المحجة فیما نزل فی القائم الحجة (کتاب): تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(یک نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است)
سطر ۱: سطر ۱:
'''«المَحَجّة في ما نزل في القائم الحُجّة»'''، اثر [[بحرانی، هاشم بن سلیمان|سيد هاشم بحرانى]] (م، ۱۱۰۷ ق)، كتابى است درباره آياتى از [[قرآن مجيد]] كه به استناد سخنان [[پیامبر اسلام|پيامبر اكرم]] (صلی الله علیه وآله) و [[ائمه اطهار|ائمه هدى]] (علیهم‌السلام) در مورد [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام زمان]] (عجّل الله تعالی فرجه) [[تفسیر قرآن|تفسير]] و [[تأویل]] و تطبيق گرديده است.
+
{{مشخصات کتاب
[[پرونده:Ketab124.jpg|بندانگشتی|المحجة فیما نزل في القائم الحجة(ع)]]
 
  
== مؤلف ==
+
|عنوان=
[[سید هاشم بحرانی|سید هاشم حسینى بحرانى]] (م، ۱۱۰۷ ق)، از [[محدث|محدثان]] بزرگ [[شیعه]] در قرن یازده هجری و از شاگردان [[فخرالدین طریحی]] بود. او [[مرجعیت]] دینی و اجتماعی اهالی [[بحرین]] را برعهده داشت. [[شیخ حر عاملی]] صاحب «[[وسائل الشیعه]]»، از شاگردان اوست.
 
  
محققان اسلامى، شخصیت بحرانی را ستوده اند و از وى با عناوین [[محدث]]، [[فقیه]]، مفسر، رجالى، ادیب، عابد و زاهد یاد کرده اند.
+
|تصویر= [[پرونده:المحجة.jpg|240px|وسط]]
  
بیشتر تألیفات وی گردآورى اخبار و [[احادیث]] در زمینه هاى مختلف است، که مشهورترین آنها کتاب «[[البرهان فی تفسیر القرآن (کتاب)|البرهان فی تفسیر القرآن]]» می باشد. برخی دیگر از آثار او عبارتند از: [[مدینه المعاجز الائمه الاثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر|مدینة المعاجز]]، [[ینابیع المعاجز و أصول الدلائل (کتاب)|ینابیع‌ المعاجز و اصول ‌الدلائل]]، [[حلیة الابرار فی احوال محمد و آله الاطهار (کتاب)|حلیة الابرار فی احوال محمد و آله الاطهار]]، الحجة فیما نزل فی القائم الحجة و... .
+
|نویسنده=سید هاشم بحرانی
  
==ساختار==
+
|موضوع= آیات و روایات مهدویت
اين مجموعه در يك‌صد و بيست قسمت تنظيم شده كه در ابتداى هر قسمت، آيات قرآن كريم به ترتيب آورده شده است. گاه در ابتداى يك قسمت، يك آيه و گاه چند آيه پشت سر هم ذكر و سپس روايات مربوط به آن نقل شده است.
 
  
آياتى كه درباره حضرت امام عصر(عج) نازل گشته، طبق احاديثى كه در تفسير و تأويل آنها از ائمه(ع) وارد شده، جمع‌آورى و به ترتيب سوره‌ها و آيات، نظم داده شده است.
+
|زبان= عربی
  
احاديث با ذكر سند در ذيل آيات ياد شده‌اند و از بحث و بررسى اقوال مفسران و غور در مطالب ديگرى كه معمولا در تفاسير مطرح مى‌شوند، سخنى به ميان نيامده است.
+
|تعداد جلد=۱
  
احاديث كتاب با منابع و مآخذ تطبيق شده است و هر جا كه در منبع حديث زيادتى وجود داشته است، بين [كروشه] و هر جا كه در نسخه مزبور اضافه بر مأخذ بوده، بين (پرانتز) آمده و در پاورقى به آن اشاره شده است.
+
|عنوان افزوده1= تحقیق
  
پاره‌اى از احاديث به كتاب يا مؤلف خاصى نسبت داده نشده است.
+
|افزوده1= سید محمدمنیر میلانی
  
از جمله منابع كتاب، دو نسخه خطى كتاب «تأويلُ الآيات الظاهرة فِى ما نَزل فِى العترة الطّاهرة» مى‌باشد.
+
|عنوان افزوده2=
  
اين كتاب در گذشته به ضميمه اثر ديگرى از مؤلف به نام «غاية المرام» چاپ شده بود.
+
|افزوده2=
  
==گزارش محتوا==
+
|لینک=  
 +
}}
  
كتاب، آيات متعددى از قرآن كريم را مورد بحث قرار داده و ارتباط آنها را با موضوع مهدويت از زبان ائمه(ع) توضيح داده است. از يك نگاه، برخى از اين آيات و رواياتى كه ذيل آنها آمده است را مى‌توان چنين دسته‌بندى كرد:
+
'''«المَحَجّة فی ما نزل فی القائم الحُجّة»'''، اثر [[بحرانی، هاشم بن سلیمان|سید هاشم بحرانى]] (م، ۱۱۰۷ ق)، کتابى است درباره آیاتى از [[قرآن مجید]] که به استناد سخنان [[پیامبر اسلام|پیامبر اکرم]] (صلی الله علیه وآله) و [[ائمه اطهار|ائمه هدى]] (علیهم‌السلام)، در مورد [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام زمان]] (عجّل الله تعالی فرجه) [[تفسیر قرآن|تفسیر]] و [[تأویل]] و تطبیق گردیده است.
 +
==مؤلف==
 +
[[سید هاشم بحرانی|سید هاشم حسینى بحرانى]] (م، ۱۱۰۷ ق)، از [[محدث|محدثان]] بزرگ [[شیعه]] در قرن یازده هجری و از شاگردان [[فخرالدین طریحی]] بود. او [[مرجعیت]] دینی و اجتماعی اهالی [[بحرین]] را برعهده داشت. [[شیخ حر عاملی]] صاحب «[[وسائل الشیعه]]»، از شاگردان اوست.
  
الف)- دسته‌اى از آنها به اين امر اشاره دارند كه غيب همان حجت است و مراد از آنان كه به غيب ايمان مى‌آورند، كسانى هستند كه قيام آن حضرت را پذيرفته‌اند، مانند:
+
محققان اسلامى، شخصیت بحرانی را ستوده اند و از وى با عناوین [[محدث]]، [[فقیه]]، مفسر، رجالى، ادیب، عابد و زاهد یاد کرده اند.
  
1. بقره آيه‌هاى 2-4: '''(الم ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فيهِ...)'''؛ در مورد اين آيه، سه روايت از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] بدين مضمون آمده است كه متقيان، شيعيان على(ع) هستند و غيب همان حجت غايب است.
+
بیشتر تألیفات وی گردآورى اخبار و [[احادیث]] در زمینه هاى مختلف است، که مشهورترین آنها کتاب «[[البرهان فی تفسیر القرآن (کتاب)|البرهان فی تفسیر القرآن]]» می باشد. برخی دیگر از آثار او عبارتند از: [[مدینه المعاجز الائمه الاثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر|مدینة المعاجز]]، [[ینابیع المعاجز و أصول الدلائل (کتاب)|ینابیع‌ المعاجز و اصول ‌الدلائل]]، [[حلیة الابرار فی احوال محمد و آله الاطهار (کتاب)|حلیة الابرار فی احوال محمد و آله الاطهار]]، الحجة فیما نزل فی القائم الحجة و... .
  
2. يونس 21: '''(وَ يَقُولُونَ لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَة مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ...)'''؛ [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] در مورد اين آيه سخنى بدين مضمون فرموده‌اند كه پارسايان، شيعيان على(ع) هستند و غيب، همان حجت است و ايشان گواه اين سخن را فرموده‌ى خداوند ذكر كرده‌اند كه كافران مى‌گويند: «چرا آيتى از پروردگارش بر او نازل نمى‌شود؟ بگو همانا غيب مخصوص خداوند است، پس منتظر باشيد كه من همراه شما از منتظرانم».
+
==معرفی کتاب==
 +
از آنجایی که [[مهدویت]] از مسلمات عقاید مسلمانان است، باید ریشه های قرآنی این عقیده نیز افزون بر روایات رسول خدا صلی الله علیه وآله شناخته شوند؛ علامه [[سید هاشم بحرانی]] این موضوع را در قرآن کاوش کرده و آیاتی را که درباره آن حضرت است به تفصیل در کتاب «المحجة فیما نزل فی القائم الحجه» فهرست کرده است.
  
ب)- دسته ديگر از آيات مربوط به ويژگى‌ها و خصوصيات ياران حضرت حجت(ع) مى‌باشند مانند:
+
زمان تألیف کتاب «المحجة» بعد از «[[البرهان فی تفسیر القرآن (کتاب)|البرهان فی تفسیر القرآن]]» بوده است و در موارد بسیاری نویسنده برای پرهیز از تکرار به آن کتاب ارجاع داده است. از جمله منابع کتاب، دو نسخه خطى کتاب «[[تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة (کتاب)|تأویلُ الآیات الظاهرة فِى ما نَزل فِى العترة الطّاهرة]]» مى‌باشد.
  
1. بقره 146: '''(فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرات...)'''؛ در رواياتى كه ذيل اين آيه، ذكر شده است، خيرات، به معناى ولايت آمده و اين فرموده خداوند: «هر كجا باشيد خداوند همه شما را خواهد آورد»، بر اصحاب قائم(ع) تطبيق گرديده است.
+
از آنجایی که این کتاب [[تفسیر مأثور|تفسیر روایی]] است، به ندرت می توان اظهار نظری از مؤلف را در آن یافت و نیز از بحث و بررسى اقوال مفسران و مطالب دیگرى که معمولا در تفاسیر مطرح مى‌شوند، سخنى به میان نیامده است. در مواردی هم که نیاز به نقد و توضیح بوده به کتاب [[تفسیر قرآن|تفسیر]] «البرهان» ارجاع داده شده است.  
  
2. اعراف 160: '''(وَ مِنْ قَوْمِ مُوسى أُمَّة يَهْدُونَ بِالْحَقِّ...)'''؛ طبق رواياتى كه اين آيه را تفسير نموده‌اند، در ميان ياران حضرت قائم(ع)، گروهى يهودى نيز وجود دارند كه به دين حق هدايت خواهند شد.
+
محقق، افزون بر نشان دادن مصادر روایات منقول در کتاب، خود نیز مستدرکی بر کتاب افزوده و ۱۲ مورد را بر اساس مراجعه به منابع و مجامع حدیثی در پایان کتاب با عنوان مستدرک الحجه نگاشته است.
  
ج)- عده‌اى به علائم ظهور و حوادثى كه قبل از قيام حضرت صاحب(عج) اتفاق خواهد افتاد اشاره دارند از جمله:
+
کتاب «المحجة فیما نزل فی القائم الحجة» توسط سید مهدی حائری قزوینی با عنوان «سیمای حضرت مهدی در قرآن» ترجمه شده است.
  
1. بقره 156: '''(وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَىْءٍ مِنَ الْخَوْف...)'''؛ به گفته مؤلف، اين آيه به علائمى اشاره دارد كه قبل از ظهور اتفاق خواهند افتاد، از قبيل ظلم فرمانروايان، گرانى نرخ‌ها، فساد، تباهى و كمى سود تجارت‌ها، مرگ‌هاى زودرس، كاهش كشاورزى و كم شدن بركت ميوه‌ها.
+
==محتوای کتاب==
  
د)- عده‌اى نيز حوادث پس از ظهور را بيان مى‌كنند مانند:
+
کتاب «المحجة فیما نزل فی القائم الحجة»، آیات متعددى از [[قرآن کریم]] را مورد بحث قرار داده و ارتباط آنها را با موضوع [[مهدویت|مهدویت]] از زبان [[ائمه]](ع) توضیح داده است. این مجموعه در ۱۲۰ قسمت تنظیم شده که در ابتداى هر قسمت، آیاتى که درباره حضرت [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام عصر]](عج) نازل گشته، طبق [[احادیث|احادیثى]] که در [[تفسیر]] و [[تأویل]] آنها از ائمه(ع) وارد شده، جمع‌آورى و به ترتیب [[سوره|سوره‌ها]] و [[آیه|آیات]]، نظم داده شده و سپس روایات مربوط به آن با ذکر [[سند حدیث|سند]] نقل شده است.
  
1. نساء 48: '''(يا أَيُّهَا الَّذينَ أُوتُوا الْكِتابَ آمِنُوا... مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلى أَدْبارِه)'''؛ طبق حديثى كه از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] نقل شده، اين آيه به جريان فرورفتن سپاهيان سفيانى در سرزمين بيداء و زنده ماندن تنها سه نفرى كه خداوند صورت‌هاى آنها را به پشت برمى‌گرداند اشاره دارد.
+
از یک نگاه، برخى از این آیات و روایاتى که ذیل آنها آمده است را مى‌توان چنین دسته‌بندى کرد:
  
د)- دسته‌اى نيز آياتى هستند كه طبق فرموده روايات، تأويل آنها هنوز واقع نشده است از قبيل:
+
*الف)- دسته‌اى از آیات به این امر اشاره دارند که غیب همان [[حجت]] است و مراد از آنان که به غیب [[ایمان|ایمان]] مى‌آورند، کسانى هستند که قیام آن حضرت را پذیرفته‌اند، مانند: [[سوره بقره|بقره]]، ۲-۳: {{متن قرآن|(ذلِک الْکتابُ لا رَیبَ فیهِ هدی للمتقین* الذین یؤمنون بالغیبِ...)}}؛ در مورد این آیه، سه روایت از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق]](ع) بدین مضمون آمده است که متقیان، شیعیان [[امام على]](ع) هستند و غیب همان حجت غایب است.
 +
*ب)- دسته دیگر از آیات مربوط به ویژگى‌ها و خصوصیات یاران [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|حضرت حجت]](ع) مى‌باشند، مانند: بقره، ۱۴۶: {{متن قرآن|(فَاسْتَبِقُوا الْخَیرات...)}}؛ در روایاتى که ذیل این آیه، ذکر شده است، خیرات، به معناى [[ولایت]] آمده و این فرموده خداوند: «هر کجا باشید خداوند همه شما را خواهد آورد»، بر اصحاب [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|قائم]](ع) تطبیق گردیده است.
 +
*ج)- عده‌اى به [[نشانه های ظهور امام زمان (عج)|علائم ظهور]] و حوادثى که قبل از قیام حضرت صاحب(ع) اتفاق خواهد افتاد اشاره دارند، از جمله: بقره، ۱۵۶: {{متن قرآن|(وَ لَنَبْلُوَنَّکمْ بِشَىْءٍ مِنَ الْخَوْف...)}}؛ به گفته مؤلف، این آیه به علائمى اشاره دارد که قبل از ظهور اتفاق خواهند افتاد، از قبیل ظلم فرمانروایان، گرانى نرخ‌ها، فساد، تباهى و کمى سود تجارت‌ها، مرگ‌هاى زودرس، کاهش کشاورزى و کم شدن [[برکت]] میوه‌ها.
 +
*د)- عده‌اى نیز حوادث پس از ظهور را بیان مى‌کنند، مانند: [[سوره نساء|نساء]]، ۴۸: {{متن قرآن|(یا أَیهَا الَّذینَ أُوتُوا الْکتابَ آمِنُوا... مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلى أَدْبارِه)}}؛ طبق حدیثى که از امام صادق(ع) نقل شده، این آیه به جریان فرورفتن سپاهیان [[سفیانی|سفیانى]] در سرزمین [[بیداء]] و زنده ماندن تنها سه نفرى که خداوند صورت‌هاى آنها را به پشت برمى‌گرداند اشاره دارد.
 +
)- دسته‌اى نیز آیاتى هستند که طبق روایات، تأویل آنها هنوز واقع نشده است از قبیل: [[سوره توبه|توبه]]، ۳۳: {{متن قرآن|(هُوَ الَّذی أَرسَلَ رَسولَهُ بِالهُدىٰ وَدینِ الحَقِّ لِیظهِرَهُ عَلَى الدّینِ کلِّهِ...)}}؛ از روایات چنین برمى‌آید که تأویل این آیه نیز هنوز نیامده و زمان آن قیام حضرت ولى‌عصر(ع) خواهد بود.
 +
*و)- آیاتى که به این مطلب اشاره دارند که آن حضرت، همه مردم را به دین [[اسلام]] دعوت خواهند فرمود و از کسى عذرى پذیرفته نخواهد شد، مانند: [[سوره آل عمران|آل عمران]]، ۸۴: {{متن قرآن|(وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِى السَّماوات...)}}؛ در حدیثى که از [[امام موسی کاظم علیه السلام|امام کاظم]](ع) ذیل این آیه آمده، چنین روایت شده که ایشان فرموده‌اند: این آیه در رابطه با قائم(ع) نازل شده است؛ وى چون به‌پا خیزد، اسلام را بر عالمیان عرضه خواهد کرد؛ هرکس از روى فرمانبرى مسلمان شد، او را به فرایض اسلام امر خواهد فرمود و هرکس اسلام را نپذیرد، عذر او پذیرفته نخواهد شد؛ به‌گونه‌اى که در خاور و باختر کسى باقى نخواهد ماند مگر اینکه یکتایى خدا را بپذیرد.
 +
*ز)- آیاتى که به [[صبر]] و شکیبایى در دوران [[غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)|غیبت]] توصیه مى‌کنند، مانند: آل عمران، ۲۰۱: {{متن قرآن|(یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا...)}}؛ [[امام باقر علیه السلام|امام باقر]](ع) فرموده‌اند: مراد این است که بر اداى فرایض صبر کنید، با دشمنانتان پایدارى نمایید و با امامتان بپیوندید.
 +
*ح)- آیاتى که بر این امر دلالت دارند که زمین به نیکوکاران و صالحان به [[ارث]] خواهد رسید، از جمله: [[سوره اعراف|اعراف]]، ۱۲۹: {{متن قرآن|(إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ یورِثُها مَنْ یشاءُ مِنْ عِبادِهِ...)}}؛ در روایتى که مؤلف ذیل این آیه ذکر کرده، چنین آمده است که منظور از وارثان، [[ائمه اطهار|امامان]](ع) هستند که خداوند زمین را به آنها واگذار کرده و هنگامى که حضرت حجت(ع) قیام نمایند، زمین‌ها را تصرف مى‌نمایند، مگر زمین‌هایى که در اختیار شیعیان باشد که آنها را به آنان واگذار خواهند فرمود.
 +
*ط)- عده‌اى از آیات نیز به این نکته اشاره دارند که مشرکان و کافران، قیام آن حضرت را برنتافته و راضى به آن نخواهند بود، مانند: توبه، ۳۴: {{متن قرآن|(هُوَ الَّذى أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى... وَ لَوْ کرِهَ الْمُشْرِکون...)}}؛ در روایتى که ذیل این آیه نقل شده، [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق]](ع) فرموده‌اند: «چون قائم(عج) قیام کنند، هیچ کافر و مشرکى نماند مگر اینکه خروج آن حضرت را نمى‌خواهد تا جایى که اگر کافر یا مشرکى در دل سنگى باشد، آن سنگ خواهد گفت: اى مؤمن، در دل من کافر یا مشرکى است...».
  
1. انفال 40: '''(وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَة...)'''؛ روايات زيادى در تفسير اين آيه ذكر شده كه همه آنها قائلند كه تأويل اين آيه هنوز نيامده و مراد آن زمانى است كه حضرت قائم(ع) قيام نمايند.
+
==منابع==
  
2. توبه 33: '''(هُوَ الَّذى أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى...)'''؛ از روايات چنين برمى‌آيد كه تأويل اين آيه نيز هنوز نيامده و زمان آن قيام حضرت ولى‌عصر(ع) خواهد بود.
+
*"المحجة فیما نزل فی القائم الحجة"، ویکی نور.
 
+
*"المحجة فیما نزل فی القائم الحجة"، پایگاه حدیث نت.
3. اعراف 54: '''(هَلْ يَنْظُرُونَ إِلاَّ تَأْويلَهُ يَوْمَ يَأْتى تَأْويلُهُ...)'''؛ [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] فرموده‌اند اين از جمله آياتى است كه تأويل آنها بعد از تنزيلشان است.
 
 
 
ه)- آياتى كه به اين مطلب اشاره دارند كه آن حضرت، همه مردم را به دين اسلام دعوت خواهند فرمود و از كسى عذرى پذيرفته نخواهد شد، مانند:
 
 
 
1. آل عمران 84: '''(وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِى السَّماوات...)'''؛ در حديثى كه از امام كاظم و باقر(ع) ذيل اين آيه آمده، چنين روايت شده كه ايشان فرموده‌اند: اين آيه در رابطه با قائم(ع) نازل شده است؛ وى چون به‌پا خيزد، اسلام را بر عالميان عرضه خواهد كرد؛ هركس از روى فرمانبرى مسلمان شد، او را به فرايض اسلام امر خواهد فرمود و هركس اسلام را نپذيرد، عذر او پذيرفته نخواهد شد؛ به‌گونه‌اى كه در خاور و باختر كسى باقى نخواهد ماند مگر اينكه يكتايى خدا را بپذيرد.
 
 
 
و)- آياتى كه به صبر و شكيبايى در دوران غيبت توصيه مى‌كنند، مانند:
 
 
 
1. آل عمران 201: '''(يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا...)'''؛ امام باقر(ع) فرموده‌اند: مراد اين است كه بر اداى فرايض صبر كنيد، با دشمنانتان پايدارى نماييد و با امامتان بپيونديد.
 
 
 
ز)- آياتى كه بر اين امر دلالت دارند كه زمين به نيكوكاران و صالحان به ارث خواهد رسيد، از جمله:
 
 
 
1. اعراف 129: '''(إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُها مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ...)'''؛ در روايتى كه مؤلف ذيل اين آيه ذكر كرده، چنين آمده است كه منظور از وارثان، امامان(ع) هستند كه خداوند زمين را به آنها واگذار كرده و هنگامى كه حضرت حجت(ع) قيام نمايند، زمين‌ها را تصرف مى‌نمايند، مگر زمين‌هايى كه در اختيار شيعيان باشد كه آنها را به آنان واگذار خواهند فرمود.
 
 
 
ح)- عده‌اى از آيات نيز به اين نكته اشاره دارند كه مشركان و كافران، قيام آن حضرت را برنتافته و راضى به آن نخواهند بود، مانند:
 
 
 
1- توبه 34: '''(هُوَ الَّذى أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى... وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُون...)'''؛ در روايتى كه ذيل اين آيه نقل شده، [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] فرموده‌اند: «چون قائم(عج) قيام كنند، هيچ كافر و مشركى نماند مگر اينكه خروج آن حضرت را نمى‌خواهد تا جايى كه اگر كافر يا مشركى در دل سنگى باشد، آن سنگ خواهد گفت: اى مؤمن، در دل من كافر يا مشركى است...».
 
 
 
==وضعيت كتاب==
 
 
 
فهرست مطالب، در آخر كتاب آمده است.
 
 
 
پاورقى‌ها به ذكر منابع و توضيح برخى كلمات متن اختصاص دارد.
 
 
 
آياتى از قرآن كه درباره حضرت امام منتظر(عج) تأويل گرديده و مؤلف آنها را نياورده، توسط محقق، در آخر كتاب افزوده شده است.
 
 
 
كتاب، توسط سيد طالب زكى مورد تحقيق و تصحيح قرار گرفته است.
 
 
 
==منابع==
 
ویکی نور
 
  
 +
[[رده:کتابهای با موضوع امام مهدی (عج)]]
 
[[رده:کتاب‌های فضایل اهل البیت (ع)]]
 
[[رده:کتاب‌های فضایل اهل البیت (ع)]]
[[رده:کتابهای با موضوع امام مهدی (عج)]]
 
 
[[رده:منابع قرآنی]]
 
[[رده:منابع قرآنی]]
 +
[[رده:منابع حدیثی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۵۸

المحجة.jpg
نویسنده سید هاشم بحرانی
موضوع آیات و روایات مهدویت
زبان عربی
تعداد جلد ۱
تحقیق سید محمدمنیر میلانی

«المَحَجّة فی ما نزل فی القائم الحُجّة»، اثر سید هاشم بحرانى (م، ۱۱۰۷ ق)، کتابى است درباره آیاتى از قرآن مجید که به استناد سخنان پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) و ائمه هدى (علیهم‌السلام)، در مورد امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه) تفسیر و تأویل و تطبیق گردیده است.

مؤلف

سید هاشم حسینى بحرانى (م، ۱۱۰۷ ق)، از محدثان بزرگ شیعه در قرن یازده هجری و از شاگردان فخرالدین طریحی بود. او مرجعیت دینی و اجتماعی اهالی بحرین را برعهده داشت. شیخ حر عاملی صاحب «وسائل الشیعه»، از شاگردان اوست.

محققان اسلامى، شخصیت بحرانی را ستوده اند و از وى با عناوین محدث، فقیه، مفسر، رجالى، ادیب، عابد و زاهد یاد کرده اند.

بیشتر تألیفات وی گردآورى اخبار و احادیث در زمینه هاى مختلف است، که مشهورترین آنها کتاب «البرهان فی تفسیر القرآن» می باشد. برخی دیگر از آثار او عبارتند از: مدینة المعاجز، ینابیع‌ المعاجز و اصول ‌الدلائل، حلیة الابرار فی احوال محمد و آله الاطهار، الحجة فیما نزل فی القائم الحجة و... .

معرفی کتاب

از آنجایی که مهدویت از مسلمات عقاید مسلمانان است، باید ریشه های قرآنی این عقیده نیز افزون بر روایات رسول خدا صلی الله علیه وآله شناخته شوند؛ علامه سید هاشم بحرانی این موضوع را در قرآن کاوش کرده و آیاتی را که درباره آن حضرت است به تفصیل در کتاب «المحجة فیما نزل فی القائم الحجه» فهرست کرده است.

زمان تألیف کتاب «المحجة» بعد از «البرهان فی تفسیر القرآن» بوده است و در موارد بسیاری نویسنده برای پرهیز از تکرار به آن کتاب ارجاع داده است. از جمله منابع کتاب، دو نسخه خطى کتاب «تأویلُ الآیات الظاهرة فِى ما نَزل فِى العترة الطّاهرة» مى‌باشد.

از آنجایی که این کتاب تفسیر روایی است، به ندرت می توان اظهار نظری از مؤلف را در آن یافت و نیز از بحث و بررسى اقوال مفسران و مطالب دیگرى که معمولا در تفاسیر مطرح مى‌شوند، سخنى به میان نیامده است. در مواردی هم که نیاز به نقد و توضیح بوده به کتاب تفسیر «البرهان» ارجاع داده شده است.

محقق، افزون بر نشان دادن مصادر روایات منقول در کتاب، خود نیز مستدرکی بر کتاب افزوده و ۱۲ مورد را بر اساس مراجعه به منابع و مجامع حدیثی در پایان کتاب با عنوان مستدرک الحجه نگاشته است.

کتاب «المحجة فیما نزل فی القائم الحجة» توسط سید مهدی حائری قزوینی با عنوان «سیمای حضرت مهدی در قرآن» ترجمه شده است.

محتوای کتاب

کتاب «المحجة فیما نزل فی القائم الحجة»، آیات متعددى از قرآن کریم را مورد بحث قرار داده و ارتباط آنها را با موضوع مهدویت از زبان ائمه(ع) توضیح داده است. این مجموعه در ۱۲۰ قسمت تنظیم شده که در ابتداى هر قسمت، آیاتى که درباره حضرت امام عصر(عج) نازل گشته، طبق احادیثى که در تفسیر و تأویل آنها از ائمه(ع) وارد شده، جمع‌آورى و به ترتیب سوره‌ها و آیات، نظم داده شده و سپس روایات مربوط به آن با ذکر سند نقل شده است.

از یک نگاه، برخى از این آیات و روایاتى که ذیل آنها آمده است را مى‌توان چنین دسته‌بندى کرد:

  • الف)- دسته‌اى از آیات به این امر اشاره دارند که غیب همان حجت است و مراد از آنان که به غیب ایمان مى‌آورند، کسانى هستند که قیام آن حضرت را پذیرفته‌اند، مانند: بقره، ۲-۳: (ذلِک الْکتابُ لا رَیبَ فیهِ هدی للمتقین* الذین یؤمنون بالغیبِ...)؛ در مورد این آیه، سه روایت از امام صادق(ع) بدین مضمون آمده است که متقیان، شیعیان امام على(ع) هستند و غیب همان حجت غایب است.
  • ب)- دسته دیگر از آیات مربوط به ویژگى‌ها و خصوصیات یاران حضرت حجت(ع) مى‌باشند، مانند: بقره، ۱۴۶: (فَاسْتَبِقُوا الْخَیرات...)؛ در روایاتى که ذیل این آیه، ذکر شده است، خیرات، به معناى ولایت آمده و این فرموده خداوند: «هر کجا باشید خداوند همه شما را خواهد آورد»، بر اصحاب قائم(ع) تطبیق گردیده است.
  • ج)- عده‌اى به علائم ظهور و حوادثى که قبل از قیام حضرت صاحب(ع) اتفاق خواهد افتاد اشاره دارند، از جمله: بقره، ۱۵۶: (وَ لَنَبْلُوَنَّکمْ بِشَىْءٍ مِنَ الْخَوْف...)؛ به گفته مؤلف، این آیه به علائمى اشاره دارد که قبل از ظهور اتفاق خواهند افتاد، از قبیل ظلم فرمانروایان، گرانى نرخ‌ها، فساد، تباهى و کمى سود تجارت‌ها، مرگ‌هاى زودرس، کاهش کشاورزى و کم شدن برکت میوه‌ها.
  • د)- عده‌اى نیز حوادث پس از ظهور را بیان مى‌کنند، مانند: نساء، ۴۸: (یا أَیهَا الَّذینَ أُوتُوا الْکتابَ آمِنُوا... مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلى أَدْبارِه)؛ طبق حدیثى که از امام صادق(ع) نقل شده، این آیه به جریان فرورفتن سپاهیان سفیانى در سرزمین بیداء و زنده ماندن تنها سه نفرى که خداوند صورت‌هاى آنها را به پشت برمى‌گرداند اشاره دارد.
  • ه)- دسته‌اى نیز آیاتى هستند که طبق روایات، تأویل آنها هنوز واقع نشده است از قبیل: توبه، ۳۳: (هُوَ الَّذی أَرسَلَ رَسولَهُ بِالهُدىٰ وَدینِ الحَقِّ لِیظهِرَهُ عَلَى الدّینِ کلِّهِ...)؛ از روایات چنین برمى‌آید که تأویل این آیه نیز هنوز نیامده و زمان آن قیام حضرت ولى‌عصر(ع) خواهد بود.
  • و)- آیاتى که به این مطلب اشاره دارند که آن حضرت، همه مردم را به دین اسلام دعوت خواهند فرمود و از کسى عذرى پذیرفته نخواهد شد، مانند: آل عمران، ۸۴: (وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِى السَّماوات...)؛ در حدیثى که از امام کاظم(ع) ذیل این آیه آمده، چنین روایت شده که ایشان فرموده‌اند: این آیه در رابطه با قائم(ع) نازل شده است؛ وى چون به‌پا خیزد، اسلام را بر عالمیان عرضه خواهد کرد؛ هرکس از روى فرمانبرى مسلمان شد، او را به فرایض اسلام امر خواهد فرمود و هرکس اسلام را نپذیرد، عذر او پذیرفته نخواهد شد؛ به‌گونه‌اى که در خاور و باختر کسى باقى نخواهد ماند مگر اینکه یکتایى خدا را بپذیرد.
  • ز)- آیاتى که به صبر و شکیبایى در دوران غیبت توصیه مى‌کنند، مانند: آل عمران، ۲۰۱: (یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا...)؛ امام باقر(ع) فرموده‌اند: مراد این است که بر اداى فرایض صبر کنید، با دشمنانتان پایدارى نمایید و با امامتان بپیوندید.
  • ح)- آیاتى که بر این امر دلالت دارند که زمین به نیکوکاران و صالحان به ارث خواهد رسید، از جمله: اعراف، ۱۲۹: (إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ یورِثُها مَنْ یشاءُ مِنْ عِبادِهِ...)؛ در روایتى که مؤلف ذیل این آیه ذکر کرده، چنین آمده است که منظور از وارثان، امامان(ع) هستند که خداوند زمین را به آنها واگذار کرده و هنگامى که حضرت حجت(ع) قیام نمایند، زمین‌ها را تصرف مى‌نمایند، مگر زمین‌هایى که در اختیار شیعیان باشد که آنها را به آنان واگذار خواهند فرمود.
  • ط)- عده‌اى از آیات نیز به این نکته اشاره دارند که مشرکان و کافران، قیام آن حضرت را برنتافته و راضى به آن نخواهند بود، مانند: توبه، ۳۴: (هُوَ الَّذى أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى... وَ لَوْ کرِهَ الْمُشْرِکون...)؛ در روایتى که ذیل این آیه نقل شده، امام صادق(ع) فرموده‌اند: «چون قائم(عج) قیام کنند، هیچ کافر و مشرکى نماند مگر اینکه خروج آن حضرت را نمى‌خواهد تا جایى که اگر کافر یا مشرکى در دل سنگى باشد، آن سنگ خواهد گفت: اى مؤمن، در دل من کافر یا مشرکى است...».

منابع

  • "المحجة فیما نزل فی القائم الحجة"، ویکی نور.
  • "المحجة فیما نزل فی القائم الحجة"، پایگاه حدیث نت.