مسند نویسی در تاریخ حدیث (کتاب): تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(الگوی نیازمند ویرایش فنی)
(ویرایش)
 
(۶ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{نیازمند ویرایش فنی}}
+
{{مشخصات کتاب
==مولف==
+
 
سيد كاظم طباطبايى
+
|عنوان=
 +
 
 +
|تصویر=[[پرونده:مسند نویسی.jpg|240px|وسط]]
 +
 
 +
|نویسنده= سید کاظم طباطبایی
 +
 
 +
|موضوع=احادیث مسند
 +
 
 +
|زبان=فارسی- عربی
 +
 
 +
|تعداد جلد=1
 +
 
 +
|عنوان افزوده1=
 +
 
 +
|افزوده1=
 +
 
 +
|عنوان افزوده2=
 +
 
 +
|افزوده2=
 +
 
 +
|لینک=[http://lib.ahlolbait.com/parvan/resource/84617/ مسند نویسی در تاریخ حدیث]
 +
 
 +
}}
 +
 
 +
==مؤلف==
 +
سيد كاظم طباطبايى.
  
 
==محتوا==
 
==محتوا==
اين اثر در ده بخش، به شرح زير، تأليف و تدوين يافته است:
 
  
۱) بحث در معناى لغوى و اصطلاحى سند، اسناد، مسند و مسند و به دنبال آن، روشهاى تدوين حديث و بيان تفاوت آنها با روش مسند نويسى و در ادامه، بحثى در نقد روش مسندنويسى وسرانجام، اشاره به پاره اى از آشفتگى ها در به كار بردن اين اصطلاح.
+
این اثر در ده بخش، به شرح زیر تألیف و تدوین یافته است:
۲) در بخش دوم، مؤلف به جايگاه مسندنويسى در تاريخ تدوين حديث اهل سنّت و مراحل گوناگون آن پرداخته و تلاش نموده تا نشان دهد كه مسند نويسى در چه دوره اى از تاريخ تدوين حديث، بيشتر رواج داشته است. در ادامه همين بخش، خوانندگان با مطالبى درباره نخستين مسند نويس و منزلت مسندها در ميان مجموعه هاى حديث، آشنا خواهند شد.
+
 
3) بخش سوم،فصل بندي است درباره مسندهايي كه به مؤلفان خود منسوب اند و مروري است بر پاره اي از احوال مسند نويسان ،به ترتيب تاريخ در گذشت آنان . در اين بخش به گونه اي گسترده از آگاهي هاي رجال شناختى موجود در كتابهاى رجال، تذكره ها و تراجم، بهره گرفته شده است. ۴) در بخش چهارم، ابتدا از مسندهايى بحث شده كه به نام راويان خود، شناخته مى شوند. سپس درباره مجموعه هايى سخن مى رود كه آنها را از روى خطا يا سهل انگارى، مسند خوانده اند. ۵) بخش پنجم به سهم شيعه در عرصه مسند نويسى اختصاص دارد. مؤلّف در اين بخش، پژوهشى را درباره «اصول اربعمأة» سامان داده و اصلها را با مسندها سنجيده و وجوه همانندى آنها را با يكديگر بيان داشته است. به دنبال آن، زمان پيدايش اين اصول را در تاريخ حديث شيعه با دوره مسند نويسى در تاريخ حديث اهل سنّت، مقايسه كرده و از اين رهگذر، نشان داده است كه اصل نويسى در تاريخ حديث شيعه، بسيار زودتر از مسند نويسى در تاريخ حديث اهل سنّت آغاز شده است. در همين بخش درباره آن دسته از مجموعه هاى حديثى سخن به ميان آمده كه آنها را مسند ناميده اند. ۶) در بخش ششم، با زيد شهيد و مسندش، محتواى آن و مقدار ارزش و اعتبار احاديث آن، آشنا خواهيد شد. ۷) بخش هفتم، ويژه بررسى مسند حميدى است. ۸) در بخش هشتم، مسند احمد بن حنبل به بحث گذاشته مى شود و درباره شخصيت احمد بن حنبل و مقدار ارزش و اعتبار احاديث اين مسند، بحث مى شود. ۹) در بخش نهم، مؤلّف، مسندهاى ابو حنيفه را برشمرده و به پاره اى از احوال مؤلّفانش پرداخته و درباره علت تعدّد مسندهاى ابو حنيفه، سخن گفته و به مقدار ارزش و اعتبار مرويّات آنها اشاره نموده است. ۱۰) بخش آخر به «مسند أبى يعلى الموصلى»، «مسند الصحابة الذين ماتوا في زمن النبى(ص)» و بخش مسانيد در «جمع الجوامع» سيوطى و «المسند الجامع» اختصاص دارد.
+
#بحث در معناى لغوى و اصطلاحى [[سند حدیث|سند]]، اسناد، [[مسند]] و به دنبال آن، روش هاى تدوین [[حدیث]] و بیان تفاوت آنها با روش مسندنویسى و در ادامه، بحثى در نقد روش مسندنویسى و سرانجام، اشاره به پاره اى از آشفتگى ها در بکار بردن این اصطلاح.
 +
#در بخش دوم، مؤلف به جایگاه مسندنویسى در تاریخ تدوین حدیث [[اهل سنت]] و مراحل گوناگون آن پرداخته و تلاش نموده تا نشان دهد که مسندنویسى در چه دوره اى از تاریخ تدوین حدیث، بیشتر رواج داشته است. در ادامه همین بخش، خوانندگان با مطالبى درباره نخستین مسندنویس و منزلت مسندها در میان مجموعه هاى حدیث، آشنا خواهند شد.
 +
#بخش سوم، فصل بندی است درباره مسندهایی که به مؤلفان خود منسوب اند و مروری است بر پاره ای از احوال مسندنویسان، به ترتیب تاریخ درگذشت آنان. در این بخش به گونه ای گسترده از آگاهی های رجال شناختى موجود در کتاب هاى [[علم رجال|رجال]]، تذکره ها و تراجم بهره گرفته شده است.
 +
#در بخش چهارم، ابتدا از مسندهایى بحث شده که به نام راویان خود، شناخته مى شوند. سپس درباره مجموعه هایى سخن مى رود که آنها را از روى خطا یا سهل انگارى، مسند خوانده اند.
 +
#بخش پنجم به سهم [[شیعه]] در عرصه مسندنویسى اختصاص دارد. مؤلّف در این بخش، پژوهشى را درباره «[[اصول اربعمائه‌‌‌|اصول اربعمأة]]» سامان داده و اصل ها را با مسندها سنجیده و وجوه همانندى آنها را با یکدیگر بیان داشته است. به دنبال آن، زمان پیدایش این اصول را در [[تاریخ حدیث|تاریخ حدیث]] شیعه با دوره مسندنویسى در تاریخ حدیث اهل سنت، مقایسه کرده و از این رهگذر، نشان داده است که اصل نویسى در تاریخ حدیث شیعه، بسیار زودتر از مسندنویسى در تاریخ حدیث اهل سنت آغاز شده است. در همین بخش درباره آن دسته از مجموعه هاى حدیثى سخن به میان آمده که آنها را مسند نامیده اند.
 +
#در بخش ششم با [[زید بن علی بن الحسین|زید شهید]] و مسندش، محتواى آن و مقدار ارزش و اعتبار [[احادیث]] آن، آشنا خواهید شد.
 +
#بخش هفتم ویژه بررسى مسند حمیدى است.
 +
#در بخش هشتم، مسند [[احمد بن حنبل]] به بحث گذاشته مى شود و درباره شخصیت احمد بن حنبل و مقدار ارزش و اعتبار احادیث این مسند، بحث مى شود.
 +
#در بخش نهم، مؤلّف، مسندهاى [[ابوحنیفه|ابوحنیفه]] را برشمرده و به پاره اى از احوال مؤلفانش پرداخته و درباره علت تعدد مسندهاى ابوحنیفه، سخن گفته و به مقدار ارزش و اعتبار مرویات آنها اشاره نموده است.
 +
#بخش آخر به «مسند أبى یعلى الموصلى»، «مسند الصحابة الذین ماتوا فی زمن النبى صلی الله علیه و آله» و بخش مسانید در «جمع الجوامع» [[سیوطی|سیوطى]] و «المسند الجامع» اختصاص دارد.
  
 
==منبع==
 
==منبع==
علوم حدیث، ش 10، تازه هاى نشر، به كوشش: صادق حائرى جم
+
 
 +
*علوم حدیث، ش ۱۰، تازه هاى نشر، به کوشش: صادق حائرى جم.
 +
 
 +
==متن کتاب==
 +
[http://lib.ahlolbait.com/parvan/resource/84617/ مسند نویسی در تاریخ حدیث]
  
 
[[رده:منابع کتاب شناسی]]
 
[[رده:منابع کتاب شناسی]]
 
+
[[رده:کتابهای علوم حدیث]]
[[رده:منابع علوم حدیث]]
 

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۰۴:۳۲

مسند نویسی.jpg
نویسنده سید کاظم طباطبایی
موضوع احادیث مسند
زبان فارسی- عربی
تعداد جلد 1

مسند نویسی در تاریخ حدیث

مؤلف

سيد كاظم طباطبايى.

محتوا

این اثر در ده بخش، به شرح زیر تألیف و تدوین یافته است:

  1. بحث در معناى لغوى و اصطلاحى سند، اسناد، مسند و به دنبال آن، روش هاى تدوین حدیث و بیان تفاوت آنها با روش مسندنویسى و در ادامه، بحثى در نقد روش مسندنویسى و سرانجام، اشاره به پاره اى از آشفتگى ها در بکار بردن این اصطلاح.
  2. در بخش دوم، مؤلف به جایگاه مسندنویسى در تاریخ تدوین حدیث اهل سنت و مراحل گوناگون آن پرداخته و تلاش نموده تا نشان دهد که مسندنویسى در چه دوره اى از تاریخ تدوین حدیث، بیشتر رواج داشته است. در ادامه همین بخش، خوانندگان با مطالبى درباره نخستین مسندنویس و منزلت مسندها در میان مجموعه هاى حدیث، آشنا خواهند شد.
  3. بخش سوم، فصل بندی است درباره مسندهایی که به مؤلفان خود منسوب اند و مروری است بر پاره ای از احوال مسندنویسان، به ترتیب تاریخ درگذشت آنان. در این بخش به گونه ای گسترده از آگاهی های رجال شناختى موجود در کتاب هاى رجال، تذکره ها و تراجم بهره گرفته شده است.
  4. در بخش چهارم، ابتدا از مسندهایى بحث شده که به نام راویان خود، شناخته مى شوند. سپس درباره مجموعه هایى سخن مى رود که آنها را از روى خطا یا سهل انگارى، مسند خوانده اند.
  5. بخش پنجم به سهم شیعه در عرصه مسندنویسى اختصاص دارد. مؤلّف در این بخش، پژوهشى را درباره «اصول اربعمأة» سامان داده و اصل ها را با مسندها سنجیده و وجوه همانندى آنها را با یکدیگر بیان داشته است. به دنبال آن، زمان پیدایش این اصول را در تاریخ حدیث شیعه با دوره مسندنویسى در تاریخ حدیث اهل سنت، مقایسه کرده و از این رهگذر، نشان داده است که اصل نویسى در تاریخ حدیث شیعه، بسیار زودتر از مسندنویسى در تاریخ حدیث اهل سنت آغاز شده است. در همین بخش درباره آن دسته از مجموعه هاى حدیثى سخن به میان آمده که آنها را مسند نامیده اند.
  6. در بخش ششم با زید شهید و مسندش، محتواى آن و مقدار ارزش و اعتبار احادیث آن، آشنا خواهید شد.
  7. بخش هفتم ویژه بررسى مسند حمیدى است.
  8. در بخش هشتم، مسند احمد بن حنبل به بحث گذاشته مى شود و درباره شخصیت احمد بن حنبل و مقدار ارزش و اعتبار احادیث این مسند، بحث مى شود.
  9. در بخش نهم، مؤلّف، مسندهاى ابوحنیفه را برشمرده و به پاره اى از احوال مؤلفانش پرداخته و درباره علت تعدد مسندهاى ابوحنیفه، سخن گفته و به مقدار ارزش و اعتبار مرویات آنها اشاره نموده است.
  10. بخش آخر به «مسند أبى یعلى الموصلى»، «مسند الصحابة الذین ماتوا فی زمن النبى صلی الله علیه و آله» و بخش مسانید در «جمع الجوامع» سیوطى و «المسند الجامع» اختصاص دارد.

منبع

  • علوم حدیث، ش ۱۰، تازه هاى نشر، به کوشش: صادق حائرى جم.

متن کتاب

مسند نویسی در تاریخ حدیث