حدیث مرفوع
«حدیث مرفوع» از اصطلاحات علم درایه و از اقسام خبر واحد محسوب می شود. این اصطلاح در دو معنا بکار رفته است:
- حدیثى که یک - یا بیشتر از یک - راوى آن از میانه یا آخر سند آن افتاده باشد، با تصریح به لفظ رفع، مانند آن که گفته شود: «روى الکلینى عن على بن ابراهیم، عن ابیه، رَفَعَهُ عن ابى عبدالله علیه‌السلام» این نوع رفع، مصداق حدیث مرسل است.
- حدیثى که آخر سند آن به قول یا فعل و یا تقریر معصوم علیه‌السلام اضافه شود؛ خواه در سند آن ارسال باشد یا نباشد، مانند اینکه صحابى امام بگوید: امام صادق علیه‌السلام چنین فرمود یا دیدم امام چنین کارى کرد یا من در محضر امام فلان کار را کردم و آن حضرت انکار نکرد. حدیث مرفوع به معناى دوم از اقسام مشترک بین چهار قسم اصلى حدیث (صحیح، حسن، موثق و ضعیف) است.[۱]
پانویس
- ↑ وصول الاخیار/ ۱۰۳-۱۰۴؛ نهایة الدرایة (سید حسن صدر)/ ۱۸۲-۱۸۳.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، سید محمود هاشمى شاهرودى، جلد ۳، صفحه ۲۷۱.
