مصباح الزائر (کتاب): تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۲۷: | سطر ۲۷: | ||
بسیارى از روایات و زیارات این کتاب، در کتاب هاى بزرگانى؛ مانند [[شیخ صدوق]]، [[شیخ مفید]]، [[شیخ طوسی|شیخ طوسى]]، [[ابن قولویه]] و دیگران آمده است.<ref> [http://islampedia.ir/fa/1389/12/%D8%A7%D8%B9%D8%AA%D8%A8%D8%A7%D8%B1-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AF%D8%B9%D8%A7/ اعتبار کتابهای دعا، اسلام پدیا]، بازیابی:۲۱ مرداد ۱۳۹۴ </ref> | بسیارى از روایات و زیارات این کتاب، در کتاب هاى بزرگانى؛ مانند [[شیخ صدوق]]، [[شیخ مفید]]، [[شیخ طوسی|شیخ طوسى]]، [[ابن قولویه]] و دیگران آمده است.<ref> [http://islampedia.ir/fa/1389/12/%D8%A7%D8%B9%D8%AA%D8%A8%D8%A7%D8%B1-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AF%D8%B9%D8%A7/ اعتبار کتابهای دعا، اسلام پدیا]، بازیابی:۲۱ مرداد ۱۳۹۴ </ref> | ||
| + | |||
| + | ==مؤلف== | ||
| + | سید رضی الدین علی بن موسی (589-664 ق)، معروف به سید بن طاووس از بزرگترین علمای ربانی شیعه در قرن هفتم بود. او از نوادگان امام حسن مجتبى و امام سجاد (ع) است و در شهر حله ولادت نمود. جد هفتم ايشان، محمد بن اسحاق، كه به خاطر زيبايى و ملاحتش به طاووس مشهور شده بود از سادات بزرگوار مدينه محسوب مى‌شد. سید بن طاووس نقیب شیعیان در زمان حکومت مغول بر بغداد بود و وی را به سبب تقوا، مراقبه فراوان و حالات عرفانی «جمال العارفین» خوانده‌اند. او آثار بسیاری دارد که موضوع غالب آنها ادعیه و زیارات است. کتاب مقتل سید الشهداء او با نام لهوف نیز معروف است. علامه حلی و شیخ یوسف سدیدالدین (پدر علامه حلی) از شاگردان سید بن طاووس بودند. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۲۵
 | |
| نویسنده | ابن طاووس |
| موضوع | زیارت نامهها |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| تحقیق | مؤسسة آل البیت علیهمالسلام لاحياء التراث |
|
| |
کتاب مصباح الزائر یکی از تألیفات سید بن طاووس با موضوع ادعیه و زیارات است. این کتاب از اولین تصانیف سید می باشد که در 20 فصل آن را نوشته و در آن درباره مقدمات سفر و آداب آن و زیارت اولاد ائمه اطهار و مومنین اشاره کرده است.[۱]
بسیارى از روایات و زیارات این کتاب، در کتاب هاى بزرگانى؛ مانند شیخ صدوق، شیخ مفید، شیخ طوسى، ابن قولویه و دیگران آمده است.[۲]
مؤلف
سید رضی الدین علی بن موسی (589-664 ق)، معروف به سید بن طاووس از بزرگترین علمای ربانی شیعه در قرن هفتم بود. او از نوادگان امام حسن مجتبى و امام سجاد (ع) است و در شهر حله ولادت نمود. جد هفتم ايشان، محمد بن اسحاق، كه به خاطر زيبايى و ملاحتش به طاووس مشهور شده بود از سادات بزرگوار مدينه محسوب مى‌شد. سید بن طاووس نقیب شیعیان در زمان حکومت مغول بر بغداد بود و وی را به سبب تقوا، مراقبه فراوان و حالات عرفانی «جمال العارفین» خوانده‌اند. او آثار بسیاری دارد که موضوع غالب آنها ادعیه و زیارات است. کتاب مقتل سید الشهداء او با نام لهوف نیز معروف است. علامه حلی و شیخ یوسف سدیدالدین (پدر علامه حلی) از شاگردان سید بن طاووس بودند.
پانویس
- ↑ الذریعه، جلد 21، صفحه 107.
- ↑ اعتبار کتابهای دعا، اسلام پدیا، بازیابی:۲۱ مرداد ۱۳۹۴
