آیه 78 سوره شعراء
| <<77 | آیه 78 سوره شعراء | 79>> | |||||||||||||
| |||||||||||||||
محتویات
ترجمه های فارسی
همان خدایی که مرا بیافرید و به راه راستم هدایت می‌فرماید.
همان کسی که مرا آفرید و هم او مرا هدایت می کند،
آن كس كه مرا آفريده و همو راهنماييم مى‌كند،
آن كه مرا بيافريده سپس راهنماييم مى‌كند،
همان کسی که مرا آفرید، و پیوسته راهنمائیم می‌کند،
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
«یَهْدِینِ»: مرا راهنمائی می‌کند و دستگیرم او است.
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِي إِلَّا رَبَّ الْعالَمِينَ «77»
البتّه اين بتها دشمن من هستند (و من دشمن آنها)، مگر پروردگار جهانيان (كه محبوب من است).
الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ «78» وَ الَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَ يَسْقِينِ «79» وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ «80» وَ الَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ «81»
همان پروردگارى كه مرا آفريد و همو راهنماييم مى‌كند. او كه مرا (هنگام گرسنگى) طعام مى‌دهد و (هنگام تشنگى) سيرابم مى‌نمايد. و هر گاه بيمار شوم، همو مرا شفا مى‌بخشد. او كسى است كه مرا مى‌ميراند، سپس زنده‌ام مى‌كند.
وَ الَّذِي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ «82»
او كسى است كه اميد دارم روز جزا خطاهاى مرا ببخشد.
جلد 6 - صفحه 328
نکته ها
جز خدايى كه ربّ العالمين است، همه‌ى معبودها دشمن ما مى‌شوند، زيرا بتها در قيامت به سخن در آمده، عليه بت‌پرستان شكايت خواهند كرد. چنانكه قرآن مى‌فرمايد: «كَلَّا سَيَكْفُرُونَ بِعِبادَتِهِمْ وَ يَكُونُونَ عَلَيْهِمْ ضِدًّا» «1» روز قيامت بتها از بت‌پرستان تنفّر مى‌جويند و با آنان ضدّيت دارند و بدين وسيله عداوت آنها روشن مى‌شود. «2»
خطاى انبيا، ترك اولى است، و گرنه خداوند حضرت ابراهيم را با صفاتى مثل برگزيده ستايش نموده است. «إِنَّا أَخْلَصْناهُمْ بِخالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ» «3»
پیام ها
1- معبودهاى خيالى و دروغين، دشمنان انديشه، سعادت وتكامل بشريّت هستند. عَدُوٌّ لِي ...
2- ابتدا بايد به جهان و جهان‌آفرين توجّه كرد و سپس توجّه به خويشتن. «رَبَّ الْعالَمِينَ- خَلَقَنِي»
3- در شيوه‌ى تبليغ، گاهى لازم است خود را به جاى ديگران قرار دهيم. «عَدُوٌّ لِي» و نفرمود: «عَدُوٍّ لَكُمْ»
4- آفرينش انسان از بزرگ‌ترين الطاف الهى است. «الَّذِي خَلَقَنِي»
5- كسى حقّ هدايت دارد كه آفريده باشد. «خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ» زيرا تدبير و هدايت از آفرينش جدا نيست.
6- آفريدن و هدايت كردن، نشانه‌ى آن است كه او ما را دوست دارد، نه بتها. «عَدُوٌّ لِي إِلَّا رَبَّ الْعالَمِينَ الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ»
7- هدايت، از شئون ربوبيّت است. «رَبَّ الْعالَمِينَ- فَهُوَ يَهْدِينِ»
8- نعمت هدايت (بعد از خلقت)، بزرگ‌ترين نعمت‌هاست. «خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ»
9- آفريدن يك بار است، ولى هدايت در هر لحظه و هميشه است. ( «خَلَقَنِي» به‌صورت ماضى و «يَهْدِينِ» به صورت مضارع و استمرار آمده است)
10- سير شدن و سيراب شدن انسان، كار خداست. آب و نان وسيله است. «يُطْعِمُنِي وَ يَسْقِينِ»
«1». مريم، 82.
«2». تفسير كبيرفخررازى.
«3». ص، 46.
جلد 6 - صفحه 329
11- توجّه به نعمت‌هاى معنوى، بر توجّه به نعمت‌هاى مادّى مقدّم است. ابتدا فرمود: فَهُوَ يَهْدِينِ ...، آنگاه فرمود: يُطْعِمُنِي وَ يَسْقِينِ ...
12- در پيدايش بيمارى، خود ما مقصّريم. «مَرِضْتُ» و نفرمود: «أمرضنى»
13- شفا از خداست. دارو وسيله است وتأثير آن نيز به اراده اوست. «فَهُوَ يَشْفِينِ»
14- شفاى روح و شفاى جسم در كنار هم لازم است. «فَهُوَ يَهْدِينِ- فَهُوَ يَشْفِينِ»
15- در سخن و خطابه، آهنگين بودن كلمات يك ارزش است. «يَهْدِينِ- يَسْقِينِ- يَشْفِينِ- يُحْيِينِ»
16- در جهان بينى الهى، مرگ پايان كار نيست، يكى از مراحل زندگى است. «يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ»
17- همه كاره‌ى هستى خداست. (توحيد افعالى) «يَهْدِينِ- يَسْقِينِ- يَشْفِينِ- يُحْيِينِ»
18- مرگ نيز نعمت است. وَ الَّذِي يُمِيتُنِي ... مرگ در رديف نعمت‌ها آمده است.
19- هر كجا زمينه شرك وجود دارد، شرك‌زدايى لازم است. (در نعمت هدايت، اطعام و شفا، سه بار كلمه‌ى «هو» به كار رفته است، ولى در خلقت و مرگ و حيات، اين كلمه به كار نرفته، شايد به اين خاطر كه خلقت و مرگ را همه به خدا نسبت مى‌دهند و جاى شرك نيست، ولى ارشاد و اطعام و شفا به مردم، دارو، پزشك و غذا نسبت داده مى‌شود. لذا قرآن براى زنده‌نگاه داشتن روحيّه توحيد، كلمه‌ى «هو» را بكار برد، يعنى همه‌ى كارها بدست اوست).
20- يكى از فلسفه‌هاى عبادت، تشكّر از خداوند است. (ابراهيم به عمو و قوم خود فرمود: «ما تَعْبُدُونَ» چه چيزى را مى‌پرستيد؟ گفتند: بت. حضرت ابراهيم در اين آيات، فلسفه‌ى عبادت خدا را بيان مى‌كند). «خَلَقَنِي- يَهْدِينِ- يُطْعِمُنِي- يَسْقِينِ- يَشْفِينِ- يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ»
21- هيچ كس از الطاف الهى بى نياز نيست. أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ ... در جايى كه حضرت ابراهيم خليل‌اللّه خود را نيازمند مغفرت الهى بداند، تكليف ما روشن است.
22- عفو الهى، فضل اوست نه استحقاق ما. «أَطْمَعُ» آرى، به اعمال خود تكيه
جلد 6 - صفحه 330
نكنيم، زيرا ابراهيم نيز به عفو الهى چشم دوخته، نه پاداش كار خود.
23- اميد و رجا، يك ارزش است. «أَطْمَعُ»
24- ربوبيّت خداوند سبب دلبستگى به عفو و مغفرت اوست. رَبَّ الْعالَمِينَ ... أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي
25- طلب مغفرت، شيوه‌ى انبياست. «يَغْفِرَ لِي»
26- اگر لطف خاصّ او نباشد، انسان در هر مرحله‌اى باشد جايزالخطا است. «خَطِيئَتِي»
27- جلوه‌ى مبدء و معاد در كلام انبيا آشكار است. خَلَقَنِي ... يَوْمَ الدِّينِ
28- نيازهاى مادّى و معنوى انسان از آغاز تا پايان زندگى، به دست خداوند است. خَلَقَنِي ... يَوْمَ الدِّينِ
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ (78)
بعد از آن تعداد نعم و اوصاف كمال حضرت حق را بيان مى‌فرمايد تا قوم دست از عبادت بتان جماد برداشته به پرستش خداوند منان مايل شوند:
وصف اول:
الَّذِي خَلَقَنِي: آفريدگار عالميان آن ذاتى است كه بيافريده مرا و از كتم عدم به عرصه وجود آورد.
وصف دوم:
فَهُوَ يَهْدِينِ: 1- پس او راه مى‌نمايد مرا به راستى در قول و فعل. «2» 2- بيافريد مرا براى اقامه حق و راه مى‌فرمايد به دعوت خلق. «3» 3- خلق فرمود مرا به جهت طاعت، و هدايت بخشيد بوسيله‌اى كه متمكن باشد به رسيدن به جنت. «4» 4- هدايت بخشيد به امور معاش و معاد كما قال (و الّذى قدر فهدى) هدايتى از مبدء ايجاد تا منتهاى اجل كه موجب شود جلب منافع و دفع مضار را. «5»
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ (69) إِذْ قالَ لِأَبِيهِ وَ قَوْمِهِ ما تَعْبُدُونَ (70) قالُوا نَعْبُدُ أَصْناماً فَنَظَلُّ لَها عاكِفِينَ (71) قالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ (72) أَوْ يَنْفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ (73)
قالُوا بَلْ وَجَدْنا آباءَنا كَذلِكَ يَفْعَلُونَ (74) قالَ أَ فَرَأَيْتُمْ ما كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ (75) أَنْتُمْ وَ آباؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ (76) فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِي إِلاَّ رَبَّ الْعالَمِينَ (77) الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ (78)
وَ الَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَ يَسْقِينِ (79) وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ (80) وَ الَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ (81) وَ الَّذِي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ (82) رَبِّ هَبْ لِي حُكْماً وَ أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (83)
وَ اجْعَلْ لِي لِسانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ (84) وَ اجْعَلْنِي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ (85) وَ اغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كانَ مِنَ الضَّالِّينَ (86) وَ لا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ (87) يَوْمَ لا يَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ (88)
إِلاَّ مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ (89) وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ (90) وَ بُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغاوِينَ (91) وَ قِيلَ لَهُمْ أَيْنَ ما كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ (92) مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنْصُرُونَكُمْ أَوْ يَنْتَصِرُونَ (93)
فَكُبْكِبُوا فِيها هُمْ وَ الْغاوُونَ (94) وَ جُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ (95) قالُوا وَ هُمْ فِيها يَخْتَصِمُونَ (96) تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ (97) إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعالَمِينَ (98)
وَ ما أَضَلَّنا إِلاَّ الْمُجْرِمُونَ (99) فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ (100) وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ (101) فَلَوْ أَنَّ لَنا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (102) إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (103)
وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (104)
ترجمه
و بر خوان برايشان خبر ابراهيم را
هنگاميكه گفت بپدرش و قومش چه ميپرستيد
گفتند ميپرستيم بتانى را پس روز را بسر ميآوريم براى آنها عبادت كنندگان
گفت آيا ميشنوند از شما هنگاميكه دعا ميكنيد
يا نفع ميدهند شما را
جلد 4 صفحه 110
يا ضرر ميرسانند
گفتند بلكه يافتيم پدرانمان را كه اين چنين ميكردند
گفت آيا پس دانستيد كه آنچه ميپرستيد
شما و پدران پيشينيانتان
همانا آنها دشمنند براى من جز پروردگار جهانيان
آنكه آفريد مرا پس او هدايت ميكند مرا
نكه او غذا ميدهد مرا و سيراب ميكند مرا
و چون بيمار شوم پس او شفا ميدهد مرا
و آنكه ميميراند مرا و زنده ميكند مرا
و آنكه اميد دارم كه ببخشد بر من گناه مرا روز جزا
پروردگارا ببخش مرا دانشى و ملحق كن مرا بشايستگان
و قرار ده برايم ذكر خير و نام نيكى در ميان آيندگان بعد از من
و قرار ده مرا از وارثان بهشت پر نعمت
و بيامرز پدر مرا همانا او بود از گمراهان
و خوار مگردان مرا روزى كه برانگيخته ميشوند
روز كه نفع نميدهد مالى و نه پسرانى
مگر كسى كه آمد خدا را با دلى پاك
و نزديك گردانيده شود بهشت براى پرهيزكاران
و ظاهر شود دوزخ براى گمراهان
و گفته شود مر ايشانرا كه كجا است آنچه ميپرستيديد
غير از خدا آيا يارى مينمايند شما را يا دادستانى ميكنند
پس بر وى افكنده شوند در آن، آنها و گمراهان
و لشگرهاى شيطان همگى،
گويند با آنكه آنها در آن با يكديگر دشمنى ميكنند
بخدا قسم كه همانا بوديم ما در گمراهى آشكار
هنگاميكه برابر ميكرديم شما را با پروردگار جهانيان
و گمراه نكردند ما را مگر گناهكاران
پس نيست ما را هيچ شفاعت كننده‌ئى
و نه دوستى با همّت
پس كاش بودى ما را بازگشتى پس مى‌بوديم از گروندگان
همانا در اين هر آينه آيتى است و نبودند بيشترشان مؤمنان
و همانا پروردگار تو او است تواناى مهربان.
تفسير
خداوند متعال براى عظمت مقام حضرت ابراهيم در نزد مشركين عرب به پيغمبر خود دستور فرموده كه شمّه‌ئى از احوال آنحضرت را گوشزد آنها فرمايد شايد متنبّه بفساد عقائد و اعمال خود شوند باين تقريب كه چون آن حضرت بعمو كه پدر خوانده او بود و اطلاق پدر بر آن در كلام عرب شايع است يا جدّ مادرى او بود بشرحى كه در سوره انعام ذيل آيه و اذ قال ابراهيم لابيه آزر گذشت و بساير اقوام خود كه بت پرست بودند فرمود چه چيز را ميپرستيد براى آنكه آنها جواب بدهند و حضرت ثابت كند براى آنها كه معبود شما قابل
جلد 4 صفحه 111
پرستش و ستايش نيست گفتند ميپرستيم بتهائيرا پس روز را در عبادت آنها بشب ميرسانيم براى اظهار ابتهاج و افتخار باين عمل حضرت با كمال ملايمت و ملاطفت فرمود آيا وقتى شما دعا ميكنيد آنها ميشنوند و اجابت ميكنند دعاى شما را و آيا نفعى از ايشان بشما ميرسد وقتى عبادت كنيد آنانرا يا ضررى ميرسد وقتى نكنيد گفتند خير حضرت فرمود پس چرا خودتان را بزحمت مى‌اندازيد گفتند ما مقلّد پدرانمان هستيم آنها چنين كردند ما هم ميكنيم حضرت فرمود آيا دانستيد و اگر ندانستيد بدانيد كه من دشمن آنچيزهائى هستم كه ميپرستيد شما و پدرانتان هم كه مقدّم بر شما بودند ميپرستيدند و آنها نيز دشمن منند من آنها را ميشكنم و نابود ميكنم آنها هم بأقوام من زحمت بى‌ثمر ميرسانند و ضرر ميزنند در دنيا و آخرت و دشمنى آنها با كسان من دشمنى با من است من فقط خداى يكتاى پروردگار جهانيانرا ميپرستم و دوست دارم و او هم مرا و پيروان مرا دوست دارد حال ملاحظه كنيد بچه بيان لطيف ظريفى دعوت فرموده كه هم تهديد است و هم تحبيب و هم تصريح است و هم تلويح جمله كوتاهى است كه بمقام بلند آن دست كسى نميرسد جز بهدايت الهى و اينكه ضمير هم را كه مخصوص بذوى العقول است به بتها ارجاع فرموده بلحاظ آنستكه نسبت عداوت را كه مناسب با عقلاء است بآنها داده و اينكه خبر جمع را مفرد قرار داده براى آنستكه آنها بمنزله عدوّند براى پرستش كننده در اضرار نه اعداء واقعى علاوه بر آنكه عدوّ بر جمع و مفرد اطلاق ميشود و اينكه نسبت عداوت آنها را بخود داده با آنكه مقصود عداوت آنها با پرستش كنندگان است براى نكاتى است كه در بيان مفاد اين آيات شريفه ذكر شد كه عمده آن اظهار مودّت و اتّحاد در ضمن نصيحت و ارشاد است و استثناء الا رب العالمين ظاهرا منقطع است ولى ميشود متّصل قرار داد در صورتى كه در ميان پدران آنها كسانى باشند كه خدا پرست بودند يا بت را وسيله تقرّب بخداى بزرگ ميدانستند چنانچه دأب مشركين عرب بود و پس از اين شروع فرمود بذكر اوصاف پروردگار كه دلالت بر استحقاق پرستش و ستايش او ميكند كه اوّل آنها حسن خلقت و پس از آن هدايت است بأمور معاش و معاد از آغاز تا انجام كه فرموده الّذى
جلد 4 صفحه 112
أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر الهى پيدا ميشود و فرموده ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ و اخيرا اشاره فرمود بنعمت بزرگ مرگ براى دوستان خدا كه موجب نجات از آلام و اسقام و بلايا و محن دنيوى و نيل بمقدّمات نعم بى‌پايان اخروى است و بنعمت حيات ابدى آخرت كه حيات طيّبه و عيش مدام و لذّت فوق التّمام است و براى تعليم و تربيت خلق كه اجتناب از معاصى رب نمايند و در صورت ارتكاب طلب مغفرت كنند و توبه نمايند فرمود آنخداوندى كه اميدوارم كه ببخشد گناه مرا اگر گنه‌كار باشم در روز جزا و بنابراين لازم نميآيد كه آنحضرت اقرار بگناه كرده باشد تا محتاج بتوجيه شود كه از باب شكسته نفسى بوده يا مراد گناه پيروان او است يا گناه كسانيكه او را شفيع قرار دهند يا گناه صغيره قبل از بعثت يا ترك اولى كه فرموده‌اند و هيچ يك خالى از خللى نيست چون لازمه اميدوارى كامل بخدا اميد بعفو او است در صورت خطاء و لازمه اين صدور خطا نيست بلكه اين عين صواب است و مسلّم است در نزد اماميّه كه پيغمبر بايد معصوم باشد از گناه و خطاء و ظاهرا فرقى نيست بين صغيره و كبيره و قبل از بعثت و بعد از آن و تحقيق اين مقال خارج از وظيفه مقام است و پس از آن دعا فرمود كه خداوند باو علم و حكمت يا حكم و منصب نبوّت عطا فرمايد و او را در زمره شايستگان براى نبوّت و امامت قرار دهد تا در عداد كمّلين و مقرّبين محسوب گردد و در آخرت با آنها محشور شود و نيز دعا فرمود كه مرا در آتيه مقبوليّت عامّه عنايت فرما كه تمام خلق بمدح و ثناى من مشغول و بصدق و صفاى من معترف باشند و اين ذكر خير و نام نيك از من در ميان مردم تا قيامت باقى باشد و خداوند دعاى او را مستجاب فرمود لذا تا كنون تمام ارباب اديان حقّه بمقامات او معترفند و همه او را بعظمت و بزرگى ياد ميكنند و محبّتش در دل اهل هر ملّتى جايگير و شهرتش بخوبى عالم‌گير شده و در بعضى از روايات لسان صدق به پيغمبر خاتم و امير المؤمنين و ائمه اطهار كه از نسل آن بزرگوار و تابع ملّت اويند تفسير شده و منافات با معناى سابق ندارد و نيز دعا فرمود كه بهشت را مانند مال موروث
جلد 4 صفحه 113
باستحقاق و بدون عوض قسمت من فرما و در باب معناى وراثت بهشت بعضى از روايات در اوائل سوره مؤمنون گذشت و طلب مغفرت فرمود براى پدر خوانده‌اش كه راه حق بر او مخفى مانده بود و وعده كرده بود بآنحضرت كه بعد از آشكار شدن ايمان بياورد و در سوره توبه ذيل آيه و ما كان استغفار ابراهيم لأبيه الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد تا در نتيجه مشمول مغفرت گردد ولى مقدّر نبوده و نشده و اين كاشف از نهايت رحمت و رأفت آنحضرت است نسبت بأقارب و ارحامش و نيز دعا فرمود كه خداوند حفظ فرمايد او را در دنيا از ارتكاب امرى كه موجب رسوائى و خوارى او در قيامت شود كه روز بعث مردم و ظهور سرائر آنها است و در آنروز هيچ مال و اولادى فائده ندارد چون آنجا كسى داراى مالى نيست و هر كسى بقدرى گرفتار است كه بديگرى نميرسد فقط دل پاك و سالم از ارجاس و امراض بدرد ميخورد در مجمع از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه قلب سليم دلى است كه سالم از محبّت دنيا باشد و در كافى از آنحضرت نقل نموده كه پرسيدند از معناى اين آيه فرمود قلب سليم آن دلى است كه ملاقات كند خدا را با آنكه در آن احدى جاى نداشته باشد جز خدا و هر دلى كه در آن شرك يا شكّى باشد از درجه اعتبار ساقط است مردم مأمور بزهد در دنيا شدند براى آنكه فارغ باشد دلهاشان براى آخرت و ظاهرا هر معصيتى رجس و هر خلق فاسدى مرض است و منشأ تمام امراض و معاصى خواهش دل و منشأ آن محبّت دنيا است كه پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم فرموده رأس هر خطا است و سلامت دل بپاكى از همه آنها است و در آنروز بهشت باهل تقوى و پرهيزكارى نزديك شود بطوريكه بوى آنرا بشنوند و مناظر آنرا در محشر مشاهده نمايند و مسرور شوند بمنازل خودشان و ظاهر و بارز و مكشوف گردد جهنّم براى اهل غوايت و ضلالت از راه حق تا در موقف آنرا به بينند و بحسرت و ندامت گرفتار گردند پيش از ورود در آن و نزديك شدن بهشت و دور ماندن جهنّم شايد بملاحظه سبقت رحمت بر غضب باشد و از طرف خداوند باهل شرك و ضلالت گفته ميشود كجايند معبودهاى شما كه گمان ميكرديد آنها شفعاء
جلد 4 صفحه 114
شمايند و پرستش مينموديد آنها را بجاى خدا آيا در چنين روزى يارى ميكنند با شما و ميتوانند دفع نمايند از شما عذاب خدا را يا از خودشان چون آنها هم زنده و معذّب خواهند شد يا ميتوانند دادستانى كنند از خدا براى شما هرگز چنين قدرتى ندارند و پس از اين سؤال كه براى توبيخ و ملامت آنها است خداوند تمام معبودهاى بت پرستان را كه اميدوار بشفاعت آنها بودند براى آنكه آتش افروز جهنم باشند و پرستش كنندگان آنها به‌بينند بى‌مقدارى و پستى آنها را با خودشان دسته جمع برو بجهنم مى‌اندازد تا معلّق زنان بقعر آن برسند چون كبكبه مكرّر بر و افكندن است كه بمعلق زدن تحقق پيدا ميكند و بعضى گفته‌اند مراد وارونه و بسر افكنده شدن است و تمام لشگريان شيطان را هم بآنها ضميمه ميفرمايد در كافى از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه جنود ابليس ذريه او از شياطين ميباشند و چون همه در جهنم جمع شدند شروع بمخاصمه و منازعه با يكديگر ميكنند و در آنحال عبادت و اطاعت كنندگان با معبودها و مطاعهاى خودشان ميگويند قسم بخدا همانا امر از اين قرار است كه ما در گمراهى آشكارى بوديم چون كلمه آن در ان كنّا مخفّفه از مثقّله است و اسم آن ضمير شأن محذوف است وقتى كه برابر ميكرديم شما را در دنيا با پروردگار جهانيان در عبادت و اطاعت و عدول مينموديم از او بشما ولى ما بخودى خود گمراه نشديم ما را پيشينيان و رؤساء گناهكارمان كه عبادت و اطاعت شما را مينمودند بضلالت و گمراهى انداختند چون ما تقليد و پيروى از آنها نموديم و مأمور بامر آنها بوديم و فعلا بيچاره شديم نه شفيعى داريم از اجانب و نه دوستى داريم از اقارب يا نه شفيعى داريم از شفعاء و مقرّبان درگاه خدا كه از ما شفاعت كند و نه دوستى كه اهتمام در خلاصى ما از عذاب داشته باشد و از ما حمايت كند در محاسن از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه شافعين ائمه و صديق از اهل ايمان است و قمى ره از آنحضرت نقل نموده كه قسم بخدا هر آينه شفاعت ميكنيم ما در باره گناهكاران از شيعيانمان تا دشمنان ما ميگويند وقتى ديدند آنرا فما لنا من شافعين و لا صديق حميم و در مجمع از پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم روايت نموده كه يكنفر از اهل بهشت ميگويد فلان دوست من چه كرد و دوستش در جهنم است خدا ميفرمايد دوستش را ببريد ببهشت
جلد 4 صفحه 115
پس بقيه كسانيكه در جهنمند ميگويند فما لنا من شافعين و لا صديق حميم و از بعضى روايات استفاده ميشود كه تمام اهل ايمان حق شفاعت دارند و قبول ميشود از آنها در باره همسايه و غيره مگر دشمن اهل بيت اطهار و پست‌ترين اهل ايمان از سى نفر شفاعت ميكند آنوقت اهل جهنم ميگويند فما لنا من شافعين و لا صديق حميم و از اينجا معلوم ميشود نكته تعبير بلفظ جمع در شافعين و بمفرد در صديق حميم چون شفعاء زيادند ولى دوست صميمى كه چنانچه در حديث نبوى ذكر شد بصرف احوالپرسى سبب نجات كسى شود كم است لذا از آنها تعبير بجمع و از اين بمفرد شده و در خاتمه امر آرزو كردند كه دو مرتبه بدنيا برگردند و از اهل ايمان باشند و قمى ره نقل فرموده كه مراد آنستكه از هدايت شدگان باشند چون ايمان باقرار براى آنها لازم شده و در هر حال آرزوى محالى نمودند كه بآن نخواهند رسيد و در ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند و ايمان نميآوردند و نميآورند پس نبايد پيغمبر خاتم از اعراض قومش ملول و متأثر باشد و خداوند قادر بر انتقام از آنها هست در دنيا و آخرت ولى مهربان است بآنها مهلت ميدهد شايد متنبّه شوند و اسلام بياورند يا از نسل آنها اهل ايمان و عمل صالح بوجود آيد.
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهدِين‌ِ (78) وَ الَّذِي هُوَ يُطعِمُنِي وَ يَسقِين‌ِ (79) وَ إِذا مَرِضت‌ُ فَهُوَ يَشفِين‌ِ (80) وَ الَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحيِين‌ِ (81) وَ الَّذِي أَطمَع‌ُ أَن يَغفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوم‌َ الدِّينِ (82)
پس ابراهيم بيان فرمود تفضلاتي که رب العالمين در حق او فرموده که رب- العالمين كيست آن پروردگاريست که مرا خلق فرمود و پس از خلقت مرا هدايت
جلد 14 - صفحه 43
مينمايد و موقعي که مريض شدم پس او شفا عنايت مينمايد و آن پروردگاريست که مرا ميميراند پس از آن در قيامت زنده ميفرمايد و آن پروردگاريست که اميدوارم اينكه ببخشد و بيامرزد خطاي مرا روز جزاء.
اينکه آيات شريفه در مقام بيان توحيد افعاليست که مكرر تذكر داده‌ايم که توحيد، پنج قسم است ذاتي، صفاتي، افعالي، عبادتي، نظري، توحيد ذاتي مثل و مانند و ضدي و ندي از براي او نيست، و صفاتي اينكه صفات عين ذات است، و افعالي اينكه ده فعل است که مختص به ذات او است: خلق، رزق، اماته، احياء، صحت، مرض، غنا و فقر، عزت و ذلت، و عبادتي اينكه عبادت مختص باو است، و نظري اينكه اميدوار باو و توكل باو و تسليم او و خوف از مخالفت او و اميد برحمت او و خوف از سخط و غضب او و نظر باو بايد باشد لذا ميفرمايد در مقابل مشركين اينكه رب العالمين:
(الَّذِي خَلَقَنِي) از كتم عدم بعرصه وجود آورد و تطوراتي و مراحلي از نطفه تا حد رشد و كمال رسانيد.
(فَهُوَ يَهدِين‌ِ) دو نحوه هدايت داريم: هدايت تكويني و هدايت تشريعي اما تكويني اعطاء عقل و شعور و ادراك است که مميز بين حسن و قبح و خير و شر و نفع و ضرر و صلاح و فساد و سعادت و شقاوت و حق و باطل باشد که خداوند بانسان عنايت فرموده و اينکه هدايت عامه است و براي تمثيل مثال زنيم به اينكه قلب بمنزله بيت است در خانه بدن و عقل بمنزله آينه است که اطراف بيت نصب شده که اينکه امور در او نمايان است خير و شر و حسن و قبح الي آخر لكن شرائطي دارد:
«1» اينكه اينکه بيت قلب ظلما نيست و تاريك محتاج بچراغ و نور است و چراغ قلب علم است شخص جاهل ابدا درك نميكند اينکه امور را.
«2» محتاج بچشم است آدم كور و نابينا و لو هزار چراغ هم باشد در بيت درك نميكند چشم ايمان است كافر و ملحد و ضال و منافق و مبدع كور هستند و لو علم داشته باشند صُم‌ٌّ بُكم‌ٌ عُمي‌ٌ فَهُم لا يَرجِعُون‌َ (بقره آيه 17) صُم‌ٌّ بُكم‌ٌ عُمي‌ٌ، فَهُم لا يَعقِلُون‌َ (بقره آيه 166)
جلد 14 - صفحه 44
«3» بايد روي چشم را نبسته باشند و حاجب نداشته باشد حاجب چشم قلب شهوت و هوي و هوس و حب جاه و مال و دنيا است که رأس کل خطيئة است.
«4» آينه هم بايد حاجب نداشته باشد حاجب آينه سياهي قلب است بكثرت معاصي و شيطان و شيطان صفتان، دعاة باطله و ارباب ضلال.
«5» چشم بايد عليل و مريض نباشد مرض قلب ضعف ايمان و اخلاق رذيله است فِي قُلُوبِهِم مَرَض‌ٌ فَزادَهُم‌ُ اللّه‌ُ مَرَضاً (بقره آيه 9).
و اما تشريعي ارسال رسل و انزال كتب و جعل احكام است و بعلاوه نسبت ببعض افراد، توفيق و تهيه اسباب و عنايات خاصه و خداوند در حق انبياء و اولياء جميع انواع هدايت را عنايت فرموده لذا ميفرمايد فَهُوَ يَهدِين‌ِ.
وَ الَّذِي هُوَ يُطعِمُنِي وَ يَسقِين‌ِ روزي بدست او است إِنَّ اللّه‌َ هُوَ الرَّزّاق‌ُ ذُو القُوَّةِ المَتِين‌ُ (الذاريات آيه 58) وَ فِي السَّماءِ رِزقُكُم وَ ما تُوعَدُون‌َ (الذاريات آيه 22) و در اخبار داريم که روزي هر كس معين شده و لا تموت نفس حتي تستكمل رزقه و حضرت رسالت بعمار خبر دادند که آخر روزي تو يك ظرف شير است تا در جنگ صفين قبل از شهادتش مطالبه شير نمود چون بدست او دادند متذكر فرمايش حضرت شد. و از امير المؤمنين است فرمود:
«طلب العلم اوجب عليكم من طلب المال»
زيرا روزي معين شده
«و قد قسمه عادل بينكم و سيفي لكم»
و اما علم در قلوب علماء است و راه تحصيلش سؤال است.
(وَ إِذا مَرِضت‌ُ فَهُوَ يَشفِين‌ِ) شفا بدست او است و منافات ندارد با رفتن نزد طبيب و استعمال دواجات زيرا
«ابي اللّه ان يجري الاشياء الا باسبابها»
و امراض سه قسم است:
امراض جسمي که مورث زوال حيات حيوانيست و امراض نفساني که عبارت از اخلاق رذيله و صفات خبيثه است و معالجه آن بسيار مشكل است هم معالجه علمي دارد هم عملي اما علمي، برخورد و دانستن مفاسد و مضار آنها و فوائد و منافع ضد آنها است و اما عملي آثار ضد آنها را بايد بار كرد تا ملكه شود و امراض روحي كفر و شرك و ضلالت بلكه معاصي که موجب سلب ايمان
جلد 14 - صفحه 45
ميشود يا ضعف ايمان.
(وَ الَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحيِين‌ِ) تقديم اماته بر احياء براي اينست که حيات اولي را در جمله خلقتي بيان فرموده و اينکه احياء احياء روز بعث است که خلق اولين و آخرين جن و انس و بسياري از مخلوقات مبعوث ميشوند در قيامت ثُمَّ إِنَّكُم بَعدَ ذلِكَ لَمَيِّتُون‌َ ثُمَّ إِنَّكُم يَوم‌َ القِيامَةِ تُبعَثُون‌َ (مؤمنون آيه 15 و 16) و اماته و احياء بدست او است و اقسام اماته بسيار است موت حتمي که قابل تخلف نيست فَإِذا جاءَ أَجَلُهُم لا يَستَأخِرُون‌َ ساعَةً وَ لا يَستَقدِمُون‌َ (اعراف آيه 34) و همچنين احياء يوم البعث که ميفرمايد قُل لَكُم مِيعادُ يَوم‌ٍ لا تَستَأخِرُون‌َ عَنه‌ُ ساعَةً وَ لا تَستَقدِمُون‌َ سبأ آيه 30 و موت معلقي که منوط بشرط است اگر محقق شد تحقق پيدا ميكند و الا فلا و بسا بدعاء و توسلات و باعمال صالحه تأخير ميافتد و بسا بمعاصي و اعمال سيئه و اخلاق فاسده تقديم پيدا ميكند و موت روحي که قساوت قلب و سياهي دل مورث ميشود که ديگر قابل هدايت نيست.
(وَ الَّذِي أَطمَع‌ُ أَن يَغفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوم‌َ الدِّينِ) سؤال: انبياء و ائمه معصوم هستند خطا ندارند. جواب: اينها در پيشگاه احديت خود را كوچك و حقير و مقصر ميدانند که كوتاهي در عبادت نشده باشد يا ترك اولي از آنها سر نزده باشد يا در معارف كوتاهي نكرده باشند.
چنانچه پيغمبر (ص) عرض كرد:
«ما عرفناك حق معرفتك و ما عبدناك حق عبادتك.»
امير المؤمنين عرض ميكند:
«لا احصي ثناء عليك انت کما اثنيت علي نفسك»
و باين بيان حل بسياري از آيات در حق انبياء و بسياري از اخبار در حق معصومين ميشود.
برگزیده تفسیر نمونه
]
(آیه 78)- سپس ابراهیم (ع) به توصیف پروردگار جهانیان و ذکر نعمتهای معنوی و مادی او می‌پردازد تا با مقایسه با بتها که نه دعای عابدان را می‌شنوند، و نه سود و زیانی دارند مطلب کاملا روشن شود.
نخست از نعمت آفرینش و هدایت، شروع کرده، می‌گوید: «او کسی است که مرا آفرید، سپس هم او مرا هدایت می‌کند» (الَّذِی خَلَقَنِی فَهُوَ یَهْدِینِ).
سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:
تفسیر های فارسی
ترجمه تفسیر المیزان
تفسیر خسروی
تفسیر عاملی
تفسیر جامع
تفسیر های عربی
تفسیر المیزان
تفسیر مجمع البیان
تفسیر نور الثقلین
تفسیر الصافی
تفسیر الکاشف
پانویس
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
