مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

بنی اسرائیل: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۵ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
اسرائیل لقب [[حضرت یعقوب]] علیه السلام است و بنی اسرائیل دوازده سبط یا خاندان اند که آنها را از نسل دوازده پسر یعقوب می دانند.<ref>دانشنامه جهان اسلام، مدخل «بنی اسرائیل».</ref> بنی اسرائیل در ابتدا در سرزمین کنعان می زیستند و پس از اینکه [[حضرت یوسف]] علیه السلام فرزند یعقوب علیه السلام عزیز مصر شد به سبب قحطی به مصر کوچیدند. آنها در دوره های بعدی مورد ظلم و ستم ملوک مصر قرار گرفتند تا اینکه حضرت موسی علیه السلام در بین آنان ظهور نمود و آنها به رهبری دینی و سیاسی موسی از سلطه فرعون (پادشاه مصر) رها شدند و از مصر خارج گشته به سمت کنعان حرکت کردند. بنی اسرائیل در دوره های بعدی در کنعان ساکن شده و بعدها در آنجا خود تشکیل حکومت دادند.  
+
{{خوب}}
 +
«اسرائیل» لقب [[حضرت یعقوب]] علیه‌السلام است و «بنی‌اسرائیل» دوازده سبط یا خاندان هستند که آنها را از نسل دوازده پسر حضرت یعقوب می‌دانند.<ref>دانشنامه جهان اسلام، مدخل «بنی اسرائیل».</ref> بنی‌اسرائیل در ابتدا در سرزمین کنعان می‌زیستند و پس از اینکه [[حضرت یوسف]] علیه‌السلام عزیز [[مصر]] شد، به سبب قحطی به مصر کوچیدند. آنها در دوره های بعدی مورد ستم ملوک مصر قرار گرفتند تا اینکه [[حضرت موسی]] علیه‌السلام در بین آنان ظهور نمود و آنها به رهبری دینی و سیاسی او از سلطه [[فرعون]] رها شدند و از مصر خارج گشته به سمت کنعان حرکت کردند. بنی‌اسرائیل در کنعان ساکن شده و بعدها در آنجا خود تشکیل حکومت دادند. پیامبران زیادی بر قوم بنی‌اسرائیل مبعوث گردیدند و [[قرآن|قرآن کریم]] در موارد متعددی از این قوم یاد کرده است.
 +
==واژه بنی اسرائیل==
  
بر قوم بنی اسرائیل پیامبران متعددی مبعوث گردیدند و قرآن در موارد متعددی از قوم بنی اسرائیل یاد کرده است.  
+
«اسرائیل» واژه‌‌اى عبرى است که به صورت «اسرائین»، «اسرال» و «اسرائل» نیز خوانده شده است.<ref>المعرب، ص ۱۴؛ املاء ما من به الرحمن، ج ۱، ص ۳۳.</ref> این واژه نامى براى [[حضرت یعقوب|یعقوب بن اسحاق]] علیه السلام است<ref> غریب القرآن، ص ۹۷.</ref> که در کتاب مقدس به معناى «با خدا کشتى مى‌‌گیرد» یا «خدا کشتى مى‌‌گیرد» و «مقاوم و پیروز در نزد خدا و مردم» آمده است.<ref> کتاب مقدس، پیدایش ۳۲: ۲۲ـ۳۱.</ref> بر اساس گزارش کتاب مقدس این نامگذارى در پى کشتى گرفتن یعقوب با خدا یا یکى از [[فرشتگان]] در فنوئیل بوده‌‌ است.<ref>همان؛ ر.ک: قاموس الکتاب المقدس، ص ۶۹ـ۷۲.</ref>
  
 +
در مقابل، برخى از مفسران مسلمان آن را عبرى و به معناى بنده و برگزیده خدا دانسته‌‌اند.<ref>جامع البیان، مج ۱، ج۱، ص۳۵۵؛ مجمع البیان، ج۱، ص۲۰۶؛ مجمع‌‌البحرین، ج۱، ص۱۳۹.</ref> به رغم پاره‌‌اى چالش ها درباره دخیل بودن واژه یاد شده و سبب نامگذارى یعقوب به آن<ref> واژه‌‌هاى دخیل، ص ۱۱۹ ـ ۱۲۰.</ref>، در این که «اسرائیل» نام دیگر حضرت یعقوب بوده و مراد از بنى‌‌اسرائیل فرزندان و نوادگان او هستند، تردیدى نیست.<ref> غریب القرآن، ص ۱۲۶؛ تاریخ طبرى، ج ۱، ص ۱۹۲،۲۳۱.</ref>
  
==واژه «بنی اسرائیل»==
+
بنى‌‌اسرائیل، گاهی [[یهود]] و عبرانیان نیز نامیده مى‌‌شوند.<ref>دائرة المعارف قرآن کریم، مدخل "بنی اسرائیل" از ابوالفضل روحى و بخش ادیان.</ref>
  
«اسرائيل» واژه‌‌اى عبرى است كه به صورت «اسرائين»، «اسرال» و «اسرائل» نيز خوانده شده است.<ref>المعرب، ص 14؛ املاء ما من به الرحمن، ج 1، ص 33.</ref> اين واژه نامى براى [[حضرت یعقوب|يعقوب بن اسحاق]] است<ref> غريب القرآن، ص 97.</ref> كه در كتاب مقدس به معناى «با خدا كشتى مى‌‌گيرد» يا «خدا كشتى مى‌‌گيرد» و «مقاوم و پيروز در نزد خدا و مردم» آمده است.<ref> كتاب مقدس، پيدايش 32: 22ـ31.</ref> بر اساس گزارش كتاب مقدس اين نامگذارى در پى كُشتى گرفتن يعقوب با يكى از فرشتگان، يا خدا در فنوئيل بوده‌‌ است.<ref>همان؛ ر.ك: قاموس الكتاب المقدس، ص 69ـ72.</ref>
+
==بنی اسرائیل در قرآن==
  
در مقابل، برخى از مفسران مسلمان آن را عبرى و به معناى بنده و برگزيده خدا دانسته‌‌اند.<ref>جامع البيان، مج 1، ج1، ص355؛ مجمع البيان، ج1، ص206؛ مجمع‌‌البحرين، ج1، ص139.</ref> به رغم پاره‌‌اى چالش ها درباره دخيل بودن واژه ياد شده و سبب نامگذارى يعقوب به آن<ref> واژه‌‌هاى دخيل، ص 119 ـ 120.</ref>، در اين كه «اسرائيل» نام ديگر آن حضرت بوده و مراد از بنى‌‌اسرائيل فرزندان و نوادگان او هستند، ترديدى نيست.<ref> غريب القرآن، ص 126؛ تاريخ طبرى، ج 1، ص 192،231.</ref>  
+
«بنى اسرائیل» از اقوامى است که به صورت گسترده مورد توجه [[قرآن کریم]] قرار گرفته‌‌ و مجموعاً ۴۲ بار در قرآن با همین عنوان یا عبارت «بنو اسرائیل» آمده است. درباره اینکه چرا ذکر بنی اسرائیل به این اندازه در قرآن آمده گفته شده است: چون پیش از بعثت [[حضرت عیسی]] علیه السلام آنها یگانه قوم خداپرست بودند و [[دین]] و [[شریعت]] آسمانی را پذیرفته بودند؛ و خداپرست در اقوام دیگر بسیار اندک بود، مانند اولاد [[حضرت اسماعیل]] در میان عرب؛ از این روی دانستن اخبار بنی اسرائیل و پیغمبران آنها برای مسلمانان مهمتر از دیگران است.<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی (دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل»</ref>
  
بنى‌‌اسرائيل، گاه يهود و عبرانيان نيز ناميده مى‌‌شوند.<ref>دائرة المعارف قرآن كريم، مدخل "بنی اسرائیل" از ابوالفضل روحى و بخش اديان.[http://www.maarefquran.com/Files/viewdmaarefBooks.php?bookId=6]</ref>
+
شمارى از آیات مربوط، بخش هایى از تاریخ و حوادث مهم زندگى‌‌ آنان را گزارش مى‌‌کند. هجرت نیاکان نخست آنان به [[مصر]] و زندگى در آنجا ([[سوره یوسف]]، ۹۹)، خروج از آن و حرکت به سوى‌‌ سرزمین موعود ([[سوره طه]]، ۷۷ـ۷۸؛ [[سوره شعراء]]، ۵۲ـ۶۶)، سرگردانى در بیابان ([[سوره مائده]]، ۲۶)، استقرار در سرزمین موعود ([[سوره اعراف]]، ۱۳۷) و جنگهاى گوناگون بنى‌‌اسرائیل با دشمنان و نیز با یکدیگر ([[سوره بقره]]،‌‌ ۸۵ و ۲۴۶ و ۲۵۱) بخش هاى مهمى از این تاریخ است.
  
==واژه «بنی اسرائیل» در قرآن==
+
آموزه‌‌هاى [[وحی|وحیانى]] ابلاغ شده به آنان در طول تاریخ به وسیله [[حضرت موسى]] علیه السلام و دیگر انبیا، بخش دیگرى از آیات را به خود اختصاص داده است. این آموزه‌‌ها حوزه وسیعى از مباحث خداشناسى (سوره بقره، ۴۰ و ۸۳)، [[معاد]] (سوره بقره، ۴۸)، [[نبوت]] (سوره بقره، ۴۱؛ سوره مائده، ۷۰) و [[احکام]] گوناگون عبادى و اجتماعى (سوره بقره، ۴۳ و ۸۱ و ۸۳) را دربر مى‌‌گیرد.
  
تركيب «بنى اسرائيل» و «بنواسرائيل» قرآنى بوده و مجموعاً 42 بار در [[قرآن کریم]] با همين عنوان آمده است. بنى اسرائيل از اقوامى است كه به صورت گسترده مورد توجه قرآن قرار گرفته‌‌اند. شمارى از آيات مربوط، بخش هايى از تاريخ و حوادث مهم زندگى‌‌ آنان را گزارش مى‌‌كند. هجرت نياكان نخست آنان به [[مصر]] و زندگى در آنجا ([[سوره يوسف]]/12،99)، خروج از آن و حركت به سوى‌‌ سرزمين موعود ([[سوره طه]]/20، 77ـ78؛ [[سوره شعراء]]/26،52ـ 66)، سرگردانى در بيابان ([[سوره مائده]]/5،26)، استقرار در سرزمين موعود ([[سوره اعراف]]/7،137) و جنگهاى گوناگون بنى‌‌اسرائيل با دشمنان و نيز با يكديگر ([[سوره بقره]]/2،‌‌85، 246، 251) بخش هاى مهمى از اين تاريخ است.
+
انواع نعمت هاى خداوند به بنى‌‌اسرائیل، ([[سوره بقره]]، ۴۹ـ۶۰؛ [[سوره جاثیه]]، ۱۶) و امتیاز آنان نسبت به دیگر اقوام و ملل (سوره بقره، ۱۲۲؛ [[سوره اعراف]]، ۱۴۰) در دسته دیگرى از آیات گزارش شده است و سرانجام نوع برخورد آنان با انبیا، [[معجزات]] و نعمت هاى الهى و آموزه‌‌هاى وحیانى (سوره بقره، ۶۷ـ۷۳؛ [[سوره آل عمران]]، ۴۹ و ۹۳)، انواع انحراف هاى اعتقادى و رفتارى، نافرمانی ها (سوره بقره، ۴۴؛ سوره اعراف، ۱۳۸ـ۱۴۰؛ سوره مائده، ۷۹) و در نتیجه عذاب هایى که به آن گرفتار شدند، موضوعات دیگرى است که شمار چشمگیرى از آیات به گزارش آن پرداخته است.<ref>دائرة المعارف قرآن کریم، مدخل "بنی اسرائیل" از ابوالفضل روحى و بخش ادیان.</ref>
  
آموزه‌‌هاى وحيانى ابلاغ شده به آنان در طول تاريخ به وسيله [[حضرت موسى]] عليه السلام و ديگر انبيا، بخش ديگرى از آيات را به خود اختصاص داده است. اين آموزه‌‌ها حوزه وسيعى از مباحث خداشناسى (بقره/2،40، 83)، معادشناسى (سوره بقره/2،48)، [[نبوت]] (سوره بقره/2،41؛ سوره مائده/5،70) و [[احكام]] گوناگون عبادى و اجتماعى (سوره بقره/2،43 و 81 و 83) را دربر مى‌‌گيرد.
+
مطابق با آنچه در [[قرآن]] آمده، بنى‌‌اسرائیل بارها بر‌‌ اثر [[گناه]] و نافرمانى، گرفتار انواع عذاب هاى دنیایى شدند، چنان‌‌ که عذاب [[آخرت]] نیز به آنان وعده داده شده است؛ از جمله:
  
انواع نعمت هاى خداوند به بنى‌‌اسرائيل، ([[سوره بقره]]/2،49ـ60؛ [[سوره جاثيه]]/45،16) و امتياز آنان نسبت به ديگر اقوام و ملل ([[سوره بقره]]/2،122؛ [[سوره اعراف]]/7،140) در دسته ديگرى از آيات گزارش شده است و سرانجام نوع برخورد آنان با انبيا، معجزات و نعمت هاى الهى و آموزه‌‌هاى وحيانى (سوره بقره/2، 67ـ73، 83، 87، 91، 246؛ [[سوره آل عمران]]/3، 49، 93)، انواع انحراف هاى اعتقادى و رفتارى، نافرماني ها ([[سوره بقره]]/2،44؛ سوره اعراف/7،138ـ140؛ سوره مائده/5،79) و در نتيجه عذاب هايى كه به آن گرفتار شدند (سوره بقره/2،54 ـ 55، 61، 65، 85؛ سوره مائده/5،12ـ13، 26)، موضوعات ديگرى است كه شمار چشمگيرى از آيات به گزارش آن پرداخته است.<ref>دائرة المعارف قرآن كريم، مدخل "بنی اسرائیل" از ابوالفضل روحى و بخش اديان.[http://www.maarefquran.com/Files/viewdmaarefBooks.php?bookId=6]</ref>
+
'''کشتن همدیگر:'''
  
درباره اینکه چرا ذکر بنی اسرائیل به این اندازه در قرآن آمده گفته شده است چون پیش از بعثت [[حضرت عیسی]] علیه السلام آنها یگانه قوم خداپرست بودند و دین و شریعت آسمانی را پذیرفته، خداپرست اگر در اقوام دیگر بود، بسیار اندک بود مانند اولاد اسماعیل در میان عرب. از این روی دانستن اخبار بنی اسرائیل و پیغمبران آنها برای مسلمانان مهمتر از دیگرانست.<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی (دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل»</ref>
+
بنى اسرائیل پس از گوساله پرستى، فرمان یافتند که به کیفر این گناه، بر روى هم شمشیر کشیده و همدیگر را بکشند: {{متن قرآن|«اِنَّکم ظَلَمتُم اَنفُسَکم بِاتِّخاذِکمُ العِجلَ... فَاقتُلوا اَنفُسَکم...»}} ([[سوره بقره]]،‌‌ ۵۴).
  
==تاریخچه بنی اسرائیل==
+
برخى گفته‌‌اند: حتى کسانى که گوساله‌‌پرستى نکردند نیز به سبب ترک [[امر به معروف و نهی از منکر|نهى از منکر]] دچار این کیفر شدند. درباره مدت زمان این کیفر و نیز شمار کشته شدگان، برخى سخنان اغراق‌‌آمیز نیز گفته شده است.<ref> تفسیر قرطبى، ج ۱، ص ۲۷۳.</ref>
  
===کوچ نمودن بنی اسرائیل به مصر===
+
'''سرگردانى در بیابان:'''
  
بنی اسرائیل یعنی اولاد یعقوب در زمین کنعان می زیستند. تاریخ آنان از آنگاه آغاز می شود که [[حضرت یوسف]] علیه السلام عزیز مصر شد و نزد فرعون اعتبار یافت فرزندان یعقوب با خود او در سالهای قحط به [[مصر]] رفتند و در آن کشور ماندند. سالها بر آنان گذشت و نسل آنها بسیار شد. آن فرعون که زمان یوسف بود از جهان رفت و فراعنه دیگر جانشین او شدند و مردم مصر با بیگانگان بد رفتار می کردند و آنها را به خدمت گرفته آزار و شکنجه می دادند تا [[حضرت موسی]] علیه السلام به پیغمبری برگزیده شد.<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref>
+
بنى‌‌اسرائیل پس از خروج از [[مصر]] و رسیدن به مرزهاى سرزمین موعود، در پى سرپیچى از فرمان خداوند مبنى بر ورود به آن سرزمین و نبرد با دشمنان، ۴۰ سال در بیابانها سرگردان و از ورود به سرزمین مقدس محروم شدند.([[سوره مائده]]، ۲۰-۲۶) پس از پایان این ۴۰ سال، آنان هنگام ورود به سرزمین موعود فرمان یافتند که جمله معینى را مبنى بر استغفار بر زبان جارى کنند؛ اما باز با تغییر آن عبارت نافرمانى کرده، دچار عذاب الهى شدند: {{متن قرآن|«فَبَدَّلَ الَّذِینَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَیرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنَا عَلَى الَّذِینَ ظَلَمُوا رِجْزًا مِنَ السَّمَاءِ بِمَا کانُوا یفْسُقُونَ»}}.([[سوره بقره]]، ۵۹ و نیز [[سوره اعراف]]، ۱۶۱-۱۶۲)  
  
===بدرفتاری فراعنه با بنی اسرائیل===
+
برخى آیه {{متن قرآن|«رِجْزًا مِنَ السَّمَاءِ»}} را عذاب آسمانى<ref> جامع البیان، مج ۱، ج ۱، ص ۴۳۶؛ مجمع البیان، ج ۱، ص ۲۴۸.</ref> و برخى دیگر بیمارى طاعون دانسته‌‌اند که هزاران نفر را به کام مرگ فرستاد.<ref> التبیان، ج ۱، ص ۲۶۸؛ الکشاف، ج ۱، ص ۱۴۳.</ref>
بنی اسرائیل به رهبری دینی و سیاسی موسی از سلطه فرعون رها شدند و از مصر خارج گشته به سمت کنعان حرکت کردند. اینان حدود چهل سال ، که طی آن یک نسلشان از بین رفت ، در صحرای سینا سرگردان بودند تا اینکه پس از وفات موسی ، یوشع جانشین وی شد و بتدریج کنعان را فتح کرد <ref>دانشنامه جهان اسلام، مدخل «بنی اسرائیل».</ref>
 
  
===بنی اسرائیل در زمان حضرت موسی===
+
'''لعن الهى و سنگدلى:'''
خداوند بر موسی علیه السلام [[تورات]] را فرستاد و احکام تورات در عهد خود او و پس از او دستور معاملات و عبادات و سیاسات آنها بود.
 
  
[[حضرت موسی]] علیه السلام تا زنده بود، موفق نشد. زمین مقدس را فتح کند. اما با فلسطینیان و عمالقه جنگها کرد و گزارش آن در [[قرآن]] آمده است. ([[سوره مائده]]/24) اما یوشع بن نون جانشین وی آن زمین را بگشود و بنی اسرائیل در آنجا ساکن شدند. سیاست و حکومت آنان در زمان حضرت موسی علیه السلام و خلفای وی تا چهارصد سال به طرز خاصی بود که نظیر آن را امروز فدرال گویند.  
+
در آیات ۱۲ ـ ۱۳ [[سوره مائده]] مواردى از [[پیمان شکنی|پیمان شکنی]] بنى‌‌اسرائیل و پیامدهاى آن، از جمله دچار شدن به [[لعن]] الهى و سنگدلى گزارش شده است: {{متن قرآن|« وَلَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ...وَقَالَ اللَّهُ إِنِّی مَعَکمْ لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلَاةَ وَآتَیتُمُ الزَّکاةَ... فَبِمَا نَقْضِهِمْ مِیثَاقَهُمْ لَعَنَّاهُمْ وَجَعَلْنَا قُلُوبَهُمْ قَاسِیةً یحَرِّفُونَ الْکلِمَ عَنْ مَوَاضِعِهِ وَنَسُوا حَظًّا مِمَّا ذُکرُوا بِهِ وَلَا تَزَالُ تَطَّلِعُ عَلَىٰ خَائِنَةٍ مِنْهُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ»}}. لعن الهى را، دورى از رحمت خدا، مسخ یا پرداخت جزیه دانسته‌‌اند.<ref>ر.ک: التبیان، ج ۳، ص ۴۶۹؛ المیزان، ج ۵، ص ۲۴۰؛ کنز‌‌الدقایق، ج ۴، ص ۶۱.</ref>
  
[[حضرت موسی]] علیه السلام بنی اسرائیل را به گروه های مختلف تقسیم کرده بود و کار هر یک را به رئیسی سپرده تا به اختلاف آنان برسند و میان آنها مطابق دستور [[شریعت]] حکم کنند هزاره و صده و بیش و کم هر یک زیر فرمان رئیسی بودند و پس از آن که زمین مقدس را تصرف کردند همچنان اراضی را میان دوازده سبط پخش کردند و هر سبط را مانند [[حضرت موسی]] علیه السلام به گروهها زیر فرمان رؤسا و قضاة مقرر داشتند و [[احکام]] شرع میان آنها اجرا می شد و یک رئیس کل یا کاهن و قاضی بزرگ بر آنها نظر داشت. (شمعون که میان مسلمانان معروف است یکی از قضاة بود)  
+
سنگدلى آنان باعث شد که تورات را تحریف کردند و جز اندکى به [[پیامبر اسلام]] ایمان نیاوردند. آنان به سبب نافرمانى خدا و [[پیامبران]] و استمرار تجاوزگرى، مورد لعن برخى پیامبران نیز قرار گرفتند: {{متن قرآن|«لُعِنَ الَّذِینَ کفَرُوا مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَلَىٰ لِسَانِ دَاوُودَ وَعِیسَى ابْنِ مَرْیمَ ذَٰلِک بِمَا عَصَوْا وَکانُوا یعْتَدُونَ»}}.([[سوره مائده]]، ۷۸)  
  
===پادشاهان الهی بنی اسرائیل===
+
[[شیخ طبرسی|طبرسى]] با استناد به روایتى از [[امام باقر]] علیه السلام لعن شدگان در زبان [[حضرت داود]] را کسانى مى‌‌داند که در پى شکستن حرمت «[[سبت|روز شنبه]]» با لعن او به میمون مسخ شدند، چنان‌‌ که درخواست کنندگان مائده آسمانى که پس از نزول بدان کفر ورزیدند، با لعن [[حضرت عیسی علیه السلام|عیسى]] علیه السلام خوک شدند.<ref> تفسیر عیاشى، ج ۱، ص ۳۳۵؛ مجمع‌‌البیان، ج ۳، ص ۳۵۷؛ البرهان، ج ۲، ص ۳۴۳.</ref> برخى به احتمال، کافران یاد شده را لعن شدگان در [[زبور]] و [[انجیل]] دانسته‌‌اند.<ref> جامع البیان، مج ۴، ج ۶، ص ۴۲۶؛ مجمع البیان، ج ۳، ص ۳۵۷.</ref> برخى نیز گروهى دانسته‌‌اند که در آینده به [[پیامبر اسلام]] صلی الله علیه وآله ایمان نمى‌‌آورند.<ref> مجمع البیان، ج ۳، ص ۳۵۷.</ref>
نزدیک چهارصد سال بر این گذشت از آنگاه بعللی از بزرگان خویش درخواست پادشاهی کردند مانند سایر امت ها و خداوند طالوت را بر آنها گماشت و پس از وی [[حضرت داود]] پادشاه شد و [[حضرت سلیمان]] علیه السلام جانشین او گشت و حضرت داود از سبط یهودا بود.
 
  
===دو نیمه شدن بنی اسرائیل===
+
'''مسخ شدن:'''
بعد از آن که ملک به فرزند سلیمان رسید (سال 476 پس از خروج از [[مصر]]) اسباط دیگر از فرمان او سر پیچیدند و کشور آنها به دو قسمت شد شمال آن را که از شمال بحرالمیت تا نزدیکی شهر صور حالیه امتداد می یافت در سر حد فنیقیه میان دریای مدیترانه و مرز کشور آشور، چند سلسله از پادشاهان بنی اسرائیل در تصرف داشتند و قسمت جنوب را تا خلیج عقبه، اولاد حضرت داود زیر فرمان گرفتند. هجده پادشاه از نسل داود از سال 975 تا 576 قبل از میلاد مسیح یعنی 399 سال در قسمت جنوبی حکومت کردند اما شمالیان بیش از 209 سال سلطنت نکردند از 931 تا 722 و در این مدت قریب بیست پادشاه از نه خاندان مختلف حکومت یافتند.
 
  
پایتخت دودمان داود بیت المقدس بود و پایتخت شمالیان شهر سامریه.  
+
گروهى از بنى اسرائیل با نادیده گرفتن حرمت صید ماهى در [[سبت|روز شنبه]]، به صورت میمون مسخ شدند: {{متن قرآن|«ولَقَد عَلِمتُمُ الَّذینَ اعتَدَوا مِنکم فِى السَّبتِ فَقُلنا لَهُم کونوا قِرَدَةً خـسِـین»}}. ([[سوره بقره]]، ۶۵)
  
===رفتار بد بنی اسرائیل با پیامبران الهی===
+
'''ذلت و زندگى فقیرانه:'''
  
بنی اسرائیل پس از دوران قضاة که [[حضرت موسی]] علیه السلام مقرر داشته بود، آرامش ندیدند مگر همان چند سال سلطنت [[حضرت داود]] و [[حضرت سلیمان]] علیهماالسلام. پس از آن ملوک آنان غالباً زیر نفوذ همسایگان بت پرست می رفتند و [[احکام]] [[تورات]] را سست می گرفتند و رسوم و آداب کفار را رواج می دادند و به عیاشی و ستمگری و مردم آزاری خداوند را به خشم می آوردند و غالباً پیغمبران از دست آنان در شکنجه و عذاب بودند یا متواری و سرگردان چنان که خداوند در [[قرآن]] می فرماید: {{متن قرآن|«ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُواْ يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ»}}؛ ([[سوره بقره]]، 61) خداوند بر آنها خشم گرفت که به آیات خداوند کافر می شدند و پیغمبران را بناحق می کشتند.
+
خوارى در دنیا و ندارى از کیفرهاى دیگر بنى اسرائیل است: {{متن قرآن|«و ضُرِبَت عَلَیهِمُ الذِّلَّةُ والمَسکنَةُ وباءو بِغَضَب مِنَ‌‌اللّهِ»}} (سوره بقره، ۶۱ و نیز [[سوره آل عمران]]، ۱۱۲). برخى، ذلت را پرداخت [[خراج]] به برخى‌‌ حکومت ها در دوره‌‌هایى از تاریخ دانسته و برخى نیز مسکنت و ذلت را یک چیز دانسته‌‌اند<ref> الکشاف، ج ۱، ص ۱۴۶؛ الصافى، ج ۱، ص ۱۳۷.</ref>، با این توضیح که آنان همواره به سبب احساس فقر، تن به ذلت مى‌‌دادند. انکار آیات الهى و تکذیب و قتل انبیا سبب این کیفر خوانده شده‌‌است.<ref> همان؛ تفسیر قرطبى، ج ۱، ص ۲۹۲.</ref>
 +
==تاریخچه بنی اسرائیل==
 +
تاریخ وقایع بنی اسرائیل پس از حضور ایشان به همراه [[حضرت یعقوب]] و [[حضرت یوسف]] علیهماالسلام در [[مصر]] را، به این ترتیب بیان کرده اند:
  
و نیز فرمود: {{متن قرآن|«إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَيَقْتُلُونَ الِّذِينَ يَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ»}}؛ ([[سوره آل عمران]]، 21) آنها که کافر می شوند به آیات خدا و می کشند پیغمبران را بناحق و می کشند آن کسان را که به عدل و داد می خوانند پس مژده بده آنها را به عذاب دردناک.<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref>
+
*خروج بنی اسرائیل از مصر، در حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد.
 +
*پادشاهی [[طالوت]]، در حدود ۱۰۵۰ سال قبل از میلاد.
 +
*خرابی [[بیت المقدس]] بدست [[بخت نصر]]، ۵۷۶ سال قبل از میلاد.
 +
*آبادی دوم بیت المقدس در عهد هخامنشیان، ۵۰۰ سال قبل از میلاد.
 +
*خرابی دوم بدست تیطوس رومی، ۷۰ سال پس از میلاد [[حضرت عیسی علیه السلام|مسیح]] علیه السلام.<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref>
  
=== سرانجام بنی اسرائیل ساکن در قسمت شمالی ===
+
'''کوچ کردن بنی اسرائیل به مصر:'''
بنی اسرائیل با آن همه تشبه و تقرب که به همسایگان می نمودند همیشه گرفتار تاخت و تاز و قتل و غارت و اسیری می شدند و بیشتر مغلوب دشمن می گشتند و غالباً باجگذار بودند تا در سال 722 پادشاه آشور بر قسمت شمالی بنی اسرائیل تاخت و مردم آنجا را پراکنده ساخت و دولت آنان را برانداخت و دیگر پس از آن دولتی نداشتند.
 
  
اندکی از بقایای آنان که یهودان سامری گویند هنوز در نابلس مانده اند و با دیگر مردم معاشرت نمی کنند
+
بنی اسرائیل یعنی اولاد [[حضرت یعقوب]] علیه السلام در زمین کنعان می زیستند. تاریخ آنان از آنگاه آغاز می شود که [[حضرت یوسف]] علیه السلام عزیز [[مصر]] شد و نزد پادشاه مصر (فرعون) اعتبار یافت، فرزندان یعقوب با خود او در سالهای قحطی به مصر رفتند و در آن کشور ماندند. سالها بر آنان گذشت و نسل آنها بسیار شد.
  
=== بنی اسرائیل ساکن در قسمت جنوبی ===
+
'''بنی اسرائیل در زمان حضرت موسی:'''
[[بخت نصر]]؛ پادشاه بابل در سال 576 به اورشلیم لشکر کشید و دولت یهودا را برانداخت و اهل آنجا را به اسیری به بابل برد چنانکه خداوند در [[قرآن]] می فرماید: {{متن قرآن|«فَإِذَا جَاء وَعْدُ أُولاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَّنَا أُوْلِي بَأْسٍ شَدِيدٍ»}}؛ ([[سوره اسراء]]، 5) چون وعده فساد اول فرارسید بر شما انگیختیم بندگان خود را که صاحب قدرت سخت بودند. (ج7، ص 188-212)
 
  
پس از حمله بخت نصر یهود پراکنده و اسیر بودند تا سال 538 پادشاه فارس از سلسله هخامنشی که کوروش نام داشت بر غالب ممالک مشرق مستولی گشت و بابل را از دودمان بخت نصر بگرفت و یهود را آزاد ساخت تا بیت المقدس را ساختند مانند بنای حضرت سلیمان و اجرای مراسم دینی آنان را موافق شریعت تورات مجاز فرمود و تا هخامنشیان بودند آنان مرفه زیستند و این آبادی دوم بهتر و بیشتر از آبادی اول بود و یهود در این مدت به آسودگی بودند مانند دوران قضاة و از خود پادشاه نداشتند و کار با کاهن بزرگ بود و به این حال خداوند اشارت فرمود: {{متن قرآن|«ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُم بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا»}}؛ ([[سوره اسراء]]، 7) آنگاه شما را بر آنها ظفر دادیم و به مال و فرزند مدد کردیم، شماره شما را بسیار گردانیدیم.
+
آن فرعون که زمان یوسف بود از دنیا رفت و فراعنه دیگر جانشین او شدند و مردم مصر با بیگانگان بد رفتار می کردند و آنها را به خدمت گرفته آزار و شکنجه می دادند تا اینکه [[حضرت موسی]] علیه السلام به پیغمبری برگزیده شد.<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref> بنی اسرائیل به رهبری دینی و سیاسی موسی از سلطه [[فرعون]] رها شدند و از مصر خارج گشته به سمت کنعان حرکت کردند. اینان حدود چهل سال، که طی آن یک نسلشان از بین رفت، در صحرای سینا سرگردان بودند تا اینکه پس از وفات موسی، [[یوشع بن نون|یوشع بن نون]] جانشین وی شد و بتدریج کنعان را فتح کرد.<ref>دانشنامه جهان اسلام، مدخل «بنی اسرائیل».</ref>
  
پس از دویست سال "دارای اصفر" که آخرین پادشاه هخامنشی بود از اسکندر شکست خورد. اورشلیم و نواحی آن بدست اسکندر افتاد. اسکندر نیز آنان را آزاد گذاشت که موافق شریعت [[تورات]] عمل می کردند تا مدتی که جانشینان اسکندر و پس از آنان دولت روم بر آنها حکومت داشتند کسی متعرض دین و معبد آنها نمیشد.  
+
خداوند بر [[حضرت موسی]] علیه السلام [[تورات]] را فرستاد و احکام تورات در عهد خود او و پس از او دستور معاملات و عبادات و سیاسات آنها بود.
  
گویند وقتی اسکندر ذوالقرنین به اورشلیم آمد عالم بزرگ یهود به استقبال او بیرون شد چون در کتب انبیا وعده فتح اسکندر و دولت او آمده بود او را به خبر انبیا آگاه ساخت و اسکندر او را بنواخت و هم در بابل نسبت به آنها که در بابل مانده بودند و هم دراورشلیم امت [[حضرت موسی]] علیه السلام را در دین آزاد گذاشت.
+
موسی علیه السلام تا زنده بود، موفق نشد زمین مقدس را فتح کند، اما با [[فلسطین|فلسطینیان]] و عمالقه جنگها کرد که گزارش آن در [[قرآن]] آمده است. ([[سوره مائده]]، ۲۴) اما یوشع بن نون جانشین وی آن زمین را بگشود و بنی اسرائیل در آنجا ساکن شدند. سیاست و حکومت آنان در زمان حضرت موسی علیه السلام و خلفای وی تا چهارصد سال به طرز خاصی بود که نظیر آن را امروز «فدرال» گویند.  
  
پس از وی یکی از جانشینان اسکندر تورات را به یونانی ترجمه کرد و میان آنها رواج داد. اما در عهد رومیان نزدیک ظهور [[حضرت عیسی]] علیه السلام رفته رفته [[اخلاق]] و آداب یونانیان و رومیان در آنان نفوذ کرده و یهودیان عادت زشت آنان را فراگرفته بودند. از غذاهای بت پرستان می خوردند. زنان و مردان با هم در مجالس حاضر می شدند و می رقصیدند و تماشاخانه و امثال آن ساخته بودند و پارسایان را آزاد می کردند و حضرت یحیی را به سبب نهی از منکر کشتند و قصد کشتن مسیح علیه السلام کردند. خداوند یکی از رومیان را بر آنان مسلط کرد تا بار دیگر خانه را خراب کرد و بنی اسرائیل را پراکنده ساختند و گزارش آنان تفصیلی دارد که باید در کتب خود یهود و نصاری خواند و به این خرابی دوم اشاره فرمود: {{متن قرآن|«فَإِذَا جَاء وَعْدُ الآخِرَةِ لِيَسُوؤُواْ وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُواْ الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُواْ مَا عَلَوْاْ تَتْبِيرًا»}}؛ ([[سوره اسراء]]، 7) چون وعده دیگر آمد روی شما را سیاه کنند و به [[مسجد]] درآیند چنان که بار اول درآمدند و آنچه را ساخته بودند، ویران کنند.<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref>
+
حضرت موسی علیه السلام بنی اسرائیل را به گروه های مختلف تقسیم کرده بود و کار هر یک را به رئیسی سپرده تا به اختلاف آنان برسند و میان آنها مطابق دستور [[شریعت]] حکم کنند. هزاره و صده و بیش و کم هر یک زیر فرمان رئیسی بودند و پس از آن که زمین مقدس را تصرف کردند همچنان اراضی را میان دوازده سبط پخش کردند و هر سبط را مانند حضرت موسی علیه السلام به گروهها زیر فرمان رؤسا و قضاة مقرر داشتند و [[احکام]] شرع میان آنها اجرا می شد و یک رئیس کل یا کاهن و قاضی بزرگ بر آنها نظر داشت.  
  
===تاریخ وقایع بنی اسرائیل===
+
'''دو قسمت شدن بنی اسرائیل:'''
*خروج بنی اسرائیل از مصر در حدود 1500 سال قبل از میلاد.
 
*پادشاهی طالوت در حدود 1050 سال قبل از میلاد.
 
*خرابی بیت المقدس بدست بخت نصر 576 سال قبل از میلاد.
 
*آبادی دوم بیت المقدس در عهد هخامنشیان 500 سال قبل از میلاد.
 
*خرابی دوم بدست تیطوس رومی 70 سال پس از میلاد مسیح علیه السلام. <ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref>
 
  
===آوارگی بنی اسرائیل===
+
نزدیک چهارصد سال بر این گذشت، سپس بعللی از بزرگان خویش درخواست پادشاهی کردند مانند سایر امت ها و خداوند [[طالوت]] را بر آنها گماشت و پس از وی [[حضرت داود]] علیه السلام - که از سبط یهودا بود - پادشاه شد و [[حضرت سلیمان]] علیه السلام جانشین او گشت.  
بنی اسرائیل پس از خرابی دوم بیت المقدس در جهان پراکنده شدند و این حالت را گالوت گویند که تعریب آن جالوت است و رئیس  آنها بنام رأس الجالوت معروف است یعنی رئیس آوارگان چون [[احکام]] تورات بی تشکیلات منظم روحانی در بیت المقدس عملی نبود بزرگان علما برای آنها مراسمی چند قرار دادند که به جای احکام [[تورات]] بدان مراسم عمل کنند و اعیاد و شنبه را در هر جا نگاه دارند و سایر [[احکام]] که نمی توانستند انجام دهند از آنها برداشتند و شریعت آنها عملاً منسوخ گردید. {{متن قرآن|«اتَّخَذُواْ أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللّهِ»}}. ([[سوره توبه]]، آیه 31)<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref>
 
  
==عذابهاى بنى اسرائيل==
+
بعد از آن که ملک به فرزند سلیمان رسید (۴۷۶ سال پس از خروج از [[مصر]]) اسباط دیگر از فرمان او سر پیچیدند و کشور آنها به دو قسمت شد، شمال آن را که از شمال بحرالمیت تا نزدیکی شهر صور حالیه امتداد می یافت در سر حد فنیقیه میان دریای مدیترانه و مرز کشور آشور، چند سلسله از پادشاهان بنی اسرائیل در تصرف داشتند و قسمت جنوب را تا خلیج عقبه، اولاد حضرت داود زیر فرمان گرفتند. 
  
مطابق با آنچه در قرآن آمده، بنى‌‌اسرائيل بارها بر‌‌ اثر گناه و نافرمانى گرفتار انواع عذاب هاى دنيايى شدند، چنان‌‌ كه عذاب آخرت نيز به آنان وعده داده شده است؛ از جمله:
+
هجده پادشاه از نسل داود از سال ۹۷۵ تا ۵۷۶ قبل از میلاد [[حضرت عیسی علیه السلام|مسیح]] علیه السلام - یعنی ۳۹۹ سال - در قسمت جنوبی حکومت کردند اما شمالیان بیش از ۲۰۹ سال سلطنت نکردند از ۹۳۱ تا ۷۲۲ ق.م؛ و در این مدت قریب بیست پادشاه از نه خاندان مختلف حکومت یافتند. پایتخت دودمان حضرت داود علیه السلام، [[بیت المقدس]] بود و پایتخت شمالیان شهر سامریه.
  
'''كشتن همديگر'''
+
بنی اسرائیل پس از دوران قضاة که [[حضرت موسی]] علیه السلام مقرر داشته بود، آرامش ندیدند مگر همان چند سال سلطنت [[حضرت داود]] و [[حضرت سلیمان]] علیهماالسلام. پس از آن ملوک آنان غالباً زیر نفوذ همسایگان [[بت پرستی|بت پرست]] می رفتند و احکام [[تورات]] را سست می گرفتند و رسوم و آداب کفار را رواج می دادند و به عیاشی و ستمگری و مردم آزاری می پرداختند و غالباً پیغمبران از دست آنان در شکنجه و عذاب بودند یا متواری و سرگردان، چنان که خداوند در [[قرآن]] می فرماید: {{متن قرآن|«ذَلِک بِأَنَّهُمْ کانُواْ یکفُرُونَ بِآیاتِ اللَّهِ وَیقْتُلُونَ النَّبِیینَ بِغَیرِ الْحَقِّ»}}؛ ([[سوره بقره]]، ۶۱) خداوند بر آنها خشم گرفت که به آیات خداوند کافر می شدند و پیغمبران را بناحق می کشتند. و نیز فرمود: {{متن قرآن|«إِنَّ الَّذِینَ یکفُرُونَ بِآیاتِ اللّهِ وَیقْتُلُونَ النَّبِیینَ بِغَیرِ حَقٍّ وَیقْتُلُونَ الِّذِینَ یأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِیمٍ»}}؛ ([[سوره آل عمران]]، ۲۱) آنها که کافر می شوند به آیات خدا و می کشند پیغمبران را بناحق و می کشند آن کسان را که به عدل و داد می خوانند پس مژده بده آنها را به عذاب دردناک.<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref>
  
بنى اسرائيل پس از گوساله پرستى، فرمان يافتند كه به كيفر اين گناه بر روى هم شمشير كشيده، همديگر را بكشند: {{متن قرآن|«اِنَّكُم ظَلَمتُم اَنفُسَكُم بِاتِّخاذِكُمُ العِجلَ... فَاقتُلوا اَنفُسَكُم...»}}.([[سوره بقره]]/2،‌‌54)
+
'''سرانجام بنی اسرائیل:'''
  
برخى گفته‌‌اند: حتى كسانى كه گوساله‌‌پرستى نكردند نيز به سبب ترك نهى از منكر دچار اين كيفر شدند. درباره مدت زمان اين كيفر و نيز شمار كشته شدگان، برخى سخنان اغراق‌‌آميز نيز گفته شده است. 106 - 106 <ref> تفسير قرطبى، ج 1، ص 273.</ref>
+
بنی اسرائیل با آن همه تشبه و تقرب که به همسایگان می نمودند، همیشه گرفتار تاخت و تاز و قتل و غارت و اسیری می شدند و بیشتر مغلوب دشمن می گشتند و غالباً باج گذار بودند تا در سال ۷۲۲ ق.م، پادشاه آشور بر قسمت شمالی بنی اسرائیل تاخت و مردم آنجا را پراکنده ساخت و دولت آنان را برانداخت و دیگر پس از آن دولتی نداشتند. اندکی از بقایای آنان که یهودان سامری گویند هنوز در نابلس مانده اند و با دیگر مردم معاشرت نمی کنند
  
'''سرگردانى در بيابان'''
+
[[بخت نصر]]، پادشاه [[بابل]] در سال ۵۷۶ ق.م، به اورشلیم لشکر کشید و دولت یهودا را برانداخت و اهل آنجا را به اسیری به بابل برد چنانکه خداوند در [[قرآن]] می فرماید: {{متن قرآن|«فَإِذَا جَاء وَعْدُ أُولاهُمَا بَعَثْنَا عَلَیکمْ عِبَادًا لَّنَا أُوْلِی بَأْسٍ شَدِیدٍ»}}؛ ([[سوره اسراء]]، ۵) چون وعده فساد اول فرا رسید بر شما انگیختیم بندگان خود را که صاحب قدرت سخت بودند.
  
بنى‌‌اسرائيل پس از خروج از مصر و رسيدن به مرزهاى سرزمين موعود، در پى سرپيچى از فرمان خداوند مبنى بر ورود به آن سرزمين و نبرد با دشمنان، 40 سال در بيابانها سرگردان و از ورود به سرزمين مقدس محروم شدند.([[سوره مائده]]/5، 20 ـ 26) پس از پايان اين 40 سال، آنان هنگام ورود به سرزمين موعود فرمان يافتند كه جمله معينى را مبنى بر استغفار بر زبان جارى كنند؛ اما باز با تغيير آن عبارت نافرمانى كرده، دچار عذاب الهى شدند: {{متن قرآن|«فَبَدَّلَ الَّذينَ ظَلَموا قَولاً غَيرَ الَّذى قيلَ لَهُم فَاَنزَلنا عَلَى الَّذينَ ظَلَموا رِجزًا مِنَ السَّماءِ بِما كانوا يَفسُقون»}}.([[سوره بقره]]/2،59 و نيز [[سوره اعراف]]/ 7، 161ـ162)
+
پس از حمله بخت نصر، یهود پراکنده و اسیر بودند تا سال ۵۳۸ ق.م، پادشاه فارس از سلسله هخامنشی که کوروش نام داشت بر غالب ممالک مشرق مستولی گشت و بابل را از دودمان بخت نصر بگرفت و [[یهود]] را آزاد ساخت تا [[بیت المقدس]] را ساختند مانند بنای حضرت سلیمان و اجرای مراسم دینی آنان را موافق شریعت [[تورات]] مجاز فرمود و تا هخامنشیان بودند آنان مرفه زیستند و این آبادی دوم بهتر و بیشتر از آبادی اول بود و یهود در این مدت به آسودگی بودند مانند دوران قضاة و از خود پادشاه نداشتند و کار با کاهن بزرگ بود و به این حال خداوند اشارت فرمود: {{متن قرآن|«ثُمَّ رَدَدْنَا لَکمُ الْکرَّةَ عَلَیهِمْ وَأَمْدَدْنَاکم بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَجَعَلْنَاکمْ أَکثَرَ نَفِیرًا»}}؛ ([[سوره اسراء]]، ۷) آنگاه شما را بر آنها ظفر دادیم و به مال و فرزند مدد کردیم، شماره شما را بسیار گردانیدیم.
  
برخى «رِجزاً مِنَ السَماءِ»را عذاب آسمانى 107 - 107 <ref> جامع البيان، مج 1، ج 1، ص 436؛ مجمع البيان، ج 1، ص 248.</ref> و برخى ديگر بيمارى طاعون دانسته‌‌اند كه هزاران نفر را به كام مرگ فرستاد. 108 - 108 <ref> التبيان، ج 1، ص 268؛ الكشاف، ج 1، ص 143.</ref>
+
پس از دویست سال "دارای اصفر" که آخرین پادشاه هخامنشی بود از اسکندر شکست خورد. اورشلیم و نواحی آن بدست اسکندر افتاد. اسکندر نیز آنان را آزاد گذاشت که موافق شریعت تورات عمل می کردند تا مدتی که جانشینان اسکندر و پس از آنان دولت روم بر آنها حکومت داشتند کسی متعرض [[دین]] و معبد آنها نمیشد.  
  
'''لعن الهى و سنگدلى'''
+
گویند وقتی اسکندر به اورشلیم آمد عالم بزرگ یهود به استقبال او بیرون شد، چون در کتب انبیا وعده فتح اسکندر و دولت او آمده بود او را به خبر انبیا آگاه ساخت و اسکندر او را بنواخت و هم در بابل نسبت به آنها که در بابل مانده بودند و هم در اورشلیم امت [[حضرت موسی]] علیه السلام را در دین آزاد گذاشت. پس از وی یکی از جانشینان اسکندر تورات را به یونانی ترجمه کرد و میان آنها رواج داد.
  
در آيات 12 ـ 13 [[سوره مائده]]/5 مواردى از پيمان شكني هاى بنى‌‌اسرائيل و پيامدهاى آن، از جمله دچار شدن به لعن الهى و سنگدلى گزارش شده است: {{متن قرآن|«ولَقَد اَخَذَ اللّهُ ميثقَ بَنِى اِسرءيلَ... و قالَ اللّهُ اِنّى مَعَكُم لئِن اَقَمتُمُ الصَّلوةَ و ءاتَيتُمُ الزَّكوةَ... فَبِما نَقضِهِم ميثقَهُم لَعَنّهُم و‌‌ جَعَلنا قُلوبَهُم قسِيَةً يُحَرِّفونَ الكَلِمَ عَن مَواضِعِهِ ونَسوا حَظـًّا مِمّا ذُكِّروا بِهِ ولا تَزالُ تَطَّلِعُ عَلى خائِنَة مِنهُم اِلاّ قَليلاً مِنهُم»}}. لعن الهى را، دورى از رحمت خدا، مسخ يا پرداخت جزيه دانسته‌‌اند. 109 - 109 <ref>ر.ك: التبيان، ج 3، ص 469؛ الميزان، ج 5، ص 240؛ كنز‌‌الدقايق، ج 4، ص 61.</ref>  
+
اما در عهد رومیان نزدیک ظهور [[حضرت عیسی]] علیه السلام، رفته رفته [[اخلاق]] و آداب یونانیان و رومیان در آنان نفوذ کرده و یهودیان عادت زشت آنان را فراگرفته بودند. از غذاهای بت پرستان می خوردند، زنان و مردان با هم در مجالس حاضر می شدند و می رقصیدند و تماشاخانه و امثال آن ساخته بودند و [[حضرت یحیی علیه السلام|حضرت یحیی]] علیه السلام را به سبب نهی از منکر کشتند و قصد کشتن [[حضرت مسیح]] علیه السلام کردند. خداوند یکی از رومیان را بر آنان مسلط کرد تا بار دیگر خانه را خراب کرد و بنی اسرائیل را پراکنده ساختند و [[قرآن]] به این خرابی دوم اشاره فرمود: {{متن قرآن|«فَإِذَا جَاء وَعْدُ الآخِرَةِ لِیسُوؤُواْ وُجُوهَکمْ وَلِیدْخُلُواْ الْمَسْجِدَ کمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِیتَبِّرُواْ مَا عَلَوْاْ تَتْبِیرًا»}}؛ ([[سوره اسراء]]، ۷) چون وعده دیگر آمد روی شما را سیاه کنند و به مسجد درآیند چنان که بار اول درآمدند و آنچه را ساخته بودند، ویران کنند.<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref>
  
سنگدلى آنان باعث شد كه تورات را تحريف كردند و جز اندكى به [[پيامبر اسلام]] ايمان نياوردند. آنان به سبب نافرمانى خدا و [[پيامبران]] و استمرار تجاوزگرى، مورد لعن برخى پيامبران نيز قرار گرفتند: {{متن قرآن|«لُعِنَ الَّذينَ كَفَروا مِن بَنى اِسرءيلَ عَلى لِسانِ داودَ وعيسَى ابنِ مَريَمَ ذلِكَ بِما عَصَوا و كانوا يَعتَدون»}}.([[سوره مائده]]/5،78)
+
بنی اسرائیل پس از خرابی دوم بیت المقدس در جهان پراکنده شدند و این حالت را «گالوت» گویند که تعریب آن «جالوت» است و رئیس آنها بنام رأس الجالوت معروف است یعنی رئیس آوارگان. چون [[احکام]] تورات بی تشکیلات منظم روحانی در بیت المقدس عملی نبود بزرگان علما برای آنها مراسمی چند قرار دادند که به جای احکام [[تورات]] بدان مراسم عمل کنند و اعیاد و روز شنبه ([[سبت]]) را در هر جا نگاه دارند و سایر احکام که نمی توانستند انجام دهند از آنها برداشتند و شریعت آنها عملاً منسوخ گردید؛ {{متن قرآن|«اتَّخَذُواْ أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللّهِ»}} ([[سوره توبه]]، ۳۱).<ref>ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».</ref>
  
طبرسى با استناد به روايتى از [[امام باقر]] عليه السلام لعن شدگان در زبان حضرت داود را كسانى مى‌‌داند كه در پى شكستن حرمت «روز شنبه» با لعن او به ميمون مسخ شدند، چنان‌‌ كه درخواست كنندگان مائده آسمانى كه پس از نزول بدان كفر ورزيدند، با لعن عيسى عليه السلام خوك شدند. 110 - 110 <ref> تفسير عياشى، ج 1، ص 335؛ مجمع‌‌البيان، ج 3، ص 357؛ البرهان، ج 2، ص 343.</ref> برخى به احتمال، كافران ياد شده را لعن شدگان در زبور و انجيل دانسته‌‌اند. 111 - 111 <ref> جامع البيان، مج 4، ج 6، ص 426؛ مجمع البيان، ج 3، ص 357.</ref> برخى نيز گروهى دانسته‌‌اند كه در آينده به [[پيامبر اسلام]] ايمان نمى‌‌آورند. 112 - 112 <ref> مجمع البيان، ج 3، ص 357.</ref>
+
'''بنی اسرائیل ساکن در عربستان:'''
 
 
'''مسخ شدن'''
 
 
 
گروهى از بنى اسرائيل با ناديده گرفتن حرمت صيد ماهى در روز شنبه، به صورت ميمون مسخ شدند: {{متن قرآن|«ولَقَد عَلِمتُمُ الَّذينَ اعتَدَوا مِنكُم فِى السَّبتِ فَقُلنا لَهُم كونوا قِرَدَةً خـسِـين»}}.([[سوره بقره]]/2،65)
 
 
 
'''ذلت و زندگى فقيرانه'''
 
 
 
خوارى در دنيا و ندارى از كيفرهاى ديگر بنى اسرائيل است: {{متن قرآن|«و ضُرِبَت عَلَيهِمُ الذِّلَّةُ والمَسكَنَةُ وباءو بِغَضَب مِنَ‌‌اللّهِ»}}.(سوره بقره/ 2، 61 و نيز [[سوره آل عمران]]/3، 112) برخى، ذلت را پرداخت خراج به برخى‌‌ حكومت ها در دوره‌‌هايى از تاريخ دانسته و برخى نيز مسكنت و ذلت را يك چيز دانسته‌‌اند 113 - 113 <ref> الكشاف، ج 1، ص 146؛ الصافى، ج 1، ص 137.</ref>، با اين توضيح كه آنان همواره به سبب احساس فقر، تن به ذلت مى‌‌دادند. انكار آيات الهى و تكذيب و قتل انبيا سبب اين كيفر خوانده شده‌‌است. 114 - 114 <ref> همان؛ تفسير قرطبى، ج 1، ص 292.</ref>
 
 
 
==بنی اسرائیل ساکن در شبه جزیره عربستان==
 
نکتة قابل توجه در تاریخ قوم بنی اسرائیل ، مهاجرت آنان به شبه جزیرة عربستان ، زمان این مهاجرت ، نحوة مهاجرت و سکنا گزیدن ایشان در آنجاست . تعیین زمان دقیق این مهاجرت ، میسر نیست و آن را از زمان خرابی معبد دوم اورشلیم، اسارتِ بابلی به دست بختنّصر، حکومت داوود و حتی زمان حیات موسی ذکر کرده اند. به هر ترتیب، در زمان مبعوث شدن حضرت محمّد صلی الله علیه وآله وسلم به مدینه و هجرت ایشان، این یهودیان از جمله ساکنان این شهر بودند و سه قبیلة مهم آنان ، [[بنی نضیر]]، [[بنی قریظه]] و [[بنی قینقاع]]، در جریانات اجتماعی سهیم بودند. خطاب قرآن به بنی اسرائیل در برخی آیات متوجه یهودیان است. البته دربارة این که اقوام یهودی ساکن جزیرة العرب، یهودیان اصیل یا عربهای یهودی شده بوده اند، اختلاف نظر هست.<ref>دانشنامه جهان اسلام، مدخل «بنی اسرائیل».</ref>
 
  
 +
نکته قابل توجه در تاریخ قوم بنی اسرائیل، مهاجرت آنان به [[شبه جزیره عربستان]] و سکنا گزیدن ایشان در آنجاست. تعیین زمان دقیق این مهاجرت، میسر نیست و آن را از زمان خرابی معبد دوم اورشلیم، اسارتِ [[بابل|بابلی]] به دست [[بخت نصر]]، حکومت [[حضرت داوود]] و حتی زمان حیات [[حضرت موسی]] علیهماالسلام ذکر کرده اند. به هر ترتیب، در زمان مبعوث شدن [[پیامبر اسلام|حضرت محمّد]] صلی الله علیه وآله و هجرت ایشان به [[مدینه]]، این [[یهودیان حجاز در صدر اسلام|یهودیان]] از جمله ساکنان این شهر بودند و سه قبیله مهم آنان یعنی [[بنی نضیر]]، [[بنی قریظه]] و [[بنی قینقاع]]، در جریانات اجتماعی سهیم بودند. خطاب قرآن به بنی اسرائیل در برخی آیات متوجه یهودیان است. البته درباره این که اقوام یهودی ساکن جزیرة العرب، یهودیان اصیل یا عربهای یهودی شده بوده اند، اختلاف نظر است.<ref>دانشنامه جهان اسلام، مدخل «بنی اسرائیل».</ref>
 
==پانویس==
 
==پانویس==
 
{{پانویس}}
 
{{پانویس}}
 
+
==پیوندها==
==پیوند==
+
*[[یهود]]
[[انبیاء بنی اسرائیل]]
+
*[[اسرائیل]]
 
+
*[[انبیاء بنی اسرائیل|انبیاء بنی‌اسرائیل]]
 
[[رده:واژگان قرآنی]]
 
[[رده:واژگان قرآنی]]
 +
[[رده: ادیان و فرق]]
 
[[رده:یهودیت]]
 
[[رده:یهودیت]]
 +
[[رده: مقاله های مهم]]
 +
{{سنجش کیفی
 +
|سنجش=شده
 +
|شناسه= خوب
 +
|عنوان بندی مناسب= خوب
 +
|کفایت منابع و پی نوشت ها= خوب
 +
|رعایت سطح مخاطب عام= خوب
 +
|رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب
 +
|جامعیت= خوب
 +
|رعایت اختصار= خوب
 +
|سیر منطقی= خوب
 +
|کیفیت پژوهش= خوب
 +
|رده= دارد
 +
}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۰۲

«اسرائیل» لقب حضرت یعقوب علیه‌السلام است و «بنی‌اسرائیل» دوازده سبط یا خاندان هستند که آنها را از نسل دوازده پسر حضرت یعقوب می‌دانند.[۱] بنی‌اسرائیل در ابتدا در سرزمین کنعان می‌زیستند و پس از اینکه حضرت یوسف علیه‌السلام عزیز مصر شد، به سبب قحطی به مصر کوچیدند. آنها در دوره های بعدی مورد ستم ملوک مصر قرار گرفتند تا اینکه حضرت موسی علیه‌السلام در بین آنان ظهور نمود و آنها به رهبری دینی و سیاسی او از سلطه فرعون رها شدند و از مصر خارج گشته به سمت کنعان حرکت کردند. بنی‌اسرائیل در کنعان ساکن شده و بعدها در آنجا خود تشکیل حکومت دادند. پیامبران زیادی بر قوم بنی‌اسرائیل مبعوث گردیدند و قرآن کریم در موارد متعددی از این قوم یاد کرده است.

واژه بنی اسرائیل

«اسرائیل» واژه‌‌اى عبرى است که به صورت «اسرائین»، «اسرال» و «اسرائل» نیز خوانده شده است.[۲] این واژه نامى براى یعقوب بن اسحاق علیه السلام است[۳] که در کتاب مقدس به معناى «با خدا کشتى مى‌‌گیرد» یا «خدا کشتى مى‌‌گیرد» و «مقاوم و پیروز در نزد خدا و مردم» آمده است.[۴] بر اساس گزارش کتاب مقدس این نامگذارى در پى کشتى گرفتن یعقوب با خدا یا یکى از فرشتگان در فنوئیل بوده‌‌ است.[۵]

در مقابل، برخى از مفسران مسلمان آن را عبرى و به معناى بنده و برگزیده خدا دانسته‌‌اند.[۶] به رغم پاره‌‌اى چالش ها درباره دخیل بودن واژه یاد شده و سبب نامگذارى یعقوب به آن[۷]، در این که «اسرائیل» نام دیگر حضرت یعقوب بوده و مراد از بنى‌‌اسرائیل فرزندان و نوادگان او هستند، تردیدى نیست.[۸]

بنى‌‌اسرائیل، گاهی یهود و عبرانیان نیز نامیده مى‌‌شوند.[۹]

بنی اسرائیل در قرآن

«بنى اسرائیل» از اقوامى است که به صورت گسترده مورد توجه قرآن کریم قرار گرفته‌‌ و مجموعاً ۴۲ بار در قرآن با همین عنوان یا عبارت «بنو اسرائیل» آمده است. درباره اینکه چرا ذکر بنی اسرائیل به این اندازه در قرآن آمده گفته شده است: چون پیش از بعثت حضرت عیسی علیه السلام آنها یگانه قوم خداپرست بودند و دین و شریعت آسمانی را پذیرفته بودند؛ و خداپرست در اقوام دیگر بسیار اندک بود، مانند اولاد حضرت اسماعیل در میان عرب؛ از این روی دانستن اخبار بنی اسرائیل و پیغمبران آنها برای مسلمانان مهمتر از دیگران است.[۱۰]

شمارى از آیات مربوط، بخش هایى از تاریخ و حوادث مهم زندگى‌‌ آنان را گزارش مى‌‌کند. هجرت نیاکان نخست آنان به مصر و زندگى در آنجا (سوره یوسف، ۹۹)، خروج از آن و حرکت به سوى‌‌ سرزمین موعود (سوره طه، ۷۷ـ۷۸؛ سوره شعراء، ۵۲ـ۶۶)، سرگردانى در بیابان (سوره مائده، ۲۶)، استقرار در سرزمین موعود (سوره اعراف، ۱۳۷) و جنگهاى گوناگون بنى‌‌اسرائیل با دشمنان و نیز با یکدیگر (سوره بقره،‌‌ ۸۵ و ۲۴۶ و ۲۵۱) بخش هاى مهمى از این تاریخ است.

آموزه‌‌هاى وحیانى ابلاغ شده به آنان در طول تاریخ به وسیله حضرت موسى علیه السلام و دیگر انبیا، بخش دیگرى از آیات را به خود اختصاص داده است. این آموزه‌‌ها حوزه وسیعى از مباحث خداشناسى (سوره بقره، ۴۰ و ۸۳)، معاد (سوره بقره، ۴۸)، نبوت (سوره بقره، ۴۱؛ سوره مائده، ۷۰) و احکام گوناگون عبادى و اجتماعى (سوره بقره، ۴۳ و ۸۱ و ۸۳) را دربر مى‌‌گیرد.

انواع نعمت هاى خداوند به بنى‌‌اسرائیل، (سوره بقره، ۴۹ـ۶۰؛ سوره جاثیه، ۱۶) و امتیاز آنان نسبت به دیگر اقوام و ملل (سوره بقره، ۱۲۲؛ سوره اعراف، ۱۴۰) در دسته دیگرى از آیات گزارش شده است و سرانجام نوع برخورد آنان با انبیا، معجزات و نعمت هاى الهى و آموزه‌‌هاى وحیانى (سوره بقره، ۶۷ـ۷۳؛ سوره آل عمران، ۴۹ و ۹۳)، انواع انحراف هاى اعتقادى و رفتارى، نافرمانی ها (سوره بقره، ۴۴؛ سوره اعراف، ۱۳۸ـ۱۴۰؛ سوره مائده، ۷۹) و در نتیجه عذاب هایى که به آن گرفتار شدند، موضوعات دیگرى است که شمار چشمگیرى از آیات به گزارش آن پرداخته است.[۱۱]

مطابق با آنچه در قرآن آمده، بنى‌‌اسرائیل بارها بر‌‌ اثر گناه و نافرمانى، گرفتار انواع عذاب هاى دنیایى شدند، چنان‌‌ که عذاب آخرت نیز به آنان وعده داده شده است؛ از جمله:

کشتن همدیگر:

بنى اسرائیل پس از گوساله پرستى، فرمان یافتند که به کیفر این گناه، بر روى هم شمشیر کشیده و همدیگر را بکشند: «اِنَّکم ظَلَمتُم اَنفُسَکم بِاتِّخاذِکمُ العِجلَ... فَاقتُلوا اَنفُسَکم...» (سوره بقره،‌‌ ۵۴).

برخى گفته‌‌اند: حتى کسانى که گوساله‌‌پرستى نکردند نیز به سبب ترک نهى از منکر دچار این کیفر شدند. درباره مدت زمان این کیفر و نیز شمار کشته شدگان، برخى سخنان اغراق‌‌آمیز نیز گفته شده است.[۱۲]

سرگردانى در بیابان:

بنى‌‌اسرائیل پس از خروج از مصر و رسیدن به مرزهاى سرزمین موعود، در پى سرپیچى از فرمان خداوند مبنى بر ورود به آن سرزمین و نبرد با دشمنان، ۴۰ سال در بیابانها سرگردان و از ورود به سرزمین مقدس محروم شدند.(سوره مائده، ۲۰-۲۶) پس از پایان این ۴۰ سال، آنان هنگام ورود به سرزمین موعود فرمان یافتند که جمله معینى را مبنى بر استغفار بر زبان جارى کنند؛ اما باز با تغییر آن عبارت نافرمانى کرده، دچار عذاب الهى شدند: «فَبَدَّلَ الَّذِینَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَیرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنَا عَلَى الَّذِینَ ظَلَمُوا رِجْزًا مِنَ السَّمَاءِ بِمَا کانُوا یفْسُقُونَ».(سوره بقره، ۵۹ و نیز سوره اعراف، ۱۶۱-۱۶۲)

برخى آیه «رِجْزًا مِنَ السَّمَاءِ» را عذاب آسمانى[۱۳] و برخى دیگر بیمارى طاعون دانسته‌‌اند که هزاران نفر را به کام مرگ فرستاد.[۱۴]

لعن الهى و سنگدلى:

در آیات ۱۲ ـ ۱۳ سوره مائده مواردى از پیمان شکنی بنى‌‌اسرائیل و پیامدهاى آن، از جمله دچار شدن به لعن الهى و سنگدلى گزارش شده است: « وَلَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ...وَقَالَ اللَّهُ إِنِّی مَعَکمْ لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلَاةَ وَآتَیتُمُ الزَّکاةَ... فَبِمَا نَقْضِهِمْ مِیثَاقَهُمْ لَعَنَّاهُمْ وَجَعَلْنَا قُلُوبَهُمْ قَاسِیةً یحَرِّفُونَ الْکلِمَ عَنْ مَوَاضِعِهِ وَنَسُوا حَظًّا مِمَّا ذُکرُوا بِهِ وَلَا تَزَالُ تَطَّلِعُ عَلَىٰ خَائِنَةٍ مِنْهُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ». لعن الهى را، دورى از رحمت خدا، مسخ یا پرداخت جزیه دانسته‌‌اند.[۱۵]

سنگدلى آنان باعث شد که تورات را تحریف کردند و جز اندکى به پیامبر اسلام ایمان نیاوردند. آنان به سبب نافرمانى خدا و پیامبران و استمرار تجاوزگرى، مورد لعن برخى پیامبران نیز قرار گرفتند: «لُعِنَ الَّذِینَ کفَرُوا مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَلَىٰ لِسَانِ دَاوُودَ وَعِیسَى ابْنِ مَرْیمَ ذَٰلِک بِمَا عَصَوْا وَکانُوا یعْتَدُونَ».(سوره مائده، ۷۸)

طبرسى با استناد به روایتى از امام باقر علیه السلام لعن شدگان در زبان حضرت داود را کسانى مى‌‌داند که در پى شکستن حرمت «روز شنبه» با لعن او به میمون مسخ شدند، چنان‌‌ که درخواست کنندگان مائده آسمانى که پس از نزول بدان کفر ورزیدند، با لعن عیسى علیه السلام خوک شدند.[۱۶] برخى به احتمال، کافران یاد شده را لعن شدگان در زبور و انجیل دانسته‌‌اند.[۱۷] برخى نیز گروهى دانسته‌‌اند که در آینده به پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله ایمان نمى‌‌آورند.[۱۸]

مسخ شدن:

گروهى از بنى اسرائیل با نادیده گرفتن حرمت صید ماهى در روز شنبه، به صورت میمون مسخ شدند: «ولَقَد عَلِمتُمُ الَّذینَ اعتَدَوا مِنکم فِى السَّبتِ فَقُلنا لَهُم کونوا قِرَدَةً خـسِـین». (سوره بقره، ۶۵)

ذلت و زندگى فقیرانه:

خوارى در دنیا و ندارى از کیفرهاى دیگر بنى اسرائیل است: «و ضُرِبَت عَلَیهِمُ الذِّلَّةُ والمَسکنَةُ وباءو بِغَضَب مِنَ‌‌اللّهِ» (سوره بقره، ۶۱ و نیز سوره آل عمران، ۱۱۲). برخى، ذلت را پرداخت خراج به برخى‌‌ حکومت ها در دوره‌‌هایى از تاریخ دانسته و برخى نیز مسکنت و ذلت را یک چیز دانسته‌‌اند[۱۹]، با این توضیح که آنان همواره به سبب احساس فقر، تن به ذلت مى‌‌دادند. انکار آیات الهى و تکذیب و قتل انبیا سبب این کیفر خوانده شده‌‌است.[۲۰]

تاریخچه بنی اسرائیل

تاریخ وقایع بنی اسرائیل پس از حضور ایشان به همراه حضرت یعقوب و حضرت یوسف علیهماالسلام در مصر را، به این ترتیب بیان کرده اند:

  • خروج بنی اسرائیل از مصر، در حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد.
  • پادشاهی طالوت، در حدود ۱۰۵۰ سال قبل از میلاد.
  • خرابی بیت المقدس بدست بخت نصر، ۵۷۶ سال قبل از میلاد.
  • آبادی دوم بیت المقدس در عهد هخامنشیان، ۵۰۰ سال قبل از میلاد.
  • خرابی دوم بدست تیطوس رومی، ۷۰ سال پس از میلاد مسیح علیه السلام.[۲۱]

کوچ کردن بنی اسرائیل به مصر:

بنی اسرائیل یعنی اولاد حضرت یعقوب علیه السلام در زمین کنعان می زیستند. تاریخ آنان از آنگاه آغاز می شود که حضرت یوسف علیه السلام عزیز مصر شد و نزد پادشاه مصر (فرعون) اعتبار یافت، فرزندان یعقوب با خود او در سالهای قحطی به مصر رفتند و در آن کشور ماندند. سالها بر آنان گذشت و نسل آنها بسیار شد.

بنی اسرائیل در زمان حضرت موسی:

آن فرعون که زمان یوسف بود از دنیا رفت و فراعنه دیگر جانشین او شدند و مردم مصر با بیگانگان بد رفتار می کردند و آنها را به خدمت گرفته آزار و شکنجه می دادند تا اینکه حضرت موسی علیه السلام به پیغمبری برگزیده شد.[۲۲] بنی اسرائیل به رهبری دینی و سیاسی موسی از سلطه فرعون رها شدند و از مصر خارج گشته به سمت کنعان حرکت کردند. اینان حدود چهل سال، که طی آن یک نسلشان از بین رفت، در صحرای سینا سرگردان بودند تا اینکه پس از وفات موسی، یوشع بن نون جانشین وی شد و بتدریج کنعان را فتح کرد.[۲۳]

خداوند بر حضرت موسی علیه السلام تورات را فرستاد و احکام تورات در عهد خود او و پس از او دستور معاملات و عبادات و سیاسات آنها بود.

موسی علیه السلام تا زنده بود، موفق نشد زمین مقدس را فتح کند، اما با فلسطینیان و عمالقه جنگها کرد که گزارش آن در قرآن آمده است. (سوره مائده، ۲۴) اما یوشع بن نون جانشین وی آن زمین را بگشود و بنی اسرائیل در آنجا ساکن شدند. سیاست و حکومت آنان در زمان حضرت موسی علیه السلام و خلفای وی تا چهارصد سال به طرز خاصی بود که نظیر آن را امروز «فدرال» گویند.

حضرت موسی علیه السلام بنی اسرائیل را به گروه های مختلف تقسیم کرده بود و کار هر یک را به رئیسی سپرده تا به اختلاف آنان برسند و میان آنها مطابق دستور شریعت حکم کنند. هزاره و صده و بیش و کم هر یک زیر فرمان رئیسی بودند و پس از آن که زمین مقدس را تصرف کردند همچنان اراضی را میان دوازده سبط پخش کردند و هر سبط را مانند حضرت موسی علیه السلام به گروهها زیر فرمان رؤسا و قضاة مقرر داشتند و احکام شرع میان آنها اجرا می شد و یک رئیس کل یا کاهن و قاضی بزرگ بر آنها نظر داشت.

دو قسمت شدن بنی اسرائیل:

نزدیک چهارصد سال بر این گذشت، سپس بعللی از بزرگان خویش درخواست پادشاهی کردند مانند سایر امت ها و خداوند طالوت را بر آنها گماشت و پس از وی حضرت داود علیه السلام - که از سبط یهودا بود - پادشاه شد و حضرت سلیمان علیه السلام جانشین او گشت.

بعد از آن که ملک به فرزند سلیمان رسید (۴۷۶ سال پس از خروج از مصر) اسباط دیگر از فرمان او سر پیچیدند و کشور آنها به دو قسمت شد، شمال آن را که از شمال بحرالمیت تا نزدیکی شهر صور حالیه امتداد می یافت در سر حد فنیقیه میان دریای مدیترانه و مرز کشور آشور، چند سلسله از پادشاهان بنی اسرائیل در تصرف داشتند و قسمت جنوب را تا خلیج عقبه، اولاد حضرت داود زیر فرمان گرفتند.

هجده پادشاه از نسل داود از سال ۹۷۵ تا ۵۷۶ قبل از میلاد مسیح علیه السلام - یعنی ۳۹۹ سال - در قسمت جنوبی حکومت کردند اما شمالیان بیش از ۲۰۹ سال سلطنت نکردند از ۹۳۱ تا ۷۲۲ ق.م؛ و در این مدت قریب بیست پادشاه از نه خاندان مختلف حکومت یافتند. پایتخت دودمان حضرت داود علیه السلام، بیت المقدس بود و پایتخت شمالیان شهر سامریه.

بنی اسرائیل پس از دوران قضاة که حضرت موسی علیه السلام مقرر داشته بود، آرامش ندیدند مگر همان چند سال سلطنت حضرت داود و حضرت سلیمان علیهماالسلام. پس از آن ملوک آنان غالباً زیر نفوذ همسایگان بت پرست می رفتند و احکام تورات را سست می گرفتند و رسوم و آداب کفار را رواج می دادند و به عیاشی و ستمگری و مردم آزاری می پرداختند و غالباً پیغمبران از دست آنان در شکنجه و عذاب بودند یا متواری و سرگردان، چنان که خداوند در قرآن می فرماید: «ذَلِک بِأَنَّهُمْ کانُواْ یکفُرُونَ بِآیاتِ اللَّهِ وَیقْتُلُونَ النَّبِیینَ بِغَیرِ الْحَقِّ»؛ (سوره بقره، ۶۱) خداوند بر آنها خشم گرفت که به آیات خداوند کافر می شدند و پیغمبران را بناحق می کشتند. و نیز فرمود: «إِنَّ الَّذِینَ یکفُرُونَ بِآیاتِ اللّهِ وَیقْتُلُونَ النَّبِیینَ بِغَیرِ حَقٍّ وَیقْتُلُونَ الِّذِینَ یأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِیمٍ»؛ (سوره آل عمران، ۲۱) آنها که کافر می شوند به آیات خدا و می کشند پیغمبران را بناحق و می کشند آن کسان را که به عدل و داد می خوانند پس مژده بده آنها را به عذاب دردناک.[۲۴]

سرانجام بنی اسرائیل:

بنی اسرائیل با آن همه تشبه و تقرب که به همسایگان می نمودند، همیشه گرفتار تاخت و تاز و قتل و غارت و اسیری می شدند و بیشتر مغلوب دشمن می گشتند و غالباً باج گذار بودند تا در سال ۷۲۲ ق.م، پادشاه آشور بر قسمت شمالی بنی اسرائیل تاخت و مردم آنجا را پراکنده ساخت و دولت آنان را برانداخت و دیگر پس از آن دولتی نداشتند. اندکی از بقایای آنان که یهودان سامری گویند هنوز در نابلس مانده اند و با دیگر مردم معاشرت نمی کنند

بخت نصر، پادشاه بابل در سال ۵۷۶ ق.م، به اورشلیم لشکر کشید و دولت یهودا را برانداخت و اهل آنجا را به اسیری به بابل برد چنانکه خداوند در قرآن می فرماید: «فَإِذَا جَاء وَعْدُ أُولاهُمَا بَعَثْنَا عَلَیکمْ عِبَادًا لَّنَا أُوْلِی بَأْسٍ شَدِیدٍ»؛ (سوره اسراء، ۵) چون وعده فساد اول فرا رسید بر شما انگیختیم بندگان خود را که صاحب قدرت سخت بودند.

پس از حمله بخت نصر، یهود پراکنده و اسیر بودند تا سال ۵۳۸ ق.م، پادشاه فارس از سلسله هخامنشی که کوروش نام داشت بر غالب ممالک مشرق مستولی گشت و بابل را از دودمان بخت نصر بگرفت و یهود را آزاد ساخت تا بیت المقدس را ساختند مانند بنای حضرت سلیمان و اجرای مراسم دینی آنان را موافق شریعت تورات مجاز فرمود و تا هخامنشیان بودند آنان مرفه زیستند و این آبادی دوم بهتر و بیشتر از آبادی اول بود و یهود در این مدت به آسودگی بودند مانند دوران قضاة و از خود پادشاه نداشتند و کار با کاهن بزرگ بود و به این حال خداوند اشارت فرمود: «ثُمَّ رَدَدْنَا لَکمُ الْکرَّةَ عَلَیهِمْ وَأَمْدَدْنَاکم بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَجَعَلْنَاکمْ أَکثَرَ نَفِیرًا»؛ (سوره اسراء، ۷) آنگاه شما را بر آنها ظفر دادیم و به مال و فرزند مدد کردیم، شماره شما را بسیار گردانیدیم.

پس از دویست سال "دارای اصفر" که آخرین پادشاه هخامنشی بود از اسکندر شکست خورد. اورشلیم و نواحی آن بدست اسکندر افتاد. اسکندر نیز آنان را آزاد گذاشت که موافق شریعت تورات عمل می کردند تا مدتی که جانشینان اسکندر و پس از آنان دولت روم بر آنها حکومت داشتند کسی متعرض دین و معبد آنها نمیشد.

گویند وقتی اسکندر به اورشلیم آمد عالم بزرگ یهود به استقبال او بیرون شد، چون در کتب انبیا وعده فتح اسکندر و دولت او آمده بود او را به خبر انبیا آگاه ساخت و اسکندر او را بنواخت و هم در بابل نسبت به آنها که در بابل مانده بودند و هم در اورشلیم امت حضرت موسی علیه السلام را در دین آزاد گذاشت. پس از وی یکی از جانشینان اسکندر تورات را به یونانی ترجمه کرد و میان آنها رواج داد.

اما در عهد رومیان نزدیک ظهور حضرت عیسی علیه السلام، رفته رفته اخلاق و آداب یونانیان و رومیان در آنان نفوذ کرده و یهودیان عادت زشت آنان را فراگرفته بودند. از غذاهای بت پرستان می خوردند، زنان و مردان با هم در مجالس حاضر می شدند و می رقصیدند و تماشاخانه و امثال آن ساخته بودند و حضرت یحیی علیه السلام را به سبب نهی از منکر کشتند و قصد کشتن حضرت مسیح علیه السلام کردند. خداوند یکی از رومیان را بر آنان مسلط کرد تا بار دیگر خانه را خراب کرد و بنی اسرائیل را پراکنده ساختند و قرآن به این خرابی دوم اشاره فرمود: «فَإِذَا جَاء وَعْدُ الآخِرَةِ لِیسُوؤُواْ وُجُوهَکمْ وَلِیدْخُلُواْ الْمَسْجِدَ کمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِیتَبِّرُواْ مَا عَلَوْاْ تَتْبِیرًا»؛ (سوره اسراء، ۷) چون وعده دیگر آمد روی شما را سیاه کنند و به مسجد درآیند چنان که بار اول درآمدند و آنچه را ساخته بودند، ویران کنند.[۲۵]

بنی اسرائیل پس از خرابی دوم بیت المقدس در جهان پراکنده شدند و این حالت را «گالوت» گویند که تعریب آن «جالوت» است و رئیس آنها بنام رأس الجالوت معروف است یعنی رئیس آوارگان. چون احکام تورات بی تشکیلات منظم روحانی در بیت المقدس عملی نبود بزرگان علما برای آنها مراسمی چند قرار دادند که به جای احکام تورات بدان مراسم عمل کنند و اعیاد و روز شنبه (سبت) را در هر جا نگاه دارند و سایر احکام که نمی توانستند انجام دهند از آنها برداشتند و شریعت آنها عملاً منسوخ گردید؛ «اتَّخَذُواْ أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللّهِ» (سوره توبه، ۳۱).[۲۶]

بنی اسرائیل ساکن در عربستان:

نکته قابل توجه در تاریخ قوم بنی اسرائیل، مهاجرت آنان به شبه جزیره عربستان و سکنا گزیدن ایشان در آنجاست. تعیین زمان دقیق این مهاجرت، میسر نیست و آن را از زمان خرابی معبد دوم اورشلیم، اسارتِ بابلی به دست بخت نصر، حکومت حضرت داوود و حتی زمان حیات حضرت موسی علیهماالسلام ذکر کرده اند. به هر ترتیب، در زمان مبعوث شدن حضرت محمّد صلی الله علیه وآله و هجرت ایشان به مدینه، این یهودیان از جمله ساکنان این شهر بودند و سه قبیله مهم آنان یعنی بنی نضیر، بنی قریظه و بنی قینقاع، در جریانات اجتماعی سهیم بودند. خطاب قرآن به بنی اسرائیل در برخی آیات متوجه یهودیان است. البته درباره این که اقوام یهودی ساکن جزیرة العرب، یهودیان اصیل یا عربهای یهودی شده بوده اند، اختلاف نظر است.[۲۷]

پانویس

  1. دانشنامه جهان اسلام، مدخل «بنی اسرائیل».
  2. المعرب، ص ۱۴؛ املاء ما من به الرحمن، ج ۱، ص ۳۳.
  3. غریب القرآن، ص ۹۷.
  4. کتاب مقدس، پیدایش ۳۲: ۲۲ـ۳۱.
  5. همان؛ ر.ک: قاموس الکتاب المقدس، ص ۶۹ـ۷۲.
  6. جامع البیان، مج ۱، ج۱، ص۳۵۵؛ مجمع البیان، ج۱، ص۲۰۶؛ مجمع‌‌البحرین، ج۱، ص۱۳۹.
  7. واژه‌‌هاى دخیل، ص ۱۱۹ ـ ۱۲۰.
  8. غریب القرآن، ص ۱۲۶؛ تاریخ طبرى، ج ۱، ص ۱۹۲،۲۳۱.
  9. دائرة المعارف قرآن کریم، مدخل "بنی اسرائیل" از ابوالفضل روحى و بخش ادیان.
  10. ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی (دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل»
  11. دائرة المعارف قرآن کریم، مدخل "بنی اسرائیل" از ابوالفضل روحى و بخش ادیان.
  12. تفسیر قرطبى، ج ۱، ص ۲۷۳.
  13. جامع البیان، مج ۱، ج ۱، ص ۴۳۶؛ مجمع البیان، ج ۱، ص ۲۴۸.
  14. التبیان، ج ۱، ص ۲۶۸؛ الکشاف، ج ۱، ص ۱۴۳.
  15. ر.ک: التبیان، ج ۳، ص ۴۶۹؛ المیزان، ج ۵، ص ۲۴۰؛ کنز‌‌الدقایق، ج ۴، ص ۶۱.
  16. تفسیر عیاشى، ج ۱، ص ۳۳۵؛ مجمع‌‌البیان، ج ۳، ص ۳۵۷؛ البرهان، ج ۲، ص ۳۴۳.
  17. جامع البیان، مج ۴، ج ۶، ص ۴۲۶؛ مجمع البیان، ج ۳، ص ۳۵۷.
  18. مجمع البیان، ج ۳، ص ۳۵۷.
  19. الکشاف، ج ۱، ص ۱۴۶؛ الصافى، ج ۱، ص ۱۳۷.
  20. همان؛ تفسیر قرطبى، ج ۱، ص ۲۹۲.
  21. ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».
  22. ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».
  23. دانشنامه جهان اسلام، مدخل «بنی اسرائیل».
  24. ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».
  25. ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».
  26. ابوالحسن شعرانی، نثر طوبی(دائره المعارف لغات قرآن کریم)، ذیل واژه «اسرائیل».
  27. دانشنامه جهان اسلام، مدخل «بنی اسرائیل».

پیوندها