منابع و پی نوشتهای متوسط
رعایت سطح مخاطب عام متوسط است
جامعیت مقاله متوسط
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

شریعت: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۳: سطر ۳:
  
 
==معنی شریعت==
 
==معنی شریعت==
[[راغب اصفهانی]] در کتاب [[مفردات قرآن راغب (کتاب)|مفردات القرآن]] می‌گوید: الشرع: یعنی راهی روشن و واضح. گفته می‌شود: شَرَعتُ له طریقاً، یعنی راهی را برای او تبیین کردم. و چنین راهی را شِرع، شَرع و شریعه نامیده‌اند. و در قرآن این لفظ برای راه الهی به استعاره گرفته شده و فرموده: شِرْعَةً وَ مِنْهاجا<ref>[[آیه 48 سوره مائده]]</ref>
+
[[راغب اصفهانی]] در کتاب [[مفردات قرآن راغب (کتاب)|مفردات القرآن]] می‌گوید: الشرع: یعنی راهی روشن و واضح. گفته می‌شود: شَرَعتُ له طریقاً، یعنی راهی را برای او تبیین کردم. و چنین راهی را شِرع، شَرع و شریعه نامیده‌اند. و در قرآن این لفظ برای راه الهی به استعاره گرفته شده و فرموده: شِرْعَةً وَ مِنْهاجا<ref>[[آیه 48 سوره مائده]]</ref><ref>مفردات راغب، مادّه «شرع».</ref>
  
 
البتّه در اصطلاح [[فقیه|فقها]] و کتب [[فقه|فقهی]] و تعبیراتى نظیر «شرایع الاحکام» خصوص [[احکام شرعی|احکام فرعی]] عملی از آن اراده مى شود که در این صورت کاملا مرادف با معناى اصطلاحى «[[فقه]]» است.<ref>مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ج۱.</ref>
 
البتّه در اصطلاح [[فقیه|فقها]] و کتب [[فقه|فقهی]] و تعبیراتى نظیر «شرایع الاحکام» خصوص [[احکام شرعی|احکام فرعی]] عملی از آن اراده مى شود که در این صورت کاملا مرادف با معناى اصطلاحى «[[فقه]]» است.<ref>مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ج۱.</ref>

نسخهٔ ‏۳۰ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۰۷:۲۹

شَریعت به معنی آنچه خداوند متعال براى بندگان خود وضع و تشریع کرده است، می باشد. به شریعت، شَرع، شریعت الهی، شریعت مُنزِلِه و قانون الهی نیز گفته می شود.

معنی شریعت

راغب اصفهانی در کتاب مفردات القرآن می‌گوید: الشرع: یعنی راهی روشن و واضح. گفته می‌شود: شَرَعتُ له طریقاً، یعنی راهی را برای او تبیین کردم. و چنین راهی را شِرع، شَرع و شریعه نامیده‌اند. و در قرآن این لفظ برای راه الهی به استعاره گرفته شده و فرموده: شِرْعَةً وَ مِنْهاجا[۱][۲]

البتّه در اصطلاح فقها و کتب فقهی و تعبیراتى نظیر «شرایع الاحکام» خصوص احکام فرعی عملی از آن اراده مى شود که در این صورت کاملا مرادف با معناى اصطلاحى «فقه» است.[۳]

نسبت شریعت با دین

دین و شریعت هر دو به معنای راهست ولی قرآن شریعت را در معنای راه و روشی خاص برای امتی یا پیامبری به کار می برد. چنانچه در مورد امت های مختلف می فرماید: «لِكُلٍّ جَعَلْنا مِنْكُمْ شِرْعَةً وَ مِنْهاجا[۴]؛ برای هر یک از شما شرع و راهی قرار دادیم»

ولی دین، یک قانون و راه الهیِ عمومی برای تمام امت‌هاست واز این روی شریعت، بجز شریعت خاتم پیامبران، حضرت محمد (ص) نسخ می‏پذیرد ولی دین به معنای وسیع خود نسخ نمی‏پذیرد یعنی این گونه نیست که حکم آن پس از مدتی برداشته شود. دین از اول بوده و بعدا هم خواهد بود. پس خداوند بندگان خود را جز به یک دین که همان اسلام و تسلیم در برابر اوست مکلف نساخته: «إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلام[۵]‏؛ همانا دین نزد خداوند اسلام (تسلیم فرمان خدا شدن) است.»[۶]

معنی شارع

شارع به معنای وضع و تشریع کننده شریعت، خدای متعال و به معنای تبیین و تفسیر کننده آن، پیامبر اعظم صلّی اللّه‌ علیه و آله است.

منبع شریعت

کتاب خدا (قرآن) و سنّت دو منبع اصلی شریعت اند که مجتهدان برای به دست آوردن احکام و تکالیف شرعی به آن دو رجوع می‌کنند.

تبعیت شریعت از مصالح و مفاسد

از دیدگاه فقهای شیعه احکام و تکالیفی که خداوند متعال مقرر کرده، تابع مصالح و مفاسد است؛ بدین معنا که خداوند بدانچه مصلحت بندگان در آن بوده امر کرده و از آنچه برای آنان مفسده داشته نهی کرده است.

شریعت سمحه و سهله

خداوند متعال شریعت را سهل و آسان قرار داده است. قرآن کریم با بیانات مختلف بدین مطلب تصریح کرده است. در آیه‌ای می‌فرماید: «لایُکَلِّفُ اللّه‌ُ نَفْساً إلاّ وُسْعَها[۷]؛ خداوند هیچ کس را تکلیف نمی‌کند مگر به قدر توانایی او»؛

و در آیه‌ای دیگر آمده است: «وَما جَعَلَ عَلَیْکُمْ فِی الدِّینِ مِنْ حَرَجٍ[۸]؛ و در دین (در مقام تکلیف) بر شما مشقت و رنج ننهاده است».

و در آیه‌ ای دیگر خداوند پس از بیان این حکم که در صورت دسترس نداشتن به آب، با خاک پاک تیمّم کنید، می‌فرماید: «مایُرِیدُ اللّه‌ُ لِیَجْعَلَ عَلَیْکُم مِن حَرَجٍ[۹]؛ خداوند نمی‌خواهد هیچ گونه سختی برای شما قرار دهد».

از این رو، خداوند متعال هم در مقام جعل و تشریعِ حکم، حکمی حرجی و مشقت زا وضع نکرده؛ و هم در صورتی که بر اثر پیدایی شرایط و عوارضی، حکمی برای مکلّف حرجی و دارای مشقت باشد، آن حکم را از وی برداشته و او را از آن معاف داشته است.

نوآوری در شریعت

زمام تشریع احکام و تکالیف بندگان به دست خداوند است که پیامبران از راه وحی آن را دریافت و به مردم ابلاغ می‌کنند. بنابر این، هیچ یک از بندگان حق ندارد از پیش خود و بر پایه نظر و اندیشه خویش، حکم و تکلیفی را وضع کند و آن را به خداوند نسبت دهد.

استصحاب عدم نسخ در شریعت

چنانچه در شریعت فعلی نسبت به نسخ حکمی ثابت در شریعت پیشین شک شود، آیا استصحاب عدم نسخ جاری و حکم به بقای آن در شریعت فعلی می‌شود یا نه؟ بنابر جریان استصحاب، حکم شریعت پیشین در شریعت فعلی ثابت می‌شود؛ لیکن چنین استصحابی به دلیل وجود اشکالات متعدد مورد پذیرش قرار نگرفته است. چنانچه در شریعت اسلام، نسبت به بقای حکمی به جهت شک در نسخ آن شک شود، آیا استصحاب عدم نسخ جاری و حکم به بقای آن می‌شود یا نه؟ معروف، جریان استصحاب است؛ هر چند برخی در این نیز اشکال کرده‌اند.

پانویس

  1. آیه 48 سوره مائده
  2. مفردات راغب، مادّه «شرع».
  3. مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ج۱.
  4. آیه 48 سوره مائده
  5. آیه 19 سوره آل عمران
  6. تفسیر المیزان، ج5، ص350
  7. بقره، آیه۲۸۶.
  8. حج، آیه۷۸.
  9. مائده، آیه۶.


منابع

  • طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، انتشارات اسلامی جامعۀ مدرسین حوزه علمیه، پنجم، ۱۴۱۷ق.
  • فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج۴، ص۶۷۴-۶۷۶.