شعر عاشورا

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


استفاده از قالب نافذ و ماندگار شعر براى زنده نگهداشتن حماسه عاشورا و ياد امام ‌حسين علیه السلام از ديرباز رواج داشته و مورد تشويق اهل بيت بوده است و مرثيه، از محورهاى‌ عمده سروده‌هاى شاعران شيعى و علاقه‌مند به خاندان نبوت به شمار مى‌آمده و مى‌آيد.

امام حسين علیه السلام كشته اشك ها و زنده مرثيه‌هاست. از حضرت امام صادق علیه السلام روايت است: «مامن احد قال فى الحسين شعرا فبكى و ابكى به الا اوجب الله له الجنة و غفر له‌»[۱] از اين‌ رهگذر، انبوهى از سروده‌هاى عاشورايى در قالب قصيده، مثنوى، رباعى، دوبيتى، تركيب‌بند، نوحه و تعزيه در فرهنگ دينى ما وجود دارد كه در سوگواري ها و مناسبت هاى گوناگون‌ مورد بهره‌بردارى قرار مى‌گيرد.

شاعران عاشورايى، احساس خويش را نسبت به آن حماسه در قالب شعر، بيان‌ مى‌كنند و از اين راه، بخشى از ادبيات غنى شيعه در زبان هاى مختلف شكل مى‌گيرد. در زبان عربى از همان آغاز پس از حادثه كربلا، آن ماجرا به شعر راه يافت و بازماندگان‌ شهدا از اهل بيت علیهم السلام به سرودن مرثيه پرداختند.

سپس شاعران ديگر در سال ها و قرن هاى‌ ديگر، همواره شعر را در ترسيم نهضت كربلا و مصيبت هاى اهل بيت به كار گرفتند. سلسله ‌شاعران مرثيه‌سرا طولانى است.

از جمله مى‌توان از اينان ياد كرد: سليمان بن قته(م 126)، كميت بن زيد (م 126)، سيد حميرى (م 183)، منصور نمرى (م 190)، دعبل ‌خزاعى (م 246)، صنوبرى (م 334)، زاهى (م 352)، ابوفراس حمدانى (م 357)، سيد رضى (م 406)، علاءالدين حلى (م 786)، ابراهيم كفعمى (م 905) و... ديگران.

سبك شاعران در سرودن شعر عاشورا نيز متفاوت بوده است. برخى در قالب‌ سوزناكترين مرثيه‌ها، عواطف را برانگيخته‌اند و به جنبه‌هاى عاطفى و روحى بيشتر تكيه‌ داشته‌اند، برخى حالت مقتل و واقعه‌نگارى و ثبت قضايا را دارد، برخى هم بخصوص از شاعران متاخر و معاصر، چه عرب و چه فارس در سروده‌هاى خويش حالت نقد نسبت ‌به عزادارى و گريه صرف دارند و عاشورا را از زاويه حماسى و انقلابى‌اش نگريسته و مطرح ساخته‌اند، تا الگويى براى مبارزه با ستم و ستمگران و فقرآفرينان و دفاع از حق و عدل و انسانيت و آزادگى باشد و از اين كه شيعه و مسلمانان از حادثه عاشورا تنها به گريه‌ و ماتم بسنده كنند و درس تعهد اجتماعى و تلاش و تحرك سياسى نگيرند، نكوهش‌ كرده‌اند.

در هر صورت آنچه در شعر عاشورا ضرورى است، آن است كه هم مستند و صحيح و متكى به منابع معتبر تاريخى و حديثى باشد، هم چهره منفى و انحرافى از شخصيت هاى عاشورا و واقعه كربلا كه رنگ ذلت و زبونى دارد يا آميخته به اغراق و گزافه‌گويى است، نداشته باشد.

پانویس

  1. رجال شيخ طوسى، ص 289.

منابع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.

11.jpg
واقعه عاشورا
قبل از واقعه
شرح واقعه
پس از واقعه
بازتاب واقعه
وابسته ها