آیه 23 سوره توبه
| <<22 | آیه 23 سوره توبه | 24>> | |||||||||||||
| |||||||||||||||
محتویات
ترجمه های فارسی
ای اهل ایمان، شما پدران و برادران خود را نباید دوست بگیرید اگر که آنها کفر را بر ایمان بگزینند، و هر کس از شما آنان را دوست گیرد چنین کسانی بی‌شک ستمکارند.
ای اهل ایمان! اگر پدرانتان و برادرانتان کفر را بر ایمان ترجیح دهند، آنان را دوستان و سرپرستان خود مگیرید؛ و کسانی از شما که آنان را دوست و سرپرست خود گیرند، هم اینانند که ستمکارند.
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، اگر پدرانتان و برادرانتان كفر را بر ايمان ترجيح دهند [آنان را] به دوستى مگيريد، و هر كس از ميان شما آنان را به دوستى گيرد، آنان همان ستمكارانند.
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، اگر پدران و برادرانتان دوست دارند كه كفر را به جاى ايمان برگزينند، آنها را به دوستى مگيريد و هر كس از شما دوستشان بدارد از ستمكاران خواهد بود.
ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هرگاه پدران و برادران شما، کفر را بر ایمان ترجیح دهند، آنها را ولیّ (و یار و یاور و تکیه‌گاه) خود قرار ندهید! و کسانی از شما که آنان را ولیّ خود قرار دهند، ستمگرند!
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
«أوْلِیَآء»: جمع ولی، یاور و مددکار که کار دیگری را به عهده گیرد.
نزول
«شیخ طوسی» گوید: از امامین باقر و صادق علیهماالسلام روایت گردیده که این آیه درباره حاطب بن ابى‌بلتعه نازل گردید. موقعى که به قریش نامه نوشت و آنها را از اراده فتح مکه از طرف رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم خبر داده بوده است.
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا آباءَكُمْ وَ إِخْوانَكُمْ أَوْلِياءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإِيمانِ وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ «23»
اى كسانى‌كه ايمان آورده‌ايد! اگر پدران و برادرانتان، «كفر» را بر «ايمان» ترجيح دادند، ولايت آنان را نپذيريد و هر كس از شما دوستى و ولايت آنان را بپذيرد، آنان همان ستمگرانند.
نکته ها
تهديدهاى قرآن نسبت به پذيرش ولايت كفّار، تكان دهنده است. از جمله در سوره مائده آمده است: «وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ» «1» هر كه ولايت آنان را بپذيرد، جزو آنان است.
همچنين در سوره آل‌عمران مى‌فرمايد: «وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْ‌ءٍ» «2» هر كه چنين كند، رابطه‌اش با خدا قطع شده است.
بعضى از مسلمانان هنگام هجرت به مدينه، مورد خشم والدين كافر خود بودند، ولى حفظ دين خود را بر رضايت آنان ترجيح دادند.
ولايت پدر و مادر كافر را نبايد پذيرفت، ولى اين غير از نيكى به آنهاست.
پیام ها
1- پدر كافر، بر فرزند مسلمان ولايت ندارد و روابط مكتبى بر هر روابطه‌اى مقدّم است. «لا تَتَّخِذُوا»
2- عواطف نبايد بر ارزش‌هاى مكتبى غالب شود. «لا تَتَّخِذُوا آباءَكُمْ وَ إِخْوانَكُمْ»
3- ولايت كافر ممنوع است، حتّى اگر نزديكترين افراد باشد. لا تَتَّخِذُوا آباءَكُمْ ... أَوْلِياءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ
«1». مائده، 51.
«2». آل‌عمران، 28.
جلد 3 - صفحه 398
4- ضابطه‌ى دين و مكتب، مقدّم بر هر رابطه‌اى است. «لا تَتَّخِذُوا، إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ»
5- پذيرش ولايت كفّار، ظلم است. «الظَّالِمُونَ»
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا آباءَكُمْ وَ إِخْوانَكُمْ أَوْلِياءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإِيمانِ وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ «23»
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا: اى كسانى كه ايمان آورديد. لا تَتَّخِذُوا آباءَكُمْ وَ إِخْوانَكُمْ أَوْلِياءَ: اتخاذ مكنيد پدران و برادران خود را دوستان، يعنى آنها را بدوستى خود مگيريد. إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإِيمانِ: اگر اختيار كردند و ترجيح دادند كفر را بر ايمان. وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ: و هر كه دوست دارد ايشان را از شما، يعنى راضى به شرك و ارتداد ايشان شود، پس ترك نمايد طاعت الهى را به جهت خاطر ايشان و مطلع نمايد آنها را از اسرار مسلمانان. فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ: پس آن گروه دوستدارندگان ايشانند، ستمكاران به نفوس و ضرر زنندگان حق خود را از ثواب، به جهت آنكه دوستى را در غير مجلس وضع نمودند، زيرا موالات با مؤمنان بايد، و با مشركان نشايد. مراد آنست كه كفار را در امر دين دوست خود مگيريد، بلكه دشمن خود دانيد، اگرچه پدر و برادر شما باشند، زيرا اعلاى دين الهى، مقدم بر تمام قربات است.
تبصره- چون اين مطلب ثابت شده كه غائبين زمان نزول با حاضرين شريكند در خطابات به دليل اشتراك در تكليف، پس آيه شريفه نهى است نسبت به عموم مؤمنين تا انقراض عالم در موالات با كفار و تولى با ايشان در امر دين، بلكه از لوازم ايمان، تبرى و دشمنى با آنان است.
در امالى صدوق (رحمه اللّه) باسناده عن ابى عبد اللّه عليه السّلام قال من
ج5، ص 47
احبّ كافرا فقد ابغض اللّه و من ابغض كافرا فقد احبّ اللّه ثمّ قال عليه السّلام صديق عدوّ اللّه عدوّ اللّه.
فى الكافى «1» باسناده عن ابى عبد اللّه عليه السّلام قال عليه السّلام من اوثق عرى الايمان ان يحبّ فى اللّه و يبغض فى اللّه و يعطى فى اللّه و يمنع فى اللّه.
حضرت صادق عليه السّلام فرمايد: هر كه دوست دارد كافرى را، پس بتحقيق دشمن دارد خدا را؛ و هر كه دشمن دارد كافرى را، پس بتحقيق دوست دارد خدا را. پس از آن فرمود: دوست دشمن خدا، دشمن خدا باشد.
ايضا فرمود: از محكمترين دسته‌هاى ايمان اين است كه دوست دارد كسى را كه خداى تعالى دوست دارد او را و امر فرموده به دوستى او از انبياء و اوصياء عليهم السّلام و صلحاء مؤمنين. دشمن دارد كسى را كه دشمن خدا است، زيرا حق تعالى دشمن دارد او را و امر فرموده به دشمنى او مانند پيشوايان ضلالت و كفار و مشركين و ظلمه و فجار به سبب مخالفت آنها مر خداى تعالى را. و عطا كند كسى را كه خدا امر به اعطاء او فرموده از پيشوايان دين و فقراء مؤمنين و صلحاء به اخلاص، نه ريا و سمعه. و منع كند بذل را به سبب آنكه حق سبحانه منع فرموده مانند اسراف و اعطاء به كفار و فجار به غير مصلحت و اعانت بر كفر و فسق.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا آباءَكُمْ وَ إِخْوانَكُمْ أَوْلِياءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإِيمانِ وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ «23» قُلْ إِنْ كانَ آباؤُكُمْ وَ أَبْناؤُكُمْ وَ إِخْوانُكُمْ وَ أَزْواجُكُمْ وَ عَشِيرَتُكُمْ وَ أَمْوالٌ اقْتَرَفْتُمُوها وَ تِجارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسادَها وَ مَساكِنُ تَرْضَوْنَها أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفاسِقِينَ «24»
ترجمه
اى آنكسانيكه ايمان آورديد مگيريد پدرانتان و برادرانتان را دوستان اگر اختيار كردند كفر را بر ايمان و كسانيكه دوست بگيرند ايشانرا از شما پس آنگروه آنانند ستمكاران
بگو اگر باشد پدرانتان و پسرانتان و برادرانتان و زنانتان و خويشانتان و مالهائيكه كسب كرديد آنرا و تجارتى كه بترسيد كساد آنرا و منازليكه مى‌پسنديد آنرا محبوب‌تر نزد شما از خداوند و پيغمبرش و جهاد نمودن در راه او پس منتظر باشيد تا بياورد خدا فرمان خود را و خدا هدايت نمى‌كند گروه متمرّدان را.
تفسير
در مجمع از ابن عباس ره نقل نموده كه چون خداوند امر نمود اهل ايمان را بهجرت از مكه بمدينه بعضى براى علاقه بزن و بعضى براى علاقه بپدر و مادر و اولاد محروم از هجرت شدند پس خداوند بيان فرمود كه امر دين مقدم است بر نسب و وقتى
جلد 2 صفحه 567
واجب باشد قطع از پدر و مادر اجانب اولى هستند بقطع از آنها براى دين و فرموده است نهى از دوستى آنها در صورت معارضه با امر دين است و الّا مجالست و معاشرت با آنها اگر چه كافر باشند جائز است چون خداوند امر فرموده بمصاحبت با آنها بطريق معروف و شايسته و از صادقين عليهما السلام نقل نموده كه نازل شد در باره حاطب بن ابى بلتعه وقتى نوشت بقريش و آنها را از عزيمت پيغمبر (ص) راجع بفتح مكه خبردار نمود و عياشى از امام باقر (ع) نقل نموده كه كفر بر حسب باطن اين آيه ولايت اوّلى و دومى است و ايمان ولايت على بن أبي طالب (ع) است. و ظلم وضع شى‌ء است در غير موضعش پس كسانيكه دوستى با دشمنان خدا مينمايند ظالمند براى وضع دوستى در موضع دشمنى و قمى ره فرموده وقتى امير المؤمنين (ع) در مكه اعلام فرمود كه بعد از اين سال هيچ مشركى نبايد داخل مسجد الحرام شود قريش جزع شديدى نمودند و گفتند كه تجارت ما از دست رفت و عيال ما ضايع شدند و خانه‌هاى ما خراب شد پس خداوند نازل فرمود قل يا محمّد ان كان آباؤكم تا آخر آيه و مراد از انتظار امر الهى وعده عقوبت دنيوى است يا عقاب اخروى يا تعيين حدّ شرعى براى متخلّفين از جهاد و ساير وظائف دينى براى محبّت امور مذكوره در آيه و از پيغمبر (ص) روايت شده كه نمى‌يابد احدى از شما طعم ايمان را تا وقتى كه دوست بدارد در راه خدا دورترين مردم را و دشمن دارد در راه خدا نزديكترين مردم را بخود و انصاف اين است كه كمتر كسى است كه باين مقام برسد و از اين امتحان بيرون آيد حال مردمان خوب امروز آنستكه اگر دين با هيچ يك از اشياء مذكوره در آيه شريفه مزاحم نباشد مايل برواج آنند و هر گاه با يكى از آنها بلكه كوچكتر منافع مادّى ايشان معارض باشد حاضرند از دين صرف نظر نمايند براى حفظ آن منفعت و از اين بدتر آنكه ميخواهند دين را بهر وسيله ممكن است با منافع خودشان تطبيق نمايند گويا پيغمبر اكرم هيولائى آورده كه اختيار تصويرش بصور مختلفه با امّت است.
گر مسلمانى از اين است كه اينان دارند
واى اگر از پس امروز بود فردائى
و خداوند اين قبيل اشخاص را بحال خودشان واگذار مى‌كند و هدايت و ارشاد نمى‌فرمايد چون براى محبت دنيا محبت خدا از دل آنها رفته و از قابليت لطف الهى ساقط شده‌اند.
هر چه هست از قامت ناساز بى‌اندام ما است
ورنه تشريف تو بر بالاى كس كوتاه نيست
جلد 2 صفحه 568
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا آباءَكُم وَ إِخوانَكُم أَولِياءَ إِنِ استَحَبُّوا الكُفرَ عَلَي الإِيمان‌ِ وَ مَن يَتَوَلَّهُم مِنكُم فَأُولئِكَ هُمُ الظّالِمُون‌َ «23»
اي كساني که ايمان آورده‌ايد نبايد بگيريد پدران خود و برادران خود را دوست و رفيق و موافق اگر اختيار كردند و ترجيح دادند كفر را بر ايمان و كسي که آنها را گرفت اولياء پس همچه كسان آنها ظالم هستند.
اينکه آيه شريفه بر حسب ظاهر دلالت دارد بر اينكه مؤمن نبايد با كفار ولايت و دوستي قلبي داشته باشد و لو پدر و مادر و اولاد و اخوه و اخوات و اقارب و رفقاء باشند و لو بر حسب معاشرت دنيوي نسبت بوالدين بايد مراعات كرد چنانچه ميفرمايد در سوره لقمان آيه 13 وَ إِن جاهَداك‌َ عَلي أَن تُشرِك‌َ بِي ما لَيس‌َ لَك‌َ بِه‌ِ عِلم‌ٌ
جلد 8 - صفحه 198
فَلا تُطِعهُما وَ صاحِبهُما فِي الدُّنيا مَعرُوفاً الاية و لكن بمناط قطعي اگر والدين و اقارب از مخالفين باشند آنهم نبايد با آنها دوستي كرد و لذا در اخبار زيادي که تعبير بتأويل كرده‌اند اينکه آيه را حمل فرموده بر كساني که مخالفت نموده‌اند و زير بار شيخين رفته‌اند.
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا خطاب بجميع مؤمنين است لا تَتَّخِذُوا اخذ بمعني گرفتن مي‌گويي فلان را من دوست خود گرفتم يا صاحب اختيار خود يا ولي‌ّ و مطاع خود آبائكم شامل اجداد هم ميشود و اخوانكم چه ابي و چه امّي و چه ابويني بلكه شامل امّهات و اخوات هم ميشود و باولوية قطعي شامل ساير اقارب و آشنايان هم ميشود اولياء بجميع معاني ولايت از محبت و وداد و صاحب اختياري و اولي بالتصرف و غير اينها.
إِنِ استَحَبُّوا الكُفرَ عَلَي الإِيمان‌ِ استحباب ترجيح دادن است يعني فعل را بر ترك مقدم بدارند يعني كفر را بر ايمان اختيار كنند و ترجيح دهند.
وَ مَن يَتَوَلَّهُم مِنكُم قبول ولايت آنها را نمود فَأُولئِكَ هُمُ الظّالِمُون‌َ يعني آن مؤمني که قبول ولايت آنها را كرد ظالم است ظلم بخود که مخالفت امر الهي كرده و پشت بايمان و رو بكفر نموده، سپس ميفرمايد
برگزیده تفسیر نمونه
]
(آیه 23)- همه چیز فدای هدف و برای خدا! آخرین وسوسه و بهانه‌ای که
ج2، ص188
ممکن بود برای گروهی از مسلمانان در برابر دستور پیکار با بت پرستان پیدا شود- و طبق بعضی از تفاسیر پیدا شد- این بود که آنها فکر می‌کردند که از یک سو در میان مشرکان و بت پرستان، خویشاوندان و بستگان نزدیک آنها وجود دارند و اگر بنا شود با همه مشرکان پیکار کنند باید از خویشاوندان و قبیله خود چشم بپوشند! از سوی دیگر سرمایه‌ها و تجارت آنان تا حد زیادی در دست مشرکان بود، با آمد و شد آنها به مکّه آن را رونق می‌بخشیدند.
و از سوی سوم خانه‌های مرفّه و نسبتا آبادی در مکّه داشتند که در صورت درگیری با مشرکان ممکن بود به ویرانی بکشد.
آیه شریفه با بیان قاطعی به این گونه اشخاص پاسخ صریح می‌دهد، نخست می‌گوید: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! پدران و برادران خود را در صورتی که کفر را بر ایمان مقدم دارند یار و یاور و متحد و ولی خود قرار ندهید» (یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا آباءَکُمْ وَ إِخْوانَکُمْ أَوْلِیاءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْکُفْرَ عَلَی الْإِیمانِ).
سپس به عنوان تأکید اضافه می‌کند: «کسانی که از شما آنها را به یاری، دوستی و ولایت برگزینند ستمگرند» (وَ مَنْ یَتَوَلَّهُمْ مِنْکُمْ فَأُولئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ).
چه ظلمی از این بالاتر که انسان با پیوند دوستی با بیگانگان و دشمنان حق، هم به خویشتن ستم کند و هم به جامعه‌ای که تعلق به آن دارد، و هم به فرستاده خدا!
سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:
تفسیر های فارسی
ترجمه تفسیر المیزان
تفسیر خسروی
تفسیر عاملی
تفسیر جامع
تفسیر های عربی
تفسیر المیزان
تفسیر مجمع البیان
تفسیر نور الثقلین
تفسیر الصافی
تفسیر الکاشف
پانویس
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه.
