آیه 55 سوره حج

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مشاهده آیه در سوره

وَلَا يَزَالُ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي مِرْيَةٍ مِنْهُ حَتَّىٰ تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً أَوْ يَأْتِيَهُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَقِيمٍ

مشاهده آیه در سوره


<<54 آیه 55 سوره حج 56>>
سوره : سوره حج (22)
جزء : 17
نزول : مدینه

ترتیل

ترجمه (مکارم شیرازی)

ترجمه های فارسی

و آنان که کافرند در (اینکه نزول) قرآن (از جانب خداست یا در وعد و وعید قرآن) همیشه شک دارند تا وقتی که ناگهان ساعت مرگ (یا قیامت) فرا رسد یا عذاب روز عقیم بی‌خیر (که شب آسایش و خیر و سعادت در پی ندارد) بر آنها فرود آید.

ترجمه های انگلیسی(English translations)

Those who are faithless persist in their doubt about it, until either the Hour overtakes them suddenly, or they are overtaken by the punishment of an inauspicious day.

معانی کلمات آیه

  • مريه: شك، ترديد. راغب آن را تردّد در امر و از شكّ اخصّ دانسته است.
  • عقيم: عقم: خشكيدن. خشك شدنى كه مانع از اثر باشد «عقمت مفاصله»: بندهاى بدنش خشكيد، بدرد لا علاج گويند «داء عقام»، عقيم: زن نازا، يوم عقيم روزى است كه خيرى و سرورى در آن نيست، آن در قرآن وصف باد، عذاب و زن نازا آمده است.[۱]

تفسیر آیه

تفسیر نور (محسن قرائتی)


وَ لا يَزالُ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي مِرْيَةٍ مِنْهُ حَتَّى تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً أَوْ يَأْتِيَهُمْ عَذابُ يَوْمٍ عَقِيمٍ «55»

و كسانى كه كفر ورزيدند همواره از قرآن و نبوّت در شك هستند، تا زمانى كه قيامت به طور ناگهانى براى آنان فرا رسد، يا عذاب روز عقيم (روزى كه بر جبران گذشته قادر نيستند) به سراغشان آيد.

پیام ها

1- اگر شك و ترديد، مقدّمه‌ى تحقيق و ايمان شود ارزشمند است؛ اما شك و ترديد دائمى پايانش انحراف و عذاب است. «لا يَزالُ»

2- از همه‌ى مردم انتظار ايمان نداشته باشيد، زيرا براى گروهى از آنان هيچ دليل‌

جلد 6 - صفحه 61

و برهانى مؤثّر نيست. لا يَزالُ‌ ... فِي مِرْيَةٍ

3- كسى كه خط كفر و مبارزه با حقّ را پذيرفت، در برابر هر حقيقتى با سوء ظن و ترديد برخورد مى‌كند. «الَّذِينَ كَفَرُوا فِي مِرْيَةٍ»

4- چون مرگ و قيامت ناگهانى است، هرگز غافل نباشيم. «بَغْتَةً»

5- بعد از برپايى قيامت، فرصتى نيست كه گذشته‌ى خود را جبران كنيم. «عَقِيمٍ»

پانویس

  1. پرش به بالا تفسير احسن الحديث، سید علی اکبر قرشی، ج‏7، ص64

منابع