امتناع حضرت عباس از پذیرش امان نامه دشمن

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

تقویم هجری قمری

روز واقعه:9 محرم
سال ۶۱ هجری قمری

حضرت اُم‌البنین همسر امیرالمؤمنین علیه‌السلام، دارای چهار فرزند دلاور و رشید بود که همگی در رکاب برادر و امامشان امام حسین علیه‌السلام در کربلا حضور داشتند.[۱] بزرگترین آنان حضرت عباس علیه‌السلام، از شهرت بسزایی برخوردار بود و حضور وی در سپاه امام حسین علیه‌السلام، برای سپاه اموی بسیار سنگین و زجرآور بود. بدین جهت، دشمن درصدد برآمد تا وی و برادرانش را از جبهه حق گسسته و به جبهه باطل ملحق کنند.

به همین منظور، شمر بن ذی ‌الجوشن کلابی که از قبیله ام‌البنین علیهاالسلام بود، مأموریت یافت که به حضرت عباس علیه‌السلام و سه تن از برادرانش عبدالله، جعفر و عثمان امان‌نامه دهد. وی، در عصر روز تاسوعا (نهم محرم) به نزدیکی خیمه‌گاه امام حسین علیه‌السلام رفت و با صدای بلند فریاد زد: خواهرزادگانم کجایند؟

امام حسین علیه‌السلام که منظور شمر را دانسته بود، به برادران خود فرمود: پاسخ شمر را بدهید، اگر چه او فاسق است ولیکن با شما قرابت و رابطه خویشاوندی دارد. حضرت عباس علیه‌السلام به همراه سه برادر بزرگوارش در نزد شمر حضور یافته و از او پرسیدند: حاجت تو چیست؟

شمر گفت: شما خواهرزادگان منید. بدانید تا ساعاتی دیگر شعله‌های جنگ برافروخته می‌گردد و از یاران حسین بن علی کسی زنده نمی‌ماند. من برای شما امان‌نامه‌ای از عمر بن سعد آوردم. شما از این ساعت در امان ما هستید، مشروط بر این که از یاری برادرتان حسین دست برداشته و سپاهش را ترک کنید.

حضرت عباس علیه‌السلام که کانون غیرت و وفاداری بود، بر او فریاد زد و فرمود: بریده باد دستان تو و لعنت خدا بر تو و امان‌نامه تو. ای دشمن خدا! ما را فرمان می‌دهی که از یاری برادر و مولایمان حسین علیه‌السلام دست برداریم و سر در طاعت ملعونان و ناپاکان درآوریم. آیا ما را امان می‌دهی ولی برای فرزند رسول خدا صلی الله علیه وآله امانی نیست؟ شمر از پاسخ دندان‌شکن فرزندان ام‌البنین، ناامید و خشمناک شد و با سرافکندگی به خیمه‌گاه خویش برگشت.[۲]

برخی از روایات، به جای شمر بن ذی‌ الجوشن، شخصی به نام "عبدالله بن أبی محل بن حزام" برادرزاده ام‌البنین را نام برده‌اند، که برای حضرت عباس علیه‌السلام و برادرانش امان‌نامه برد، ولی با پاسخ منفی آنان روبرو گردید.[۳] به هر حال، سپاه عمر بن سعد از این ترفند طرفی نبست و نتوانست خللی در سپاه یکپارچه و مستحکم امام حسین علیه‌السلام به وجود آورد.

پانویس

  1. الارشاد (شیخ مفید)، ص ۳۴۲.
  2. همان، ص ۴۴۰؛ بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج ۴۴، ص ۳۹۱.
  3. معالم المدرستین (سید مرتضی عسکری)، ج ۳، ص ۱۰۵؛ الفتوح (ابن اعثم کوفی)، ص ۸۹۵.

منابع

  • مؤسسه تبیان، نرم‌افزار دایرة‌المعارف چهارده معصوم علیهم‌السلام.
11.jpg
واقعه عاشورا
قبل از واقعه
شرح واقعه
پس از واقعه
بازتاب واقعه
وابسته ها