جابر بن عروه غفاری
در مقتل ابومخنف از او به عنوان صحابی و یکی از شهدای کربلا یاد شده است.[۱] جابر هنگام شهادت پیرمرد بوده و از اصحاب حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و از مجاهدین جنگ‌های بدر و حنین محسوب می شده است. او در روز عاشورا عمامه اش را از سر برداشت و محکم به کمر بست و ابروهایش که روی چشمانش افتاده بود با دستمالی به پیشانی بسته و در آن وقت امام حسین علیه السلام به او نگاه کرده و فرمود: «شکرالله سعیک یا شیخ؛ خداوند به مجاهدت‌های تو ای شیخ پاداش دهد».
او هنگام مبارزه این رجز را قرائت می کرد:
قد علمت حقا بنوغفار و خندف ثم بنونزار
بنصرنا لاحمد المختار یا قوم حاموا عن بنی الاطهار
الطیبین السادة الاخیار صل علیهم خالق الابرار
«بنی غفار و طائفه خندف و بنی فزار یاری ما را به احمد صلی الله علیه و آله و سلم که برگزیده خداست، به راستی می دانند. ای مردم حمایت کنید از فرزندان پاکان و پاکیزه و سرور خوبان که خالق خوبان به آنها درود فرستاد».
آن گاه جمعی از دشمن را به هلاکت رسانیده و خود نیز به شهادت رسید.
پانویس
- ↑ مقتل الحسین علیه السلام ابی مخنف، ص۱۱۵-۱۱۶.
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، جلد 1، ص 179.
- پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، جمعی از نویسندگان، ص۱۱۸.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
