مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

سید ابوالحسن اصفهانی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(آرشیو عکس و تصویر)
 
(۳۴ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{متوسط}}
+
{{خوب}}
'''آيت‌الله سيد ابوالحسن اصفهاني''' (1284 تا 1365 ق) از شاگردان ممتاز آخوند خراسانی بود. او بعد از رحلت آیت الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی در سال ۱۳۵۵ ق به مرجعیت رسید و پس از وفات سایر شاگردان آخوند مثل مرحوم میرزا حسین نائینی و آقا ضیاء عراقی، در سال ۱۳۶۱ مرجعیت شیعه منحصر در ایشان شد.
+
'''آیت‌الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی''' (۱۲۸۴ - ۱۳۶۵ ق)، از مراجع و فقهای مجاهد [[شیعه]] و از شاگردان ممتاز [[آخوند خراسانی]] بود. آیت‌الله اصفهانی افزون بر اشتغالات علمی، از فعالیت سیاسی نیز به دور نبود و در برهه‌های حساس از تاریخ معاصر نقش مؤثری داشته است.
  
==ولادت==
+
{{شناسنامه عالم
سید ابوالحسن اصفهانی در روستای مَدیسه از توابع [[لنجان]] [[اصفهان]] زاده شد؛ اجداد او از [[سادات موسوی]] [[بهبهان]] بوده‌اند که نسب آن‎ها به موسی بن [[ابراهیم بن موسی بن جعفر(ع)|ابراهیم]] بن [[امام موسی کاظم (ع)]] می‌رسد.<ref> وجیزه در زندگانی آیةالله اصفهانی، ص۱۲-۱۳ </ref>
+
|نام کامل = سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی
 +
|تصویر=[[پرونده:Esfahani.jpg|۲۲۰px|center]]
 +
|زادروز = ۱۲۸۴ هجری
 +
|زادگاه = [[اصفهان]]
 +
|وفات = ۱۳۶۵ هجری
 +
|مدفن = [[نجف]]، [[حرم امیرالمؤمنین علیه السلام|حرم امام علی علیه‌السلام]]
 +
|اساتید =  [[آخوند ملا محمد کاشانی |ملا محمد کاشانی]]، [[جهانگیرخان قشقایی]]، [[میرزا حبیب الله رشتی]]، [[آخوند خراسانی]]،...
 +
|شاگردان = [[سید محسن حکیم]]، [[سید محمدهادی میلانی]]، [[سید محمد حسن بجنوردی|میرزا حسن بجنوردی]] و [[سید محمود شاهرودی]]،...
 +
|آثار = وسیلة النجاة، صراط النجاة، ذخیرة الصالحین، مناسک حج، حاشیه بر [[عروة الوثقی]]،...
 +
}}
  
==تحصیلات==
+
==ولادت و خاندان==
سيد ابوالحسن اصفهانی مقدمات علوم را در قريه مديسه فراگرفت و در آغاز جواني به اصفهان رفت و در مدرسه نيماورد تحصيلات خود را ادامه داد. وي پس از گذراندن سطوح [[فقه]] و [[اصول]] در درس خارج شرکت نمود. از استادان او در اصفهان آخوند ملا محمد کاشاني از مدرسان علوم عقلي و رياضي، سيد مهدي نحوي، سيد محمدباقر درچه اي، سيد هاشم چارسوقي، ابوالمعالي کلباسي و جهانگير خان قشقايي را برشمرده اند. وي در سال 1308 ه.ق در بيست و چهار سالگي براي ادامه تحصيلات عازم [[نجف]] اشرف شد و در مدرسه صدر ساکن شد و از محضر درس استادان بزرگ فقه و اصول در حوزه نجف نظیر ميرزا حبيب الله رشتي و آخوند خراساني بهره برد. از ميان همه استادان، اصفهاني بيش از همه يعني حدود 17 سال از درس آخوند خراساني استفاده نمود و جزو نزديکترين شاگردان و اصحاب اين استاد به شمار مي رفت.<ref>امین، حسن، «اصفهاني، آقا سيد ابوالحسن»، در دايرة المعارف بزرگ اسلامي، ج9، ص 212ـ213. </ref>
+
سید ابوالحسن موسوی اصفهانی در سال ۱۲۸۴ قمری در روستای مَدیسه از توابع شهرستان لنجان [[اصفهان]] زاده شد؛ اجداد او از [[سادات]] موسوی بهبهان بوده‌اند که نسب آن‎ها به موسی بن ابراهیم بن [[امام موسی کاظم (ع)|امام موسی کاظم]] (علیه السلام) می‌رسد.<ref> میبدی، ناصر، وجیزه در زندگانی آیةالله اصفهانی، مشهد، ۱۳۶۸ش، ص۱۲-۱۳ </ref>
  
==مرجعیت==
+
==تحصیلات و استادان==
سيد ابوالحسن اصفهانی همزمان با حضور در درس خارج آخوند خراساني، خود به تدريس رسائل و کفايه اشتغال داشت. پس از وفات آخوند خراساني بعضي از مردم خراسان براي تقليد به او مراجعه مي‌کردند. ميرزا محمدتقي شيرازي (ميرزاي دوم) نخستين مرجعي بود که احتياطات خود را به اصفهان ارجاع داد. پس از وفات آيات: نائيني و حائري يزدي در 1355 ق و آقا ضياء عراقي در 1361 ق، مرجعيت تقليد شيعيان در بخش عمده جهان تشيع در شخص اصفهاني منحصر شد. وي شمار بسياري از مجتهدان بزرگ و محققان برجسته فقه و اصول را همچون سيد محسن حکيم، سيد هادي ميلاني، ميرزا حسن بجنوردي، سيد محمود شاهرودي و سيد محمدحسين طباطبايي در دوران تدريس ممتد و مستمر خود در حوزه نجف تربيت کرد.<ref>امین، حسن، «اصفهاني، آقا سيد ابوالحسن»، در دايرة المعارف بزرگ اسلامي، ج9، ص 213. </ref>
+
سید ابوالحسن اصفهانی مقدمات علوم را در زادگاهش فراگرفت و در آغاز جوانی به [[اصفهان]] رفت و در مدرسه نیماورد تحصیلات خود را ادامه داد. وی پس از گذراندن سطوح [[فقه]] و [[اصول فقه‌‌‌‌|اصول]] در درس خارج شرکت نمود. از استادان او در اصفهان، [[آخوند ملا محمد کاشانی]] از مدرسان علوم عقلی و [[ریاضی]]، سید مهدی نحوی، [[سید محمدباقر درچه ای]]، [[سید محمدهاشم چهارسوقی|سید هاشم چارسوقی]]، [[ابوالمعالی اصفهانی|ابوالمعالی کلباسی]] و [[جهانگیر خان قشقایی]] را برشمرده اند.  
  
==فعالیت های سیاسی و فرهنگی==
+
وی در سال ۱۳۰۸ ه.ق در بیست و چهار سالگی برای ادامه تحصیلات عازم [[نجف]] اشرف شد و در مدرسه صدر ساکن شد و از محضر درس استادان بزرگ فقه و اصول در حوزه نجف نظیر [[میرزا حبیب الله رشتی]] و [[آخوند خراسانی]] بهره برد. از میان همه استادان، اصفهانی بیش از همه یعنی حدود ۱۷ سال از درس آخوند خراسانی استفاده نمود و جزو نزدیکترین شاگردان و اصحاب این استاد به شمار می رفت.<ref>امین، حسن، «اصفهانی، آقا سید ابوالحسن»، در دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص ۲۱۲ـ۲۱۳. </ref>
آيت‌الله اصفهاني افزون بر اشتغالات علمي، از فعاليت سياسي نيز به دور نبود و در برهه هاي حساس از تاريخ معاصر نقش مؤثري داشته است.
 
  
از ورود اصفهاني به حوزه نجف چيزي نگذشته بود که جنبش تحريم تنباکو به رهبري ميرزا حسن شيرازي در 1309 ق شروع شد و بي شک حضور او در حوزه [[عراق]] در اوج برخورد روحانيت شيعه با ناصرالدين شاه براي آقا سيد ابوالحسن که در آن وقت مجتهدي بيست و پنج ساله بود، تجربه سياسي آموزنده اي بوده است. اين آگاهي سياسي، بعدها از رهگذر نزديکي و محرميتي که اصفهاني به استادش آخوند خراساني ــ طرفدار جدي مشروطيت ــ داشت وسيع تر و عميق تر شد. آخوند خراساني به اصول حکومت مشروطه و محدودکردن قدرت استبداد اعتقاد داشت و اصفهاني در اين آراء و افکار، پيرو استاد خود بود. بر پايه همين پيشينه، آخوند خراساني و شيخ عبدالله مازندراني در 3 [[جمادی الاول]] 1328، اصفهاني را در اجراي اصل دوم متمم قانون اساسي 1325 ق در شمار يکي از پنج مجتهد طراز اول «مطلع از مقتضيات زمان» براي احراز انطباق مصوبات قانوني مجلس شوراي ملي با احکام فقه شيعه به مجلس معرفي کردند اما رأي وي در نهايت بر ادامه سکونت در نجف اشرف قرار گرفت و طي تلگرافي به تاريخ 2 [[ذی القعده]] 1328 به مجلس شوراي ملي، از شرکت در اين کار عذرخواست.<ref>«اصفهاني، آقا سيد ابوالحسين»، دايرة المعارف بزرگ اسلامي، ج9، ص 212ـ213./محمدحسن رجبي، علماي مجاهد، (تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامي، 1382)، ص57ـ58.</ref>
+
==تدریس و مرجعیت==
 +
سید ابوالحسن اصفهانی همزمان با حضور در درس خارج [[آخوند خراسانی]]، خود به تدریس [[فرائد الاصول (کتاب)|رسائل]] و [[کفایة الاصول (کتاب)|کفایه]] اشتغال داشت. وی شمار بسیاری از مجتهدان بزرگ و محققان برجسته [[فقه]] و [[اصول فقه‌‌‌‌|اصول]] را همچون [[سید محسن حکیم]]، [[سید محمدهادی میلانی]]، [[سید محمد حسن بجنوردی|میرزا حسن بجنوردی]]، [[سید محمود شاهرودی]] و [[سید محمدحسین طباطبایی]] در دوران تدریس ممتد و مستمر خود در حوزه [[نجف]] تربیت کرد.<ref>امین، حسن، «اصفهانی، آقا سید ابوالحسن»، در دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص ۲۱۳. </ref>  
  
آيت‌الله اصفهاني در نهضت استقلال عراق به همراه علماي ديگر نقش مؤثري داشت. در [[ذی الحجه]] 1340 نشست بزرگي در خانه اصفهاني تشکيل شد که به رد صريح قيمومت انگليس و از ميان برداشتن هر گونه قدرت خارجي براي حکومت عراق تأکيد داشت. اقدامات علما مقامات انگليس و فيصل را سخت خشمگين ساخت و تصميم به مقاومت جدي در برابر علما گرفتند. يکي از اقدامات آنها تبعيد شيخ محمد خالصي زاده و سيد محمد صدر از [[کاظمين]] به ايران و تبعيد شيخ مهدي خالصي به حجاز بود.([[ذی القعده]] 1341)
+
پس از وفات آخوند خراسانی، بعضی از مردم [[خراسان]] برای [[تقلید]] به او مراجعه می‌کردند. [[میرزا محمدتقی شیرازی]] (میرزای دوم) نخستین مرجعی بود که احتیاطات خود را به سید اصفهانی ارجاع داد. پس از وفات آیت الله [[میرزا محمدحسین نائینی|نائینی]] و [[شیخ عبد الکریم حائری یزدی|حائری یزدی]] در ۱۳۵۵ ق و [[آقا ضیاءالدین عراقی|آقا ضیاء عراقی]] در ۱۳۶۱ ق، [[مرجعیت]] تقلید شیعیان در بخش عمده جهان [[تشیع]] در شخص سید ابوالحسن اصفهانی منحصر شد.
  
اصفهاني و نائيني و ساير علماي [[شيعه]] از اين اقدام برآشفتند و به عنوان اعتراض از عراق خارج شدند و رهسپار قم گشتند. اما اين تصميمي موقت بود و عاقبت فرمانرواي انگليسي عراق به تغيير تبعيدگاه خالصي از حجاز به ايران و نيز بازگشت مراجع تقليد شيعه از ايران به عراق رضا داد. در پي آن اصفهاني و همراهانش پس از حدود 11 ماه اقامت در ايران در 18 [[رمضان]] 1342 به عراق بازگشتند.
+
==آثار و تألیفات==
 +
آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی آثار متعدد و متنوعی به جای گذارده است. ایشان رساله‌ای نگاشتند که نام آن «وسیلة النجاة» می‌باشد و به سبب [[مرجعیت]] عامی که داشتند به فارسی و اردو نیز ترجمه شد که ترجمه فارسی آن «صراط النجاة» و ترجمه اردوئی آن «طریق النجاة» می‌باشد.<ref> فرهنگ معین، بخش اعلام، ج ۵، ص ۱۵۴.</ref>
 +
[[پرونده:Wn.jpg|thumb|left|وسیله النجاة - رساله عمليه آیت‌الله العظمی سيد ابوالحسن موسوى اصفهانى]]
 +
آثار دیگر ایشان عبارتند از:
  
فعاليت اصفهاني پيش از بازگشتش به عراق، صرفاً بر کارهاي فرهنگي به عنوان جزئي از وظايف ديني خود متمرکز شد. او نسبت به تأسيس مدارس غيردولتي و دايرنمودن انتشارات اسلامي و همچنين تقويت موقعيت حوزه علميه نجف، همچنين به توسعه ساخت مساجد، حسينيه ها، تربيت علما و خطبا و فرستادن آنها به شهرها و روستاها اقدام کرد.<ref name=":0">اکبر مشعوف، آيت‌الله سيد ابوالحسن اصفهاني [http://www.iichs.org/index.asp?id=893&doc_cat=7 موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران]، تاریخ بازیابی: 8 آذرماه 1392.</ref>
+
#صراط النجاة؛
 +
#ذخیرة الصالحین؛
 +
#مناسک حج؛
 +
#حاشیه بر تبصرة المتعلمین [[علامه حلی]]؛
 +
#حاشیه بر [[عروة الوثقی]]؛
 +
#حاشیه بر نجاة العباد [[صاحب جواهر]]؛
 +
#حاشیه بر ذخیرة العباد [[محمد فاضل شربیانی|فاضل شربیانی]]
 +
#حاشیه بر مناسک الحج [[شیخ مرتضی انصاری]].<ref name=":۰" />
  
==وفات==
+
==فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی==  
آيت‌الله سید ابوالحسن اصفهاني در 9 [[ذی الحجه]] سال 1365 ق، مطابق با سیزدهم آبان 1325 ه.ش ، وفات نمود. رحلت او شور و غوغایی بی سابقه در مردم عراق ، ایران ، پاکستان و هندوستان و تمام بلاد شیعه نشین ایجاد کرد که تا آن روز بی سابقه بود. منقول است از «آیه الله العظمی مرعشی نجفی(ره)» که وقتی جنازه مطهر آيت‌الله اصفهانی در صحن مطهر علوی بود، «آیه الله شیخ محمد حسین کاشف الغطاء» خطاب به جنازه، این جمله جاودانی را انشاء کرد:
+
آیت‌الله اصفهانی افزون بر اشتغالات علمی، از فعالیت سیاسی نیز به دور نبود و در برهه های حساس از تاریخ معاصر نقش مؤثری داشته است.
  
«هنیا لک یا ابا الحسن ، عشت سعیدا و مت حمیدا قد انسیت الماضین و اتعبت الباقین کانک قد ولدت مرتین
+
از ورود سید اصفهانی به حوزه [[نجف]] چیزی نگذشته بود که جنبش تحریم تنباکو به رهبری [[میرزا محمدحسن شیرازی|میرزا حسن شیرازی]] در ۱۳۰۹ ق شروع شد و بی شک حضور او در حوزه [[عراق]] در اوج برخورد روحانیت [[شیعه]] با ناصرالدین شاه برای آقا سید ابوالحسن که در آن وقت مجتهدی بیست و پنج ساله بود، تجربه سیاسی آموزنده ای بوده است. این آگاهی سیاسی، بعدها از رهگذر نزدیکی و محرمیتی که اصفهانی به استادش [[آخوند خراسانی]] - طرفدار جدی [[مشروطیت]] - داشت وسیع تر و عمیق تر شد. آخوند خراسانی به اصول حکومت مشروطه و محدودکردن قدرت استبداد اعتقاد داشت و اصفهانی در این آراء و افکار، پیرو استاد خود بود. بر پایه همین پیشینه، آخوند خراسانی و [[آیت الله عبدالله مازندرانی|شیخ عبدالله مازندرانی]] در ۳ [[جمادی الاول]] ۱۳۲۸، اصفهانی را در اجرای اصل دوم متمم قانون اساسی ۱۳۲۵ ق در شمار یکی از پنج مجتهد طراز اول «مطلع از مقتضیات زمان» برای احراز انطباق مصوبات قانونی مجلس شورای ملی با [[احکام]] فقه شیعه به مجلس معرفی کردند، اما رأی وی در نهایت بر ادامه سکونت در نجف اشرف قرار گرفت و طی تلگرافی به تاریخ ۲ [[ذی القعده]] ۱۳۲۸ به مجلس شورای ملی، از شرکت در این کار عذر خواست.<ref>امین، حسن، «اصفهانی، آقا سید ابوالحسن»، در دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص ۲۱۲ـ۲۱۳./محمدحسن رجبی، علمای مجاهد، (تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۸۲)، ص۵۷ـ۵۸.</ref>
  
(گوارا باد بر تو نزول بر معبود خویش . زندگی سعادتمندانه و مرگ و رحلت پسندیده ای داشتی . زندگی تو آن چنان با شکوه و توام با تدبیر بود که بزرگان گذشته رابه بوته فراموشی سپردی و آیندگان را به تعب افکندی . گویا تو دوبار به جهان آمده بودی . یک بار تجربه و درایت کسب نموده و بار دیگر آن را به کار بسته بودی . . . »<ref>عقيقي بخشايشي، فقهاي نامدار شيعه</ref>
+
آیت‌الله اصفهانی در نهضت استقلال [[عراق]] به همراه علمای دیگر نیز نقش مؤثری داشت. در [[ذی الحجه]] ۱۳۴۰، نشست بزرگی در خانه سید اصفهانی تشکیل شد که به رد صریح قیمومت انگلیس و از میان برداشتن هر گونه قدرت خارجی برای حکومت عراق تأکید داشت. اقدامات علمای شیعه، مقامات انگلیس و ملک فیصل را سخت خشمگین ساخت و تصمیم به مقاومت جدی در برابر علما گرفتند. یکی از اقدامات آنها تبعید شیخ [[محمد خالصی زاده]] و سید محمد صدر از [[کاظمین]] به [[ایران]] و تبعید [[محمد مهدی خالصی|شیخ مهدی خالصی]] در [[ذی القعده]] ۱۳۴۱ به [[حجاز]] بود.
  
پيکر او در جوار استادش آخوند خراساني به خاک سپرده شد.
+
آیت‌الله اصفهانی و [[میرزا محمدحسین نائینی|آیت‌الله نائینی]] و سایر علمای [[شیعه]] از این اقدام برآشفتند و به عنوان اعتراض از عراق خارج شدند و رهسپار [[قم]] گشتند. اما این تصمیمی موقت بود و عاقبت، فرمانروای انگلیسی عراق، به تغییر تبعیدگاه آیت‌الله خالصی از [[حجاز]] به ایران و نیز بازگشت مراجع تقلید شیعه از [[ایران]] به [[عراق]] رضایت داد. در پی آن آیت‌الله اصفهانی و همراهانش پس از حدود ۱۱ ماه اقامت در ایران، در ۱۸ [[رمضان]] ۱۳۴۲ به عراق بازگشتند.
  
==فرزندان==
+
فعالیت سید ابوالحسن اصفهانی پیش از بازگشتش به عراق، صرفاً بر کارهای [[فرهنگ|فرهنگی]] به عنوان جزئی از وظایف دینی خود متمرکز شد. او نسبت به تأسیس مدارس غیردولتی و دایرنمودن انتشارات اسلامی و همچنین تقویت موقعیت [[حوزه علمیه|حوزه علمیه]] نجف، همچنین به توسعه ساخت [[مسجد|مساجد]]، [[حسینیه|حسینیه ها]]، تربیت علما و خطبا و فرستادن آنها به شهرها و روستاها اقدام کرد.<ref name=":۰">مشعوف، اکبر، آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی [http://www.iichs.org/index.asp?id=۸۹۳&doc_cat=۷ موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران]، تاریخ بازیابی: ۸ آذرماه ۱۳۹۲.</ref>
سيد ابوالحسن اصفهاني دو همسر داشت:
 
  
*دختر حاج عبدالرحيم بوشهري. سيد از اين همسرش فرزندي نداشت.
+
==وفات==
*دختر حاج ابوتراب که سيد از او صاحب چهار پسر و پنج دختر شد. فرزندان پسر او که همه به سلک روحانیت در آمدند عبارتند از:
+
مرحوم آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی در ۹ [[ذی الحجه]] سال ۱۳۶۵ ق (مطابق با سیزدهم آبان ۱۳۲۵ ه.ش)، وفات نمود و پیکر مطهر او در [[حرم امیرالمؤمنین علیه السلام|حرم امیرالمومنین]] (علیه السلام) در جوار استادش [[آخوند خراسانی]] به خاک سپرده شد.  
 
 
#علامه شهيد محمدحسن اصفهاني
 
#حجت الاسلام والمسلمين سيد محمد
 
#آيت الله سيد علي
 
#حجت الاسلام سيد حسين<ref name=":0" />
 
  
==آثار==
+
از [[سید شهاب الدین مرعشی نجفی|آیة الله مرعشی نجفی]] نقل شده است که وقتی جنازه آیت‌الله اصفهانی در صحن مطهر علوی بود، شیخ [[محمد حسین کاشف الغطاء]] خطاب به جنازه، این جمله جاودانی را انشاء کرد: «هنیئا لک یا ابا الحسن، عشت سعیدا و متّ حمیدا قد انسیت الماضین و اتعبت الباقین کانک قد ولدت مرتین»؛ گوارا باد بر تو ای ابوالحسن. زندگی سعادتمندانه و مرگ و رحلت پسندیده ای داشتی. زندگی تو آن چنان با شکوه و توام با تدبیر بود که بزرگان گذشته را به بوته فراموشی سپردی و آیندگان را به تعب افکندی. گویا تو دوبار به جهان آمده بودی.<ref>عقیقی بخشایشی، فقهای نامدار شیعه.</ref>
آيت‌الله اصفهاني آثار متعدد و متنوعي به جاي گذارده است. ایشان رساله‌ای نگاشتند كه نام آن وسیله النجاه می‌باشد و به سبب مرجعیت عامی که داشتند به فارسی و اردو نیز ترجمه شد كه ترجمه فارسی آن صراط النجاه و ترجمه اردوئی آن طریق النجاه می‌باشد.<ref> فرهنگ معین، بخش اعلام، ج 5، ص 154.</ref>
 
آثار دیگر او عبارتند از: وسيلة النجاة؛ صراط النجاة؛ ذخيرة الصالحين؛ مناسک حج؛ حاشيه بر تبصره علامه حلي؛ حاشيه بر عروة الوثقي؛ حاشيه بر نجاة العباد صاحب جواهر؛ حاشيه بر ذخيرة العباد فاضل شربياني و حاشيه بر مناسک الحج شيخ مرتضي انصاري<ref name=":0" />
 
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==
 
<references />
 
<references />
 +
 +
==منابع==
 +
 +
*میبدی، ناصر، وجیزه در زندگانی آیةالله اصفهانی، مشهد، ۱۳۶۸ش.
 +
*امین، حسن، «اصفهانی، آقا سید ابوالحسن»، در دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹.
 +
*عقیقی بخشایشی، تلخیص از کتاب فقهای نامدار شیعه، صفحه ۳۸۲.
 +
*مشعوف، اکبر، آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی، [http://www.iichs.org/index.asp?id=893&doc_cat=7 موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران]، تاریخ بازیابی: ۸ آذرماه ۱۳۹۲.
 +
 +
==آرشیو عکس و تصویر==
 +
<gallery mode="packed" heights="170">
 +
پرونده:اصفهانی (1).jpg|alt=آسید ابوالحسن اصفهانی و حهانگیرخان قشقایی و صاحب فصول|از راست: [[سید ابوالحسن اصفهانی|سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی]]، [[جهانگیر خان قشقایی|جهانگیرخان قشقایی]] و [[محمدحسین حائری اصفهانی|عبدالرحیم حائری اصفهانى]]
 +
پرونده:اصفهانی (2).jpg|alt=آسید ابوالحسن اصفهانی و آیت الله نایینی|از راست: جواد جواهری، [[سید ابوالحسن اصفهانی|سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی]] و [[میرزا محمدحسین نائینی|محمدحسین نائینی]]
 +
پرونده:اصفهانی (3).jpg|درس خارج سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی
 +
پرونده:اصفهانی (5).jpg|نماز جماعت در [[حرم امیرالمؤمنین علیه السلام|حرم امیرالمومنین امام علی علیه السلام]] به امامت سید ابوالحسن مدیسه ای اصفهانی
 +
پرونده:اصفهانی (6).jpg|سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی
 +
پرونده:اصفهانی (7).jpg|[[سید ابوالحسن اصفهانی|سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی]] و [[سید عبدالله بهبهانی|سید عبدالله موسوی بهبهانی]]
 +
پرونده:اصفهانی (8).jpg|سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی در منزل شخصی در [[نجف]]
 +
پرونده:اصفهانی (10).jpg|آخرین روزهای حیات سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی
 +
پرونده:اصفهانی (9).jpg|قبر سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی روبروی ایوان طلای حرم امام علی علیه السلام
 +
</gallery>
 +
 +
[[رده:علمای قرن چهاردهم|اصفهانی،سید ابوالحسن]]
 
[[رده:مراجع تقلید]]
 
[[رده:مراجع تقلید]]
[[رده:علمای قرن چهاردهم]]
+
[[رده:فقیهان]]
 +
[[رده:مدفونین در حرم امام علی علیه السلام]]
 
[[رده: مقاله های مهم]]
 
[[رده: مقاله های مهم]]
 
{{سنجش کیفی
 
{{سنجش کیفی
 
|سنجش=شده
 
|سنجش=شده
|شناسه= ضعیف
+
|شناسه= خوب
|عنوان بندی مناسب= ضعیف
+
|عنوان بندی مناسب= خوب
|کفایت منابع و پی نوشت ها= متوسط
+
|کفایت منابع و پی نوشت ها= خوب
 
|رعایت سطح مخاطب عام= خوب
 
|رعایت سطح مخاطب عام= خوب
 
|رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب
 
|رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب
|جامعیت= متوسط
+
|جامعیت= خوب
 
|رعایت اختصار= خوب
 
|رعایت اختصار= خوب
 
|سیر منطقی= خوب
 
|سیر منطقی= خوب

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۱۲

آیت‌الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی (۱۲۸۴ - ۱۳۶۵ ق)، از مراجع و فقهای مجاهد شیعه و از شاگردان ممتاز آخوند خراسانی بود. آیت‌الله اصفهانی افزون بر اشتغالات علمی، از فعالیت سیاسی نیز به دور نبود و در برهه‌های حساس از تاریخ معاصر نقش مؤثری داشته است.

۲۲۰px
نام کامل سید ابوالحسن موسوی مدیسه ای اصفهانی
زادروز ۱۲۸۴ هجری
زادگاه اصفهان
وفات ۱۳۶۵ هجری
مدفن نجف، حرم امام علی علیه‌السلام

Line.png

اساتید

ملا محمد کاشانی، جهانگیرخان قشقایی، میرزا حبیب الله رشتی، آخوند خراسانی،...

شاگردان

سید محسن حکیم، سید محمدهادی میلانی، میرزا حسن بجنوردی و سید محمود شاهرودی،...

آثار

وسیلة النجاة، صراط النجاة، ذخیرة الصالحین، مناسک حج، حاشیه بر عروة الوثقی،...


ولادت و خاندان

سید ابوالحسن موسوی اصفهانی در سال ۱۲۸۴ قمری در روستای مَدیسه از توابع شهرستان لنجان اصفهان زاده شد؛ اجداد او از سادات موسوی بهبهان بوده‌اند که نسب آن‎ها به موسی بن ابراهیم بن امام موسی کاظم (علیه السلام) می‌رسد.[۱]

تحصیلات و استادان

سید ابوالحسن اصفهانی مقدمات علوم را در زادگاهش فراگرفت و در آغاز جوانی به اصفهان رفت و در مدرسه نیماورد تحصیلات خود را ادامه داد. وی پس از گذراندن سطوح فقه و اصول در درس خارج شرکت نمود. از استادان او در اصفهان، آخوند ملا محمد کاشانی از مدرسان علوم عقلی و ریاضی، سید مهدی نحوی، سید محمدباقر درچه ای، سید هاشم چارسوقی، ابوالمعالی کلباسی و جهانگیر خان قشقایی را برشمرده اند.

وی در سال ۱۳۰۸ ه.ق در بیست و چهار سالگی برای ادامه تحصیلات عازم نجف اشرف شد و در مدرسه صدر ساکن شد و از محضر درس استادان بزرگ فقه و اصول در حوزه نجف نظیر میرزا حبیب الله رشتی و آخوند خراسانی بهره برد. از میان همه استادان، اصفهانی بیش از همه یعنی حدود ۱۷ سال از درس آخوند خراسانی استفاده نمود و جزو نزدیکترین شاگردان و اصحاب این استاد به شمار می رفت.[۲]

تدریس و مرجعیت

سید ابوالحسن اصفهانی همزمان با حضور در درس خارج آخوند خراسانی، خود به تدریس رسائل و کفایه اشتغال داشت. وی شمار بسیاری از مجتهدان بزرگ و محققان برجسته فقه و اصول را همچون سید محسن حکیم، سید محمدهادی میلانی، میرزا حسن بجنوردی، سید محمود شاهرودی و سید محمدحسین طباطبایی در دوران تدریس ممتد و مستمر خود در حوزه نجف تربیت کرد.[۳]

پس از وفات آخوند خراسانی، بعضی از مردم خراسان برای تقلید به او مراجعه می‌کردند. میرزا محمدتقی شیرازی (میرزای دوم) نخستین مرجعی بود که احتیاطات خود را به سید اصفهانی ارجاع داد. پس از وفات آیت الله نائینی و حائری یزدی در ۱۳۵۵ ق و آقا ضیاء عراقی در ۱۳۶۱ ق، مرجعیت تقلید شیعیان در بخش عمده جهان تشیع در شخص سید ابوالحسن اصفهانی منحصر شد.

آثار و تألیفات

آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی آثار متعدد و متنوعی به جای گذارده است. ایشان رساله‌ای نگاشتند که نام آن «وسیلة النجاة» می‌باشد و به سبب مرجعیت عامی که داشتند به فارسی و اردو نیز ترجمه شد که ترجمه فارسی آن «صراط النجاة» و ترجمه اردوئی آن «طریق النجاة» می‌باشد.[۴]

وسیله النجاة - رساله عمليه آیت‌الله العظمی سيد ابوالحسن موسوى اصفهانى

آثار دیگر ایشان عبارتند از:

  1. صراط النجاة؛
  2. ذخیرة الصالحین؛
  3. مناسک حج؛
  4. حاشیه بر تبصرة المتعلمین علامه حلی؛
  5. حاشیه بر عروة الوثقی؛
  6. حاشیه بر نجاة العباد صاحب جواهر؛
  7. حاشیه بر ذخیرة العباد فاضل شربیانی
  8. حاشیه بر مناسک الحج شیخ مرتضی انصاری.[۵]

فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی

آیت‌الله اصفهانی افزون بر اشتغالات علمی، از فعالیت سیاسی نیز به دور نبود و در برهه های حساس از تاریخ معاصر نقش مؤثری داشته است.

از ورود سید اصفهانی به حوزه نجف چیزی نگذشته بود که جنبش تحریم تنباکو به رهبری میرزا حسن شیرازی در ۱۳۰۹ ق شروع شد و بی شک حضور او در حوزه عراق در اوج برخورد روحانیت شیعه با ناصرالدین شاه برای آقا سید ابوالحسن که در آن وقت مجتهدی بیست و پنج ساله بود، تجربه سیاسی آموزنده ای بوده است. این آگاهی سیاسی، بعدها از رهگذر نزدیکی و محرمیتی که اصفهانی به استادش آخوند خراسانی - طرفدار جدی مشروطیت - داشت وسیع تر و عمیق تر شد. آخوند خراسانی به اصول حکومت مشروطه و محدودکردن قدرت استبداد اعتقاد داشت و اصفهانی در این آراء و افکار، پیرو استاد خود بود. بر پایه همین پیشینه، آخوند خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی در ۳ جمادی الاول ۱۳۲۸، اصفهانی را در اجرای اصل دوم متمم قانون اساسی ۱۳۲۵ ق در شمار یکی از پنج مجتهد طراز اول «مطلع از مقتضیات زمان» برای احراز انطباق مصوبات قانونی مجلس شورای ملی با احکام فقه شیعه به مجلس معرفی کردند، اما رأی وی در نهایت بر ادامه سکونت در نجف اشرف قرار گرفت و طی تلگرافی به تاریخ ۲ ذی القعده ۱۳۲۸ به مجلس شورای ملی، از شرکت در این کار عذر خواست.[۶]

آیت‌الله اصفهانی در نهضت استقلال عراق به همراه علمای دیگر نیز نقش مؤثری داشت. در ذی الحجه ۱۳۴۰، نشست بزرگی در خانه سید اصفهانی تشکیل شد که به رد صریح قیمومت انگلیس و از میان برداشتن هر گونه قدرت خارجی برای حکومت عراق تأکید داشت. اقدامات علمای شیعه، مقامات انگلیس و ملک فیصل را سخت خشمگین ساخت و تصمیم به مقاومت جدی در برابر علما گرفتند. یکی از اقدامات آنها تبعید شیخ محمد خالصی زاده و سید محمد صدر از کاظمین به ایران و تبعید شیخ مهدی خالصی در ذی القعده ۱۳۴۱ به حجاز بود.

آیت‌الله اصفهانی و آیت‌الله نائینی و سایر علمای شیعه از این اقدام برآشفتند و به عنوان اعتراض از عراق خارج شدند و رهسپار قم گشتند. اما این تصمیمی موقت بود و عاقبت، فرمانروای انگلیسی عراق، به تغییر تبعیدگاه آیت‌الله خالصی از حجاز به ایران و نیز بازگشت مراجع تقلید شیعه از ایران به عراق رضایت داد. در پی آن آیت‌الله اصفهانی و همراهانش پس از حدود ۱۱ ماه اقامت در ایران، در ۱۸ رمضان ۱۳۴۲ به عراق بازگشتند.

فعالیت سید ابوالحسن اصفهانی پیش از بازگشتش به عراق، صرفاً بر کارهای فرهنگی به عنوان جزئی از وظایف دینی خود متمرکز شد. او نسبت به تأسیس مدارس غیردولتی و دایرنمودن انتشارات اسلامی و همچنین تقویت موقعیت حوزه علمیه نجف، همچنین به توسعه ساخت مساجد، حسینیه ها، تربیت علما و خطبا و فرستادن آنها به شهرها و روستاها اقدام کرد.[۵]

وفات

مرحوم آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی در ۹ ذی الحجه سال ۱۳۶۵ ق (مطابق با سیزدهم آبان ۱۳۲۵ ه.ش)، وفات نمود و پیکر مطهر او در حرم امیرالمومنین (علیه السلام) در جوار استادش آخوند خراسانی به خاک سپرده شد.

از آیة الله مرعشی نجفی نقل شده است که وقتی جنازه آیت‌الله اصفهانی در صحن مطهر علوی بود، شیخ محمد حسین کاشف الغطاء خطاب به جنازه، این جمله جاودانی را انشاء کرد: «هنیئا لک یا ابا الحسن، عشت سعیدا و متّ حمیدا قد انسیت الماضین و اتعبت الباقین کانک قد ولدت مرتین»؛ گوارا باد بر تو ای ابوالحسن. زندگی سعادتمندانه و مرگ و رحلت پسندیده ای داشتی. زندگی تو آن چنان با شکوه و توام با تدبیر بود که بزرگان گذشته را به بوته فراموشی سپردی و آیندگان را به تعب افکندی. گویا تو دوبار به جهان آمده بودی.[۷]

پانویس

  1. میبدی، ناصر، وجیزه در زندگانی آیةالله اصفهانی، مشهد، ۱۳۶۸ش، ص۱۲-۱۳
  2. امین، حسن، «اصفهانی، آقا سید ابوالحسن»، در دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص ۲۱۲ـ۲۱۳.
  3. امین، حسن، «اصفهانی، آقا سید ابوالحسن»، در دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص ۲۱۳.
  4. فرهنگ معین، بخش اعلام، ج ۵، ص ۱۵۴.
  5. ۵٫۰ ۵٫۱ مشعوف، اکبر، آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، تاریخ بازیابی: ۸ آذرماه ۱۳۹۲.
  6. امین، حسن، «اصفهانی، آقا سید ابوالحسن»، در دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص ۲۱۲ـ۲۱۳./محمدحسن رجبی، علمای مجاهد، (تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۸۲)، ص۵۷ـ۵۸.
  7. عقیقی بخشایشی، فقهای نامدار شیعه.

منابع

  • میبدی، ناصر، وجیزه در زندگانی آیةالله اصفهانی، مشهد، ۱۳۶۸ش.
  • امین، حسن، «اصفهانی، آقا سید ابوالحسن»، در دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹.
  • عقیقی بخشایشی، تلخیص از کتاب فقهای نامدار شیعه، صفحه ۳۸۲.
  • مشعوف، اکبر، آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی، موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، تاریخ بازیابی: ۸ آذرماه ۱۳۹۲.

آرشیو عکس و تصویر