آیه 4 سوره آل عمران

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مشاهده آیه در سوره

مِنْ قَبْلُ هُدًى لِلنَّاسِ وَأَنْزَلَ الْفُرْقَانَ ۗ إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ ۗ وَاللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ

مشاهده آیه در سوره


<<3 آیه 4 سوره آل عمران 5>>
سوره : سوره آل عمران (3)
جزء : 3
نزول : مدینه

ترتیل

ترجمه (مکارم شیرازی)

ترجمه های فارسی

برای هدایت مردم، و نیز کتاب جدا کننده میان حق و باطل (یعنی قرآن) را فرستاد. همانا آنان که به آیات خدا کافر شدند بر آنها عذاب سختی است، و خدا مقتدر و کیفر کننده ستمکاران است.

ترجمه های انگلیسی(English translations)

before as guidance for mankind, and He has sent down the Criterion. Indeed, there is a severe punishment for those who deny the signs of Allah, and Allah is all-mighty, avenger.

معانی کلمات آیه

فرقان: فارق ميان حق و باطل، در اصل مصدر است بمعنى فاعل. طبرسى آن را مطلق فارق، ولى راغب، فارق حق و باطل مى‏ داند.

انتقام: نقم: انكار كردن «نقم الامر: انكره»، عقوبت را از آن انتقام گويند كه انكار عملى كار قبيح است.[۱]


تفسیر آیه

تفسیر نور (محسن قرائتی)


«4» مِنْ قَبْلُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ أَنْزَلَ الْفُرْقانَ إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ وَ اللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقامٍ‌

او (تورات و انجيل را) پيش از اين (قرآن) براى هدايت مردم (فرو فرستاد) و اينك فرقان را (كه وسيله‌ى تمييز حقّ از باطل است) نازل كرد، البتّه براى كسانى كه به آيات الهى كفر ورزند، عذاب شديدى است و خداوند شكست‌ناپذير صاحب انتقام است.

نکته ها

يكى از نام‌هاى قرآن، فرقان است. فرقان، يعنى آنچه مايه‌ى افتراق، جدايى و فرق گذاشتن است. از آنجا كه قرآن راه تشخيص حقّ از باطل مى‌باشد، لذا به آن فرقان گفته شده است.

عذاب شديد مخصوص آخرت نيست. در اين آيه نفرموده كه عذاب كفّار مربوط به آخرت است، زيرا گاهى سرگرمى و حرص بر اندوختن مال و غفلت از خداوند و معنويات، خود نوعى عذاب است. در آيه‌ى 85 سوره‌ى توبه مى‌فرمايد: خداوند به گروهى مال و اولاد مى‌دهد تا به وسيله آنها عذابشان كند.

امام صادق عليه السلام درباره‌ى‌ «أَنْزَلَ الْفُرْقانَ» فرمودند: «هر امر محكم، فرقان است و كتاب در

جلد 1 - صفحه 466

«أَنْزَلَ الْكِتابَ»*، مجموع قرآن است». «1»

پیام ها

1- هدايت مردم، يك سنّت هميشگى الهى بوده است. «مِنْ قَبْلُ هُدىً»

2- مخاطب كتب آسمانى، عموم مردم هستند، نه قبيله و نژادى خاص. «لِلنَّاسِ»

3- هركجا ميان سليقه‌ها، افكار و عقايد به هر نحو دچار تحيّر شديم، حرف آخر از آن قرآن است. (حتّى اگر در ميان روايات نيز دچار حيرت شديم، بايد به حديثى توجّه كنيم كه مطابق با قرآن باشد.) «الْفُرْقانَ»

4- عذاب الهى، پس از اتمام حجّت بر مردم است. «هُدىً لِلنَّاسِ ... الَّذِينَ كَفَرُوا ... لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ»

5- اين آيه مايه‌ى دلگرمى و تسلّى خاطر پيامبر و مؤمنان است كه خداوند به حساب كفّار سرسخت مى‌رسد. «عَزِيزٌ ذُو انْتِقامٍ»

6- سرچشمه كيفر و انتقام خدا، عملكرد ماست وگرنه او عزيزى است كه هيچ كمبودى ندارد. «عَزِيزٌ ذُو انْتِقامٍ»

7- نافرمانى و كفر مردم در خداوند أثرى ندارد. «كَفَرُوا، وَ اللَّهُ عَزِيزٌ»

«1». تفسير عيّاشى، ج 1، ص 162.

پانویس

  1. پرش به بالا تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی

منابع