جعفر بن محمد بن نما حلی
«جعفر بن محمد بن جعفر بن نما حلی» ملقب به «نجم‌الدین» (م، ۶۸۰ ق)، محدث شیعه در قرن هفتم قمری است.
زندگی‌نامه
«جعفر بن محمد بن جعفر بن محمد هبةالله بن نما حلی» در شهر حله، از شهرهای عراق به دنیا آمد. پدر وی نجیب‌الدین محمد بن جعفر بن نما حلی (م، ۶۴۵ ق) یكی از علمای آن دیار بود. از زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست.
گفته‌اند ابن‌نما حلی از یحیی بن سعید حلی، محمد بن ادریس حلی، شیخ بن محمد بن مشهدی و نیز از پدر خود محمد بن جعفر بن نما حلیروایت کرده است.[۱]
در میان شاگردان و روایت‌کنندگان از وی نیز باید علامه حلی، علی بن حسین بن حماد و نیز برادر خودش نظام‌الدین احمد را نام برد.[۲] محمد بن حسن بن محمد بن مهتدی نیز در ۶۷۰ ق. از او اجازۀ روایت دریافت کرده است.[۳]
جعفر بن محمد نما حلی در سال 645 قمری در نجف اشرف وفات نمود.
آثار و تألیفات
- مُثیرالاحزان و منیر سبل الاشجان؛ در شرح مقتل امام حسین (علیه السلام) و یاران آن حضرت.
- اخذ الثار فی احوال المختار؛ علامه مجلسی این رساله را در بحارالانوار آورده است.
- ذوب النضار فی شرح اخذ الثار.
- منهج الشیعة فی فضائل وصیّ خاتم الشریعة؛ خوانساری در «روضات» این کتاب را نیز به وی نسبت داده است.
ابن‌نما حلی شعر نیز می‌سرود و اشعارش دربارۀ پیامبر (صلی الله علیه وآله) و اهل بیت (علیهم السلام) در برخی منابع، از جمله تألیفات خود او نقل شده است.[۴] به گفتۀ ابن‌فوطی، نجم‌الدین ابن‌نما، در ذم برادرش علم‌الدین اسماعیل مقامه‌ای مشتمل بر نثر و نظم انشا کرده و نسخه‌ای از آن را به خط خویش برای ابن‌فوطی ارسال داشته است.
منابع
- "ابن نما"، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی.
- کتابشناسي تفصيلي مذاهب اسلامي، محمدرضا ضمیری، صفحه 308-309.
- فرهنگ معارف و معاریف، سید مصطفی حسینی دشتی.
