آیه 1 سوره حمد: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۹: | سطر ۹: | ||
|نزول = مکه | |نزول = مکه | ||
}} | }} | ||
| + | {{آیه در صفحه | ||
| + | |شماره صفحه = 1}} | ||
==ترجمه های فارسی== | ==ترجمه های فارسی== | ||
<tabber> | <tabber> | ||
نسخهٔ ۱۲ آوریل ۲۰۱۸، ساعت ۰۵:۴۷
| << | آیه 1 سوره فاتحه | >> |
| سوره : | سوره فاتحه (1) | |
| جزء : | 1 | |
| صفحه : | [[قرآن/ صفحه |]] (عثمان طه) | |
| نزول : | مکه | |
|
| ||
شمارهٔ صفحه وجود ندارد
ترجمه های فارسی
به نام خداوند بخشنده مهربان
به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی.
به نام خداوند رحمتگر مهربان
به نام خداى بخشاينده مهربان
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
«بِسْمِ»: فراهم آمده است از (بِ) و (اِسْمِ). یعنی: کارم را با نام خدا آغاز می‌کنم؛ نه به نام چیز دیگری، و نه به فرمان دل یا کس دیگری. واژه (اِسْم) از ماده (سُمُوّ) به معنی عُلُوّ، یا (وسم) به معنی علامت و نشانه است. «اللهِ»: اسم خاصّ است برای خدا. اصل آن (إِلاه) بوده و مصدری است بر وزن (فِعال) به معنی مفعول، یعنی (مَأْلُوه) به معنی معبود می‌باشد. همان گونه که مصدر (خَلْق) به معنی مخلوق است (نگا: لقمان / ). «الرَّحْمنِ»: دارای مهر فراوان (نگا: أعراف / . «الرَّحِیمِ»: دارای مهر همیشگی.
تحقیق در کلمات آیه
تجزیه
بِ + إِسْمِ
معنی
این کلمه از ریشه وسم است.
کاربردها در قرآن
تجزیه
اللَّهِ
معنی
این کلمه از ریشه ءله است.
کاربردها در قرآن
تجزیه
الْ + رَحْمَنِ
معنی
این کلمه از ریشه رحم است.
کاربردها در قرآن
تجزیه
الْ + رَحِيمِ
معنی
این کلمه از ریشه رحم است.
کاربردها در قرآن
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
«1» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده‌ى مهربان.
نکته ها
در ميان اقوام و ملل مختلف، رسم است كه كارهاى مهم و با ارزش را به نام بزرگى از بزرگان خويش كه مورد احترام و علاقه‌ى آنهاست، شروع مى‌كنند تا آن كار ميمون و مبارك گردد و به انجام رسد. البتّه آنان بر اساس اعتقادات صحيح يا فاسد خويش عمل مى‌كنند.
گاهى به نام بت‌ها وطاغوت‌ها وگاهى با نام خدا و به دست اولياى خدا، كار را شروع مى‌كنند.
چنانكه در جنگ خندق، اوّلين كلنگ را رسول خدا صلى الله عليه و آله بر زمين زد. «1»
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» سر آغاز كتاب الهى است. «بِسْمِ اللَّهِ» نه تنها در ابتداى قرآن، بلكه در آغاز تمام كتاب‌هاى آسمانى بوده است. در سر لوحه‌ى كار و عمل همه‌ى انبيا «بِسْمِ اللَّهِ» قرار داشت. وقتى كشتى حضرت نوح در ميان امواج طوفان به راه افتاد، نوح عليه السلام به ياران خود گفت: سوار شويد كه «بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها» «2» يعنى حركت و توقّف اين كشتى با نام خداست. حضرت سليمان عليه السلام نيز وقتى ملكه سبا را به ايمان فراخواند، دعوتنامه خود را با جمله‌ى «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» «3» آغاز نمود.
حضرت على عليه السلام فرمود: «بِسْمِ اللَّهِ»، مايه بركت كارها و ترك آن موجب نافرجامى است.
همچنين آن حضرت به شخصى كه جمله‌ى «بسم اللَّه» را مى‌نوشت، فرمود: «جودها» آنرا نيكو بنويس. «4»
بر زبان آوردن «بِسْمِ اللَّهِ» در شروع هر كارى سفارش شده است؛ در خوردن و خوابيدن
«1». بحار، ج 20 ص 218.
«2». هود، 41.
«3». نمل، 30.
«4». كنزالعمّال، ح 29558.
جلد 1 - صفحه 23
ونوشتن، سوارشدن بر مركب ومسافرت وبسيارى كارهاى ديگر. حتّى اگر حيوانى بدون نام خدا ذبح شود، مصرف گوشت آن حرام است و اين رمز آن است كه خوراك انسان‌هاى هدف‌دار و موحّد نيز بايد جهت الهى داشته باشد.
در حديث مى‌خوانيم: «بِسْمِ اللَّهِ» را فراموش نكن، حتّى در نوشتن يك بيت شعر. و رواياتى در پاداش كسى كه اوّلين بار «بسم اللَّه» را به كودك ياد بدهد، وارد شده است. «1»
سؤال: چرا در شروع هر كارى «بِسْمِ اللَّهِ» سفارش شده است؟
پاسخ: «بِسْمِ اللَّهِ»* آرم ونشانه‌ى مسلمانى است وبايد همه كارهاى او رنگ الهى داشته باشد.
همان گونه كه محصولات و كالاهاى ساخت يك كارخانه، آرم و علامت آن كارخانه را دارد؛ خواه به صورت جزيى باشد يا كلّى. مثلًا يك كارخانه چينى سازى، علامت خود را روى تمام ظروف مى‌زند، خواه ظرف‌هاى بزرگ باشد يا ظرف‌هاى كوچك. يا اينكه پرچم هر كشورى هم بر فراز ادارات و مدارس و پادگان‌هاى آن كشور است و هم بر فراز كشتى‌هاى آن كشور در درياها، و هم بر روى ميز ادارى كارمندان.
سؤال: آيا «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» آيه‌اى مستقل است؟
پاسخ: به اعتقاد اهل‌بيت رسول اللّه عليهم السلام كه صد سال سابقه بر ساير رهبران فقهى مذاهب دارند و در راه خدا به شهادت رسيده و در قرآن نيز عصمت و پاكى آنها به صراحت بيان شده است، آيه «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» آيه‌اى مستقل و جزء قرآن است. فخر رازى در تفسير خويش شانزده دليل آورده كه «بسم اللَّه» جزء سوره است. آلوسى نيز همين اعتقاد را دارد. در مسند احمد نيز «بسم اللَّه» جزء سوره شمرده شده است. «2» برخى از افراد كه بسم‌اللَّه را جزء سوره ندانسته و يا در نماز آن را ترك كرده‌اند، مورد اعتراض واقع شده‌اند. در مستدرك حاكم آمده است: روزى معاويه در نماز «بسم اللَّه» نگفت، مردم به او اعتراض كردند كه «أ سرقت أم نيست»، آيه را دزديدى يا فراموش كردى؟! «3»
امامان معصوم عليهم السلام اصرار داشتند كه در نماز، بسم‌اللَّه را بلند بگويند. امام باقر عليه السلام در مورد
«1». تفسيربرهان، ج 1، ص 43.
«2». مسند احمد، ج 3، ص 177 و ج 4، ص 85.
«3». مستدرك، ج 3، ص 233.
جلد 1 - صفحه 24
كسانى كه «بسم‌اللَّه» را در نماز نمى‌خواندند و يا جزء سوره نمى‌شمردند، مى‌فرمود: «سرقوا اكرم آية» «1» بهترين آيه قرآن را به سرقت بردند. در سنن بيهقى در ضمن حديثى آمده است: چرا بعضى «بسم‌اللَّه» را جزء سوره قرار نداده‌اند! «2»
شهيد مطهّرى قدس سره در تفسير سوره حمد، ابن عباس، عاصم، كسايى، ابن‌عمر، ابن‌زبير، عطاء، ابن‌طاووس، فخررازى وسيوطى را از جمله كسانى معرّفى مى‌كند كه بسم اللَّه را جزء سوره مى‌دانستند.
در تفسير قرطبى از امام صادق عليه السلام نقل شده است: «بسم‌اللَّه» تاج سوره‌هاست. تنها در آغاز سوره برائت (سوره توبه) «بسم‌اللَّه» نيامده و اين به فرموده حضرت على عليه السلام به خاطر آن است كه «بسم الله» كلمه امان و رحمت است، واعلام برائت از كفّار و مشركان، با اظهار محبّت ورحمت سازگار نيست. «3»
سيماى «بِسْمِ اللَّهِ»
1. «بِسْمِ اللَّهِ» نشانگر رنگ وصبغه‌ى الهى وبيانگر جهت‌گيرى توحيدى ماست. «4»
2. «بِسْمِ اللَّهِ» رمز توحيد است وذكر نام ديگران به جاى آن رمز كفر، و قرين كردن نام خدا بانام ديگران، نشانه‌ى شرك. نه در كنار نام خدا، نام ديگرى را ببريم ونه به جاى نام او. «5»
3. «بِسْمِ اللَّهِ» رمز بقا ودوام است. زيرا هرچه رنگ خدايى نداشته باشد، فانى است. «6»
4. «بِسْمِ اللَّهِ» رمز عشق به خدا وتوكّل به اوست. به كسى‌كه رحمان و رحيم است عشق مى‌ورزيم و كارمان را با توكّل به او آغاز مى‌كنيم، كه بردن نام او سبب جلب رحمت است.
5. «بسم‌اللَّه» رمز خروج از تكبّر و اظهار عجز به درگاه الهى است.
6. «بسم‌اللَّه» گام اوّل در مسير بندگى و عبوديّت است.
«1». بحار، ج 85، ص 20.
«2». سنن بيهقى، ج 2، ص 50.
«3». تفسير مجمع‌البيان و فخررازى.
«4». امام رضا عليه السلام مى‌فرمايد: بسم‌اللَّه يعنى نشان بندگى خدا را بر خود مى‌نهم. تفسير نورالثقلين.
«5». نه فقط ذات او، بلكه نام او نيز از هر شريكى منزّه است؛ «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى» حتّى شروع كردن كار به نام خدا و محمد صلى الله عليه و آله ممنوع است. اثبات‌الهداة، ج 7، ص 482.
«6». «كُلُّ شَيْ‌ءٍ هالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ» قصص، 88.
جلد 1 - صفحه 25
7. «بسم‌اللَّه» مايه فرار شيطان است. كسى كه خدا را همراه داشت، شيطان در او مؤثّر نمى‌افتد.
8. «بسم‌اللَّه» عامل قداست يافتن كارها و بيمه كردن آنهاست.
9. «بسم‌اللَّه» ذكر خداست، يعنى خدايا! من تو را فراموش نكرده‌ام.
10. «بسم‌اللَّه» بيانگر انگيزه ماست، يعنى خدايا هدفم تو هستى نه مردم، نه طاغوت‌ها ونه جلوه‌ها و نه هوس‌ها.
11. امام رضا عليه السلام فرمود: «بسم‌اللَّه» به اسم اعظم الهى، از سياهى چشم به سفيدى آن نزديكتر است. «1»
پیام ها
1- «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» در آغاز سوره، رمز آن است كه مطالب سوره، از مبدأ حقّ و مظهر رحمت نازل شده است.
2- «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» در آغاز كتاب آسمانى، يعنى هدايت تنها با استعانت از او محقّق مى‌شود. «2»
3- «بِسْمِ اللَّهِ» كلامى كه سخن خداوند با مردم و سخن مردم با خدا، با آن شروع مى‌شود.
4- رحمت الهى همچون ذات او ابدى و هميشگى است. «اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»
5- بيان رحمت الهى در قالب‌هاى گوناگون، نشانه‌ى اصرار بر رحمت است. (هم قالب «رحمن»، هم قالب «رحيم») «الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»
6- شايد آوردن كلمه رحمان و رحيم در آغاز كتاب، نشانه اين باشد كه قرآن جلوه‌اى از رحمت الهى است، همان گونه كه اصل آفرينش و بعثت جلوه
«1». تفسير راهنما.
«2». شايد معناى اينكه مى‌گويند: تمام قرآن در سوره حمد، و تمام سوره حمد در بسم‌اللَّه، و تمام بسم‌اللَّه در حرف (باء) خلاصه مى‌شود، اين باشد كه آفرينش هستى و هدايت آن، همه با استمداد از اوست. چنانكه رسالت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نيز با نام او آغاز گرديد. «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ»
جلد 1 - صفحه 26
لطف ورحمت اوست. «الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ «1»
بنام خداى بخشنده مهربان در منهج: مروى است كه خداى تعالى صد و چهار كتاب از آسمان نازل فرموده كه از ميان آنها تورات و انجيل و زبور و قرآن را برگزيد و علوم جميع كتب را در آن درج، و بعد از ميان اين چهار كتاب قرآن را اختيار و تمام بركات و ثواب و علوم را در قرآن منطوى ساخت، و آنگاه جميع علوم و بركات و حقايق قرآن را در سوره‌هاى مفصله منطوى ساخت، و همه آن معارف و بركات و مثوبات را در سوره فاتحة الكتاب جمع فرمود. پس هر كه اين سوره مباركه را بخواند، چنان است كه تمام كتب سماوى را تلاوت نموده است. و اطلاع بر معنى آن، مانند اطلاع بر جميع كتب است. «1» و لذا ابن عباس روايت نموده از حضرت امير المؤمنين عليه السّلام كه فرمود: لو كتبت معانى الفاتحة لا و قرت سبعين بعيرا «2» يعنى: اگر بنويسم معانى و حقائق فاتحه را، هر آينه هفتاد شتر از شرح آن بار شود.
و نيز ابن عباس نقل نموده كه حضرت امير المؤمنين عليه السّلام از اول شب تا وقت صبح براى من تفسير فاتحة الكتاب مى‌فرمود و هنوز از تفسير باء نگذشته بود. بعد از آن فرمود: انا نقطة تحت الباء: من نقطه زير باء مى‌باشم، يعنى نقطه و مركز علوم اولين و آخرين هستم. «3» بزرگان تحقيقى در اين قسمت نموده‌اند.
تفسير اللّه: لفظ جلاله «اللّه» نام نامى ذات واجب الوجود بالذات است
«1» منهج الصادقين، جلد اوّل، صفحه 23- تفسير بصائر، جلد اوّل صفحه 24، بنقل از مدارك التنزيل (با اندكى تفاوت)
«2» تفسير برهان، جلد اوّل صفحه 3، حديث دوّم (با اختلاف اندكى در تعبير)
«3» تفسير بصائر، جلد اوّل، صفحه 187 و 188 بنقل از ينابيع المودة، صفحه 69 و 408.
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 31
كه مستجمع تمام صفات كماليّه و منزه از كليه نقايص و قابل پرستش و ستايش باشد. پس تمام اسماء و صفات حسنى در لفظ جلاله مندرج، و لذا اعظم اسماء الهى است؛ چنانچه در تفسير صافى از حضرت امير المؤمنين عليه السلام مروى است كه فرمود: اللّه اعظم اسم من اسماء اللّه عزّ و جلّ لا يسمّى به غيره. «1» و ابن بابويه در معانى الاخبار در ذيل حديثى از حضرت امام حسن عسكرى عليه السّلام روايت نموده كه در معنى «بسم اللّه» فرمود: استعانت جويم بر تمام امور به خدائى كه سزاوار پرستش نيست مگر ذات او؛ فرياد رسى كه هرگاه اغاثه شود و اجابت كننده‌اى كه هرگاه خوانده شود.
اين همان مطلبى است كه شخصى از حضرت صادق عليه السّلام سؤال نمود كه: مرا دلالت نما بر خدا، چيست او. پس به تحقيق زياد شده است مجادله مجادله كنندگان و مرا متحير ساختند؟ حضرت فرمود: اى بنده خدا، آيا كشتى هرگز سوار شده‌اى؟ عرض كرد: بلى. فرمود: آيا كشتى‌ات شكسته شده زمانى كه كشتى ديگر براى نجات نباشد و شناورى هم نباشد تا تو را رهائى دهد؟ عرض كرد: بلى. فرمود آيا تعلق دارد قلب تو در آن زمان به اينكه شيئى قادر باشد بر اينكه تو را از ورطه هلاكت خلاص كند؟ عرض كرد: بلى. فرمود: همان شي‌ء اللّه قادر است بر نجات دادن وقتى كه نجات دهنده‌اى نباشد و قادر است بر فريادرسى زمانى كه فريادرسى نباشد. «2» تفسير رحمن و رحيم: در منهج از حضرت صادق عليه السّلام مروى است كه فرمود: «رحمن» اسمش خاص است، يعنى لفظ آن را بر غير خدا اطلاق نكنند؛ و لذا بعد از اسم مخصوصه جلاله واقع شده و وصف آن عام است كه مطلق بخشش باشد در دنيا. «رحيم» اسمش عام كه بر غير خدا
«1» تفسير صافى (طبع لبنان)، جلد اوّل صفحه 81.
«2» تفسير برهان، جلد اوّل صفحه 45، حديث هشتم.
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 32
اطلاق نمايند، لكن وصفش خاص است كه مطلق بخشش باشد در آخرت «1». و حضرت عيسى بن مريم عليه السّلام فرمود: الرّحمن رحمن الدّنيا و الرّحيم رحيم الاخرة. و از تابعين صحابه منقول است كه ذات سبحانى «رحمن» است نسبت به جميع مردمان از مؤمن و كافر و نيكوكار و معصيت كار، يعنى خالق و رازق همه مى‌باشد؛ و «رحيم» است نسبت به مؤمنين، با اين توجه كه توفيق دهنده ايشان است در طاعت و عبادت و آمرزنده گناهان و معطى ثواب به آنها در آخرت. و لذا محققين فرموده‌اند رحمت الهيه بر دو قسم است: رحمت رحمانيه كه شامل مؤمن و كافر مى‌شود، و رحمت رحيميه كه اختصاص دارد به مؤمن فقط.
تبصره: اسماء و صفات الهى مانند رحيم و رءوف و لطيف و قهار به اعتبار غايات افعال باشد، نه مبادى كه انفعالات است؛ مثلا رحمت و رأفت ناشى گردد از رقّت قلب، و همچنين غضب منشأش التهاب نفس و هر دو مستلزم تغيير حال؛ و ذات سبحانى متعالى است از تغيّر و حدوث و انقلاب. تعالى اللّه عن ذلك علوّا كبيرا. پس بنابراين «رحيم»، يعنى لازمه رحمت را كه احسان و انعام است به بندگان عطا فرمايد، از نعمت وجود و بقا و رزق و صحت و امنيت و آسايش و ساير مراحم؛ و نسبت به غضب و سخط لازمه آنها را كه زجر و عقاب و نكال است، وارد سازد. و بر اين قياس تمام اسماء صفات الهى به اعتبار لوازم و آثار مى‌باشد.
فوائد بسم اللّه: شمه‌اى از اخبار و آثار در فضيلت «بسم اللّه» بيان مى‌شود:
1- تفسير برهان: باسناده عن على بن موسى الرضا عليه السّلام قال:
بسم اللّه الرّحمن الرّحيم اقرب الى اسم اللّه الاعظم من سواد العين الى بياضها. «2» فرمود حضرت رضا عليه السّلام: «بسم اللّه» نزديكتر است به اسم
«1» تفسير مجمع البيان، جلد اوّل، صفحه 201.
«2» تفسير برهان، جلد اوّل، صفحه 41 حديث نهم.
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 33
خداى اعظم از سياهى چشم به سفيدى آن.
2- قال النبى صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: اذا قال المعلّم للصّبىّ بسم اللّه الرّحمن الرّحيم، كتب اللّه برائة للصّبىّ و برائة لابويه و برائة للمعلّم. «1» فرمود حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: هرگاه معلم به طفل تعليم دهد «بسم اللّه» را، بنويسد خدا برائتى براى بچه و براى پدر و مادر او و برائتى براى معلم.
3- هر كه در وقت طعام «بسم اللّه» گويد، شيطان دور شود و اگر نگويد، با او مشغول شود. «2» 4- هركه در وقت جامه كندن «بسم اللّه» گويد، حايلى واقع شود ميان چشم شياطين و عورت او.
5- قال النبى صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: كلّ امر ذى بال لم يبدء ببسم اللّه فهو ابتر. «3» فرمود حضرت پيغمبر: هر امرى كه ابتدا نشود به «بسم اللّه»، دنباله نخواهد داشت و به آخر نرسد.
روزى حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم به قبرستان گذر كرد و نزديك قبرى رسيد، اصحاب را فرمود: به تعجيل بگذريد. ايشان به عجله گذشتند. در مراجعت چون به آنجا رسيدند، خواستند عجله كنند، حضرت نهى فرمود. سبب را پرسيدند، فرمود: وقت رفتن شخصى را عذاب مى‌كردند و من طاقت فرياد او را نداشتم؛ حال خدا بر او رحمت فرمود. جهت را سؤال نمودند، فرمود: مردى فاسق به سبب معصيت تا اين ساعت معذب بود؛ طفلى از او باقى، او را به مكتب، و معلم او را تعليم «بسم اللّه» و كودك به زبان جارى كرد، خطاب رسيد: عذاب را از او برداريد.
6- منقول است كه قيصر روم را دردسرى عارض، اطبا از معالجه آن
«1» تفسير برهان، جلد اوّل، صفحه 43 حديث 32.
«2» فروع كافى، جلد 6، كتاب الاطعمه، صفحه 294، حديث 11.
«3» تفسير صافى، جلد اوّل صفحه 83.
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 34
عاجز شدند، نامه‌اى خدمت حضرت امير المؤمنين عليه السّلام براى رفعش عرضه داشت؛ حضرت طاقيه‌اى را فرستاد تا به سر نهاد، فورا شفا يافت. آن را شكافته «بسم اللّه» ديد، دانست شفاى او به اين كلمه مباركه حاصل شده فى الحال مسلمان شد.
چون «بسم اللّه» استفتاح است به اسم منعم حقيقى، و اعتراف به الهيت سبحانى، و التذاذ به ذكر و فضل و رحمت او، و اين باعث اشتغال نفس است به شكرگزارى و سپاسدارى به حمد و ثناى او؛ لذا بعد از «بسم اللّه» طريق كيفيت «حمد» را تلقين بندگان فرمايد:
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ «1»
ترجمه
بنام خداوند بخشنده مهربان.
تفسير
در صافى از تفسير امام عليه السلام و توحيد صدوق نقل فرموده كه حضرت امير المؤمنين (ع) فرمود او است خداوندى كه ملتجى ميشود باو هر مخلوقى در وقت حاجت و شدت كه منقطع شده باشد اميد او از هر كسى جز او و قطع شده باشد اسباب از هر كس كه سواى او است ميگويد بسم اللّه يعنى كمك ميجويم در تمام امورم از خداوندى كه سزاوار نيست بندگى مگر براى او، آنخداونديكه دادخواه است چون از او دادخواهى كنند و اجابت كننده است وقتى كه او را بخوانند.
شرح اللّه نام مبارك خداوند است كه جامع صفات كمال و منزه از هر عيب و نقص است و از اين باب است كه از امير المؤمنين (ع) نقل شده كه فرمود اللّه اسم اعظم الهى است: زيرا دلالت بر تمام اسماء و صفات الهى دارد و ساير اسماء هر يك اشاره بمرتبه از مراتب وجود او است، تعالى شأنه و تقدست اسمائه، و در باب فرق بين دو اسم مبارك رحمن و رحيم اخبار و اقوال مفسرين مختلف است بنظر حقير بهترين مبين روايتى است كه از امام صادق (ع) نقل شده كه فرمود الرحمن اسم خاص است براى صفت عام و الرحيم اسم عام است براى صفت خاص يعنى رحمن اسمى است كه سزاوار نيست اطلاق آن بر غير خداوند زيرا دلالت كند بر معنى عام كه مهربانى بتمام موجودات باشد كه بهر موجودى خلعت هستى پوشيده و بكمال لائق خود رسانده و خوان نعمت خود را در تمام عوالم وجود گسترده، و اين عموم رحمت و كمال رأفت واضح است كه مخصوص بخداوند است، و رحيم اسمى است كه اطلاق آن بر غير خداوند هم سزاوار است، زيرا دلالت دارد بر صفت خاص كه آن صفت در غير خداوند عبارت از حد و مرتبه رحم و مهربانى هر موجودى است و در خداوند عبارت از توفيق در دنيا و دين است كه نتيجه آن آمرزش در آخرت است و اين فضل و كرم اختصاص باهل ايمان دارد.
جلد 1 صفحه 4
تحقيق بنظر حقير اين دو اسم مبارك هر دو صفت مشبّهه مبنى براى مبالغه است و يك معنى دارد و براى تأكيد ذكر شده است چون يكى از نكات مهمه بلاغتى آنستكه متكلم در اول خطاب مالك قلوب مخاطبين شود و اظهار محبت تام و تمام بانها نمايد بلكه مدعى محبت آنها بخود شود، چنانچه حضرت سجاد (ع) در اول خطبه شام فرمود خداوند بما علم و حلم و فصاحت و شجاعت و سماحت عطا فرمود و محبت ما را در دل‌هاى اهل ايمان جاى داد و در صورتى كه مقام اقتضاء تثبيت و تسجيل امر را دارد تكرار معنى بالفاظ مترادفه مخل بفصاحت نيست بلكه مؤكد است و اينكه در روايات و تفاسير ذكر فرق شده براى رفع توهم تكرار مخل بفصاحت بيان مصداق فرموده‌اند چنانچه متعارف در محاوره با اهل لسان است و معلوم است كه مهربانى پروردگار در دنيا خلعت هستى و روزى دادن است و در آخرت آمرزش و بهشت جاويد و هر دو از لوازم كمال رحمت و رحمانيت است و لهذا رحمت رحمانيّه و رحيميه گويند و قدر مشترك را رحمت گيرند و در اين بيانات تعبير بلازم شده است ولى مفهوم يكى است و اين وجه جمع بين اقوال و اخبار مختلفه اين باب است، نهايت آنكه چون رحمن يك حرف اضافه دارد اشاره برحمت غير متناهيه گرفته‌اند و در غير خداوند استعمال نميشود.
تنبيه در خبر است از مولاى متقيان و امير مؤمنان كه فرمود همانا قرآن تمامى در باء بسم اللّه است و من نقطه زير آن بائم: و اين براى آنستكه اجمال معانى قرآن در سوره مباركه حمد است كه بمنزله فهرست معارف قرآنيّه است و شايد بهمين سبب با آنكه در مدينه نازل شده است در اول قرآن ضبط شده و تمام معانى حمد در اين آيه شريفه بنحو اجمال مندرج است و باين جهت مطلع الشمس كلام الهى گشته بلكه مائز هر سوره از سوره ديگر است چنانچه از امير المؤمنين (ع) نقل شده كه فرمود بسم اللّه الرحمن الرحيم در اول هر سوره آيه است از آن سوره خداوند هيچ سوره را بر نبى اكرم نفرستاد مگر آنكه مصّدر بود باين آيه مباركه و در كافى از امام باقر (ع) نقل فرموده كه بسم اللّه الرحمن الرحيم اول هر كتابى است كه از آسمان نازل شده و چون اين آيه را تلاوت كنى باكى نيست اگر استعاذه ننمائى و محفوظ خواهى بود از آفات ارضى و سماوى انشاء اللّه تعالى، و از حضرت ختمى مرتبت مروى است كه خداوند فرمود هر امر خطيرى كه در ابتداء آن بسم اللّه الرحمن الرحيم ذكر نشود ناتمام خواهد ماند و از
جلد 1 صفحه 5
حضرت باقر (ع) نقل شده كه فرمود دزديدند يعنى اهل خلاف گرامى‌ترين آيه را از كتاب خداوند كه آن بسم اللّه الرحمن الرحيم است سزاوار است تبرك جسته شود بآن در اول هر امر خواه بزرگ باشد خواه كوچك خلاصه آنكه اين مزيّت براى مقام جامعيت اين آيه شريفه است و تمام معانى اين آيه مباركه در اسم مقدس اللّه بنحو اجمال در عين كشف تفصيلى جمع است و لفظ باء مظهر سببيت مسبب الاسباب است در عالم لفظ و امتياز باء از حروف مشابهه بآن بنقطه زيرين است، و مظهر تام و تمام مسبب الاسباب در تمام عوالم وجود سر سلسله خاندان نبوت و طهارت است بكم فتح اللّه و بكم يختم چنانچه اگر ديده بصيرت شخص باز شود و قرآن را بوجود نورانى مشاهده نمايد تمام حقائق موجودات عالم بآن نور برايش مشهود ميشود و در اين مقام كه قرآن نور محض و بياض خالص است مى‌بيند كه تمام آنحقائق در سوره حمد جمع و تمام آن حقيقت و نورانيت در آيه مباركه مكشوف و امير المؤمنين (ع) نقطه زير باء و امام مبين است و تمامى موجودات در آن نقطه جمعند و از شعاع آن خلعت هستى گرفته و در بارگاه انس جاى گزينند خداوند بما ديده بصيرت عنايت فرمايد انشاء اللّه تعالى.
ايقاظ اى برادر عزيز از فضل و رحمت الهى مأيوس مباش و سعى كن باين مقام برسى چون يأس از رحمت الهى از معاصى كبيره است خداوند بر طبق روايات معصومين، صد جزء رحمت دارد كه يك جزء آنرا بر تمام كائنات از اوّلين و آخرين قسمت نموده و از آن يك جزء است رحمت و مهربانى انبيا و اوليا بر امم و شيعيان خودشان و محبت پدران و مادران و خويشاوندان بر اولاد و نزديكان خود و عطوفت چرندگان و پرندگان بر مواليدشان، اين جوهر قدسى كه در وجود تو جاى گزين شده امانت الهى است هشيار باش و بى‌مصرف خرج مكن در تهذيب اخلاق بكوش و لوح دل را از زنگار معاصى بشوى تا مظهر جلوه رحمانى و مظهر انوار قرآنى شود و باسرار الهى واقف گردد تا مصداق آيه شريفه و لكن جعلناه نورا نهدى به من نشاء من عبادنا باشى و مقام مقدس علوى را مشاهده نمائى تو ملك بودى فردوس برين جايت بود آدم آورد درين دير خراب آبادت.
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِيمِ «1»
الحَمدُ لِلّه‌ِ رَب‌ِّ العالَمِين‌َ «2» الرَّحمن‌ِ الرَّحِيمِ «3» مالِك‌ِ يَوم‌ِ الدِّين‌ِ «4» إِيّاك‌َ نَعبُدُ وَ إِيّاك‌َ نَستَعِين‌ُ «5»
اهدِنَا الصِّراطَ المُستَقِيم‌َ «6» صِراطَ الَّذِين‌َ أَنعَمت‌َ عَلَيهِم غَيرِ المَغضُوب‌ِ عَلَيهِم وَ لا الضّالِّين‌َ «7»
سورة فاتحة هفت آيه است و در مكّة نازل شده، و سوره قسمتي از آيات قرآني است که داراي نوعي اتصال و ارتباط بوده و بنام معيني خوانده شده باشد و وجه تسميه آن بسورة ممكن است بيكي از جهات زير باشد:
1- مأخوذ از سور بمعني حصار و ديوار اطراف شهر باشد و چنانچه سور بلد، شهر را از حوالي آن جدا مينمايد، هر سوره قسمتي از آيات قرآن را از آيات ديگر مجزّا و بحدّي محدود ميكند 2- از سور بمعني قطعه از چيزي، اخذ شده باشد چون هر سوره عبارت از قطعه از قرآن است در اينصورت همزه آن بواو قلب شده است 3- از سور بمعني رفعت و منزلت و مرتبت گرفته شده باشد زيرا هر سوره از قرآن درجه و مرتبتي از آن است و براي اينکه سوره اسامي بسياري ذكر شده که برخي از آنها را متذكر ميشويم:
جلد 1 - صفحه 82
1- فاتحة الكتاب: زيرا فاتحه هر چيزي ابتداء آن است چنانچه خاتمه هر چيز پايان و انتهاء آن ميباشد بنا بر اينکه اگر مراد از كتاب سوره‌هاي آن باشد اطلاق فاتحه بر اينکه سوره، حقيقي است ولي اگر مراد از كتاب آيات قرآن باشد، فاتحه آية بسم اللّه الرّحمن الرّحيم است و اطلاق آن بر تمام سوره از قبيل اطلاق جزء بر کل ميباشد چون سوره مشتمل بر فاتحه است، و همچنين است هر گاه مراد از كتاب كلمات و حروف قرآن باشد و لفظ فاتحة يا مصدر و بمعني فتح است و يا اسم فاعل است و تاء آن براي نقل از وصفيت باسميت ميباشد و بعضي گفته‌اند باين سوره فاتحة الكتاب گفته شده زيرا اوّلين سوره بوده که بر پيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم نازل شده، ولي مشهور اينست که سوره علق اوّلين سوره بوده که نازل شده، يا براي اينكه در مصاحف اوّلين سوره‌ايست که نوشته شده.
لكن آنچه بنظر نزديكتر است اينست که خود پيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم دستور اينکه ترتيب را داده‌اند و يا اينكه در مراتب نزول اوّليّه که در مقدّمه ذكر شد باين ترتيب بوده است 2- الحمد: بواسطه اينكه مشتمل بر آيه الحَمدُ لِلّه‌ِ رَب‌ِّ العالَمِين‌َ است چنان که همه سوره‌هاي قرآن بنام يكي از كلماتي که در ضمن آيات سوره مذكور است ناميده شده 3- ام‌ّ الكتاب: زيرا ام‌ّ بمعني اصل و مرجع هر چيزي است و چون اينکه سوره مشتمل بر اصول مقاصد قرآن و رؤس مطالب آن است از اينجهت آن را ام الكتاب ناميدند (چنانچه شرح آن مذكور خواهد شد) همين طور که مكّه را ام القري و مغز را ام‌ّ الرأس گويند و براي ام‌ّ الكتاب اطلاقاتي چند است: الف- لوح محفوظ چنانچه ميفرمايد يَمحُوا اللّه‌ُ ما يَشاءُ وَ يُثبِت‌ُ وَ عِندَه‌ُ أُم‌ُّ الكِتاب‌ِ«1» و نيز
1- سوره رعد آيه 39
جلد 1 - صفحه 83
ميفرمايد وَ إِنَّه‌ُ فِي أُم‌ِّ الكِتاب‌ِ لَدَينا لَعَلِي‌ٌّ حَكِيم‌ٌ«1» و ميفرمايد بَل هُوَ قُرآن‌ٌ مَجِيدٌ فِي لَوح‌ٍ مَحفُوظٍ«2» که از انضمام دو آيه اخير بيكديگر و اخباري که در ذيل آيه اوّل است استفاده ميشود که مراد از ام‌ّ الكتاب لوح محفوظ است«3» ب- محكمات قرآن چنانچه ميفرمايد مِنه‌ُ آيات‌ٌ مُحكَمات‌ٌ هُن‌َّ أُم‌ُّ الكِتاب‌ِ«4» ج- سوره حمد چنانچه گذشت 4- سبع المثاني: براي اينكه باتفاق همه مسلمين اينکه سوره هفت آيه است«5» و مثانيش گفته‌اند براي اينكه دو مرتبه نازل شده يك دفعه در مكه و دفعه ديگر در مدينه و يا براي اينكه در نمازها دو بار خوانده ميشود و يا براي اينكه كلمات مكرّر در آن ميباشد مانند «اللّه، رحمن، رحيم، ايّاك، صراط، عليهم» و اسامي ديگري نيز براي اينکه سوره ذكر كرده‌اند مانند الوافية، الكافية، الشافية، الاساس، الصلاة، و ام القرآن فضيلت سوره حمد: در كتاب لآلي الاخبار«6» از امير المؤمنين عليه السّلام از رسول اكرم صلّي اللّه عليه و آله و سلّم روايت ميكند که فرمود
«ان‌ّ اللّه قال لي يا محمّد و لقد آتيناك سبعا من المثاني و القرآن العظيم فافرد الامتنان علي‌ّ بفاتحة الكتاب و جعلها بازاء القرآن و ان‌ّ فاتحة الكتاب اشرف ما في كنوز العرش الي ان قال: الا فمن قرأها معتقدا لموالاة محمّد و آله منقادا لامرها مؤمنا بظاهرها و باطنها
1- سوره زخرف آيه 4
2- سوره بروج آيه 22
3- چنانچه در مقدمه كتاب ص 29 گذشت
4- سوره آل عمران آيه 7
5- بنا بر مذهب اماميه و شافعيه که بسم اللّه را آيه مستقل و جزو سوره ميدانند، صراط الّذين انعمت عليهم تا و لا الضالين يك آيه محسوب ميشود و بنا بر مذهب مالك و ابو حنيفه که بسم اللّه را جزو سوره نميدانند، صراط الّذين انعمت عليهم يك آيه و ما بعد آن آيه ديگر محسوب ميگردد
6- باب 7 ص 350
جلد 1 - صفحه 84
الله‌اعطاه اللّه بكل‌ّ حرف منها حسنة كلّ واحدة منها افضل له من الدنيا بما فيها من اصناف اموالها و خيراتها و من استمع الي قار يقرؤها کان له قدر ثلث ما للقاري»}
بدرستي که خداوند بمن فرمود اي محمّد صلّي اللّه عليه و آله و سلّم هر آينه محققا سبع مثاني و قرآن عظيم را بتو داديم، پس بدادن فاتحة الكتاب منت جداگانه بر من نهاده و آن را در مقابل قرآن قرار داده، و بدرستي که فاتحة الكتاب شريفترين چيزي است که در گنجهاي عرش الهي ميباشد، تا اينكه ميفرمايد:
آگاه باشيد كسي که اينکه سوره را بخواند در حالي که بولايت محمّد صلّي اللّه عليه و آله و سلّم و آل او معتقد، و نسبت بامر اينکه سوره تسليم، و بظاهر و باطن آن مؤمن باشد خداوند در مقابل هر حرفي از آن، حسنه باو عطا كند که بهتر باشد براي او از دنيا و آنچه در آنست از انواع مالها و خوبيها، و كسي که بقرائت قاري اينکه سوره گوش- فرادهد ثلث (يك سوم) ثواب قاري براي او باشد و نيز در لآلي الاخبار«1» از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«اسم اللّه الاعظم مقطّع في ام‌ّ الكتاب»
(اسم اعظم الهي در سوره حمد تجزيه شده است) و نيز در لآلي الاخبار«2» از امير المؤمنين عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«لو كتبت معاني فاتحة الكتاب لصار حمل سبعين ابلا»
(اگر معاني سوره حمد را بنويسم باندازه بار هفتاد شتر شود) و در كافي«3» از حضرت باقر عليه السّلام روايت كرده که فرمود «
من لم يبرئه الحمد لم يبرئه شيئي
(كسي را که سوره حمد شفا ندهد چيزي او را شفا نخواهد داد)
1- باب هفتم ص 351
2- باب هفتم ص 351
3- باب فضل القرآن حديث 22
[.....]
جلد 1 - صفحه 85
و در لآلي الاخبار«1» از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«من ناله علّة فليقرء في جيبه الحمد سبع مرات فان ذهب العلّة و الّا فليقرءها سبعين مرّة و انا الضامن له العافية»
(كسي را که مرضي عارض شد سوره حمد را در گريبان خود هفت مرتبه بخواند پس اگر علت مرتفع شد و اگر بهبودي نيافت هفتاد مرتبه بخواند و من ضامن شفاي او هستم) و در كافي«2» از حضرت باقر عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«لو قرئت الحمد علي ميّت سبعين مرّة ثم‌ّ ردّت فيه الرّوح ما کان عجبا»
(اگر سوره حمد هفتاد مرتبه بر مرده‌اي خوانده شود و او زنده گردد شگفت آور نيست) و بالجمله اخبار در فضيلت اينکه سوره و تلاوت آن با سوره توحيد و قدر و آيه آمن الرسول و آية الكرسي و غير اينها، بسيار است که از خور اينکه كتاب خارج است و هر که طالب باشد بكتب اخبار مراجعه كند و ما در اينجا نكاتي چند که از مجموع اينکه اخبار استفاده ميشود تذكر ميدهيم:
اول- در حديث اول پيغمبر اكرم از اينکه سوره بفاتحة الكتاب تعبير فرموده و از آن استفاده ميشود که ترتيب قرآن بصورتي که فعلا موجود است در زمان خود حضرت و بامر او بوده است دوم- مزاياي اينکه سوره مخصوص بمؤمن و معتقد بامامت ائمه اطهار است چنانچه مزاياي ساير عبادات نيز مخصوص باين طائفه ميباشد سوم- اينکه سوره مشتمل بر اسم اعظم است چهارم- در گنجهاي عرش الهي گنجي بالاتر از سوره حمد نيست
1- باب هفتم ص 351
2- باب فضل القرآن حديث 16
جلد 1 - صفحه 86
پنجم- شفاي جميع دردهاي ظاهري و باطني از اخلاق رذيله و صفات نكوهيده و حتي عقائد باطله که بزرگترين امراض باطني است بوسيله اينکه سوره مباركه ميباشد حتي كسي که بواسطه ابتلاي بضلالت و گمراهي روح ايمان او مرده است اگر هفتاد مرتبه اينکه سوره بر او خوانده شود و هدايت شود مورد تعجب نباشد.
بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِيمِ فضائل و مثوبات بسملة: فضائل و مزاياي اينکه آيه فزون‌تر از اينست که شماره شود و ما ببرخي از احاديث که در فضيلت اينکه آيه وارد شده اشاره ميكنيم در كتاب لآلي الاخبار«1» در ضمن حديث مطوّلي که از احاديث قدسيه است روايت ميكند
«قال تعالي و عزّتي و جلالي من قال من امّة محمّد صلّي اللّه عليه و آله و سلّم بسم اللّه الرحمن الرحيم اكتب له في كتاب حسناته عبادة سبعمائة سنة»
(خداوند متعال فرمود بعزّت و جلال خودم قسم كسي که از امت محمّد صلّي اللّه عليه و آله و سلّم بسم اللّه الرحمن الرحيم را بگويد در نامه حسناتش ثواب عبادت هفتصد سال بنويسم) و در حديث طويلي«2» از امير المؤمنين عليه السّلام از پيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم روايت ميكند که در ضمن آن ميفرمايد
«ثم‌ّ يأتي امّتي يوم القيمة و هم يقولون بسم اللّه الرحمن الرحيم فاذا وضعت اعمالهم في الميزان ترجحت حسناتهم»
(سپس امّت من در روز قيامت ميآيند در حالي که بسم اللّه الرحمن الرحيم ميگويند پس وقتي که اعمال آنان در ميزان نهاده ميشود حسناتشان مي‌چربد)
1 باب 7 ص 346 در ضمن حديث خلقت قلم از نور محمّد ص
2- لالي باب 7 ص 347
جلد 1 - صفحه 87
و در لآلي«1» از حضرت رضا عليه السّلام روايت ميكند که فرمود
«انّها اقرب الي اسم اللّه الاعظم من ناظر العين الي بياضها»
(بدرستي که بسم اللّه، باسم اعظم الهي از سفيدي چشم بچشم نزديكتر است) خواص بسملة: براي آيه بسم اللّه الرحمن الرحيم خواص بسياري در اخبار ذكر شده که بپاره از آنها ذيلا اشاره ميشود 1- طرد شيطان، گفتن «بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِيمِ» در موقع غذا خوردن موجب طرد شيطان ميشود چنانچه در كافي«2» و وسائل«3» روايت ميكند که
«اذا وضعت المائده حفّها اربعة آلاف ملك فاذا قال العبد بسم اللّه قالت الملائكة بارك اللّه لكم في طعامكم ثم‌ّ يقولون للشيطان اخرج يا فاسق لا سلطان لك عليهم الحديث»
(هر گاه سفره نهاده شود چهار هزار فرشته آن را احاطه كند) .. پس وقتي که بنده بسم اللّه ميگويد ملائكه ميگويند خداوند بركت دهد براي شما در طعامتان سپس بشيطان گويند که اي فاسق بيرون شو تسلّطي براي تو بر ايشان نيست تا آخر حديث) 2- دفع مضارّ طعام، چنانچه در لآلي«4» از امير المؤمنين عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«ضمنت لمن سمّي علي طعام ان لا يشتكي منه»
(ضامن شده ام براي كسي که اسم خدا را بر طعام ببرد اينكه مريض و مبتلاء نشود) 3- دفع دشمن، در لآلي«5» از حضرت صادق روايت كرده که فرمود
«کان رسول اللّه صلّي اللّه عليه و آله و سلّم اذا دخل منزله و اجتمعت عليه قريش يجهر ببسم اللّه الرّحمن الرحيم و يرفع بها صوته فتولّي قريش فرارا»
(رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله و سلّم هر گاه داخل منزل ميشد و قريش عليه او اجتماع كرده بودند بسم اللّه الرحمن الرحيم را آشكارا
1- باب 7 347
2- نقل از لالي باب 7 ص 347
3- و نيز از روضة البهيمة
4- در همين باب و همين صفحه
5- باب 7 ص 348
جلد 1 - صفحه 88
ميگفت و صداي خود را بآن بلند مينمود قريش گريزان رو برميگردانيدند) 4- جهر ببسم اللّه در نماز موجب طرد شيطان ميشود، چنانچه در لآلي«1» از حضرت سجاد عليه السّلام نقل ميكند که بابي حمزه ثمالي فرمود
«ان‌ّ الصّلاة اذا قيمت جاء الشّيطان الي قرين الامام فيقول هل ذكر ربّه فان قال نعم، ذهب و ان قال لا، ركب كتفيه و دلّي رجليه في صدره فكان امام القوم حتي ينصرفوا قال الثمالي فقلت جعلت فداك أ ليس يقرءون القرآن! قال بلي ليس حيث تذهب، انّما هو الجهر ببسم اللّه الرحمن الرحيم»
(وقتي نماز بپا شد شيطان قرين امام جماعت ميآيد و ميگويد آيا پروردگار را ياد كرده! اگر گويد آري ميرود و اگر گويد نه بر دو شانه امام سوار ميشود و دو پايش را بر سينه امام آويزان ميكند و امام مردم است تا از نماز برگردند، ثمالي گويد گفتم فداي تو شوم مگر آنان قرآن نميخوانند! فرمود بلي، ولي مقصود از ذكر پروردگار آنچه تو فكر كرده نيست همانا مراد از ذكر جهر ببسم اللّه الرحمن الرحيم است) 5- گفتن بسم اللّه در موقع جماع موجب دفع شيطان ميشود و اگر بسم اللّه نگويد شيطان در جماع و نطفه شركت ميكند چنانچه در لآلي«2» روايت ميكند که فرمود
«ان‌ّ الرجل اذا دني من المرأة و جلس مجلسه حضره الشيطان فان هو ذكر اسم اللّه تنحّي الشيطان عنه فان فعل و لم يسم‌ّ ادخل الشيطان ذكره فكان العمل منهما جميعا و النطفة واحدة»
(انسان هر گاه با همسر خودش نزديكي كند شيطان حاضر ميشود پس اگر اسم خدا را ياد كند، شيطان از او دور ميگردد ولي اگر عمل را انجام دهد و اسم خدا را نبرد شيطان با او شركت كند پس عمل بوسيله هر دو «انسان و شيطان» واقع شود در صودتي که نطفه يكي باشد 6- در شروع بهر كاري موجب اتمام و اكمال آن ميشود چنانچه از رسول
1- باب 8 ص 388
2- باب 7 ص 348
جلد 1 - صفحه 89
اكرم صلّي اللّه عليه و آله و سلّم«1» روايت شده که فرمود
«کل امر ذي بال لم يبدء فيه ببسم اللّه فهو ابتر و في رواية اخري لم يذكر فيه بسم اللّه الرحمن الرحيم فهو ابتر»
(هر كار مهمّي که ببسم اللّه الرحمن الرحيم آغاز نشود آنكار ناقص باشد) و در لآلي«2» از امير المؤمنين عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«ان‌ّ اللّه يقول انا احق من سئل و اولي من تضرّع اليه فقولوا عند افتتاح کل امر صغير او عظيم بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِيمِ
اي استعين علي هذا الامر باللّه الحديث»
(بدرستي که خداوند ميفرمايد من سزاوارتر كسي هستم که از او سؤال و درخواست شود و شايسته‌ترين كسي هستم که بسوي او تضرّع و انابت شود پس نزد آغاز هر كار كوچك و بزرگي بگوئيد بسم اللّه الرحمن الرحيم، يعني طلب ياري ميكنم در اينکه كار از خدا تا آخر حديث) 7- در هر گرفتاري موجب وصول بمقصد است چنانچه از پيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده«3» که فرمود
«من حزنه امر يتعاطاه فقال بسم اللّه الرحمن الرحيم و هو مخلص للّه و يقبل بلبه اليه لم ينفك عن احدي اثنتين امّا بلوغ حاجته في الدنيا و امّا يعدّ له عند ربّه و يدّخر له لديه و ما عند اللّه خير و ابقي للمؤمنين»
(هر که را محزون كند كاري که مشغول بآنست پس بگويد بسم اللّه الرحمن الرحيم و حال آنكه نسبت بخدا اخلاص داشته باشد و بدل متوجه باو شود، از يكي از دو چيز منفك نشود، يا رسيدن بحاجتش در دنيا و يا اينكه مهيّا و ذخيره ميشود براي او نزد پروردگارش و آنچه نزد خداست براي مؤمنين بهتر و پايدارتر است) 8- موجب حفظ از بلاست: در لآلي«4» از حضرت باقر عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«اول کل كتاب نزل من السماء بسم اللّه الرحمن الرحيم فاذا قرأتها
«1»- لالي باب 7 ص 349
2- باب 7 ص 349
3- لالي باب 7 ص 349
[.....]
4- باب 7 ص 349
جلد 1 - صفحه 90
الله‌‌فلا تبال ان لا تستعيذ فاذا قرأتها سترتك فيما بين السماء و في الارض»}
(اول هر كتابي که از آسمان نازل شد بسم اللّه الرحمن الرحيم بود پس هر گاه بسم اللّه را قرائت كردي باكي نيست از اينكه استعاذه نكني پس هر گاه بسم اللّه را قرائت كني مانع ميشود ترا از بليّاتي که بين آسمان و در زمين است) 9- در موقع خلع لباس موجب ميشود که شياطين آن را در بر نكنند چنانچه در لآلي الاخبار«1» از پيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم روايت كرده که فرمود
«اذا خلع احدكم ثيابه فليسم‌ّ لان لا يلبسه الجن‌ّ»
(هر گاه يكي از شما جامه خودش را بكند پس خدا را نام برد تا اينكه ديوان آن را در بر نكنند) 10- موقع كشف عورت باعث ستر آن از شياطين ميشود چنانچه در لآلي الاخبار«2» از حضرت باقر عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«اذا كشف احدكم لبول او لغير ذلک فليقل بسم اللّه فان الشيطان يغض‌ّ بصره عنه حتي يفرغ»
هر گاه يكي از شما عورت خود را براي بول كردن يا غير آن كشف كند سپس بسم اللّه گويد بدرستي که شيطان چشمش را از آن بپوشاند تا فارغ شود.
«و در لآلي در خاصيت هفتم فرموده است
ستر ما بين اعين الجن‌ّ و عورة بني آدم الحديث»
(بسم اللّه پرده و حجابيست بين عورة اولاد آدم و بين چشمهاي اجنة و شياطين) 11- نوشتن آن بر در خانه موجب دفع بلا ميشود و روايت شده«3» که فرعون پيش از آنكه كافر شود و دعوي الوهيت كند بر بالاي قصرش بسم اللّه الرحمن الرحيم نوشته بود و تا اينکه نوشته باقي بود عذاب بر وي نازل نشد 12- در وقت سوار شدن موجب دفع شيطان ميگردد، از رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله و سلّم روايت كرده«4» که فرمود
«اذا ركب الرجل فسمي ردفه ملك يحفظه حتّي
1- باب 7 349
2- باب 7 349
3- لالي باب 7 ص 349
4- لالي باب 7 ص 349
جلد 1 - صفحه 91
الله‌ينزل فان ركب و لم يسم‌ّ ردفه شيطان الحديث»}
(هر گاه انسان سوار شود و اسم خدا را ببرد ملكي رديف او شود و او را حفظ كند تا اينكه پياده شود پس اگر سوار شود و نام خدا را نبرد شيطان رديف او باشد تا آخر حديث) 13- در موقع دخول در خانه يا اطاق موجب فرار شيطان و نزول بركت ميشود «لآلي«1» از حضرت امير المؤمنين عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«اذا بلغ احدكم باب حجرته فليسم‌ّ فانه يفرّ الشيطان و اذا دخل بيته فليسم‌ّ فانه منزل البركة و تؤنسه الملائكة»
(هر گاه يكي از شما بدر اطاقش رسيد و خدا را نام برد پس بدرستي که شيطان ميگريزد و هر گاه داخل خانه‌اش شود خدا را نام برد تا محل نزول بركت و انس ملائكه شود) 14- در ابتداي وضوء موجب طهارت همه بدن ميگردد چنانچه ميفرمايد«2»
«من قاله في اول وضوئه طهرت جميع جسده و من لم يسم‌ّ لم يطهر الّا ما اصابه الماء»
(هر که در اول وضويش بسم اللّه گويد همه بدنش طاهر باشد و كسي که بسم اللّه نگويد بدنش طاهر نباشد مگر آن مقداري که آب رسيده است)
در بيان اينكه «بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِيمِ» آيه از قران و جزء آن است:
ميان عامّه اختلاف است که آيا بسملة جزو قرآن و آيه مستقلّي از آن است يا اينكه جزو قرآن نيست بعضي از آنها مانند ابو حنيفه و تابعين او بسم اللّه را جزو قرآن نميدانند نه در سوره حمد و نه در ساير سوره‌ها، از اينجهت آن را در نماز
1- باب 7 ص 349
2- لالي باب 7 ص 349
جلد 1 - صفحه 92
نميخوانند و فقط بسم اللّه وسط سوره نمل را جزو قرآن ميدانند و جماعتي از آنها بسم اللّه را در سوره حمد جزو دانسته و در ساير سوره‌ها جزو نميدانند و در نماز سوره حمد را با بسمله ميخوانند و برخي از آنها مانند شافعي و پيروانش بسم اللّه را در سوره حمد و در ساير سوره‌ها (غير سوره برائة) جزو قرآن ميدانند ولي شيعه اماميّه متّفقا بسم اللّه را در سوره حمد و ساير سوره‌هاي قرآن (جز سوره برائة) جزو قرآن و اعظم آيات آن ميدانند و قرائت آن را در نماز چه در حمد و چه در سوره واجب و بلند خواندن آن را در نمازهاي جهريه واجب و در نمازهاي اخفائيّه مستحب‌ّ ميدانند و پايه اينکه اتفاق اخباري است که از پيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم و ائمه اطهار عليهم السلام رسيده مانند حديثي که در خاصيت چهارم از خواص بسمله ذكر كرديم از ابي حمزه در كتاب امالي از زين العابدين نقل كرده که فرمود
«قيل لامير المؤمنين عليه السّلام اخبرنا عن بسم اللّه الرحمن الرحيم أ هي من فاتحة الكتاب فقال عليه السّلام نعم کان رسول اللّه صلّي اللّه عليه و آله و سلّم يقرئها و يعدّها آية منها و يقول فاتحة الكتاب هي السبع المثاني»
(بامير المؤمنين عليه السّلام گفته شد خبر ده ما را که بسم اللّه الرحمن الرحيم جزو از سوره فاتحة الكتاب است! حضرت فرمود آري، رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله و سلّم آن را قرائت ميفرمود و آن را آيه‌اي از فاتحة الكتاب ميشمرد و ميفرمود فاتحة الكتاب همان سبع مثاني است «هفت آيه» است) و در خصال از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«ما لهم! قاتلهم اللّه عمدوا الي اعظم آية في كتاب اللّه فزعموا انّها بدعة اذا اظهروها»
(چه شده است ايشان را! خدا بكشد آنان را، قصد كردند بطرف بزرگترين آيه در كتاب خدا، پس گمان كردند هر گاه آن را اظهار كنند بدعت است) و در بعض اخبار از حضرت باقر عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«سرقوا اكرم آية
جلد 1 - صفحه 93
في كتاب اللّه بسم اللّه الرحمن الرحيم و ينبغي الإتيان به عند افتتاح کل امر عظيم او صغير ليبارك فيه»
(بزرگوارترين آيه كتاب خدا را که بسم اللّه الرحمن الرحيم است دزديدند، و سزاوار است گفتن آن در آغاز هر كار بزرگ و كوچكي براي اينكه بركت در آن واقع شود) اعراب بسملة: مشهور بين مفسرين حتي مفسّرين شيعه مانند صاحب تبيان و مجمع البيان و غير آنها اينست که باء بسم اللّه باء ابتدائيه است و تقدير اينست که «ابتدء بسم اللّه الرحمن الرحيم» و باخبار متقدمه که ميفرمودند در ابتداء هر كاري بسم اللّه بگوئيد استشهاد كرده‌اند و گفته‌اند که باء براي استعانت نيست زيرا استعانت را در آيه شريفه بعد إِيّاك‌َ نَعبُدُ وَ إِيّاك‌َ نَستَعِين‌ُ صريحا ذكر فرموده ولي آنچه بنظر ميرسد باء بسم اللّه براي استعانت است براي اينكه اوّلا در صريح اخبار باستعانت تفسير شده، چنانچه در خاصيت هشتم از خواص‌ّ بسم اللّه در ضمن حديثي که از امير المؤمنين عليه السّلام نقل شد فرمود «اي استعين علي هذا الامر باللّه» و در لآلي از حضرت عسكري عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«اي استعين علي اموري كلّها باللّه»
و از حضرت صادق عليه السّلام نقل كرده که فرمود
«اي استعين علي هذا الامر باللّه»
و ثانيا اگر غرض از ابتداء، ابتداء بآيه شريفه بسم اللّه الرحمن الرحيم باشد بايديك باء بر او زياد شود و تقدير «ابتدء ببسم اللّه» باشد و اگر مقصود اينست که باء بسم اللّه باء ابتدائيّه است، اخبار از خارج است يعني كسي که در خارج در آغاز كارش گفته باشد «بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِيمِ» صدق ميكند که باسم خدا ابتداء كرده ولي باء استعانت افاده انشاء ميكند يعني گوينده طلب استعانت باسم خدا
جلد 1 - صفحه 94
ميكند و همين معني در موارد متقدمه ظاهر است بلكه مناسب با استعاذه قبل از قرائت نيز همين معني است و اسم مأخوذ از سموّ بمعني رفعت و بلندي است بدليل مشتقّات آن مانند اسماء و سمّي و تسمية و غير اينها نه اينكه مأخوذ از وسم بمعني داغ و علامت باشد چنانچه بعضي توهّم كرده‌اند، و مراد لفظي است که بر مسمّي دلالت ميكند و از براي خداوند اسمهاي بسيار است چنانچه ميفرمايد قُل‌ِ ادعُوا اللّه‌َ أَوِ ادعُوا الرَّحمن‌َ أَيًّا ما تَدعُوا فَلَه‌ُ الأَسماءُ الحُسني«1» (بگو اللّه را بخوانيد يا رحمن را بخوانيد، هر كدام را بخوانيد، براي خدا است اسمهاي نيكو) و در بعض اخبار هزار و يك اسم و در برخي ديگر سيصد و شصت اسم براي خدا ذكر شده و در قرآن مجيد هفتاد اسم مذكور است، و همه اسماء الهيّه از سه قسم بيرون نيست:
قسمت اوّل اسماء صفات است که دلالت بر وجود صفت كمالي يا سلب نقصي دارد مانند عليم و قدير «که اسماء ذات اضافه‌اش گويند» و حي‌ّ و علي‌ّ و قديم «که اسماء غير ذات اضافه‌اش نامند» و مانند سبّوح و قدّوس که دلالت بر تنزيه باري از صفات عيب و نقص دارد و اينکه صفات، صفات ذاتيّه و عين ذات است نه زائد بر ذات چنانچه اشاعره توهم كرده‌اند و تحقيق آن ذكر خواهد شد انشاء اللّه تعالي قسمت دوم اسماء افعال است که بر صدور فعلي از خداوند دلالت دارد مانند رحمن و رحيم و خالق و رازق و امثال اينها و باعتبار ديگر صفاتي که بر ثبوت كمالي در خداوند دلالت دارد صفات
«1» سوره اسري آيه 110
جلد 1 - صفحه 95
كماليه و صفاتي که بر سلب عيب و نقص دلالت دارد صفات جلاليه و صفاتي که بر صدور فعلي دال‌ّ است صفات جماليه نامند قسمت سوّم اسماء ذات است و آنها سه اسم است:
«هو» که بر مقام عيب الغيوبي ذات دلالت دارد که محال است ممكن بآن پي برد «حق» که بر وجوب وجود دلالت دارد يعني ذاتش واجب الوجود و وجود صرف و صرف وجود است و فرض عدم بر او محال است «اللّه» که علم است براي ذاتي که مستجمع جميع كمالات و منزّه از همه عيوب و نواقص باشد و لذا اينکه اسم مختص‌ّ بذات مقدّس اوست زيرا غير او نه جامع جميع كمالات است و نه منزّه از همه عيوب و نواقص است و از اينجهت اينکه اسم دلالت بر جميع اسماء الهي دارد و اسماء حق توقيفي است يعني بايد از طريق شرع رسيده باشد تا بتوان بر خداوند اطلاق نمود و اطلاق نامي بر خداوند هر چند دلالت بر كمال يا سلب نقصي داشته باشد بدون ورود از شرع جايز نيست مانند اطلاق علّت يا علّت العلل که در لسان حكما است«1» و يا اطلاق عاشق و معشوق که در لسان عرفاء است«2» «اللّه» مأخوذ از اله بمعني عبد و اله بمعني معبود است و اينکه معني اشاره بمقام معبوديّت حقّه ذات اقدس باري است که تمام ممكنات سر تعظيم و
1- زيرا علت تأثرش در معلول ذاتيست و اختياري نيست و خداوند فاعل مختار است بلكه اطلاق قدرت هم بر علت نميشود چون علت قدرت بر ترك ندارد و انفكاك محال است بين علت و معلول
2- زيرا عشق نوعي از جنونست و مخالف عقل است و لذا در دعاء كميل است
(و اجعلني بحبك متيما)
نه عاشقا
جلد 1 - صفحه 96
عبوديت در پيشگاه مقدس او فرود ميآورند و يا مأخوذ از و له بمعني تحيّر است زيرا تمام عقول حكماء و دانشمندان در ذات او متحيّر و سر گردانند و چنانچه گذشت اللّه اسم است از براي ذات واجب الوجود که مستجمع جميع صفات كمال است و در كافي از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«من قال يا اللّه عشر مرّات قيل له لبّيك ما حاجتك!»
(كسي که ده مرتبه بگويد يا اللّه باو گفته شود لبيك حاجت تو چيست!) «الرحمن الرحيم» دو صفتند که اوّلي دلالت بر عموم رحمت، و دوّمي بر ثبات و دوام و بقاء رحمت حق ميكند چنانچه ميفرمايد رَبَّنا وَسِعت‌َ كُل‌َّ شَي‌ءٍ رَحمَةً وَ عِلماً«1» و ميفرمايد وَ رَحمَتِي وَسِعَت كُل‌َّ شَي‌ءٍ«2» و در دعاي كميل عرض ميكند
«اللّهم اني اسئلك برحمتك الّتي وسعت کل شيئي»
و اينكه بعضي گفته‌اند «رحمن روزي دهنده است خلايق را در دنيا بشرط جان و رحيم ثواب دهنده است مؤمنين را در آخرت بشرط ايمان» درست نيست بلكه چنانچه در بعض ادعيه وارد شده
« يا رحمن الدنيا و الاخرة و رحيمهما»
و از آيات قرآن استفاده ميشود (مانند «إِن‌َّ اللّه‌َ بِالنّاس‌ِ لَرَؤُف‌ٌ رَحِيم‌ٌ» در سورة بقره و «إِن‌َّ اللّه‌َ بِالنّاس‌ِ لَرَؤُف‌ٌ رَحِيم‌ٌ» در سوره حج‌ّ) خداوند در دنيا و آخرت رحمن و رحيم است و از حضرت صادق عليه السّلام روايت شده که فرمود
3» «الرّحمن اسم خاص بصفة عامّة و الرحيم اسم عام بصفة خاصّة»«
(يعني رحمن از اسماء خاصّه حق است و اطلاق آن بر غير خدا جايز نيست زيرا احدي غير از ذات حق رحمتش اينکه اندازه
1- سوره مؤمن آيه 7
2- سوره اعراف آيه 155
3- توحيد صدوق
جلد 1 - صفحه 97
توسعه ندارد که تمام اشياء را فرا گيرد و رحيم اسم عام است و اطلاق آن بر غير خدا جايز است«1» و چون دلالت بر ثبات و دوام رحمت ميكند خاصّ باهل ايمان است که در دنيا و آخرت مشمول رحمت حق ميباشند ولي غير مؤمن خود را از رحمت دائمي حق بي‌نصيب ميسازد و «نكته» ذكر اينکه دو وصف «رحمن و رحيم» بعد از كلمه اللّه از قبيل ذكر خاص بعد از عام است زيرا چنانچه گذشت لفظ اللّه علم است براي ذاتي که مستجمع جميع صفات كمال باشد پس ذكر اسم اللّه بمنزله جميع اسماء الهي است که از آن جمله رحمن و رحيم ميباشد، و وجه اختصاص اينکه دو اسم بذكر اينست که خداوند بواسطه صفت رحمانيّت در جميع امور و مقاصد اعانت مينمايد و بواسطه صفت رحيميّت توفيق عبادت و بندگي عنايت ميفرمايد و اينکه مؤيّد نظر ماست که گفتيم باء بسم اللّه براي استعانت است لذا انسان بايد در همه امور دنيوي و اخروي باين اسم شريف استعانت جويد و موارد چهارده گانه که قبلا متذكر شديم از باب بيان مصداق بود نه منحصر باشد باين امور الحَمدُ لِلّه‌ِ رَب‌ِّ العالَمِين‌َ (ستايش مختص‌ّ خدايي است که پروردگار جهانيان است) در اغلب كتب تفاسير و ديباچه‌ها و شروحي که بر كتب علمي نوشته شده در اطراف لفظ حمد و فرق آن با مدح و شكر و اينكه نقيض حمد، ذم‌ّ و نقيض مدح، هجا، و نقيض شكر، كفران است و اينكه نسبت بين آنها عموم من وجه يا عموم و خصوص مطلق است بحث و گفتگو كرده‌اند و احتياج ببيان ندارد و آنچه متعلّق نظر ماست موارد استعمال آن در لسان آيات و اخبار ميباشد.
حمد اطلاق ميشود بر ذات مقدّس واجب الوجود که ساحت قدسش از همه
1- چنانچه در قرآن كريم در وصف رسول ميفرمايد «بِالمُؤمِنِين‌َ رَؤُف‌ٌ رَحِيم‌ٌ» [.....]است‌‌من‌‌مع‌عيوب و نواقص منزه است چنانچه قبلا ذكر شد در شرح بسمله که اللّه اسم است از براي ذات مقدس مستجمع جميع كمالات و مبرّاي از جميع عيوب و نواقص و بر صفات كماليّه حق از علم و قدرت و عظمت و كبريايي و غير اينها چنانچه جميع اينها كمال است و سلبش نقص است و منافي با وجوب وجود است و بر افعال الهي از خلق و رزق و عطاء و منع و عفو و مغفرت و رضا و سخط و ثواب و عقاب و غير اينها، زيرا همه آنها از روي حكمت و مصلحت بوده و فعل قبيح و لغو از مقام مقدسش محال است صادر شود مثل اينكه در دعاء كميل بعد از كلمه (و اسعده علي ذلک القضاء)
ميگويد
(فلك الحمد علي‌ّ في جميع ذلک)
و بعضي توهم كرده‌اند که اينجا جاي حمد نيست و تبديل بلك الحجة كرده‌اند و غير واجب الوجود سرتاسر ممكنات، نه از جهت ذات و نه از حيث صفات و نه از جهت افعال لايق حمد نيستند، زيرا جميع ممكنات از حيث ذات فقر صرف و احتياج محض هستند و هر صفت و كمالي که در آنها يافت شود افاضة از حق است و در افعال هم استقلال ندارند و باعانت و ياري حق انجام ميدهند و از اينجهت الف و لام الحمد الف و لام جنس است و لام للّه نيز لام اختصاص ميباشد بنا بر اينکه حقيقت حمد بتمام انواع آن مختص‌ّ بواجب الوجود مستجمع جميع كمالات که مفاد كلمه اللّه است خواهد بود و اگر از اينکه مرتبه تنزل كنيم و بيك نوع عنايت و مجازي بخواهيم حمد را در ممكنات سريان دهيم، مقام مقدّس حضرت رسالت صلّي اللّه عليه و آله و سلّم و خاندان نبوت سزاوار حمدند و مقام محمود که در قرآن درباره آن حضرت ذكر ميفرمايد وَ مِن‌َ اللَّيل‌ِ فَتَهَجَّد بِه‌ِ نافِلَةً لَك‌َ عَسي أَن يَبعَثَك‌َ رَبُّك‌َ مَقاماً مَحمُوداً«1» (و پاره‌اي از شب را بنافله شب به پرداز اميد است که پروردگارت ترا بمقام محمود برساند)
1- سوره بني اسرائيل آيه 79
جلد 1 - صفحه 99
اشاره بهمين معني است، زيرا هر فيضي بممكنات در دنيا و آخرت رسيده و ميرسد توسّط اينکه خانواده بوده و اينان علّت غايي موجوداتند و شفاعت كبري يكي از مصاديق مقام محمود است و از همين جهت نام مبارك آن حضرت احمد، محمود، محمّد گرديد«1» «رب‌ّ» بمعني مربّي و پروردگار است چون ذات مقدّس حق مربّي جميع موجودات است و تربيت اينست که هر چيزي را از مرتبه استعداد و قابليّت بمقام فعليّت رسانده و كمالات لائق باو بخشيده و آن بر دو نوع است، تكويني و تشريعي:
تربيت تكويني حقّ عبارت از افاضه وجود بتمام ماهيات ممكنه از عالم مجردات تا ماديّات و آنها را بواسطه اسباب و مقدّماتي که بآنها احتياج دارند از مرتبه قابليّت بمقام فعليت رسانيدن است و تربيت تشريعي عبارت از تكميل نفوس انساني بواسطه معارف حقه و ملكات حسنه و اعمال صالحه است که موجب سعادت و رستگاري و نيل بفيوضات اخروي و نعم هميشگي خواهد بود و در تربيت سه چيز لازم است:
اوّل وجود مربّي (بكسر باء) يعني تربيت كننده، دوّم قابليّت مربّي (بفتح باء) يعني تربيت شده، سوّم مصادف نشدن با اموري که مربّي را از قابليّت
1- احمد يا افعل تفضيل بمعني اسم فاعلي است يعني حمدش نسبت بپروردگار از همه حمد كنندگان بيشتر است يا اسم تفضيل بمعني اسم مفعولي است يعني كمالات و صفات پسنديده‌اش از همه موجودات بيشتر است و در هر صورت دليل بر افضليت اوست و محمّد دلالتش بر اينکه معني بيشتر است زيرا اسم مفعول از باب تفعيل است و صريح در مقام محموديت حضرتش ميباشد
جلد 1 - صفحه 100
مي‌اندازد، مثل اينكه هسته خرما يك كشاورز ميخواهد که آن را بكارد و آب داده محافظت و مراقبت نمايد تا نخله خرما شود و قابليّت هم ميخواهد چه اگر هسته فاسد و گنديده باشد نخله نخواهد شد و بايد آفتي نيز در اينکه اثناء بآن نرسد که قابليّتش را از بين ببرد و در جهان هستي مربّي حقيقي و رب‌ّ علي الاطلاق تنها ذات مقدس باري است و غير او هر که و هر چه هست اسباب و معدّاتي هستند که خداوند آنها را براي تربيت موجودات و از مرتبه قابليّت بفعليت رسانيدن آنها در اينکه عالم مقرّر داشته است، چه در تربيت تكويني مانند پدران و مادران و زارعين و كشاورزان و آفتاب و ماه و هوا و باران و غير اينها چنانچه ميفرمايد أَ فَرَأَيتُم ما تُمنُون‌َ أَ أَنتُم تَخلُقُونَه‌ُ أَم نَحن‌ُ الخالِقُون‌َ«1» أَ فَرَأَيتُم ما تَحرُثُون‌َ أَ أَنتُم تَزرَعُونَه‌ُ أَم نَحن‌ُ الزّارِعُون‌َ«2» و چه در تربيت تشريعي مانند انبياء و اوصياء و حكماء و دانشمندان و غير اينها که همه اسباب و وسائط هستند إِنَّك‌َ لا تَهدِي مَن أَحبَبت‌َ وَ لكِن‌َّ اللّه‌َ يَهدِي مَن يَشاءُ«3» بنا بر اينکه اطلاق رب بر غير ذات پروردگار بنوعي از عنايت و مجاز است و ذات مقدس حق در هر موجودي در اينکه عالم، استعداد و قابليّت تكامل و تربيت را بوديعت نهاده، و اگر موجودي طريق تكامل را نپيمود و استعداد خود را
1- سورة الواقعه آيه 58 و 59 (بس آيا ديديد آن آبي را که در رحم زنان ميريزيد (نطفه) آيا شما ميآفرينيد آن را يا ما آفرينندگانيم)
2- سورة الواقعة آيه 63 و 64 (پس آيا ديديد آنچه را كشت ميكنيد آيا شما آن را مي‌رويانيد يا ما رويندگانيم)
3- سوره قصص آيه 56 (محققا تو هدايت نميكني هر که را بخواهي بلكه خدا هدايت ميكند هر که را بخواهد)
جلد 1 - صفحه 101
بفعليّت نرسانيد بواسطه تصادف با موانعي بوده که قابليت او را از بين برده و يا مانع پيشرفت او شده است مثلا در هسته خرما قابليت نخلة شدن هست ولي هر گاه در زمين مناسب غرس نشود و يا آب بآن نرسد و يا گنديده و فاسد گردد و يا در اثناء رشد و نموّش آن را بكنند و يا ببرند و يا بسوزانند البته نخله نخواهد شد و همچنين كفار و معاندين که طريق هدايت را نمي‌پيمايند نه از جهت اينست که مربّي حقيقي نسبت بآنها كوتاهي نموده باشد يا ذاتا قابل هدايت نباشند بلكه بواسطه پيروي هواي نفس و فرو رفتن در شهوات نفساني خود را از قابليت انداخته‌اند و همين طور مجانين و قاصرين و مستضعفين نيز بعلل داخلي يا خارجي قابليّت ذاتي خود را از دست داده‌اند و بالجمله در هر نوع تربيتي تا سه امر فوق تحقق پيدا نكند تربيت و تكامل محقق نخواهد شد در كتاب كافي«1» از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«من قال يا رب‌ّ يا رب‌ّ عشر مرّات قيل له لبّيك ما حاجتك!»
(هر که ده مرتبه بگويد يا رب‌ّ گفته شود مر او را لبيك، حاجت تو چيست!)«2»
1- باب من قال يا رب صفحه 520 حديث 1
2- يا رب بكسر ياء مضاف بياء متكلم است که ياء آن حذف شده و كسره باء دال بر محذوف است و اينکه اشعار بمعناي لطيفي دارد و ان اينست که وقتي گفت اي مربي من واي پروردگار من گويي تمام تربيت الهي را اختصاص بخود داده و مربي خود را منحصر باو دانسته، و در نظر دارم سفر مكه در بيابان حجاز ماشين ما قدري توقف نمود و ما از ماشين پياده شديم اعراب بياباني و زنها و بچه‌هاي آنها اطراف ما جمع شده و متصل ميگفتند «يابوي» (اي پدر من) و بچه در ميان آنها بود ميگفت «يابوي ليس الا» يعني اي پدر من و نيست كسي غير از تو پدر من و اينکه كلام در من تاثير نمود
جلد 1 - صفحه 102
«العالمين» جمع عالم «بفتح لام» است و عالم عبارت از ما سوي اللّه ميباشد و از اينجهت گفته‌اند که اگر گفته ميشد رب‌ّ العالم شامل جميع ما سوي اللّه ميگرديد پس چرا بصيغه جمع آورد! و بعضي جواب داده‌اند که بصيغه جمع آورد تا فقط ذوي العقول (ملائكه و جن و انس) را شامل شود و اينکه جواب از جهاتي تمام نيست:
1- در محل‌ّ خود ثابت و محقق است بنص‌ّ آيات شريفه و اخبار متواتره بتواتر اجمالي که جميع موجودات حتّي حيوانات و نباتات و جمادات بهره از عقل و شعور دارند و بهمان اندازه خدا بلكه اولياء حق را مي‌شناسند و تسبيح و تحميد او را مينمايند مانند آيه شريفه إِن مِن شَي‌ءٍ إِلّا يُسَبِّح‌ُ بِحَمدِه‌ِ وَ لكِن لا تَفقَهُون‌َ تَسبِيحَهُم«1» (چيزي نيست مگر اينكه تسبيح و تحميد خدا را ميكند ولي شما تسبيح آنها را نمي‌فهميد) و حمل كردن تسبيح را در اينکه آيه بر تسبيح تكويني يعني دلالت كردن وجود آنها بر علم و قدرت و حكمت حق با جمله «وَ لكِن لا تَفقَهُون‌َ تَسبِيحَهُم» مناسبت ندارد، زيرا هر صاحب شعوري اينکه معني را درك ميكند و آيه مباركه وَ لِلّه‌ِ يَسجُدُ مَن فِي السَّماوات‌ِ وَ الأَرض‌ِ«2» (آنچه در آسمانها و زمين است براي خدا سجدة و نهايت خضوع را مينمايد) و غير اينها از آيات ديگر و مانند اخباري که دارد ولايت ائمه را بر تمام موجودات عرضه داشتند و اخباري که عرض حاجت موجودات را خدمت پيغمبر و امام متعرّض ميشود و اخباري که دارد ما يري و ما لا يري در مصيبت حضرت ابي عبد اللّه عليه السّلام گريه كردند که در محل‌ّ خود آنها را متذكر خواهيم شد
1- سوره اسري آيه 46
2- سوره نحل آيه 51
جلد 1 - صفحه 103
2- وجهي ندارد که ربوبيت حضرت حق را بذوي العقول اختصاص دهيم با اينكه لفظ عالم شامل جميع ما سوي اللّه ميباشد 3- بچه مناسبت مفرد شامل جميع ما سوي اللّه، و جمع مختص بذوي- العقول باشد و تحقيق در جواب اينست که شامل شدن (العالم) جميع ما سوي اللّه را بواسطه الف و لام جنس است از باب اطلاق و مقدمات حكمت و ممكن است اطلاق به بعض مصاديق چون اطلاق جنس بر مصداق حقيقت است و امّا شمول العالمين از باب وضع است چون جمع محلّي بالف و لام بالاتفاق وضع بر عموم شده و تحقيق اينکه مقام مربوط بعلم اصول است فضيلت حمد: در كافي«1» از مفضّل روايت ميكند که گفت
«قلت لابي- عبد اللّه عليه السّلام جعلت فداك علّمني دعاء جامعا فقال احمد اللّه فانّه لا يبقي احد يصلّي الّا دعا لك يقول سمع اللّه لمن حمده»
بحضرت صادق عليه السّلام عرض كردم فداي تو شوم مرا دعاي جامعي تعليم فرماي، فرمود بمن خدا را حمد كن بدرستي که احدي نميماند که نماز بگزارد جز اينكه درباره تو دعا ميكند، زيرا هر نماز گزاري ميگويد خدايا بشنو هر كسي که حمد ترا ميكند و نيز در كافي«2» از محمّد بن مروان روايت ميكند که گفت
«قلت لابي عبد- اللّه عليه السّلام اي‌ّ الاعمال احب‌ّ الي اللّه عز و جل! فقال ان تحمده»
(بحضرت صادق عليه السّلام عرض كردم كدام كارها محبوب‌تر است نزد خداي عزّ و جلّ! فرمودند حمد او را بنمايي) و باز در كافي«3» از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«کل دعاء
1- كتاب الدعاء باب التحميد و التمجيد حديث 1
2- كتاب الدعاء باب التحميد و التمجيد حديث 2
3- كتاب الدعاء باب التحميد و التمجيد حديث 6
جلد 1 - صفحه 104
الله‌‌لا يکون قبله تحميد فهو ابتر الحديث»}
هر دعائي که پيش از آن حمد نمودن خدا نباشد ناقص است تا آخر حديث.
«الرَّحمن‌ِ الرَّحِيمِ» در تكرار اينکه اسم شريف در اينکه سوره وجوهي گفته‌اند:
در مجمع البيان گفته تكرار براي مبالغه است و از علي بن عيسي رمّاني نقل كرده که او گفته در بسم اللّه براي استحقاق عبادت و در اينجا براي استحقاق حمد است.
و بعضي گفته‌اند در بسم اللّه اينکه دو صفت في حدّ نفسهما اعتبار شده قطع نظر از مقام ظهور و بروز، و در اينجا باعتبار مقام ظهور و بروز آنها در مرحومين، لكن آنچه بنظر ميرسد اينست که در بسم اللّه در مقام انشاء يعني استعانت باين اسامي شريفه است و در اينجا در مقام اخبار يعني خبر دادن به اينكه پروردگار عالميان رحمن و رحيم است، و بعبارت ديگر آنجا در مقام اسامي حق تبارك و تعالي است و در اينجا در مقام توصيف حقتعالي بصفات مذكور است و وقوع اينکه دو صفت بين كلمه رب‌ّ العالمين و مالك يوم الدين اشاره باينست که تربيتش نسبت بعالمين از جهت صفت رحمانيّت اوست که سراسر موجودات را فرا گرفته و مالك روز جزا بودنش از جهت صفت رحيميّت است که نسبت بمؤمنين در روز جزا ثابت و مستمرّ است مالِك‌ِ يَوم‌ِ الدِّين‌ِ (خداوند روز جزاست) مالكيّت يعني واجد و دارا بودن چيزي و آن بر دو قسم است:
1- ملكيّت اعتباري و آن ملكيّتي است که بواسطه اعتبار دادن كسي که داراي اينکه شأن و مقام (شأنيّت اعتباري) باشد حاصل شود و اينکه نوع ملكيّت قائم بيد معتبر است يعني بستگي بدست اعتبار دهنده دارد و هر گاه آن را از اعتبار
جلد 1 - صفحه 105
بيندازد از ارزش ساقط ميشود و اعتبار نزد هر طايفه‌اي منوط و مربوط بكسي است که براي او، اينکه شأن و مرتبه را قائل باشند مثلا در نظر عرف سلطان يا دولت داراي اينکه شأن ميباشد و هر چه را اعتبار دهد مادامي که لغو نشود داراي قيمت و ملكيّت خواهد بود مانند اسكناس يا دراهم مسكوكه يا چك و سفته‌هاي بانكي و امثال اينها و در هر نظر صاحبان دين، شرع مطهّر صاحب اينکه شأن و مرتبت است که هر چه را معتبر شمرد و بيكي از اسباب ملكيّت قابل تملّك دانست در صورتي که صحّت شرعي آن رعايت شود ملكيت ميآورد 2- ملكيّت حقيقي، و آن ملكيّتي است که حقيقة در خارج چيزي محقق باشد و اينکه بر دو قسم است: ذاتي و جعلي ملكيّت ذاتي ملكيت حق است نسبت بآنچه تصور و تعقل شود مانند واجد بودن او جميع صفات پسنديده از علم و قدرت و حيات و عظمت و كبريايي و علوّ و غير اينها که همه آنها عين ذات اوست و سلبش از ذات محال است، و ملكيّت او نسبت بجميع موجودات که همه مخلوق و آفريده و مصنوع او هستند، و ملكيّت نسبت بآنچه اراده ميكند و مشيّتش تعلّق ميگيرد «يَفعَل‌ُ ما يَشاءُ و يَحكُم‌ُ ما يُرِيدُ» و ملكيّت جعلي عبارت از اعطاء چيزي بكسي بنحوي که آن كس واجد آن چيز شود مانند اعطاء كمالات بانبياء و اولياء و صلحاء و اعلي درجه اينکه اعطاء، اعطاء ولايت كليّه مطلقه به پيغمبر اكرم صلّي اللّه عليه و آله و سلّم و خاندان عصمت و طهارت و افاضه جميع كمالات بآنان است و پس از آن اعطاء نبوّت و ولايت و علوم و كمالات بساير انبياء و اوصياء و همين طور افاضه علوم و ملكات حميده بعلماء و صلحا و مؤمنين و متّقين بدرجات متفاوت و مختلف ميباشد و از اينکه بيان معلوم ميشود که غير حق تبارك و تعالي هر چه دارند از جانب حق است و ملكيّت
جلد 1 - صفحه 106
حقيقي ذاتي مختص‌ّ باوست و بس.
و غني که بعضي به بي‌نيازي تفسير كرده و جزو صفات سلبيّه شمرده‌اند بنظر حقير از اعظم صفات ثبوتيّه و بمعني دارايي و واجد بودن ذات حقتعالي است آن دارايي که محدود بحدّي و منتهي بنهايتي نيست «يوم» عبارت از قطعه زمان محدوديست که از حركت كره زمين بدور خود حاصل ميشود و در قيامت که تمام كرات از حركت ميافتند زماني نيست که آن را يوم يا ليل يا ماه و سال ناميم بنا بر اينکه اطلاق يوم بر روز قيامت بر فرض تقدير است باين معني که اگر حركتي بود و روز و ماه و سال تشكيل ميداد مقدار روز قيامت پنجاه هزار سال بود چنانچه ميفرمايد فِي يَوم‌ٍ كان‌َ مِقدارُه‌ُ خَمسِين‌َ أَلف‌َ سَنَةٍ«1» و از كافي«2» و امالي شيخ طوسي«3» از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«ان‌ّ للقيمة خمسين موقفا كلّ موقف مقداره الف سنة»
(بدرستي که براي روز قيامت پنجاه ايستگاه است که مقدار هر ايستگاهي هزار سال ميباشد) و سپس حضرت آيه فوق را تلاوت فرمود و براي روز قيامت اسامي بسياري در آيات و اخبار ذكر شده که دلالت بر عظمت و اهميّت اينکه روز دارد و مادر كلم الطيب مقدار كثيري از آنها را که بالغ بر هفتاد و پنج اسم ميشود نقل كرده‌ايم«4» مانند يوم القيمة، يوم البعث، يوم الجمع، يوم الحساب، يوم التلاق، يوم التناد، يوم الأزفة، يوم الفصل، يوم الموعود، يوم المشهود، يوم الحسرة، يوم عبوس قمطرير، يوم تتقلّب فيه القلوب و الأبصار، يوم تبدل الارض غير الارض، يوم نطوي السماء، يوم يكشف عن ساق، يوم تبيض وجوه و تسود وجوه، يوم يعض الظالم علي يديه، يوم الدين و غير اينها از اسامي ديگر «الدّين» براي دين در آيات قرآني چند معني ذكر شده:
1- سوره المعارج آيه 4
2- نقل از كفاية الموحدين
[.....]
3- نقل از كفاية الموحدين
4- مجلد سيم صفحه 93 الي 102
جلد 1 - صفحه 107
1- مجموع آنچه بر پيغمبران از جانب حق نازل شده إِن‌َّ الدِّين‌َ عِندَ اللّه‌ِ الإِسلام‌ُ«1» (دين در نزد خدا اسلام است) 2- اطاعت و عمل بامور ديني، أَلا لِلّه‌ِ الدِّين‌ُ الخالِص‌ُ«2» (آگاه باشيد که اطاعت و عمل خالص براي خداست) 3- حساب ذلِك‌َ الدِّين‌ُ القَيِّم‌ُ«3» (اينکه حساب راستي است) و در بعض اخبار دين در آيه شريفه مالِك‌ِ يَوم‌ِ الدِّين‌ِ بحساب تفسير شده چنانچه قمي از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده«4» 4- جزاء إِن‌َّ الدِّين‌َ لَواقِع‌ٌ«5» (محققا جزاء واقع شدني است) و اكثر مفسرين دين را در آيه شريفه جزاء تفسير كرده‌اند يعني مالك روز جزاء، روزي که مردم جزاء ايمان و كفر و ملكات حسنه و سيّئه و اعمال نيك و بد خود را مي‌يابند النّاس مجزيون باعمالهم ان خيرا فخير و ان شرا فشر«6» و اصل جعل روز قيامت براي جزاء اعمال بندگان است چه آنكه در دنيا هر كسي جزاء كامل و مستوفي كردار نيك يا بد خود را نمي‌يابد و وجه تخصيص مالكيّت حق بروز جزاء (با اينكه خداوند مالك دنيا و آخرت است) شايد از اينجهت باشد که در دار دنيا سلاطين و متنفذين بحسب ظاهر مالكيّتي براي خود قائل بوده و مردم را مورد مؤاخذه قرار داده و نيك و بد آنها را بحسب قوانين موضوعه خود پاداش ميدهند و روز قيامت اينکه مالكيّتهاي اعتباري ساقط ميشود و مالكيّت مطلقه حق بروز و ظهور مينمايد و جز حضرت حق احدي مالكيّتي
1- سوره آل عمران آيه 17
2- سوره زمر آيه 3
3- سوره الروم آيه 29
4- نقل از آلاء الرحمن ص 55
5- سوره و الذاريات آيه 9
6- (مردم باعمال خود جزاء داده ميشوند اگر عملشان خوبست جزاي خوب دارند و اگر عملشان بد است جزاي بد)
جلد 1 - صفحه 108
در مورد جزاء يا غير آن ندارد لِمَن‌ِ المُلك‌ُ اليَوم‌َ لِلّه‌ِ الواحِدِ القَهّارِ«1» و هر كسي را بحسب عمل و قابليّت او جزاء و پاداش خواهد داد إِيّاك‌َ نَعبُدُ وَ إِيّاك‌َ نَستَعِين‌ُ (ترا عبادت ميكنيم و از تو ياري ميجوئيم) در بيان اينکه آيه چند مطلب را بايد متذكر شويم:
مطلب اول در رجوع از غيبت بخطاب: يكي از محسنات كلام در لسان عرب رجوع از غيبت بخطاب و حضور و يا عكس آن است و اينکه در آيات قرآن و خطب و كلمات فصحاء بسيار است که براي اشعار مطلبي يا تلويح و اشاره بامري از حالت غياب بخطاب يا حضور بازگشت نموده و كلام را ادامه ميدهند يا از حالت حضور و خطاب بحالت غياب رجوع نموده و مقصودشان را بيان ميكنند.
و در آيه شريفه وجه رجوع از غيبت بخطاب اينست که چون در آيات قبل كمالات و صفات حضرت باري را ذكر نمود بمنزله علّت بود بر اينكه بنده بايد در جميع حالات متوجه باو باشد و جز او كسي را نپرستد و از غير او كمك نخواهد لذا متوجه باو شده ميگويد إِيّاك‌َ نَعبُدُ وَ إِيّاك‌َ نَستَعِين‌ُ و از همين جهت كلمه اياك «مفعول» را بر نعبد و نستعين «فعل» مقدم داشت که دليل بر حصر باشد زيرا غير حقّ خالي از اينکه كمالات و شئونات بوده نه سزاوار پرستش و نه قابل استعانت هستند و اينکه آيه اساس شرك را ابطال نموده و بصداي رسا و بياني مبني بر برهان بتمام مشركين گوشزد كرده که بت و آتش و شمس و كواكب و گاو و گوساله و هر چه و هر که غير خداست چون نقص صرف و احتياج محض و خالي از هر گونه كمال ذاتي است لايق پرستش و قابل نيايش نميباشند و از اينجهت بصيغه متكلم مع الغير آورد يعني همه باتفاق متوجه بچنين معبودي بوده و دست نياز بدرگاه بي‌نياز او دراز نموده‌ايم و گويا از زبان همه ممكنات ميگويد إِيّاك‌َ نَعبُدُ وَ إِيّاك‌َ نَستَعِين‌ُ و اگر زبان بعض از آنها (مانند كفار و مشركين)
1- سوره المؤمن آيه 16
جلد 1 - صفحه 109
خلاف اينکه را گويا باشند زبان حال آنها قطعا متكلم باين مقال خواهد بود مطلب دوم در دلالت اينکه آيه بر بطلان جبر و تفويض: اينکه آيه مباركه جبر و تفويض را صريحا رد نموده و اختيار (امر بين الامرين) را اثبات ميكند و قبل از بيان دلالت اينکه آيه بر اينکه موضوع، مختصري در اينکه باره توضيح ميدهيم:
طايفه از حكماء و بعضي از عرفاء و كثيري از عامّه (اشاعره از آنان) قائل شدند که بنده‌گان در كارهاي خود مجبور بوده و آلت بدون اراده در دست فاعل و مؤثر حقيقي عالمند زيرا هر فعلي که در اينکه عالم واقع ميشود مستند بعلّت بوده و اگر علّت آن ممكن باشد باز نيازمند بعلّت خواهد بود تا سلسله علل منتهي بعلّت العلل يعني واجب الوجود گردد و افعال بنده‌گان از امور ممكنه و نيازمند بعلّت بوده و ناچار علّت آنها منتهي باراده واجب الوجود ميشود زيرا بنده‌گان از خود اراده و اختيار ندارند، و بپاره از ظواهر آيات هم متمسك شده‌اند، اينکه طايفه را جبريّه و مسلك آنها را جبر مينامند و اينکه مذهب علاوه بر اينكه از نظر و جدان باطل است (زيرا هر كس بين كارهايي که باختيار ميكند با كارهايي که از روي جبر و اضطرار ميكند فرق ميگذارد، و ميان حركت دست مرتعش و لرزان با حركت دست سالم، و پائين آمدن از بام با افتادن از آن تفاوت قائل است) لازم آيد که دستگاه نبوت ارسال پيغمبران و فرود آمدن كتب آسماني و امر بمعروف و نهي از منكر و تكليف و وعد و وعيد و ثواب و عقاب و مجازات روز قيامت تماما لغو و بيهوده باشد زيرا هر که هر چه ميكند مجبور است و نميتواند غير آن كند و نه او را ملامتي و نه مثوبت يا عقوبتي است طايفه ديگر از عامّه قائل شدند که انسان در كارهاي خود مستقل است و افعال صادره از او مستند باوست و خداوند را دخالتي در آنها نيست، اينکه طايفه را
جلد 1 - صفحه 110
مفوضه و مذهب آنان را تفويض گويند، و اينکه عقيده را از يهود اخذ كرده‌اند که گفتند خداوند روز يك شنبه شروع بخلقت آسمانها و زمين و ساير مخلوقات نمود و روز جمعه تمام شد و روز شنبه استراحت نمود، و اينکه دستگاه عالم را بكار انداخت و خود از كار بر كنار شد و خداوند در مذمت آنها ميفرمايد قالَت‌ِ اليَهُودُ يَدُ اللّه‌ِ مَغلُولَةٌ غُلَّت أَيدِيهِم وَ لُعِنُوا بِما قالُوا بَل يَداه‌ُ مَبسُوطَتان‌ِ يُنفِق‌ُ كَيف‌َ يَشاءُ«1» (يهود گفتند دست خدا بسته است، دست آنان بسته باد و بواسطه آنچه گفتند مورد لعنت قرار گرفتند، بلكه دو دست خدا باز است و هر طوري که بخواهد انفاق ميكند) و اينکه مذهب نيز بر خلاف و جدان است زيرا مي‌بينيم چه بسيار كارهايي که انسان تمام هم‌ّ و كوشش خود را صرف ميكند و وسائل و اسباب آن را فراهم مينمايد ولي بانجام آنها موفق نميشود و از امير المؤمنين عليه السّلام روايت شده که فرمود
2» «عرفت اللّه بفسخ العزائم و نقض الهمم»«
(خدا را شناختم بواسطه فسخ كردن و بر هم زدن قصدها و شكستن اراده‌ها) و طايفه اماميّه و جماعتي از معتزله معتقدند که بنده‌گان در عين اينكه در افعال خود داراي اراده و اختيارند، اراده و اختيار آنان تحت اراده و اختيار حق تبارك و تعالي است و هر كاري که انجام ميدهند مستند باختيار خود آنهاست، از اينجهت مستحق مدح يا ذم‌ّ و ثواب يا عقاب ميباشند لكن اراده و اختيار آنان و همه اسباب و وسائل آن تحت اراده و قدرت خداوند است و اگر آني فيض خود را از آنها قطع كند اراده و اختيار بلكه نيرو و حياتي براي آنها باقي نميماند، اينکه
1- سوره المائده آيه 69
2- از حضرت صادق ع مرويست فرمود
سئل عن امير المؤمنين ع بما عرفت ربك قال ع بفسخ العزائم و نقض الهمم لما هممت فحيل بيني و بين همي و عزمت فخالف القضاء عزمي فعلمت ان المدبر غيري
جلد 1 - صفحه 111
مذهب را مذهب اختيار و امر بين الامرين گويند و اينکه آيه مباركه اينکه مذهب را اثبات و آن دو مذهب را رد ميكند، زيرا فعل عبادت و استعانت را ببنده نسبت ميدهد ولي كمك و ياري و نيروي بر انجام فعل را از خدا ميخواهد، و تفصيل كلام را در اينکه باره در محل مناسب‌تر بيان خواهيم كرد انشاء اللّه تعالي و در مجلد اول كلم الطيب صفحه 137- 146 بيان كرده‌ايم مطلب سوم: مفاد حصري که در دو جمله إِيّاك‌َ نَعبُدُ وَ إِيّاك‌َ نَستَعِين‌ُ از تقديم مفعول استفاده ميشود مختلف است در جمله اول حصر از جهت استحقاق عبوديت است که غير ذات حق تبارك و تعالي استحقاق عبوديت ندارد.
و در جمله دوم از جهت منحصر بودن احتياج بنده باعانت پروردگار و عدم احتياج او بغير حق است زيرا هر که و هر چه غير حق باشد محتاج و نيازمند بحضرت اوست و او براي بنده‌اش كافي و بس است أَ لَيس‌َ اللّه‌ُ بِكاف‌ٍ عَبدَه‌ُ«1» (آيا خدا بنده‌اش را كافي نيست!) و هر که دست احتياج و اميدش را پيش غير او دراز كند خداوند اميد او را قطع ميكند چنانچه در حديث قدسي ميفرمايد و عزتي و جلالي لا قطعن امل آمل غيري (قسم بعزت و جلالم البته اميد هر كسي که بغير من اميدوار باشد قطع خواهم كرد)«2» و اينکه خود يكي از مراتب توحيد بلكه مرتبه اعلاي آنست که از آن بتوحيد نظري تعبير ميشود يعني انسان در همه كارها نظرش بخدا باشد و بس، اميدش بغير او و خوفش از غير او و توكل و اعتمادش بر غير او نباشد، جز او نبيند و جز او نخواهد و بجز او علاقه نداشته باشد ما جَعَل‌َ اللّه‌ُ لِرَجُل‌ٍ مِن قَلبَين‌ِ فِي جَوفِه‌ِ«3»
1- سوره الزمر آيه 37
2- سندش بنظر نرسيده
3- سوره الاحزاب آيه 4
[.....]
جلد 1 - صفحه 112
مطالب چهارم در معني عبادت: اصل عبادت بمعني تذلل و خضوع و انكسار و لازمه اينکه معني اطاعت و فرمانبرداري نسبت بمولي است و اينکه داراي مراتبي است از قبيل اطاعت بنده از مولي و آقاي خود که بحكم شرع واجب است و اطاعت افراد از كساني که ولايت شرعي بر آنها دارند مانند آباء و اجداد و حكام شرع، و اطاعت از اولي الامر و صاحب اختياراتي که خدا معيّن فرموده چون پيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم و ائمه هدي که بنص‌ّ آيه شريفه أَطِيعُوا اللّه‌َ وَ أَطِيعُوا الرَّسُول‌َ وَ أُولِي الأَمرِ مِنكُم«1» و اطلاق عبوديت باين مراتب از همان جنبه اطاعت و فرمانبرداري است و امّا حقيقت عبوديت که غايت تذلل و انكسار و خاكساري باشد مختص‌ّ بذات واجب الوجود و مالك الرّقاب و ولي‌ّ و صاحب اختيار حقيقي و ذاتي، حضرت حقّ تبارك و تعالي است و آن مراتب نيز چون در طول اطاعت حقّ قرار گرفته است عين اطاعت حق محسوب ميشود و براي عبادت انواع و اقسامي است:
1- عبادتي که راجع بروح و عقل است و آن علم و تحصيل يقين بعقائد و معارف ديني ميباشد 2- عبادتي که مربوط بنفس است که عبارت از تكميل نفس و آراستن آن بملكات و صفات پسنديده و ازاله و پيراستن آن از اخلاق رذيله باشد 3- عبادت اعضاء و جوارح از قبيل زبان چشم گوش دست پا و ساير اعضاء و جوارح که براي هر كدام عبادتي مقرر است 4- عبادت مالي مانند خمس و زكاة و صدقات و انفاقات واجب و مستحب‌ّ
1- چنانچه در زيارت حضرت ابي عبد اللّه ع گفته ميشود
«عبدك و إبن عبدك و إبن امتك المقر بالرق و التارك للخلاف عليكم»
و يا از امير المؤمنين روايت شده «انا عبد من يا فرمود
«من علمني حرفا فقد صيرني عبدا»
و يا بر برده و زر خريد اطلاق عبد و بر بردگي اطلاق عبوديت ميشود
جلد 1 - صفحه 113
5- عبادت معاشرتي است که با خويشان و ارحام و همسايگان و ذوي حقوق و ساير طبقات مردم مطابق دستورات و اوامر ديني رفتار شود مطلب پنجم: اعانت حق تبارك و تعالي بر دو قسم است: اعانت عامّه که نسبت بجميع افراد است مانند ايجاد اسباب تكوينيه و جعل اسباب تشريعيه که هر كس بتواند سعادت دنيوي و اخروي را تحصيل كند و عذري براي او نباشد و حجّت بر همه تمام باشد و اعانت خاصّه که عبارت از توفيقات و تأييداتي است که خداوند تبارك و تعالي نسبت بمؤمنين و كساني که در راه حق قدم ميگذارند افاضه ميفرمايد و اينکه يك نوع مثوبات دنيوي است که در اثر عبادت و امتثال اوامر حضرت احديّت شامل حال بنده‌گان ميشود و هر چه كوشش و جديتشان در طريق بندگي حق بيشتر شود الطاف و عنايات خاصّه حق نسبت بآنها افزونتر گردد و ابواب و طرق خير و سعادت بر آنها مفتوح‌تر شود چنانچه ميفرمايد وَ الَّذِين‌َ جاهَدُوا فِينا لَنَهدِيَنَّهُم سُبُلَنا«1» (كساني که در راه ما مجاهدت و كوشش نمايند آنان را براههاي خودمان «که طرق خير و سعادت است» راهنمايي ميكنيم) اهدِنَا الصِّراطَ المُستَقِيم‌َ (ما را براه راست هدايت فرما) هر چيزي را انسان بخواهد تحصيل كند و بهر مقصدي بخواهد نائل شود بايد از طريق آن وارد گردد، و فهميدن راه هر چيزي و پيمودن آن محتاج براهنمايي است که دانا و آشناي بآن طريق باشد تا اينكه انسان بواسطه راهنمايي او، مقصود را گم ننموده بيراهه نرود و بمقصد نائل شده نتيجه مطلوب را دريابد و در محل‌ّ خود (مبحث عدل) ثابت و مبرهن شده که خداوند، حكيم علي الاطلاق و عادل است و محال است كار لغو و بيجا و قبيح از او صادر شود، بنا بر اينکه خلقت عالم و آدم بايد مبتني بر حكمت و غرض و فايده باشد بيهوده و عبث
1- سوره عنكبوت آيه 69
جلد 1 - صفحه 114
نباشد چنانچه ميفرمايد أَ فَحَسِبتُم أَنَّما خَلَقناكُم عَبَثاً وَ أَنَّكُم إِلَينا لا تُرجَعُون‌َ«1» (آيا گمان كرديد شما را بيهوده آفريديم، و شما بسوي ما بازگشت نميكنيد) معلوم است که اينکه فايده راجع بذات حق جلّ و علا نميباشد زيرا او غني‌ّ بالذّات و واجد جميع كمالات است و نقصي در ساحت قدس او نيست تا بواسطه خلقت موجودات تكميل نمايد و موجودات ديگر نيز بمقتضاي آيات بسيار براي استفاده بشر آفريده شده‌اند چنانچه ميفرمايد أَن‌َّ اللّه‌َ سَخَّرَ لَكُم ما فِي السَّماوات‌ِ وَ ما فِي الأَرض‌ِ«2» و سَخَّرَ لَكُم ما فِي السَّماوات‌ِ وَ ما فِي الأَرض‌ِ جَمِيعاً«3» و سَخَّرَ لَكُم‌ُ اللَّيل‌َ وَ النَّهارَ وَ الشَّمس‌َ وَ القَمَرَ،«4» و غير اينها از آيات ديگر پس غرض از خلقت افاضه فيض و ايصال نفع و فايده بشر است، و آن فيض که غرض اصلي و غايت حقيقي از خلقت است نميشود همين نعم و منافع دنيوي باشد زيرا نعم و لذات اينعالم اوّلا آميخته بآلام و مصائب است و ثانيا تحصيل اكثر آنها احتياج بزحمت بسيار و خون دل بيشمار دارد و ثالثا دوام و ثبات ندارد پس ناچار انسان براي عالمي آفريده شده که منافع و نعم و لذّات آن خالي از اينکه نواقص و عيوب باشد و البته وصول بآنها احتياج بهدايت راهنمايي دارد که راه وصول بآنها را بداند و پيداست که جز خالق و آفريدگار عوالم وجود كسي از آن آگاه نميباشد و لذا خداوند براي هدايت و ايصال بنعم باقيه اخروي دو دستگاه قرار داده يكي دستگاه هدايت تكويني و يكي دستگاه هدايت تشريعي، هدايت تكويني عبارت از اعطاء عقل است که مميّز خير و شرّ و نفع و ضرر و سعادت و شقاوت و سود و زيان و حسن و قبح است و در حقيقت رسول و پيغمبر باطن ميباشد و هدايت تشريعي عبارت از ارسال رسل و انزال كتب و جعل احكام است که خداوند انسان را بوسيله آنها بجميع منافع دنيوي و اخروي دلالت ميكند و از مضارّ
1- سوره المؤمنون آيه 117
2- سوره لقمان آيه 29
3- سوره جاثيه آيه 12
4- سوره نحل آيه 12
جلد 1 - صفحه 115
نشأتين او را آگاه ميسازد، و اگر انسان بهدايت آنان مهتدي گرديد و قابليّت وصول بنعم اخروي را که عبارت از تكميل نفس و تحصيل معارف و ملكات فاضله و اخلاق پسنديده است واجد شد البته بسعادت دنيا و آخرت و فيوضات غير متناهي حق نائل خواهد شد.
و از اينجهت اطلاق هادي بر عقل ميشود زيرا انسان را بخير و شر دلالت ميكند و بر رسول و امام و عالم نيز ميشود چون بسعادت و رستگاري نشأتين راهنمايي مينمايند ولي در حقيقت هادي ذات مقدّس حقتعالي است و اينها وسائل و اسبابي است که براي هدايت بشر قرار داده است و هدايت يا ارائه طريق و ارشاد است که شأن داعيان الي اللّه ميباشد و يا ايصال و رسانيدن بغايت و مقصود است که بواسطه تاييدات و توفيقات و مزيد عنايات حضرت باري نسبت ببندگان تحقّق مييابد و چون انسان در هيچ امري استقلال كامل ندارد و آن بآن محتاج بامداد و اعانت حق است، بايد دائما و قدم بقدم تسديد و توفيق حق تبارك و تعالي شامل حال او شود و او را ياري و مدد فرمايد تا صراط مستقيم و راه سعادت خود را طي نمايد و بمنزل مقصود و غايت مطلوب برسد و از اينکه بيان واضح ميشود که بنده دائما بايد طلب هدايت از درگاه حضرت احديّت نمايد و اشكالي که بعضي نموده به اينكه اشخاصي که در صراط مستقيمند چگونه طلب هدايت بصراط مستقيم مينمايند باين بيان كاملا مرتفع ميشود و احتياج بتوجيهات بارده بعضي از مفسّرين ندارد و صراط بمعني راه است و آن بر دو قسم است يكي صراط قيامت و آن پلي است که بر روي جهنّم كشيده شده و همه بايد از آن عبور كنند و هر که از آن گذشت اهل نجات و نائل ببهشت ميشود و گر نه ساقط در جهنّم ميگردد و آيه شريفه وَ إِن مِنكُم إِلّا وارِدُها كان‌َ عَلي رَبِّكَ حَتماً مَقضِيًّا ثُم‌َّ نُنَجِّي الَّذِين‌َ اتَّقَوا
جلد 1 - صفحه 116
وَ نَذَرُ الظّالِمِين‌َ فِيها جِثِيًّا«1» (هيچ يك از شما نيست جز اينكه بر جهنم وارد شود و اينکه مطلب بر پروردگارت حتم و قضا بر آن جاري شده، سپس اهل تقوي را نجات ميدهيم و ستمكاران بزانو درآمده در آن وامي‌گذاريم) را بهمين صراط تفسير كرده‌اند و كيفيّت عبور مردم از اينکه صراط متفاوت است و بدرجات ايمان و اخلاق فاضله و اعمال صالحه مختلف ميگردد برخي مانند برق جهنده و بعضي مانند سوار تندرو و طايفه مانند شخص پياده از آن عبور ميكنند و براي بعضي از شمشير برنده‌تر و از آتش سوزنده‌تر و از مو باريكتر است ولي براي بعضي از خيابان وسيع و پر گل و رياحين و خوش آب و هوا بهتر است و براي اينکه صراط بمقتضاي اخبار قنطره‌ها و ايستگاههايي است که در آن سؤال و پرسش ميشود در قنطره اوّل صراط سؤال از ايمان است و بازپرس آن حضرت علي امير المؤمنين عليه السّلام است چنانچه ميفرمايد
ان لي وقفة علي جسر جهنم
«2» و غير مؤمن ممكن نيست از اينکه قنطره عبور نمايد و پس از آن سؤال از نماز و روزه و حج و زكاة و خمس و جهاد و امر بمعروف و نهي از منكر و ساير واجبات است که اگر تقصيري در آنها شده باشد موجب گرفتاري است و آخرين قنطره سؤال از مظالم عباد است و آيه شريفه إِن‌َّ رَبَّك‌َ لَبِالمِرصادِ«3» بآن تفسير شده و بازپرس اينکه قنطره ذات احديّت است و حديث قدسي«4»
«و عزّتي و جلالي لا يجوزني ظلم ظالم»
اشاره باين مقام است
1- سوره مريم آيه 82 و 73
2- مذاكره آن حضرت با حارث همداني در موقع عيادت از او
3- سوره الفجر آيه 13
4- قدسيات
جلد 1 - صفحه 117
دوّم صراط دنياست که نمودار صراط آخرت است و آن عبارت از صراط شريعت و راه سعادت و رستگاري است که دين اسلام و تعاليم قرآن و طريقه امير المؤمنين و اولاد معصومين او عليهم السلام ميباشد که هر که اينکه طريقه را طي كند بسعادت نشأتين نائل گردد و از اينجهت در اخبار گاهي از اينکه صراط بقرآن مجيد و گاهي بدين اسلام و گاهي بامير المؤمنين عليه السّلام و گاهي بائمه طاهرين تعبير شده و همه آنها يكي است و اختلافي در بين نيست و در قرآن كريم ميفرمايد أَن‌َّ هذا صِراطِي مُستَقِيماً فَاتَّبِعُوه‌ُ وَ لا تَتَّبِعُوا السُّبُل‌َ فَتَفَرَّق‌َ بِكُم عَن سَبِيلِه‌ِ«1» (بدرستي که اينکه راه من است در حالي که مستقيم است پس آن را پيروي كنيد و راههاي ديگر را پيروي نكنيد که شما را از راه خدا متفرق ميسازد.) پس هر صراطي غير صراط اسلام و هر كتابي غير قران و هر طريقه غير طريقه امير مؤمنان جزو سبل شيطان است و مستقيم از استقامت بمعني راستي است که در آن هيچ اعوجاجي نباشد و استقامت در دين باين است که نه در عقائد و نه در اخلاق و نه در افعال و كردار انحرافي از جاده شريعت نداشته باشد مثلا در عقائد غير از عقائدي که در مذهب شيعه اثنا عشري ثابت شده باشد، هر عقيده ضلالت و گمراهي و اعوجاج و انحراف از صراط مستقيم است و در اخلاق بايد حد وسط که خالي از افراط و تفريط است رعايت شود مثلا علم که حدّ وسط جربزه و جهل، و شجاعت که حد وسط تهوّر و جبن، و عفّت که حد وسط خمود و شهوت. و سخاوت که حد وسط اسراف و تبذير و بخل و تقتير، و تواضع که حد وسط تكبّر و تذليل است و هكذا در ساير صفات نفساني و در افعال و تكاليف بايد جميع واجبات را بجاي آورد و همه محرّمات را ترك كند و مستحبّات را تا حدّ ميسور اتيان نمايد و از مكروهات تا حدّ مقدور
1- سوره انعام آيه 154
جلد 1 - صفحه 118
خودداري كند که كوتاهي در آنها انسان را از استقامت بيرون ميبرد و همين صراط است که از مو باريكتر و از شمشير برنده‌تر و از آتش سوزنده‌تر است و از پيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده که فرمود
1» «شيّبتني سورة هود لمكان قوله فاستقم کما امرت و من تاب معك»«
(سوره هود مرا پير كرد بواسطه اينکه جمله که ميفرمايد چنانچه امر شده استقامت نماي، خودت و كساني که با تو بازگشت كرده‌اند) و استقامت از قيام است و براي آن اضدادي است يكي قعود و دنبال حق نرفتن يكي تحيّر و در راه ماندن، يكي بيراهه رفتن که ضلالت است و ديگري عمدا منحرف شدن و از روي عناد بر خلاف حق رفتن که كفر و عناد است صِراطَ الَّذِين‌َ أَنعَمت‌َ عَلَيهِم غَيرِ المَغضُوب‌ِ عَلَيهِم وَ لَا الضّالِّين‌َ (راه كساني که بر ايشان نعمت بخشيدي نه راه كساني که بر ايشان خشم كردي و نه راه گمراهان) بزرگترين نعم الهي نعمت ايمان است که هر که باين نعمت متنعّم شود سعادت و رستگاري دنيا و آخرت را دريابد و اينكه بعضي گفته‌اند بزرگترين نعم الهي وجود يا عقل است اگر اينکه دو نعمت در راه تحصيل ايمان صرف شود نعمت است و گر نه موجب عذاب ابدي خواهد بود و همچنين است نعم ديگر که هر كدام در راه تحصيل ايمان بكار رود نسبت بآن شخص نعمت محسوب ميشود و الّا موجب هلاكت و عقوبت بيشتر خواهد بود و مراد «به الَّذِين‌َ أَنعَمت‌َ عَلَيهِم» در آيه شريفه اهل ايمان ميباشند و تفسير بانبياء و صدّيقين و شهداء و صالحين که در آيه شريفه ذكر شده وَ مَن يُطِع‌ِ اللّه‌َ وَ الرَّسُول‌َ فَأُولئِك‌َ مَع‌َ الَّذِين‌َ أَنعَم‌َ اللّه‌ُ عَلَيهِم مِن‌َ النَّبِيِّين‌َ وَ الصِّدِّيقِين‌َ وَ الشُّهَداءِ وَ الصّالِحِين‌َ وَ حَسُن‌َ أُولئِك‌َ رَفِيقاً«2» تفسير بفرد اجلا و مصداق اتم‌ّ و اكمل آنها است و از حضرت صادق عليه السّلام روايت شده که فرمود
3» «يعني محمّدا و ذرّيّته»«
1- كتب تفاسير ذيل همين آيه
2- سورة النساء آيه 71
3- تفسير نجفي
[.....]
جلد 1 - صفحه 119
و از كتاب معاني از پيغمبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم روايت كرده«1» که فرمود
«الّذين انعمت عليهم شيعة علي»
و غير اينها از اخبار ديگر که همه آنها بيان مصاديق است و با عموم منافات ندارد و از مرحوم شيخ بهايي قدّس سره نقل است«2» که مجموع نعم الهي را بر هشت نوع قسمت كرده و فرموده «لانّها امّا دنيويّه او اخرويّه و كلّ منهما امّا كسبي او موهوبي و کل منها امّا روحاني او جسماني» و براي هر يك مثالي ذكر كرده:
نعمت دنيوي موهوبي روحاني مانند عقل و فهم، و دنيوي موهوبي جسماني مانند اعضاء و جوارح، و دنيوي كسبي روحاني مانند علم و ملكات حميده، و دنيوي كسبي جسماني مانند زينت كردن بدن بچيزهاي پسنديده از قبيل لباس و غيره و اخروي روحاني مانند غفران ذنوب که مسبوق بتوبه نباشد، و اخروي موهوبي جسماني مانند نهرهاي بهشت از عسل و شير و غيره، و اخروي كسبي روحاني مانند غفران ذنوب مسبوق بتوبه، و اخروي كسبي جسماني مانند نعم بهشت که منوط بفعل طاعت باشد «غَيرِ المَغضُوب‌ِ عَلَيهِم» غضب و رضا و حب‌ّ و بغض و سخط و عاطفه و رحم و امثال اينها حالاتي است نفساني که بر انسان عارض ميشود و آثاري در خارج مترتب بر آنها ميگردد و چون ذات مقدّس حق از اينگونه حالات و حوادث منزّه و مبرا است و محل عروض عوارض و حدوث حالات مختلفه نيست اطلاق اينکه نوع صفات بروي از جهت معامله و رفتاري است که نسبت بشخص مورد غضب يا رضا و مورد حب‌ّ و بغض مينمايد پس مراد از غضب و بغض عذاب الهي است که شامل شخص مورد غضب و بغض و مراد از رضا و حب‌ّ الهي ثوابي است که شامل مرضي‌ّ و محب‌ّ ميگردد بنا بر اينکه مراد از مغضوب عليهم در آيه شريفه كساني هستند که مستحق غضب و عذاب الهي بوده و قابليّت رحمت و ثواب نداشته باشند و تفسير بيهود
1- تفسير نجفي
2- تفسير نجفي
جلد 1 - صفحه 120
و نصّاب از باب بيان مصداق و فرد اجلاي آن است و معني و مفاد آيه اينست که خداوندا ما را براه كفر و عناد و نصب و انكار ولايت نبر.
«وَ لَا الضّالِّين‌َ» ضلالت بمعني گمراهي از جاده مستقيم حق است و ضلالت بر دو قسم است:
قسم اول ضلالتي است که بواسطه تقصير در مقدمات معرفت و خداشناسي و دين شناسي پيدا ميشود كساني که از اينجهت گمراه شده‌اند مستحق‌ّ عذاب الهي و هم از مصاديق «المَغضُوب‌ِ عَلَيهِم» و هم از ضالّين ميباشند و از اينجهت در بعض اخبار يهود جزو «المَغضُوب‌ِ عَلَيهِم» شمرده شده چنانچه از كافي از معاوية بن وهب از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«المغضوب عليهم و لا الضالّين» هم اليهود و النصاري»
و در بعض اخبار جزو ضالّين شمرده شده‌اند چنانچه از تفسير قمي بسند معتبر از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود
«المغضوب عليهم النصّاب و الضالّين اليهود و النصاري»
و قسم دوم ضلالتي است که بواسطه قصور و درك نكردن حق پيدا شده مانند بسياري از ضعفاء كفّار و اهل تسنّن و زنان و بدويها و غير اينها و يا طالب حق بوده ولي بدستش نيامده و يا ديگران مانع شده‌اند که بحق نائل گردد و اينکه قبيل افراد قابل رحمت و سعادت و بهشت نيستند براي اينكه ايمان ندارند و مستحق عذاب هم نيستند چون تقصير نكرده‌اند و خداوند خود ميداند که با آنها چگونه رفتار نمايد خداوندا ما را بصراط حق و مستقيم انبياء و اولياء و اتقياء و سعداء و شهداء و صدّيقين و اخيار و ابرار از اهل طاعت راهنمايي فرماي و جزو كفّار و مشركين و معاندين و مخالفين و شاكين و متحيّرين و غالين و ارباب ضلالت قرار مده بجاه محمّد و آله و الحمد للّه اوّلا و آخرا و ظاهرا و باطنا
جلد 1 - صفحه 121
سورة البقرة
برگزیده تفسیر نمونه
اشاره
(آیه 1)- میان همه مردم جهان رسم است که هر کار مهم و پر ارزشی را به نام بزرگی از بزرگان آغاز می‌کنند، یعنی آن کار را با آن شخصیت مورد نظر از آغاز ارتباط می‌دهند. ولی آیا بهتر نیست که برای پاینده بودن یک برنامه و جاوید ماندن یک تشکیلات، آن را به موجود پایدار و جاویدانی ارتباط دهیم که فنا در ذات او راه ندارد، از میان تمام موجودات آنکه ازلی و ابدی است تنها ذات پاک خداست و به همین دلیل باید همه چیز و هر کار را با نام او آغاز کرد و از او استمداد نمود لذا در نخستین آیه قرآن می‌گوئیم: «بنام خداوند بخشنده بخشایشگر» (بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ).
ج1، ص26
و در حدیث معروفی از پیامبر صلّی اللّه علیه و اله می‌خوانیم: کلّ امر ذی بال لم یذکر فیه اسم اللّه فهو ابتر: «هر کار مهمی که بدون نام خدا شروع شود بی فرجام است».
و نیز امام باقر علیه السّلام می‌فرماید: «سزاوار است هنگامی که کاری را شروع می‌کنیم، چه بزرگ باشد چه کوچک، بسم اللّه بگوئیم تا پر برکت و میمون باشد».
کوتاه سخن اینکه: پایداری و بقاء عمل بسته به ارتباطی است که با خدا دارد به همین مناسبت خداوند به پیامبر دستور می‌دهد که در آغاز شروع تبلیغ اسلام این وظیفه خطیر را با نام خدا شروع کند: اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ (سوره علق آیه 1)، و می‌بینیم حضرت نوح در آن طوفان سخت و عجیب هنگام سوار شدن بر کشتی برای پیروزی بر مشکلات به یاران خود دستور می‌دهد که در هنگام حرکت و در موقع توقف کشتی «بسم اللّه» بگویند (سوره هود آیه 41 و 48).
و آنها نیز این سفر را سر انجام با موفقیت و پیروزی پشت سر گذاشتند.
و نیز سلیمان در نامهای که به ملکه سبا می‌نویسد سر آغاز آن را «بِسْمِ اللَّهِ» قرار می‌دهد (سوره نحل آیه 30).
روی همین اصل، تمام سوره‌های قرآن- با بسم اللّه آغاز می‌شود تا هدف اصلی از آغاز تا انجام با موفقیت و پیروزی و بدون شکست انجام شود و تنها سوره توبه است که بسم اللّه در آغاز آن نمی‌بینیم چرا که سوره توبه با اعلان جنگ به جنایتکاران مکّه و پیمان شکنان آغاز شده، و اعلام جنگ با توصیف خداوند به «رحمان و رحیم» سازگار نیست.
نکته‌ها:
1- آیا بسم اللّه جزء سوره است؟
در میان دانشمندان و علماء شیعه اختلافی نیست که بسم اللّه جزء سوره حمد و همه سوره‌های قرآن است، اصولا ثبت «بسم اللّه» در آغاز همه سوره‌ها، خود گواه زنده این امر است، زیرا می‌دانیم در متن قرآن چیزی اضافه نوشته نشده است، و ذکر «بسم اللّه» در آغاز سوره‌ها از زمان پیامبر صلّی اللّه علیه و اله تاکنون معمول بوده است. به علاوه سیره مسلمین همواره بر این بوده که هنگام تلاوت قرآن بسم اللّه را در آغاز هر سوره‌ای می‌خواندند، و متواترا نیز ثابت
ج1، ص27
شده که پیامبر صلّی اللّه علیه و اله آن را تلاوت می‌فرمود، چگونه ممکن است چیزی جزء قرآن نباشد و پیامبر و مسلمانان همواره آن را ضمن قرآن بخوانند و بر آن مداومت کنند.
به هر حال مسأله آنقدر روشن است که می‌گویند: یک روز معاویه در دوران حکومتش در نماز جماعت بسم اللّه را نگفت، بعد از نماز جمعی از مهاجران و انصار فریاد زدند أسرقت أم نسیت؟ آیا بسم اللّه را دزدیدی یا فراموش کردی!
2- اللّه جامعترین نام خداست:
زیرا بررسی نامهای خدا که در قرآن مجید و یا سایر منابع اسلامی آمده نشان می‌دهد که هر کدام از آن یک بخش خاص از صفات خدا را منعکس می‌سازد، تنها نامی که جامع صفات جلال و جمال است همان «اللّه» می‌باشد. به همین دلیل اسماء دیگر خداوند غالبا به عنوان صفت برای کلمه «اللّه» گفته می‌شود به عنوان نمونه: «غفور» و «رحیم» که به جنبه آمرزش خداوند اشاره می‌کند (فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ)- سوره بقره آیه 266.
«سمیع» اشاره به آگاهی او از مسموعات، و «علیم» اشاره به آگاهی او از همه چیز است (فَإِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ)- بقره: 227.
و در یک آیه بسیاری از این اسماء، وصف «اللّه» قرار می‌گیرند. هُوَ اللَّهُ الَّذِی لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ:
«اوست اللّه که معبودی جز وی نیست، اوست حاکم مطلق، منزه از ناپاکیها، از هر گونه ظلم و بیدادگری، ایمنی بخش، نگاهبان همه چیز، توانا و شکست ناپذیر، قاهر بر همه موجودات، و با عظمت».
یکی از شواهد جامعیت این نام آن است که ابراز ایمان و توصیه تنها با جمله لا اله الّا اللّه می‌توان کرد.
3- رحمت عام و خاص خدا:
مشهور در میان گروهی از مفسران این است که صفت «رحمان» اشاره به رحمت عام خداست که شامل دوست و دشمن، مؤمن و کافر و نیکوکار و بدکار می‌باشد، زیرا «باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده، و خوان نعمت بی‌دریغش همه جا کشیده».
ولی «رحیم» اشاره به رحمت خاص پروردگار است که ویژه بندگان مطیع
ج1، ص28
و صالح و فرمانبردار است. و تنها چیزی که ممکن است اشاره به این مطلب باشد آن است که «الرَّحْمنِ» در همه جا در قرآن به صورت مطلق آمده است که نشانه عمومیت آن است، در حالی که «الرَّحِیمِ» گاهی به صورت مقید ذکر شده که دلیل بر خصوصیت آن است مانند (وَ کانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیماً) «خداوند نسبت به مؤمنان رحیم است» (احزاب: 43).
در روایتی نیز از امام صادق علیه السّلام می‌خوانیم: «خداوند معبود همه چیز است، نسبت به تمام مخلوقاتش رحمان، و نسبت به خصوص مؤمنان رحیم است»
4- چرا صفات دیگر خدا در «بسم اللّه» نیامده است؟
و تنها روی صفت «رحمانیت و رحیمیّت» او تکیه می‌شود. امّا با توجه به یک نکته، پاسخ این سؤال روشن می‌شود و آن اینکه در آغاز هر کار لازم است از صفتی استمداد کنیم که آثارش بر سراسر جهان پرتوافکن است، همه موجودات را فرا گرفته و گرفتاران را در لحظات بحرانی نجات بخشیده است.
بهتر است این حقیقت را از زبان قرآن بشنوید آنجا که می‌گوید: وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْ‌ءٍ «رحمت من همه چیز را فرا گرفته است» (اعراف- 156).
از سوی دیگر می‌بینیم پیامبران برای نجات خود از چنگال حوادث سخت و دشمنان خطرناک دست به دامن رحمت خدا می‌زدند، در مورد «هود» و پیروانش می‌خوانیم: فَأَنْجَیْناهُ وَ الَّذِینَ مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا: «هود و پیروانش را به وسیله رحمت خویش (از چنگال دشمنان) رهائی بخشیدیم» (اعراف- 72).
پس اساس کار خداوند بر رحمت است و مجازات جنبه استثنائی دارد چنانکه در دعا می‌خوانیم: یا من سبقت رحمته غضبه «ای خدائی که رحمتت بر غضبت پیشی گرفته است». انسانها نیز باید در برنامه زندگی اساس و پایه کار را بر رحمت و محبت قرار دهند و توسل به خشونت را برای مواقع ضرورت بگذارند.
سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:
تفسیر های فارسی
ترجمه تفسیر المیزان
تفسیر خسروی
تفسیر عاملی
تفسیر جامع
تفسیر های عربی
تفسیر المیزان
تفسیر مجمع البیان
تفسیر نور الثقلین
تفسیر الصافی
تفسیر الکاشف
پانویس
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
