آیه 7 سوره مجادله
<<6 | آیه 7 سوره مجادله | 8>> | ||||||||||||||
|
محتویات
ترجمه های فارسی
آیا ندیدی که آنچه در آسمانها و زمین است خدا بر آن آگاه است؟ هیچ رازی سه کس با هم نگویند جز آنکه خدا چهارم آنها و نه پنج کس جز آنکه خدا ششم آنها و نه کمتر از آن و نه بیشتر جز آنکه هر کجا باشند او با آنهاست سپس روز قیامت همه را به (نتیجه نیک و بد) اعمالشان آگاه خواهد ساخت که خدا به کلیه امور عالم داناست.
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
- نجوى: گفتگوى پنهانى. سخن پنهاني. مصدر و اسم هر دو آمده است «نجأ فلانا نجوا و نجوى: ساره»، تناجى نيز به همان معنى است.[۱]
نزول
محمد بن یعقوب کلینى بعد از سه واسطه از ابوبصیر و او از امام صادق علیهالسلام روایت کند که فرمود: این آیه درباره عده اى از منافقین نازل گردیده که با همدیگر معاهده بسته بودند که نگذارند خلافت و نبوت در خاندان بنىهاشم باقى بماند چنان که ابن بابویه نیز بعد از چهار واسطه از عمر بن اذینه و او نیز از امام صادق علیهالسلام نظیر آن را روایت و نقل نموده است.[۲]
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى ثَلاثَةٍ إِلَّا هُوَ رابِعُهُمْ وَ لا خَمْسَةٍ إِلَّا هُوَ سادِسُهُمْ وَ لا أَدْنى مِنْ ذلِكَ وَ لا أَكْثَرَ إِلَّا هُوَ مَعَهُمْ أَيْنَ ما كانُوا ثُمَّ يُنَبِّئُهُمْ بِما عَمِلُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ «7»
آيا نديدى كه خداوند آنچه را در آسمانها و زمين است، مىداند. هيچ رازگويى و نجواى سه نفره نيست مگر آنكه او چهارمين آنهاست و هيچ پنج نفرهاى نيست، مگر آنكه او ششمين آنان است و نه (رازگويانى) كمتر از آن و نه بيشتر، مگر اينكه او با آنهاست، هر جا كه باشند، سپس در روز قيامت آنان را به آنچه كه انجام دادند، خبر خواهد داد. همانا خداوند به هر چيزى بسيار داناست.
نکته ها
«تَرَ» از «رؤيت» به معناى ديدن است كه گاهى به معناى فهميدن نيز بكار مىرود و در اينجا اين معنا مراد است.
«نَجْوى» از «نجوة» به معناى مكان بلندى است كه از ساير قسمتهاى زمين جداست. از آنجا كه سخن در گوشى، در واقع جدا كردن طرف از ديگران است و يا چنان آهسته بيان مىشود كه سايرين از آن آگاه نمىشوند و يا به خاطر اينكه محتواى سخنانى كه گفته مىشود، وسيله دور شدن شنونده از خطر مىباشد، به آن «نجوا» گفته مىشود.
همچنين نجوا شامل جلسات مخفيانهاى مىشود كه افراد مجرم و خلاف كار، به دور از چشم ديگران تشكيل مىدهند و آهسته و بدون كوچكترين سر و صدايى سخن مىگويند به گمان اينكه كسى آنها را نمىبيند و سخنشان را نمىشنود.
قرآن، درباره علم خداوند به اسرار و نجواى مردم، چندين بار سخن به ميان آورده است، از جمله: آيه 78 سوره توبه «أَ لَمْ يَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ سِرَّهُمْ وَ نَجْواهُمْ وَ أَنَّ اللَّهَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ» و آيه 80 سوره زخرف «أَمْ يَحْسَبُونَ أَنَّا لا نَسْمَعُ سِرَّهُمْ وَ نَجْواهُمْ بَلى وَ رُسُلُنا لَدَيْهِمْ يَكْتُبُونَ»
جلد 9 - صفحه 509
در اين آيه و آيه قبل، ده بار به علم خداوند اشاره شده و آغاز و پايان اين آيه، با علم الهى است. يَعْلَمُ ... عَلِيمٌ
با نگاهى به آيات قبل، به خصوصيات علم الهى پىمىبريم.
علم او به تمام جزئيات است. «هُوَ رابِعُهُمْ، هُوَ سادِسُهُمْ»
علم او دقيق است. «أَحْصاهُ اللَّهُ»
علم او حضورى است. «عَلى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ»
به علم او غبار نسيان نمىنشيند. «أَحْصاهُ اللَّهُ وَ نَسُوهُ»
به واسطه علم او ديگران از اعمال فراموش شده خود با خبر مىشوند. نَسُوهُ ... يُنَبِّئُهُمْ
احاطه علمى خدا به همه هستى هميشگى و ازلى است. «هُوَ مَعَهُمْ أَيْنَ ما كانُوا»
علم دارد، ولى معمولًا در دنيا كسى را رسوا نمىكند. «يُنَبِّئُهُمْ بِما عَمِلُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ»
علم او دائمى است نه موسمى. «يَعْلَمُ، عَلِيمٌ»
عمل او به آسمانها و زمين، يكسان است. «يَعْلَمُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ»
پیام ها
1- نگاهى كه به دانستن و فهميدن حق نيانجامد، قابل توبيخ است. أَ لَمْ تَرَ ...
2- آسمان و زمين، بزرگ و كوچك، آشكار و پنهان، همه در برابر علم خداوند يكسان است. يَعْلَمُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ ... هُوَ رابِعُهُمْ ... هُوَ مَعَهُمْ
3- تعدّد افراد و تنوّع سخنان آنان، در علم خداوند تأثيرى نداشته و خداوند به همه آنها و سخنانشان آگاه است. «لا أَدْنى مِنْ ذلِكَ وَ لا أَكْثَرَ»
4- چون وجود خداوند نامحدود است، پس هر جا كه باشيم او همراه ما است.
«هُوَ مَعَهُمْ أَيْنَ ما كانُوا»
5- مكان و زمان در علم خداوند اثرى نداشته و او به همه چيز آگاه است. «هُوَ مَعَهُمْ أَيْنَ ما كانُوا»
6- در قيامت، خبر دهنده، خود شاهد بوده است. «شَهِيدٌ، عَلِيمٌ، يُنَبِّئُهُمْ»
تفسير نور(10جلدى)، ج9، ص: 510
پانویس
- پرش به بالا ↑ تفسير احسن الحديث، سید علی اکبر قرشی، ج11، ص60
- پرش به بالا ↑ البرهان فی تفسیر القرآن.
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه.