قطعه (شعر): تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | {{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | + | قطعه در لغت به معنای تكه‌ای از چیزی و در اصطلاح ادبی نوع ابیاتی است كه بدون مطلع، مصرع باشد؛ یعنی مصراع اول در بیت اول قافیه ندارد و فقط مصراع‌های زوج با هم، هم قافیه‌اند كه از اول تا آخر همه مربوط به یكدیگر و راجع به یك موضوع اخلاقی و حكایت شیرین و یا مدح و هجو و تهنیت و تعزیت و امثال آن باشد.<ref>همايي، جلال الدين؛ فنون بلاغت و صناعات ادبي، تهران، چاپخانه ستاره مؤسسه نشر نما، 1376، چاپ سيزدهم ص149.</ref> | |
| − | قطعه | + | ==وجه تسمیه قطعه== |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | قطعه را به این اعتبار كه گویا پاره‌ای از اواسط قصیده است به این نام نامیده‌اند كه جمع آن در فارسی قطعات است و گاهی مقطعات هم می‌گویند. قطعه را بیشتر در بیان مطالب اخلاقی و تعلیمی و مناظره و نامه‌نگاری و شكایت و تقاضا و از این قبیل بكار می‌برند. | |
| − | + | «[[ابن یمین]]» از قطعه سرایان معروف است؛ نمونه‌ای از قطعات وی:<ref>شمسیا: 1381: ص312.</ref> | |
| + | {{بیت|به قطع راه دراز امل غنی|بر آستان قناعت مگر مقام كنی}} | ||
| + | {{بیت|اگر دو گاو بدست آوری و مزرع‌ای|یكی اسیر و یكی را وزیر نام كنی}} | ||
| + | {{بیت|به نان خشك حلالی كزو شود حاصل|قناعت از شكرین لقمه حرام كنی}} | ||
{{بیت|وگر كفاف معاشت نمی‌شود حاصل|روی و قرص جوی از جهود وام كنی}} | {{بیت|وگر كفاف معاشت نمی‌شود حاصل|روی و قرص جوی از جهود وام كنی}} | ||
| + | {{بیت|هزار بار از آن به كه بامداد پگاه|كمر ببندی و بر چون خودی سلامی كنی}} | ||
| − | + | ==تعدادابیات قطعه== | |
| + | |||
| + | حداقل قطعه دو بیت و حداكثر معمول و متداول آن، پانزده یا شانزده بیت است ولیكن بر حسب ضرورت تا حدود چهل، پنجاه بیت و بیشتر از آن نیز گفته‌اند؛ مثلاً از شعرای معروف قرن سیزدهم، قاآنی، قطعه ی طائیه‌ای دارد كه ابیاتش از پنجاه بیت متجاوز است. در این صورت فرق آن با قصیده همان است كه قطعه دارای مطلع مصرع نیست؛ یعنی قافیه را از آخر بیت اول آغاز كرده و در مصرع اول نیاورده‌اند، اما در قصیده شرط است كه دارای مطلع مصرع باشد.<ref>همایی؛ پیشین.</ref> | ||
| − | == | + | ==ویژگی های قطعه== |
| − | |||
| − | |||
| − | + | از ویژگی‌های قطعه آن است كه تمام بیت‌های آن موضوع واحدی از قبیل حكمت، پند، مدح یا هجو را دنبال می‌كند. در میان شاعران انوری و ابن یمین مشهورترین قطعه‌ها را سروده‌اند و از معروفترین قطعه‌های دوره معاصر «مست و هوشیار» پروین اعتصامی و «ضلال مبین» ملك الشعرای بهار است. | |
| − | |||
قطعه از قالب‌هایی است كه می‌تواند برای نوع ادبی طنز و هجو نیز استفاده شود. همچنین شعرهایی را كه دو بیت دارند و مصرع اول آنها نیز با دو مصرع زوج هم قافیه باشد، در صورتی كه وزن آن دو بیتی یعنی (مفاعیلن مفاعیلن فعولن) و یا وزن رباعی (مفعول مفاعلن مفاعیلن فع) نباشد، قطعه می‌نامند. | قطعه از قالب‌هایی است كه می‌تواند برای نوع ادبی طنز و هجو نیز استفاده شود. همچنین شعرهایی را كه دو بیت دارند و مصرع اول آنها نیز با دو مصرع زوج هم قافیه باشد، در صورتی كه وزن آن دو بیتی یعنی (مفاعیلن مفاعیلن فعولن) و یا وزن رباعی (مفعول مفاعلن مفاعیلن فع) نباشد، قطعه می‌نامند. | ||
| − | == راه تشخیص قطعه == | + | ==راه تشخیص قطعه== |
| + | |||
| + | از آنجا كه قطعه دو بیت است، راه تشخیص آن از دو بیتی و رباعی و چهارپاره، وزن آن است. چهارپاره شعری است كه دارای چند بند باشد كه هر بند آن چهار مصراع است و مصراع‌های زوج آن جداگانه با یكدیگر هم‌قافیه‌اند. از ویژگی‌های قطعه، گریز آن از زبان فاخر قصیده و زبان محدود غزل است؛ زیرا قطعه برای آنكه حرف معلومی را به مؤثرترین وجهی بیان كند، ناچار به استفاده از زبان محاوره است. همچنین تمام بیت‌های قطعه توالی منطقی دارند و به دلیل بیان موضوعی واحد دنبال یكدیگرند.<ref>انوشه، حسن؛ فرهنگنامه ادبي فارسي گزيده اصطلاحات مضامين و موضوعات ادب فارسي، سازمان چاپ و انتشارات، چاپ دوم، 1381، ص1130.</ref> | ||
| − | |||
نمونه‌ای از قطعه‌های سعدی: | نمونه‌ای از قطعه‌های سعدی: | ||
| + | |||
{{بیت|یا وفا خود نبود در عالم|یا كسی اندر این زمانه نكرد}} | {{بیت|یا وفا خود نبود در عالم|یا كسی اندر این زمانه نكرد}} | ||
| + | {{بیت|كس نیاموخت علم تیر از من|كه مرا عاقبت نشانه نكرد}} | ||
| − | + | ==پانویس== | |
| − | + | <references/> | |
| − | ==پانویس == | ||
| − | <references /> | ||
| − | == | + | ==منابع== |
| − | *[http://www.pajoohe.com/FA/index.php?Page=definition&UID=32193، رقیه ابراهیمی،"قطعه" | + | * [http://www.pajoohe.com/FA/index.php?Page=definition&UID=32193، رقیه ابراهیمی، "قطعه"، پژوهشکده باقرالعلوم]، بازیابی: 8 آبان ماه 1392. |
{{شعر فارسی}} | {{شعر فارسی}} | ||
| − | |||
[[رده:قالب های شعر]] | [[رده:قالب های شعر]] | ||
نسخهٔ ۵ دسامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۷:۵۰
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
قطعه در لغت به معنای تكه‌ای از چیزی و در اصطلاح ادبی نوع ابیاتی است كه بدون مطلع، مصرع باشد؛ یعنی مصراع اول در بیت اول قافیه ندارد و فقط مصراع‌های زوج با هم، هم قافیه‌اند كه از اول تا آخر همه مربوط به یكدیگر و راجع به یك موضوع اخلاقی و حكایت شیرین و یا مدح و هجو و تهنیت و تعزیت و امثال آن باشد.[۱]
وجه تسمیه قطعه
قطعه را به این اعتبار كه گویا پاره‌ای از اواسط قصیده است به این نام نامیده‌اند كه جمع آن در فارسی قطعات است و گاهی مقطعات هم می‌گویند. قطعه را بیشتر در بیان مطالب اخلاقی و تعلیمی و مناظره و نامه‌نگاری و شكایت و تقاضا و از این قبیل بكار می‌برند.
«ابن یمین» از قطعه سرایان معروف است؛ نمونه‌ای از قطعات وی:[۲]
به قطع راه دراز امل غنی بر آستان قناعت مگر مقام كنی
اگر دو گاو بدست آوری و مزرع‌ای یكی اسیر و یكی را وزیر نام كنی
به نان خشك حلالی كزو شود حاصل قناعت از شكرین لقمه حرام كنی
وگر كفاف معاشت نمی‌شود حاصل روی و قرص جوی از جهود وام كنی
هزار بار از آن به كه بامداد پگاه كمر ببندی و بر چون خودی سلامی كنی
تعدادابیات قطعه
حداقل قطعه دو بیت و حداكثر معمول و متداول آن، پانزده یا شانزده بیت است ولیكن بر حسب ضرورت تا حدود چهل، پنجاه بیت و بیشتر از آن نیز گفته‌اند؛ مثلاً از شعرای معروف قرن سیزدهم، قاآنی، قطعه ی طائیه‌ای دارد كه ابیاتش از پنجاه بیت متجاوز است. در این صورت فرق آن با قصیده همان است كه قطعه دارای مطلع مصرع نیست؛ یعنی قافیه را از آخر بیت اول آغاز كرده و در مصرع اول نیاورده‌اند، اما در قصیده شرط است كه دارای مطلع مصرع باشد.[۳]
ویژگی های قطعه
از ویژگی‌های قطعه آن است كه تمام بیت‌های آن موضوع واحدی از قبیل حكمت، پند، مدح یا هجو را دنبال می‌كند. در میان شاعران انوری و ابن یمین مشهورترین قطعه‌ها را سروده‌اند و از معروفترین قطعه‌های دوره معاصر «مست و هوشیار» پروین اعتصامی و «ضلال مبین» ملك الشعرای بهار است.
قطعه از قالب‌هایی است كه می‌تواند برای نوع ادبی طنز و هجو نیز استفاده شود. همچنین شعرهایی را كه دو بیت دارند و مصرع اول آنها نیز با دو مصرع زوج هم قافیه باشد، در صورتی كه وزن آن دو بیتی یعنی (مفاعیلن مفاعیلن فعولن) و یا وزن رباعی (مفعول مفاعلن مفاعیلن فع) نباشد، قطعه می‌نامند.
راه تشخیص قطعه
از آنجا كه قطعه دو بیت است، راه تشخیص آن از دو بیتی و رباعی و چهارپاره، وزن آن است. چهارپاره شعری است كه دارای چند بند باشد كه هر بند آن چهار مصراع است و مصراع‌های زوج آن جداگانه با یكدیگر هم‌قافیه‌اند. از ویژگی‌های قطعه، گریز آن از زبان فاخر قصیده و زبان محدود غزل است؛ زیرا قطعه برای آنكه حرف معلومی را به مؤثرترین وجهی بیان كند، ناچار به استفاده از زبان محاوره است. همچنین تمام بیت‌های قطعه توالی منطقی دارند و به دلیل بیان موضوعی واحد دنبال یكدیگرند.[۴]
نمونه‌ای از قطعه‌های سعدی:
یا وفا خود نبود در عالم یا كسی اندر این زمانه نكرد
كس نیاموخت علم تیر از من كه مرا عاقبت نشانه نكرد
پانویس
منابع
- رقیه ابراهیمی، "قطعه"، پژوهشکده باقرالعلوم، بازیابی: 8 آبان ماه 1392.
 | |
| شعرشناسی | * شعر * علم عروض * قافیه * تخلص * دیوان * مصراع * بیت * مقفا * قالب * مطلع * تغزل * بحور شعری |
| قالب‌های شعر | *مثنوی * قصیده * غزل * مسمط * مستزاد * ترجیع‌بند * ترکیب‌بند * قطعه * رباعی |
| سبک‌های شعر فارسی | * سبک خراسانی * سبک عراقی * سبک هندی * سبک بازگشت ادبی * شعر نو |
| شاعران پارسی گو: | همه*قرن 4 * قرن 5 * قرن 6 * قرن 7 * قرن 8 * قرن 9 * قرن 10 * قرن 11 * قرن 12 * قرن 13 * قرن 14 |
