حسینیه
جايى كه براى اقامه سوگوارى براى ابا عبدالله الحسين علیه السلام ساخته شود. حسينيه‌هايى كه در شهرهاى مختلف، از جمله شهرهاى مذهبى ساخته مى‌شود، اغلب علاوه بر مركز تجمع عزاداران و اقامه مراسم سوگوارى، حالت زائر سرا و مسافرخانه‌اى را دارد كه زائران‌از آن استفاده مى‌كنند و جنبه رايگان دارد.
بيشتر آنها به نام مردم شهرى است كه آن را مى‌سازند. مثل: حسينيه آذربايجاني ها، تهراني ها، اصفهاني ها و... كه در شهرهايى نجف، كربلا، مشهد از اين گونه حسينييه‌ها وجود دارد و از نظر شرعى هم محدوديت و احكام مسجد را ندارد.
شايد روى آوردن شيعه به «حسينيه» در دوران هاى كهن به خاطر آن بوده كه مساجد، اغلب در اختيار و زير سلطه حكومت هايى بوده كه براى تشيع و اقامه عزادارى و مراسم‌دينى شيعه، محدوديت ايجاد مى‌كردند.
در مناطق هند، به حسينيه «امام باره» گويند و امام باره‌هاى متعددى با نام هاى مختلف وجود دارد. در برخى مناطق آسياى مركزى نيز، حسينيه‌هايى كه شيعيان مى‌ساختند به «مسجد شيعه‌ها» معروف مى‌شد.
«در نقاط مختلف هند، تكيه و حسينيه نام هاى گوناگون دارد و آن را عزاخانه، امام باره، تعزيه خانه، عاشوراخانه، تابوت خانه، چبوتره، چوك امام صاحب... مى‌خوانند».[۱]
پانویس
- ↑ دائرة المعارف تشيع، ج 4، ص 447.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
