آیه 17 سوره لقمان
| <<16 | آیه 17 سوره لقمان | 18>> | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
محتویات
ترجمه های فارسی
ای فرزند عزیزم، نماز را به پا دار و امر به معروف و نهی از منکر کن و (بر این کار از مردم نادان) هر آزار بینی صبر پیش گیر، که این نشانه‌ای از عزم ثابت (مردم بلند همّت) در امور عالم است.
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
- عزم: قصد. راغب گويد: «العزم: عقد القلب على امضاء الامر ...» مراد از آن در آيه معزوم است در كشاف درباره مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ گويد: «اى مما يجب العزم عليه من الامور».[۱]
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اصْبِرْ عَلى ما أَصابَكَ إِنَّ ذلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ «17»
فرزندم! نماز را برپا دار و امر به معروف و نهى از منكر كن و بر آنچه از سختى‌ها به تو مى‌رسد مقاومت كن كه اين (صبر) از امور واجب و مهم است.
نکته ها
مراد از «عَزْمِ» در اينجا، يا عزم و اراده‌ى قطعى خداوند بر انجام اين امور است و يا لزوم عزم و تصميم جدّى انسان بر انجام آنها.
با اين كه در قرآن، 28 مورد در كنار نماز از زكات ياد شده؛ امّا در اين جا كنار نماز امر به معروف ذكر شده است. شايد به خاطر آن كه در اين آيه مورد خطاب فرزند است وفرزندان معمولًا ثروتى ندارند كه زكات بپردازند. «أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ»
حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد: در مشقت و سختى‌هايى كه در راه امر به معروف و نهى از منكر به تو مى‌رسد، صبر كن. «1»
صبر، گاهى در برابر مصيبت است، «وَ بَشِّرِ الصَّابِرِينَ. الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ» «2» گاهى در برابر انجام وظيفه، «وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اصْبِرْ عَلى ما أَصابَكَ) و گاهى در برابر گناه، چنانكه يوسف در زندان گفت: رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَ ... پروردگار! زندان نزد من بهتر از ارتكاب گناهى است كه مرا به آن مى‌خوانند، تا آنجا كه فرمود: «إِنَّهُ مَنْ يَتَّقِ وَ يَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ» «3»
پیام ها
1- يكى از وظايف والدين نسبت به فرزندان، سفارش به نماز است. «يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ»
2- پاكسازى درونى را با دورى از شرك و بازسازى روحى را با نماز آغاز كنيم.
لا تُشْرِكْ ... أَقِمِ الصَّلاةَ
«1». تفسير مجمع‌البيان.
«2». بقره، 156- 155.
«3». يوسف، 90.
جلد 7 - صفحه 261
3- وجوب امر به معروف و نماز، مخصوص دين اسلام نيست. (قبل از اسلام نيز، لقمان سفارش به نماز كرده است) «يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ»
4- فرزندان خود را از طريق سفارش به نماز، مؤمن و خدايى، و از طريق سفارش به امر به معروف و نهى از منكر، افرادى مسئول و اجتماعى تربيت كنيم. «يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ»
5- آگاهى فرزندان خود را به قدرى بالا ببريم كه معروف‌ها و منكرها را بشناسند تا بتوانند امر و نهى كنند. «يا بُنَيَ- وَ أْمُرْ- وَ انْهَ»
6- بعد از توجّه به مبدأ و معاد، مهم‌ترين عمل، نماز است. «أَقِمِ الصَّلاةَ»
7- كسى كه مى‌خواهد در جامعه امر و نهى كند و قهراً با هوس‌هاى مردم درگير شود، بايد به وسيله‌ى نماز خودسازى و خود را از ايمان سيراب كند. «أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ»
8- فرزندان خود را آمر به معروف و ناهى از منكر بار آوريم. وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ ...
9- امر به معروف، هميشه قبل از نهى از منكر است. «وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ» رشد معروف‌ها در جامعه، مانع بروز بسيارى از منكرات مى‌گردد.
10- در مسير حقّ بودن كافى نيست، لازم است ديگران را نيز به مسير حقّ دعوت كنيم. «وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ» چنانكه در سوره عصر مى‌خوانيم: «الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ»
11- در تبليغ دين و اجراى فريضه‌ى امر به معروف و نهى از منكر، بايد صبر و سعه‌ى صدر داشته باشيم. «وَ اصْبِرْ عَلى ما أَصابَكَ» نهى از منكر، با تلخى‌ها و نيش‌زدن‌هاى گناهكاران همراه است، مبادا عقب‌نشينى كنيم.
12- پدر حكيم، رسيدن سختى به فرزندش را مى‌پذيرد و فرمان صبر مى‌دهد، ولى ضربه به مكتبش را كه سكوت در برابر فساد باشد، هرگز. «وَ انْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اصْبِرْ عَلى ما أَصابَكَ»
13- امر به معروف و نهى از منكر از مسايل مهم است و صبر در برابر آنچه در اين
جلد 7 - صفحه 262
راه به انسان مى‌رسد ارزش دارد. «إِنَّ ذلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ»
سيمايى از نماز
به مناسبت سفارش به نماز و امر به معروف در اين آيه، اكنون به توضيح مختصرى پيرامون اين دو فريضه مى‌پردازيم:
- نماز، ساده‌ترين، عميق‌ترين و زيباترين رابطه‌ى انسان با خداوند است كه در تمام اديان آسمانى بوده است.
- نماز، تنها عبادتى است كه سفارش شده قبل از آن، خوش صداترين افراد بر بالاى بلندى رفته و با صداى بلند، شعارِ «حى على الصلاة، حى على الفلاح، حى على خيرالعمل» را سر دهند، با اذانِ خود سكوت را بشكنند و يك دوره انديشه‌هاى ناب اسلامى را اعلام و غافلان را بيدار كنند.
- نماز به قدرى مهم است كه حضرت ابراهيم عليه السلام هدف خود را از اسكان زن و فرزندش در صحراى بى‌آب و گياه مكّه، اقامه‌ى نماز معرّفى مى‌كند، نه انجام مراسم حج.
- امام حسين عليه السلام ظهر عاشورا براى اقامه‌ى دو ركعت نماز، سينه‌ى خود را سپر تيرهاى دشمن قرار داد.
- قرآن، به حضرت ابراهيم و اسماعيل عليهما السلام دستور مى‌دهد كه مسجد الحرام را براى نمازگزاران آماده و تطهير نمايند. آرى، نماز به قدرى مهم است كه زكريّا و مريم و ابراهيم و اسماعيل عليهم السلام خادم مسجد و محل برپايى نماز بوده‌اند.
- نماز، كليد قبولى تمام اعمال است و اميرالمؤمنين عليه السلام به استاندارش مى‌فرمايد: بهترين وقت خود را براى نماز قرار بده و آگاه باش كه تمام كارهاى تو در پرتو نمازت قبول مى‌شود. «1»
- نماز، ياد خداست و ياد خدا، تنها آرام‌بخش دلهاست.
- نماز، در بيشتر سوره‌هاى قرآن، از بزرگ‌ترين سوره (بقره) تا كوچك‌ترين آن (كوثر) مطرح است.
«1». نهج‌البلاغه، نامه 27.
جلد 7 - صفحه 263
- نماز، از هنگام تولّد در زايشگاه كه در گوش نوزاد اذان و اقامه مى‌گويند تا پس از مرگ كه در گورستان بر مرده نماز مى‌خوانند، جلوه مى‌كند.
- هم براى حوادث زمينى مانند زلزله و بادهاى ترس‌آور آمده و هم براى حوادث آسمانى مانند خسوف و كسوف، نماز آيات واجب گشته و حتّى براى طلب باران، نماز باران آمده است.
- نماز، انسان را از انجام بسيارى منكرات و زشتى‌ها باز مى‌دارد. «1»
در نماز، تمام كمالات به چشم مى‌خورد كه ما چند نمونه از آن را بيان مى‌كنيم:
- نظافت و بهداشت را در مسواك زدن، وضو، غسل و پاك بودن بدن و لباس مى‌بينيم.
- جرأت، جسارت و فرياد زدن را از اذان مى‌آموزيم.
- حضور در صحنه را از اجتماع در مساجد ياد مى‌گيريم.
- توجّه به عدالت را در انتخاب امام جماعت عادل مى‌يابيم.
- توجّه به ارزشها و كمالات را از كسانى كه در صف اوّل مى‌ايستند، به دست مى‌آوريم.
- جهت‌گيرى مستقل را در قبله احساس مى‌كنيم. آرى، يهوديان به سويى و مسيحيان به سوى ديگر مراسم عبادى خود را انجام مى‌دهند و مسلمانان بايد مستقل باشند و لذا به فرمان قرآن، كعبه، قبله‌ى مستقل مسلمانان مى‌شود، تا استقلال در جهت‌گيرى آنان حفظ شود.
- مراعات حقوق ديگران را در اين مى‌بينيم كه حتّى يك نخ غصبى، نبايد در لباس نمازگزار باشد.
- توجّه به سياست را آنجا احساس مى‌كنيم كه در روايات مى‌خوانيم: نمازى كه همراه با پذيرش ولايت امام معصوم نباشد، قبول نيست.
- توجّه به نظم را در صف‌هاى منظّم نماز جماعت و توجّه به شهدا را در تربت كربلا و توجّه به بهداشت محيط را در سفارش‌هايى كه براى پاكى و نظافت مسجد و مسجدى‌ها داده شده است، مى‌بينيم.
- توجّه به خدا را در تمام نماز، توجّه به معاد را در «مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ»، توجّه به انتخاب راه
«1». عنكبوت، 45.
جلد 7 - صفحه 264
را در «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ»، انتخاب همراهان خوب را در «صِراطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ»، پرهيز از منحرفان و غضب شدگان را در «غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَ لَا الضَّالِّينَ»، توجّه به نبوّت و اهل‌بيت پيامبر صلى الله عليه و آله را در تشهّد و توجّه به پاكان و صالحان را در «السلام علينا و على عباد الله الصالحين» مى‌بينيم.
- توجّه به تغذيه‌ى سالم را آنجا مى‌بينيم كه در حديث آمده است: اگر كسى مشروبات الكلى مصرف كند، تا چهل روز نمازش قبول نيست.
- آراستگى ظاهر را آنجا مى‌بينيم كه سفارش كرده‌اند از بهترين لباس، عطر و زينت در نماز استفاده كنيم و حتّى زنها وسايل زينتى خود را در نماز همراه داشته باشند.
- توجّه به همسر را آنجا مى‌بينيم كه در حديث مى‌خوانيم: اگر ميان زن و شوهرى كدورت باشد و يا يكديگر را بيازارند و بد زبانى كنند، نماز هيچ كدام پذيرفته نيست.
اينها گوشه‌اى از آثار و توجّهاتى بود كه در ضمن نماز به آن متذكّر مى‌شويم. امام خمينى قدس سره فرمود: «نماز، كارخانه‌ى انسان‌سازى است».
امر به معروف و نهى از منكر
امر به معروف، يعنى سفارش به خوبى‌ها و نهى از منكر، يعنى بازداشتن از بدى‌ها.
انجام اين دو امر مهم نياز به سنّ خاصّى ندارد، زيرا لقمان به فرزندش مى‌گويد: يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ ...
امر به معروف، نشانه‌ى عشق به مكتب، عشق به مردم، علاقه به سلامتى جامعه و نشانه‌ى آزادى بيان، غيرت دينى، ارتباط دوستانه بين مردم و نشانه‌ى فطرت بيدار و نظارت عمومى و حضور در صحنه است.
امر به معروف و نهى از منكر، سبب تشويق نيكوكاران، آگاه كردن افراد جاهل، هشدار براى جلوگيرى از خلاف و ايجاد نوعى انضباط اجتماعى است. قرآن مى‌فرمايد: شما مسلمانان بهترين امّت هستيد، زيرا امر به معروف و نهى از منكر مى‌كنيد. «1»
«1». آل عمران، 110.
جلد 7 - صفحه 265
حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد: امر به معروف و نهى از منكر، مصلحت عامّه است. «1» چنانكه در حديث ديگر مى‌خوانيم: كسى كه جلوى منكر را نگيرد، مانند كسى است كه مجروحى را در جاده رها كند تا بميرد. «2»
پيامبرانى همچون حضرت داود و حضرت عيسى عليهما السلام به كسانى كه نهى از منكر نمى‌كنند، لعنت فرستاده‌اند. «3»
قيام امام حسين عليه السلام براى امر به معروف و نهى از منكر بود. «انما خرجت لطلب الاصلاح فى امة جدى اريد ان آمر بالمعروف و انهى عن المنكر» «4»
در حديث مى‌خوانيم: به واسطه‌ى امر به معروف و نهى از منكر، تمام واجبات به پا داشته مى‌شود. «5»
قرآن مى‌فرمايد: اگر در مجلسى به آيات الهى توهين مى‌شود، جلسه را به عنوان اعتراض ترك كنيد تا مسير بحث عوض شود. «6»
انسان بايد هم در دل از انجام گناه ناراحت باشد، هم با زبان، آن را نهى كند و هم با اعمال قدرت و قانون، مانع انجام آن شود.
اگر كسى را به كار خوبى دعوت كرديم، در پاداش كارهاى خوب او نيز شريك هستيم، ولى اگر در برابر فساد، انحراف و گناه ساكت نشستيم، به تدريج فساد رشد مى‌كند و افراد فاسد و مفسد بر مردم حاكم خواهند شد.
سكوت و بى تفاوتى در مقابل گناه، سبب مى‌شود كه گناه كردن عادّى شود، گنهكار جرأت پيدا كند، ما سنگدل شويم، شيطان راضى گردد و خدا بر ما غضب نمايد.
امر به معروف و نهى از منكر، دو وظيفه‌ى الهى است و توهّماتى از اين قبيل كه: گناه ديگران كارى به ما ندارد، آزادى مردم را سلب نكنيم، من اهل ترس وخجالت هستم، با يك گل كه بهار نمى‌شود، عيسى به دين خود موسى به دين خود، ما را در يك قبر قرار
«1». نهج البلاغه، حكمت 252.
«2». كنز العمّال، ج 3، ص 170.
«3». مائده، 78.
«4». بحار، ج 44، ص 328.
«5». كافى، ج 5، ص 55.
«6». نساء، 140 و انعام، 67.
جلد 7 - صفحه 266
نمى‌دهند، ديگران هستند، من چرا امر به معروف كنم؟ با نهى از منكر، دوستان يا مشتريان خود را از دست مى‌دهم، و امثال آن، نمى‌توانند اين تكليف را از دوش ما بردارند. البتّه امر به معروف و نهى از منكر بايد آگاهانه، دلسوزانه، عاقلانه وحتّى المقدور مخفيانه باشد.
گاهى بايد خودمان بگوييم، ولى آنجا كه حرف ما اثر ندارد، وظيفه ساقط نمى‌شود، بلكه بايد از ديگران بخواهيم كه آنان بگويند.
حتّى اگر براى مدّت كوتاهى مى‌توان جلوى فساد را گرفت، بايد گرفت و اگر با تكرار مى‌توان به نتيجه رسيد، بايد تكرار كرد.
پانویس
- پرش به بالا ↑ تفسير احسن الحديث، سید علی اکبر قرشی،، ج8، ص: 246
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
آرشیو عکس و تصویر
.jpg)
.jpg)
