تباکی: تفاوت بین نسخه‌ها
جز |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
{{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}} | {{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}} | ||
| − | خود را به | + | «تباکی» به معنی خود را به [[گریه|گریه]] زدن، خود را گریان نشان دادن، خود را شبیه گریه‌کننده ساختن و حالت گریه به خود گرفتن آمده است. تباکى، همسویى با داغداران سوگ واقعه [[عاشورا]] است و مثل گریستن و گریاندن است. |
| + | ==تباکی و فضیلت آن== | ||
| + | در راه احیاى [[عاشورا]] و سوگوارى بر عزاى [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] علیه السلام، هم گریستن، هم گریاندن و هم حالت گریه داشتن [[ثواب]] دارد. حتى اگر کسى نگرید یا گریه‌اش نیاید، گرفتن این حالت هم در خود شخص حالت اندوه و تحسّر ایجاد مى‌کند، هم به مجلس عزا، چهره و رنگ غم مى‌بخشد. | ||
| − | + | در [[حدیث|حدیثی]] از [[امام صادق]] علیه السلام آمده است: «من أنشد فى الحسین شعرا فتباکى فله الجنة»<ref>بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۸۲.</ref> هر که درباره حسین شعرى بگوید و تباکى کند، [[بهشت]] براى اوست. | |
| − | در | + | در حدیثى هم که [[سید بن طاووس|سید بن طاووس]] نقل کرده، چنین است: «من تباکى فله الجنة»<ref>همان، ص ۲۸۸.</ref> و در [[حدیث قدسی|حدیث قدسى]] آمده است: «یا موسى! ما من عبد من عبیدى فى ذلک الزمان بکى أو تباکى و تعزّى على ولد المصطفى الّا و کانت له الجنة ثابتا فیها»<ref> مستدرک سفینة البحار، نمازى شاهرودى، ج ۷، ص ۲۳۵.</ref> اى [[حضرت موسی علیه السلام|موسى]]، هر یک از بندگانم که در زمان شهادت فرزند مصطفى (ص) گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت [[سبط پیامبر|سبط پیامبر]] تعزیت گوید، همواره در بهشت خواهد بود. |
| − | + | البته غیر از تباکى در مصیبت اباعبدالله الحسین علیه السلام، حالت گریه به خود گرفتن در مناجات و [[دعا]] و از [[خوف و رجاء|خوف]] خدا نیز مطلوب است و این از نمونه‌هاى روانى تاثیر ظاهر در باطن است. [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله در این زمینه به [[ابوذر غفارى]] فرمود: «یا اباذر! من استطاع ان یبکى فلیبک، و من لم یستطع فلیشعر قلبه الحزن و لیتباک، ان القلب القاسى بعید من الله».<ref>مکارم الاخلاق، طبرسى، ص ۴۶۲؛ بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۷۹.</ref> هر که مى‌تواند گریه کند، پس بگرید و هر که نتواند، پس در دل خویش حزن قرار دهد و تباکى کند، همانا قلب [[قساوت قلب|قساوت]] گرفته، از خداوند دور است. | |
| − | |||
| − | [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله در | ||
| − | |||
| − | هر | ||
| − | |||
| − | |||
| + | [[امام صادق]] علیه السلام درباره گریه بر [[گناه]] خویش و از خوف خدا مى‌فرماید: «ان لم یجئک البکاء فتباک، فان خرج منک مثل رأس الذباب فبَخّ بخ‌ّ»<ref>بحارالانوار، ج ۹۰، ص ۳۴۴.</ref> اگر گریه‌ات نمى‌آید، خود را به حالت گریه درآور، پس اگر به اندازه سر مگسى اشک بیرون آمد، پس مرحبا به تو. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف. | + | * جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف. |
| − | + | ==پیوندها== | |
| + | *[http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=maghalat&id=17 چرايى گريه و سوگوارى] | ||
[[رده:عزای ابا عبدالله علیه السلام]] | [[رده:عزای ابا عبدالله علیه السلام]] | ||
{{سنجش کیفی | {{سنجش کیفی | ||
| سطر ۳۶: | سطر ۳۳: | ||
|رده= ندارد | |رده= ندارد | ||
}} | }} | ||
| − | |||
{{الگو:واقعه عاشورا}} | {{الگو:واقعه عاشورا}} | ||
[[رده: مقاله های مهم]] | [[رده: مقاله های مهم]] | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۵:۴۳
«تباکی» به معنی خود را به گریه زدن، خود را گریان نشان دادن، خود را شبیه گریه‌کننده ساختن و حالت گریه به خود گرفتن آمده است. تباکى، همسویى با داغداران سوگ واقعه عاشورا است و مثل گریستن و گریاندن است.
محتویات
تباکی و فضیلت آن
در راه احیاى عاشورا و سوگوارى بر عزاى امام حسین علیه السلام، هم گریستن، هم گریاندن و هم حالت گریه داشتن ثواب دارد. حتى اگر کسى نگرید یا گریه‌اش نیاید، گرفتن این حالت هم در خود شخص حالت اندوه و تحسّر ایجاد مى‌کند، هم به مجلس عزا، چهره و رنگ غم مى‌بخشد.
در حدیثی از امام صادق علیه السلام آمده است: «من أنشد فى الحسین شعرا فتباکى فله الجنة»[۱] هر که درباره حسین شعرى بگوید و تباکى کند، بهشت براى اوست.
در حدیثى هم که سید بن طاووس نقل کرده، چنین است: «من تباکى فله الجنة»[۲] و در حدیث قدسى آمده است: «یا موسى! ما من عبد من عبیدى فى ذلک الزمان بکى أو تباکى و تعزّى على ولد المصطفى الّا و کانت له الجنة ثابتا فیها»[۳] اى موسى، هر یک از بندگانم که در زمان شهادت فرزند مصطفى (ص) گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت سبط پیامبر تعزیت گوید، همواره در بهشت خواهد بود.
البته غیر از تباکى در مصیبت اباعبدالله الحسین علیه السلام، حالت گریه به خود گرفتن در مناجات و دعا و از خوف خدا نیز مطلوب است و این از نمونه‌هاى روانى تاثیر ظاهر در باطن است. رسول خدا صلی الله علیه و آله در این زمینه به ابوذر غفارى فرمود: «یا اباذر! من استطاع ان یبکى فلیبک، و من لم یستطع فلیشعر قلبه الحزن و لیتباک، ان القلب القاسى بعید من الله».[۴] هر که مى‌تواند گریه کند، پس بگرید و هر که نتواند، پس در دل خویش حزن قرار دهد و تباکى کند، همانا قلب قساوت گرفته، از خداوند دور است.
امام صادق علیه السلام درباره گریه بر گناه خویش و از خوف خدا مى‌فرماید: «ان لم یجئک البکاء فتباک، فان خرج منک مثل رأس الذباب فبَخّ بخ‌ّ»[۵] اگر گریه‌ات نمى‌آید، خود را به حالت گریه درآور، پس اگر به اندازه سر مگسى اشک بیرون آمد، پس مرحبا به تو.
پانویس
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
پیوندها
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
