سید دلدار علی نقوی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۴ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است)
سطر ۱: سطر ۱:
{{الگو:منبع الکترونیکی پایگاه معتبر}}
+
'''«سید دلدار علی نقوی»''' (۱۲۳۵-۱۱۶۶ ق)، فقیه و اصولی بزرگ [[شیعه]] اهل هند در قرن ۱۳ قمری و از شاگردان [[وحید بهبهانی|وحید بهبهانی]] بود. سید دلدار در ترویج مذهب تشیع در هند و برگزاری اولین [[نماز جمعه]] و تأسیس [[حوزه علمیه]] شیعه در آن، نقش مؤثری داشت.
 +
{{شناسنامه عالم
 +
||نام کامل = سید دلدار علی نقوی
 +
||تصویر= [[پرونده:سید دلدار.jpg|240px]]
 +
||زادروز = ۱۱۶۶ قمری
 +
|زادگاه = نصیرآباد، هند
 +
|وفات =  ۱۲۳۵ قمری
 +
|مدفن = لکهنو، هند
 +
|اساتید =  [[وحید بهبهانی|وحید بهبهانی]]، [[سید محمد مهدی بحرالعلوم|سید بحرالعلوم]]، [[سید علی طباطبایی]]،...
 +
|شاگردان =
 +
|آثار = احیاء السنة و اماتة البدعة، اساس الاصول، منتهی الافکار، مسکّن القلوب، حسام الاسلام، اثارة الاحزان،...
 +
}}
 +
==ولادت و خاندان==
 +
سید دلدار علی نقوی فرزند محمدمعین نقوی هندوستانی، در سال ۱۱۶۶ قمری در قصبه نصیرآباد هندوستان متولد شد. خاندان دلدار علی نقوی از [[سادات]] جلیل و از اکابر علمای مکتب [[شیعه|تشیع]] در کشور پهناور هند بودند. نسبش با بیست و دو واسطه به [[امام هادی]] علیه السلام منتهی می شود. پدرش سید محمد نقوی از اجله سادات و اعلام معروف هند بود.
  
سید دلدار علی نقوی فرزند محمد معين نقوی هندوستانی، معروف به سيد دلدار یکی از اعلام بزرگ [[شيعه]] در کشور هندوستان بود. سيد دلدار عالمی فاضل و فقيهی مجتهد و مفسری حکيم بود که در تمام فنون عقلی و نقلی مهارت یافت. خاندان دلدار علی نقوی از [[سادات]] جليل و از اکابر علمای مکتب تشيع در کشور پهناور هند بودند. نسبش با بيست و دو واسطه به حضرت [[امام هادی]] عليه السلام منتهی می شود. اغلب صاحب تراجم علما و مراجع بزرگ در شأن و مقام و اوصاف اين بزرگوار و خاندان معظم او قلم فرسائی دارند. صاحب جواهر در آثارش با ذکر عناوينی از قبيل: علامه فائق، کتاب الله ناطق، خاتم المجتهدين، حجت الله علی العالمين، آيت الله العظمی فی الاولين والآخرين... او را متذکر است.
+
==تحصیل و استادان==
 +
سید دلدار در هندوستان نزد پدر عالم خویش مقدمات علوم را به پایان برد و در [[نجف]] در زمره شاگردان [[وحید بهبهانی|وحید بهبهانی]]، [[سید محمد مهدی بحرالعلوم|سید مهدی بحرالعلوم]]، [[سید علی طباطبایی|سید علی طباطبایی]] (صاحب [[ریاض المسائل (کتاب)|ریاض]])، سید مهدی شهرستانی و دیگر اساتید آنجا قرار گرفت.
  
نوشته اند در سال 166 در قصبه نصيرآباد هند متولد شد و در هندوستان نزد پدر عالم خويش مقدمات علوم را به پايان برد و در عتبات در عداد افاضل شاگردان وحيد بهبهانی، سيد بحرالعلوم، سيد صاحب رياض، سيد شهرستانی و ديگر اساتيد از گلستان علما گلها چيد و بلبلان اين مکتب نواها شنيد و پس از آن که جامع علوم مختلف گرديد و به فضائل و مکارم اخلاقی زيور یافت به ديار خويش بازگشت و خاک هند را چراغی منور گشت و از خود آثاری گرانبها در همه شئون به جا گذاشت. سيد دلدار در ترويج مذهب جعفری، ايجاد آثار و ابنيه، مساجد و حسينيه، تهيه کتاب و کتابخانه گامهای مؤثری برداشت.
+
دلدار علی بعد از گرفتن اجازه های متعدد از استادان نجف، [[کربلا]] و [[سامره]]، به [[ایران|ایران]] سفر کرد و به زیارت [[قم]] و [[مشهد]] مشرف شد و در [[مشهد]] از درس شیخ الفقه و الاصول میرزا مهدی بن هبةالله اصفهانی (م، ۱۲۱۸ ق) استفاده کرد و اجازه [[اجتهاد]] گرفت.
  
از تأليفات سودمند اوست: منتهی الافکار، مسکن القلوب، حسام الاسلام، دعائم الاسلام، آثارة الاحزان و شهاب ثاقب. سيد بعد از عمری خدمات گوناگون در سال 1235 در سن شصت و نه سالگی وفات نمود و در حسينيه معروف هند (لکهنو) به خاک سپرده شد.
+
==فعالیت‌های علمی و اجتماعی==
 +
سید دلدار علی نقوی پس از آن که جامع علوم مختلف گردید و به فضائل و مکارم اخلاقی زیور یافت، به دیار خویش بازگشت و از خود آثاری گرانبها در همه شئون به جا گذاشت. او نخستین شخصیتی است که توانست مذهب [[شیعه]] جعفری را در هندوستان استوار سازد.
  
پدرش سيد محمد نقوی از اجله سادات و اعلام معروف هند بود. دلدار پس از وفات، فرزندانی عالم و دانشمند به نام محمد مشهور به سلطان العلما یکی از اعلام مشهور جهان تشيع در هندوستان بود. آن جناب فقيهی کامل و مجتهدی جامع و صاحب تصانيفی مانند: احياء الاجتهاد، بضاعة مزجاة، گوهر شاهوار = در اصول و فقه و مناقب [[ائمه اطهار]] عليهم السلام می باشد.
+
با آمدن آقا دلدار علی به نصیرآباد، شهره آفاق شد و آنجا به درس و تدریس پرداخت و چون شاگرد [[وحید بهبهانی]] بود، درس [[اصول فقه]] و [[اجتهاد]] را توسعه داد و مذهب [[اخباریان|اخباریت]] را باطل ساخت؛ تشنگان علم و معرفت از دور به طرف او می آمدند. از برکات مقام شامخ علمی ایشان و توسعه باب [[اجتهاد]] و [[تقلید]]، شیعیان گرویده اصول شده و با تایید و اجازات مراجع عظام از [[نجف]] و [[کربلا|کربلا]]، مردم شیعه هند در [[احکام شرعی|احکام]] دین از دلدار علی نقوی تقلید نمودند و بین شیعیان [[مرجعیت]] مرسوم گردید. [[سید محسن امین|سید محسن امین عاملی]] صاحب [[اعیان الشیعه]] می نویسد که او اولین کسی است که در دیار هند بعنوان مجتهد معروف شد و مذهب [[امامیه|امامیه]] اصولیه را منتشر کرد.
  
سرانجام در سال 1248 در لکهنو وفات نمود. دومين فرزند او سيد علی از قراء وحيد عصر خويش بود که در تجويد [[قرآن]] مجيد و در مراثی سالار شهيدان آثاری به جا گذاشت و در سال 1259 در [[کربلا]] وفات نمود. سومين آنها حسن بن علی عالمی فاضل و عابدی خاشع، مدام در خدمت مردم بود و آثاری مانند کتاب باقيات الصالحات، تذکرة الشيوخ، تحرير اقلديس و غيره را از خويش به جا گذاشت و در سال 1260 در هندوستان وفات نمود. و اما چهارمين فرزند سيد دلدار خود آيتی است کبری، دانشمندی جامع و فقيهی کامل و مفسری محدث، در هوش و استعداد نادره زمان و اعجوبه دوران که در فضائل علمی و کمالات معنوی شهره آفاق گرديد.
+
تا این که محمدعلی بادشاه رساله ای به نام فضیلت [[نماز جماعت]] برای آصف الدوله نوشت و در آن نامه از دلدار علی بخوبی یاد کرد. آصف الدوله نواب حسن رضا خان بعد از دریافت رساله محمدعلی بادشاه بعنوان فضیلت نماز جماعت، آقا دلدار علی را از نصیرآباد به لکهنؤ دعوت کرد و با عزت و احترام او را پذیرا شد و [[نماز جمعه]] و [[نماز جماعت|جماعت]] را خواستار شد. بدین طریق اولین نماز جمعه شیعه در هند در ۲۷ [[رجب]] ۱۲۰۰ قمری به امامت سید دلدار علی نقوی برگزار شد.
  
نوشته اند سيد حسين در سن هفده سالگی به درجه [[اجتهاد]] رسيد و عمری از محضرش بهره ها بردند و دانش ها آموختند و از آثار او عاشقان دانش جرعه ها نوشيدند و از او و دودمانش فضيلت ها به ارث بردند. خاندان دلدار علی مخصوصاً دودمان وی مانند سيد محمد قلی خان هندوستان را نورافزا گشتند و یادگارانی ارزشمند از آل رسول به اين ديار گرديدند که در هند و بلاد اسلامی دلدار نه یک دلدار بلکه هزاران دلدار از احفاد او.
+
اغلب صاحب تراجم علما و مراجع بزرگ در شأن و مقام و اوصاف این بزرگوار و خاندان معظم او سخنها دارند. محمد شریف رازی صاحب گنجینه دانشمندان می نویسد: سید دلدار علی نقوی از بزرگان علماء شیعه بشمار می رود و در جلالت قدرش کافی است که [[شیخ محمدحسن نجفی]] (صاحب جواهر) هر گاه برایش نامه می نوشت عنوان نامه اش چنین بود: «علامه فائق و کتاب الله الناطق خاتم المجتهدین حجت الله فی العالمین آیت الله العظمی فی الاولین و الآخرین السید دلدار علی نقوی هندی مدظله و دامت برکاته».
  
همانگونه که از نسل سجاد، نه فقط یک باقر بلکه ميليونها شکافنده دانش و ميليونها معلم پرورش. تا بينی دشمن به خاک سايد و سپس معنی ابتر داند. دانشمند اخير را آثاری است که اهم آنها عبارت است از: آمالی در تفسير و مواعظ، روضة الاحکام در [[فقه]]، فوائد الحسنيه در تصحيح عقايد، تجزی در اجتهاد، حديقه در مسائل و فروع، طرد معاندين، تفاسير آيات و سور، مجالس مفجعه در مصائب عترة طاهره و... اين سيد بزرگوار سرانجام در سال 1273 در سن 62 سالگی در هند وفات نمود و در حسينيه لکهنو به خاک سپرده شد.
+
[[شیخ آقا بزرگ تهرانی|آقا بزرگ تهرانی]] در کتاب شریف [[الذریعه الی تصانیف الشیعه|الذریعه]] هر کجا کتاب آقای دلدار علی نقوی را ذکر می کند جمله المجاز من آیت الله بحرالعلوم هم می آورد. نیز بر کتاب اساس الاصول و کتاب المواعظ الحسینیه تالیف آقای دلدار علی نقوی [[تقریظ]] آیت الله [[سید محمد مهدی بحرالعلوم|سید مهدی بحرالعلوم]] و آیت الله [[سید علی طباطبایی|سید علی طباطبائی]] (صاحب ریاض) عظمت آن بزرگوار را نشان می دهد.
 +
==آثار و تألیفات==
 +
برخی از تألیفات سودمند سید دلدار نقوی عبارتند از:
  
 +
#احیاء السنة و اماتة البدعة،
 +
#اساس الاصول،
 +
#منتهی الافکار،
 +
#مسکّن القلوب،
 +
#حسام الاسلام،
 +
#دعائم الاسلام،
 +
#اثارة الاحزان،
 +
#شهاب ثاقب،
 +
#المواعظ الحسینیه.
 +
 +
==وفات==
 +
مرحوم سید دلدار علی نقوی بعد از عمری خدمات گوناگون علمی و اجتماعی، در ۱۹ [[رجب]] سال ۱۲۳۵ قمری در سن ۶۹ سالگی وفات نمود و در [[حسینیه]] معروف هند (لکهنو) به خاک سپرده شد. از آن تاريخ، سید دلدار علی به «غفران مآب» موسوم گشت.
 
==منابع==
 
==منابع==
* سایت شعائر
+
*"سید دلدار علی نقوی"، مجله سفیر نور، زمستان ۱۳۸۵؛ [https://hawzah.net/fa/Mostabser/View/63776/%D9%86%D9%82%D9%88%DB%8C%D8%8C-%D8%B3%DB%8C%D8%AF-%D8%AF%D9%84%D8%AF%D8%A7%D8%B1-%D8%B9%D9%84%DB%8C پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه].
 
+
*سایت شعائر.
 
[[رده:علمای قرن سیزدهم]]
 
[[رده:علمای قرن سیزدهم]]
 +
[[رده:علماء شیعه]]
 +
[[رده:اصولیون]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۳

«سید دلدار علی نقوی» (۱۲۳۵-۱۱۶۶ ق)، فقیه و اصولی بزرگ شیعه اهل هند در قرن ۱۳ قمری و از شاگردان وحید بهبهانی بود. سید دلدار در ترویج مذهب تشیع در هند و برگزاری اولین نماز جمعه و تأسیس حوزه علمیه شیعه در آن، نقش مؤثری داشت.

سید دلدار.jpg
نام کامل سید دلدار علی نقوی
زادروز ۱۱۶۶ قمری
زادگاه نصیرآباد، هند
وفات ۱۲۳۵ قمری
مدفن لکهنو، هند

Line.png

اساتید

وحید بهبهانی، سید بحرالعلوم، سید علی طباطبایی،...


آثار

احیاء السنة و اماتة البدعة، اساس الاصول، منتهی الافکار، مسکّن القلوب، حسام الاسلام، اثارة الاحزان،...

ولادت و خاندان

سید دلدار علی نقوی فرزند محمدمعین نقوی هندوستانی، در سال ۱۱۶۶ قمری در قصبه نصیرآباد هندوستان متولد شد. خاندان دلدار علی نقوی از سادات جلیل و از اکابر علمای مکتب تشیع در کشور پهناور هند بودند. نسبش با بیست و دو واسطه به امام هادی علیه السلام منتهی می شود. پدرش سید محمد نقوی از اجله سادات و اعلام معروف هند بود.

تحصیل و استادان

سید دلدار در هندوستان نزد پدر عالم خویش مقدمات علوم را به پایان برد و در نجف در زمره شاگردان وحید بهبهانی، سید مهدی بحرالعلوم، سید علی طباطبایی (صاحب ریاض)، سید مهدی شهرستانی و دیگر اساتید آنجا قرار گرفت.

دلدار علی بعد از گرفتن اجازه های متعدد از استادان نجف، کربلا و سامره، به ایران سفر کرد و به زیارت قم و مشهد مشرف شد و در مشهد از درس شیخ الفقه و الاصول میرزا مهدی بن هبةالله اصفهانی (م، ۱۲۱۸ ق) استفاده کرد و اجازه اجتهاد گرفت.

فعالیت‌های علمی و اجتماعی

سید دلدار علی نقوی پس از آن که جامع علوم مختلف گردید و به فضائل و مکارم اخلاقی زیور یافت، به دیار خویش بازگشت و از خود آثاری گرانبها در همه شئون به جا گذاشت. او نخستین شخصیتی است که توانست مذهب شیعه جعفری را در هندوستان استوار سازد.

با آمدن آقا دلدار علی به نصیرآباد، شهره آفاق شد و آنجا به درس و تدریس پرداخت و چون شاگرد وحید بهبهانی بود، درس اصول فقه و اجتهاد را توسعه داد و مذهب اخباریت را باطل ساخت؛ تشنگان علم و معرفت از دور به طرف او می آمدند. از برکات مقام شامخ علمی ایشان و توسعه باب اجتهاد و تقلید، شیعیان گرویده اصول شده و با تایید و اجازات مراجع عظام از نجف و کربلا، مردم شیعه هند در احکام دین از دلدار علی نقوی تقلید نمودند و بین شیعیان مرجعیت مرسوم گردید. سید محسن امین عاملی صاحب اعیان الشیعه می نویسد که او اولین کسی است که در دیار هند بعنوان مجتهد معروف شد و مذهب امامیه اصولیه را منتشر کرد.

تا این که محمدعلی بادشاه رساله ای به نام فضیلت نماز جماعت برای آصف الدوله نوشت و در آن نامه از دلدار علی بخوبی یاد کرد. آصف الدوله نواب حسن رضا خان بعد از دریافت رساله محمدعلی بادشاه بعنوان فضیلت نماز جماعت، آقا دلدار علی را از نصیرآباد به لکهنؤ دعوت کرد و با عزت و احترام او را پذیرا شد و نماز جمعه و جماعت را خواستار شد. بدین طریق اولین نماز جمعه شیعه در هند در ۲۷ رجب ۱۲۰۰ قمری به امامت سید دلدار علی نقوی برگزار شد.

اغلب صاحب تراجم علما و مراجع بزرگ در شأن و مقام و اوصاف این بزرگوار و خاندان معظم او سخنها دارند. محمد شریف رازی صاحب گنجینه دانشمندان می نویسد: سید دلدار علی نقوی از بزرگان علماء شیعه بشمار می رود و در جلالت قدرش کافی است که شیخ محمدحسن نجفی (صاحب جواهر) هر گاه برایش نامه می نوشت عنوان نامه اش چنین بود: «علامه فائق و کتاب الله الناطق خاتم المجتهدین حجت الله فی العالمین آیت الله العظمی فی الاولین و الآخرین السید دلدار علی نقوی هندی مدظله و دامت برکاته».

آقا بزرگ تهرانی در کتاب شریف الذریعه هر کجا کتاب آقای دلدار علی نقوی را ذکر می کند جمله المجاز من آیت الله بحرالعلوم هم می آورد. نیز بر کتاب اساس الاصول و کتاب المواعظ الحسینیه تالیف آقای دلدار علی نقوی تقریظ آیت الله سید مهدی بحرالعلوم و آیت الله سید علی طباطبائی (صاحب ریاض) عظمت آن بزرگوار را نشان می دهد.

آثار و تألیفات

برخی از تألیفات سودمند سید دلدار نقوی عبارتند از:

  1. احیاء السنة و اماتة البدعة،
  2. اساس الاصول،
  3. منتهی الافکار،
  4. مسکّن القلوب،
  5. حسام الاسلام،
  6. دعائم الاسلام،
  7. اثارة الاحزان،
  8. شهاب ثاقب،
  9. المواعظ الحسینیه.

وفات

مرحوم سید دلدار علی نقوی بعد از عمری خدمات گوناگون علمی و اجتماعی، در ۱۹ رجب سال ۱۲۳۵ قمری در سن ۶۹ سالگی وفات نمود و در حسینیه معروف هند (لکهنو) به خاک سپرده شد. از آن تاريخ، سید دلدار علی به «غفران مآب» موسوم گشت.

منابع