عصمت به معنای پاکدامنی و ناآلودگی به گناه است. در این که پیامبران باید معصوم باشند، جمیع ملل و شریعت ها اتفاق نظر دارند، جز این که آن را در برخی امور لازم می دانند و در برخی جایز و هر کدام را دلایلی است.
تعریف عصمت
فاضل مقداد در تعريف عصمت مى گويد: «عصمت، لطفى است كه خداوند در حق مكلف به جاى مى آورد، به گونه اى كه انگيزه اى براى ترك اطاعت و يا انجام معصيت در او باقى نمى ماند، هر چند اين لطف، توان انجام گناه را از وى نمى ستاند».
اين متكلم برجسته اماميه در ادامه، اسباب تحقق لطف الهى را چنين برمى شمارد:
- برخوردارى از ملكه اى كه آدمى را از اقدام بر معاصى باز مى دارد.
- آگاهى كامل از پى آمدهاى اعمال زشت و زيبا
- ترس از مؤاخذه بر ترك اولی
اعتقاد امامیه در عصمت
علامه مجلسی در مورد اعتقاد امامیه در بحث عصمت می گوید: بدان كه علماى اماميه رضوان اللّه عليهم اجماع كرده اند بر عصمت انبيا و اوصيا از گناهان كبيره و صغيره كه صادر نمىشود از ايشان هيچ نوع از گناهان نه بر سبيل سهو و نسيان و نه بر سبيل خطاى در تأويل و نه بر سبيل مهاونه، نه پيش از پيغمبرى و نه بعد از آن، نه در كودكى و نه در بزرگى.
ادامه...
|