آیه 118 سوره توبه
| <<117 | آیه 118 سوره توبه | 119>> | |||||||||||||
| |||||||||||||||
محتویات
ترجمه های فارسی
و بر آن سه تن [آن سه نفر مرارة بن ربیع و هلال بن امیه و کعب بن مالک بودند که از زحمت جنگ و سختی حال و رنج و تعب و گرما از رفتن به جنگ در تبوک خودداری کردند و بعد در حضور پیغمبر آمدند و عذرخواهی کردند و توبه آنها پذیرفته شد.] که (از جنگ تبوک) باز نهاده شدند (و مردم به دستور پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم از آنان بریدند) تا آنکه زمین با همه پهناوری بر آنها تنگ شد و بلکه از خود دلتنگ شدند و دانستند که از (غضب) خدا جز به (لطف) او ملجأ و پناهی نیست، پس خدا بر آنها باز لطف فرمود تا توبه کنند، که خداوند بسیار توبه‌پذیر و مشفق و مهربان است.
و [نیز رحمتش] شامل حال آن سه نفری [بود] که [با بهانه تراشیِ واهی از شرکت در جنگ] بازمانده بودند [و همه مسلمانان به دستور پیامبر با آنان قطع رابطه کردند] تا جایی که زمین با همه وسعت و فراخی اش بر آنان تنگ شد و [از شدت غصه، اندوه و عذاب وجدان] دل هایشان هم در تنگی و مضیقه قرار گرفت، و دانستند که هیچ پناهگاهی از خدا جز به سوی او نیست؛ پس خدا به رحمتش بر آنان توجه کرد تا توبه کنند؛ زیرا خدا بسیار توبه پذیر و مهربان است.
و [نيز] بر آن سه تن كه بر جاى مانده بودند، [و قبول توبه آنان به تعويق افتاد] تا آنجا كه زمين با همه فراخى‌اش بر آنان تنگ گرديد، و از خود به تنگ آمدند و دانستند كه پناهى از خدا جز به سوى او نيست. پس [خدا] به آنان [توفيق ]توبه داد، تا توبه كنند. بى ترديد خدا همان توبه‌پذير مهربان است.
و نيز خدا پذيرفت توبه آن سه تن را كه از جنگ تخلف كرده بودند، تا آنگاه كه زمين با همه گشادگيش بر آنها تنگ شد و جان در تنشان نمى‌گنجيد و خود دانستند كه جز خداوند هيچ پناهگاهى كه بدان روى آورند ندارند. پس خداوند توبه آنان بپذيرفت تا به او بازآيند، كه توبه‌پذير و مهربان است.
(همچنین) آن سه نفر که (از شرکت در جنگ تبوک) تخلّف جستند، (و مسلمانان با آنان قطع رابطه نمودند،) تا آن حدّ که زمین با همه وسعتش بر آنها تنگ شد؛ (حتّی) در وجود خویش، جایی برای خود نمی‌یافتند؛ (در آن هنگام) دانستند پناهگاهی از خدا جز بسوی او نیست؛ سپس خدا رحمتش را شامل حال آنها نمود، (و به آنان توفیق داد) تا توبه کنند؛ خداوند بسیار توبه‌پذیر و مهربان است!
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
«الثَّلاثَةِ»: سه نفر که عبارت بودند از: کعب‌بن مالک و مُراره‌بن ربیع و هلال‌بن امیه. «خُلِّفُوا»: واپس نهاده شدند. مراد این است که خداوند حکم قطعی درباره آنان صادر نفرمود (نگا: توبه / و به آینده واگذار شدند. «بِمَا رَحُبَتْ»: با همه وسعتی که دارد. «ظَنُّوا»: یقین حاصل کردند (نگا: بقره / ). «مَلْجَأَ»: پناهگاه. «تَابَ عَلَیْهِمْ»: ایشان را توفیق توبه داد. با مرحمت بدیشان برگشت و پیام پذیرش توبه آنان را به پیغمبر وحی کرد. «لِیَتُوبُوا»: تا آنان توبه کنند و در آینده نیز بر توبه و استغفار ماندگار باشند.
نزول
«شیخ طوسى» گوید: ابن عباس و مجاهد و قتاده و جابر روایت کنند و گویند که این آیه براى سه نفر نازل گردیده که از دستور رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره شرکت در جنگ تبوک تخلف کردند و البته عدم اجراى دستور پیامبر از طرف اینان به خاطر نفاق نبوده بلکه براى عدم توانائى بوده است و بعد هم پشیمان شدند.
وقتى که پیامبر از جنگ تبوک مراجعت فرمود، اینان جهت عذرخواهى نزد پیامبر آمدند. رسول خدا صلی الله علیه و آله اعتنائى به آنها نکرد و با آنان تکلم ننمود. به مسلمین نیز دستور داد که با آنها سخن نگویند، روى این دستور هیچ کس با آنها حرف نمی‌زد و به طور کلى مردم از آنها دورى کردند حتى اطفال و اهل و عیال خود آنها نیز با آنها سخن نمى گفتند.
زنان آنها نزد پیامبر آمدند، اجازه خواستند که از آنها جدا شده و گوشه بگیرند. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: فقط با آنها نزدیک نشوید، کار به جائى رسید که مدینه به آنها تنگ شد به ناچار به طرف کوه‌ها رفتند و اهل و عیالشان براى آنها غذا و طعام می‌بردند و در عین حال با آنها تکلم نمی‌کردند.
اینان به یکدیگر مى گفتند: کار ما به جائى رسیده که احدى با ما سخن نمى گوید و اعتنائى نمى کند. قریب چهل روز و اندى با این ترتیب گذراندند و برخى گویند: قریب یک سال بر آنها گذشت و دائم در تضرع و زارى بودند و توبه می‌کردند تا این که خداوند توبه آنان را قبول کرد و این آیه براى آنها نازل گردید. این سه نفر از انصار به نام کعب بن مالک و هلال بن امیه و فزارة بن ربیعه بودند.[۱]
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
وَ عَلَى الثَّلاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّى إِذا ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ وَ ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ «118»
و نيز بر سه نفرى كه (از شركت در جبهه‌ى تبوك به خاطر سستى) وامانده بودند، تا آنگاه كه زمين با همه‌ى وسعتش (به سبب قهر ونفرت مردم) بر آنان تنگ شد و از خود به تنگ آمده و فهميدند كه در برابر خدا، هيچ پناهگاهى جز خود او نيست، پس خداوند لطف خويش را شامل آنان ساخت تا به توبه موفّق شوند. همانا خداوند توبه‌پذير و مهربان است.
نکته ها
سه مسلمانى كه در تبوك شركت نكردند، «1» پشيمان شده و براى عذرخواهى نزد پيامبر آمدند. امّا حضرت با آنان سخن نگفت و دستور داد كسى با آنان حرف نزند و همسرانشان هم به آنان نزديك نشوند. آنان به كوههاى اطراف مدينه رفتند و براى استغفار، جدا از
«1». كعب‌بن مالك، مرارةبن ربيع و حلال‌بن اميّه.
جلد 3 - صفحه 517
يكديگر به تضرّع وگريه پرداختند تا پس از پنجاه روز، خداوند توبه‌ى آنان را پذيرفت. «1»
پیام ها
1- بى‌اعتنايان به جنگ وفرمان رهبرى، بايد تنبيه شده وتا مدّتى پشت سر گذاشته شوند. «خُلِّفُوا»
2- قهر، بى‌اعتنايى و بايكوت، يكى از شيوه‌هاى تربيتى براى متخلّفان و مجرمان است. ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ ... ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ
3- مبارزه‌ى منفى با متخلّفان، جامعه را براى آنان زندانى بى‌نگهبان و مؤثّر مى‌سازد. «ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ»
4- با آنكه پيامبر، مظهر رحمت الهى است، امّا به عنوان مرّبى، از اهرم قهر هم استفاده مى‌كند. «ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ»
5- يكى از عذاب‌ها عذاب وجدان است. «ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ»
6- يأس از مردم، زمينه‌ساز توبه و توجّه به خداست. لا مَلْجَأَ ... ثُمَّ تابَ
7- توفيقِ توبه نيز در سايه‌ى لطف و عنايت الهى است. اوّل خداوند لطف خود را به انسان باز مى‌گرداند، «تابَ عَلَيْهِمْ» تا انسان توفيق پشيمانى و عذرخواهى و توبه پيدا كند، «لِيَتُوبُوا» و همين كه توبه كرد، باز خداوند توبه‌ى او را مى‌پذيرد. «إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ»
8- پس از يك دوره مبارزه‌ى منفى وبى‌اعتنايى و بايكوت، شرايط مناسب را براى بازسازى خلافكاران به وجود آوريم تا بازگردند و بعد از آن نيز ما با مهربانى آنان را پذيرا باشيم. «تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ»
«1». بحار، ج 21، ص 237.
تفسير نور(10جلدى)، ج3، ص: 518
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
وَ عَلَى الثَّلاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّى إِذا ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ وَ ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلاَّ إِلَيْهِ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (118)
شأن نزول «2»- سه نفر اصحاب: كعب، هلال، مراره، در غزوه تبوك تكاهل نموده تا آنكه بازماندند. كعب گويد: پس از مراجعت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله
«1» مجمع ج 3 ص 79.
«2» همان مدرك و منهج ج 4 ص 339 و 340 (با اختلافاتى)
ج5، ص 227
ما هر سه، راستى را خدمت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله معروض داشتيم، كه ما تقصير كرديم و عذرى نبود جز تكاهل. حضرت فرمود: اينها راست گفتند، برويد تا حكم الهى نازل شود. منافقان بناى طعن كه چرا عذرى نگفتيد. من گفتم: اگر در دروغ نجات باشد، در راستى به طريق اولى نجات خواهد بود، پيغمبر فرمود: با آنها سخن نگوئيد، لذا هيچكس جواب حرف ما را نمى‌داد، از شدت دلتنگى شبى به بام خانه ابن عم خود رفتم با او تكلم نمودم. جواب مرا نداد، هر چه گفتم تو نمى‌دانى، من خدا و پيغمبر را دوست مى‌دارم، باز جواب نداد. آخر گفت: خدا بهتر مى‌داند. روز ديگر در بازار مدينه نصرانى آمد و نامه‌اى به من داد، از ملك عسفان نوشته بود، شنيدم صاحب تو، تو را جفا نموده و از نزد خود رانده، نزد من بيا تا مراد تو حاصل شود. گفتم: اين سخت‌تر است از محنتى كه دارم، نامه را سوزانيدم. چهل روز گذشت. پيغمبر فرمود: از زنان خود هجرت كنى، اطاعت نموده، تا صد و پنجاه روز گذشت. روزى وقت نماز صبح سوارى مى‌تاخت، تا نزد من آمده گفت: بشارت باد تو را به قبول توبه، من جامه خود را به او بخشيده، خدمت پيغمبر عرضه داشتم: از جانب تو است بشارت يا از جانب خدا. فرمود: از جانب خدا در باره شما نازل شد:
وَ عَلَى الثَّلاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا: و توبه قبول فرمود بر سه نفرى كه تخلف نمودند از غزوه تبوك و امر رسول شد به مجالست نكردن اصحاب با آنها و هجرت از زنان و كار بر آنها تنگ شد. حَتَّى إِذا ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ: تا وقتى كه تنگ شد بر آنها زمين. بِما رَحُبَتْ: با وجود گشادگى و وسعت. و اين كنايه است از شدت حيرت و نهايت پريشانى ايشان. وَ ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ: و تنگ شد بر ايشان دلهاى آنها از بسيارى غم و وحشت به حيثيتى كه فرح و سرور و انس را در آن راه نبود، وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ: و دانستند كه پناهى نيست از خداى تعالى. إِلَّا إِلَيْهِ: مگر به سوى او و آمرزش خواستن از درگاه عفو و بخشش او. ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ: پس بازگشت فرمود حق تعالى به قبول توبه بر ايشان بعد از پنجاه روز. لِيَتُوبُوا: تا مستقيم شدند بر توبه خود با خدا و حق تعالى توفيق و لطف ارزانى فرمود تا اختيار توبه نمودند، يا آسان گردانيد
ج5، ص 228
توبه را بر آنها تا تائب شدند و برگشتند. إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ: بدرستى كه خداوند سبحان او است بسيار قبول‌كننده توبه از تائبان اگرچه روزى صد مرتبه واقع شود از ايشان و متفضل است به رحمت بر آنان.
تنبيه- تفسير و شأن نزول آيه شريفه آگاهى است براى علاقه‌مندان اسلام و قرآن كه در نتيجه متاركه مؤمنان با اين سه نفر متخلفان و امر پيغمبر به مكالمه نكردن و مجالست ننمودن با آنان و هجرت زنان ايشان، كار را بر ايشان تنگ نمود به مدت چهل روز، عاقبت چاره جز آن نديدند كه در مقام عجز و توبه خدمت حضرت برآيند تا قبول توبه آنها نازل شد. تأمل‌نما كه معامله اصحاب با اين سه نفر دستورى است براى مؤمنان در مقابل اهل طغيان و سركشان فرمان حضرت سبحان، و البته اعراض از اهل معصيت هر آينه عامل مؤثرى است در جامعه براى حفظ نواميس مقدس اسلام، چنانچه عمل اصحاب با اين سه نفر، تأديب عظيمى شد براى ديگران.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
لَقَدْ تابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِيِّ وَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِي ساعَةِ الْعُسْرَةِ مِنْ بَعْدِ ما كادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٍ مِنْهُمْ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ إِنَّهُ بِهِمْ رَؤُفٌ رَحِيمٌ (117) وَ عَلَى الثَّلاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّى إِذا ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ وَ ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلاَّ إِلَيْهِ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (118)
ترجمه
هر آينه بتحقيق عنايت فرمود خداوند بر پيغمبر و مهاجران و انصار آنانكه متابعت نمودند او را در زمان عسرت بعد از آنكه نزديك شد منصرف شود دلهاى پاره از ايشان پس عنايت فرمود بر آنها بقبول توبه همانا او بايشان با رأفت و مهربان است
و بر آن سه كسانيكه گذارده شدند تا وقتى كه تنگ شد بر ايشان زمين با آن وسعتش و تنگى كرد بر آنها جانهاشان و دانستند كه نيست پناهى از خدا مگر بسوى او پس عنايت فرمود بر آنها تا توبه كنند همانا خداوند توبه‌پذير مهربان است.
تفسير
اصل توبه بمعنى رجوع و بازگشت است و رجوع خداوند بر بنده بعنايت و عطوفت بر او است چنانچه در سوره بقره در ذيل آيه فتلقّى آدم من ربه كلمات بيان شد و در اين آيه مى‌فرمايد خداوند عنايت فرمود بر پيغمبر اكرم و مهاجران و انصاريكه متابعت نمودند از آن حضرت و بهر وسيله كه ممكن بود خودشان را ملحق بعسكر اسلام كردند در جنگ تبوك كه واقع شد در زمان عسرت و مشقّت از جهت قلّت زاد و راحله و شدّت گرما و قحطى آب و بعد سفر و قرب خطر و غيرها كه رويهمرفته طاقت فرسا بود و بجريان عادى اميدى ببازگشت آنها بسلامت نبود جز لطف خدا كه شامل حال ايشان شد به تبع وجود پيغمبر خاتم و سالما و غانما و ظافرا و قاهرا مراجعت نمودند گفته‌اند در اين سفر ده نفر با يك شتر به نوبت سواره و پياده راه ميرفتند و دو نفر در شبانه روز به يك خرما كه مدتى يكنفر در دهان ميگذارد و ميمكيد و بعد برفيقش ميداد اكتفا مى‌كردند و با وجود اين از شدت عطش گاهى مجبور ميشدند كه شتر سوارى خودشان را بكشند و از رطوبت احشاء و امعاء آن رفع عطش نمايند و در اين حال تزلزلى براى بعضى از آنها روى داد كه از ركاب مبارك تخلّف نموده مراجعت كنند
جلد 2 صفحه 630
ولى عنايت الهى شامل حال آنها شد كه دلهاى ايشانرا معطوف بمحبت پيغمبر فرمود و قدمهاشانرا ثابت بر طريق حق نمود و مخصوص برافت و رحمت الهى شدند و از جمله كسانيكه بعدا به پيغمبر (ص) ملحق شدند ابو خثيمه و عميرة بن وهب و أبو ذر بود قمّى فرموده ابو خثيمه مردى قوى بود دو زن داشت و دو سايبان يكروز وارد شد ديد دو زنش دو سايبان را مرتب نموده‌اند با خود گفت از انصاف دور است كه پيغمبر (ص) با اسلحه در آفتاب و باد حركت كند براى جهاد در راه خدا و ابو خثيمه با قوت بدن با دو زن خوش صورت در زير سايبانش بنشيند فورا حركت كرد و بر ناقه خود نشست و ملحق به پيغمبر شد و حضرت در باره او دعا فرمود و أبو ذر شتر بسيار لاغرى داشت از راه باز ماند و سه روز عقب افتاد ناچار آنرا رها نمود و لباسهايش را بدوش نهاد و خود را به پيغمبر (ص) رساند حضرت فرمود تشنه است او را آب دهيد آبش دادند بعد مطهره آبى خدمت حضرت گذارد پيغمبر فرمود آب داشتى و تشنه بودى عرض كرد در بين راه بسنگى رسيدم كه در آن آب باران جمع شده بود آشاميدم ديدم بسيار خوشگوار و سرد است گفتم نمى‌آشامم تا حبيبم پيغمبر بنوشد حضرت فرمود خدا ترا رحمت كند زندگى مى‌كنى به تنهائى و ميميرى به تنهائى و بعث مى‌شوى به تنهائى و در بهشت ميروى به تنهائى و قومى از اهل عراق متولى غسل و تجهيز و دفن تو ميشوند و مراد از كسانيكه متابعت نمودند آنحضرت را در ساعت عسرت اين قبيل اشخاصند كه با اين صفا و وفا و خلوص نيّت و تحمّل مشقّت خود را حاضر بخدمت نمودند نه كليّه مهاجر و انصار چنانچه قمى ره فرموده كه مردى با پيغمبر (ص) در تبوك بود كه باو مضرب ميگفتند براى ضربات بسيارى كه در جنگ بدر و احد بر او وارد شده بود پيغمبر (ص) باو فرمود لشگر را براى من شماره نما او تعداد كرد و عرضه داشت بيست و پنج هزار نفرند غير از بندگان و معامله كاران بعد حضرت فرمود اهل ايمان را شماره كن او شماره كرد و عرض نمود بيست و پنج نفرند و بناء قمى ره بر آن است كه اخبار را از امام نقل كند نهايت آنكه گاهى اسناد ميدهد و گاهى نميدهد و آنچه تاكنون عرض شد معنائى بود كه بنظر حقير آمد از ظاهر آيه قطع نظر از بعضى روايات ولى در احتجاج از امام صادق (ع) و در مجمع از امام رضا (ع) نقل نموده كه آندو بزرگوار لقد تاب اللّه بالنبى على المهاجرين و الانصار قرائت فرموده‌اند و قمى ره از امام صادق (ع) نقل نموده كه اين طور نازل شد و در
جلد 2 صفحه 631
احتجاج از ابان بن تغلب نقل نموده كه عرض كردم يا ابن رسول اللّه عامّه اينطور قرائت نمى‌كنند فرمود چگونه قرائت ميكنند عرض كردم قرائت ميشود لقد تاب اللّه على النّبىّ و المهاجرين و الانصار فرمود واى بر آنها چه گناهى پيغمبر داشت كه خدا توبه او را بپذيرد جز اين نيست كه بسبب وجود او توبه امّت را پذيرفت و بنابر اين ممكن است مراد از قرائت مشهوره آن باشد كه خداوند توبه جماعتى را كه پيغمبر (ص) در رأس آنها واقع شده بود به آبروى او پذيرفت يا مراد آن باشد كه خداوند تو به پيغمبر و آنها را پذيرفت از گناه امت نسبت بآنحضرت و از گناه خودشان نسبت بآنها و بعضى گفته‌اند توبه پيغمبر (ص) از ترك اولى بوده كه در ذيل آيه عفا اللّه عنك در همين سوره گذشت و حقير نظريّه خود را ذكر نمودم و وجوه ديگرى هم بيان شده است كه ذكرش موجب تطويل است و مؤيد نظريه حقير آنستكه در اين جنگ گناهى از اصحاب صادر نشد جز خيال يا اراده تخلّف از بعضى كه آنهم بروز نيافت و بر حسب روايات معفو است و نوشته نميشود و بنابر اين معنى مراد از تاب اوّلا توفيق بجهاد است با عسرت و مشقّت و ثانيا توفيق ثبات و استقرار و تكرار نيست و بنابر ساير احتمالات تاب دوم تكرار است براى تأكيد و حمل كلام بر تأسيس اولى است بلى نسبت بسه نفرى كه از جهاد تخلف نمودند بدون عذر كه در ذيل آيه دوم متعرض حال آنها شده‌اند ميتوان گناه را محقق دانست ولى منافات با استعمال توبه در معنى اصلى خود كه رجوع است ندارد چون رجوع خداوند بر آن سه نفر بقبول توبه و فكّ رقبه آنها از گناه است و شايد بهمين جهت مجدّدا در ذيل آيه تكرار شده است تا معلوم شود مراد اين معنى است كه فرموده ثم تاب عليهم ليتوبوا يعنى پس قبول فرمود توبه آنها را تا رجوع نمايند بحال اول كه فراغت از گناه بود و محتمل است مراد از اينجمله آن باشد كه پس از اين خدا رجوع نمود بر آنها بارائه طريق تخلّص از گناه كه توبه است براى آنكه توبه نمايند و مؤيد احتمال اول است روايت معانى از امام صادق (ع) كه توبه خدا را با قاله تفسير فرموده كه ظاهرا مراد اقاله ذمّه عبد است از گناه در هر حال آنسه نفر كعب بن مالك و مرارة بن الرّبيع و هلال بن اميّه بودند چنانچه عيّاشى از امام صادق (ع) نقل نموده و قمى فرموده اينها از اهل ايمان و بصيرت بودند و نفاقى از آنها ظاهر نشده بود و چون توبه آنها قبول شد كعب گفت من هيچگاه اقوى از آنوقت كه پيغمبر (ص) به تبوك رفت نبودم و هيچ زمان دو راحله نداشتم جز آنوقت و هر
جلد 2 صفحه 632
روز ميگفتم فردا حركت ميكنم منكه استعدادم كامل است و مسامحه نمودم تا چند روز گذشت يكروز هلال بن اميّه و مرارة بن ربيع را ديدم كه آنها هم تخلف نموده بودند قرار داديم فردا حركت كنيم و نكرديم همينطور هر روز قرار ميداديم كه فردا حركت كنيم و نميكرديم تا خبر مراجعت پيغمبر (ص) بما رسيد پس پشيمان شديم و چون آن حضرت مراجعت فرمود ما استقبال نموديم و تبريك ورود عرض كرديم و سلام نموديم جواب نفرمود و روى مبارك را از ما برگردانيد و چون بر برادران مسلمان خودمان سلام كرديم آنها هم جواب ندادند و چون خبر باهل بيت ما رسيد آنها هم با ما هم كلام نشدند و وقتى مسجد ميرفتيم كسى با ما سلام و كلامى نداشت زنهاى ما رفتند حضور پيغمبر (ص) و سؤال نمودند از تكليف خودشان با ما حضرت فرمود از آنها كناره‌گيرى نكنيد ولى نگذاريد آنها با شما نزديكى كنند و چون كعب بن مالك و آندو ديدند حالشان در مدينه اين است با خود گفتند اقامت ما اينجا فائده ندارد بيائيد برويم در اين كوه و آنجا باشيم تا خدا توبه ما را قبول كند يا بميريم پس رفتند در دنباله كوهى كه در مدينه بود منزل نمودند و روزها روزه ميگرفتند و زنهاشان براى آنها غذا مى‌آوردند و كنارى مى‌گذاردند و با آنها صحبت نمى‌كردند و ميرفتند و مدتها باين حال بودند روز و شب گريه مى‌كردند و دعا مينمودند كه خدا از تقصير آنها بگذرد و چون مدت بطول انجاميد كعب گفت حال كه خدا و پيغمبر و برادران دينى و عيالات ما بر ما غضب كردند و كسى با ما سخن نمى‌گويد چرا ما خودمان بر خودمان غضب نكنيم پس شبانه از يكديگر جدا شدند و قسم خوردند كه با يكديگر سخن نگويند تا بميرند يا توبه آنها قبول شود و سه روز به اين بودند هر يك در قسمتى از كوه كه يكديگر را نميديدند و با هم صحبت نمى‌كردند و چون شب سوم رسيد پيغمبر (ص) در منزل امّ سلمه بود كه آيه قبول توبه آنها نازل شد و مراد از تنگ شدن زمين با وسعت بر آنها تنگ شدن مدينه است بر آنها براى ترك تكلّم پيغمبر (ص) و اصحاب و اهل بيت آنها با ايشان كه براى آن مجبور بخروج شدند و مراد از تنگ شدن جانهاشان قسم خوردن آنها است بر ترك تكلّم با يكديگر و تفرّقشان در كوه و خداوند توبه آنها را پذيرفت چون ظاهر شد صدق نيّات ايشان و بنابر اين تنگ شدن زمين بر آنها كنايه از حيرتشان است در كارشان كه نمى‌يافتند در زمين مقرّى براى خودشان و تنگى نمودن جانهاشان كنايه از گرفته شدن دلهاى آنها است
جلد 2 صفحه 633
از شدّت غم و اندوه و نزديك شدن حال ايشان بتهى نمودن قالب از فرط وحشت و چون از همه كس و همه جا مأيوس شدند و يقين كردند كه ملاذ و ملجأ و پناهى نيست از غضب خداوند جز رفتن بدر خانه او و توبه و انابه رفتند و بمقصود رسيدند و نااميد برنگشتند و در مجمع از حضرت سجّاد و صادقين عليهم السّلام نقل نموده كه خالفوا بجاى خلّفوا قرائت فرموده‌اند و در كافى و عيّاشى از امام صادق (ع) نقل نموده كه استدلال فرمود بر بطلان قرائت خلّفوا بآنكه اگر گذارده شده بودند اطاعت كرده بودند نه معصيت و قمى ره نقل نموده كه امام فرمود خالفوا نازل شده اگر خلّفوا بود سخت‌گيرى بر آنها نمى‌شد و خداوند بسيار توبه‌پذير و مهربان است بتائبان اگر روزى صد مرتبه توبه كنند و بشكنند باز تا دم مرگ توبه آنها را مى‌پذيرد ..
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
وَ عَلَي الثَّلاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتّي إِذا ضاقَت عَلَيهِم‌ُ الأَرض‌ُ بِما رَحُبَت وَ ضاقَت عَلَيهِم أَنفُسُهُم وَ ظَنُّوا أَن لا مَلجَأَ مِنَ اللّه‌ِ إِلاّ إِلَيه‌ِ ثُمَّ تابَ عَلَيهِم لِيَتُوبُوا إِنَّ اللّه‌َ هُوَ التَّوّاب‌ُ الرَّحِيمُ (118)
و همچنين خداوند قبول توبه فرمود بر آن سه نفر که عقب افتادند و بجهاد در غزوه تبوك موفق نشدند حتي اينكه زمين براي آنها تنك شد با آن وسعتي که زمين داشت و نفسهاي آنها در سينه‌هاي آنها تنك شد و يقين پيدا كردند اينكه پناهگاهي نيست از عذاب الهي مگر توجه بحفظ او پس قبول فرمود توبه آنها را تا اينكه موفق بتوبه شوند محققا خداوند بسيار قبول توبه ميكند و مشمول رحمت خود ميگرداند.
وَ عَلَي الثَّلاثَةِ كعب بن مالك و مرارة بن ربيع و هلال بن اميّة بودند الَّذِينَ خُلِّفُوا در بعض اخبار خالفوا قرائت نموده‌اند و استدلال فرموده به اينكه معناي خلفوا يعني عقب افتادند در جنگ تبوك و اينکه گناهي نيست که احتياج بتوبه داشته باشد، و اما خالفوا معناي مخالفت است و معصيت سپس توبه كردند و خداوند قبول توبه فرمود و اينکه اخبار دال بر تحريف است، لكن مكرر گفته‌ايم که اينکه اخبار اگر معتبر باشد تفسير بمعني است يعني معناي تخلف تخالف است زيرا تخلف و عقب افتادن تارة از روي قصور و عدم تمكن است و تارة از روي مسامحه و تقصير است پس معناي تخلف بقرينه توبه و قبول آن بمعناي تخالف و اخبار باين نكته اشاره دارد.
حَتّي إِذا ضاقَت عَلَيهِم‌ُ الأَرض‌ُ بِما رَحُبَت که حضرت رسول صلّي اللّه عليه و آله و سلّم دستور داد بر اينكه مسلمين با آنها مراوده و معاشرت و معامله نكنند اينها هر كجا رفتند كار بر آنها تنك شد و مسلمين از آنها اعراض كردند با اينكه زمين توسعه داشت وَ ضاقَت عَلَيهِم أَنفُسُهُم اينها بواسطه اينکه تخلف دل تنك شدند و پشيمان و فهميدند
جلد 8 - صفحه 329
که مورد غضب الهي شدند وَ ظَنُّوا در اينجا ظن بمعني يقين است يعني يقين پيدا كردند که بايد رفت درب خانه خدا و توبه كرد و اينكه أَن لا مَلجَأَ مِنَ اللّه‌ِ إِلّا إِلَيه‌ِ و پناه ديگري ندارند لذا رفتند در بيابان بتضرع و انابه و ترك لذائذ دنيوي از خوراك و غيره از نعم دنيويه ثُمَّ تابَ عَلَيهِم خداوند توبه آنها را قبول فرمود لِيَتُوبُوا براي اينكه حقيقة پشيمان شدند و اينکه دستور جامعي است براي اهل معصيت که در هر درجه که هستند بروند درب خانه خدا و توبه و انابه و تضرع كنند خداوند قبول ميفرمايد إِنَّ اللّه‌َ هُوَ التَّوّاب‌ُ الرَّحِيمُ هم بسيار قبول توبه ميكند هر که باشد و هر چه باشد بعلاوه رحمت خود را هم شامل آنها ميكند هم در دنيا و هم در آخرت.
برگزیده تفسیر نمونه
]
اشاره
(آیه 118)
شأن نزول:
سه نفر از مسلمانان به نام «کعب بن مالک» و «مرارة بن ربیع» و «هلال بن امیه» از شرکت در جنگ تبوک، و حرکت همراه پیامبر صلّی اللّه علیه و آله سرباز زدند، ولی این به خاطر آن نبود که جزء دار و دسته منافقان باشند، بلکه به خاطر سستی و تنبلی بود، چیزی نگذشت که پشیمان شدند.
هنگامی که پیامبر صلّی اللّه علیه و آله از صحنه تبوک به مدینه بازگشت، خدمتش رسیدند و عذرخواهی کردند، اما پیامبر صلّی اللّه علیه و آله حتی یک جمله با آنها سخن نگفت و به مسلمانان نیز دستور داد که احدی با آنها سخن نگوید.
آنها در یک محاصره عجیب اجتماعی قرار گرفتند، بطوری که فضای مدینه با تمام وسعتش چنان بر آنها تنگ شد که مجبور شدند برای نجات از این خواری و رسوایی بزرگ، شهر را ترک گویند و به کوههای اطراف مدینه پناه ببرند.
سر انجام پس از پنجاه روز توبه و تضرع به پیشگاه خداوند، توبه آنان قبول شد و آیه در این زمینه نازل گردید.
تفسیر:
زندان محاصره اجتماعی گنهکاران! نه تنها آن گروه عظیم مسلمانان را که در جهاد شرکت کرده بودند، مورد رحمت خویش قرار داد «بلکه آن سه نفر را که (از شرکت در جهاد تخلف ورزیده بودند و) جنگجویان آنها را پشت سر گذاشتند و رفتند، نیز مشمول لطف خود قرار داد» (وَ عَلَی الثَّلاثَةِ الَّذِینَ خُلِّفُوا).
اما این لطف الهی به آسانی شامل حال آنها نشد، بلکه آن به هنگامی بود که آن سه نفر در محاصره شدید اجتماعی قرار گرفتند، و مردم همگی با آنها قطع رابطه کردند، «آن چنان که زمین با همه وسعتش بر آنها تنگ شد» (حَتَّی إِذا ضاقَتْ عَلَیْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ).
و سینه آنها چنان از اندوه آکنده شد که گویی «جایی در وجود خویش برای خود نمی‌یافتند» (وَ ضاقَتْ عَلَیْهِمْ أَنْفُسُهُمْ). تا آنجا که خود آنها نیز از یکدیگر قطع رابطه کردند.
و به این ترتیب همه راهها به روی آنها بسته شد، «و یقین پیدا کردند که پناهگاهی از خشم خدا جز از طریق بازگشت به سوی او نیست» (وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ
ج2، ص261
مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَیْهِ).
«بار دیگر (رحمت خدا به سراغ آنان آمد، و) توبه و بازگشت حقیقی و خالصانه را بر آنان آسان ساخت، تا توبه کنند» (ثُمَّ تابَ عَلَیْهِمْ لِیَتُوبُوا).
چرا که «خداوند توبه پذیر و رحیم است» (إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ).
سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:
تفسیر های فارسی
ترجمه تفسیر المیزان
تفسیر خسروی
تفسیر عاملی
تفسیر جامع
تفسیر های عربی
تفسیر المیزان
تفسیر مجمع البیان
تفسیر نور الثقلین
تفسیر الصافی
تفسیر الکاشف
پانویس
- ↑ در تفاسیر کشف الاسرار و البرهان فی تفسیر القرآن از نفر سوم بنام مرارة ابن الرّبیع ذکر شده است.
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه.
