وصیت (علم الحدیث): تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{متوسط}} | {{متوسط}} | ||
| − | + | '''«وصیّت»''' در اصطلاح [[علوم حدیث]]، یکی از طرق «[[تحمل حدیث]]» است، بدین شرح که [[شیخ (علم الحدیث)|شیخ]] هنگام مسافرت يا زمان وفات خود، وصيت كند که فلان شخص، فلان كتاب را از من روايت نمايد، يا فلان نسخه مصحَّح من از آنِ فلان باشد.<ref>درایةالحدیث، کاظم مدیر‌شانه‌چی، ص 127.</ref> | |
| + | همچنین در تعریف این طریق گفته شده: استاد، هنگام سفر یا [[مرگ]] خویش، به کسی درباره کتابی که استاد از آن روایت می کرده، [[وصیت]] به حفظ آن می کند، بدون آن که اجازه روایت آن کتاب را به آن شخص بدهد. برخی، این نوع از «تحمل حدیث» را در واقع، نوعی «[[اعلام (علم الحدیث)|اِعلام]]» دانسته اند. در اين نوع بايد شخص بگويد: «أوصى إلىّ فلان بكذا» یا «حَدَّثَنی وَصِیةً».<ref>شناخت‌نامه حدیث، محمدکاظم رحمان‌ستایش، ج۱ ص۳۶۶-۳۶۹.</ref> | ||
| + | |||
| + | به هر حال، بیشتر عالمان این نوع [[تحمل حدیث]] را معتبر ندانسته اند؛ اگرچه برخی نیز این وصیت را خود نوعی اذن پنداشته<ref>همان.</ref> و روايت از شیخ را براى آن شخص جايز دانسته اند.<ref> الرعایة فی علم الدرایة، شهید ثانی، ص 256.</ref> | ||
| + | ==پانویس== | ||
| + | {{پانویس}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * | + | *درایةالحدیث، کاظم مدیر‌شانه‌چی، ص127. |
| − | + | *شناخت‌نامه حدیث، محمدکاظم رحمان‌ستایش، ج۱ ص۳۶۶-۳۶۹. | |
{{الگو:اصطلاحات حدیثی}} | {{الگو:اصطلاحات حدیثی}} | ||
[[رده:طرق تحمل حدیث]] | [[رده:طرق تحمل حدیث]] | ||
[[رده:اصطلاحات حدیثی]] | [[رده:اصطلاحات حدیثی]] | ||
| + | [[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۵۸
«وصیّت» در اصطلاح علوم حدیث، یکی از طرق «تحمل حدیث» است، بدین شرح که شیخ هنگام مسافرت يا زمان وفات خود، وصيت كند که فلان شخص، فلان كتاب را از من روايت نمايد، يا فلان نسخه مصحَّح من از آنِ فلان باشد.[۱]
همچنین در تعریف این طریق گفته شده: استاد، هنگام سفر یا مرگ خویش، به کسی درباره کتابی که استاد از آن روایت می کرده، وصیت به حفظ آن می کند، بدون آن که اجازه روایت آن کتاب را به آن شخص بدهد. برخی، این نوع از «تحمل حدیث» را در واقع، نوعی «اِعلام» دانسته اند. در اين نوع بايد شخص بگويد: «أوصى إلىّ فلان بكذا» یا «حَدَّثَنی وَصِیةً».[۲]
به هر حال، بیشتر عالمان این نوع تحمل حدیث را معتبر ندانسته اند؛ اگرچه برخی نیز این وصیت را خود نوعی اذن پنداشته[۳] و روايت از شیخ را براى آن شخص جايز دانسته اند.[۴]
پانویس
منابع
- درایةالحدیث، کاظم مدیر‌شانه‌چی، ص127.
- شناخت‌نامه حدیث، محمدکاظم رحمان‌ستایش، ج۱ ص۳۶۶-۳۶۹.
