متن رساله حقوق امام سجاد علیه السلام: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) جز (مهدی موسوی صفحهٔ رساله حقوق را به متن رساله حقوق امام سجاد علیه السلام منتقل کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | ''' | + | '''ترجمه «[[رسالة الحقوق (کتاب)|رسالة الحقوق]]» [[امام سجاد علیه السلام|امام سجاد]] (علیه السلام):'''<ref> ابن شعبه حرانى، تحف العقول، ترجمه احمد جنتى، ص ۳۰۹ ـ ۲۹۱، تهران: انتشارات علمیه اسلامیة، ۱۳۶۳.</ref> |
| − | + | «خدایت بیامرزد! آگاه باش که پروردگار را بر تو حقوقى است که سراپاى وجودت را فراگرفته است: در هر جنبش و آرامشت در هر جایگاهى که به آن درآیى و در هر اندامى که آن را حرکت دهى و در هر ابزارى که آن را بکارگیرى، از او بر تو حقى واجب است. | |
| − | برخى از | + | برخى از این حقوق، بزرگتر از برخى دیگر است و والاترین حقوق الهى، حق خود حضرت اوست که پاس داشت آن را بر تو واجب کرده است؛ و این حق، بن‌مایه دیگر حقوق است و هر حقى از آن ریشه مى گیرد. سپس حقوقى است که نسبت به اندام هاى گوناگونت بر تو واجب کرده و از سر تا قدمت را فراگرفته است؛ چنان که هر یک از اندام هاى هفت گانه چشم و گوش و زبان و دست و پا و شکم و آلت که کارها بدان ها صورت مى بندد، بر تو حقى دارد. |
| − | خداوند بزرگ، گذشته از اندام ها براى | + | خداوند بزرگ، گذشته از اندام ها براى کارهایت نیز حقوقى برگردنت نهاده است، از این رو، [[نماز]] و [[روزه]] و [[صدقه]] و قربانى و دیگر کارهایت بر تو حقى دارد. پس از این ها، حقوق دیگر حق مدارانى است که بر تو حق واجب دارند و از همه واجب تر، حقوق فرادستان توست، سپس حقوق فرودستان و پس از آن حقوق خویشاوندانت. این ها حقوقى است که از هر یک از آن ها حقوق دیگرى برمى آید: حق رهبران بر سه بخش است که واجب ترین آن ها، حق کسى است که به نیرو تو را رهبرى مى کنند. پس از آن حق کسى است که پیشواى علمى توست و سپس حق کسى است که امور مالى تو را اداره مى کند. هر پیشوا و رهبرى، امام بشمار مى رود. |
| − | حق | + | حق زیردستان تو نیز سه بخش است: از همه واجب تر حق کسانى است که بر آن ها چیرگى دارى. سپس حق کسانى است که از تو مى آموزند؛ زیرا جاهل، زیردست عالم است و پس از آن حق کسانى چون زنان و خادمان است که در اختیار تو هستند. |
| − | حقوق | + | حقوق خویشاوندان بسیار و چونان سلسله نسب پیوسته و هر که نزدیک تر باشد حقش بیشتر و مقدم بر همه حق مادر است. بعد به ترتیب، پدر و فرزند و برادر و دیگر خویشان نیز هر یک که نزدیک تر است حقوق بیشترى دارد. سپس به ترتیب، حق آن که آزادت کرده است، آن که آزادش کرده اى، آن که به تو [[احسان]] کرده است، مؤذن نماز، پیش نماز، همنشین، همسایه، رفیق، مال، بدهکار، طلبکار، معاشر، کسى که بر تو ادعایى دارد، آن که بر او ادعایى دارى، کسى که با تو مشورت مى کند، آن که با او مشورت مى کنى، کسى که از تو اندرز جوید، آن که به او اندرزگویى، بزرگتر، کوچکتر، کسى که درخواستى دارد، آن که از او درخواستى دارى، آن که با حرف یا عمل به تو بد کرده و یا با گفتار یا کردار ـ آگاهانه یا ناخودآگاه ـ خشنودت کرده است، عموم هم کیشان، [[اهل ذمه]] و سرانجام، حقوقى که لازمه پیامد حالت ها و مناسبت هاى گوناگون است. |
| − | خوشا به حال | + | خوشا به حال کسى که خداوند او را در اداى حقوقى که برگردنش نهاده است یارى کند و به او پیروزى و پایدارى بخشد. (و اینک تفصیل حقوق): |
| − | '''<I>حق خدا</I>''' | + | '''<I>حق خدا:</I>''' |
| − | * | + | *۱. حق خداى بزرگ آن است که او را بپرستى و چیزى را با او شریک نسازى. اگر با [[اخلاص]] چنین کنى، خدا تعهد کرده است که کار [[دنیا]] و [[آخرت|آخرتت]] را اصلاح و آن چه در دنیا دوست دارى برایت فراهم کند. |
| − | '''<I>حق خود و اندامت</I>''' | + | '''<I>حق خود و اندامت:</I>''' |
| − | * | + | *۲. حق خودت این است که وجودت را وقف اطاعت خدا کنى و حق زبان، گوش، چشم، دست، پا، شکم، عضو جنسى را به جا آرى و در این راه از خدا کمک بخواهى. |
| − | * | + | *۳. حق زبان این است که با خوددارى از گفتار زشت حرمتش را نگه دارى، به گفتار نیک عادتش دهى، آن را جز در موارد نیاز و منافع [[دین]] و دنیا بکار نیندازى، آن را از سخنان بیهوده و زشت و بى ثمر که احتمال زیان دارد و سود چندانى ندارد، بازدارى. زبان، شاخص [[عقل]] و زیب و زینت فرد و نشانه ى نیک سیرتى است. ولا قوه الاّ باللّه العلى العظیم. |
| − | * | + | *۴. حق گوش دور داشت آن از شنیدن سخنان است، مگر آن چه که در دل خیرى پدید آورد، یا خوى ارجمندى به آن بیفزاید. در واقع گوش دریچه ى ورود سخن به قلب است که مفاهیم گوناگون و نیک و بد را به آن مى رساند. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | * | + | *۵. حق چشم این است که آن را به [[حرام]] ندوزى و جز آن جا که عبرتى در کار باشد یا بصیرتى بیفزاید یا علمى بدست آورد، بکار نگیرى؛ زیرا چشم دریچه ى [[عبرت]] است. |
| − | * | + | *۶. حق پا آن است که با آن راه ناروا نپویى و آن را به راهى که پویندگانش خوار و بى مقدارند مرکب خود نسازى. پا جا به جا کننده توست و تو را به راه [[دین|دین]] و پیشرفت مى برد. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | * | + | *۷. حق دست آن است که با آن به آن چه بر تو روا نیست دست نبرى تا فردا به کیفر خدا، و امروز به سرزنش نکوهش گران گرفتار نشوى. دیگر آن که آن را از کارهایى که خداوند واجب کرده است بازندارى و با دست کشیدن از بسیارى از نارواها و دست زدن به بسیارى از آن چه که بر او واجب نیست عزیزش دارى. چون چنین شود خردمندى کرده اى و بزرگى دنیا و پاداش [[آخرت]] دست مى یابى. |
| − | * | + | *۸. حق شکم این است که آن را جاى حرام ـ چه کم و چه زیاد ـ نگیرى و در [[حلال]] نیز میانه روى و آن را از حد پرورش به حد سستى و پستى نبرى و هنگام گرسنگى و تشنگى بر آن مسلط باشى. پرخورى و سیرى بیش از اندازه کسالت خیز و همت سوز و محروم ساز از هر خیر و کرامت است. پر نوشى و لبریزى هم، زارى و نادانى و خوارى زاید و مرادنگى را از بین مى برد. |
| − | * | + | *۹. حق عضو جنسى این است که آن را از آن چه بر تو روا نیست بازدارى و براى این کار از دیده فروبستن که بهترین وسیله است و نیز [[مرگ]] را فراوان یادکردن و خود را به خدا تهدیدکردن و از او ترساندن، یارى بگیرى. حفظ و تأیید از خداست. ولاحول ولا قوة الا باللّه. |
| − | '''<I>حقوق | + | '''<I>حقوق کارها:</I>''' |
| − | * | + | *۱۰. حق [[نماز]] این است که بدانى نماز، درآمدن به پیشگاه خداوند است؛ تو در حال نماز در حضور پروردگار ایستاده اى. چون این را دانستى، شایسته است که چونان بنده اى ذلیل، نیازمند، بیمناک، ترسان، امیدوار، درمانده و زار بایستى، بنده اى که براى اداى احترام و تعظیم حق، با آرامش، سربزیرى، افتادگى، فروتنى، دردل با او راز و نیاز مى کند و مى خواهد که از بار خطاهایى که او را فراگرفته است و نیز گناهانى که او را به پرتگاه نابودى کشانده رهایى بخشد. ولا قوة الا باللّه. |
| − | * | + | *۱۱. حق [[روزه]] آن است که بدانى، روزه پرده اى است که خداوند در برابر زبان و گوش و چشم و [[شهوت رانی|شهوت]] شکمت آویخته است تا تو را از آتش بپوشاند. چنان که در [[حدیث]] آمده است: «روزه سپر آتش است». اگر اعضاى خود را در پس این پرده نگه دارى، امید است که در امان باشى، و اگر اعضایت را وانهى در پس پرده آرام نگیرند و آن را کنار زنند و به آن جا که نباید، نگاه شهوت انگیز کنند و در آن جا که نشاید نیروى فروتر از حد خوددارى براى خداوند را بکار گیرند، دور نیست که پرده دریده شود و از آن بیرون افتى. ولا قوة الا باللّه. |
| − | + | *۱۲. حق [[صدقه]] آن است که بدانى اندوخته تو در نزد پروردگار و امانتى است که آزمند گواه نیست. اگر این را باور کنى، به امانت هایى که نهانى بسپارى امیدوارتر خواهى بود تا امانت هاى آشکار؛ و سزاوار است آن چه را که مى خواهى آشکار کنى، پنهانى به خدا بسپارى و در هر حال، این رازى باشد میان تو و او، بى آن که به شهادت گوش ها و چشم ها دلگرم باشى، در غیر این صورت گویى اطمینان تو به شاهدان بیش از امید تو به بازگشت سپرده ات است. براى صدقه ات بر کسى منت منه، که صدقه به واقع از آن تو و به سود توست و با منتى که مى نهى دور نیست که حمال آن کسى شوى که بر او منت نهاده اى، چه منت نهادن نشان آن است که تو صدقه را براى خود نیندوخته اى وگرنه بر دیگرى منت نمى گذاشتى. | |
| − | * | + | *۱۳. حق قربانى آن است که آن را با [[نیت]] ناب بجا آرى و رحمت خدا و پذیرش او را بجویى، در پى خشنودى و جلب توجه دیگران نباشى که اگر چنین کنى خودنما و [[ریا]]کار نیستى و تنها خدا را مى خواهى. بدان که خدا را با سادگى و سهولت باید خواست نه با تکلف و سختى؛ چنان که خدا نیز بر بندگان آسان گرفته، نه دشوار. فروتنى براى تو از خان منشى بهتر است، زیرا خان منشان پرتکلف و پرخرج اند؛ اما فروتنى نه رنجى دارد و نه خرجى؛ چرا که مقتضاى [[فطرت]]، و در گوهر انسان موجود است. لا حول و لا قوة الاّ باللّه. |
| − | + | '''<I>حقوق فرادستان:</I>''' | |
| − | * | + | *۱۴. حق حاکم آن است که بدانى خدا تو را وسیله ى آزمایش او قرار داده است و او نیز با تسلطى که بر تو دارد، گرفتار توست. باید از سر خیرخواهى پندش دهى و چون بر تو مسلط است، با او درنیفتى که خود و او را هلاک کنى. تا آن مایه که از شرّ او در امان باشى و به دینت زیان نرسد، با نرمش و سازش در پى خشنودى او باشى و از خدا بخواهى که تو را در این راه یارى دهد. با او دشمنى نکن که اگر چنین کنى او و خود را خوار کرده اى و خود را گرفتار رفتار ناپسند او، و او را به هلاکت رسانده اى و با او بر ضد خود همکارى کرده اى و در آن چه علیه تو مى کند، شرکت جسته اى. ولا قوة الا باللّه. |
| − | + | *۱۵. حق پیشواى علمى و معلم آن است که او را بزرگ دارى و مجلسش را محترم شمارى و درست به گفتارش گوش سپارى و دل به او دهى و وى را در آموزش دانشى که به آن نیازمندى، یارى دهى؛ یعنى فکر و فهمت را در کف او نهى و حضور ذهن داشته باشى و با وانهادن لذت ها و کاستن شهوت ها قلبت را براى او پاک کنى و دیدگانت را جلادهى و بدانى که در آن چه به تو مى آموزد پیک او هستى. به هر نادانى برمى خورى باید پیام استاد را خوب به او برسانى و چون این رسالت را پذیرفتى بر توست که در ابلاغ و انجام آن خیانت نورزى. ولا حول ولا قوة الاّ باللّه. | |
| − | + | *۱۶. حق ارباب مانند حق حاکم است؛ مگر این که ارباب مالک آن چیزى است که او واجد آن نیست؛ از این رو، اطاعتش در هر خرد و کلان رواست، مگر این که بخواهد تو را از بجا آوردن حق خدا بازدارد و میان تو و حق خدا و حقوق خلق حایل شود. بر توست که حق خدا و خلق را به جاى آرى آن گاه به حق او بپردازى. ولا قوة الا بالله. | |
| − | + | '''<I>حقوق فرودستان:</I>''' | |
| − | + | *۱۷. حق شهروندان این است که بدانى توانمندى تو و ناتوانى و زبونى آنان باعث فرادستى تو و فرودستى آن ها شده است؛ پس کسانى که ناتوانى و ذلت، آنان را زیردست تو قرار داده و حکم تو را در حقشان روا ساخته است، دادرسى جز خدا ندارند و سزاوار رحم و حمایت و بردبارى فراوان تو هستند و هرگاه که به فضل و [[احسان]] خدا، به این عزت و قدرتى که به تو داده است پى بردى سزاوار است به درگاهش سپاس گویى. هر که سپاس گزار باشد، خداوند نعمتش را بر او مى افزاید. ولا قوة الا بالله. | |
| − | * | + | *۱۸. حق فرودست علمى و شاگردت آن است که بدانى علمى که خدا به تو داده و خزانه ى حکمتى که به تو سپارده است، براى خدمت گزارى به آن هاست. اگر کارى را که به عهده ات نهاده است درست انجام دهى و چونان خزانه دار مهربانى رفتار کنى که خیر ارباب را در میان فرودستانش پاس مى دارد و شکیبا و مخلص است و چون نیازمندى را ببیند، از اموالى که در دست دارد در اختیارش مى گذارد، ره یافته و خدمت گزار و با[[ایمان]] خواهى بود، وگرنه خائن به خدا و ظالم به خلق هستى، و سزاوارى که خدا علمش را از تو بازگیرد و قاهرانه با تو رفتار کند. |
| − | * | + | *۱۹. حق همسر، که با پیوند [[ازدواج]] زیردست و به فرمان توست، آن است که بدانى خدا او را آرام جان و راحت بخش و انیس و نگه دار تو کرده است. هر یک از شما دو نفر باید نعمت وجود دیگرى را به درگاه خدا [[شکر]] بگوید و بداند این نعمتى است که خدا به او داده است و باید با نعمت خدا خوش رفتارى کند و او را گرامى دارد و با او بسازد. حق تو بر زن بیشتر و اطاعت تو بر او لازم تر است ـ بخواهد یا نخواهد ـ مگر آن جا که نافرمانى از خدا باشد. حق زن بر تو این است که با او مهربانى کنى و همدم و آرام بخش وى باشى و حقوق جنسى او را ـ که براستى بزرگ است ـ پاس بدارى. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | + | *۲۰. حق خادم زیردست این است که بدانى او هم آفریده خداى تو و در گوشت و خون، بسان تو است. تو مالک او هستى نه آفریننده ى وى، نه چشم و گوشش را آفریده اى و نه به او روزى داده اى. همه ى این کارها را خدا کرده و او را گوش به فرمان تو ساخته و به امانت به تو سپرده است. او ودیعه اى است که باید پاسش بدارى و با روشى خداپسندانه با او رفتار کنى و از هر چه مى خورى به او بخورانى و از هر چه خودت مى پوشى به او بپوشانى و کار بیش از توان به او وانگذارى و اگر او را نخواستى، خود را براى خدا از بار مسئولیت او رها سازى و او را عوض کنى و آفریده خدا را شکنجه ندهى. ولا قوة الاّ باللّه. | |
| − | + | '''<I>حقوق خویشاوندان:</I>''' | |
| − | * | + | *۲۱. حق مادر این است که بدانى او تو را حمل و در جایى جا به جا کرده است که هیچ کس، کسى را در چنین جایى حمل و جا به جا نمى کند. از میوه ى دلش به تو خورانده است که هیچ کس از آن به دیگرى نخوراند. گوش و چشم و دست و پا و مو و پوست و همه ى اعضایش را با شادمانى و خرمى، سپر جان تو ساخت و همه ى ناگواری ها و دردها و سختى ها و غم هاى دوران باردارى را به جان خرید، تا آنگاه که دست بارى تو را بر زمین آورد. مادر دلخوش بود که تو را سیر کند و خود گرسنه بماند، تو را بپوشاند و خود برهنه باشد، تو را سیراب کند و خود تشنه بماند، بر تو سایه افکند و خود در آفتاب بسر بَرد، خود سختى بکشد و تو را به ناز پرورد، خود بیدار بماند و تو را به خواب نوشین کند. درون او جایگاه وجود تو و دامنش آرامگاه و پستانش مشک آب و جانش سپر بلایت بود و سرد و گرم جهان را براى تو به جان خرید. تو باید به همین اندازه از او تشکر کنى، و این حق شناسى را جز به یارى و توفیق خدا نمى توانى بجا آورى. |
| − | * | + | *۲۲. حق پدر این است که بدانى او ریشه است و تو شاخه. اگر او نبود، تو نیز نبودى، پس هرگاه در وجود خود چیزى خوشایند دیدى، بدان که این نعمت را از او دارى؛ به اندازه ى حقى که بر تو دارد از او سپاس گزارى و قدردانى کن. و لا قوة الاّ باللّه. |
| − | حق | + | *۲۳. حق فرزند این است که بدانى او پاره اى از وجود توست و در دنیا با خوب و بدش به تو منسوب است. تو در تربیت نیکو و راهنمایى او به خدا و کمک به او در پیروى از خود، و ایجاد روح فرمان بردارى در او مسئولى و در این باره پاداش نیک یا بد دارى؛ پس با وى چنان رفتار کن که در دنیا آثار نیک داشته و زیب و زینت تو باشد، و بر اثر حسن انجام وظیفه نسبت به او، در پیشگاه خدا معذور باشى. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | * | + | *۲۴. حق برادر این است که بدانى او دستى است که آن را مى گشایى، یاورى است که به او پناه مى برى، عزتى است که بر او اعتماد مى کنى، نیرویى است که با آن هجوم مى برى؛ پس او را وسیله نافرمانى خدا و ابزار [[ظلم]] به خلق قرار نده، از یارى او درباره خودش، کمک به او در برابر دشمن، حایل شدن بین او و [[شیطان ]]ها، نصیحت و خیرخواهى او، توجه به او در راه خدا کوتاهى نکن؛ البته تا آن جا که برادرت سر به فرمان پروردگار باشد؛ وگرنه باید خدا را مقدم بدارى و از برادر عزیزتر بشمارى. |
| − | '''<I> | + | '''<I>حق آن که از بندگى آزادت کرده:</I>''' |
| − | * | + | *۲۵. حق آن که تو را آزاد کرده، این است که بدانى مالش را در راه تو خرج کرده، تو را از خوارى و وحشت بردگى به آزادگى و آرامش آن رسانده و از اسیر و مملوک بودن رهانیده و زنجیر بردگى ات را گسسته و نسیم عزت را به تو رسانده و تو را از زندان خوارى بیرون کشیده و سختى را از تو زدوده و زبان دادگرى برایت گشوده و همه ى دنیا را برایت مباح کرده و تو را مالک خودت ساخته و بند بندگى را از تو برگرفته و براى [[عبادت]] پروردگار رهایت کرده و در این راه از مال خود کاسته است؛ پس باید بدانى که او پس از خویشان، در زندگى و [[مرگ]] از همه به تو سزاوارتر، و از همه مردم به یارى و همدستى با تو در راه خدا شایسته تر است و اگر نیازى به تو پیدا کرد خود را بر او مقدم مدار. |
| − | + | '''<I>حق آن که آزادش کرده اى:</I>''' | |
| − | * | + | *۲۶. حق آزاد کرده ى تو این است که بدانى خدا تو را پشتیبان و نگه دار و یاور و پناه او قرار داده و او را میان تو و خود واسطه ساخته و سزاوار است که تو را از آتش بازدارد. این پاداش [[آخرت]] توست و در دنیا نیز اگر خویشاوندى ندارد، در برابر مالى که براى آزادى اش پرداخته اى و وظایفى که از آن پس انجام داده اى، میراثش از آن توست. اگر حقش را رعایت نکنى، بیم آن مى رود که میراثش براى تو ناگوارا افتد. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | + | '''<I>حق احسان کننده:</I>''' | |
| − | * | + | *۲۷. حق [[احسان]] کننده به تو این است که از او تشکر کنى و احسانش را به زبان آورى و درباره اش به نیکى سخن بگویى و مخلصانه در حقش [[دعا]] کنى، تا در نهان و عیان از او قدردانى کرده باشى، و اگر مى توانى باید محبتش را تلافى کنى وگرنه در پى فرصت و آماده ى جبران باشى. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق مؤذن:</I>''' |
| − | * | + | *۲۸. حق مؤذن این است که بدانى او یاد خدا را در تو زنده مى کند و تو را به بهره بردارى فرامى خواند و بهترین یاور تو در انجام فریضه ى الهى است. باید بر این خدمت از او تشکر کنى چنان که از هر احسان کننده اى تشکر مى کنى. اگر تو در خانه ات به او بدبینى، نباید در کار او که براى خداست بدبین باشى. بدان که مؤذن، بى شک نعمتى خدایى است. با نعمت خدا خوش رفتارى کن و در همه حال خدا را براى نعمت سپاس گو. و لا قوة الاّ باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق پیش نماز:</I>''' |
| − | * | + | *۲۹. حق پیش نماز ([[امام جماعت|امام جماعت]]) این است که بدانى او سفیرى میان تو و خدا و نماینده تو را در پیشگاه پروردگار است. او از جانب تو سخن مى گوید نه تو از طرف او، او براى تو [[دعا]] مى کند، نه تو براى او، او درباره ى تو طلب مى کند نه تو درباره ى او، امر مهم ایستادن در پیشگاه خدا و درخواست و دعا را او به جاى تو انجام داده است. تو براى او کارى نکرده اى، اگر در هر یک از این امور کوتاهى شود او مقصر است نه تو. اگر گنه کار باشد تو شریک او نیستى و بر او برترى هم ندارى. پس او خودش را سپر تو و نمازش را سپر نمازت ساخته است؛ باید براى این کار از او قدردانى کنى. و لا قوة الاّ باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق همنشین:</I>''' |
| − | * | + | *۳۰. حق همنشین این است که با او نرم باشى و در گفت و گوى با وى خوش رفتارى کنى و داد ورزى، یکباره دیده از او برنگیرى و در گفت و گوى با او در پى فهماندن به وى باشى. اگر تو بر او وارد شوى مى توانى برخیزى، و اگر او بر تو وارد شود اختیار با اوست، روا نیست بدون اجازه ى او برخیزى. و لا قوة الا باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق همسایه:</I>''' |
| − | * | + | *۳۱. حق همسایه این است که چون نباشد او را پاس بدارى و چون باشد، بزرگش شمارى و در حضور و غیبت یار و مددکارش باشى و در پى زشتى او برنیایى و براى یافتن بدى هایش ریز نکاوى و اگر ناخواسته و بى کنجکاوى به کاستى اى برخوردى، باید سینه ات چونان دژى استوار و پرده اى ناگسستنى باشد تا با سرنیزه هم نتوان بدان راز دست یافت. پنهانى سخنان او را گوش مگیر و او را در سختى ها وانگذار و در نعمت بر او [[رشک]] نورزى و از لغزشش بگذرى و گناهش را نادیده انگارى و اگر نادانى کرد بردبار باش و با او [[مدارا]] کن و زبان بدگویان را از او بازدار و فریبکارى خیرخواه دروغین را بر او فاش ساز و با وى خوش رفتار باش. لا حول ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق همراه:</I>''' |
| − | * | + | *۳۲. حق همراه این است که تا مى توانى به او نیکى کن و اگر نمى توانى با وى دادگر باش و آن مایه که بزرگت مى دارد، بزرگش بدار و آن چنان که از تو نگهدارى مى کند، نگاه دارش باش و نگذار در کرامت و بزرگوارى بر تو پیشى جوید و اگر پیش دستى کرد تلافى کن و در دوستى چنان که در خور اوست کوتاهى نکن و خیرخواه و نگهدار او باش. در اطاعت از خدا یاریش کن و در ترک [[گناه]] دستگیر او باش. براى او رحمت باش نه [[عذاب]]. و لا قوة الاّ باللّه. |
| − | + | '''<I>حق شریک:</I>''' | |
| − | + | *۳۳. حق شریک این است که در نبودش کار او را انجام دهى و با بودنش با او برابر باشى و خودسرانه تصمیم نگیرى و بى مشورت با او کارى نکنى. مالش را نگه دارى و در هیچ ریز و درشتى به او خیانت نورزى که در [[حدیث]] آمده است: «تا دو شریک به یکدیگر خیانت نکرده اند، دست خدا بر سر آنهاست.» ولا قوة الاّ باللّه. | |
| − | + | '''<I>حق مال:</I>''' | |
| − | + | *۳۴. حق مال این است که آن را جز از [[حلال]] بدست نیاورى و جز در حلال بکار نگیرى و نابه جا هزینه نکنى و به راه نادرست نبرى و چون دارایى از خداست، باید براى او و در راه او به کارش گیرى و کسى را که اى بسا که تو را سپاس نگوید در آن مال بر خود مقدم ندارى، که او پس از تو نیز جانشین خوبى در مرده ریگت نخواهد بود و آن ها را به راه طاعت خدا بکار نخواهد برد، در نتیجه، تو خود در این کاربردهاى نارواى ثروتت دست او را گرفته اى، و چنانچه وارث به حال خود بیندیشد و مرده ریگ تو را در طاعت خدا بکار برد، او غنیمت مى برد و گناه و حسرت و پشیمانى و کیفر، گریبان تو را مى گیرد. ولا قوة الاّ باللّه. | |
| − | + | '''<I>حق طلبکار:</I>''' | |
| − | + | *۳۵. حق بستانکار این است که اگر دارى حقش را بپردازى و کارش را روا کنى و بى نیازش سازى و این دست و آن دست و امروز و فردا نکنى، که [[پیامبر اسلام|پیغمبر]] صلی الله علیه و آله فرمود: «پشت هم اندازى بدهکار توانگر، ستم است»، و اگر ندارى با خوش زبانى دلش را به کف آرى و مهلت بخواهى و با لطف و مدارا او را بازگردانى، نه این که هم مالش را ندهى و هم با او بدرفتارى کنى، که فرومایگى است. ولا قوة الاّ باللّه. | |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق معاشر:</I>''' |
| − | * | + | *۳۶. حق کسى که با او نشست و برخاست دارى این است که او را نفریبى و با او نیرنگ نورزى و به وى [[دروغ]] نگویى و از او سوءاستفاده نکنى و بازییش ندهى و چونان دشمن سنگدل با او رفتار نکنى و اگر در کار و داد و ستدى به تو اعتماد کرد تا آن مایه که مى توانى کارش را نیک بجا آرى و بدانى که فریفتن آن که به تو اعتماد کرده، گویى [[ربا]] است. ولا قوة الا باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق مدّعى:</I>''' |
| − | * | + | *۳۷. حق مدعى این است که اگر [[حق]] مى گوید، دلیلش را رد نکنى و در رد ادعایش نکوشى، بلکه تو نیز همنوا با او دشمن خویش باشى و به سود و زیان خود داورى کنى و بى نیاز از شاهد، خود براى او شهادت دهى، که این حق خداست بر تو. اگر دعوى [[باطل]] دارد، با او بسازى و تهدیدش کنى و به دینش [[سوگند]] دهى و خدا را به یادش آرى و از تندى او بکاهى و ژاژ نخوایى و ناروا نگویى. چرا که از دشمنى او با تو نمى کاهد و به [[گناه]] او آلوده مى شوى و تیغ عداوت او نیز تیزتر مى شود؛ زیرا که سخن نابهنجار شر برانگیزد و گفتار بهنجار شر براندازد. ولا قوة الا باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق مدعى علیه:</I>''' |
| − | * | + | *۳۸. حق کسى که ادعایى بر او دارى این است که اگر حق مى گویى، به نرمى بگویى، چرا که ادعا همیشه در گوش طرف مقابل سنگین مى آید. باید با نرمى بر او دلیل آورى و از روشن ترین بیان و لطیف ترین روش بهره گیرى. دلیل را رها نکن و به کشمکش و قیل و قال نپرداز؛ زیرا حرف حسابت هم پایمال مى شود و دیگر جبران نمى پذیرد. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | ''' | + | '''حق مشورت کننده:''' |
| − | * | + | *۳۹. حق آن که با تو مشورت مى کند این است که اگر رأى صحیحى دارى در [[خیرخواهى]] او بکوشى و چیزى را به او پیشنهاد کنى که اگر خود به جاى او بودى مى کردى، البته با مهربانى و ملایمت؛ که نرمش، وحشت را مى زداید و خشونت بر وحشت مى افزاید؛ و اگر رأى و نظرى ندارى، او را نزد کسى که به رأیش اعتماد دارى و دیدگاهش را مى پسندى راه نمایى کن تا در خیرخواهى اش کوتاهى و در نصیحتش فروگذار نکرده باشى. ولا حول ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق مشاور:</I>''' |
| − | * | + | *۴۰. حق مشاور این است که اگر دیدگاهى جز دیدگاه تو عرضه کرد، متهمش نکنى، که دیدگاهها گوناگون است و تو در بکار بستن دیدگاه ناموافق او آزادى و چنانچه شایسته ى مشورتش مى دانى، نباید بر او [[تهمت]] روا دارى، بلکه باید براى اظهارنظر و پذیرش مشورت او را سپاس گویى. اگر رأى موافق داد، باید خدا را شکر بگویى و از برادرت باتشکر بپذیرى و آماده و گوش به زنگ باشى که اگر روزى با تو مشورت کرد جبران کنى. لا قوة الاّ باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق اندرزجو:</I>''' |
| − | * | + | *۴۱. حق آن که از تو پند مى خواهد این است که او را به راه صحیحى که مى دانى خواهد پذیرفت، رهنمایى کنى و سخن را نرم و فراخور درک او بگویى؛ زیرا هر عقلى توان رد و قبول هر سخنى را ندارد، و باید با مهربانى رفتار کنى. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق اندرزگو:</I>''' |
| − | * | + | *۴۲. حق اندرزگو این است که در برابرش نرم باشى و دل به او دهى و گوش به او سپارى و سخنش را نیک بکاوى، اگر درست بود و سازوار، خدا را شکرگویى و بپذیرى و قدردانى کنى، و اگر آن را نادرست یافتى، متهمش نسازى و بدانى که او در خیرخواهى کوتاهى نکرده؛ بلکه دیدگاهش اشتباه است؛ مگر این که سزاوار تهمتش بدانى، که در این صورت هرگز نباید به او اعتنا کنى. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | '''حق | + | '''<I>حق سالخورده:</I>''' |
| − | * | + | *۴۳. حق سالخورده این است که حرمت پیرى اش را پاس بدارى و اگر پیشینه ى فضیلت در [[اسلام]] دارد، او را بزرگ و مقدم بدارى. در اختلافات با او نستیزى و در راه بر وى پیشى نگیرى و پیشاپیش او نروى. او را نادان نشمارى و اگر سبک سرى کرد، بردبارى کنى و به مقتضاى پیشینه ى مسلمانى و سالمندى او را گرامى دارى؛ زیرا حق سن و سال بسان حق اسلام است. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق خردسال:</I>''' |
| − | * | + | *۴۴. حق خردسال این است که با وى از در مهر درآیى و در تعلیم و تربیتش بکوشى و از لغزش هایش بگذرى و پرده پوشى کنى و با او بسازى و یاورش باشى و بزه هاى کودکانه اش را نادیده انگارى که این خود سبب بازگشت اوست. باید با کودک مدارا کرد و با او درنیفتاد، این روش براى رشد و هدایت او مناسب تر است. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق سائل:</I>''' |
| − | * | + | *۴۵. حق دریوزه این است که اگر مى دانى که راست مى گوید و مى توانى، حاجتش را برآورى و براى رهایى از آن چه در آن گرفتار شده است [[دعا]] کنى و در راه رسیدن به خواسته اش یاریش کنى. اگر در راست گویى او شک دارى باید مواظب باشى که مبادا این بى اعتمادى وسوسه ى [[شیطان]] باشد که مى خواهد از این راه تو را بى نصیب سازد و نگذارد به پروردگارت تقرب بجویى. اگر نخواستى به او چیزى بدهى، پرده ى آبرویش را مدرى و با زبان خوش او را بازگردانى، و اگر بتوانى بر نفست چیره شوى و با وجود این وسوسه اى که به دلت راه یافته است حاجتش را برآورى، کارى پسندیده است. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق کسى که چیزى از او درخواست مى کنى:</I>''' |
| − | * | + | *۴۶. حق کسى که چیزى از او درخواست مى کنى این است که اگر داد، بپذیرى و سپاس گویى و ارج نهى و اگر نداد، عذرى برایش بجویى و خوش گمان باشى و بدانى که مال خود را دریغ کرده است و نباید کسى را براى منع مالش سرزنش کرد، گرچه ستمکار باشد، که «انسان بسیار ستمگر و ناسپاس است». |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق خشنودکنندگان:</I>''' |
| − | * | + | *۴۷. حق کسى که خدا بدست او تو را خشنود کرده این است که اگر منظورش خشنودى تو بوده است، خدا را شکرگویى و آن مایه که سزد به او پاداش دهى و در فکر تلافى باشى و مزیت پیش قدم شدنش را نیز جبران کنى و اگر چنین منظورى نداشته است، باز خدا را سپاس گویى و از او تشکر کنى و بدانى که این شادى از جانب خداست؛ و چون او واسطه ى نعمت خدا بوده است، دوستش داشته باشى و خیرش را بخواهى؛ چرا که اسباب نعمت هر جا باشد برکت است، گرچه او قصدى نداشته است. ولا قوة الاّ باللّه. |
| − | '''<I>حق | + | '''<I>حق بدى کنندگان:</I>''' |
| − | * | + | *۴۸. حق کسى که با دست و یا زبانش به تو بد کرده این است که اگر آگاهانه بوده، بهتر است از او درگذرى تا هم ریشه ى شر برافتد و هم به [[ادب]] رفتار کرده باشى این گذشت بهره هاى اخلاقى بسیار دیگرى نیز دارد. |
| − | + | خداوند مى فرماید: «بر آن ها که چون ستم بینند و انتقام جویند، راه تعرضى نیست... این نشان کارهاى بسنده است». و نیز مى فرماید: «اگر مى خواهید انتقام بگیرید، باید به قدر ستمى باشد که بر شما رفته است و اگر صبر کنید، البته براى صابران بهتر است»؛ و اگر آگاهانه نبوده است، نباید در فکر انتقام باشى و آگاهانه کار ناآگاهانه را کیفر دهى، باید با او مدارا کنى و تا مى توانى با لطف و نرمش او را بازگردانى.<ref> این قسمت حدیث در «مواعظ العددیه» به نحو دیگرى نقل شده است که مى تواند، به روشنى، جاى عفو و انتقام را بیان کند و تفسیر آیاتى باشد که در این زمینه وارد شده اند و اما ترجمه آن: حق کسى که به تو بد کرده این است که از او بگذرى، و اگر مى دانى که عفو به حالش زیان دارد، یعنى موجب چیرگى و دلیرى او و گسترش بیشتر ظلم است، انتقام بگیرى، که خداوند مى فرماید: «آن ها که چون ستم بینند انتقام گیرند راه تعرضى بر آن ها نیست». (این مضمون این شبهه را که دستور عفو باعث توسعه ى ظلم و تربیت افراد ستم کش است، به خوبى دفع مى نماید.)</ref> ولا قوة الاّ باللّه. | |
| − | + | '''<I>حق هم کیشان:</I>''' | |
| − | + | *۴۹. حق هم کیشان این است که به فکر آزارشان نباشى و براى آن ها مایه ى رحمت باشى و با بدرفتاران مدارا کنى و با آن ها الفت گیرى و آنان را اصلاح کنى و از نیک رفتاران ـ به تو [[احسان]] کرده باشند یا نه ـ تشکر کنى، که اگر به خود هم احسان کنند، به تو احسان کرده اند؛ زیرا آزارشان را از تو بازداشته و زحمتى برایت فراهم نکرده و خود را از تو نگه داشته اند؛ پس به همه [[دعا]] کن و یارى برسان و مقام هر یک را رعایت کن. بزرگان را پدر و کودکان را فرزند و میان سالان را برادر خود بشمار و با هر کسى که نزدت آمد به لطف و مهربانى رفتار کن و حقوق برادرى را در حقش بجا آور. | |
| − | + | '''<I>حق ذمیان:</I>''' | |
| − | + | *۵۰. حق «[[اهل ذمه|ذمیان]]» ([[یهود]] و [[نصاری|نصارى]] و [[مجوس]] که در پناه [[اسلام]] اند و به شرایط ذمه عمل مى کنند.) این است که آن چه را خدا از آن ها پذیرفته است، بپذیرى و پیمان خدا را در حقشان رعایت کنى و آن چه را از آن ها خواسته اند و مجبورند عمل کنند از آن ها مطالبه کنى و در معاشرت ها حکم خدا را درباره ى آنان اجرا کنى و به احترام پیمان الهى و به موجب عهد خدا و رسول، آن ها را نیازارى، که از [[پیامبر اسلام]] صلی الله علیه و آله روایت شده است: «هر که به کافرى که در پناه اسلام است ستم کند من دشمن اویم»، پس خدا را در نظر داشته باش. ولا قوة الاّ باللّه. | |
| − | + | این پنجاه حق تو را احاطه کرده است؛ و در هیچ حالى از این حقوق بیرون نیستى، باید همه را رعایت کنى و در اداى آن ها بکوشى و از خداوند «جل ثناؤه» مدد بخواهى، و لا قوة الاّ باللّه والحمدللّه رب العالمین.» | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | مقاله حقوق و وظایف انسان از منظر امام سجاد علیه السلام، مجله حوزه و دانشگاه، شماره | + | * مقاله حقوق و وظایف انسان از منظر امام سجاد علیه السلام، مجله حوزه و دانشگاه، شماره ۳۱. |
| − | + | ==مطالب مرتبط== | |
| − | + | * '''[[رسالة الحقوق (کتاب)|رسالة الحقوق]]''' | |
{{شناختنامه امام سجاد (ع)}} | {{شناختنامه امام سجاد (ع)}} | ||
[[Category:آثار علمى امام زين العابدين]] | [[Category:آثار علمى امام زين العابدين]] | ||
نسخهٔ ۹ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۳۸
ترجمه «رسالة الحقوق» امام سجاد (علیه السلام):[۱]
«خدایت بیامرزد! آگاه باش که پروردگار را بر تو حقوقى است که سراپاى وجودت را فراگرفته است: در هر جنبش و آرامشت در هر جایگاهى که به آن درآیى و در هر اندامى که آن را حرکت دهى و در هر ابزارى که آن را بکارگیرى، از او بر تو حقى واجب است.
برخى از این حقوق، بزرگتر از برخى دیگر است و والاترین حقوق الهى، حق خود حضرت اوست که پاس داشت آن را بر تو واجب کرده است؛ و این حق، بن‌مایه دیگر حقوق است و هر حقى از آن ریشه مى گیرد. سپس حقوقى است که نسبت به اندام هاى گوناگونت بر تو واجب کرده و از سر تا قدمت را فراگرفته است؛ چنان که هر یک از اندام هاى هفت گانه چشم و گوش و زبان و دست و پا و شکم و آلت که کارها بدان ها صورت مى بندد، بر تو حقى دارد.
خداوند بزرگ، گذشته از اندام ها براى کارهایت نیز حقوقى برگردنت نهاده است، از این رو، نماز و روزه و صدقه و قربانى و دیگر کارهایت بر تو حقى دارد. پس از این ها، حقوق دیگر حق مدارانى است که بر تو حق واجب دارند و از همه واجب تر، حقوق فرادستان توست، سپس حقوق فرودستان و پس از آن حقوق خویشاوندانت. این ها حقوقى است که از هر یک از آن ها حقوق دیگرى برمى آید: حق رهبران بر سه بخش است که واجب ترین آن ها، حق کسى است که به نیرو تو را رهبرى مى کنند. پس از آن حق کسى است که پیشواى علمى توست و سپس حق کسى است که امور مالى تو را اداره مى کند. هر پیشوا و رهبرى، امام بشمار مى رود.
حق زیردستان تو نیز سه بخش است: از همه واجب تر حق کسانى است که بر آن ها چیرگى دارى. سپس حق کسانى است که از تو مى آموزند؛ زیرا جاهل، زیردست عالم است و پس از آن حق کسانى چون زنان و خادمان است که در اختیار تو هستند.
حقوق خویشاوندان بسیار و چونان سلسله نسب پیوسته و هر که نزدیک تر باشد حقش بیشتر و مقدم بر همه حق مادر است. بعد به ترتیب، پدر و فرزند و برادر و دیگر خویشان نیز هر یک که نزدیک تر است حقوق بیشترى دارد. سپس به ترتیب، حق آن که آزادت کرده است، آن که آزادش کرده اى، آن که به تو احسان کرده است، مؤذن نماز، پیش نماز، همنشین، همسایه، رفیق، مال، بدهکار، طلبکار، معاشر، کسى که بر تو ادعایى دارد، آن که بر او ادعایى دارى، کسى که با تو مشورت مى کند، آن که با او مشورت مى کنى، کسى که از تو اندرز جوید، آن که به او اندرزگویى، بزرگتر، کوچکتر، کسى که درخواستى دارد، آن که از او درخواستى دارى، آن که با حرف یا عمل به تو بد کرده و یا با گفتار یا کردار ـ آگاهانه یا ناخودآگاه ـ خشنودت کرده است، عموم هم کیشان، اهل ذمه و سرانجام، حقوقى که لازمه پیامد حالت ها و مناسبت هاى گوناگون است.
خوشا به حال کسى که خداوند او را در اداى حقوقى که برگردنش نهاده است یارى کند و به او پیروزى و پایدارى بخشد. (و اینک تفصیل حقوق):
حق خدا:
- ۱. حق خداى بزرگ آن است که او را بپرستى و چیزى را با او شریک نسازى. اگر با اخلاص چنین کنى، خدا تعهد کرده است که کار دنیا و آخرتت را اصلاح و آن چه در دنیا دوست دارى برایت فراهم کند.
حق خود و اندامت:
- ۲. حق خودت این است که وجودت را وقف اطاعت خدا کنى و حق زبان، گوش، چشم، دست، پا، شکم، عضو جنسى را به جا آرى و در این راه از خدا کمک بخواهى.
- ۳. حق زبان این است که با خوددارى از گفتار زشت حرمتش را نگه دارى، به گفتار نیک عادتش دهى، آن را جز در موارد نیاز و منافع دین و دنیا بکار نیندازى، آن را از سخنان بیهوده و زشت و بى ثمر که احتمال زیان دارد و سود چندانى ندارد، بازدارى. زبان، شاخص عقل و زیب و زینت فرد و نشانه ى نیک سیرتى است. ولا قوه الاّ باللّه العلى العظیم.
- ۴. حق گوش دور داشت آن از شنیدن سخنان است، مگر آن چه که در دل خیرى پدید آورد، یا خوى ارجمندى به آن بیفزاید. در واقع گوش دریچه ى ورود سخن به قلب است که مفاهیم گوناگون و نیک و بد را به آن مى رساند. ولا قوة الاّ باللّه.
- ۵. حق چشم این است که آن را به حرام ندوزى و جز آن جا که عبرتى در کار باشد یا بصیرتى بیفزاید یا علمى بدست آورد، بکار نگیرى؛ زیرا چشم دریچه ى عبرت است.
- ۶. حق پا آن است که با آن راه ناروا نپویى و آن را به راهى که پویندگانش خوار و بى مقدارند مرکب خود نسازى. پا جا به جا کننده توست و تو را به راه دین و پیشرفت مى برد. ولا قوة الاّ باللّه.
- ۷. حق دست آن است که با آن به آن چه بر تو روا نیست دست نبرى تا فردا به کیفر خدا، و امروز به سرزنش نکوهش گران گرفتار نشوى. دیگر آن که آن را از کارهایى که خداوند واجب کرده است بازندارى و با دست کشیدن از بسیارى از نارواها و دست زدن به بسیارى از آن چه که بر او واجب نیست عزیزش دارى. چون چنین شود خردمندى کرده اى و بزرگى دنیا و پاداش آخرت دست مى یابى.
- ۸. حق شکم این است که آن را جاى حرام ـ چه کم و چه زیاد ـ نگیرى و در حلال نیز میانه روى و آن را از حد پرورش به حد سستى و پستى نبرى و هنگام گرسنگى و تشنگى بر آن مسلط باشى. پرخورى و سیرى بیش از اندازه کسالت خیز و همت سوز و محروم ساز از هر خیر و کرامت است. پر نوشى و لبریزى هم، زارى و نادانى و خوارى زاید و مرادنگى را از بین مى برد.
- ۹. حق عضو جنسى این است که آن را از آن چه بر تو روا نیست بازدارى و براى این کار از دیده فروبستن که بهترین وسیله است و نیز مرگ را فراوان یادکردن و خود را به خدا تهدیدکردن و از او ترساندن، یارى بگیرى. حفظ و تأیید از خداست. ولاحول ولا قوة الا باللّه.
حقوق کارها:
- ۱۰. حق نماز این است که بدانى نماز، درآمدن به پیشگاه خداوند است؛ تو در حال نماز در حضور پروردگار ایستاده اى. چون این را دانستى، شایسته است که چونان بنده اى ذلیل، نیازمند، بیمناک، ترسان، امیدوار، درمانده و زار بایستى، بنده اى که براى اداى احترام و تعظیم حق، با آرامش، سربزیرى، افتادگى، فروتنى، دردل با او راز و نیاز مى کند و مى خواهد که از بار خطاهایى که او را فراگرفته است و نیز گناهانى که او را به پرتگاه نابودى کشانده رهایى بخشد. ولا قوة الا باللّه.
- ۱۱. حق روزه آن است که بدانى، روزه پرده اى است که خداوند در برابر زبان و گوش و چشم و شهوت شکمت آویخته است تا تو را از آتش بپوشاند. چنان که در حدیث آمده است: «روزه سپر آتش است». اگر اعضاى خود را در پس این پرده نگه دارى، امید است که در امان باشى، و اگر اعضایت را وانهى در پس پرده آرام نگیرند و آن را کنار زنند و به آن جا که نباید، نگاه شهوت انگیز کنند و در آن جا که نشاید نیروى فروتر از حد خوددارى براى خداوند را بکار گیرند، دور نیست که پرده دریده شود و از آن بیرون افتى. ولا قوة الا باللّه.
- ۱۲. حق صدقه آن است که بدانى اندوخته تو در نزد پروردگار و امانتى است که آزمند گواه نیست. اگر این را باور کنى، به امانت هایى که نهانى بسپارى امیدوارتر خواهى بود تا امانت هاى آشکار؛ و سزاوار است آن چه را که مى خواهى آشکار کنى، پنهانى به خدا بسپارى و در هر حال، این رازى باشد میان تو و او، بى آن که به شهادت گوش ها و چشم ها دلگرم باشى، در غیر این صورت گویى اطمینان تو به شاهدان بیش از امید تو به بازگشت سپرده ات است. براى صدقه ات بر کسى منت منه، که صدقه به واقع از آن تو و به سود توست و با منتى که مى نهى دور نیست که حمال آن کسى شوى که بر او منت نهاده اى، چه منت نهادن نشان آن است که تو صدقه را براى خود نیندوخته اى وگرنه بر دیگرى منت نمى گذاشتى.
- ۱۳. حق قربانى آن است که آن را با نیت ناب بجا آرى و رحمت خدا و پذیرش او را بجویى، در پى خشنودى و جلب توجه دیگران نباشى که اگر چنین کنى خودنما و ریاکار نیستى و تنها خدا را مى خواهى. بدان که خدا را با سادگى و سهولت باید خواست نه با تکلف و سختى؛ چنان که خدا نیز بر بندگان آسان گرفته، نه دشوار. فروتنى براى تو از خان منشى بهتر است، زیرا خان منشان پرتکلف و پرخرج اند؛ اما فروتنى نه رنجى دارد و نه خرجى؛ چرا که مقتضاى فطرت، و در گوهر انسان موجود است. لا حول و لا قوة الاّ باللّه.
حقوق فرادستان:
- ۱۴. حق حاکم آن است که بدانى خدا تو را وسیله ى آزمایش او قرار داده است و او نیز با تسلطى که بر تو دارد، گرفتار توست. باید از سر خیرخواهى پندش دهى و چون بر تو مسلط است، با او درنیفتى که خود و او را هلاک کنى. تا آن مایه که از شرّ او در امان باشى و به دینت زیان نرسد، با نرمش و سازش در پى خشنودى او باشى و از خدا بخواهى که تو را در این راه یارى دهد. با او دشمنى نکن که اگر چنین کنى او و خود را خوار کرده اى و خود را گرفتار رفتار ناپسند او، و او را به هلاکت رسانده اى و با او بر ضد خود همکارى کرده اى و در آن چه علیه تو مى کند، شرکت جسته اى. ولا قوة الا باللّه.
- ۱۵. حق پیشواى علمى و معلم آن است که او را بزرگ دارى و مجلسش را محترم شمارى و درست به گفتارش گوش سپارى و دل به او دهى و وى را در آموزش دانشى که به آن نیازمندى، یارى دهى؛ یعنى فکر و فهمت را در کف او نهى و حضور ذهن داشته باشى و با وانهادن لذت ها و کاستن شهوت ها قلبت را براى او پاک کنى و دیدگانت را جلادهى و بدانى که در آن چه به تو مى آموزد پیک او هستى. به هر نادانى برمى خورى باید پیام استاد را خوب به او برسانى و چون این رسالت را پذیرفتى بر توست که در ابلاغ و انجام آن خیانت نورزى. ولا حول ولا قوة الاّ باللّه.
- ۱۶. حق ارباب مانند حق حاکم است؛ مگر این که ارباب مالک آن چیزى است که او واجد آن نیست؛ از این رو، اطاعتش در هر خرد و کلان رواست، مگر این که بخواهد تو را از بجا آوردن حق خدا بازدارد و میان تو و حق خدا و حقوق خلق حایل شود. بر توست که حق خدا و خلق را به جاى آرى آن گاه به حق او بپردازى. ولا قوة الا بالله.
حقوق فرودستان:
- ۱۷. حق شهروندان این است که بدانى توانمندى تو و ناتوانى و زبونى آنان باعث فرادستى تو و فرودستى آن ها شده است؛ پس کسانى که ناتوانى و ذلت، آنان را زیردست تو قرار داده و حکم تو را در حقشان روا ساخته است، دادرسى جز خدا ندارند و سزاوار رحم و حمایت و بردبارى فراوان تو هستند و هرگاه که به فضل و احسان خدا، به این عزت و قدرتى که به تو داده است پى بردى سزاوار است به درگاهش سپاس گویى. هر که سپاس گزار باشد، خداوند نعمتش را بر او مى افزاید. ولا قوة الا بالله.
- ۱۸. حق فرودست علمى و شاگردت آن است که بدانى علمى که خدا به تو داده و خزانه ى حکمتى که به تو سپارده است، براى خدمت گزارى به آن هاست. اگر کارى را که به عهده ات نهاده است درست انجام دهى و چونان خزانه دار مهربانى رفتار کنى که خیر ارباب را در میان فرودستانش پاس مى دارد و شکیبا و مخلص است و چون نیازمندى را ببیند، از اموالى که در دست دارد در اختیارش مى گذارد، ره یافته و خدمت گزار و باایمان خواهى بود، وگرنه خائن به خدا و ظالم به خلق هستى، و سزاوارى که خدا علمش را از تو بازگیرد و قاهرانه با تو رفتار کند.
- ۱۹. حق همسر، که با پیوند ازدواج زیردست و به فرمان توست، آن است که بدانى خدا او را آرام جان و راحت بخش و انیس و نگه دار تو کرده است. هر یک از شما دو نفر باید نعمت وجود دیگرى را به درگاه خدا شکر بگوید و بداند این نعمتى است که خدا به او داده است و باید با نعمت خدا خوش رفتارى کند و او را گرامى دارد و با او بسازد. حق تو بر زن بیشتر و اطاعت تو بر او لازم تر است ـ بخواهد یا نخواهد ـ مگر آن جا که نافرمانى از خدا باشد. حق زن بر تو این است که با او مهربانى کنى و همدم و آرام بخش وى باشى و حقوق جنسى او را ـ که براستى بزرگ است ـ پاس بدارى. ولا قوة الاّ باللّه.
- ۲۰. حق خادم زیردست این است که بدانى او هم آفریده خداى تو و در گوشت و خون، بسان تو است. تو مالک او هستى نه آفریننده ى وى، نه چشم و گوشش را آفریده اى و نه به او روزى داده اى. همه ى این کارها را خدا کرده و او را گوش به فرمان تو ساخته و به امانت به تو سپرده است. او ودیعه اى است که باید پاسش بدارى و با روشى خداپسندانه با او رفتار کنى و از هر چه مى خورى به او بخورانى و از هر چه خودت مى پوشى به او بپوشانى و کار بیش از توان به او وانگذارى و اگر او را نخواستى، خود را براى خدا از بار مسئولیت او رها سازى و او را عوض کنى و آفریده خدا را شکنجه ندهى. ولا قوة الاّ باللّه.
حقوق خویشاوندان:
- ۲۱. حق مادر این است که بدانى او تو را حمل و در جایى جا به جا کرده است که هیچ کس، کسى را در چنین جایى حمل و جا به جا نمى کند. از میوه ى دلش به تو خورانده است که هیچ کس از آن به دیگرى نخوراند. گوش و چشم و دست و پا و مو و پوست و همه ى اعضایش را با شادمانى و خرمى، سپر جان تو ساخت و همه ى ناگواری ها و دردها و سختى ها و غم هاى دوران باردارى را به جان خرید، تا آنگاه که دست بارى تو را بر زمین آورد. مادر دلخوش بود که تو را سیر کند و خود گرسنه بماند، تو را بپوشاند و خود برهنه باشد، تو را سیراب کند و خود تشنه بماند، بر تو سایه افکند و خود در آفتاب بسر بَرد، خود سختى بکشد و تو را به ناز پرورد، خود بیدار بماند و تو را به خواب نوشین کند. درون او جایگاه وجود تو و دامنش آرامگاه و پستانش مشک آب و جانش سپر بلایت بود و سرد و گرم جهان را براى تو به جان خرید. تو باید به همین اندازه از او تشکر کنى، و این حق شناسى را جز به یارى و توفیق خدا نمى توانى بجا آورى.
- ۲۲. حق پدر این است که بدانى او ریشه است و تو شاخه. اگر او نبود، تو نیز نبودى، پس هرگاه در وجود خود چیزى خوشایند دیدى، بدان که این نعمت را از او دارى؛ به اندازه ى حقى که بر تو دارد از او سپاس گزارى و قدردانى کن. و لا قوة الاّ باللّه.
- ۲۳. حق فرزند این است که بدانى او پاره اى از وجود توست و در دنیا با خوب و بدش به تو منسوب است. تو در تربیت نیکو و راهنمایى او به خدا و کمک به او در پیروى از خود، و ایجاد روح فرمان بردارى در او مسئولى و در این باره پاداش نیک یا بد دارى؛ پس با وى چنان رفتار کن که در دنیا آثار نیک داشته و زیب و زینت تو باشد، و بر اثر حسن انجام وظیفه نسبت به او، در پیشگاه خدا معذور باشى. ولا قوة الاّ باللّه.
- ۲۴. حق برادر این است که بدانى او دستى است که آن را مى گشایى، یاورى است که به او پناه مى برى، عزتى است که بر او اعتماد مى کنى، نیرویى است که با آن هجوم مى برى؛ پس او را وسیله نافرمانى خدا و ابزار ظلم به خلق قرار نده، از یارى او درباره خودش، کمک به او در برابر دشمن، حایل شدن بین او و شیطان ها، نصیحت و خیرخواهى او، توجه به او در راه خدا کوتاهى نکن؛ البته تا آن جا که برادرت سر به فرمان پروردگار باشد؛ وگرنه باید خدا را مقدم بدارى و از برادر عزیزتر بشمارى.
حق آن که از بندگى آزادت کرده:
- ۲۵. حق آن که تو را آزاد کرده، این است که بدانى مالش را در راه تو خرج کرده، تو را از خوارى و وحشت بردگى به آزادگى و آرامش آن رسانده و از اسیر و مملوک بودن رهانیده و زنجیر بردگى ات را گسسته و نسیم عزت را به تو رسانده و تو را از زندان خوارى بیرون کشیده و سختى را از تو زدوده و زبان دادگرى برایت گشوده و همه ى دنیا را برایت مباح کرده و تو را مالک خودت ساخته و بند بندگى را از تو برگرفته و براى عبادت پروردگار رهایت کرده و در این راه از مال خود کاسته است؛ پس باید بدانى که او پس از خویشان، در زندگى و مرگ از همه به تو سزاوارتر، و از همه مردم به یارى و همدستى با تو در راه خدا شایسته تر است و اگر نیازى به تو پیدا کرد خود را بر او مقدم مدار.
حق آن که آزادش کرده اى:
- ۲۶. حق آزاد کرده ى تو این است که بدانى خدا تو را پشتیبان و نگه دار و یاور و پناه او قرار داده و او را میان تو و خود واسطه ساخته و سزاوار است که تو را از آتش بازدارد. این پاداش آخرت توست و در دنیا نیز اگر خویشاوندى ندارد، در برابر مالى که براى آزادى اش پرداخته اى و وظایفى که از آن پس انجام داده اى، میراثش از آن توست. اگر حقش را رعایت نکنى، بیم آن مى رود که میراثش براى تو ناگوارا افتد. ولا قوة الاّ باللّه.
حق احسان کننده:
- ۲۷. حق احسان کننده به تو این است که از او تشکر کنى و احسانش را به زبان آورى و درباره اش به نیکى سخن بگویى و مخلصانه در حقش دعا کنى، تا در نهان و عیان از او قدردانى کرده باشى، و اگر مى توانى باید محبتش را تلافى کنى وگرنه در پى فرصت و آماده ى جبران باشى.
حق مؤذن:
- ۲۸. حق مؤذن این است که بدانى او یاد خدا را در تو زنده مى کند و تو را به بهره بردارى فرامى خواند و بهترین یاور تو در انجام فریضه ى الهى است. باید بر این خدمت از او تشکر کنى چنان که از هر احسان کننده اى تشکر مى کنى. اگر تو در خانه ات به او بدبینى، نباید در کار او که براى خداست بدبین باشى. بدان که مؤذن، بى شک نعمتى خدایى است. با نعمت خدا خوش رفتارى کن و در همه حال خدا را براى نعمت سپاس گو. و لا قوة الاّ باللّه.
حق پیش نماز:
- ۲۹. حق پیش نماز (امام جماعت) این است که بدانى او سفیرى میان تو و خدا و نماینده تو را در پیشگاه پروردگار است. او از جانب تو سخن مى گوید نه تو از طرف او، او براى تو دعا مى کند، نه تو براى او، او درباره ى تو طلب مى کند نه تو درباره ى او، امر مهم ایستادن در پیشگاه خدا و درخواست و دعا را او به جاى تو انجام داده است. تو براى او کارى نکرده اى، اگر در هر یک از این امور کوتاهى شود او مقصر است نه تو. اگر گنه کار باشد تو شریک او نیستى و بر او برترى هم ندارى. پس او خودش را سپر تو و نمازش را سپر نمازت ساخته است؛ باید براى این کار از او قدردانى کنى. و لا قوة الاّ باللّه.
حق همنشین:
- ۳۰. حق همنشین این است که با او نرم باشى و در گفت و گوى با وى خوش رفتارى کنى و داد ورزى، یکباره دیده از او برنگیرى و در گفت و گوى با او در پى فهماندن به وى باشى. اگر تو بر او وارد شوى مى توانى برخیزى، و اگر او بر تو وارد شود اختیار با اوست، روا نیست بدون اجازه ى او برخیزى. و لا قوة الا باللّه.
حق همسایه:
- ۳۱. حق همسایه این است که چون نباشد او را پاس بدارى و چون باشد، بزرگش شمارى و در حضور و غیبت یار و مددکارش باشى و در پى زشتى او برنیایى و براى یافتن بدى هایش ریز نکاوى و اگر ناخواسته و بى کنجکاوى به کاستى اى برخوردى، باید سینه ات چونان دژى استوار و پرده اى ناگسستنى باشد تا با سرنیزه هم نتوان بدان راز دست یافت. پنهانى سخنان او را گوش مگیر و او را در سختى ها وانگذار و در نعمت بر او رشک نورزى و از لغزشش بگذرى و گناهش را نادیده انگارى و اگر نادانى کرد بردبار باش و با او مدارا کن و زبان بدگویان را از او بازدار و فریبکارى خیرخواه دروغین را بر او فاش ساز و با وى خوش رفتار باش. لا حول ولا قوة الاّ باللّه.
حق همراه:
- ۳۲. حق همراه این است که تا مى توانى به او نیکى کن و اگر نمى توانى با وى دادگر باش و آن مایه که بزرگت مى دارد، بزرگش بدار و آن چنان که از تو نگهدارى مى کند، نگاه دارش باش و نگذار در کرامت و بزرگوارى بر تو پیشى جوید و اگر پیش دستى کرد تلافى کن و در دوستى چنان که در خور اوست کوتاهى نکن و خیرخواه و نگهدار او باش. در اطاعت از خدا یاریش کن و در ترک گناه دستگیر او باش. براى او رحمت باش نه عذاب. و لا قوة الاّ باللّه.
حق شریک:
- ۳۳. حق شریک این است که در نبودش کار او را انجام دهى و با بودنش با او برابر باشى و خودسرانه تصمیم نگیرى و بى مشورت با او کارى نکنى. مالش را نگه دارى و در هیچ ریز و درشتى به او خیانت نورزى که در حدیث آمده است: «تا دو شریک به یکدیگر خیانت نکرده اند، دست خدا بر سر آنهاست.» ولا قوة الاّ باللّه.
حق مال:
- ۳۴. حق مال این است که آن را جز از حلال بدست نیاورى و جز در حلال بکار نگیرى و نابه جا هزینه نکنى و به راه نادرست نبرى و چون دارایى از خداست، باید براى او و در راه او به کارش گیرى و کسى را که اى بسا که تو را سپاس نگوید در آن مال بر خود مقدم ندارى، که او پس از تو نیز جانشین خوبى در مرده ریگت نخواهد بود و آن ها را به راه طاعت خدا بکار نخواهد برد، در نتیجه، تو خود در این کاربردهاى نارواى ثروتت دست او را گرفته اى، و چنانچه وارث به حال خود بیندیشد و مرده ریگ تو را در طاعت خدا بکار برد، او غنیمت مى برد و گناه و حسرت و پشیمانى و کیفر، گریبان تو را مى گیرد. ولا قوة الاّ باللّه.
حق طلبکار:
- ۳۵. حق بستانکار این است که اگر دارى حقش را بپردازى و کارش را روا کنى و بى نیازش سازى و این دست و آن دست و امروز و فردا نکنى، که پیغمبر صلی الله علیه و آله فرمود: «پشت هم اندازى بدهکار توانگر، ستم است»، و اگر ندارى با خوش زبانى دلش را به کف آرى و مهلت بخواهى و با لطف و مدارا او را بازگردانى، نه این که هم مالش را ندهى و هم با او بدرفتارى کنى، که فرومایگى است. ولا قوة الاّ باللّه.
حق معاشر:
- ۳۶. حق کسى که با او نشست و برخاست دارى این است که او را نفریبى و با او نیرنگ نورزى و به وى دروغ نگویى و از او سوءاستفاده نکنى و بازییش ندهى و چونان دشمن سنگدل با او رفتار نکنى و اگر در کار و داد و ستدى به تو اعتماد کرد تا آن مایه که مى توانى کارش را نیک بجا آرى و بدانى که فریفتن آن که به تو اعتماد کرده، گویى ربا است. ولا قوة الا باللّه.
حق مدّعى:
- ۳۷. حق مدعى این است که اگر حق مى گوید، دلیلش را رد نکنى و در رد ادعایش نکوشى، بلکه تو نیز همنوا با او دشمن خویش باشى و به سود و زیان خود داورى کنى و بى نیاز از شاهد، خود براى او شهادت دهى، که این حق خداست بر تو. اگر دعوى باطل دارد، با او بسازى و تهدیدش کنى و به دینش سوگند دهى و خدا را به یادش آرى و از تندى او بکاهى و ژاژ نخوایى و ناروا نگویى. چرا که از دشمنى او با تو نمى کاهد و به گناه او آلوده مى شوى و تیغ عداوت او نیز تیزتر مى شود؛ زیرا که سخن نابهنجار شر برانگیزد و گفتار بهنجار شر براندازد. ولا قوة الا باللّه.
حق مدعى علیه:
- ۳۸. حق کسى که ادعایى بر او دارى این است که اگر حق مى گویى، به نرمى بگویى، چرا که ادعا همیشه در گوش طرف مقابل سنگین مى آید. باید با نرمى بر او دلیل آورى و از روشن ترین بیان و لطیف ترین روش بهره گیرى. دلیل را رها نکن و به کشمکش و قیل و قال نپرداز؛ زیرا حرف حسابت هم پایمال مى شود و دیگر جبران نمى پذیرد. ولا قوة الاّ باللّه.
حق مشورت کننده:
- ۳۹. حق آن که با تو مشورت مى کند این است که اگر رأى صحیحى دارى در خیرخواهى او بکوشى و چیزى را به او پیشنهاد کنى که اگر خود به جاى او بودى مى کردى، البته با مهربانى و ملایمت؛ که نرمش، وحشت را مى زداید و خشونت بر وحشت مى افزاید؛ و اگر رأى و نظرى ندارى، او را نزد کسى که به رأیش اعتماد دارى و دیدگاهش را مى پسندى راه نمایى کن تا در خیرخواهى اش کوتاهى و در نصیحتش فروگذار نکرده باشى. ولا حول ولا قوة الاّ باللّه.
حق مشاور:
- ۴۰. حق مشاور این است که اگر دیدگاهى جز دیدگاه تو عرضه کرد، متهمش نکنى، که دیدگاهها گوناگون است و تو در بکار بستن دیدگاه ناموافق او آزادى و چنانچه شایسته ى مشورتش مى دانى، نباید بر او تهمت روا دارى، بلکه باید براى اظهارنظر و پذیرش مشورت او را سپاس گویى. اگر رأى موافق داد، باید خدا را شکر بگویى و از برادرت باتشکر بپذیرى و آماده و گوش به زنگ باشى که اگر روزى با تو مشورت کرد جبران کنى. لا قوة الاّ باللّه.
حق اندرزجو:
- ۴۱. حق آن که از تو پند مى خواهد این است که او را به راه صحیحى که مى دانى خواهد پذیرفت، رهنمایى کنى و سخن را نرم و فراخور درک او بگویى؛ زیرا هر عقلى توان رد و قبول هر سخنى را ندارد، و باید با مهربانى رفتار کنى. ولا قوة الاّ باللّه.
حق اندرزگو:
- ۴۲. حق اندرزگو این است که در برابرش نرم باشى و دل به او دهى و گوش به او سپارى و سخنش را نیک بکاوى، اگر درست بود و سازوار، خدا را شکرگویى و بپذیرى و قدردانى کنى، و اگر آن را نادرست یافتى، متهمش نسازى و بدانى که او در خیرخواهى کوتاهى نکرده؛ بلکه دیدگاهش اشتباه است؛ مگر این که سزاوار تهمتش بدانى، که در این صورت هرگز نباید به او اعتنا کنى. ولا قوة الاّ باللّه.
حق سالخورده:
- ۴۳. حق سالخورده این است که حرمت پیرى اش را پاس بدارى و اگر پیشینه ى فضیلت در اسلام دارد، او را بزرگ و مقدم بدارى. در اختلافات با او نستیزى و در راه بر وى پیشى نگیرى و پیشاپیش او نروى. او را نادان نشمارى و اگر سبک سرى کرد، بردبارى کنى و به مقتضاى پیشینه ى مسلمانى و سالمندى او را گرامى دارى؛ زیرا حق سن و سال بسان حق اسلام است. ولا قوة الاّ باللّه.
حق خردسال:
- ۴۴. حق خردسال این است که با وى از در مهر درآیى و در تعلیم و تربیتش بکوشى و از لغزش هایش بگذرى و پرده پوشى کنى و با او بسازى و یاورش باشى و بزه هاى کودکانه اش را نادیده انگارى که این خود سبب بازگشت اوست. باید با کودک مدارا کرد و با او درنیفتاد، این روش براى رشد و هدایت او مناسب تر است.
حق سائل:
- ۴۵. حق دریوزه این است که اگر مى دانى که راست مى گوید و مى توانى، حاجتش را برآورى و براى رهایى از آن چه در آن گرفتار شده است دعا کنى و در راه رسیدن به خواسته اش یاریش کنى. اگر در راست گویى او شک دارى باید مواظب باشى که مبادا این بى اعتمادى وسوسه ى شیطان باشد که مى خواهد از این راه تو را بى نصیب سازد و نگذارد به پروردگارت تقرب بجویى. اگر نخواستى به او چیزى بدهى، پرده ى آبرویش را مدرى و با زبان خوش او را بازگردانى، و اگر بتوانى بر نفست چیره شوى و با وجود این وسوسه اى که به دلت راه یافته است حاجتش را برآورى، کارى پسندیده است.
حق کسى که چیزى از او درخواست مى کنى:
- ۴۶. حق کسى که چیزى از او درخواست مى کنى این است که اگر داد، بپذیرى و سپاس گویى و ارج نهى و اگر نداد، عذرى برایش بجویى و خوش گمان باشى و بدانى که مال خود را دریغ کرده است و نباید کسى را براى منع مالش سرزنش کرد، گرچه ستمکار باشد، که «انسان بسیار ستمگر و ناسپاس است».
حق خشنودکنندگان:
- ۴۷. حق کسى که خدا بدست او تو را خشنود کرده این است که اگر منظورش خشنودى تو بوده است، خدا را شکرگویى و آن مایه که سزد به او پاداش دهى و در فکر تلافى باشى و مزیت پیش قدم شدنش را نیز جبران کنى و اگر چنین منظورى نداشته است، باز خدا را سپاس گویى و از او تشکر کنى و بدانى که این شادى از جانب خداست؛ و چون او واسطه ى نعمت خدا بوده است، دوستش داشته باشى و خیرش را بخواهى؛ چرا که اسباب نعمت هر جا باشد برکت است، گرچه او قصدى نداشته است. ولا قوة الاّ باللّه.
حق بدى کنندگان:
- ۴۸. حق کسى که با دست و یا زبانش به تو بد کرده این است که اگر آگاهانه بوده، بهتر است از او درگذرى تا هم ریشه ى شر برافتد و هم به ادب رفتار کرده باشى این گذشت بهره هاى اخلاقى بسیار دیگرى نیز دارد.
خداوند مى فرماید: «بر آن ها که چون ستم بینند و انتقام جویند، راه تعرضى نیست... این نشان کارهاى بسنده است». و نیز مى فرماید: «اگر مى خواهید انتقام بگیرید، باید به قدر ستمى باشد که بر شما رفته است و اگر صبر کنید، البته براى صابران بهتر است»؛ و اگر آگاهانه نبوده است، نباید در فکر انتقام باشى و آگاهانه کار ناآگاهانه را کیفر دهى، باید با او مدارا کنى و تا مى توانى با لطف و نرمش او را بازگردانى.[۲] ولا قوة الاّ باللّه.
حق هم کیشان:
- ۴۹. حق هم کیشان این است که به فکر آزارشان نباشى و براى آن ها مایه ى رحمت باشى و با بدرفتاران مدارا کنى و با آن ها الفت گیرى و آنان را اصلاح کنى و از نیک رفتاران ـ به تو احسان کرده باشند یا نه ـ تشکر کنى، که اگر به خود هم احسان کنند، به تو احسان کرده اند؛ زیرا آزارشان را از تو بازداشته و زحمتى برایت فراهم نکرده و خود را از تو نگه داشته اند؛ پس به همه دعا کن و یارى برسان و مقام هر یک را رعایت کن. بزرگان را پدر و کودکان را فرزند و میان سالان را برادر خود بشمار و با هر کسى که نزدت آمد به لطف و مهربانى رفتار کن و حقوق برادرى را در حقش بجا آور.
حق ذمیان:
- ۵۰. حق «ذمیان» (یهود و نصارى و مجوس که در پناه اسلام اند و به شرایط ذمه عمل مى کنند.) این است که آن چه را خدا از آن ها پذیرفته است، بپذیرى و پیمان خدا را در حقشان رعایت کنى و آن چه را از آن ها خواسته اند و مجبورند عمل کنند از آن ها مطالبه کنى و در معاشرت ها حکم خدا را درباره ى آنان اجرا کنى و به احترام پیمان الهى و به موجب عهد خدا و رسول، آن ها را نیازارى، که از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله روایت شده است: «هر که به کافرى که در پناه اسلام است ستم کند من دشمن اویم»، پس خدا را در نظر داشته باش. ولا قوة الاّ باللّه.
این پنجاه حق تو را احاطه کرده است؛ و در هیچ حالى از این حقوق بیرون نیستى، باید همه را رعایت کنى و در اداى آن ها بکوشى و از خداوند «جل ثناؤه» مدد بخواهى، و لا قوة الاّ باللّه والحمدللّه رب العالمین.»
پانویس
- ↑ ابن شعبه حرانى، تحف العقول، ترجمه احمد جنتى، ص ۳۰۹ ـ ۲۹۱، تهران: انتشارات علمیه اسلامیة، ۱۳۶۳.
- ↑ این قسمت حدیث در «مواعظ العددیه» به نحو دیگرى نقل شده است که مى تواند، به روشنى، جاى عفو و انتقام را بیان کند و تفسیر آیاتى باشد که در این زمینه وارد شده اند و اما ترجمه آن: حق کسى که به تو بد کرده این است که از او بگذرى، و اگر مى دانى که عفو به حالش زیان دارد، یعنى موجب چیرگى و دلیرى او و گسترش بیشتر ظلم است، انتقام بگیرى، که خداوند مى فرماید: «آن ها که چون ستم بینند انتقام گیرند راه تعرضى بر آن ها نیست». (این مضمون این شبهه را که دستور عفو باعث توسعه ى ظلم و تربیت افراد ستم کش است، به خوبى دفع مى نماید.)
منابع
- مقاله حقوق و وظایف انسان از منظر امام سجاد علیه السلام، مجله حوزه و دانشگاه، شماره ۳۱.
مطالب مرتبط
