آل زیاد: تفاوت بین نسخه‌ها
(پروژه4: اولویت بندی و رتبه بندی) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
{{خوب}} | {{خوب}} | ||
| − | + | '''«آل زیاد»''' نام خاندانی ناپاک است که در [[زیارت عاشورا]] مورد [[لعن]] قرار گرفته‌اند. [[زیاد بن ابیه]] از طریق آمیزش نامشروع به دنیا آمد و مادرش سمیّه از زنان زناکار صاحب پرچم در [[مکه]] بود. پسرش [[عبیدالله بن زیاد]] نیز که از کنیز زناکارى به نام مرجانه به دنیا آمده بود، از عاملان اصلی وقوع حادثه [[کربلا]] و شهادت [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] علیه‌السلام و یارانش بود. | |
| − | ==خاندان زیاد== | + | ==معرفی خاندان زیاد== |
| − | از جمله گروهى | + | از جمله گروهى که به [[اسلام]] ضربه بسیار زده اند و در [[زیارت عاشورا]] مورد [[لعن]] قرار گرفته اند، «آل زیاد» هستند (والعَن... آلَ زیاد و [[آل مروان|آلَ مروان]] إلى یوم القیامه). |
| − | نسل | + | نسل ناپاک «[[زیاد بن ابیه|زیاد]]»، دستشان به خون [[عترت]] [[پیامبر اسلام|پیامبر]] صلی الله علیه وآله آمیخته است. [[عبیدالله بن زیاد]] که والى [[کوفه]] و [[بصره]] بود و [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] علیه‌السلام را در [[کربلا]] به [[شهادت در راه خدا|شهادت]] رساند، فرزند همین زیاد است. مادر زیاد، سمیه نام داشت و از زنان زناکار صاحب پرچم در [[مکه]] بود. |
| − | + | [[زیاد بن ابیه|زیاد]] از طریق آمیزش نامشروع و [[زنا]] توسط غلام سمیه به نام «عبید ثقفى» به دنیا آمد. زیاد را زیاد بن عبید مى گفتند. از [[بدعت]] هاى [[معاویه]]، آن بود که برخلاف حکم [[پیامبر اسلام|پیامبر]]، این زنازاده را به دودمان [[بنى امیه]] ملحق ساخت و از آن پس او را «زیاد بن ابى سفیان» مى گفتند.<ref>الغدیر، ج ۱۰، ص ۲۱۸.</ref> این موضوع که به «مسأله اِستلحاق» معروف است، در سال ۴۴ هجرى انجام گرفت و مورد اعتراض بسیارى از بزرگان از جمله [[سیدالشهداء|سیدالشهداء]] بود که در نامه‌اش به معاویه، این کار را در ردیف کشتن [[حجر بن عدى]] و [[عمرو بن حمق]] آورده<ref>معادن الحکمه، فیض کاشانى، ج ۲، ص ۳۵، بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۱۲.</ref> و او را نکوهش کرده است. | |
| − | + | پس از انقراض [[امویان]]، مردم زیاد را به اسم مادرش سمیه یا به نام پدرى ناشناخته «زیاد بن ابیه» (زیاد پسر پدرش) مى خواندند.<ref>الغدیر، ج ۱۰، ص ۲۱۸.</ref> | |
| − | |||
| − | پس از انقراض | ||
| − | [[امام | + | [[امام حسین]] علیه السلام روز [[عاشورا]] در یکى از خطبه‌هایش جمله «ألا و إنّ الدَعى بن الدَعى...» دارد که اشاره به ناپاک زادگى [[عبیدالله بن زیاد|ابن زیاد]] و پدرش زیاد است که هر دو نسبى پست و آلوده داشتند و عبیدالله هم از کنیز زناکارى به نام مرجانه به دنیا آمده بود و به «ابن مرجانه» مشهور بود. |
| + | |||
| + | آل زیاد، طبق روایات، دلهایى مسخ شده، دودمانى ننگین و مورد خشم بودند و روز [[عاشورا]] را به خاطر کشته شدن امام حسین علیه السلام، مبارک دانسته و به شادمانى [[روزه]] مى گرفتند.<ref>بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۹۵.</ref> | ||
==حاکمیت ابن زیاد== | ==حاکمیت ابن زیاد== | ||
| − | + | حاکمیت یافتن کسى چون [[عبیدالله بن زیاد|ابن زیاد]]، فاجعه اى بود که عزت و کرامت مسلمین و عرب را نابود کرد. [[زید بن ارقم]] وقتى در [[کوفه]] شاهد آن بود که ابن زیاد بر لب هاى سر بریده ابا عبدالله علیه السلام مى زند، گریه کنان و با اعتراض برخاست و از مجلس بیرون آمد و مى گفت: اى جماعت عرب! از این پس بَرده شده اید. پسر [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه]] را کشته و پسر مرجانه را به امارت پذیرفته اید... .<ref>بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۱۱۷.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | در همان ایام، آل زیاد به عنوان گروهى فاسد و شیطانى به شمار مى رفتند. حتى یکى از شهداى [[کربلا]] به نام [[انس بن حرث کاهلی|انس بن حارث کاهلى]] یا مالک بن انس مالکى در [[رجزهای یاران ابا عبدالله علیه السلام|رجزى]] که در میدان مى خواند، یکى از ابیات آن چنین بود: آل على شیعة الرحمان * آل زیاد شیعة الشیطان.<ref> همان، ص ۲۵.</ref> | |
| + | «آل زیاد» همچنین نام سلسله‌اى از خلفاست که از نسل [[زیاد بن ابیه|زیاد بن ابیه]] بودند و از سال ۲۰۴ تا ۴۰۹ هجرى بر [[یمن|یمن]] حکومت کردند. آغاز حکومتشان از زمان [[هارون الرشید|هارون الرشید]] بود و ماموریتشان سرکوبى [[علویان]] آن دیار.<ref>ر.ک: دائرة المعارف تشیع، ج ۱.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | جواد محدثی، | + | * [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، جواد محدثی، نشر معروف. |
{{سنجش کیفی | {{سنجش کیفی | ||
|سنجش=شده | |سنجش=شده | ||
| سطر ۴۳: | سطر ۳۸: | ||
|رده= دارد | |رده= دارد | ||
}} | }} | ||
| − | + | [[رده:خاندان ها]] | |
[[رده:خاندان های دشمن اهل البیت علیهم السلام]] | [[رده:خاندان های دشمن اهل البیت علیهم السلام]] | ||
| − | [[رده: | + | [[رده:دشمنان اهل البیت علیهم السلام]] |
| − | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۰۷
«آل زیاد» نام خاندانی ناپاک است که در زیارت عاشورا مورد لعن قرار گرفته‌اند. زیاد بن ابیه از طریق آمیزش نامشروع به دنیا آمد و مادرش سمیّه از زنان زناکار صاحب پرچم در مکه بود. پسرش عبیدالله بن زیاد نیز که از کنیز زناکارى به نام مرجانه به دنیا آمده بود، از عاملان اصلی وقوع حادثه کربلا و شهادت امام حسین علیه‌السلام و یارانش بود.
معرفی خاندان زیاد
از جمله گروهى که به اسلام ضربه بسیار زده اند و در زیارت عاشورا مورد لعن قرار گرفته اند، «آل زیاد» هستند (والعَن... آلَ زیاد و آلَ مروان إلى یوم القیامه).
نسل ناپاک «زیاد»، دستشان به خون عترت پیامبر صلی الله علیه وآله آمیخته است. عبیدالله بن زیاد که والى کوفه و بصره بود و امام حسین علیه‌السلام را در کربلا به شهادت رساند، فرزند همین زیاد است. مادر زیاد، سمیه نام داشت و از زنان زناکار صاحب پرچم در مکه بود.
زیاد از طریق آمیزش نامشروع و زنا توسط غلام سمیه به نام «عبید ثقفى» به دنیا آمد. زیاد را زیاد بن عبید مى گفتند. از بدعت هاى معاویه، آن بود که برخلاف حکم پیامبر، این زنازاده را به دودمان بنى امیه ملحق ساخت و از آن پس او را «زیاد بن ابى سفیان» مى گفتند.[۱] این موضوع که به «مسأله اِستلحاق» معروف است، در سال ۴۴ هجرى انجام گرفت و مورد اعتراض بسیارى از بزرگان از جمله سیدالشهداء بود که در نامه‌اش به معاویه، این کار را در ردیف کشتن حجر بن عدى و عمرو بن حمق آورده[۲] و او را نکوهش کرده است. پس از انقراض امویان، مردم زیاد را به اسم مادرش سمیه یا به نام پدرى ناشناخته «زیاد بن ابیه» (زیاد پسر پدرش) مى خواندند.[۳]
امام حسین علیه السلام روز عاشورا در یکى از خطبه‌هایش جمله «ألا و إنّ الدَعى بن الدَعى...» دارد که اشاره به ناپاک زادگى ابن زیاد و پدرش زیاد است که هر دو نسبى پست و آلوده داشتند و عبیدالله هم از کنیز زناکارى به نام مرجانه به دنیا آمده بود و به «ابن مرجانه» مشهور بود.
آل زیاد، طبق روایات، دلهایى مسخ شده، دودمانى ننگین و مورد خشم بودند و روز عاشورا را به خاطر کشته شدن امام حسین علیه السلام، مبارک دانسته و به شادمانى روزه مى گرفتند.[۴]
حاکمیت ابن زیاد
حاکمیت یافتن کسى چون ابن زیاد، فاجعه اى بود که عزت و کرامت مسلمین و عرب را نابود کرد. زید بن ارقم وقتى در کوفه شاهد آن بود که ابن زیاد بر لب هاى سر بریده ابا عبدالله علیه السلام مى زند، گریه کنان و با اعتراض برخاست و از مجلس بیرون آمد و مى گفت: اى جماعت عرب! از این پس بَرده شده اید. پسر فاطمه را کشته و پسر مرجانه را به امارت پذیرفته اید... .[۵]
در همان ایام، آل زیاد به عنوان گروهى فاسد و شیطانى به شمار مى رفتند. حتى یکى از شهداى کربلا به نام انس بن حارث کاهلى یا مالک بن انس مالکى در رجزى که در میدان مى خواند، یکى از ابیات آن چنین بود: آل على شیعة الرحمان * آل زیاد شیعة الشیطان.[۶]
«آل زیاد» همچنین نام سلسله‌اى از خلفاست که از نسل زیاد بن ابیه بودند و از سال ۲۰۴ تا ۴۰۹ هجرى بر یمن حکومت کردند. آغاز حکومتشان از زمان هارون الرشید بود و ماموریتشان سرکوبى علویان آن دیار.[۷]
پانویس
منابع
- فرهنگ عاشورا، جواد محدثی، نشر معروف.
