سخنان امام حسین(ع) با یارانشان در روز عاشورا: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | {{خوب}} | |
| − | برخى به برخى | + | * '''[[معانى الأخبار (کتاب)|معانی الاخبار]]''' به نقل از [[امام سجاد علیه السلام|امام زین العابدین]] علیه السلام سخنان حضرت را این گونه نقل می کنند: چون کار بر [[امام حسین علیه السلام|حسین]] علیه السلام سخت شد، همراهانش به او نگریستند و او حالى متفاوت داشت. همراهانش هر چه کار سخت تر مى شد، رنگشان دگرگون مى شد و مضطرب مى شدند و دلهایشان به تپش مى افتاد، اما امام و برخى یاران ویژه اش، رنگشان گلگون مى شد و اندامشان آرامش مى یافت و جانهایشان قرار مى گرفت. برخى به برخى دیگر گفتند: بنگرید که او باکى از مرگ ندارد! حسین علیه السلام به آنان فرمود: «اى بزرگ زادگان! شکیبا باشید. مرگ، جز پلى نیست که شما را از سختى و ناخوشى به سوى [[بهشت]] پُرگستره و نعمت جاویدان عبور مى دهد. کدامتان خوش ندارد که از زندان به قصر منتقل شود؟! و آن براى دشمنانتان مانند انتقال از قصر به زندان و شکنجه شدن است. پدرم از [[پیامبر اسلام|پیامبر خدا]] صلى الله علیه و آله برایم نقل کرد: دنیا، زندان مؤمن و بوستان کافر است و [[مرگ]] پل مؤمنان به بهشتهایشان و پل کافران به سوى [[جهنم|دوزخ]] است. نه [[دروغ]] مى گویم و نه به من دروغ گفته شده است». |
| + | * '''[[تاریخ دمشق (کتاب)|تاریخ دمشق]]''' (به نقل از بشر بن طانحه، از مردى از قبیله هَمْد) اینگونه بیان می کند: حسین بن على علیه السلام صبح روزى که به [[شهادت در راه خدا|شهادت]] رسید، برایمان سخنرانى کرد و پس از حمد و ثناى الهى فرمود: «بندگان خدا! از خدا پروا کنید و از دنیا برحذر باشید که اگر دنیا براى کسى مى مانْد و کسى در آن مى مانْد، [[پيامبران|پیامبران]] سزاوارترین افراد به ماندن و سزامندتر به خشنود شدن از قضاى الهى و خشنودتر به آن بودند؛ اما خداى متعال دنیا را براى آزمایش و اهلش را براى نابودى آفریده است. نوى آن کهنه و نعمتش زایل و شادى اش تلخ مى شود. سراى آن، فقط براى رسیدن و خانه اش براى دل کندن است. توشه برگیرید که بهترین توشه، [[تقوا|پرهیزکارى]] است و پروا کنید، شاید که رستگار شوید». | ||
| + | * در کتاب '''[[الخرائج والجرائح (کتاب)|الخرائج و الجرائح]]''' (به نقل از جابر، از [[امام باقر علیه السلام|امام باقر]] علیه السلام) این گونه نقل شده: [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] علیه السلام پیش از کشته شدن به یارانش فرمود: «پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمود: پسر عزیزم! تو بزودى به سوى [[عراق]] کشانده مى شوى و آن سرزمینى است که پیامبران و اوصیاى پیامبران آن را دیدار کرده اند و آن همان سرزمین صعَموراص است و تو در آنجا شهید مى شوى و گروهى از همراهانت با تو به شهادت مى رسند که درد شمشیرها را حس نمى کنند. سپس این [[آیه]] را [[تلاوت قرآن|تلاوت]] فرمود: «گفتیم: اى آتش! بر [[حضرت ابراهیم علیه السلام|ابراهیم]] سرد و سلامت باش». آتش جنگ بر تو و برایشان سرد و سلامت است. [سپس افزود:] پس مژده تان باد که ـ به خدا سوگند ـ، اگر ما را بکشند بر پیامبرمان وارد خواهیم شد! | ||
| + | * در '''[[الأمالی|الأمالى]]''' این چنین آمده است: حسین بن زید بن على از پدرانش نقل کرده است که: امام حسین علیه السلام روز حادثه [ى عاشورا]، سخن گفت و پس از حمد و ثناى الهى فرمود: «ستایش ویژه خدایى است که آخرت را براى پرهیزگاران قرار داد و آتش و کیفر را براى کافران. به خدا سوگند ما در این راه به طلب دنیا نیامده ایم تا درباره [ى بهشت] پروردگار خود به شک بیفتیم! شکیب ورزید که خدا با پرهیزگاران است و سراى آخرت برایتان بهتر است». گفتند: جانهایمان را فدایت مى کنیم. حسین بن زید بن على مى گوید: به خدا سوگند، آنان بر او (امام حسین علیه السلام) سبقت مى جستند تا پیش روى او به شهادت برسند و امام علیه السلام در شهادت آنان پاداش ببرد و برایشان آمرزش خواهى کند. | ||
| − | + | ==منابع== | |
| − | + | *محمد محمدی ری شهری و همکاران، [[دانشنامه امام حسین علیه السلام (کتاب)|دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ]]، ترجمه عبدالهادی مسعودی، ج۸، ص۱۳۹، دسترس در [http://www.hadith.net/n668-e5678-p165.html حدیث نت]. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
{{الگو:واقعه عاشورا}} | {{الگو:واقعه عاشورا}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۶:۰۶
- معانی الاخبار به نقل از امام زین العابدین علیه السلام سخنان حضرت را این گونه نقل می کنند: چون کار بر حسین علیه السلام سخت شد، همراهانش به او نگریستند و او حالى متفاوت داشت. همراهانش هر چه کار سخت تر مى شد، رنگشان دگرگون مى شد و مضطرب مى شدند و دلهایشان به تپش مى افتاد، اما امام و برخى یاران ویژه اش، رنگشان گلگون مى شد و اندامشان آرامش مى یافت و جانهایشان قرار مى گرفت. برخى به برخى دیگر گفتند: بنگرید که او باکى از مرگ ندارد! حسین علیه السلام به آنان فرمود: «اى بزرگ زادگان! شکیبا باشید. مرگ، جز پلى نیست که شما را از سختى و ناخوشى به سوى بهشت پُرگستره و نعمت جاویدان عبور مى دهد. کدامتان خوش ندارد که از زندان به قصر منتقل شود؟! و آن براى دشمنانتان مانند انتقال از قصر به زندان و شکنجه شدن است. پدرم از پیامبر خدا صلى الله علیه و آله برایم نقل کرد: دنیا، زندان مؤمن و بوستان کافر است و مرگ پل مؤمنان به بهشتهایشان و پل کافران به سوى دوزخ است. نه دروغ مى گویم و نه به من دروغ گفته شده است».
- تاریخ دمشق (به نقل از بشر بن طانحه، از مردى از قبیله هَمْد) اینگونه بیان می کند: حسین بن على علیه السلام صبح روزى که به شهادت رسید، برایمان سخنرانى کرد و پس از حمد و ثناى الهى فرمود: «بندگان خدا! از خدا پروا کنید و از دنیا برحذر باشید که اگر دنیا براى کسى مى مانْد و کسى در آن مى مانْد، پیامبران سزاوارترین افراد به ماندن و سزامندتر به خشنود شدن از قضاى الهى و خشنودتر به آن بودند؛ اما خداى متعال دنیا را براى آزمایش و اهلش را براى نابودى آفریده است. نوى آن کهنه و نعمتش زایل و شادى اش تلخ مى شود. سراى آن، فقط براى رسیدن و خانه اش براى دل کندن است. توشه برگیرید که بهترین توشه، پرهیزکارى است و پروا کنید، شاید که رستگار شوید».
- در کتاب الخرائج و الجرائح (به نقل از جابر، از امام باقر علیه السلام) این گونه نقل شده: امام حسین علیه السلام پیش از کشته شدن به یارانش فرمود: «پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمود: پسر عزیزم! تو بزودى به سوى عراق کشانده مى شوى و آن سرزمینى است که پیامبران و اوصیاى پیامبران آن را دیدار کرده اند و آن همان سرزمین صعَموراص است و تو در آنجا شهید مى شوى و گروهى از همراهانت با تو به شهادت مى رسند که درد شمشیرها را حس نمى کنند. سپس این آیه را تلاوت فرمود: «گفتیم: اى آتش! بر ابراهیم سرد و سلامت باش». آتش جنگ بر تو و برایشان سرد و سلامت است. [سپس افزود:] پس مژده تان باد که ـ به خدا سوگند ـ، اگر ما را بکشند بر پیامبرمان وارد خواهیم شد!
- در الأمالى این چنین آمده است: حسین بن زید بن على از پدرانش نقل کرده است که: امام حسین علیه السلام روز حادثه [ى عاشورا]، سخن گفت و پس از حمد و ثناى الهى فرمود: «ستایش ویژه خدایى است که آخرت را براى پرهیزگاران قرار داد و آتش و کیفر را براى کافران. به خدا سوگند ما در این راه به طلب دنیا نیامده ایم تا درباره [ى بهشت] پروردگار خود به شک بیفتیم! شکیب ورزید که خدا با پرهیزگاران است و سراى آخرت برایتان بهتر است». گفتند: جانهایمان را فدایت مى کنیم. حسین بن زید بن على مى گوید: به خدا سوگند، آنان بر او (امام حسین علیه السلام) سبقت مى جستند تا پیش روى او به شهادت برسند و امام علیه السلام در شهادت آنان پاداش ببرد و برایشان آمرزش خواهى کند.
منابع
- محمد محمدی ری شهری و همکاران، دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ترجمه عبدالهادی مسعودی، ج۸، ص۱۳۹، دسترس در حدیث نت.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
