قرائت (علم الحدیث): تفاوت بین نسخهها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | {{ | + | {{خوب}} |
| − | + | '''قرائت''' یکی از راههای [[تحمل حدیث|تحمّل]] است و عبارت است از خواندن [[حدیث]] نزد استاد و [[شیخ (علم الحدیث)|شیخ]] حدیث از حفظ یا از روی کتاب و تایید آن توسط استاد. | |
| − | |||
| − | + | از قرائت به «عرض» نیز تعبیر شده است؛ زیرا راوی حدیث، قرائت خود را از حدیثی که شنیده، بر استاد خود عرضه، و او استماع میکند. | |
| + | |||
| + | ==مراتب قرائت حدیث== | ||
قرائت حدیث نیز از نظر رتبه دارای مراحلی میباشد که مهمترین آنها چنین است: | قرائت حدیث نیز از نظر رتبه دارای مراحلی میباشد که مهمترین آنها چنین است: | ||
| سطر ۱۵: | سطر ۱۶: | ||
۴. قرائت روایت به واسطه راوی از حفظ و استماع و تطبیق استاد نیز بر حافظه و تأیید آن توسّط استاد به جهت صحّت و درستی قرائت راوی. | ۴. قرائت روایت به واسطه راوی از حفظ و استماع و تطبیق استاد نیز بر حافظه و تأیید آن توسّط استاد به جهت صحّت و درستی قرائت راوی. | ||
| − | در | + | در قرائت بر شیخ اگر نسخه و متن اصلی، در دست فرد موثّق دیگری است و شیخ هم آن را حفظ دارد و به هنگام قرائت راوی برای شیخ، آن فرد ثقه هم، قرائت آن راوی را استماع و سپس تأیید میکند، در این صورت، چنین طریقی از قرائت از اهمیّت بیشتری برخوردار است. در قرائت بر شیخ، رؤیت او شرط نیست، بلکه اطمینان به استماع و تأیید او کافی است.<ref>درسنامه درایه الحدیث، سید رضا مودب</ref> |
| − | + | ==الفاظ قرائت حدیث== | |
| + | تعبیرهای واضح در بیان این طریق، «قَرأَتْ عَلی فُلانٍ» و «قُرِئَ عَلی فُلانٍ وَ أَنَا أَسْمَعُ، فَأَقَرَّ بِهِ» هستند؛ اگر چه از تعبیراتی همچون «حَدَّثَنی قَرائَةً» و «أَخْبَرْنی قَرائَةً» هم می توان استفاده کرد.<ref>الرعایة فی علم الدرایة، ص ۲۳۷، نقل از شناخت نامه حدیث، محمدکاظم رحمان ستایش، ج۱، ص۳۶۷</ref> | ||
| + | ==اعتبار قرائت حدیث== | ||
| + | برخی این نوع را هم ارزش با سماع دانسته و برخی آن را ضعیف تر شمرده اند؛ چه آن که نقش فعّال استاد در این میان، کمتر است.<ref>شناخت نامه حدیث، محمدکاظم رحمان ستایش، ج۱، ص۳۶۷</ref> | ||
| + | |||
| + | ==پانویس== | ||
| + | {{پانویس}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | + | *درسنامه درایه الحدیث، سید رضا مودب. | |
| − | *درسنامه درایه الحدیث، سید رضا مودب | + | *شناخت نامه حدیث، محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژهشگران، قم، دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۹۷ش. |
{{الگو:اصطلاحات حدیثی}} | {{الگو:اصطلاحات حدیثی}} | ||
نسخهٔ ۲۰ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۹:۳۹
قرائت یکی از راههای تحمّل است و عبارت است از خواندن حدیث نزد استاد و شیخ حدیث از حفظ یا از روی کتاب و تایید آن توسط استاد.
از قرائت به «عرض» نیز تعبیر شده است؛ زیرا راوی حدیث، قرائت خود را از حدیثی که شنیده، بر استاد خود عرضه، و او استماع میکند.
مراتب قرائت حدیث
قرائت حدیث نیز از نظر رتبه دارای مراحلی میباشد که مهمترین آنها چنین است:
۱. قرائت و خواندن حدیث به واسطه راوی و شاگرد از متن کتاب برای استاد حدیث، به شکلی که آن متن در اختیار استاد هم هست و ضمن خواندن، مقارنه و تطبیق انجام میشود و استاد متن و قرائت شاگرد را در پایان تأیید میکند.
۲. قرائت و خواندن حدیث به واسطه راوی و شاگرد از متن کتاب برای استاد حدیث، به شکلی که استاد آن متن را به حافظه دارد و آن را مرور و سپس تأیید میکند.
۳. قرائت روایت به واسطه راوی از حفظ و استماع و تطبیق آن توسّط استاد از متن کتاب و تأیید آن.
۴. قرائت روایت به واسطه راوی از حفظ و استماع و تطبیق استاد نیز بر حافظه و تأیید آن توسّط استاد به جهت صحّت و درستی قرائت راوی.
در قرائت بر شیخ اگر نسخه و متن اصلی، در دست فرد موثّق دیگری است و شیخ هم آن را حفظ دارد و به هنگام قرائت راوی برای شیخ، آن فرد ثقه هم، قرائت آن راوی را استماع و سپس تأیید میکند، در این صورت، چنین طریقی از قرائت از اهمیّت بیشتری برخوردار است. در قرائت بر شیخ، رؤیت او شرط نیست، بلکه اطمینان به استماع و تأیید او کافی است.[۱]
الفاظ قرائت حدیث
تعبیرهای واضح در بیان این طریق، «قَرأَتْ عَلی فُلانٍ» و «قُرِئَ عَلی فُلانٍ وَ أَنَا أَسْمَعُ، فَأَقَرَّ بِهِ» هستند؛ اگر چه از تعبیراتی همچون «حَدَّثَنی قَرائَةً» و «أَخْبَرْنی قَرائَةً» هم می توان استفاده کرد.[۲]
اعتبار قرائت حدیث
برخی این نوع را هم ارزش با سماع دانسته و برخی آن را ضعیف تر شمرده اند؛ چه آن که نقش فعّال استاد در این میان، کمتر است.[۳]
پانویس
منابع
- درسنامه درایه الحدیث، سید رضا مودب.
- شناخت نامه حدیث، محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژهشگران، قم، دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۹۷ش.
