حسینیه
«حسینیه»؛ جایى که براى اقامه سوگوارى براى ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) ساخته شود. حسینیه‌هایى که در شهرهاى مختلف، از جمله شهرهاى مذهبى ساخته مى‌شود، اغلب علاوه بر مرکز تجمع عزاداران و اقامه مراسم سوگوارى، حالت زائر سرا و مسافرخانه‌اى را دارد که زائران از آن استفاده مى‌کنند و جنبه رایگان دارد.
بیشتر آنها به نام مردم شهرى است که آن را مى‌سازند، مثل: حسینیه آذربایجانی ها، تهرانی ها، اصفهانی ها و... که در شهرهای نجف، کربلا و مشهد از این گونه حسینییه‌ها وجود دارد و از نظر شرعى هم محدودیت و احکام مسجد را ندارد.
شاید روى آوردن شیعه به «حسینیه» در دوران هاى کهن به خاطر آن بوده که مساجد، اغلب در اختیار و زیر سلطه حکومت هایى بوده که براى تشیع و اقامه عزادارى و مراسم‌دینى شیعه، محدودیت ایجاد مى‌کردند.
در مناطق هند، به حسینیه «امام باره» گویند و امام باره‌هاى متعددى با نام هاى مختلف وجود دارد. در برخى مناطق آسیاى مرکزى نیز، حسینیه‌هایى که شیعیان مى‌ساختند به «مسجد شیعه‌ها» معروف مى‌شد.
«در نقاط مختلف هند، تکیه و حسینیه نام هاى گوناگون دارد و آن را عزا خانه، امام باره، تعزیه خانه، عاشورا خانه، تابوت خانه، چبوتره و... مى‌خوانند».[۱]
پانویس
- ↑ دائرة المعارف تشیع، ج ۴، ص ۴۴۷.
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
