الجزایر
«الجزایر» دومین کشور بزرگ آفریقا پس از سودان و دهمین کشور بزرگ دنیاست. این کشور در همسایگی تونس، لیبی، نیجر، مالی، موریتانی و مراکش قرار دارد. اسلام دین رسمی کشور الجزایر است.
تاریخ سیاسی
الجزایر به همراه دو کشور همسایه خود، مراکش و تونس مجموعاً (المغرب) نامیده می شد. این سرزمین از آغاز تاریخ، مسکن و مأوای بربرها بوده است. در سال ۱۴۶ قبل از میلاد تحت تسلط امپراطوری رم و سپس به زیر سیطره حکومت بیزانس (روم شرقی) قرار گرفت.
در قرن هفتم میلادی برابر با اواسط قرن اول هجری این کشور به تصرف مسلمانان در آمد و سال های متمادی مسلمین آن را رهبری کردند. در این عصر، اکثریت مردم این کشور به اسلام روی آوردند و زبان عربی را به عنوان زبان رایج به رسمیت شناختند.
بعدها دیگر اقوام این کشور نیز به تدریج در میان عربها ادغام شده و با آنها درآمیخته و تمامی به زیر نفوذ فرهنگ و تمدن عالی اسلامی درآمدند. در سال ۱۹۴۳ م. ژنرال دوگل به عنوان رهبر دولت در تبعید فرانسه، مقرّ خود را در شهر الجزیره قرار داد و این شهر تا سال ۱۹۴۴ م. به عنوان پایتخت موقت دولت فرانسه در آمده بود.
نام الجزایر با کشمکش داخلی، حضور استعمارگران خارجی، اشغال سرزمین توسط فرانسوی ها و سرسپردگی رهبران نظامی و سیاسی به غربی ها، توأم است. کشور الجزایر به لحاظ وجود منابع نفتی و منابع معدنی، مرکزی بود که دولت فرانسه می توانست از آنجا بر جبهه آزادی بخش اریتره و جبهه ملی آزادی بخش چاد اشراف داشته باشد. فرانسوی ها از قدیم، اشغال سرزمین الجزایر را در سر می پروراندند. این فکر با کشمکش برای حاکمیت بر دریای مدیترانه همراه بوده است. جنگ علیه فرانسویان توسط مجاهدین الجزایری تا قرن بیستم ادامه یافت و بعد از جنگ جهانی اول با رهبری علمای مسلمین و دانشجویان و سپس با ورود مردم، شدت فراوانی یافت.
پس از رفراندم اول ژوئن ۱۹۶۲ م. که اکثریت مردم الجزایر در آن شرکت کردند و رأی مثبت خود را به صندوق ها ریختند، استقلال الجزایر به جهانیان اعلام شد.
جمعیت و دین و فرهنگ
تراکم جمعیت این کشور بیشتر در مناطق ساحلی و قابل کشاورزی بوده و به هم خوردن تعادل از نظر جمعیتی بیشتر به خاطر مهاجرت این افراد به کشور فرانسه است. در الجزایر بربرها که هویت عربی یافته اند و اعراب شاوی از نظر نژادی و ترکیب قومیت از اکثریت که در حدود ۸۰ درصد برآورد شده، برخوردارند.
اسلام دین رسمی کشور الجزایر است. چنانکه گفته شد، قدمت این دین به اواخر قرن هفتم میلادی می رسد که به شمال آفریقا راه یافت و الجزایر جزئی از آن است. دیگر نژادهای این کشور از جمله بربرها، در حدود سال های ۷۳ قمری به اسلام روی آورده اند.
زبان رسمی مردم الجزایر عربی است و بیش از ۸۰ درصد مردم این کشور به این زبان صحبت می کنند. الجزایر از نظر تحصیلات اولیه و ابتدایی تا دوره های عالی از وضعیت خوبی برخوردار نیست. چنانکه آمارها نشان می دهد درصد بی سوادی در این کشور بسیار بالاست. تحصیلات در این کشور براساس زبان ملی (عربی) است و برای مدت ۹ سال یعنی بین سنین ۶ تا ۱۵ سال اجباری است.
وضعیت اقتصادی
الجزایر از لحاظ منابع طبیعی کشوری غنی محسوب می شود. ذخایر گاز طبیعی این کشور بعد از روسیه، ایران و ایالات متحده، در جهان مقام چهارم را دارا است. این کشور همچنین پس از لیبی و نیجریه، سومین منابع نفتی آفریقا را دارد. اقتصاد کشور بیشتر مبتنی بر نفت و گاز و فرآورده های کانی و معدنی است. بخش کشاورزی در الجزایر بزرگترین بخش اقتصاد الجزایر را به خود اختصاص داده است. دولت در مارس ۱۹۶۳ م. طبق تصویب نامه ای اجرای رفرم ارضی و ملی کردن املاک را اعلام کرد. اراضی جنگلی این کشور به ۴/۲ میلیون هکتار بالغ می شود که ۷۵ درصد آن دولتی است.
منابع
- نگاهی به موقعیت مسلمانان الجزایر، خبرگزاری مهر، ۲۲ خرداد ۱۳۸۶.
| آسیا | * ایران * ترکیه * سوریه * عراق * عربستان * فلسطین * یمن * آذربایجان * اردن * ازبکستان * افغانستان * امارات متحده عربی * بحرین * برونئی * بنگلادش * تاجیکستان * عمان * قرقیزستان * قطر * لبنان * مالزی * پاکستان * کویت * مالدیو * قزاقستان * ترکمنستان |
| آفریقا | * تونس * اتیوپی * الجزایر * تانزانیا * ساحل عاج * سنگال * سودان * سومالی * لیبی * مالی * مصر * موریتانی * موزامبیک * نیجر * نیجریه * چاد * کامرون * گابن * گامبیا * گینه * سیرالئون * کومور * جیبوتی * بورکینافاسو * گینه بیسائو * کنگو * جمهوری غنا * جمهوری عربی صحرا * توگو |
| سایر قاره ها | * آلبانی (اروپا) * بوسنی هرزه گوین (اروپا) *سورینام (آمریکا) |
