معزالدین محمد فطرت مشهدی: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۸: | سطر ۸: | ||
شاعر، [[تخلص|متخلص]] به فطرت. اصل وى از [[سادات]] [[قم]] است. او دخترزاده ى میرمحمد زمان مشهدى است كه در [[مشهد]] به دنیا آمد و در همان جا به كسب علوم پرداخت. سپس به [[اصفهان]] رفت و ده سال در حوزه ى درس آقا حسین خوانسارى به كسب علوم پرداخت. در 1082 ق عازم هندوستان شد و مورد توجه پادشاه آنجا، اورنگ زیب عالمگیر قرار گرفت و شاه با تزویج دختر شاه نوازخان صفوى به او وى را مقرب ساخت. | شاعر، [[تخلص|متخلص]] به فطرت. اصل وى از [[سادات]] [[قم]] است. او دخترزاده ى میرمحمد زمان مشهدى است كه در [[مشهد]] به دنیا آمد و در همان جا به كسب علوم پرداخت. سپس به [[اصفهان]] رفت و ده سال در حوزه ى درس آقا حسین خوانسارى به كسب علوم پرداخت. در 1082 ق عازم هندوستان شد و مورد توجه پادشاه آنجا، اورنگ زیب عالمگیر قرار گرفت و شاه با تزویج دختر شاه نوازخان صفوى به او وى را مقرب ساخت. | ||
| − | او در 1099 ق از طرف آن پادشاه ملقب به موسوى شد و از این به بعد [[تخلص]] خود را به موسوى تغییر داد. سال بعد منصب دیوانى مجموع ممالك دكن به او داده شد. او سرانجام در همان شهر درگذشت. از آثار وى: «گلشن فطرت»، مشتمل بر اشعار تازه گویان كه سرخوش در تدوین «كلمات الشعراء» از آن استفاده كرد؛ | + | او در 1099 ق از طرف آن پادشاه ملقب به موسوى شد و از این به بعد [[تخلص]] خود را به موسوى تغییر داد. سال بعد منصب دیوانى مجموع ممالك دكن به او داده شد. او سرانجام در همان شهر درگذشت. از آثار وى: «گلشن فطرت»، مشتمل بر اشعار تازه گویان كه سرخوش در تدوین «كلمات الشعراء» از آن استفاده كرد؛ دیوان شعر. |
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۲۸ اکتبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۵:۵۹
معزالدین محمد فطرت مشهدی
قرن: 11
(1101-1056/1050 ق)
شاعر، متخلص به فطرت. اصل وى از سادات قم است. او دخترزاده ى میرمحمد زمان مشهدى است كه در مشهد به دنیا آمد و در همان جا به كسب علوم پرداخت. سپس به اصفهان رفت و ده سال در حوزه ى درس آقا حسین خوانسارى به كسب علوم پرداخت. در 1082 ق عازم هندوستان شد و مورد توجه پادشاه آنجا، اورنگ زیب عالمگیر قرار گرفت و شاه با تزویج دختر شاه نوازخان صفوى به او وى را مقرب ساخت. او در 1099 ق از طرف آن پادشاه ملقب به موسوى شد و از این به بعد تخلص خود را به موسوى تغییر داد. سال بعد منصب دیوانى مجموع ممالك دكن به او داده شد. او سرانجام در همان شهر درگذشت. از آثار وى: «گلشن فطرت»، مشتمل بر اشعار تازه گویان كه سرخوش در تدوین «كلمات الشعراء» از آن استفاده كرد؛ دیوان شعر.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج4، ص299.
 | |
| شعرشناسی | * شعر * علم عروض * قافیه * تخلص * دیوان * مصراع * بیت * مقفا * قالب * مطلع * تغزل * بحور شعری |
| قالب‌های شعر | *مثنوی * قصیده * غزل * مسمط * مستزاد * ترجیع‌بند * ترکیب‌بند * قطعه * رباعی |
| سبک‌های شعر فارسی | * سبک خراسانی * سبک عراقی * سبک هندی * سبک بازگشت ادبی * شعر نو |
| شاعران پارسی گو: | همه*قرن 4 * قرن 5 * قرن 6 * قرن 7 * قرن 8 * قرن 9 * قرن 10 * قرن 11 * قرن 12 * قرن 13 * قرن 14 |
