تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى بَعْضٍ مِنْهُمْ مَنْ كَلَّمَ اللَّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ وَ آتَيْنا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّناتِ وَ أَيَّدْناهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَيِّناتُ وَ لكِنِ اخْتَلَفُوا فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ وَ مِنْهُمْ مَنْ كَفَرَ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلُوا وَ لكِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ ما يُرِيدُ (253)
ترجمه
اين پيغمبران را فضيلت داديم برخى از ايشانرا بر برخى از ايشان كسى است كه سخن گفت با او خدا و بلند فرمود بعضى از ايشان را درجاتى و داديم عيسى پسر مريم را معجزات و تأييد نموديم او را بروح القدس و اگر مى‌خواست خداوند كارزار نمى‌كردند آنانكه بودند پس از ايشان بعد از آنكه آمد ايشانرا معجزات ولى اختلاف كردند پس بعضى از ايشان كسانى هستند كه گرويدند و بعضى از ايشان كسانى هستند كه كافر شدند و اگر خواسته بود خدا كارزار نمى‌كردند ولى خدا مى‌كند آنچه ميخواهد..
تفسير
اشاره است به پيغمبران نامبرده در اين سوره كه فضيلت داده است خداوند بعضى از ايشان را بر بعضى بسبب اختصاص بمنقبت و شرفى كه در غير او نبوده از آن جمله پيغمبرانى هستند كه خداوند بدون سفير و واسطه با آنها تكلم فرموده مانند حضرت موسى (ع) در آنشب كه در طور سينا صداى فاخلع نعليك شنيد و پيغمبر ما محمد (ص) در شب معراج در وقتى كه بمقام قاب قوسين او ادنى رسيد و حبيب آن
جلد 1 صفحه 320
مكالمات محبت آميز را از محبوب شنيد كه از آن در قرآن بما اوحى تعبير شده است ميان آفتاب و ماه و ستارگان تفاوت بسيار است و ميان ماه ما با ماه گردون تفاوت از زمين تا آسمان است و بعضى از ايشانرا بمراتب و وجوه بسيارى فضيلت داد بر همگنان مانند پيغمبر خاتم (ص) كه متجاوز از هزار معجزه بدست مبارك او ظاهر ساخت و مبعوث بر جن و انس فرمود و تخصيص داد او را بمعجزه باقيه تا روز قيامت كه قرآن است حقير عرض مى‌كنم و بالاتر از همه آنكه حلقه رسالت بخاتم وجود مباركش مهر شد
شاها بجهان در نبوت بستى
و از معجزه جان دشمنان را خستى
تنها نه مه دو هفته كردى بدو نيم
مردانه مصاف بدر را بشكستى
در عيون از آنحضرت صلى اللّه عليه و آله نقل نموده كه فرمود خداوند خلق نفرموده است خلقى را افضل از من و نه گرامى‌تر از من نزد خداوند امير المؤمنين (ع) عرض كرد يا رسول اللّه آيا تو افضلى يا جبرئيل امين فرمود خداوند تعالى برترى داد انبياء مرسلين را بر ملائكه مقربين و برترى داد مرا بر تمامى انبياء مرسلين و فضيلت بعد از من از براى تو است يا على و از براى ائمه بعد از تو و همانا ملائكه خدمتگذاران ما و دوستان ما مى‌باشند و جارى فرمود بدست عيسى بن مريم معجزات را مانند زنده نمودن مردگان و شفاى كور مادرزاد و مرض پيسى و زنده نمودن مرغ ساخته شده از گل بواسطه دميدن و تأييد فرمود او را بوجود روح القدس كه بر حسب تفسير امام (ع) مراد جبرئيل است و قبلا ذكر شد و اينكه حضرت عيسى (ع) مخصوص بذكر شده از ميان انبياء براى قرب عهد و عظمت امر و انكار يهود بود فضل آنحضرت را و اگر ميخواست خداوند اختلاف نمينمودند و جنگ نمى‌كردند مردم با يكديگر بعد از پيغمبران پس از آن كه معجزات باهرات بدست ايشان جارى و حق واضح شده بود ولى خداوند بملاحظه مصالح و حكمى نخواسته بود رفع اختلاف را لذا اختلاف كردند پس بعضى از آنها بايمان خود ثابت ماندند و بعضى كافر شدند و با يكديگر جنگ كردند و اگر خواسته بود خدا جنگ نمى كردند ولى خدا بجا ميآورد آنچه را اراده فرموده باشد از حفظ و خذلان بمقتضاى فضل و عدل و از صلح و جنگ و تمام اين امور با آنكه بخواست خداوند واقع مى شود باختياريكه خداوند بخلق عنايت فرموده است واقع ميشود پس باختيار آنها
جلد 1 صفحه 321
ميشود و جبر نيست و تفويض هم نيست بلكه امرى است ميان اين دو امر و چنانچه سابقا اشاره نمودم حقير عازم بودم در مقام مناسبى اين مسئله را عنوان نمايم شايد بفضل الهى تا درجه حل شود چنانچه برايم حل فرمودند لذا در اينجا ناچارم بعضى از حقائق را بعرض برسانم و اللّه العاصم.
تحقيق رشيق بدانكه هر فعل از هر مخلوق كه صادر شود همانطور كه استناد بفاعل يعنى مباشر دارد استناد بخالق آن فاعل نيز دارد بلكه استناد بخالق اقوى است چون او سابق در عليت و فاعليت است و اين معنى در صورتى كه خالق منفك از مخلوق نباشد بلكه با او و محيط باو باشد و قوام وجود و كمال هستى او باشد و مخلوق از خود چيزى نداشته باشد اظهر و اتم و اقوى است بلى اگر فعل داراى نقص و ضعف و شرى باشد كه مبدء اول از آن امور مبرى باشد ولى مخلوق داراى آن امور باشد از لحاظ امكان و فقر و حدود و لوازم آن اسناد آن نقص و ضعف و شر را بمبدء نميتوان داد بلكه اسناد فعل باعتبار اين جهات بمخلوق انسب و اليق است مثلا اگر شعاع خورشيد از روزنه بر شما تابش كند و مورد استفاده شما شود همان طور كه جائز است بگوئيد از شعاع و نور آفتاب مستفيد شديم بهتر از آن آنستكه بگوئيد از خورشيد بهره‌مند شديم ولى اگر استفاده شما كم باشد ميگوئيد از شعاعى بيش از اين نميشود مستفيد شد و همانطور كه ميگوئيد چشمم چيزيرا ديد يا گوشم شنيد بهتر و مناسب‌تر از اين تعبير آنستكه بگوئيد ديدم و شنيدم ولى اگر بواسطه ضعف و مرض درست نتوانيد به بينيد و بشنويد اگر آن ضعف و مرض در نفس باشد و به تبع چشم و گوش ضعيف شده باشد خوب است بگوئيد درست نميبينم و نمى‌شنوم و اگر در باصره و سامعه باشد مناسب است گفته شود چشمم نمى‌بيند و گوشم نمى‌شنود و همچنين نجار اگر بواسطه ضعف مزاج نتواند كار كند بايد بگويد من نميتوانم كار كنم و اگر براى كندى تيشه باشد بايد بگويد تيشه كارى نيست نميتواند بتراشد درست در مطلب و مثال‌ها دقت نمائيد و متوجه نسبت خالق بخلق شويد بهترين امثله مثل نفس و روح خودتان است با قواء و آلات موجوده در بدن لذا گفته‌اند خودشناسى راه خداشناسى است و من عرف نفسه فقد عرف ربه بنا بر اين چون ما از خود چيزى نداريم و سراسر هستى ما از روح و بدن و قواء ظاهريه و
جلد 1 صفحه 322
باطنيه از حق بما افاضه شده است هر چه از ما صادر شود همانطور كه صحيح است بما اسناد داده شود صحيح است بحق مسند شود ولى اگر خير و صلاح باشد چون مبدء خير و صلاح او است اسناد باو اتم و اقوى است و اگر شر و فساد باشد چون ناشى از نقص و ضعف و حدود امكانيه است مناسب با ما است و چون خداوند ميتواند كمك كند و دستگيرى نمايد و منصرف سازد ما را از شر و فساد صحيح است گفته شود اگر خداوند ميخواست نميگذارد ما مرتكب اين امور شويم ولى بسا مى شود كه مصلحت در كمك و دستگيرى نيست و خداوند بنده را بخود واميگذارد و او مرتكب امورى ميشود كه رضاى خداوند در آن نيست و بسا ميشود كه كمك و دستگيرى ميفرمايد و توفيق ميدهد و ما اقدام بامورى مينمائيم كه اگر كمك الهى نبود نميتوانستيم آن امور را انجام بدهيم و البته قابليت محل شرط است در افاضه و امساك پس بيك اعتبار ميتوان گفت سيئات از قبل نفوس و حسنات از قبل حق است و باعتبار ديگر ميتوان گفت هر چه هست از حق است و لا مؤثر فى الوجود الا اللّه اين نكته هم ناگفته نماند كه گاهى ميشود كه صلاح در آنستكه مخلوق بسعى و عمل و اختيار خود بمقامى برسند و باستحقاق نعيم جاودان را چون جسم جانان در آغوش جان گيرند و خلقت انسان براى اين مطلوب است بخلاف ملائكه و حيوانات اگرچه ملائكه هم وظائفى دارند كه بايد بآنها قيام نمايند و حيوانات هم على التحقيق بمقدار شعورشان مسئولند جرم گاوى كه شاخ ميزند براى اين است ولى ميدان جنگ عقل و شهوت نفس انسان بيچاره است كه يا بايد غالب شود و از ملك اشرف گردد يا مغلوب و از حيوان كمتر
آسمان بار امانت نتوانست كشيد
قرعه فال بنام من ديوانه زدند
مثلا بسا ميشود مصلحت نيست شما با اولاد خودتان در نيل بمقصود كمك كنيد چون وقتى او ورزيده و كامل ميشود كه بسعى و عمل و زحمت خود بمقامى برسد و پس از وصول بمقام از روى استحقاق البته لذت و سعادت آن قابل مقايسه نيست با آنكه مقامى از باب تفضل بدون استحقاق باو برسد لذا خداوند امورات را باراده و اختيار ما مقدر فرموده است و مجبور نفرموده است بر امرى ولى مفوض بما هم ننموده زيرا اراده و اختيار و قوه و وجود و سراسر هستى ما معلول اراده و اختيار و حول و قوه و هستى او است بطوريكه اگر آنى افاضه از او نشود اثرى از ما باقى نخواهد ماند پس در عين آنكه
جلد 1 صفحه 323
اختيار با ما است اختيار با او است و با ما نيست و امورات در عين آنكه در تحت اختيار ما است در تحت اختيار او است و تحت اختيار ما نيست پس نه جبر است و نه اختيار بلكه اختيارى است در عين اجبار و اجبارى است در عين اختيار اختيارى است كه روح آن اجبار است و اجبارى است كه قالب آن اختيار است آنچه خير و صلاح است مناسب با روح است و آنچه شر و فساد است ملايم با قالب
آنچه هست از قامت ناساز بى‌اندام ما است
ورنه تشريف تو بر بالاى كس كوتاه نيست
مانند آب ملايم است كه نه سرد است و نه گرم پس نه جبر است و نه تفويض بلكه امرى بين امرين است در اين مقام باز اختيار قلم از دست رفت يا بقول بعضى از بزرگان قلم اينجا رسيد و سر بشكست بهتر آن كه چون از خوض در اين مسائل براى نفوس ضعيفه نهى شده است سخن را كوتاه نموده به بقيه توضيحات آيه شريفه بپردازم.
مصلحت نيست كه از پرده برون افتد راز
ورنه در محفل رندان خبرى نيست كه نيست
در كافى از امام باقر (ع) روايت نموده است كه باين آيه استدلال ميشود بر آن كه اصحاب پيغمبر ما (ص) اختلاف نمودند بعد از آن حضرت پس بعضى بايمان خود ثابت ماندند و بعضى مرتد و كافر شدند حقير عرض مى‌كنم اين مطلب هم از آيات قرآنيه استفاده ميشود كه هميشه اكثريت با فساق و فجار و كفار بوده و اهل حق و حقيقت و ايمان واقعى در اقليت بودند لذا پس از چند مرتبه امتحان و غربال شدن جز اندكى باقى نميماندند و عياشى نقل نموده است كه در روز جنگ جمل از امير المؤمنين (ع) پرسيدند كه اين قوم تكبير ميگويند ما هم تكبير ميگوئيم اينها تهليل مينمايند ما هم تهليل مينمائيم اينها نماز ميخوانند ما هم نماز ميخوانيم پس چرا ما با اينها جنگ كنيم آن حضرت اين آيه را تلاوت فرمود پس از آن فرمود ما آنانيم كه بعد از انبيا هستند و ما كسانى هستيم كه ثابت ماندند بايمان و اينها آنانند كه كافر شدند و در روايتى كه از امالى شيخ نقل شده وارد است كه امام در جواب از اين اعتراض بعد از تلاوت آيه شريفه فرمود چون اختلاف شد ما اولى هستيم بخدا و پيغمبر (ص) و كتاب و حق پس ما آنانيم كه ثابت مانديم بايمان و اينها آنانند كه كافر شدند و خدا خواسته است جنگ با آنها را باراده و مشيت خود حقير عرض ميكنم البته پر واضح است كه ميزان حق و باطل و صراط مستقيم و كشتى نجات باتفاق عامه
جلد 1 صفحه 324
و خاصه و نصوص متواتره امير المؤمنين و اهل بيت اطهارند.
