آیه 34 سوره لقمان
| <<33 | آیه 34 سوره لقمان | 34>> | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
محتویات
ترجمه های فارسی
همانا علم ساعت (قیامت) نزد خداست و او باران را فرو بارد و او آنچه (از نر و ماده و زشت و زیبا) که در رحمهای آبستن است می‌داند و هیچ کس نمی‌داند که فردا (از سود و زیان) چه خواهد کرد و هیچ کس نمی‌داند که به کدام سرزمین مرگش فرا می‌رسد (و به خاک می‌رود)، که تنها خدا دانا و آگاه است.
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
«عِلْمُ السَّاعَةِ»: آگاهی از وقوع قیامت. «یُنَزِّلُ الْغَیْثَ»: مراد این است که تنها خدا می‌داند در چه موقع باران می‌بارد و کدام منطقه را زیر پوشش قرار می‌دهد و دقیقاً چه مقدار در دشت و بیابان و کوه و درّه می‌بارد. «یَعْلَمُ مَا فِی الأرْحَامِ»: مراد آگاهی از تمام خصوصیّات و جزئیّات کودک است. از قبیل پسر و دختر بودن، و استعدادهای درونی و ویژگیهای بیرونی جنین و به طور کلّی کیفیّات روحی و صفات جسمانی و اوضاع حال و آینده او است؛ نه گوشه‌ای از احوال فعلی وی. «مَاذَا تَکْسِبُ غَداً»: مراد از کسب، همه چیزهائی است که برای انسان حاصل می‌شود، اعم از این که به سود او باشد یا به زیان او. همچون: خیر، شرّ، صحّت، مرض، و ... مراد از (غَداً) زمان آینده است ولو این که لحظه‌ای بعد باشد (نگا: کهف / ). خلاصه مراد از عدم آگاهی مردم از امور پنجگانه مذکور در آیه، خصوصیّات و جزئیّات هر یک از موارد است.
نزول
مجاهد گوید: مردى بادیه‌نشین از اعراب نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم آمد و گفت: یا محمد زن من آبستن است به من خبر بده که چه خواهد زائید؟ و نیز خشکسالى در محل ما پدید آمده به من بگو چه وقت باران خواهد آمد؟ و نیز هنگام ولادت خود را می‌دانم تو به من خبر بده که چه وقت خواهم مرد سپس این آیه در جواب آن مرد صحرانشین نازل گردید.[۱]
اسم سؤال کننده را وارث بن عمرو گفته اند و نیز عبدالوارث بن عمرو بن حارثه نیز گفته شده.[۲]
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَ يُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَ يَعْلَمُ ما فِي الْأَرْحامِ وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ ما ذا تَكْسِبُ غَداً وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ «34»
بى‌گمان آگاهى از زمان (برپايى قيامت) مخصوص خداست، و اوست كه باران را نازل مى‌كند، و آنچه را در رحمهاست مى‌داند، و هيچ كس نمى‌داندكه فردا چه به دست مى‌آورد، و هيچ كس نمى‌داند كه در چه سرزمينى مى‌ميرد، همانا خداوند عليم و خبير است.
«1». زلزال، 1- 2.
«2». شعراء، 88.
«3». معارج، 10.
«4». مرسلات، 36.
«5». مؤمنون، 101.
«6». بقره، 166.
جلد 7 - صفحه 293
نکته ها
علم به زمان وقوع مرگ و قيامت، مخصوص خداست. اگر انسان‌ها بدانند كه مرگ آنها دور است و قيامت به اين زودى برپا نمى‌شود، مغرور شده و بيشتر به گناه آلوده مى‌شوند و اگر بدانند كه قيامت به زودى برپا مى‌شود، وحشت كرده و دست از كار و فعاليّت بر مى‌دارند، بنابراين ما كه زمان مرگ و قيامت را نمى‌دانيم بايد همواره آماده باشيم.
علم به نوزادنِ در رحمِ مادران، مخصوص خداست. گرچه دستگاه‌ها و آزمايش‌هاى علمى امروز نشان مى‌دهند كه جنين پسر است يا دختر؛ امّا علم خداوند ازلى و نامحدود است؛ علاوه بر اين، علم به «ما فِي الْأَرْحامِ» تنها مربوط به پسر يا دختر بودن جنين نيست، بلكه استعدادها، حالات، روحيّات، و صدها دانستنى ديگر را نيز شامل مى‌شود كه با هيچ دستگاه و آزمايش و امكانات بشرى، قابل دست‌يابى نيست.
حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد: «عرفت الله بفسخ العزائم و حل العقود» «1»، خدا را با شكسته شدن اراده‌ها و تغيير تصميم‌ها شناختم.
حضرت على عليه السلام ذيل آيه فرمودند: «من قدم الى قدم» «2»، يعنى انسان يك گام كه بر مى‌دارد، از گام آينده‌ى خود خبر ندارد.
پیام ها
1- علم بشر محدود است و قابل مقايسه با علم بى‌نهايت خداوند نيست. يَعْلَمُ ...
ما تَدْرِي نَفْسٌ
2- برنامه‌ريزى، تدبير و تنظيم امور لازم است؛ امّا قدرتى مافوق در كار است كه انسان نمى‌داند فردا چه مى‌شود. «وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ ما ذا تَكْسِبُ غَداً»
3- هيچ كس به زمان و مكان مرگ خويش آگاه نيست. «وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ» (اگر در روايات مى‌خوانيم كه فلان ولىّ خدا، مكان يا زمانِ فوت يا شهادت خود را مى‌دانست، آگاهى و علمى است كه از طرف خداوند به او
«1». نهج‌البلاغه، حكمت 250.
«2». من‌لايحضر، ج 1، ص 139.
جلد 7 - صفحه 294
عطا شده است، وگرنه به طور استقلالى هيچ كس خبر ندارد.)
4- به گفته‌ى كاهنان، فال بينان، كف بينان و پيشگويان در مورد آينده‌ى خود اعتماد نكنيم. «وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ ما ذا تَكْسِبُ غَداً»
5- انسانى كه نه از مرگ خود خبر دارد، نه از موقعيّت فرداى خود، چرا مغرور است؟ ما تَدْرِي نَفْسٌ ...
6- انسان بايد همواره آماده‌ى حضور در صحنه و پاسخ‌گويى باشد. «وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ»
پروردگار!
قرآن را نور ما، قانون ما، اميد ما، منطق ما، مايه‌ى تعقّل و تفكّر ما، موعظه‌ى ما، شفاى ما، آرامش ما و نجات ما قرار بده.
آمين ربّ العالمين
«والحمد للّه ربّ العالمين»
جلد 7 - صفحه 297
سوره‌ى سجده
اين سوره، سى ايه دارد و در مكّه نازل شده است.
اين سوره يكى از 29 سوره‌اى است كه با حروف مقطّعه آغاز و پس از آن از قرآن تجليل شده است.
يكى از چهار سوره‌اى است كه در آن آيه سجده‌ى واجب آمده است. طبق حديثى كه در مجمع البيان آمده رسول‌اكرم صلى الله عليه و آله هر شب قبل از خواب اين سوره را با سوره‌ى مُلك تلاوت مى‌فرمود.
همانند ديگر سوره‌هاى مكّى، در اين سوره نيز مباحث گسترده‌اى در مورد مبدأ و معاد و سرانجام كافران آمده است تا موجب تقويت ايمان مؤمنان و پايدارى آنان در برابر فشار دشمنان گردد.
در آيه 15، از ركوع و سجده به هنگام شب كه مردم در خواب هستند، به عنوان ويژگى مؤمنان راستين ياد شده و قرائت اين آيه نيز سجده واجب دارد.
جلد 7 - صفحه 298
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده‌ى مهربان
موضوعات آیه
آب و باران
پانویس
- پرش به بالا ↑ تفاسیر جامع البیان و ابن ابى حاتم.
- پرش به بالا ↑ تفاسیر کشف الاسرار و روض الجنان.
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه.
