وصیت (علم الحدیث)

«وصیّت» در اصطلاح علوم حدیث، یکی از طرق «تحمل حدیث» است، بدین شرح که شیخ هنگام مسافرت يا زمان وفات خود، وصيت كند که فلان شخص، فلان كتاب را از من روايت نمايد، يا فلان ‌نسخه مصحَّح من از آنِ فلان باشد.

همچنین در تعریف این طریق گفته شده: استاد، هنگام سفر یا مرگ خویش، به کسی درباره کتابی که استاد از آن روایت می کرده، وصیت به حفظ آن می کند، بدون آن که اجازه روایت آن کتاب را به آن شخص بدهد. برخی، این نوع از «تحمل حدیث» را در واقع، نوعی «اِعلام» دانسته اند. در اين نوع بايد شخص بگويد: «أوصى إلىّ فلان بكذا» یا «حَدَّثَنی وَصِیةً».

به هر حال، بیشتر عالمان این نوع تحمل حدیث را معتبر ندانسته اند؛ اگرچه برخی نیز این وصیت را خود نوعی اذن پنداشته و روايت از شیخ را براى آن شخص جايز دانسته اند.

منابع

• درایةالحدیث، کاظم مدیر‌شانه‌چی، ص127.
• شناخت‌نامه حدیث، محمدکاظم رحمان‌ستایش، ج۱ ص۳۶۶-۳۶۹.