شمر
شمر بن ذی الجوشن از فرماندهان خشن و جنایتکار سپاه کوفه در حادثه کربلا و از قاتلان سیدالشهدا علیه السلام. وى از طایفه بنى کلاب و از رؤساى هوازن و مردى شجاع بود که در جنگ صفین هم در لشکر امیرالمومنین علیه السلام بود، سپس ساکن کوفه شد و به روایت حدیث پرداخت. شمر مردى آبله رو و بدسیرت و زشت صورت بود و زنازاده به حساب مى‌آمد.
نامش «شرحبیل» و کنیه‌اش «ابوالسابغه» بود. وى از فرماندهان سپاه عمر سعد در کربلا بود و پس از سستى ابن سعد در برخورد قاطع با امام حسین علیه السلام، همراه با فرمانى از سوى ابن زیاد به کربلا آمد که اگر عمر سعد حاضر به انجام ماموریت نباشد، وى آن را بر عهده گیرد.
شمر در کربلا، فرمانده جناح چپ میدان بود. پس از شهادت امام حسین علیه السلام، عبیدالله ملعون، سر امام حسین علیه السلام را همراه او به شام نزد یزید فرستاد، سپس وى به کوفه بازگشت.
امام حسین علیه السلام، سخن پرشور «إن لم یکن لکم دین و کنتم لا تخافون المعادَ کونوا احراراً فی دنیاکم» را هنگام هجوم شمر و یاران او به سراپرده امامت و خیمه‌هاى اهل بیت فرمود.[۱] در آخرین لحظات حیات امام حسین علیه السلام هم که آن حضرت بر زمین افتاده بود، باز عده‌اى را تحریک کرد که بر آن حضرت حمله آوردند.[۲]
نشستن او روى سینه امام حسین علیه السلام براى بریدن سر مطهر، حمله به خیام اهل بیت، امان نامه آوردن براى عباس تا او را از امام جدا کند، از جنایات دیگر اوست. نام شمر در زیارت عاشورا، همراه با لعنت آمده است: «... و لعن الله شمرا».
وقتى قیام مختار در کوفه پیش آمد، شمر از کوفه بیرون رفت. مختار غلام خویش را با گروهى به طلب او فرستاد. شمر غلام مختار را کشت و به «کلتانیه» از قراى خوزستان رفت. جمعى از سپاهیان مختار به سرکردگى «ابوعمره» به جنگ او رفتند. شمر در این نبرد کشته شد و تن او را پیش سگان انداختند.[۳] به نقلى دیگر، وی پس از خروج مختار دستگیر و کشته شد.[۴]
پانویس
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
