منابع و پی نوشتهای متوسط
رعایت ادبیات دانشنامه ای متوسط
شناسه ناقص است
عنوان بندی متوسط
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

تباکی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۴ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 +
{{خوب}}
 
{{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}}
 
{{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}}
  
خود را به گريه زدن، خود را گريان نشان دادن، خود را شبيه گريه‌كننده ساختن، حالت ‌گريه به خود گرفتن. در راه احياى [[عاشورا]] و سوگوارى بر عزاى حسين‌ علیه السلام، هم گريستن، هم گرياندن و هم حالت گريه داشتن ثواب دارد.
+
«تباکی» به معنی خود را به [[گریه|گریه]] زدن، خود را گریان نشان دادن، خود را شبیه گریه‌کننده ساختن و حالت ‌گریه به خود گرفتن آمده است. تباکى، همسویى با داغداران سوگ واقعه [[عاشورا]] است و مثل‌ گریستن و گریاندن است.
 +
==تباکی و فضیلت آن==
 +
در راه احیاى [[عاشورا]] و سوگوارى بر عزاى [[امام حسین علیه السلام|امام حسین‌]] علیه السلام، هم گریستن، هم گریاندن و هم حالت گریه داشتن [[ثواب]] دارد. حتى اگر کسى نگرید یا گریه‌اش نیاید، گرفتن این حالت هم در خود شخص حالت اندوه و تحسّر ایجاد مى‌کند، هم به مجلس‌ عزا، چهره و رنگ غم مى‌بخشد.  
  
حتى اگر كسى نگريد يا گريه‌اش نيايد، گرفتن اين حالت هم در خود شخص حالت اندوه و تحسر ايجاد مى‌كند، هم به مجلس‌ عزا، چهره و رنگ غم مى‌بخشد. تباكى، همسويى با داغداران سوگ عاشوراست و مثل‌ گريستن و گرياندن است.
+
در [[حدیث|حدیثی]] از [[امام صادق]] علیه السلام آمده است: «من أنشد فى الحسین شعرا فتباکى فله الجنة‌»<ref>بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۸۲.</ref> هر که درباره حسین شعرى بگوید و تباکى کند، [[بهشت]] براى اوست.
  
در حديث [[امام صادق]] علیه السلام است: «من انشد فى الحسين شعرافتباكى فله الجنة‌»<ref>[[بحارالانوار]]، ج 44، ص 282.</ref> هر كه درباره حسين، شعرى بگويد و تباكى كند، بهشت براى اوست.
+
در حدیثى هم که [[سید بن طاووس|سید بن طاووس]] نقل کرده، چنین است: «من تباکى فله الجنة‌»<ref>همان، ص ۲۸۸.</ref> و در [[حدیث قدسی|حدیث قدسى]] آمده است: «یا موسى! ما من عبد من عبیدى فى ذلک الزمان بکى أو تباکى‌ و تعزّى على ولد المصطفى الّا و کانت له الجنة ثابتا فیها»<ref> مستدرک سفینة البحار، نمازى شاهرودى، ج ۷، ص ۲۳۵.</ref> اى [[حضرت موسی علیه السلام|موسى]]، هر یک از بندگانم که ‌در زمان شهادت فرزند مصطفى‌ (ص) گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت‌ [[سبط پیامبر|سبط پیامبر]] تعزیت گوید، همواره در بهشت ‌خواهد بود.  
  
در حديثى هم كه سيد بن طاووس نقل كرده، چنين است: «من تباكى فله الجنة‌»<ref>همان، ص 288.</ref> و در حديث قدسى آمده است: «يا موسى! ما من عبد من عبيدى فى ذلك الزمان بكى او تباكى‌ و تعزى على ولد المصطفى الا و كانت له الجنة ثابتا فيها»<ref> مستدرك سفينة البحار، نمازى شاهرودى، ج 7، ص 235.</ref> اى موسى هر يك از بندگانم كه ‌در زمان شهادت فرزند مصطفى‌ صلی الله علیه و آله گريه كند يا حالت گريه به خود گيرد و بر مصيبت‌ سبط پيامبر تعزيت گويد، همواره در بهشت ‌خواهد بود البته غير از تباكى در مصيبت ابا عبدالله الحسين علیه السلام، حالت گريه به خود گرفتن در مناجات و [[دعا]] و از خوف خدا نيز مطلوب است و اين از نمونه‌هاى روانى تاثير ظاهر در باطن است.
+
البته غیر از تباکى در مصیبت اباعبدالله الحسین علیه السلام، حالت گریه به خود گرفتن در مناجات و [[دعا]] و از [[خوف و رجاء|خوف]] خدا نیز مطلوب است و این از نمونه‌هاى روانى تاثیر ظاهر در باطن است. [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله در این زمینه به [[ابوذر غفارى]] فرمود: «یا اباذر! من استطاع ان‌ یبکى فلیبک، و من لم یستطع فلیشعر قلبه الحزن و لیتباک، ان القلب القاسى بعید من‌ الله‌».<ref>مکارم الاخلاق، طبرسى، ص ۴۶۲؛ بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۷۹.</ref> هر که مى‌تواند گریه کند، پس بگرید و هر که نتواند، پس در دل خویش حزن قرار دهد و تباکى کند، همانا قلب [[قساوت قلب|قساوت]] گرفته، از خداوند دور است.
 
 
[[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله در اين زمينه به [[ابوذر غفارى]] فرمود: «يا اباذر! من استطاع ان‌ يبكى فليبك، و من لم يستطع فليشعر قلبه الحزن و ليتباك، ان القلب القاسى بعيد من‌الله‌»<ref>مكارم الاخلاق، طبرسى، ص 462، [[بحارالانوار]]، ج 74، ص 79.</ref>
 
 
 
هر كه مى‌تواند گريه كند، پس بگريد و هر كه نتواند، پس در دل خويش حزن قرار دهد و تباكى كند، همانا قلب قساوت گرفته، از خداوند دور است.
 
 
 
[[امام صادق]] علیه السلام درباره‌ گريه بر گناه خويش و از خوف خدا مى‌فرمايد: «ان لم يجئك البكاء فتباك، فان خرج‌ منك مثل راس الذباب فبخ بخ‌»<ref>بحارالانوار، ج 90، ص 344.</ref> اگر گريه‌ات نمى‌آيد، خود را به حالت گريه درآور پس ‌اگر به اندازه سر مگسى اشك بيرون آمد، پس مرحبا به تو.
 
  
 +
[[امام صادق]] علیه السلام درباره‌ گریه بر [[گناه]] خویش و از خوف خدا مى‌فرماید: «ان لم یجئک البکاء فتباک، فان خرج‌ منک مثل رأس الذباب فبَخّ بخ‌ّ»<ref>بحارالانوار، ج ۹۰، ص ۳۴۴.</ref> اگر گریه‌ات نمى‌آید، خود را به حالت گریه درآور، پس ‌اگر به اندازه سر مگسى اشک بیرون آمد، پس مرحبا به تو.
 
==پانویس==
 
==پانویس==
<references/>
+
<references />
 
 
 
==منابع==
 
==منابع==
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
+
* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 
+
==پیوندها==
 +
*[http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=maghalat&id=17 چرايى گريه و سوگوارى]
 
[[رده:عزای ابا عبدالله علیه السلام]]
 
[[رده:عزای ابا عبدالله علیه السلام]]
 +
{{سنجش کیفی
 +
|سنجش=شده
 +
|شناسه= متوسط
 +
|عنوان بندی مناسب= متوسط
 +
|کفایت منابع و پی نوشت ها= متوسط
 +
|رعایت سطح مخاطب عام= خوب
 +
|رعایت ادبیات دانشنامه ای= متوسط
 +
|جامعیت= خوب
 +
|رعایت اختصار= خوب
 +
|سیر منطقی= خوب
 +
|کیفیت پژوهش= خوب
 +
|رده= ندارد
 +
}}
 
{{الگو:واقعه عاشورا}}
 
{{الگو:واقعه عاشورا}}
 +
[[رده: مقاله های مهم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۵:۴۳


Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


«تباکی» به معنی خود را به گریه زدن، خود را گریان نشان دادن، خود را شبیه گریه‌کننده ساختن و حالت ‌گریه به خود گرفتن آمده است. تباکى، همسویى با داغداران سوگ واقعه عاشورا است و مثل‌ گریستن و گریاندن است.

تباکی و فضیلت آن

در راه احیاى عاشورا و سوگوارى بر عزاى امام حسین‌ علیه السلام، هم گریستن، هم گریاندن و هم حالت گریه داشتن ثواب دارد. حتى اگر کسى نگرید یا گریه‌اش نیاید، گرفتن این حالت هم در خود شخص حالت اندوه و تحسّر ایجاد مى‌کند، هم به مجلس‌ عزا، چهره و رنگ غم مى‌بخشد.

در حدیثی از امام صادق علیه السلام آمده است: «من أنشد فى الحسین شعرا فتباکى فله الجنة‌»[۱] هر که درباره حسین شعرى بگوید و تباکى کند، بهشت براى اوست.

در حدیثى هم که سید بن طاووس نقل کرده، چنین است: «من تباکى فله الجنة‌»[۲] و در حدیث قدسى آمده است: «یا موسى! ما من عبد من عبیدى فى ذلک الزمان بکى أو تباکى‌ و تعزّى على ولد المصطفى الّا و کانت له الجنة ثابتا فیها»[۳] اى موسى، هر یک از بندگانم که ‌در زمان شهادت فرزند مصطفى‌ (ص) گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت‌ سبط پیامبر تعزیت گوید، همواره در بهشت ‌خواهد بود.

البته غیر از تباکى در مصیبت اباعبدالله الحسین علیه السلام، حالت گریه به خود گرفتن در مناجات و دعا و از خوف خدا نیز مطلوب است و این از نمونه‌هاى روانى تاثیر ظاهر در باطن است. رسول خدا صلی الله علیه و آله در این زمینه به ابوذر غفارى فرمود: «یا اباذر! من استطاع ان‌ یبکى فلیبک، و من لم یستطع فلیشعر قلبه الحزن و لیتباک، ان القلب القاسى بعید من‌ الله‌».[۴] هر که مى‌تواند گریه کند، پس بگرید و هر که نتواند، پس در دل خویش حزن قرار دهد و تباکى کند، همانا قلب قساوت گرفته، از خداوند دور است.

امام صادق علیه السلام درباره‌ گریه بر گناه خویش و از خوف خدا مى‌فرماید: «ان لم یجئک البکاء فتباک، فان خرج‌ منک مثل رأس الذباب فبَخّ بخ‌ّ»[۵] اگر گریه‌ات نمى‌آید، خود را به حالت گریه درآور، پس ‌اگر به اندازه سر مگسى اشک بیرون آمد، پس مرحبا به تو.

پانویس

  1. بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۸۲.
  2. همان، ص ۲۸۸.
  3. مستدرک سفینة البحار، نمازى شاهرودى، ج ۷، ص ۲۳۵.
  4. مکارم الاخلاق، طبرسى، ص ۴۶۲؛ بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۷۹.
  5. بحارالانوار، ج ۹۰، ص ۳۴۴.

منابع

  • جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.

پیوندها



11.jpg
واقعه عاشورا
قبل از واقعه
شرح واقعه
پس از واقعه
بازتاب واقعه
وابسته ها