منابع و پی نوشتهای ضعیف
جامعیت مقاله رعایت نشده است
مقاله بدون شناسه یا دارای شناسه ضعیف است
کیفیت پژوهش متوسط است
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

جعفر بن محمد بن نما حلی

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

«نجم‌الدین جعفر بن محمد بن جعفر بن نما حلی» معروف به «ابن‌ نَما حلی» (م، ۶۸۰ ق)، فقیه، محدث و متکلم شیعه در قرن هفتم قمری است. از آثار مشهور او می‌توان به کتاب «مُثیر الاحزان» در مقتل امام حسین (علیه‌السلام) اشاره نمود. علامه حلی از شاگردان او است.

نام کامل جعفر بن محمد بن نما حلی
زادگاه حله
وفات ۶۸۰ قمری
مدفن حله

Line.png

اساتید

محمد بن جعفر بن نما حلی، یحیی بن سعید حلی، شیخ بن محمد بن مشهدی،...

شاگردان

علامه حلی، علی بن حسین بن حماد، نظام‌الدین احمد حلى، محمد بن حسن بن مهتدی،...

آثار

مُثیرالاحزان و منیر سبل الاشجان، اخذ الثار فی احوال المختار، ذوب النضار فی شرح اخذ الثار، منهج الشیعة فی فضائل وصیّ خاتم الشریعة،...

زندگی‌نامه

«نجم‌الدین جعفر بن محمد بن جعفر بن محمد هبةالله بن نما حلی» در شهر حله در عراق به دنیا آمد. پدر وی نجیب‌الدین محمد بن جعفر بن نما حلی (م، ۶۴۵ ق) یکی از علمای آن دیار بود. از زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست.

گفته‌اند ابن‌نما حلی از یحیی بن سعید حلی، شیخ بن محمد بن مشهدی و نیز از پدر خود محمد بن جعفر بن نما حلی روایت کرده است.[۱]

در میان شاگردان و روایت‌کنندگان از وی نیز باید علامه حلی، علی بن حسین بن حماد و نیز برادر خودش نظام‌الدین احمد را نام برد.[۲] محمد بن حسن بن محمد بن مهتدی نیز در ۶۷۰ ق. از او اجازۀ روایت دریافت کرده است.[۳]

جعفر بن محمد نما حلی در سال ۶۸۰ قمری در حله وفات نمود.

آثار و تألیفات

  1. مُثیرالاحزان و منیر سبل الاشجان؛ در شرح مقتل امام حسین (علیه السلام) و یاران آن حضرت.
  2. اخذ الثار فی احوال المختار؛ علامه مجلسی این رساله‌ را در بحارالانوار آورده است.
  3. ذوب النضار فی شرح اخذ الثار.
  4. منهج الشیعة فی فضائل وصیّ خاتم الشریعة؛ خوانساری در «روضات» این کتاب را نیز به وی نسبت داده است.

ابن‌نما حلی شعر نیز می‌سرود و اشعارش دربارۀ پیامبر (صلی الله علیه وآله) و اهل بیت (علیهم السلام) در برخی منابع، از جمله تألیفات خود او نقل شده است.[۴] به گفتۀ ابن‌فوطی، نجم‌الدین ابن‌نما، در ذم برادرش علم‌الدین اسماعیل مقامه‌ای مشتمل بر نثر و نظم انشا کرده و نسخه‌ای از آن را به خط خویش برای ابن‌فوطی ارسال داشته است.

پانویس

  1. مجلسی، بحارالانوار، ۱۰۶ / ۲۱؛ افندی، ریاض العلما، ۱ / ۱۱۱.
  2. خوانساری، روضات، ۲ / ۱۷۹-۱۸۰؛ نوری، مستدرک، ۳ / ۴۴۳.
  3. آقا بزرگ تهرانی، طبقات اعلام الشیعة، ۳۱.
  4. نک‍ : محسن امین، اعیان الشیعه، ۴ / ۱۵۷.

منابع