ابوالفتوح رازی

ابوالفتوح رازی (470 - 556 ق) مفسر و عالم نامدار شیعه در قرن ششم هجری است که با کتاب تفسیر خود معروف است

تفسیر روض‌الجنان و روح الجنان

ولادت

جمال‌الدین حسین بن علی بن محمد بن احمد رازى خزاعی، احتمالاً در شهر رى متولد شد. خاندان او دانشمندان متعددی پرورده است و میرزا عبدالله افندی از آنان با عنوان سلسله‌ای معروف از علمای امامیه كه هریك تألیفات متعدد داشته‌اند، یاد كرده است.

جدّ اعلاى ابوالفتوح، بدیل بن ورقاء خزاعی است. همچنين فرزند بديل نافع خزاعى، از اصحاب معروف رسول اللّه صلى اللّه عليه و آله است که به عنوان معلّم قرآن از طرف پيامبر اکرم در سال چهارم هجری به منطقۀ نجد اعزام شده بود و در فاجعۀ بئر معونه به شهادت رسيد. ابوالفتوح در تفسير آيۀ: «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا...» (آل عمران/169) با اشاره به شأن نزول آن -كه در مورد شهداى بئر معونه است- نافع بن بديل بن ورقاء را در رديف اين شهدا نامبرده و تصريح مى‌كند كه: «اين مرد، از پدران ماست.»

روشن نیست كه اجداد رازی چه زمانی به ایران آمدند، ولی مهاجرت آنان احتمالاً می‌بایست در سده‌های ۱ و ۲ قمری صورت گرفته باشد، ایشان نخست در نیشابور مسكن گزیدند و جد دوم ابوالفتوح، ابوبكر احمد بن حسین بن احمد با نسبت نیشابوری خزاعی خوانده می‌شد. اقامت آنان در ری گویا در زمان همین ابوبكر احمد آغازشد. وی شاگرد سید مرتضی، سید رضی و شیخ طوسی بوده و از آثارش الامالی، عیون الاحادیث، الروضة در فقه، السنن، المفتاح در اصول و المناسك را برشمرده‌اند.

پدر ابوالفتوح نیز، اگرچه در الفهرست منتجب‌الدین به‌طور مستقل از او نام برده نشده است، لیكن از آنجا كه ابوالفتوح از وی بهرۀ علمی برده بوده، ‌می‌توان گفت كه از زمرۀ علما و دانشمندان بوده است.

از آنجا كه ابوالفتوح محضر ابوعلی طوسی (زنده در ۵۱۱ ق) را به احتمال قوی در نجف درك كرده بوده است، برمی‌آید كه در حدود سال ۴۸۰ ق. زاده شده باشد. این نظر آنگاه قوت می‌گیرد كه بدانیم وی شاگرد عموی پدرش، ابومحمد عبدالرحمن بن احمد كه نباید حداكثر سال ۵۰۰ ق. را درك كرده باشد، ‌نیز بوده است.

از دیگر مشایخ وی باید از عبدالجبار بن عبدالله بن علی مقری رازی، عمادالدین ابومحمدحسن بن محمد قاضی استرابادی و ابوالحسن علی بن الناصر بن الرضا نام برد. همچنین، اینكه ابوالفتوح در جایی از كتاب خود، زمخشری را «شیخ ما» می‌خواند، به نظر گویای آن است كه رازی محضر وی را دریافته بوده است.

چنان پیداست كه ابوالفتوح بیشتر به وعظ و خطابه می‌پرداخته و بدان تعلق خاطر داشته است، ‌چندانكه این دلبستگی تأثیر آشكاری بر سبك تفسیری او نهاده است. بنا به گزارشی كه ابوالفتوح خود در روح‌الاحباب آورده و از طریق افندی به دست ما رسیده است، مجالس وعظ او، آنگاه كه جوان بوده در خان علان ری قبولی عظیم نزد مردمان داشته است، چنانکه برخی به وی رشك می‌بردند و به دلیل سعایت حاسدان نزد والی شهر مدتی از وعظ محروم گردید.

ابوالفتوح در برخی از علوم متداول زمان خود استاد بود و تفسیر او بیانگر تبحر وی در نحو، قرائات، حدیث، فقه، ‌اصول فقه و تاریخ است. شیخ منتجب‌الدین از وی با تعبیر «الامام السعید ترجمان كلام‌الله تعالی» یاد كرده و گفته كه او عالم، واعظ و مفسر دین بوده است. كیذری نیز او را با عنوان «الشیخ الامام» خوانده است. همچنین بر روی نسخه‌ای از كتاب تفسیرش او را چنین خوانده‌اند: «الشیخ الاجل الاوحد الامام العالم الرئیس جمال الملة والدین قطب‌الاسلام والمسلمین شرف الائمة فخرالعلماء مفتی الطائفة سلطان المفسرین ترجمان كلام‌الله المبین».

از شاگردان برجستۀ ابوالفتوح باید از منتجب‌الدین رازی و ابن شهرآشوب نام برد. منتجب‌الدین دو اثر استادش با عنوانهای روض‌الجنان و روح‌الاحباب را نزد خود وی خواند و ابن شهرآشوب به كسب اجازۀ روایت تفسیر او، روض الجنان، نایل آمد. از میان دیگر شاگردان و راویان او می‌توان اینان را نام برد: ابوطالب نصیرالدین عبدالله بن حمزۀ طوسی، صفی‌الدین ابومحمد حسن بن ابی بكر بن سیار الحیروی، عمادالدین ابوالفرج علی فرزند قطب‌الدین سعید بن هبة‌الله راوندی و شریف شرفشاه بن محمد بن حسین بن زبارۀ افطسی.

سال ۵۵۲ ق. آخرین تاریخی است كه دربارۀ ‌زندگی ابوالفتوح از آن آگاهی داریم و آن از متن اجازه‌ای به دست می‌آید كه برای روایت روض‌الجنان به شاگرد خود داده بوده است. ابوالفتوح را به وصیت خودش در جوار مرقد شاه عبدالعظیم حسنی در ری مدفون كردند.

خاندان فضل و تقوا

سلسله نسب ابوالفتوح رازى به قبيلۀ خزاعه مى‌رسد. در طول تاريخ، اين خاندان از برجسته‌ترين دوستان اهل بيت عليهم السّلام بوده تا آن جايى كه معاويه گفته است: محبّت قبيلۀ بنى خزاعه نسبت به على عليه السّلام به حدّى است كه اگر زنانشان فرصت مى‌يافتند، با ما مى‌جنگيدند تا چه رسد به مردان ايشان!

علاّمه سيّد محسن امين در مورد خاندان ابوالفتوح، مى‌نويسد: «وى(ابوالفتوح)و پسرش تاج الدين محمّد و پدرش على بن محمّد و جدّش و جدّ اعلاى وى، شيخ ابوبكر احمد و عموى بزرگش شيخ عبدالرحمن بن ابى بكر،همه از دانشمندان نامدار اماميه مى‌باشند.و خلاصه، اين سلسلۀ معروف در ميان علماى شيعه،جايگاه ويژه‌اى داشته‌اند و تأليفات پر بار و کتاب‌هاى متعددى را از خود به يادگار گذاشته‌اند.»

قاضى نور اللّه شوشترى نيز در مورد جلالت خاندان ابوالفتوح رازى، مى‌گويد: «او از خاندان جلالت و فضيلت است و از ذريّۀ بديل بن ورقاء خزاعى،كه از ياران خاص پيامبر اكرم صلى اللّه عليه و آله بوده است.اساسا قبيلۀ خزاعه در طول تاريخ، از شيعيان خالص اهل بيت عليهم السّلام بوده‌اند.»

اساتيد

شيخ ابوالفتوح رازى با توجه به عشق و علاقه‌اى كه به تحصيل علوم و معارف اسلامى داشته است، براى كسب فضائل علمى،در محضر اساتيد متعددى زانوى ادب زده و بهره‌هاى فراوان برده است.برخى از اساتيد وى عبارتند از:

1. على بن محمّد نيشابورى رازى اين شخصيت پدر بزرگوار ابوالفتوح رازى است؛ وى داراى تأليفاتى همچون«مسائل المعدوم»و «دقايق الحقايق»مى‌باشد. شيخ على رازى علاوه بر فرزندش، استاد ساير علماى عصر خويش نيز به شمار مى‌آيد.
2. عبدالرحمن خزاعى نيشابورى؛وى عموى بزرگ ابوالفتوح و پديد آورندۀ آثارى همچون «سفينة النجاة»،«الرضويات»،«مختصرات فى الزواجر و المواعظ» است.
3. شيخ عبدالجبار بن مقرى رازى، معروف به مفيد رازى؛وى در شهر رى مدرسه‌اى داشت و در سال 455 ق.از استادش شيخ طوسى اجازۀ روايت کتاب«التبيان»را گرفت.
4. شيخ ابوعلى حسن بن محمّد طوسى، (فرزند شيخ طوسى)؛وى يكى از استادان مبرّز ابوالفتوح است.او را مفيد ثانى نيز مى‌گفتند، ابوالفتوح قبل از سال 500 ق.در عراق به محضر وى رسيده است.
5. قاضى عمادالدين حسن بن محمّد استر آبادى؛وى كه قاضى رى بود، از استادان ابن شهر آشوب و شيخ منتجب الدين نيز محسوب مى‌شود.
6. ابوالقاسم محمود بن عمر زمخشرى، معروف به جار اللّه(538-467 ق.)؛وى استاد غير شيعى ابوالفتوح به شمار مى‌آيد.و مؤلف تفسير معروف كشّاف است و از مذهب حنفى معتزلى پيروى مى‌كرده است.ابوالفتوح در تفسير آيۀ: «الَّذِي جَعَلَ لَكُمْ مِنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَارًا...»(سوره یس/80) از زمخشرى به عنوان استاد خود ياد كرده است. البته ابوالفتوح در تفسير خود از تفسير«كشّاف» زمخشرى مطلبى نقل نكرده است. زيرا تفاسير«ابوالفتوح»،«الكشاف»و«مجمع البيان»تقريبا در يك زمان تأليف شده‌اند.

شاگردان

اين دانشمند گرانمايه بعد از تحصيل علوم مختلف، اندوخته‌هاى علمى خود را با اخلاص تمام به مشتاقان معارف عرضه نموده است؛از جملۀ دانش اندوزان مكتب وى افراد زير مى‌باشند:

1. شيخ رشيد الدين محمّد بن شهر آشوب مازندرانى(489-588 ق.)؛ وى در علوم فقه، حديث، تفسير، ادب،شعر و رجال، اطلاعات وسيعى داشته و جامع كمالات،هنرها، و فضيلت‌هاست؛بدين جهت،حتى از سوى مخالفان و بيگانگان نيز مورد احترام و تعظيم بوده است.ابن شهر آشوب در سفرهاى علمى خويش، به شهر رى وارد شده و مدتى از ابوالفتوح رازى استفاده كرده است.وى در کتاب«معالم العلما»از استاد خود چنين ياد مى‌كند:«استاد من،شيخ ابوالفتوح بن على رازى، دانشمند گرانمايه‌اى است كه کتاب شرح شهاب و روح الجنان در تفسير قرآن را نوشته است.اين تفسير به زبان فارسى است امّا بى نظير و شگفت انگيز مى‌باشد.
2. شيخ منتجب الدين على بن بابويه رازى؛ وى از دانشمندان بلند پايه و از نويسندگان پر مايۀ قرن ششم هجرى، و از نوادگان برادر شيخ صدوق مى‌باشد.منتجب الدين با تأليف مشهورترين اثر خود به نام«فهرست علماى شيعه»،حقّ بزرگى را بر گردن پيروان اين مذهب گذاشته و به اين وسيله،نام نيك گروهى از برجستگان علماى شيعه و زعماى اسلام را در صفحۀ روزگار زنده نگه داشت، تا آن جايى كه تمام شخصيت نگاران و تراجم نويسان ممتاز، بعد از قرن ششم هجرى، از کتاب«فهرست»وى كمال بهره را برده‌اند. منتجب الدين در«فهرست»خود، بارها از استادش تجليل به عمل آورده است.وى در بخشى از کتاب خود استادش را چنين مى‌ستايد:«استاد و پيشواى شيعيان، ابوالفتوح حسين بن على بن محمّد خزاعى رازى،دانشمندى مفسّر و واعظى پارسا بود.وى داراى آثار متعددى است كه از جمله آن‌ها، تفسير روض الجنان در تفسير قرآن و کتاب روح الاحباب در شرح شهاب است.من هر دو کتاب را بر اين استادم قرائت كرده‌ام.»
3. شيخ عبداللّه بن حمزه طوسى معروف به ابن حمزۀ فقيه؛ وى از شاگردان ممتاز ابوالفتوح به شمار مى‌رود.کتاب«الوافى بكلام المثبت و النافى»از تأليفات اين فقيه است. لازم به ذكر است، اين سه نفر از استاد خويش اجازۀ روايتى نيز داشته‌اند.
4. سيّد شريف عزّ الدين«شرفشاه افطسى نيشابورى؛ او داراى کتابى به نام«النظم و النثر الرائق»مى‌باشد.و آرامگاهش در نجف است.
5. تاج الدين محمّد بن حسين،فرزند ابوالفتوح

آثار

1. تفسير روض الجنان
   اين کتاب كه معروف‌ترين اثر شيخ ابوالفتوح رازى است از جهت فصاحت لفظ و پردازش عبارت، توجه به نكات مناسب تفسيرى، ترجمه‌ى دقيق آيات،آزاد انديشى در بهره گيرى از روايات مخالف و موافق،نقل اقوال مختلف و گزينش مناسب‌ترين آن و دفاع منطقى و به جا از مذهب شيعه، جایگاه ویژه ای در میان تفاسیر شیعه دارد. با اين كه مؤلّف اصالتا از نژاد عرب مى‌باشد، اما در اثر زندگى و سكونت دراز مدت در ايران،در زبان فارسى تبحّر كامل يافته و اين يادگار جاويدان فارسى را آفريده است.
   اين اثر گرانسنگ و كهن شيعى،يكى از بزرگ‌ترين يادگارهاى نثر فصيح ادب فارسى است.اين حقيقت را مى‌توان در نگارش روان و شيرينى بيان ابوالفتوح به نظاره نشست.با اين كه بيش از 800 سال از زمان تأليف آن مى‌گذرد امّا فارسى زبانان امروزى هم به راحتى مى‌توانند اكثر واژه‌ها و عبارات آن را بفهمند.
   تفسير«روض الجنان»،شاخص‌ترين اثر اين دانشمند پارساى شيعى است كه از مهم‌ترين منابع تفاسير شيعه و سنى، به شمار مى‌آيد.اين تفسير از ارزشمندترين و قديمى‌ترين آثار شيعى به زبان فارسى است كه موضوعات اخلاقى،فقهى، تفسيرى، ادبى و تاريخى را در توضيح و تفسير آيات الهى مورد بحث قرار داده و به همين جهت، مورد استفاده فقها، محدّثان و مشتاقان علم و ادب قرار گرفته است.
2. مناظرۀ حسنيّه
   مناظرۀ دخترى است تحصيل كرده به نام حسنيه، معاصر هارون الرشيد. اين کتاب به زبان فارسى و در ردّ اهل سنّت نوشته شده و بارها همراه حلية المتقين علاّمه مجلسى و يا مستقل چاپ شده است.
3. روح الاحباب و روح الالباب فى شرح‌الشهاب
   شرحى است بر شهاب الاخبار از قاضى قضاعى شافعى و موضوع آن، در حكم و امثال است. اين کتاب يكى از مدارك بحار الانوار است.
4. کتاب يوحنّا
   كه از زبان يك نفر مسيحى به نام يوحنّا و در مسئلۀ امامت و در ردّ مذهب عامّه نوشته شده است.
5. منهاج المناهج در تحقيق مذاهب اربعه و اثبات امامت.
6. رسالۀ اجازه كه در تاريخ 552 ق.نگارش يافته است.
7. تفسير قرآن به زبان عربى.
8. تبصرة العوام فى معرفة مقالات الانام

به زبان فارسى‌است و ابوالفتوح در بخشى از آن، انديشه‌هاى حسين بن منصور حلاّج را نقد كرده و در باب‌هاى ديگر، از نسبت‌هاى ناروا به شيعه جواب داده و از تشيّع دفاع نموده است.علاّمه سيّد محسن امين اين کتاب را در کتابخانۀ شهيد شيخ فضل اللّه نورى در تهران ديده است.

از نگاه ديگران

1. علاّمه شهيد قاضى نور اللّه شوشترى در کتاب «مجالس المؤمنين»در مورد ابوالفتوح مى‌نويسد:
   نشانه‌هاى فضل و كمال و تلاش‌هاى نيكوى وى در تفسير کتاب خداوند و باطل نمودن شبهات و ترديدهاى مخالفين، از نكات بارزى است كه در زندگى اين مرد به چشم مى‌خورد و هر كه تفسير مشهور وى را ملاحظه كند، به اين حقيقت پى مى‌برد. از تفسير وزين وى چنين بر مى‌آيد كه او معاصر صاحب كشّاف بوده و بعضى از ابيات آن را ديده است؛امّا اصل کتاب كشّاف را بعد از تأليف، مشاهده نكرده است.
2. ميرزا محمّد باقر خوانسارى،شخصيت نگار معروف شيعى:
   حسين بن على خزاعى معروف به شيخ ابوالفتوح رازى، مؤلف تفسير مشهور فارسى، از دانشمندان شناخته شده‌ى تفسير و علم كلام است. او از ماهرترين و بزرگ‌ترين علماى ادب و از راويان سرشناس علم حديث مى‌باشد.
3. ميرزا حسين نورى، محدّث،فقيه، و رجال شناس متبحّر:
   استاد و پيشواى مفسّرين، ترجمان كلام الهى، جمال الدين ابوالفتوح حسين بن على خزاعى رازى، مشهور به ابوالفتوح رازى،دانشمندى فاضل،فقيهى مفسّر، و اديبى مطّلع بوده و در كسب علم به درجات كمال نايل شده بود.نسب شريف او به عبداللّه بن بديل بن ورقاء خزاعى،فرزند يكى از اصحاب رسول اللّه صلى اللّه عليه و آله مى‌رسد.

رحلت

بر اساس شواهد موجود ابوالفتوح در سال 556 ق. وفات يافته است و طبق وصيتش در شهر رى و در صحن حضرت امامزاده حمزة بن موسى بن جعفر عليه السّلام،در جوار حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السّلام و در زاويه شمالى مدفون شده است.

فرزندان

از شيخ ابوالفتوح رازى دو فرزند دانشمند به يادگار ماند:

1. تاج الدين محمّد رازى؛
   شيخ حرّ عاملى در مورد وى مى‌نويسد:استاد و پيشواى مردم، تاج الدين محمّد فرزند ابوالفتوح رازى خزاعى،دانشمندى پارسا بوده است.
2. صدرالدين على رازى؛
   شيخ منتجب الدين بن بابويه از وى به عنوان يك عالم شيعى،در کتاب الفهرست خود،نام برده است.

منابع

• "ابوالفتوح رازی، حسین بن علی"، ویکی نور (بازیابی: 8 اسفند 1395)

پیوند ها

• زندگينامه

• کتاب روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن

• کتاب فضايل امام علي از نظر ابوالفتوح رازي