتِ قرآن پیامبر صلى الله علیه و آله گوش فرامى‌دادند؛ اما بى آن كه اثرى بر دل‌هاى ایشان بگذارد، هر یك درباره قرآن سخنى به باطل راندند كه آیه 25 [[سوره انعام]]/6 پرده از این راز برگرفت: «و مِنهُم مَن یَستَمِعُ اِلَیكَ و جَعَلنا عَلى قُلوبِهِم اَكِنَّةً اَن یَفقَهوهُ و فى ءاذانِهِم وقرًا...؛ پاره‌اى از آنان به (سخنان) تو گوش فرامى‌دهند؛ و(لى) بر دل‌هایشان پرده‌ها افكنده‌ایم تا آن را نفهمند و در گوش‌هایشان سنگینى قرار داده‌ایم...».<ref> كشف‌الاسرار، ج 3، ص 326.</ref> |
| − | # برخى اُبى را از جمله استهزاكنندگان مى‌دانند كه | + | # برخى اُبى را از جمله استهزاكنندگان مى‌دانند كه آیه 95 [[سوره حجر]]/15 درباره آن‌ها نازل شده است:<ref> مبهمات القرآن، ج 2، ص 96.</ref> «اِنّا كَفَینكَ المُستَهزِءین؛ ما شر استهزاكنندگان را از تو دفع خواهیم كرد». |
| − | # برخى از مفسران اُبى را از | + | # برخى از مفسران اُبى را از مصادیق «اَمّا مَنِ استَغنى» در آیه 5 [[سوره عبس]]/80 دانسته‌اند كه [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله به اسلام آن‌ها امید داشت؛ در نتیجه به گفتگو با آنان پرداخت و آیات نخست این سوره در این باره فرود آمده است.<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 663.</ref> |
| − | # «و اِذ | + | # «و اِذ یَمكُرُ بِكَ الَّذینَ كَفَروا لِیُثبِتوكَ اَو یَقتُلوكَ اَو یُخرِجوكَ و یَمكُرونَ و یَمكُرُاللّهُ واللّهُ خَیرُ المكِرین؛ (و به یاد آر) هنگامى (را) كه كافران نقشه مى‌كشیدند تو را به زندان افكنند یا به قتل برسانند یا (از مكه) خارج سازند و آنان چاره مى‌اندیشیدند و خداوند هم تدبیر مى‌كرد و خدا بهترین چاره‌جویان و تدبیركنندگان است». ([[سوره انفال]]/8،30) وقتى سران شرك در دارالندوه گرد آمدند تا در كار پیامبر صلى الله علیه وآله)چاره‌اى بیندیشند، اُبى یكى از آنان بود كه به همراه برادرش اُمیه و عاص بن وائل، پیشنهاد حبس [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله را ارائه دادند.<ref> الطبقات، ج 1، ص 176؛ مناقب، ج 1، ص 233.</ref> عبارت «لِیُثبِتوكَ» در آیه به آن اشاره دارد.<ref> مجمع‌البیان، ج 4، ص 826؛ روض‌الجنان، ج 9، ص 101ـ103؛ جامع‌البیان، مج 6، ج 10، ص 302.</ref> |
| − | # «اِنّا اَنذَرنكُم عَذابـًا | + | # «اِنّا اَنذَرنكُم عَذابـًا قَریبـًا یَومَ یَنظُرُ المَرءُ ما قَدَّمَت یَداهُ و یَقولُ الكافِرُ یلَیتَنى كُنتُ تُربا؛ ما شما را از عذابى نزدیك بیم دادیم. روزى كه انسان آنچه را از پیش با دست‌هاى خود فرستاده است، مى‌بیند و كافر مى‌گوید: اى كاش خاك بودم!» ([[سوره نبأ]]/78، 40) قرطبى ضمن بیان چند دیدگاه درباره این آیه بنابر قولى مراد از «مرء» (مرد) را اُبى بن خلف و عقبة ابن ابى‌معیط دانسته است.<ref> تفسیر قرطبى، ج 19، ص 123.</ref> |
| − | # برخى بر | + | # برخى بر این عقیده‌اند كه خطاب، عتاب و تهدید قرآن در دو آیه ذیل، متوجه اُبى است؛<ref> تفسیر قرطبى، ج 20، ص 125؛ مبهمات القرآن، ج 2، ص 731.</ref> اگرچه اطلاق و عموم لفظ، همه افراد مشابه را دربرمى‌گیرد: «فما یُكذِّبُكَ بَعدُ بِالدّین؛ پس چه چیز، تو را بعد (از این همه ادله روشن) به تكذیب (روز) جزا وا مى‌دارد؟» ([[سوره تین]]/95، 7) «ویلٌ لِكُلِّ هُمَزَة لُمَزَة؛ واى بر هر عیب‌جوى مسخره‌كننده‌اى.» ([[سوره همزه]]/104، 1) |
| − | # گفته‌اند: روزى اُبى و گروهى از مشركان در حال طواف بر گرد كعبه به | + | # گفته‌اند: روزى اُبى و گروهى از مشركان در حال طواف بر گرد كعبه به پیامبر صلى الله علیه و آله پیشنهاد كردند كه هر یك از دو گروه، خدایان گروه دیگر را بپرستد كه در پاسخ آنان سوره كافرون نازل شد.<ref> الامالى، ص 246ـ247.</ref> |
| − | # | + | # سیوطى به نقل از محمد بن اسحاق آورده است: پس از كوشش‌هاى فراوان رسول خدا در ابلاغ [[وحى]] و دعوت مردم به اسلام، گروهى از جمله اُبى نزد پیامبر آمده، بهانه‌اى دیگر گرفتند. گویا آنان منتظر بودند تا فرشته‌اى را به چشم خویش ببینند.<ref> الدرالمنثور، ج 3، ص 251.</ref> |
| − | + | آیات 8ـ9 [[سوره انعام]]/6 به این واقعه اشاره دارد: گفتند: چرا فرشته‌اى بر او نازل نمى‌شود؟ خداوند در پاسخ آنان فرمود: اگر فرشته‌اى نازل مى‌كردیم، كار به پایان رسیده بود و مهلتى نمى‌یافتند و اگر او را فرشته‌اى قرار مى‌دادیم، آن (فرشته) را به صورت مردى درمى‌آوردیم و امر را همچنان بر آنان مشتبه مى‌ساختیم: «و قالوا لَولا اُنزِلَ عَلَیهِ مَلَكٌ و‌لَو‌اَنزَلنا مَلَكـًا لَقُضِىَ الاَمرُ ثُمَّ لایُنظَرون × ولَو جَعَلنهُ مَلَكـًا لَجَعَلنـهُ رَجُلاً و لَلَبسنا عَلَیهِم ما یَلبِسون». | |
| − | # خداوند در | + | # خداوند در آیه 76 [[سوره نحل]]/16، مَثَل برده‌اى گنگ، ناتوان و كم‌خرد را آورده كه نه سخن كسى را مى‌فهمد و نه مى‌توان سخنش را فهمید<ref> مفردات، ص 140ـ141، «بكم»؛ مجمع‌البیان، ج 6، ص 578.</ref> و سربار دیگران است. از «عطاء بن ابى رباح» نقل است كه مراد از این برده گنگ، اُبى بن خلف است.<ref> مجمع‌البیان، ج 6، ص 578.</ref> |
| − | # بر اساس | + | # بر اساس روایتى كه قرطبى و بلنسى نقل كرده‌اند، اُبى، روزى همراه تنى چند از مشركان نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله آمده، با استناد به آفرینش تدریجى انسان‌ها بر سخن پیامبر كه مى‌فرمود خداوند انسان‌ها را یك‌باره برمى‌انگیزد، خُرده گرفت كه در پاسخ آنان، آیه 28 [[سوره لقمان]]/31 فرود آمد:<ref> تفسیر قرطبى، ج 14، ص 52؛ مبهمات‌القرآن، ج 2، ص 331.</ref> «ما خَلقُكُم و لا‌بَعثُكُم اِلاّ كَنَفس وحِدَة اِنَّ اللّهَ سَمیعٌ بَصیرٌ؛ آفرینش و برانگیختن (و زندگى دوباره) همه شما (در [[قیامت]]) همانند یك فرد بیش نیست، خداوند شنوا و بینا است». |
| − | # | + | # «یاَیُّهَا النَّبىُّ اتَّقِ اللّهَ و لاتُطِعِ الكفُرینَ والمُنـفِقینَ اِنَّ اللّهَ كانَ عَلیمـًا حَكیما؛ اى پیامبر! تقواى الهى پیشه كن و از كافران و منافقان فرمان مبر كه خداوند، عالم و حكیم است». ([[سوره احزاب]]/33،1) بلنسى به نقل از ابن جریج مراد از كافران را در آیه اُبى دانسته است؛<ref> مبهمات القرآن، ج 2، ص 337.</ref> اما طبرسى آیه را مربوط به زمانى پس از واقعه اُحد مى‌داند<ref> [[مجمع‌البیان]]، ج 8، ص 526.</ref> كه گویا این سخن صحیح‌تر است. |
==پانویس == | ==پانویس == | ||
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۳۷
ابوعامر،[۱] اُبى بن خلف بن وهب بن حذافة بن جمح،[۲] از قبیله قریش، تیره بنى‌جمح و از دشمنان سرسخت پیامبر.
اُبى بن خلف و برادرش امیه، از اشراف قریش در جاهلیت بودند كه در دشمنى با پیامبر صلى الله علیه و آله و مسلمانان، گوى سبقت از دیگران مى‌ربودند. او از دلیران عرب بود؛ چنان كه عمرو بن عاص در مشاجره‌اى با عمارة بن ولید بن مغیره مى‌گوید: من از همه بزرگان بهره‌اى برده‌ام، از اُبى دلیرى را.[۳]
آنچه در زندگانى اُبى دیده مى‌شود، سراسر تكبُّر و سركشى است. امام على علیه‌السلام در احتجاج با دانشمندى یهودى، اُبى را از فرعون‌هایى مى‌شمارد كه پیامبر صلى الله علیه و آله به سوى آنان برانگیخته شده است.[۴]
به روایتى، سبب پیدایش پیمانِ جوانمردان (حلف الفضول) كه رسول خدا صلی الله علیه و آله حتى پس از اسلام بدان مباهات مى‌كرد،[۵] ستم اُبى در معامله با «قیس بن شیبه» یا «لمیس بن سعد» بود. شعر لمیس نیز بر آن گواه است.[۶] همچنین آورده‌اند: وقتى امیه یكى از بردگانش را شكنجه مى‌كرد، اُبى مى‌گفت: عذابش را افزون كن.[۷]
كینه‌ورزى و دشمنى اُبى با رسول خدا صلى الله علیه و آله از ابتداى بعثت آشكار است. وى و گروهى از سران شرك به دیدار ابوطالب شتافته، خواستار باز‌ایستادن رسول خدا صلی الله علیه و آله از دعوت به توحید شدند.[۸]
وى همچنین دیگران را از گرایش به اسلام بازمى‌داشت. آورده‌اند كه «عقبة ابن ابى‌معیط» دوستِ صمیمى اُبى كه مراوده اندكى نیز با رسول خدا صلی الله علیه و آله داشت،[۹] حضرت را به ضیافتى دعوت كرد؛ اما پیامبر دست به طعام نبُرد تا عقبه شهادتین بر زبان جارى سازد و او نیز چنان كرد.
وقتى اُبَى از این رویداد آگاه شد بر عقبه سخت عتاب كرد و عذر نپذیرفت جز آن كه بر چهره پیامبر صلى الله علیه و آله آب دهان اَفكَنَد.[۱۰] برخى گفته‌اند: او به این كار موفق نشد؛[۱۱] اما عده‌اى بر این باورند كه عقبه براى جلب رضایت اُبى، خواستِ او را برآورد و بسزاى ارتداد خویش، در نبرد بدر به فرمان پیامبر سر از كف بداد.[۱۲]
پس از نزول آیات اول سوره روم كه از پیروزى روم بر ایران خبر مى‌داد، اُبى از سرستیز با ابوبكر بر عدم تحقق وعده الهى شرط بست؛ اما با تحقق آن ابوبكر صد شتر ماده به چنگ آورد.[۱۳]
دشمنى اُبى با رسول خدا صلى الله علیه و آله بدان پایه بود كه او را سرسخت‌ترین و آزاردهنده‌ترین دشمنان رسول خدا دانسته‌اند؛[۱۴] چنان‌كه هرگاه در مكه به پیامبر مى‌رسید، مى‌گفت: اسبم را نیك پرورش مى‌دهم تا سوار بر آن تو را بكشم.[۱۵]
وى در توطئه دارالندوه شركت داشت[۱۶] و در پى آن در «لیلةالمبیت» كمر به قتل پیامبر بست.[۱۷] چون پیامبر مورد پذیرش مردم مدینه قرار گرفت، او و ابوسفیان ضمن نامه‌اى از آنان خواستند تا از حمایت پیامبر صلى الله علیه و آله دست بردارند.[۱۸] اُبى، جان و مالش را بر سر دشمنى با رسول خدا نهاد و از جمله اطعام‌كنندگان سپاه شرك در غزوه بدر بود.[۱۹]
او كه بر كشتن پیامبر صلى الله علیه و آله سوگند یاد كرده بود،[۲۰] وقتى در جنگ اُحد یاران رسول خدا صلی الله علیه و آله را پراكنده دید، فریاد برآورد: اى محمد! زنده نمانم اگر تو زنده بمانى؛ سپس خشمگینانه به سوى پیامبر تاخت و چون برخى اصحاب، خواستار رویارویى با حمله او شدند، پیامبر فرمان داد همه كنارى بایستند؛ اما مصعب خود را به پیش انداخت و به ضربه ابى، به شهادت رسید.
در این هنگام، پیامبر خدا عصاى نوك تیز حارث بن صمه را برداشت و بر گردن اُبى فرود آورد. این ضربت اعجازگونه پیامبر بانگى سخت از او برآورد. یاران اُبى گفتند: اثر این خراش نه جاى آن همه فریاد است. اُبى گفت: اگر این ضربت به همه اهل بازار «ذى‌المجاز» وارد آید، تحمل نتوانند كرد؛ زیرا سخن او حق است كه گفت: من به خواست خدا، اُبى را خواهم كشت. وى پس از آن در راه مكه بر اثر همان ضربت به هلاكت رسید[۲۱] و بدین طریق به نفرین پیامبر، گرفتار سخت‌ترین عذاب الهى شد.[۲۲] از رسول خدا صلى الله علیه و آله نقل است كه سخت‌ترین عذاب‌ها در قیامت، از آنِ كسى است كه پیامبرى را كشته باشد یا پیامبرى او را بكشد.[۲۳]
اُبى بن خلف در شأن نزول:
شمار آیاتى كه مفسران، در ذیل آن‌ها از اُبى یاد كرده‌اند، بسیار است. در این آیات اُبَى گاه سبب انحصارى نزول آیه و گاه یكى از افراد آن است. گاهى نیز از باب تطبیق و ذكر مصداق، از او سخنى به میان آمده است. این آیات عبارت‌اند از:
- «اَولَم یَرَالاِنسنُ اَنّا خَلَقنهُ مِن نُطفَة فَاِذا هُو خَصِیمٌ مُبین؛ آیا انسان نمى‌داند كه ما او را از نطفه‌اى آفریدیم و ناگاه او دشمنى آشكار است». (سوره یس/36،77) بسیارى از مفسران گفته‌اند: روزى اُبَى و جمعى از مشركان نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله آمده، با او محاجه كردند.
در این میان اُبى در حالى كه استخوانى پوسیده را با فشار دست خرد مى‌كرد و بر باد مى‌داد، به تندى گفت: آیا خداوند این استخوان پوسیده را زنده خواهد كرد؟ پیامبر پاسخ گفت: آرى، خداوند این استخوان را زنده خواهد كرد؛ چنان‌كه تو را هم مى‌میراند و زنده مى‌كند و به آتش جهنم درمى‌آورد.[۲۴] پس از این، آیه پیشین نازل شد.
درباره آیات 4 سوره نحل/16[۲۵]؛ 66 سوره مریم/19[۲۶]؛ 10 سوره سجده/32[۲۷]؛ 49 سوره اسراء/17[۲۸] نیز همین روایت را آورده‌اند.
- «و یَومَ یَعَضُّ الظّالِمُ عَلى یَدَیهِ یَقولُ یلَیتَنِى اتَّخَذتُ مَعَ الرَّسولِ سَبیلا × یویلَتى لَیتَنى لَم اَتَّخِذ فُلانـًا خَلیلاً...؛ و (به خاطرآور) روزى را كه ستمكار، دست خود را (از شدت حسرت) به دندان مى‌گزد (و) مى‌گوید: اى كاش با رسول راهى برمى‌گزیدم! اى واى بر من! كاش فلان (شخص گمراه‌كننده) را دوست نمى‌گرفتم...». (سوره فرقان/25، 27ـ28)
گفته‌اند: مراد از «فُلانـًا» اُبى و «ظالم» عقبة ابن ابى معیط است[۲۹] و آیه پس از آن‌كه عقبه به تحریك اُبى، رسول خدا صلى الله علیه و آله را مورد اهانت قرار داد، نازل شد و زبان حال و ندامت او را در قیامت بیان كرد؛[۳۰] در نتیجه شاید از باب بیان مصداق گفته‌اند: آیه 67 سوره اعراف/7 كه از دشمنى برخى دوستان در قیامت حكایت مى‌كند و آیه 24 سوره زمر/39 كه حاكى از به صورت در افتادن كسى در عذاب است، درباره او فرود آمده است.[۳۱]
- در آغاز بعثت، سران شرك از جمله اُبى، نزد ابوطالب آمده خواستار خوددارى رسول خدا صلى الله علیه و آله از دعوت شدند؛[۳۲] اما با ناامیدى و شگفتى باز‌گشتند و خویشتن را به پاى‌دارى بر عبادت بت‌ها فراخواندند. در این باره، آیات 5ـ6 سوره ص/38 فرود آمد: «اَجَعَلَ الألِهَةَ اِلهـًا وحِدًا اِنَّ هذا لَشَىءٌ عُجاب × وانطَلَقَ المَلاَُ مِنهُم اَنِ امشوا واصبِروا عَلى ءالِهَتِكُم اِنَّ هذا لَشَىءٌ یُراد؛ آیا او به جاى این همه خدایان، خداى واحدى قرار داده؟! این به راستى چیزى شگفت است! سركردگان آنان روان شدند و (گفتند) بروید و بر خدایان خویش ایستادگى كنید كه این امر به راستى هدف است».
- در جنگ بدر 12 تن از سران شرك از جمله اُبى، تأمین غذاى سپاه را بر عهده داشتند[۳۳] كه خداوند با نزول آیه 36 سوره انفال/8 این بذل و بخشش را براى بازداشتن از راه خدا، مایه حسرت آنان اعلام كرد: «اِنَّ الَّذینَ كَفَروا یُنفِقونَ اَمولَهُم لِیَصُدّوا عَن سَبِیلِ اللّهِ فَسَیُنفِقونَها ثُمَّ تَكونُ عَلَیهِم حَسرَةً ثُمَّ یُغلَبونَ...». قرطبى، نزول آیه 1 سوره محمد/47 را به نقل از ابن عباس، در همین باره دانسته است.[۳۴]
- «فَلَم تَقتُلوهُم ولكِنَّ اللّهَ قَتَلَهُم و ما رَمَیتَ اِذ رَمَیتَ ولكِنَّ اللّهَ رَمى؛ شما آنان را نكشتید؛ بلكه خداوند آنان را كشت و تو تیر نیفكندى؛ بلكه خدا انداخت...». (سوره انفال/8، 17)
بنا به نقلى آیه درباره قتل اُبى بدست رسول خدا صلى الله علیه و آله فرود آمده است؛[۳۵] هر چند قول مشهور سبب نزول آیه را به روى دادى در جنگ بدر نسبت مى‌دهد.[۳۶]
- «یاَیُّهَا الاِنسـنُ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ الكَریم؛ اى انسان! چه چیز تو را در برابر پروردگار بزرگوارت فریفت؟» (سوره انفطار/82، 6) «یاَیُّهَا الاِنسنُ اِنَّكَ كادِحٌ اِلى رَبِّكَ كَدحـًا فَمُلقیه؛ اى انسان! تو با تلاش و رنج به سوى پروردگارت مى‌روى و او را ملاقات خواهى كرد». (سوره انشقاق/84، 6)
«فَاَمَّا الاِنسنُ اِذا مَا ابتَلهُ رَبُّهُ فَاَكرَمَهُ و نَعَّمَهُ فَیَقولُ رَبّى اَكرَمَن؛ اما انسان، هنگامى كه پروردگارش او را براى آزمایش اكرام مى‌كند و نعمت مى‌بخشد، (مغرور مى‌شود) و مى‌گوید: پروردگارم مرا گرامى داشته است». (سوره فجر/89، 15)
گرچه مراد از انسان در آیات پیش گفته را معناى عام آن دانسته‌اند،[۳۷] قرطبى بنا به نقلى مى‌گوید: آن‌كه به پروردگار خویش فریفته شد و رنج بیهوده كشید و به نعمت‌هاى الهى آزموده شد، اُبى بن خلف بود.[۳۸] شاید این موارد نیز از باب ذكر مصداق باشد.
- به نقلى گفته‌اند: آیات ذیل درباره اُبى نازل شده كه از روى نادانى به مجادله با وحى برخاسته بود:[۳۹] «...و كانَ الاِنسنُ اَكثَرَ شَىء جَدَلا؛ ...و انسان، بیش از همه چیز در ستیز و چون و چراست». (سوره كهف/18، 54)
«وَ‌مِنَ النّاسِ مَن یُجدِلُ فِى‌اللّهِ بِغَیرِ عِلم...؛ و گروهى از مردم بدون هیچ دانشى به مجادله درباره خدا برمى‌خیزند...». (سوره حج/22، 3 و سوره لقمان/31، 20) اگرچه روایات ترتیب نزولِ سوره حج را پس از سوره نور[۴۰] یعنى بعد از غزوه اُحد و مرگ اُبى مى‌دانند، المیزان با توجه به سیاق آیات سوره حج، نزول آن را قبل از جنگ بدر دانسته است؛[۴۱] بنابراین مى‌تواند درباره اُبى باشد.
- گفته‌اند: گروهى از سران شرك، از جمله اُبى گرد هم آمده، به تلاوتِ قرآن پیامبر صلى الله علیه و آله گوش فرامى‌دادند؛ اما بى آن كه اثرى بر دل‌هاى ایشان بگذارد، هر یك درباره قرآن سخنى به باطل راندند كه آیه 25 سوره انعام/6 پرده از این راز برگرفت: «و مِنهُم مَن یَستَمِعُ اِلَیكَ و جَعَلنا عَلى قُلوبِهِم اَكِنَّةً اَن یَفقَهوهُ و فى ءاذانِهِم وقرًا...؛ پاره‌اى از آنان به (سخنان) تو گوش فرامى‌دهند؛ و(لى) بر دل‌هایشان پرده‌ها افكنده‌ایم تا آن را نفهمند و در گوش‌هایشان سنگینى قرار داده‌ایم...».[۴۲]
- برخى اُبى را از جمله استهزاكنندگان مى‌دانند كه آیه 95 سوره حجر/15 درباره آن‌ها نازل شده است:[۴۳] «اِنّا كَفَینكَ المُستَهزِءین؛ ما شر استهزاكنندگان را از تو دفع خواهیم كرد».
- برخى از مفسران اُبى را از مصادیق «اَمّا مَنِ استَغنى» در آیه 5 سوره عبس/80 دانسته‌اند كه رسول خدا صلى الله علیه و آله به اسلام آن‌ها امید داشت؛ در نتیجه به گفتگو با آنان پرداخت و آیات نخست این سوره در این باره فرود آمده است.[۴۴]
- «و اِذ یَمكُرُ بِكَ الَّذینَ كَفَروا لِیُثبِتوكَ اَو یَقتُلوكَ اَو یُخرِجوكَ و یَمكُرونَ و یَمكُرُاللّهُ واللّهُ خَیرُ المكِرین؛ (و به یاد آر) هنگامى (را) كه كافران نقشه مى‌كشیدند تو را به زندان افكنند یا به قتل برسانند یا (از مكه) خارج سازند و آنان چاره مى‌اندیشیدند و خداوند هم تدبیر مى‌كرد و خدا بهترین چاره‌جویان و تدبیركنندگان است». (سوره انفال/8،30) وقتى سران شرك در دارالندوه گرد آمدند تا در كار پیامبر صلى الله علیه وآله)چاره‌اى بیندیشند، اُبى یكى از آنان بود كه به همراه برادرش اُمیه و عاص بن وائل، پیشنهاد حبس رسول خدا صلی الله علیه و آله را ارائه دادند.[۴۵] عبارت «لِیُثبِتوكَ» در آیه به آن اشاره دارد.[۴۶]
- «اِنّا اَنذَرنكُم عَذابـًا قَریبـًا یَومَ یَنظُرُ المَرءُ ما قَدَّمَت یَداهُ و یَقولُ الكافِرُ یلَیتَنى كُنتُ تُربا؛ ما شما را از عذابى نزدیك بیم دادیم. روزى كه انسان آنچه را از پیش با دست‌هاى خود فرستاده است، مى‌بیند و كافر مى‌گوید: اى كاش خاك بودم!» (سوره نبأ/78، 40) قرطبى ضمن بیان چند دیدگاه درباره این آیه بنابر قولى مراد از «مرء» (مرد) را اُبى بن خلف و عقبة ابن ابى‌معیط دانسته است.[۴۷]
- برخى بر این عقیده‌اند كه خطاب، عتاب و تهدید قرآن در دو آیه ذیل، متوجه اُبى است؛[۴۸] اگرچه اطلاق و عموم لفظ، همه افراد مشابه را دربرمى‌گیرد: «فما یُكذِّبُكَ بَعدُ بِالدّین؛ پس چه چیز، تو را بعد (از این همه ادله روشن) به تكذیب (روز) جزا وا مى‌دارد؟» (سوره تین/95، 7) «ویلٌ لِكُلِّ هُمَزَة لُمَزَة؛ واى بر هر عیب‌جوى مسخره‌كننده‌اى.» (سوره همزه/104، 1)
- گفته‌اند: روزى اُبى و گروهى از مشركان در حال طواف بر گرد كعبه به پیامبر صلى الله علیه و آله پیشنهاد كردند كه هر یك از دو گروه، خدایان گروه دیگر را بپرستد كه در پاسخ آنان سوره كافرون نازل شد.[۴۹]
- سیوطى به نقل از محمد بن اسحاق آورده است: پس از كوشش‌هاى فراوان رسول خدا در ابلاغ وحى و دعوت مردم به اسلام، گروهى از جمله اُبى نزد پیامبر آمده، بهانه‌اى دیگر گرفتند. گویا آنان منتظر بودند تا فرشته‌اى را به چشم خویش ببینند.[۵۰]
آیات 8ـ9 سوره انعام/6 به این واقعه اشاره دارد: گفتند: چرا فرشته‌اى بر او نازل نمى‌شود؟ خداوند در پاسخ آنان فرمود: اگر فرشته‌اى نازل مى‌كردیم، كار به پایان رسیده بود و مهلتى نمى‌یافتند و اگر او را فرشته‌اى قرار مى‌دادیم، آن (فرشته) را به صورت مردى درمى‌آوردیم و امر را همچنان بر آنان مشتبه مى‌ساختیم: «و قالوا لَولا اُنزِلَ عَلَیهِ مَلَكٌ و‌لَو‌اَنزَلنا مَلَكـًا لَقُضِىَ الاَمرُ ثُمَّ لایُنظَرون × ولَو جَعَلنهُ مَلَكـًا لَجَعَلنـهُ رَجُلاً و لَلَبسنا عَلَیهِم ما یَلبِسون».
- خداوند در آیه 76 سوره نحل/16، مَثَل برده‌اى گنگ، ناتوان و كم‌خرد را آورده كه نه سخن كسى را مى‌فهمد و نه مى‌توان سخنش را فهمید[۵۱] و سربار دیگران است. از «عطاء بن ابى رباح» نقل است كه مراد از این برده گنگ، اُبى بن خلف است.[۵۲]
- بر اساس روایتى كه قرطبى و بلنسى نقل كرده‌اند، اُبى، روزى همراه تنى چند از مشركان نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله آمده، با استناد به آفرینش تدریجى انسان‌ها بر سخن پیامبر كه مى‌فرمود خداوند انسان‌ها را یك‌باره برمى‌انگیزد، خُرده گرفت كه در پاسخ آنان، آیه 28 سوره لقمان/31 فرود آمد:[۵۳] «ما خَلقُكُم و لا‌بَعثُكُم اِلاّ كَنَفس وحِدَة اِنَّ اللّهَ سَمیعٌ بَصیرٌ؛ آفرینش و برانگیختن (و زندگى دوباره) همه شما (در قیامت) همانند یك فرد بیش نیست، خداوند شنوا و بینا است».
- «یاَیُّهَا النَّبىُّ اتَّقِ اللّهَ و لاتُطِعِ الكفُرینَ والمُنـفِقینَ اِنَّ اللّهَ كانَ عَلیمـًا حَكیما؛ اى پیامبر! تقواى الهى پیشه كن و از كافران و منافقان فرمان مبر كه خداوند، عالم و حكیم است». (سوره احزاب/33،1) بلنسى به نقل از ابن جریج مراد از كافران را در آیه اُبى دانسته است؛[۵۴] اما طبرسى آیه را مربوط به زمانى پس از واقعه اُحد مى‌داند[۵۵] كه گویا این سخن صحیح‌تر است.
پانویس
- ↑ المغازى، ج 1، ص 251.
- ↑ السیرة النبویه، ج 1، ص 361.
- ↑ الاغانى، ج 18، ص 129.
- ↑ الاحتجاج، ج 1، ص 511.
- ↑ الاغانى، ج 17، ص 289.
- ↑ همان، ص 288ـ299.
- ↑ اسدالغابه، ج 6، ص 241.
- ↑ غررالتبیان، ص 446؛ مجمع‌البیان، ج 8، ص 725ـ726.
- ↑ جامع‌البیان، مج 11، ج 19، ص 12؛ السیرة النبویه، ج 1، ص 361.
- ↑ اسباب‌النزول، ص 279؛ السیرة النبویه، ج 1، ص 361؛ الدرالمنثور، ج 6، ص 251 و 253.
- ↑ الدرالمنثور، ج 6، ص 251.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 7، ص 261؛ الدرالمنثور، ج 6، ص 251.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 14، ص 4؛ المیزان، ج 16، ص 163.
- ↑ انساب الاشراف، ج 10، ص 251؛ البدء والتاریخ، ج 3، ص 155.
- ↑ المنمق، ص 408.
- ↑ مناقب، ج 1، ص 233.
- ↑ الطبقات، ج 1، ص 176.
- ↑ المحبر، ص 271.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 4، ص 832؛ المنمق، ص 389.
- ↑ دلائل النبوه، ج 1، ص 483؛ المعارف، ص 472.
- ↑ المغازى، ج 1، ص 251ـ252؛ السیرة النبویه، ج 3، ص 84.
- ↑ مسند احمد، ج 1، ص 688.
- ↑ الحیوان، ج 4، ص 161.
- ↑ جامع‌البیان، مج 12، ج 23، ص 38.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 10، ص 46.
- ↑ مجمع البیان، ج 6، ص 808.
- ↑ غررالتبیان، ص 413.
- ↑ تفسیر عیاشى، ج 2، ص 296.
- ↑ جامع‌البیان، مج 11، ج 19، ص 11.
- ↑ اسباب‌النزول، ص 279؛ الدرالمنثور، ج 6، ص 251ـ253؛ مجمع‌البیان، ج 7، ص 261.
- ↑ غررالتبیان، ص 446.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 8، ص 725ـ726.
- ↑ روض الجنان، ج 9، ص 113.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 16، ص 148.
- ↑ المغازى، ج 1، ص 250؛ اسباب النزول، ص 192؛ جامع البیان، مج 6، ج 10، ص 272.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 7، ص 244؛ روض‌الجنان، ج 9، ص 86.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 19، ص 161 و 178 و ج 20، ص 35.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 19، ص 161 و 178 و ج 20، ص 35.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 6، ص 737؛ مبهمات القرآن، ج 2، ص 231؛ غررالتبیان، ص 412.
- ↑ التمهید، ج 1، ص 139.
- ↑ المیزان، ج 14، ص 338.
- ↑ كشف‌الاسرار، ج 3، ص 326.
- ↑ مبهمات القرآن، ج 2، ص 96.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 10، ص 663.
- ↑ الطبقات، ج 1، ص 176؛ مناقب، ج 1، ص 233.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 4، ص 826؛ روض‌الجنان، ج 9، ص 101ـ103؛ جامع‌البیان، مج 6، ج 10، ص 302.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 19، ص 123.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 20، ص 125؛ مبهمات القرآن، ج 2، ص 731.
- ↑ الامالى، ص 246ـ247.
- ↑ الدرالمنثور، ج 3، ص 251.
- ↑ مفردات، ص 140ـ141، «بكم»؛ مجمع‌البیان، ج 6، ص 578.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 6، ص 578.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 14، ص 52؛ مبهمات‌القرآن، ج 2، ص 331.
- ↑ مبهمات القرآن، ج 2، ص 337.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 8، ص 526.
منابع
تقى صادقى، دائرة االمعارف قرآن کریم، جلد 2، صفحه 65-71.
