محمد بن احمد صفوانی: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
'''«ابوعبدالله محمد بن احمد اسدى کوفى»''' معروف به '''«ابن قضاعه»''' (م، ۳۴۶ ق)، فقیه، [[محدث]] و عالم پارسای [[شیعه]] در قرن چهارم قمری است. مورخین او را «عالم ربانى» و «مستجاب الدعوة» نامیده اند. او شاگرد [[شیخ کلینی|شیخ کلینى]] و [[علی بن ابراهیم قمی|على بن ابراهیم قمى]] و استاد [[شيخ مفيد|شیخ مفید]] بوده است. | '''«ابوعبدالله محمد بن احمد اسدى کوفى»''' معروف به '''«ابن قضاعه»''' (م، ۳۴۶ ق)، فقیه، [[محدث]] و عالم پارسای [[شیعه]] در قرن چهارم قمری است. مورخین او را «عالم ربانى» و «مستجاب الدعوة» نامیده اند. او شاگرد [[شیخ کلینی|شیخ کلینى]] و [[علی بن ابراهیم قمی|على بن ابراهیم قمى]] و استاد [[شيخ مفيد|شیخ مفید]] بوده است. | ||
| − | == ولادت و خاندان == | + | ==ولادت و خاندان== |
«ابوعبداللّه محمد بن احمد بن عبداللّه بن قضاعة»، ملقّب به جمّال و صفوانی است. لقب صفوانی نیز بدین خاطر است که نسب وی با سه واسطه به [[صفوان بن مهران]]، صحابی معروف و برجسته [[امام صادق]] و [[امام کاظم]] علیهما السلام می رسد. به خاطر انتساب او به خاندان [[قبیله بنی اسد|بنی اسد]]، اسدی هم نامیده می شود. | «ابوعبداللّه محمد بن احمد بن عبداللّه بن قضاعة»، ملقّب به جمّال و صفوانی است. لقب صفوانی نیز بدین خاطر است که نسب وی با سه واسطه به [[صفوان بن مهران]]، صحابی معروف و برجسته [[امام صادق]] و [[امام کاظم]] علیهما السلام می رسد. به خاطر انتساب او به خاندان [[قبیله بنی اسد|بنی اسد]]، اسدی هم نامیده می شود. | ||
| سطر ۱۱: | سطر ۱۱: | ||
احمد بن عبداللّه بن قضاعه، پدر بزرگوار ابوعبداللّه صفوانی، یکی از محدّثان [[شیعه]] است. او از پدرش روایت نقل می کند.<ref>رجال نجاشی، ص 140.</ref> | احمد بن عبداللّه بن قضاعه، پدر بزرگوار ابوعبداللّه صفوانی، یکی از محدّثان [[شیعه]] است. او از پدرش روایت نقل می کند.<ref>رجال نجاشی، ص 140.</ref> | ||
| − | === صفوانی در حدیث دیگران === | + | ===صفوانی در حدیث دیگران=== |
| − | صفوانی یکی از فرهیختگان برجسته شیعه | + | صفوانی یکی از فرهیختگان برجسته [[شیعه]] در عصر خود بود. تمام شرح حال نگاران او را ستوده اند. نخستین کسی که به معرفی صفوانی پرداخته، فهرست نویس معروف جهان اسلام [[ابن ندیم]] (م، 385 ق) است. او درباره صفوانی چنین می نگارد: صفوانی ابوعبداللّه محمد بن احمد بن عبداللّه... من او را در سال 344 ملاقات کردم. مردی بود بلند قد، لاغر اندام و خوش لباس. او می گفت که: نمی تواند بخواند و یا بنویسد. اما یکی از مردان مورد اطمینان به من گفت: صفوانی در این ادعای خود حقیقت را آشکار نمی کند.<ref>فهرست ابن ندیم، ص 247.</ref> |
| − | + | [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]] درباره صفوانی می گوید: شیخ طائفه شیعه، چهره ای موجّه و موثّق، فقیه، فاضل و در نزد پادشاهان زمان از مرتبه بلندی برخوردار بود. همه به او احترام می کردند.<ref>رجال نجاشی، ص 279.</ref> | |
| − | + | [[شیخ طوسی]] درباره اش می گوید: ابوعبداللّه صفوانی از فرزندان [[صفوان بن مهران]] است. او اطلاعات فراوانی داشت و بسیار دانشمند و نیکو گفتار بود. گفته شده است که او سواد خواندن و نوشتن نداشت و همه کتاب های خویش را از حفظ، برای شاگردانش املاء می کرد. صفوانی آثاری دارد. او دانشمندی شیعه و ساکن بغداد بود.<ref>رجال شیخ طوسی، ص 530.</ref> | |
| − | + | [[حاج شیخ عباس قمی|محدّث قمی]] درباره صفوانی می نویسد: دانشمند ربّانی و بلندمرتبه، شیخ طائفه، فقیه امامیّه.<ref>فوائدالرضویه، ص 389.</ref> | |
| − | + | ===اوج شخصیت صفوانی=== | |
| + | یکی از حوادث شگفت انگیز زندگی صفوانی که حکایتگر درون پاک و باور عمیق او به حقّانیت و اصالت مذهب [[شیعه]] است، داستان مباهله او با یکی از دانشمندان [[اهل سنت]] در [[بغداد]] است. | ||
| − | + | [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]] می گوید: صفوانی نزد پادشاهان روزگار خود از منزلت والایی برخوردار بود. رمز شکوه و عظمت او، این بود که در نزد پادشاه موصل ـ امیر ناصرالدین ابن حمدان ـ با قاضی موصل در مورد [[امامت]] و [[خلافت]] [[امام علی علیه السلام|على بن ابى طالب]] علیه السلام مباحثه کرد و بعد از بحث و جدال فراوان، نتوانستند یکدیگر را در مقابل دلیل و برهان خویش قانع سازند، تا این که کار به «مباهله» کشید. ابوعبداللّه صفوانی به قاضی موصل گفت: آیا با من مباهله می کنی؟ قاضی موصل پذیرفت. صفوانی روز بعد، با او به این کیفیّت مباهله کرد که انگشتان خویش را داخل انگشتان او قرار داد. بعد از انجام مراسم مباهله، هردو از مجلس خارج شدند و به سراغ کار خود رفتند. قاضی موصل هر روز نزد امیرموصل می شتافت و با او دیدار می کرد. دو روز گذشت و از قاضی خبری نشد. امیر گفت: پیگیری کنید و ببینید که چرا قاضی به این جا نیامده است؟ فرستاده امیر موصل به دنبال قاضی رفت و بعد از مدتی پیش امیر آمد و چنین گزارش داد که از همان زمان که قاضی از نزد شما رفت، دچار تب شد و کف دست او که برای مباهله به سوی صفوانی دراز کرده بود، متورّم و سیاه شد و روز بعد، مرد. | |
| − | + | این داستان باعث شد که محبوبیت صفوانی در نزد پادشاهان زمان بیش تر شود.<ref>رجال نجاشی، ص 280؛ ریحانه الادب، ج 3، ص 453؛ مجالس المؤمنین، ج 1، ص 440؛ فوائدالرضویه، ص 389؛ تحفة الاحباب، ص 218 و قاموس الرجال، ج 9، ص 67.</ref> | |
| − | + | ===استادان=== | |
| + | صفوانی به دنبال تلاش فراوان و حاضر شدن در محضر بزرگان دین و دانشمندان معروف زمان خود و کسب فیض از آنان، دانش عظیمی را اندوخت. در این جا به نام گروهی از استادان معروف او اشاره می کنیم: | ||
| − | + | * [[محمد بن یعقوب کلینی]] (م، 329 ق)، نویسنده کتاب معروف [[الکافی (کتاب)|الکافی]]. صفوانی از بزرگ ترین شاگردان کلینی بود. | |
| + | * [[علی بن ابراهیم قمی]]، نویسنده [[تفسیر قمی]]، که تا سال 307 ه.ق در قید حیات بوده. صفوانی از خرمن دانش این مفسر و محدث موجه و موثق شیعه، بهره فراوان برده است. | ||
| + | * قاسم بن العلاء، وی از وکلای [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|حضرت ولی عصر]] (علیه السلام) بود و عمرش طولانی بود و از ناحیه مقدس حضرت مهدی علیه السلام به ایشان توثیقات رسید. به گفته صفوانی، قاسم بن العلاء 117 سال عمر کرد.<ref>اعلام الشیعة فی القرن ارابع، ص 238؛ کتاب الغیبه، شیخ طوسی، ص 310.</ref> | ||
| + | * [[ابوالقاسم حسین بن روح نوبختى|حسین بن روح نوبختی]]، نایب خاصّ حضرت امام زمان علیه السلام که از منزلت و شأن والایی برخوردار بود و نام او آشنای خاصّ و عام است.<ref>کتاب الغیبه، شیخ طوسی، ص 388.</ref> | ||
| + | * ابوهاشم عمر بن عبداللّه مقری. | ||
| + | * مروان بن محمد سجّادی. | ||
| + | * محمد بن جعفر بن بطّه قمی. | ||
| − | === | + | ===شاگردان=== |
| − | + | عالکان بزرگی از سرچشمه دانش و کمال صفوانی بهره بردند که بعضی از آنان عبارتند از: | |
| − | نجاشی می گوید: صفوانی | + | * ابوالعباس احمد بن علی بن نوح سیرافی، استاد بزرگوار [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]]. سیرافی می گوید: در سال 352 ه.ق. صفوانی در شهر [[بصره]] برای من [[حدیث]] نقل کرد.<ref>رجال نجاشی، ص 59.</ref> |
| + | * [[شیخ مفید]] (م، 413 ق)، از علمای برجسته [[شیعه]] و از پیشگامان در تدوین [[علم کلام]] و [[اصول فقه]] امامیه است. | ||
| + | * [[هارون بن موسی تلعکبری]] (م، 385 ق). | ||
| + | * حسین بن محمد بن سعید خزاعی. | ||
| + | * احمد بن محمد بن عیّاش جوهری. | ||
| + | * حسن بن القاسم محمدی علوی، استاد [[شیخ طوسی]]. | ||
| + | * [[ابوغالب زراری]] (285 ـ 368 ه.ق)، از محدثان برجسته شیعه و از نوادگان [[زرارة بن اعین]] است.<ref>اعلام الشیعة، فی القرن الرابع، ص 252. </ref> | ||
| − | + | ==آثار و روایات== | |
| + | از آنجا که صفوانی محدّثی توانمند و عاشق [[اهل بیت]] علیهم السلام بود، در راستای ترویج و نشر آثار ایشان کتاب های ارزنده ای را از حفظ املا و انشاء کرد،<ref>اعلام الشیعة، فی القرن الرابع، ص 252؛ الکنی والالقاب، ج 1، ص 129.</ref> که عبارتند از: | ||
| − | + | # بلغة المقیم، | |
| − | + | # زاد المسافر، | |
| + | # ثواب القرآن، | ||
| + | # الردّ علی ابن رباح الممطور، | ||
| + | # الرّدّ علی الواقفه، | ||
| + | # الغیبة و کشف الحیره، | ||
| + | # الامامة، | ||
| + | # الرّدّ علی اهل الاهواء، | ||
| + | # الطلاق الثلاث، | ||
| + | # الجامع فی الفقه، | ||
| + | # انس العالم و ادب المتعلّم، | ||
| + | # معرفة الفروض، | ||
| + | # لیلة و یوم، | ||
| + | # غررالاخبار و نوادرالآثار، | ||
| + | # التصرّف، | ||
| + | # تحفة الطالب و بغیة الراغب، | ||
| + | # المنازل، | ||
| + | # النهی عن کلّ بدعه.<ref>فهرست شیخ طوسی، ص 271.</ref> | ||
| − | + | '''گزیده ای از روایات صفوانی:''' | |
| − | + | چگونگی شهادت معصومین علیهم السلام | |
| − | صفوانی از | + | صفوانی می گوید: [[ابوالقاسم حسین بن روح نوبختى|حسین بن روح]]، سفیر خاصّ [[حضرت مهدی]] علیه السلام به من گفت: یحیی بن خالد برمکی به وسیله خرمای زهرآلود، [[امام موسی کاظم علیه السلام|حضرت موسی بن جعفر]] علیه السلام را مسموم کرد و به شهادت رسانید. [[پیامبر اسلام|پیامبر اکرم]] صلی الله علیه وآله و [[ائمه اطهار|امامان]] علیهم السلام از دنیا نرفتند مگر با شمشیر دشمنان اسلام یا به وسیله زهر. [[امام رضا علیه السلام|حضرت رضا]] علیه السلام را زهر دادند. فرزندان آن بزرگوار [[امام جواد علیه السلام|امام محمد تقی]]، [[امام هادی علیه السلام|امام هادی]] و [[امام حسن عسکری علیه السلام|امام عسکری]] علیهم السلام را با زهر به شهادت رساندند.<ref>رجال نجاشی، ص 393؛ فهرست شیخ طوسی، ص 271؛ الذریعه، ج 2، ص 333؛ معجم المؤلفین، ج 8، ص 288؛ قاموس الرجال، ج 9، ص 67 و معجم رجال الحدیث، ج 11، ص 8.</ref> |
| − | + | منزلت امام حسین علیه السلام | |
| − | + | [[ابوسعید خدری]]، صحابی معروف پیامبراکرم صلی الله علیه وآله گفت: از رسول اکرم صلی الله علیه وآله بارها شنیدم که به [[امام حسین]] علیه السلام فرمود: تو امام، فرزند امام و برادر امام هستی! نُه امام معصوم از نسل تو به وجود خواهند آمد که نهمین آنان [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|قائم آل محمد]](عج) است.<ref>کتاب الغیبه، ص 381.</ref> | |
| − | + | محبت اهل بیت علیهم السلام | |
| − | + | [[انس بن مالک]] گفت: رسول اکرم صلی الله علیه و آله به یاران خویش فرمود: یاران من! هرکس اهل بیت مرا دوست داشته باشد، با ما محشور خواهد شد و هرکس دست به دامن اوصیای من بزند، به محکم ترین دستگیره ها چنگ زده است. امامان دوازده نفرند، به شماره نقیبان [[بنی اسرائیل]].<ref>کفایة الاثر، ص 28.</ref> | |
| − | + | فرقه های مسلمانان | |
| − | + | [[امام علی]] علیه السلام فرمود: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: امت من به 73 گروه متفرق و پراکنده می شوند. یک گروه از آنها برحقّند و بقیه هلاک شدگانند. سپس پیامبر به علی فرمود: هرکس [[ولایت]] و [[امامت]] شما را قبول کند و از دانش شما اقتباس کند، [برحق است]. عرض کردم: امامان چند نفرند؟ پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: دوازده نفر، به تعداد نقیبان بنی اسرائیل.<ref>همان، ص 74. </ref> | |
| − | + | ===رحلت=== | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | === رحلت === | ||
صفوانی بعد از عمری تلاش و کوشش در راه تقویت بنیادهای دین و اثبات حقّانیّت مکتب اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام ، سرانجام در نیمه دوم سده چهارم هجری به دیار پاکان و جان های مقدس شتافت. تاریخ دقیق غروب این ستاره تابناک آسمان علم و دانش معلوم نیست. | صفوانی بعد از عمری تلاش و کوشش در راه تقویت بنیادهای دین و اثبات حقّانیّت مکتب اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام ، سرانجام در نیمه دوم سده چهارم هجری به دیار پاکان و جان های مقدس شتافت. تاریخ دقیق غروب این ستاره تابناک آسمان علم و دانش معلوم نیست. | ||
| − | + | <br /> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * "ابوعبدالله صفوانی نماد اصالت شیعه"، ابوالحسن ربانی سبزواری، مجله فرهنگ کوثر، تابستان 1381، شماره 54 . | + | *"ابوعبدالله صفوانی نماد اصالت شیعه"، ابوالحسن ربانی سبزواری، مجله فرهنگ کوثر، تابستان 1381، شماره 54 . |
| − | * [[فرهنگ معارف و معاریف (کتاب)|فرهنگ معارف و معاریف]]، سید مصطفی حسینی دشتی. | + | *[[فرهنگ معارف و معاریف (کتاب)|فرهنگ معارف و معاریف]]، سید مصطفی حسینی دشتی. |
{{سنجش کیفی | {{سنجش کیفی | ||
|سنجش=شده | |سنجش=شده | ||
| سطر ۱۲۳: | سطر ۱۱۳: | ||
[[رده:علمای قرن چهارم]] | [[رده:علمای قرن چهارم]] | ||
| + | <references /> | ||
نسخهٔ ۱۷ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۱۴
این صفحه مدخلی از دائره المعارف معارف و معاریف است
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
«ابوعبدالله محمد بن احمد اسدى کوفى» معروف به «ابن قضاعه» (م، ۳۴۶ ق)، فقیه، محدث و عالم پارسای شیعه در قرن چهارم قمری است. مورخین او را «عالم ربانى» و «مستجاب الدعوة» نامیده اند. او شاگرد شیخ کلینى و على بن ابراهیم قمى و استاد شیخ مفید بوده است.
محتویات
ولادت و خاندان
«ابوعبداللّه محمد بن احمد بن عبداللّه بن قضاعة»، ملقّب به جمّال و صفوانی است. لقب صفوانی نیز بدین خاطر است که نسب وی با سه واسطه به صفوان بن مهران، صحابی معروف و برجسته امام صادق و امام کاظم علیهما السلام می رسد. به خاطر انتساب او به خاندان بنی اسد، اسدی هم نامیده می شود.
در سخنان تراجم نویسان اشاره ای به تاریخ ولادت او نشده است. از آن جا که او از معاصران کلینی و شاگرد علی بن ابراهیم قمی بود، می توان حدس زد که او در اواخر سده سوم هجری متولد شده است.[۱]
احمد بن عبداللّه بن قضاعه، پدر بزرگوار ابوعبداللّه صفوانی، یکی از محدّثان شیعه است. او از پدرش روایت نقل می کند.[۲]
صفوانی در حدیث دیگران
صفوانی یکی از فرهیختگان برجسته شیعه در عصر خود بود. تمام شرح حال نگاران او را ستوده اند. نخستین کسی که به معرفی صفوانی پرداخته، فهرست نویس معروف جهان اسلام ابن ندیم (م، 385 ق) است. او درباره صفوانی چنین می نگارد: صفوانی ابوعبداللّه محمد بن احمد بن عبداللّه... من او را در سال 344 ملاقات کردم. مردی بود بلند قد، لاغر اندام و خوش لباس. او می گفت که: نمی تواند بخواند و یا بنویسد. اما یکی از مردان مورد اطمینان به من گفت: صفوانی در این ادعای خود حقیقت را آشکار نمی کند.[۳]
نجاشی درباره صفوانی می گوید: شیخ طائفه شیعه، چهره ای موجّه و موثّق، فقیه، فاضل و در نزد پادشاهان زمان از مرتبه بلندی برخوردار بود. همه به او احترام می کردند.[۴]
شیخ طوسی درباره اش می گوید: ابوعبداللّه صفوانی از فرزندان صفوان بن مهران است. او اطلاعات فراوانی داشت و بسیار دانشمند و نیکو گفتار بود. گفته شده است که او سواد خواندن و نوشتن نداشت و همه کتاب های خویش را از حفظ، برای شاگردانش املاء می کرد. صفوانی آثاری دارد. او دانشمندی شیعه و ساکن بغداد بود.[۵]
محدّث قمی درباره صفوانی می نویسد: دانشمند ربّانی و بلندمرتبه، شیخ طائفه، فقیه امامیّه.[۶]
اوج شخصیت صفوانی
یکی از حوادث شگفت انگیز زندگی صفوانی که حکایتگر درون پاک و باور عمیق او به حقّانیت و اصالت مذهب شیعه است، داستان مباهله او با یکی از دانشمندان اهل سنت در بغداد است.
نجاشی می گوید: صفوانی نزد پادشاهان روزگار خود از منزلت والایی برخوردار بود. رمز شکوه و عظمت او، این بود که در نزد پادشاه موصل ـ امیر ناصرالدین ابن حمدان ـ با قاضی موصل در مورد امامت و خلافت على بن ابى طالب علیه السلام مباحثه کرد و بعد از بحث و جدال فراوان، نتوانستند یکدیگر را در مقابل دلیل و برهان خویش قانع سازند، تا این که کار به «مباهله» کشید. ابوعبداللّه صفوانی به قاضی موصل گفت: آیا با من مباهله می کنی؟ قاضی موصل پذیرفت. صفوانی روز بعد، با او به این کیفیّت مباهله کرد که انگشتان خویش را داخل انگشتان او قرار داد. بعد از انجام مراسم مباهله، هردو از مجلس خارج شدند و به سراغ کار خود رفتند. قاضی موصل هر روز نزد امیرموصل می شتافت و با او دیدار می کرد. دو روز گذشت و از قاضی خبری نشد. امیر گفت: پیگیری کنید و ببینید که چرا قاضی به این جا نیامده است؟ فرستاده امیر موصل به دنبال قاضی رفت و بعد از مدتی پیش امیر آمد و چنین گزارش داد که از همان زمان که قاضی از نزد شما رفت، دچار تب شد و کف دست او که برای مباهله به سوی صفوانی دراز کرده بود، متورّم و سیاه شد و روز بعد، مرد.
این داستان باعث شد که محبوبیت صفوانی در نزد پادشاهان زمان بیش تر شود.[۷]
استادان
صفوانی به دنبال تلاش فراوان و حاضر شدن در محضر بزرگان دین و دانشمندان معروف زمان خود و کسب فیض از آنان، دانش عظیمی را اندوخت. در این جا به نام گروهی از استادان معروف او اشاره می کنیم:
- محمد بن یعقوب کلینی (م، 329 ق)، نویسنده کتاب معروف الکافی. صفوانی از بزرگ ترین شاگردان کلینی بود.
- علی بن ابراهیم قمی، نویسنده تفسیر قمی، که تا سال 307 ه.ق در قید حیات بوده. صفوانی از خرمن دانش این مفسر و محدث موجه و موثق شیعه، بهره فراوان برده است.
- قاسم بن العلاء، وی از وکلای حضرت ولی عصر (علیه السلام) بود و عمرش طولانی بود و از ناحیه مقدس حضرت مهدی علیه السلام به ایشان توثیقات رسید. به گفته صفوانی، قاسم بن العلاء 117 سال عمر کرد.[۸]
- حسین بن روح نوبختی، نایب خاصّ حضرت امام زمان علیه السلام که از منزلت و شأن والایی برخوردار بود و نام او آشنای خاصّ و عام است.[۹]
- ابوهاشم عمر بن عبداللّه مقری.
- مروان بن محمد سجّادی.
- محمد بن جعفر بن بطّه قمی.
شاگردان
عالکان بزرگی از سرچشمه دانش و کمال صفوانی بهره بردند که بعضی از آنان عبارتند از:
- ابوالعباس احمد بن علی بن نوح سیرافی، استاد بزرگوار نجاشی. سیرافی می گوید: در سال 352 ه.ق. صفوانی در شهر بصره برای من حدیث نقل کرد.[۱۰]
- شیخ مفید (م، 413 ق)، از علمای برجسته شیعه و از پیشگامان در تدوین علم کلام و اصول فقه امامیه است.
- هارون بن موسی تلعکبری (م، 385 ق).
- حسین بن محمد بن سعید خزاعی.
- احمد بن محمد بن عیّاش جوهری.
- حسن بن القاسم محمدی علوی، استاد شیخ طوسی.
- ابوغالب زراری (285 ـ 368 ه.ق)، از محدثان برجسته شیعه و از نوادگان زرارة بن اعین است.[۱۱]
آثار و روایات
از آنجا که صفوانی محدّثی توانمند و عاشق اهل بیت علیهم السلام بود، در راستای ترویج و نشر آثار ایشان کتاب های ارزنده ای را از حفظ املا و انشاء کرد،[۱۲] که عبارتند از:
- بلغة المقیم،
- زاد المسافر،
- ثواب القرآن،
- الردّ علی ابن رباح الممطور،
- الرّدّ علی الواقفه،
- الغیبة و کشف الحیره،
- الامامة،
- الرّدّ علی اهل الاهواء،
- الطلاق الثلاث،
- الجامع فی الفقه،
- انس العالم و ادب المتعلّم،
- معرفة الفروض،
- لیلة و یوم،
- غررالاخبار و نوادرالآثار،
- التصرّف،
- تحفة الطالب و بغیة الراغب،
- المنازل،
- النهی عن کلّ بدعه.[۱۳]
گزیده ای از روایات صفوانی:
چگونگی شهادت معصومین علیهم السلام
صفوانی می گوید: حسین بن روح، سفیر خاصّ حضرت مهدی علیه السلام به من گفت: یحیی بن خالد برمکی به وسیله خرمای زهرآلود، حضرت موسی بن جعفر علیه السلام را مسموم کرد و به شهادت رسانید. پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و امامان علیهم السلام از دنیا نرفتند مگر با شمشیر دشمنان اسلام یا به وسیله زهر. حضرت رضا علیه السلام را زهر دادند. فرزندان آن بزرگوار امام محمد تقی، امام هادی و امام عسکری علیهم السلام را با زهر به شهادت رساندند.[۱۴]
منزلت امام حسین علیه السلام
ابوسعید خدری، صحابی معروف پیامبراکرم صلی الله علیه وآله گفت: از رسول اکرم صلی الله علیه وآله بارها شنیدم که به امام حسین علیه السلام فرمود: تو امام، فرزند امام و برادر امام هستی! نُه امام معصوم از نسل تو به وجود خواهند آمد که نهمین آنان قائم آل محمد(عج) است.[۱۵]
محبت اهل بیت علیهم السلام
انس بن مالک گفت: رسول اکرم صلی الله علیه و آله به یاران خویش فرمود: یاران من! هرکس اهل بیت مرا دوست داشته باشد، با ما محشور خواهد شد و هرکس دست به دامن اوصیای من بزند، به محکم ترین دستگیره ها چنگ زده است. امامان دوازده نفرند، به شماره نقیبان بنی اسرائیل.[۱۶]
فرقه های مسلمانان
امام علی علیه السلام فرمود: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: امت من به 73 گروه متفرق و پراکنده می شوند. یک گروه از آنها برحقّند و بقیه هلاک شدگانند. سپس پیامبر به علی فرمود: هرکس ولایت و امامت شما را قبول کند و از دانش شما اقتباس کند، [برحق است]. عرض کردم: امامان چند نفرند؟ پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: دوازده نفر، به تعداد نقیبان بنی اسرائیل.[۱۷]
رحلت
صفوانی بعد از عمری تلاش و کوشش در راه تقویت بنیادهای دین و اثبات حقّانیّت مکتب اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام ، سرانجام در نیمه دوم سده چهارم هجری به دیار پاکان و جان های مقدس شتافت. تاریخ دقیق غروب این ستاره تابناک آسمان علم و دانش معلوم نیست.
منابع
- "ابوعبدالله صفوانی نماد اصالت شیعه"، ابوالحسن ربانی سبزواری، مجله فرهنگ کوثر، تابستان 1381، شماره 54 .
- فرهنگ معارف و معاریف، سید مصطفی حسینی دشتی.
- ↑ رجال نجاشی، ص 393؛ فهرست شیخ طوسی، ص 133.
- ↑ رجال نجاشی، ص 140.
- ↑ فهرست ابن ندیم، ص 247.
- ↑ رجال نجاشی، ص 279.
- ↑ رجال شیخ طوسی، ص 530.
- ↑ فوائدالرضویه، ص 389.
- ↑ رجال نجاشی، ص 280؛ ریحانه الادب، ج 3، ص 453؛ مجالس المؤمنین، ج 1، ص 440؛ فوائدالرضویه، ص 389؛ تحفة الاحباب، ص 218 و قاموس الرجال، ج 9، ص 67.
- ↑ اعلام الشیعة فی القرن ارابع، ص 238؛ کتاب الغیبه، شیخ طوسی، ص 310.
- ↑ کتاب الغیبه، شیخ طوسی، ص 388.
- ↑ رجال نجاشی، ص 59.
- ↑ اعلام الشیعة، فی القرن الرابع، ص 252.
- ↑ اعلام الشیعة، فی القرن الرابع، ص 252؛ الکنی والالقاب، ج 1، ص 129.
- ↑ فهرست شیخ طوسی، ص 271.
- ↑ رجال نجاشی، ص 393؛ فهرست شیخ طوسی، ص 271؛ الذریعه، ج 2، ص 333؛ معجم المؤلفین، ج 8، ص 288؛ قاموس الرجال، ج 9، ص 67 و معجم رجال الحدیث، ج 11، ص 8.
- ↑ کتاب الغیبه، ص 381.
- ↑ کفایة الاثر، ص 28.
- ↑ همان، ص 74.
